ასეც ხდება რეალობაში (დასასრული)

ტირილისაგან თვალებდასიებულს გამომეღვიძა.ამდენი ტირილისგან თვალის გახელაც კი მიჭირდა...სააბაზანოში შევედი და სარკეში ჩავიხედე,ჩემს თავს არ ვგავდი..
-სალომე მალე გამოხვალ?
თვალებზე წყალი შევისხი და გავედი
-მე ეხლა მალე სამსახურში წავალ და კარგად იყავით შენც და პატარაც
მითხრა და წავიდა..მაშინვე ელენეს დავურეკე
-ელენე ყველაფერი გაიგო
-ვინ ? რა? რა მოხდა?
-რეზის გაიგო ფეხმძიმედ რომ ვარ
აქ დიდი პაუზა იყო.ეტყობა არ ელოდა ამას რომ ვეტყოდი...
-მერეე?
-მერე მითხრა ან ბავშვი მოიშორეო.ან მშობლებს ვეტყვიო და ან თქვი რომ ჩემი ბავშვიაო
-რა უპასუხეე?
ცრემლები წამომივიდა და ყელში ბურთი გამეჩხირა..ვერ ვლაპარაკობდი
-დავთანხმდი
ჩუმად ჩაიჩურჩულე ყურმილში და ჩავიკეცე...
-ეს რატომ გააკეთეე?
-სხვა გამოსავალი არ მქონდა ელენე...თორნიკეს ბავშვს ვერ მოვიშორებდი.მშობლებს რომ გაეგოთ არც კი წარმომიდგენია რა მოხდებოდა
-დაწყნარდი გთხოვ..არ იტირო შენ.მოვიფიქრებთ რამეს
-გამოუვალ მდგომარეობაში ვარ...
-გამოუვალი მდგომარეობა არ არსებობს...დღესვე წახვალ და თორნიკეს ყველაფერს მოუყვები
-მაგაზე მეც ვფიქრობდი,მაგრამ რო ვუთხრა ამით რა შეიცვლებაა?
-დამიჯერე.თორნიკეს რომ ეცოდინება უფრო მარტივარ იქნება საქმე...
-შეგიძლია გამომიარო და გამომყვეე?
-რათქმაუნდა შემიძლია...დამელოდე
სანამ მოვიდოდა თავი მოვიწესრიგე.მოვიდა თუ არა მაშინვე თორნიკეს სანახავად წავედით.ბადრაგმა ოთახში შემოიყვანა.უფრო გამხდარი და უსიცოცხლო მეჩვენა რაც გულს უფრო მიკლავდა,,,მოვიდა თუარა ჩავეხუტე.ისე ძლიერ ჩავეხუტე თითქოს ეს ბოლო ჩახუტება ყოფილიყოს
-მოხდა რამე საყვარელოო?
-თორნიკე მიყვარხარ.გაღმერთებ.
-მეც მიყვარხარ ანგელოზო.მაგრამ რაღაც ხდება მგონი
-კი ნამდვილად ხდება..
-მოდი დაჯექი და მომიყევი
მის პირდაპირ დავჯექი და ყველაფრის დაწვრილებით მოყოლა დავიწყე.ძალიან მიჭირდა და ვხედავდი როგორი ძნელი იყო მისთვის ამის მოსმენა.როდესაც ბავშვზე ვუთხარი დავინახე თვალები როგორ გაუბრწყინდა.მისმა გახარებამ მე ორმაგად გამაბედნიერა,ეხლა მივხვდი რომ ის არასდროს მიმატოვებდა...მოყოლა დავასრულე და ვერც შევამშნიე როგორ წამომივიდა ცრემლები.მაგრამ თორნიკემ მალევე მომაშორა სახიდა...თვალებში შევხედე და გავუღიმე
-შვილი...შვილი მეყოლება.ქვეყანაზე ყველაზე ბედნიერი კაცი ვარ სალომე...და ეს ბედნიერება ქვეყანაზე ყველაზე საყვარელმა ქალმა მომანიჭა..მადლობ რომ არსებობ.მადლობ რომ შეგხვდი.მადლობ ჩემს ცხოვრებაში რომ გამოჩნდი.მადლობ რომ გამიგე და მაპატიე...და მადლობა იმისთვის ასეთი ბედნიერება რომ მაჩუქე.დამიჯერე ყველაზე ბედნიერი დღეა ჩემს ცხოვრებაში
-ვიცოდი საყვარელო რომ გაგიხარდებოდა.მაგრამ ახლა ის უფრო მადარდებს რეზის რა ვუყოთ.მოითხოვს ბავშვის მამა იყოს
-შენს მდგომარეობაში ნერვიულობა არ შეიძლება ამიტომ არაფერზე ინერვიულო..მალე ყველაფერი დასრულდება...დასრულდება ის ჯოჯოხეთი რომელშიც ახლა ვცხოვრობთ,,,მალე ერთად ვიქნებით
-ხო ერთად ვიქნებით და ახლა უკვე სამნი
-შენ ხარ ერთადერთი გოგო...ჩემი გოგო ხარ.დაიმახსოვრე
-შენ კი ჩემი ერთადერთი სიყვარული ხარ.ცოტა უცნაური სიყვარული,მაგრამ ბევრს სიყვარულს ჯობია ჩემთვის
-რეზიმ რამე ხოარ დაგიშავაა? მითხარი და მაგას მე მივხედავ
-არაფერი დაუშავებია,,,მთავარია ჩვენ ვიყოთ კარგად.რეზი არ მაინტერესებს
-ბავშვის სქესი იცი უკვეე?
-იმდღეს ვიყავით მე და ელენე გასაგებად...ბიჭია
-ყოველთვის ვოცნებობდი ბიჭი მყოლოდა.რომელსაც ვასწავლიდი ყველაფერს.მინდოდა ჩემს შვილთან ერთად მეყურებინა ფეხბურთს.მინდოდა მასთან ერთად მეთამაშა
-რომ გინდოდა აგიხდება კიდეც...
-შენი წყალობით ამიხდება...შეიძლება შევეხოო?
-რათქმაუნდა.შენი შვილია
ჩემს წინ დაიხარა და მუცელზე შემეხო...
-რამდენი თვისაა?
-ოთხის
-სულ რაღაც ხუთ თვეში...ღმერთო რა ბედნიერებაა
-ხო სულ რაღაც ხუთ თვეში...გპირდები სანახავად ყოველდღე მოვიყვან
-არ დაგწირდება სანახავად მოყვანა
-რატომ?
-იმიტომ რომ დამნაშავეს ეძებენ და მგონი მალე იპოვიან და მე გამათავისუფლებენ..და მერე ერთად ვიქნებით
-მერე რეზი?
-მაგ ნაბიჭვარზე ნუღა ინერვიულებ მე მოვუვლი
ამდროს ბადრაგმა დაიყვირა რო თონრიკეს წასვლის დრო მოვიდა.ყველაზე მეტად ამ მომენტს ვერ ვიტანდი
-არაუშავს.ხოიცი მალე ერთად ვიქნებით
-ვიცი...მიყვარხარ
-მადლობ რომ მოხვედი და პატარა გამაცანი
-კიდევ მოვალ...ყოველდღე მოვალ
-სულ მალე კი მე მოვალ შენთან გპირდები
ტუჩებზე ძალიან ნელა მაკოცა,და გავიდა,ბედნიერებისგან მეცხრე ცაზე ვიყავი...ღიმილი არ მშორდებოდა სახიდან ვერც კი ვხვდებოდი როგორ გადიოდა დრო,უბრალოდ საათები საათებს მისდევდა და დღეები დღეებს..ყოველდღე მივდიოდით მე და პატარა თორნიკესთან.ყოველდღე მეუბნებოდა თუ როგორ ვუყვარვარ და რა მალე ვიქნებით ერთად.ყოველდღე ერთად ვუყურებდით როგორ იზრდებოდა მუცელში ჩვენი პატარა.რათქმაუნდა რეზისთან ისევ დაძაბული ურთიერთობა მქონდა.სამსახურში წასვლისთანავე თორნიკესთან მივდიოდი და სანამ სახლში რეზი არ დაბრუნდებოდა სულ თორნიკესთან ვიყავი...5 თვე ძალიან მალე გავიდა...ისე რო ვერც მოვასწარი წარმოდგენა...

რეზი სამსახურში იყო წასული.თორნიკესგან ახალი დაბრუნებული ვიყავი და ძალიან დაღლილი დივანზე ჩამოვჯექი დასასვენებლად.მუცელი ამტკივდა,ვიფიქრე ეს ნორმალურიცაა მეთქი.მაგრამ ყოველ წამს ტკივილი უფრო უარესდებოდა.სუნთქვა მიჭირდა.როგორც იქნა ტელეფონთან მივხოხდი და ელენეს დავურეკე
-ელენე მოდი ჩემთან მალე
-ჩემი გაბერილი გოგო
-რადროს ეს არის.გამოდი მალე
-შენი ხმა არ მომწონს
-მგონი დროა...გამოდი
ესღა ვუთხარი და თვალებიც დამეხუჭა.კარებში ელენე შემოვარდა კივილით...
-სალომეე..გაახილე თვალები.ღმერთო შენ მიშველე.სასწრაფო მალე მოვა ცოტაც მოიცა
მალევე სასწრაფოს ხმა გავიგე.საავადმყოოფოში მიმიყვანეს და ეგრევე საოპერაციოში შემიყვანეს.ყველაფერი ძალიან დიდ ხანს გაგრძელდა.მეტი ტკივილის გაძლება აღარ შემეძლო...ჩემი კივილი მთელს საავადმყოფოს ესმოდა.უცებ გაიარა ტკივილმა.მორჩა ყველაფერი.თავი წამოვწიე და ექიმი დავინახე ბავშვით ხელში.გაჩუმებულიყო პატარა.
-რატომ არ ტიირის? ექიმო რატოო..
მთელს ხმაზე ვყვიროდი.უკვე ცრემლები წამომივიდა და თავი ხელებში ჩავრგე როცა ტირილის ხმა გავიგონე...
-ღმერთო...
ვთქვი და გახარებულმა პატარას შევხედე
-ტირის გესმით?? ჩემი პატარაა ბიჭი
ექიმმა ხელში მომიყვანა.ისეთი პატარა და უსუსური იყო.ცისფერი თვალები ქონდა ზუსტად ისეთი...თორნიკესნაირი...ბავშვი ხელში მეჭირა და გულზე ვიხუტებდი..
-ბავშვი მომეცით...გპირდებით მალე ისევ შემოგიყვანთ
-რატო მიგყავთ?
-წყალს გადვავლებთ,,შევახვევთ და მოგიყვანთ
-მალე მომიყვანეთ..დიდი ხნით არ წაიყვანოთ გთხოვთ
ბავშვს შუბლზე ვაკოცე და ექთანს გავატანე.ძალიან დაღლილი ვიყავი,თვალები მეხუჭებოდა...მალევე ჩამეძინა

ძილში ჩხუბის ხმა შემომესმა და ეგრევე თვალები გავახილე.ვიფირე ბავშვს ხო არაფერი დაემართა თქო და პალატიდან გავედი.დავინახე თორნიკე და რეზი ერთმანეთს უმოწყალოდ ურტყამდნენ...ორივეს სისხლი სდიოდათ.ამის დანახვაზე თორნიკეს მივარდი
-თორნიკე რას აკეთეებ?..შემომხედე მალეე
მისი სახე ხელებში მოვიქციე და ფეხზე წამოვაყენე
-რატო ადექი..ჯერ ისევ სუსტად ხარ
-ვიცი,მაგრამ პალატაში გაჩერება არ შემეძლო
-კარგი ჩემო პატარა წამოდი.ყველაფერი კარგადაა
ხელი გადამხვია და პალატაში შემიყვანა....
-ბავშვი სად არის?
-ექთანმა გაიყვანა,მაგრამ მალე მოიყვანს..შენ აქ რა გინდაა?
-გახსოვს რომ გითხარი მალე სუ ერთად ვიქნებით მეთქიი?
-როგორ არა მახსოვს
-ხოდა ამიერიდან მე შენ და პატარა სულ ერთად ვიქნებით
თავი დახარა და ჩემს ტუჩებს ნაზად დაეწაფა.ამდროს პალატაში დედაჩემი და მამაჩემი შემოვიდნენ ჩხუბით...
-სალომე რას აკეთებ
ეგრევე მოვშორდი თორნიკეს და მშობლებს შევხედე
-ამ ნაგავს აქ რა უნდა სალომე
-ნაგავი არა თორნიკე.აქ ის უნდა რომ მე მიყვარს.ყველაფრის მიუხედავად მიყვარს.თანაც მან ყველაფერი მომიყვა და მივხვდი რო დამნაშავე არარის.მეტიც ჩემი სიყვარულის დასამტკიცებლად ერთი წელი ციხეში უსამართლოდ გაატარა.და კიდევ თორნიკე ჩემი პატარა ბიჭის მამაა
ამაზე უფრო გამწარდნენ და პალატის კარები გაიბრახუნეს.თორნიკესთან მივედი და ჩავეხუტე
-ჩემს გამო მშობლებს ეჩხუბეე?
-შენ ჩემს გამპ უსამართლოდ ცეხეში იჯექი და დიდი ამბავი
მალე პალატაში ჩვენი პატარა შემოიყვანეს.თორნიკემ დაინახა თუარა სახე შეეცვალა.მედდან ბავშვი ხელში მომიყვანა
-აი თქვენი პატარაც..ცოტა იტირა,მაგრამ დედიკო და მამიკო რო დაინახა გაჩუმდა
თორნიკე მოგვიახლოვდა და ბავშვს დააცქერდა
-ყველაზე მაგარი ბიჭი ჩვენ გვყავს საყვარელო
-ნახე თვალებით როგორ გგავს
-შეიძლება ავიყვანო?
-რათქმაუნდა
ბავშვი ხელში მივუყვანე და საწოლზე ჩამოვჯექი
-სად ვიცხოვრებთ ამის მერე?
-რათქმაუნდა ჩემთან
ერთი კვირა საავადმყოფოში გავატარე.თორნიკე გვერდიდან არ მომშორებია.უკვე საავადმყოფო უნდა დამეტოვებინა როცა პალატაში რეზი შემოვიდა
-სალომე გთხოვ მაპატიე
-მიპატიებია
-თუგინდა ეხლავე გავეყაროთ...და საერთოდ წავალ შენი ცხოვრებიდან
-კარგი...
გამწერეს თუარა თორნიკესთან მივედით სახლში
-რამდენი ხანია აქ არ ვყოფილვარ
-სამაგიეროდ ამიერიდან სულ აქ იქნები...
ერთად ძალიან ბედნიერები ვიყავით.როგორც იქნა ვიყავით ერთად ყველანაირი დაბრკოლების გარეშე...სრულიან თავისუფლად.ყოველი დღე ერთმანეთით იწყებოდა და მთავრდებოდა.ახლა მივხვდი რომ ბედნიერებისთვის ეს საკმარისია.საკმარისია იყო შენს საყვარელ ადამიანებთან ერთად. და იცოდე რომ ძალაინ უყვარხარ მათაც.ჩემი ცხოვრება ერთი დიდი ისტორიაა..ისტორია რომელიც კარგად მთავრდება...და მეც მინდოდა დამეწერა ჩემს ცხოვრებაზე.რადგან სცოდნოდათ სხვებს რომ სიყვარულს დიდი ძალა აქვს.ავიღე კალამი და დავიწყე წერა.ამ დროს ოთახიდან თორნიკე გამოვიდა
-პატარა ნიკუშა ძლივს დავაძინე...შენ რას საქმიანობ საყვარელოო?
მოვიდა და ხელები წელზე შემომხვია
-მეე წიგნი მინდა დავწერო
-ვაა მუზა მოგივიდა ჩემოცხოვრებაა?
-მე მინდა დავწერო ჩემს ცხოვრებაზე..ის რაც მართლა მოხდა
-ძალიან კარგია..და წიგნს რას დაარქმევ?
-„ასეც ხდება რეალობაში“
-ძალიან კარგი სათაურია...და მაინც რა ხდება რეალობაშიი?
-რეალობაში ხდება რომ ძმის სიკვდილით განადგურებულ გოგოს უყვარდება ძალიან კარგი და საყვარელი ბიჭი.მერე იგებს რო ძმის სიკვდილშია გარეული და გული ძალიან სტკივა.მაგრამ საბოლოოდ ყველაფერი ირკვევა და ისევ ერთად არიან ბედნიერები..ხო კარგიაა?
-ეს ისტორია რაღაც ძალიან მეცნობა
მითხრა და გაიცინა...