ასეც ხდება რეალობაში...(4)

ცრემლები თავისით მომდიოდა.ადგილზე ვიყავი გაშეშებული და არ ვიცოდი რა მექნა...რათქმაუნდა ყველაზე კარგ რჩევას მხოლოდ ელენე მომცემდა.ავიღე ტელეფონი და დავურეკე
-შეგიძლია ჩემთან გამოხვიდეე?
-ისევ თორნიკეს გამო ტირიხარ?
-ხო ისევ...
-მოვდივარ
მალე მოვიდა.შემოვიდა თუარა ოთახში მაშინვე ძალიან ძლიერად მოვეხვიე
-ყველაზე მეტად მჭირდებოდა სითბო..მადლობ რომ არსებობ
-სამადლობელი არაფერია ჩემო გოგო...ახლა მითხარი რა მოხდა
-თორნიკე აქ იყო...
ძალიან მიჭირდა ლაპარაკის გაგრძელება.მაგრამ ვინმესთვის რო არ მომეყოლა ალბათ გული გამისკდებოდა.ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი.გული საშინლად მტკიოდა.საცაა ცუდად გავხდებოდი...სული შეხუთული მქონდა
-საშინელებაა რაც ეხლა შენ მითხარი
-ვიცი...და ყველაზე ცუდი ისარის რომ მე არ ვიცი რას ვგრძნობ.გაურკვევლობაში ვარ.არ ვიცი რა გავაკეთო.თითქოს მძულს,მაგრამ გულს უყვარს..ჩემი ხო გესმის?
-არ შეიძლება ერთდროულად გიყვარდეს და თან გძულდეს.ან ერთი უნდა იყოს ან მეორე.
-არა ორივე ერთადაა.ზოგჯერ ძალიან მენატრება.მაგრამ ყველაფერი რო მახსენდება მისი დახრჩობა მინდა
-შენი ძმა მას არ მოუკლავს.ყველაზე კარგი ესარის.ის მკვლელი არარის
-როგორ არარის.ცოტახანიც რო ყოფილიყო ახლა ჩემი ძმა გვერდით მეყოლებოდა.ყველაფერი მისი ბრალია.
-მასაც უნდა გაუგო..მის სიტუაციაში შენ რას იზამდიი?
გავჩუმდი.ხმა ვეღარ ამოვიღე...
-არც კი ვიცი რა უნდა გითხრა...
-უნდა აპატიო
-ძალიან მინდა ვაპატიო,მაგრამ არ გამომდის.თანაც რამოდენიმე დღეში რეზის ცოლი ვიქნები და ყველაფერი შეიცვლება.ჩვენი ურთიერთობა აქ დამთავრდა
-არ დამთავრებულა თუ ისევ განიცდი.თანაც მალე შვილი გეყოლებათ...ახალი ცხოვრება რომელიც სამუდამოდ დაგაკავშირებს თორნიკესთან
-თორნიკე ბავშვის შესახებ ვერაფერს გაიგებს...
-ღმერთო ჩემო რატო ხარ ასეთი ჯიუტიი? რატო არ შეგიძლია უბრალოდ გულს უსმინო და გინებით არ იმოქმედო
-გული რასაც მკარნახობს ეს დაუშვებელია.წარმოუდგენელია უბრალოდ...და ახლა ვხვდები რომ ცხოვრებაში თურმე ყველაფერი ხდება...ეს რეალობაა.საშინელი რეალობაა
-მესმის შენი მეგობარო...რას შვები თავს ხო უფრთხილდებიი?
-თავსაც და ბავშვსაც
გამეღიმა.ხელები მუცელს შევახე და სასწაული გრძნობა ვიგრძენი..ერთ სხეულში როცა ორი სულია.ამაზე ბედნიერება ალბათ არაფერია ცხოვრებაში
-ახლა უნდა წავიდე საყვარელო..ხოიცი თუ დაგჭირდი შეგიძლია დამირეკო
-მიყვარხარ..შენს მეტი ვერავინ მიგებს
-მეც მიყვარხარ ჩემო ანგელოზო
წასვლამდე ჩავეხუტე და დაბლამდე ჩავაცილე.წავიდა თუარა სამზარეულოდან დედაჩემმა ამომძახა
-სალომე დაძინებას ხო არ აპირებ?
-არვიცი რაიყოო?
-შენთან სალაპარაკო მაქვს...
-ჩემს ოთახში დაგელოდები
ოთახში ავედი და დედაჩემის მალე შემოვიდა.კატალოგით ხელში
-რამე ხდება დედაა?
-სპეციალურად ვიყიდე ეს კატალოგი.საპატარძლო კაბებისაა.მოდი და ერთად ავარჩიოთ
-რადროს არჩევაა? ჯერ წინ რამოდენიმე დღეა კიდევ
-ყველაფერი წინასწარ უნდა შეარჩიო ჩემო ლამაზო..მოდი მოდი დავათვალიეროთ
კატალოგი გადაშალა და კაბების დათვალიერება დაიწყო.სხვა რა გზა მქონდა მეც გვერდით მივუჯექი და ვითომც ვუსმენდი,რაღაცეებს მელაპარაკებოდა.რათქმაუნდა არაფერი მესმოდა.ფიქრებში სულ სხვაგან დავფრინავდი..თორნიკესთან.მახსენდებოდა მისი ნათქვამი სიტყვები და თვალზებზე ცრემლი მადგებოდა..ცოტახანში დედაჩემის ხმა გავიგე
-სალომე შენ რა არ მისმენ?
ფიქრებიდან გამოვერკვიე და დედაჩემს შევხედე
-როგორ არა გისმენდი
-ნახე ეს კაბა ულამაზესია...ეს მინდა იყიდო
-შენი ნებაა რაც გინდა ის იყიდე
-რასნიშნავს ჩემი ნებაა? შენი ქორწილია სალომე
-ქორწილი რომელიც არ მინდა.უჩემოდ წყვეტთ შენ და მამა ყველაფერს და ბარემ კაბაც უჩემოდ აარჩიეთ
-რანაირად იქცევი სალომეე? რეზი ისეთი კარგი ბიჭია
-მერე ვინ იძახის რომ ცუდია? უბრალოდ არ მიყვარს,ვუყურებ ისე როგორც საუკეთესო მეგობარს...მასთან ბედნიერი ვერ ვიქნები.ეს კარგად დაიმზახსოვრე...მე თორნიკე მიყვარს
-სიმართლის გაგების შემდეგ როგორ იძახი მიყვარსოო?
-როგორ და ასე...ჭრელად
გულისრევა ვიგრძენი და სააბაზანოში შევარდი.წყალი სახეზე შევისხი და გამოვედი.დედაჩემი ოთახში არ დამხვდა და ცოტა არ იყოს გამეხარდა.საწოლზე პირქვა დავემხე და ფიქრი დავიწყე...ტელეფონმა დარეკა.გიჟივით წამოვარდი ვიფიქრე თორნიკე იქნებოდა,მაგრამ იმედები გამიცრუვდა...
-გისმენ რეზი
-როგორ ხარ ლამაზოო?
-კარგად რეზი შენ?
-რამოდენიმე დღეში ჩვენი ქორწილია...რათქმაუნდა კარგად ვარ.შენ აარჩიე ყველაფერი?
-კიი...რეზი ძალიან დავიღალე.თუ შეიძლება დავიძინებ
-მიდი ანგელოზო ხელს აღარ შეგიშლი
-კარგად
-ძილინებისა
მართლაც დავწექი თუარა იმწამსვე დამეძინა..
დღეები ძალიან მალე გადიოდა.და აი დადგა ჩემი ქორწილის დღეც.გული უფრო მტკიოდა რადგან არაფრის გაკეთება არ შემეძლო..
-ადექი სალომე.ათასი რამეა გასაკეთებელი.დღეს შენი ქორწილი ხო არ დაგავიწყდაა?
-მაგას რა დამავიწყებდა
ირონიულად ვუთხარი და სააბაზანოში შევედი მოსაწესრიგებლად.გამოვედი თუარა დედაჩემი ყვავივით დამაცხრა.მთელი დღე ცუდ ხასიათზე ვიყავი.ან კარგ ხასიათზე როგორ უნდა ვყოფილიყავი.ელენეს დავურეკე და ქორწილში დავპატიჟე.მასაც უარი არ უთქვამს..გავიდა კიდევ რამოდენიმე საათი.უკვე ეკლესიაში უნდა წავსულიყავით ჯვრის დასაწერად როცა ოთახში რეზი შემოვიდა.დაბლიდან ამათვალიერა და გამიღიმა
-ღმერთო ჩემო..ულამაზესი პატარძალი ხარ
ცოტა მომერიდა და თავი დაბლა ჩავხარე
-ნუ გრცხვენია რეალობის საყვარელო
მოვიდა და ლოყაზე მაკოცა
-წამოდი წავიდეთ
ეკლესიაში უამრავი ხალხი იყო.იქვე ელენეც დავინახე რომელიც მიღიმოდა და თან თავს აქეთ-იქით აქნევდა.მივხვდი გაბრზაზებული იყო რეზიზე რო ვიწერდი ჯვარს...მღვდლის წინ მუხლებზე დავდექით.რეზი მე მიყურებდა მე კი ქვემოთ ვიყურებოდი.მღვდელმა ჯერ რეზის კითხა თანახმა იყო თუ არა...შემდეგ კი მე მკითხა..დავიბენი.არ ვიცოდი რა მეთქვა.ამ მომენტში ტელეფონის ხა გავიგე და ბოდიშის მოხდით გვერძე გავედი სანახავად..თორნიკეს მესიჯი დამხვდა და ასე ეწერა „არ გათხოვდე...ძალიან მიყვარახარ“..ცრემლები წამომივიდა.ვიცოდი აზრი უარის თქმას არ ქონდა.ისევ დარბაზში გავედი.
-თანახმა ვარ
ძლივს გამოვცარი კბილებიდან და მეც გამიკვირდა როგორ მოვახერხე ამის თქმა.რეზიმ გახარებული სახით შემომხედა.ამას მნიშვნელობა აღარ ქონდა.ამ საქციელების მერე ვხვდებოდი რო რეზის მიმართ აღარც მეგობრული დამოკიდებულება აღარ მქონდა...არ შემეძლო მისთვის გამეღიმა არ რამე მეთქვა.ისიც ხვდებოდა როგორ ვუყურებდი.ხვდებოდა ზიზღს რომ იწვევდა ჩემში და ვატყობდი ამაზე უფრო ეშლებოდა ნერვები...ჩემს ქორწილში ყველა ბედნიერი იყო ჩემს გარდა.ყველა ცეკვავდა და ერთობოდა.მარტო მე ვიჯექი და სიმწრიდგან ცრემებს ძლივსღა ვიკავებდი
-არ გინდა ვიცეკვოოთ?
მომიახლოვდა რეზი და ხელი გამომიწოდა
-არ მინდა
-გამოდი ერთწამს
მკლავში ხელი წამავლო და გვერძე გამათრია
-რა დაგემართაა? მტკივა კლავი
-მაშინ წესიერად უნდა მოიქცე თუ გინდა არაფერი გეტკინოს
გაოცებული ვუყურებდი.მისგან ასეთ სიუხეშეს ნამდვილად არ მოველოდი.როგორ შეიძლებოდა ადამაინი ასე მალე შეცვლილიყო.
-მომისმინე.ამ ქორწილში მე და შენ ვართ მთავრები.ჩვენს გარეშე ყველა ბედნიერია ვერ ხედავ? არ შეგიძლია თავი მაინც მოაჩვენო ხალხს რომ გიხარიაა?
-არა არ შემიძლია...ვერ მამჩნევ რო ცრემლებს ძლივსღა ვიკავეებ? რათქმაუნდა მე უნდა შევიდე შენს მდგომარეობაში შენ კი არა
-იცოდე ახლა გამოხვაალ ბოდიშს მოიხდი და მეცეკვები კიდეც
-ბოდიშის მოსახდელი რა მჭირს?
-მთელს ხალხში თავი მომჭერი...გითხარი გამოხვალთქო
-არსადაც არ გამოვალ
ერთმანზეთზე ხმამაღლა ვყვიროდით.გაბრაზებაც უფრო და უფრო მატულობდა
-იცოდე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ..გამოდი ეხლავე
-არ გამოვალ რეზი გესმის? არაა და მორჩა
ვეღარ მოვითმინე და ცრემლები წამომივიდა.მოვიდა და ჩამეხუტე.ვეცადე მომეშორებიმა,მაგრამ არაფრის დიდებით მშორდებოდა ისე იყო მოწებებული ჩემზე
-მაპატიე...ასე მკაცრად არ უნდა მეთქვა
ხმა არ გამიცია...ისევ ჩემთვის ვტიროდი
-მაპატიე სალომე გთხოვ რა..ხოიცი როგორ მიყვარხარ.ასე არ უნდა მოვქცეულიყავი,მაგრამ გამიგე მეც მაქვს ნერვები
-ნერვები მარტო შენ გაქვს? იცი რა რთულია როცა ძალით გათხოვებენ იმ ადამიანზე რომელიც არ გიყვარს
თავი ავწიე დაა დავინახე თვალებში ცრემლები როგორ ჩასდგომოდა.ამ წუთებში ჩემი თავი შემზიზღდა ასეთი საშინელებები რომ ვუთხარი...
-ჯობია ჩვენ მერე ვილაპარაკოთ თორე ხომ ხედავ ერთმანეთს რამდენ ტკივილს ვაყენებთ
-რაც არ უნდა იყოს მე მაინც მიყვარხარ,,,და შენთვის ყველაფერს გავაკეთებ
ახლა მივხვდი რა რთულია გიყვარდეს ცალმხრივად.გიყვარდეს და იცოდე რომ ის შენს მიმართ არაფერს გრძნობს.მაგრამ შენ ხო მაინც გიყვარს,გულს ხომ ვერ უბრძანებ ვერაფერს...ყველაზე ცუდი კი ისარის როცა იცი რომ ის შენთვის ყველაფერს გააკეთებს შენ კი არაფერს მისთვის...

ცრემლები მოვიწმინდე და ისევ დარბაზში დავბრუნდი.რეზი ხალხში გაერია ისე რომ ვერც დავინახე საით წავიდა.ისევ მაგიდას მივუჯექი და ფიქრებში წავედი.მკლავზე შეხება ვიგრძენი.მივიხედე და ელენე დავინახე
-სალომე სად იყავი? ძლივს გიპოვე
-რეზის ველაპარაკებოდი აქვე ვიყავი...მოხდა რამეე?
-წეღან აქ თორნიკე იყო...ძალიან ცუდ დღეში იყო რო გაიგო მაინც გათხოვდი
-უარის თქმას უბრალოდ არანაირი მნიშვნელობა არ ქონდა ხო გესმის
-მისმინე...თორნიკემ შენთან რაღაცა დამაბარა...კიარადა წერილი გამომატანა
-მაჩვენე
წერილს გიჟივით ვებდღვენი და კითხვა დავიწყე...წერილში შემდეგი რამ ეწერა:

„სალომე ვიცი ჩემს მესიჯს არც მიაქციე ყურადღება და მაინც გათხოვდი.ან რატომ უნდა დაგეჯერებინა ჩემთვის მე ხო ყველაზე ცუდი ადამიანი ვარ შენს ცხოვრებაში.ალბათ ნანობ კიდეც რომ შეგიყვარდი ან საერთოდ შეგხვდი.მე დაგპირდი რომ დაგიმტკიცებდი ჩემს უდანაშაულობას..მინდა გითხრა რომ პოლიციას ჩავბარდი.მართალია მე არაფერი დამიშავებია,მაგრამ ეს მხოლოდ იმიტომ გავაკეთე რომ ძალიან მიყვარხარ და იქნებ ამის მერე მაინც დაიჯერო ჩემი სიყვარული.თუ გაგახსენდები ოდესმე მნახე გთხოვ...ძალიან მიყვარხარ.გახსოვდეს გთხოვ ადგილზევე გავიყინე,დავკარგე სიცოცხლის უნარი.ცრემლები წამომივიდა თვალებიდან.ელენე ცდილობდა ჩემს დაწყნარებას,მაგრამ არაფერი მესმოდა.
-სალომე დაწყნარდი...შემომხედე სალომეე
ელენე მიყვიროდა და თვალებიდან ცრემლებს მწმენდდა
-რატო ჩაბარდაა? მჭირდებაა...ღმერთო ძალიან მჭირდებაა..მომიყვანე გთხოვ
-დაგვიანებულია ეს მხოლოდ შენი სიყვარულის დასამტკიცებლად გააკეთა.შენ კიდე არ გჯეროდა მისი
-ცოტაც და მოვკვდები.აღარ შემიძლია ამდენი ტკვილის გადატანა..მე რატო ღმერთოო?
ვიროდი და ხელები მიკანკალებდა
-ბავშვზე იფიქრე გთხოვ...და დაიმახსოვრე თორნიკემ რაც გითხრა.თქვენ სულ ერტად იქნებით.მთავარია გიყვარდეს
-ძალიან მიყვარს.თავზე მეტად მიყვარხარ
-დამშვიდდი შენს ქორწილში ხარ.გაიღიმე ვითომც არაფერი მომხდარა
-ეგ როგორ?..არ შემიძლია.არავის ატანა არ მაქვს.ახლავე თორნიკესთან უნდა ჭავიდე
ჭამოვდექი და წასასვლელად მოვემზადე,მაგრამ მკლავში ხელი მომკიდა და მისკენ შემატრიალა
-სალომე დაფიქრდი რას იძახი.შენ არსადაც არ წახვა.დაეტევი შენს ქორწილში და ისე მოიქცევი რო ვითომც არაფერი მოგსვლია.გინდა ყველაფერს მიხვდნენ?
თავს აქეთ-იქით ვუქნევდი და ცრემლებს ვიწმენდდი...
-შედი დარბაზში მშობლებლა და რეზიმ გიკითხეს
-იცი ეხლა ყველაზე მეტად რა მინდა?
-რა გინდა?
-მინდა გარეთ გავიდე და მთელს ხმაზე ვიყვირო ‘მე რატომ უფალოო’...მინდა თორნიკესთან მივიდე და ვუთხრა რომ ყველაზე მეტად მიყვარს და უმისოდ არ შემიძლია
-მაგის დროც მოვა სალომე..ეხლა გადი გთხოვ დამიჯერე
-კარგი ელენე კარგი.მაგრამ აუცილებლად უნდა ვნახო გესმის?
-მესმის...ეხლა კი გადი
ცრემლებს ერთი საათი ვიწმენდდი.სახეზე ცივი წყალი შევისხი და დარბაზში ელენესთან ერთად გავედი.ყველამ მე შემომხედა.ელენემ ხელი მომიჭირა მეც მივხვდი რომ უნდა გამეღიმა და როგორც იყო გავიღიმე.მივედი მაგიდასთან სადაც რეზი იჯდა.დამინახა თუ არა გამიღიმა
-სად იყავი სალომეე?
-ისა...ელენეს ქონდა ჩემთან საქმე და ველაპარაკებოდი
-სტუმრებმა გიკითხეს
-ხო ხედავ რო მოვედი
რეზის გვერძე მივუჯექი.თავი დაბლა დავხარე და ისევ ფიქრი დავიწყე.თავი მისკდებოდა ამდენი ფიქრისგან.ვეღარც გავიგე როგორ დაიშალნენ სტუმრები.ფიქრებიდან რეზის ხმამ გამომაფხიზლა
-სალომეე...ადექი დამთავრდა ქორწილი
-ვაა რა კარგია ძალიან დავიღალე
-რითი დაიღალე არაფერი გაგიგია ქორწილის
-როგორ არა
ქორწილიდან ეგრევე რეზის სახლში მიმიყვანა.თავს ძალიან უხერხულად ვგრძნობდი.
-მოდი დაჯექი...
დივანზე ჩამოვჯექი და უხერხხულად შევიშმუშნე.გადიოდა სააები მე კი ღამისა ძალიან მეშინოდა.არ მინდოდა ძილის დრო მალე მოსულიყო.მაგრამ დროს შეჩერება ხომ არავის შეუძლია..მიდის და მიდის...
-წამოდი დავწვეთ
ფიქრებიდან გამომაფხიზლა და ხელი გამომიწოდა
-იქნებ ჯერ ადრეა
-რაღა ადრეა...წამოდი
საძინებელში გავყევი და თან ფეხები უკან მრჩებოდა...შევიდა და საწოლზე ჩამოჯდა
-მე აქ უნდა დავიძინოო?
ძლივსღა დავილაპარაკე.დაბლიდან ამათვალიერა და მიპასუხა
-რათქმაუნდა.შენი ქმრის გვერდით უნდა დაიძინო
ამ ნათქვამზე გული ამიჩქარდა.სადაცაა საგულედან ამომვარდებაო.ფეხები მეკვეთებოდა.არ მინდოდა მის გვერძე წოლა,მაგრამ ვიცოდი თავს მაინც ვერ დავაღწევდი.სააბაზანოში შევიდა სანამ გამოვიდოდა ოთახში ნერვიულად დავიწყე სიარული.ისიც გამოვიდა პიჟამოებით და მითხრა
-მიდი გამოიცვალე საპატარძლო კაბით ხო არ დაიძინებ
პიჟამა გამომიწოდა,მეც უხმოდ შევედი სააბაზანოში და კაბის გახდა დავიწყე.მივხვდი დრო იყო უნდა გავსულიყავი...დროს მაინც ვწელავდი.რეზიმ გარედან მომიკაკუნა
-გამოდი რამდენი ხანია მანდ ხარ..გამოდი დავიძინოთ
ღმერთო ჩემო ოღონდ ის არ მოხდეს რასაც ვფიქრობ.ჩემთვის ჩავიჩურჩულე და სააბაზანოდან გავედი.უკვე საწოლში ჩაწოლილიყო და საბანო წამოუფარებია.ფრთხილად მივედი საწოლთან,უხმოდ დავწექი და საპირისპირო მხარეს გადავტრიალდი.ჩემთვის არაფერი უთქვამს.ალბათ მოელოდა კიდეც ჩემგან ამას...ღამე ძილი არ მომკარებია.რათქმაუნდა ისევ თორნიკეზე ვფიქრობდი.ახლა უკვე დავრწმუნდი მის უდანაშაულობაში და ჩემდამი სიყვარულში.როგორ მინდოდა ჩემს გვერდით ახლა რეზი კიარა თორნიკე წოლილიყო.ისევ ძველებურად ჩამხუტებოდა და თბილად ეკოცნა შუბლზე.მინდოდა სცოდნოდა რომ მალე მსი შვილის დედა გავხდებოდი.ისიც ხომ სულ ამაზე ოცნებობდა.ოცნებობდა რომ მისი ცოლი და შვილების დედა გავმხდარიყავი.ფიქრებში მალევე ჩამეძინა..დილით ხმაურმა გამაღვიძა
-გაიღვიძე საყვარელო?
თავი წამოვყავი და დავინახე რეზი ტანისამოსს იცმევდა
-სადმე მიდიხარ?
-დაგავიწყდა რომ ვმუშაობ? ისედაც ცოტა დამაგვინდა..კარგი ეხლა მე წავალ და შენ არ მოიწყინო კარგი?..საკმაოდ დიდი სახლია.შეგიძლია აქაურიბა დაათვალიერო ან დაალაგო..მოკლედ არ მოიწყინო
-კარგი..რომელზე მოხვალ?
-ალბათ საღამოს შვიდზე
-კარგი
შუბლზე მაკოცა და წავიდა..მაშინვე ელენეს დაურეკე
-ელენე მოდი ჩემთან მჭირდები
-მისამართი მითხარი
-მოგწერ და მოდი გელოდები ელენე მალე მოვიდა..
-რა ლამაზი სახლია
-რა დროს ეს არის ელენეე? მისმინე,რეზი სამსაახურში წავიდა.და მე მინდა თორნიკეს სანახავად გამომყვე..
-კარგი შენ ჩაიცვი მე მანამდე სახლს დავათვალიერებ
მალე გამოვეწყვე და სანახავად წავედით
-სწორად ვიქცევიი?
-სწორად იქცევი
მისთან მიმწია და შუბლზე მაკოცა.მალე ციხეს მივუახლოვდით..რაც უფრო წინ მივდიოდი მით უფრო ცუდად ვხდებოდი
-ელენე..ბავშვზე ვუთხრაა?
-როგორც ჩათვლი საჭიროდ ისე უნდა მოიქცე
-კარგი
მნახველების ოთახში შევედით და ველოდებოდით.ბადრაგი გავიდა ალბათ თორნიკესთვის უნდა დაეძახებინა.ძალიან მაინტერესებდა რა რეაქცია ექნებოდა ჩემს დანახვაზე.გაუხარდებოდა თუ პირიქით...ნერვიულობისგან ფეხზე ავდექი და წინ და უკან სიარული დავიწყე.მნახველების ოთახში ყველა მე მიყურებდა
-სალომე დაჯექი და წესიერად დაელოდე
-როდის მოიყვანეენ?
-მალე მალეე
გავიხედე იქით და თორნიკეც დავინახე.გულმა ბაგა-ბუგი დამიწყო.ვგრძნობდი როგორ მეკვეთებოდა ფეხები.როგორ მეცლებოდა ძალა მთელს სხეულში.საცაა წავიქცეოდა..თვალებში ვუყურებდით ერთმანეთს.მის თვალებში ბედნიერებას ვხედავდი ეს ბედნიერება კი ალბათ იმით იყო გამოწვეული მე რომ აქ ვიყავი.მოდიოდა ჩემსკენ..ერთმანეთს ვუყურებდით,მაგრამ თითქოს ვერ ვცნობდი.აღარ იყო ის ძველი თორნიკე ადრე რომ გავიცანი.გული ძალიან მტკიოდა.ძალიან გამხდარა და თვალებიც ისე აღარ უკაშკაშებდა როგორც უწინ..ჩემი თორნიკე აღარ იყო.ჩემს წინ ჩამოჯდა და თვალებში დამიწყო ყურება.ვატყობდი სახეზე როგორ ეღიმებოდა
-მოხვედი?
-მოვედი
-მოხდა რამეე?..მშობლებთან ხო არ გაქვს პრობლემებიი?
-არა ყველაფერი კარგადარის
-ქორწილმა როგორ ჩაიარა?
თავი ჩაიქნია.ეტყობოდა ლაპარაკი როგორ უჭირდა.ხელებს ერთმანეთს უჭერდა,,
-ვერ ვიტყვი რო ბედნიერი ვარ.შენი წერილი რომ ვნახე ძალიან ცუდად გავხდი...
-უკვე იცი ეს რატომაც გავაკეთე,,,
-კი ვიცი...შენ აქ ხარ მკვლელი კი გარეთ დაბოდიალობს
-მთავარია შენ გჯერა ჩემი და თუ საჭირო იქნება აქ სიცოცხლის ბოლო წუთამდეც დავრჩები...
-შენ მკვლელი არ ხარ
-არა მკვლელი მეც ვარ...
ცოტახანს სიჩუმე ჩამოვარდა.არ ვიცოდი რა მეთქვა და რა გამეკეთებინა.ახლა მასთან საუბარი ყველაფერს დამავიწყებდა.მაგრამ როგორც ჩანს არც ის აპირებდა საუბრის დაწყებას.ძალიან უხერხულად ვიგრძენი თავი.ფეხზე ავდექი ხელი მოვკიდე,წამოვაყენე და ძალიან ძლიერად ჩავეხუტე.ისევ ის სითბო იგრძნობოდა როგორც პირველ ჩახუტებაში...მივხვდი როგორ ძლიერ მყავრებია..ახლა მჭირდებოდა მხოლოდ ის,,,ის და მეტი არაფერი
-მიყვარხარ
როგორც იქნა თავი მოვაბი რო მისთვის მეთქვა...თავი მომაშორა და ძალიან ნელა როგორც ჩვევია ჩემს ბაგეს დაეწაფა...ძალიან სასიამოვნო გრძნობა იყო..მაგრამ ბადრაგმა დაიყვირა
-შეხება აკრძალულია
რატო მაინცდამაინც ეხლა..ვფიქრობდი გულში.მაგრამ მაინც ძალიან ბედნიერი ვიყავი...ისევ ერთმანეთის პირისპირ დავჯექით და ერთმანეთს თვალებში ჩავხედეთ
-სალომე ძალიან მიყვარხარ...ერთადერთი გოგო ხარ რომელიც ცხოვრებაში ასე ძლიერ მიყვარს...მინდა სულ ჩემთან იყო ჩვენს შვილებთან ერთად
მის ნათქვამზე გამეღიმა და ხელი მუცელზე დავიდე.ისე რომ მას არაფერი დაუნახია
-ჩვენ აუცილებლად ვიქნებით ერთად,,,შვილებთან ერთად
-უამრავი...ძალიან ბევრი შვილი მინდა ძალიან
-გვეყოლება
გავუღიმე და ხელი ხელზე დავადე...
-მაგრამ რეზიი?
-რეზი არ მიყვარს.ეს შენც ძალიან კარგად იცი
-ვიცი მაგრამ ხელს შეგვიშლის
-ვერაფერი ვერ შეუშლის ხელს ნამდვილ გრძნობას
-გეთანხმები
ვერც კი გავიგე დრო როგორ ამოიწურა.
-ნახვა დასრულებულია
თქვა ისევ ბადრაგმა და თორნიკეს ხელი მოკიდა
-სალომე იცოდე მიყვარხარ
ყვიროდა გასასვლელიდან და თან ბადრაგს ეწინააღმდეგებოდა
-ჩვენც გვიყხარხარ და გელოდებით
მუცელზე ხელი დავიდე და პატარას მოვეფერე...ციხიდან გამოვედი.გარეთ კი ელენე მელოდებოდა
-რა მოხდაა? უთხარი ბვშვზეე?
-ვერ გავბედე მეთქვა...
-ღმერთო რა სულელი ხარ
-არ ვარ სულელი...მაინც ვეტყვი...რაც მთავარია ერთმანეთი გვიყვარს
ამ ლაპარაკში სახლსაც მივუახლოვდით,,,ვიცოდი რეზი სახლში იქნებოდა და ჩხუბიც არ ამცდებოდა თავიდან...ელენეს გამოვემშვიდობე და სახლში ავედი..შევედი თუარა მაშინვე დამიძახა
-შენ გელოდებოდი...მემგონი მე სახლში დაგტოვე შენ კი სად იყავი?
-საქმე ისარის რომ საყიდლებზე წავედიი?
-რა საყიდლებზე გოგო შენ კარგად ხარ? მთელი დღეა სახლის ტელეფონი ავაფეთქე და არავინ მპასუხობს..ასეთი რა საყიდლებზე იყავიი?
-რეზი გთხოვ ნუ მიყვირიხარ...არ მაქვს ამდენის თავი
-არააქვს გოგოს..აბა მე მკითხე შენი საქციელების თავი მაქვს?
-თუ არ გქონდა რატო მომიყვანე ცოლად?
-გოგო შენ შიგ ხოარ გაქვს?
ჩემსკენ წამოვიდა...თვალები ჩამიცრემლიანდა
-გადი ოთახიდან..არ მინდა ჩემს გვერძე დაიძინო გადი მალე
თითით ვანიშნე გასულიყო.მაგრამ უფრო ჩემსკენ წამოვიდა...ჩემს წინ დამიდგა და თვალებში ჩამხედა...
-ვერ გიტან
ვუთხარი და უნდა გამოვტრიალებულიყავი როცა მკლავი დამიჭირა..მისკენ მიმატრიალა და სახეში ძალიან მწარედ გამარტყა.ინერციით საწოლზე დავახეთქე და ტირილი დავიწყე...
დილით გავიღვიძე.დაგავტრიალდი და რეზი უკვე ფეხზე იყო და ტანისამოსს იცმევდა...
-მაპატიე გთხოვ.ზედმეტი მომივიდა
ცრემლები წაამომივიდა,მაგრამ მაშინვე მოვიწმინდე
-სალომე შემომხედე...მაპატიე გთხოოვ..გეხვეწები მაპატიე
-შემეშვი
-სადილი მოვამზადე.დღეს ცოტა გვიან წავალ სამსახურში.გამოდი ვჭამოთ
-არ მშია მარტო მოგიწევს ჭამა
-მარტო არ მომიწევს.იმიტომ რომ ეხლა შენ ადგები და გამოხვალ
სხვა რა გზა მქონდა.თავი მოვიწესრიგე და გავედი.როგორც ჩანს უამრავი საჭმელი მოუმზადებია
-კიმაგრამ,შენ ხომ არ იცი საჭმელების გაკეთებაა?
-არ ვიცი.მაგრამ მინდოდა ბოდიში მომეხადა და ვცადე.გასინჯე აბა
საჭმელი მართლაც რომ უგემრიელესად გამოსვლია...გულის რევა ვიგრძენი და სააბაზანოში შევედი.ისიც მაშინვე გამომყვა
-რა მოგივიიდაა?ასეთი ცუდი საჭმელი იყო რო გული აგერიაა?
-არა უბრალოდ მეე...ალბათ მოვიწამლე
-უცნაურია..სამსახურიდან რო მოვალ ექიმთან წავიდეთ და ის გაარკვევს ყველაფერს
-რა საჭიროა ექიმი...არ მინდა წამოსვლა
-სამსახურში მაგვიანდება...ეხლა წავალ და საღამოს წამოხვალ ექიმთან
-არ მინდ....
სიტყვა აღარ დამამთავრებინა.კარები გაიხურა და წავიდა...ახლა კი მართლაც რომ შრში ვიყავი.დავიწყე ფიქრი იმაზე თუ რა მოხდებოდა როცა რეზი ყველაფერის გაიგებდაი.დივანზე ჩამოვჯექი და თავი ბალიშში ჩავრგე...როგორმე უნდა ამეცილებინა თავიდან ექიმთან წასვლა..ოხ სალომე რაღა მაინცდამაინც ახლა აგერია გული.ვუბრაზდებოდი ჩემს თავს...საღამომდე ვიჯექი დივანზე გაუნძრევლად და ფიქრისგან უკვე თავი მტკიოდა..გამოსავალი ისევ არაფერი იყო...ყველაზე ცუდია როცა გამოსავალს ვერ პოულობ.ცრემლები წამომივიდა,ამგრამ კარში რეზი შემოვიდა და სწრაფად მოვიწმინდე რომ არ შეემჩნია.ღმერთო,დრო რა მალე გასულა.მე კი ისევ ვერაფერი მოვიფიქრე...
-აბა როგორ ხარ? მოემზადე ექიმთან წამოსასვლელაად?
-იქნებ არ ღირს.თან თავს უკვე კარგად ვგრძნობ
-მე შენი ქმარი ვარ და შენზე ვნერვიულობ.არ შეიძლება ტყუილად აგრეოდ გული.ამიტომ ეხლა ჩაიცვი მე აქ გელოდები
მითხრა და დივანზე ჩამოჯდა...ოთახში შევედი ჩასაცმელად.ყველაფერი ერთად აირია თავში.მინდოდა დრო გამეწელა,მაგრამ არც ეს გამომივიდა...გარედან გამომძახა
-რა ქენი სალომე არ ჩაიცვიი?
-მოვდივარ
ვუთხარი უიმედოდ და ოთახიდან გავედი.მანქანაში ჩავსხედით და გეზი საავადმყოფოსკენ ავიღეთ.ნერვიულობისგან კანკალმა დამაწყებინა...ცოტაც და მოვკვდებოდი...
-რა დაბნეული ხარ სალომე...მოვედით გადმოდი
ფიქრებიდან მისმა ხმამ გამომაფხიზლა.მანქანიდან ზლაზვნით გადმოვედი და გავყევი.რამოდენიმე ნაბიჯი და ექიმის კაბინეტში ვიქნებოდით...მივდიოდი და ფეხები უკან მრჩებოდა
-გამარჯობათ ექიმო
უთხრა და კარები შეაღო
-მობრძანდით..აბა რაშია საქმე?
გვითხრა ღიმილით და ხელით გვანიშნა შევსულიყავით,,,
-ჩემს მეუღლეს დღეს გული აერია.მაინტერესებს რამე სერიოზული ხომ არ არის
-ჩვენ ყველაფერს გავარკვევთ...გამოგვყევი გოგონა
ჩემთან მედდა მოვიდა და რომელიღაცა ოთახში შემიყვანა
-ახლა ანალიზს გაგიკეთებთ,არ ინერვიულო დღესვე გვეცოდინება პასუხები
ანალიზზი გამიკეთეს და ისევ ექიმის კაბინეტში დავბრუნდი.რეზი სკამზე იჯდა და მელოდებოდა..საანამ პასუხებს იტყოდნენ ნერვიულობისგან თითები დავიჭამე.მედდამ შემოიტანა ანალიზის პასუხები და ექიმს მიაწოდა...ექიმმა გასნა კონვერტი და ღიმილიანი სახით შემომხედა
-სალომე გილოცავ
თავი კანკალით რეზის გავხედე რომელიც ექიმს დაბნეული სახით უყურებდა
-კი მაგრამ რას გვილოცავთ?
-რას და თქვენი მეუღლე ფეხმძიმედაა
რეზის თვალები გაუფართოვდა.მკლავში ხელი მტაცა და ეგრევე სახლში მიმიყვანა
-გამაგებინე რას ნიშნავს შენი ორსულობა
ხმას ვერ ვიღებდი.მოვიდა და მაჯანჯღარებდა
-ამიხსენი სალომე გისმენ...
-რას მისმენ?
-ვერ ხვდები რას? ბავშვი ვისიაა?
-თორნიკესია
-ამის დედაც მოვტ**ან
ხელი მაგიდაზე დააბრახუნა...
-არ ვიცი რა გითხრა...სამი გამოსავალი გაქვს
-რა გამოსავალი რეზიი?
-ან ბავშვს მოიშორებ...ან ყველაფერს მშობლებს ეტყვი...
-და მესამეე?
-მესამე ის არის რომ ეს ბავშვი ჩემი იქნება...ანუ ჩვენი
გამიღიმა,მოვიდა და მუცელზე ხელები დამადო
-ჩემს ბავშვს ნუ ეხები
ხელები გავაშვებინე...
-აბაა რა მოიფიქრეე?
-არაფერია მოსაფიქრებელი..ეს ბავშვი თორნიკესია..ჩემი და თორნიკესი..მეტი არავისი
-ძალიან კარგი მაშინ მე მშობლებს დავურეკავ და იმათმა გადაწყვიტონ
ტელეფონი ხელში აიღო.ცრემლები წამომივიდა.სხვა გზა არ მქონდა უნდა დავმორჩილებულიყავი
-კარგი თანახმა ვარ..იყოს შენი შვილიც
ოთახში შევარდი და ტირილი დავიწყე
გაგრძელება იქნება