ნატო გელაშვილი: "ძმის დაკარგვის შემდეგ, როგორც მუსიკოსი, აღარ ვარსებობ"
პოპულარული სიმღერების ავტორსა და შემსრულებელს, ნატო გელაშვილს, არც ემღერება და არც საყვარელი საქმის კეთების სურვილი აქვს, მაგრამ თავს ძალას ატანს, რომ სცენაზე გავიდეს, სიმღერები ისევ შექმნას. 5 თვის წინ მას დიდი ტკივილი დაატყდა თავს, 44 წლის ძმა გარდაეცვალა. მუსიკოსს ერთგული ადამიანები გვერდში უდგანან, რომ ცხოვრების ჩვეულ რიტმს დაუბრუნდეს – ქმარი, შვილები, მეგობრები. ისიც ახლობლების თანადგომით ძალებს იკრებს, რომ ორ მთავარ საქმეს ძველებურად გაუძღვეს – ოჯახს და შემოქმედებას.
ტრაგედიის შესახებ "სარკემ" მაშინ შეიტყო, როცა ნატო გელაშვილს მისი ამბების გასაგებად დაუკავშირდა.
ნატო გელაშვილი:
– სიმართლე გითხრათ, არ ვიცი, ქვეყანაზე რა ხდება. ჩემთვის 2013 წელი უმძიმესი იყო. მძიმე ეტაპი მიდგას ცხოვრებაში, საკმაოდ სტრესული. ძმა გარდამეცვალა, ამიტომ ძალიან არასაინტერესო რესპონდენტი ვარ.
– ძალიან ვწუხვარ!.. ბოდიში, რომ თქვენს ტკივილს შევეხეთ. თუ შეგიძლიათ, ძმაზე გვიამბეთ. რატომ მოხდა ეს ტრაგედია?
– რა უნდა ვილაპარაკო? როგორ მიყვარდა? ძალიან მიყვარდა. ალბათ იმასაც მნიშვნელობა აქვს, როცა ერთი დედმამიშვილი გყავს. ვისაც ასეთი ტრაგედია აქვს გადატანილი, ის მიხვდება, რას ვგრძნობ ახლა. ამ სიტუაციიდან ადამიანები ადვილად ვერ გამოდიან და ეს ჭრილობა თითქმის შეუხორცებელია. მოულოდნელად მივიღეთ ეს ელდა, მამუკა 44 წლის იყო... ახლა, როგორც მუსიკოსი, არ ვარსებობ. ეს პერიოდი ვიცხოვრე, როგორც გულნატკენმა დამ. აღარაფერი მაინტერესებს და არც არაფერი მახსოვს. ყველაფერს დრო უნდა...
– ესე იგი თქვენი მეგობრები თქვენი სიმღერების გარეშე დარჩნენ?
– არ ვიცი, როგორც მუსიკოსი, აქტიურად როდის დავბრუნდები. იყო რამდენიმე შემოთავაზება, გადავდგი ეს ნაბიჯი, წავედი და ვიმღერე, მაგრამ მაშინ სცენაზე ნატო არ იდგა, ის იყო ვიღაც სხვა.
რას ვიზამთ, ეს ჩემი საქმეა, ასეთია ცხოვრება. კოლეგები გაჩერების უფლებას არ მაძლევენ. მე ვარ სიმღერების ავტორი და ჩემ გარშემო მეგობრების ძალიან დიდი არმიაა, ვისაც ვჭირდები, ამიტომ ყოველთვის მზად ვარ მათ დასახმარებლად. მე შეკვეთით არასოდეს ვწერ, ყველას ყველაფერს მეგობრულად ვუკეთებ. სიმღერა არასდროს გამიყიდია.
– ეს კარგია თუ ცუდი?
– ვერ გეტყვით. ვისთვის კარგია და ვისთვის ცუდი. ალბათ კოლეგები იტყვიან, უნდა გაყიდოო, მაგრამ მეგობრებისგან ფულს ვერ ავიღებ. თუ ადამიანი მიყვარს და მომწონს, როგორც მომღერალი, მისთვის სიმღერას სიამოვნებით ვქმნი. ამას წინათ დათუნა სირბილაძემ მთხოვა სიმღერა და ვერ ვეტყოდი უარს, რადგან მიყვარს, ჩემ თვალწინ გაიზარდა. ვისაც ემღერება, უნდა იმღეროს.
გიო ხუციშვილი აქტიურად არის ჩართული იმაში, რომ ამამოძრაოს, ხშირად მირეკავს და რეპეტიციებზე მეპატიჟება. ვხვდები, რომ ცდილობს, სახლიდან გამიყვანოს და ცხოვრების ჩვეულ რიტმში დამაბრუნოს. ამას შევძლებ, რადგან ეს არის ჩემი პროფესია, რომელიც მიყვარს. ეს ჩემთვის გართობა არ არის. ჩემს საქმეს უკვე 25 წელია ერთგულად ვემსახურები.
– თითქმის ყველა ამბობს, რომ ქართულ შოუბიზნესში კრიზისული ეტაპია. თქვენც ასე ფიქრობთ?
– სიმართლე გითხრათ, აღარც ვაკვირდები ამ კრიზისს, რადგან ჩემს საქმეს დაახლოებით 5 თვეა გამოვეთიშე, არ ვიცი, რა ხდება ამ სფეროში. უკვე მივეჩვიეთ, როცა ქვეყანაში პოლიტიკური მოვლენები იცვლება, ყველაფერი თავიდან ლაგდება. რაზეა კონცერტი დამოკიდებული? ფინანსებზე. ხალხი დასაქმებული უნდა იყოს, რომ ბილეთების შეძენა შეძლოს. ეს მოვლენები არამარტო ჩვენს სფეროს შეეხო, თითქმის ყველა დარგი ასეთ დღეშია. რადგან მე მაქვს შემოთავაზება, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ სხვასაც აქვს საქმე. როცა ეს სფერო არ არის აქტიური, ესე იგი ხალხს არ ემღერება და არც ფინანსები აქვს.
– როგორ ფიქრობთ, ქალაქური ჟანრი ხომ არ გადავიდა მოდიდან? ახალი თაობა ევროპულ და ამერიკულ სტილში მღერის.
– ქალაქური ჟანრი ყოველთვის იქნება აქტუალური. რაც უნდა გაევროპელდე, როცა გემრიელი ქალაქური სიმღერა გესმის, სხეულით ხვდები, რომ ქართველი ხარ და ამას ვერ მიხვდება ვიღაც სხვა.
ტელესივრცეში ბევრი მუსიკალური პროექტი კეთდება და სულ მიკვირს, რატომ არ აკეთებენ ქართულ პროექტებს. ხანდახან მგონია, რომ კონკურსანტები ქართულად ვერ მღერიან, რადგან ბევრად რთულია ქართულად მღერა, ვიდრე ქავერის შესრულება. ჩვენს ესტრადაზე ბევრი მომღერალია ისეთი, ვისაც კარგი ხმა აქვს, მაგრამ, სამწუხაროდ, ქართულად ვერ მღერიან. შეიძლება ვიღაცისთვის სასაცილოდ ჟღერდეს, მაგრამ ქართული ბგერით ვერ მღერიან. დამერწმუნეთ, გემრიელი ქართული ქალაქური კონცერტი თუ გაიმართება, სრული ანშლაგი იქნება.
მეორე ტრაგედია ის არის, რომ ყველაფერს ქალაქურს არქმევენ. პროფესიონალისთვის არ არის რთული, ღირებული მუსიკა რაღაც სხვისგან გაარჩიოს, მაგრამ ჩვეულებრივი მსმენელი ხშირ შემთხვევაში ამას ვერ ხვდება.
– როგორც ვიცი, თავდაცვის სამინისტროში მუშაობთ. რას მოიცავს თქვენსი სამსახური?
– ღონისძიებების დაგეგმვას და გაკეთებას. მივეჩვიე ამ საქმეს, ძალიან მიყვარს ჯარისკაცები. მსიამოვნებს, როცა მათთვის რამეს ვაკეთებ, რადგან ძალიან მადლიერი საზოგადოებაა. სათითაოდ მოდიან და მადლობას მიხდიან. მათთვის მთელი გულით ვმუშაობ. ამ სამსახურის შემდეგ მეორე სამსახური მაქვს – ეს არის ჩემი ოჯახი. ასე გადის დღეები.
– ამ რთულ პერიოდში, ქმრის, ვახო გორგაძის თანადგომა ალბათ განსაკუთრებთი გჭირდებათ.
– ვახო ჩემი საუკეთესო მეგობარია, ჩვენ ბევრი რამ გავიარეთ ერთად. ამ ტრაგედიამ კიდევ უფრო დამარწმუნა, რომ ის არის ჩემთვის ძალიან ძვირფასი და პირიქით – მე მისთვის. დაზუსტებით ვიცი, რომ ვახოსთვის ძნელია ამდენი თვე ასეთ დამძიმებულ მდგომარეობაში მიყუროს. სათუთად მეპყრობა, უფრთხილდება ჩემს ნერვებს. მინდა ვთქვა, რომ ვახომ ეს გამოცდაც ძალიან კაცურად ჩააბარა. ასაკში შევდივარ, მაგრამ აღარ მეშინია, რადგან ჩემ გვერდით დგას ადამიანი, რომელსაც თავისუფლად შემიძლია დავარქვა ძალიან დიდი მეგობარი, ვენდო და დავეყრდნო. მას უსიტყვოდ ესმის ჩემი. მე და ვახო ერთი გუნდი ვართ, რომელსაც გვაბარია სამი მოზარდი – ჩემი შვილები, გიო და ლუკა და ძმისშვილი ლევანიკო, რომელიც წელს სტუდენტი გახდა.
– ქმარ–შვილს, საქმეს თანაბრად უთმობთ ყურადღებას?
– კი. საერთოდ ცხოვრების წესია ასეთი – ყველაფერს ვასწრებ, მთავარი სურვილია. სახლში კაცების ჯარი მყავს, ამიტომ მობილიზებას ვუკეთებ საკუთარ თავს, რომ ყველაფერი შევძლო. ფრაზა "არ შემიძლია" ჩემთვის არ არსებობს, რადგან მათ ვჭირდები, მათ გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია. 24 საათის განმავლობაში თუ ერთად არ ვართ, მუდმივად ვეკონტაქტები და ვიცი, რას აკეთებენ. ახლა უკვე სამი ბიჭი მყავს და მეოთხე – ჩემი ქმარი. მე და ვახო ვპატრონობთ სამ მოზარდს. ერთი სიტყვით, ყველაზე ნაკლებ დროს იმ საქმეს ვუთმობ, რომელზე სალაპარაკოდაც თქვენ აქ მოხვედით.
– თქვენი შვილები გარდატეხის ასაკში არიან, მათთან ურთიერთობა ხომ არ გართულდა?
– გიორგი 16 წლისაა, ლუკას 15 შეუსრულდა. მათთან ურთიერთობაში პრობლემები არასოდეს შემქმნია. უფალს მადლობა, ჩვენ შორის საიდუმლო არ არსებობს. ბიჭები მეგობრობენ ჩემთან. ვთვლი, რომ ურთიერთობაში, სიყვარულშიც და დედაშვილობაშიც მთავარი მეგობრობაა.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე
ტრაგედიის შესახებ "სარკემ" მაშინ შეიტყო, როცა ნატო გელაშვილს მისი ამბების გასაგებად დაუკავშირდა.
ნატო გელაშვილი:
– სიმართლე გითხრათ, არ ვიცი, ქვეყანაზე რა ხდება. ჩემთვის 2013 წელი უმძიმესი იყო. მძიმე ეტაპი მიდგას ცხოვრებაში, საკმაოდ სტრესული. ძმა გარდამეცვალა, ამიტომ ძალიან არასაინტერესო რესპონდენტი ვარ.
– ძალიან ვწუხვარ!.. ბოდიში, რომ თქვენს ტკივილს შევეხეთ. თუ შეგიძლიათ, ძმაზე გვიამბეთ. რატომ მოხდა ეს ტრაგედია?
– რა უნდა ვილაპარაკო? როგორ მიყვარდა? ძალიან მიყვარდა. ალბათ იმასაც მნიშვნელობა აქვს, როცა ერთი დედმამიშვილი გყავს. ვისაც ასეთი ტრაგედია აქვს გადატანილი, ის მიხვდება, რას ვგრძნობ ახლა. ამ სიტუაციიდან ადამიანები ადვილად ვერ გამოდიან და ეს ჭრილობა თითქმის შეუხორცებელია. მოულოდნელად მივიღეთ ეს ელდა, მამუკა 44 წლის იყო... ახლა, როგორც მუსიკოსი, არ ვარსებობ. ეს პერიოდი ვიცხოვრე, როგორც გულნატკენმა დამ. აღარაფერი მაინტერესებს და არც არაფერი მახსოვს. ყველაფერს დრო უნდა...
– ესე იგი თქვენი მეგობრები თქვენი სიმღერების გარეშე დარჩნენ?
– არ ვიცი, როგორც მუსიკოსი, აქტიურად როდის დავბრუნდები. იყო რამდენიმე შემოთავაზება, გადავდგი ეს ნაბიჯი, წავედი და ვიმღერე, მაგრამ მაშინ სცენაზე ნატო არ იდგა, ის იყო ვიღაც სხვა.
რას ვიზამთ, ეს ჩემი საქმეა, ასეთია ცხოვრება. კოლეგები გაჩერების უფლებას არ მაძლევენ. მე ვარ სიმღერების ავტორი და ჩემ გარშემო მეგობრების ძალიან დიდი არმიაა, ვისაც ვჭირდები, ამიტომ ყოველთვის მზად ვარ მათ დასახმარებლად. მე შეკვეთით არასოდეს ვწერ, ყველას ყველაფერს მეგობრულად ვუკეთებ. სიმღერა არასდროს გამიყიდია.
– ეს კარგია თუ ცუდი?
– ვერ გეტყვით. ვისთვის კარგია და ვისთვის ცუდი. ალბათ კოლეგები იტყვიან, უნდა გაყიდოო, მაგრამ მეგობრებისგან ფულს ვერ ავიღებ. თუ ადამიანი მიყვარს და მომწონს, როგორც მომღერალი, მისთვის სიმღერას სიამოვნებით ვქმნი. ამას წინათ დათუნა სირბილაძემ მთხოვა სიმღერა და ვერ ვეტყოდი უარს, რადგან მიყვარს, ჩემ თვალწინ გაიზარდა. ვისაც ემღერება, უნდა იმღეროს.
გიო ხუციშვილი აქტიურად არის ჩართული იმაში, რომ ამამოძრაოს, ხშირად მირეკავს და რეპეტიციებზე მეპატიჟება. ვხვდები, რომ ცდილობს, სახლიდან გამიყვანოს და ცხოვრების ჩვეულ რიტმში დამაბრუნოს. ამას შევძლებ, რადგან ეს არის ჩემი პროფესია, რომელიც მიყვარს. ეს ჩემთვის გართობა არ არის. ჩემს საქმეს უკვე 25 წელია ერთგულად ვემსახურები.
– თითქმის ყველა ამბობს, რომ ქართულ შოუბიზნესში კრიზისული ეტაპია. თქვენც ასე ფიქრობთ?
– სიმართლე გითხრათ, აღარც ვაკვირდები ამ კრიზისს, რადგან ჩემს საქმეს დაახლოებით 5 თვეა გამოვეთიშე, არ ვიცი, რა ხდება ამ სფეროში. უკვე მივეჩვიეთ, როცა ქვეყანაში პოლიტიკური მოვლენები იცვლება, ყველაფერი თავიდან ლაგდება. რაზეა კონცერტი დამოკიდებული? ფინანსებზე. ხალხი დასაქმებული უნდა იყოს, რომ ბილეთების შეძენა შეძლოს. ეს მოვლენები არამარტო ჩვენს სფეროს შეეხო, თითქმის ყველა დარგი ასეთ დღეშია. რადგან მე მაქვს შემოთავაზება, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ სხვასაც აქვს საქმე. როცა ეს სფერო არ არის აქტიური, ესე იგი ხალხს არ ემღერება და არც ფინანსები აქვს.
– როგორ ფიქრობთ, ქალაქური ჟანრი ხომ არ გადავიდა მოდიდან? ახალი თაობა ევროპულ და ამერიკულ სტილში მღერის.
– ქალაქური ჟანრი ყოველთვის იქნება აქტუალური. რაც უნდა გაევროპელდე, როცა გემრიელი ქალაქური სიმღერა გესმის, სხეულით ხვდები, რომ ქართველი ხარ და ამას ვერ მიხვდება ვიღაც სხვა.
ტელესივრცეში ბევრი მუსიკალური პროექტი კეთდება და სულ მიკვირს, რატომ არ აკეთებენ ქართულ პროექტებს. ხანდახან მგონია, რომ კონკურსანტები ქართულად ვერ მღერიან, რადგან ბევრად რთულია ქართულად მღერა, ვიდრე ქავერის შესრულება. ჩვენს ესტრადაზე ბევრი მომღერალია ისეთი, ვისაც კარგი ხმა აქვს, მაგრამ, სამწუხაროდ, ქართულად ვერ მღერიან. შეიძლება ვიღაცისთვის სასაცილოდ ჟღერდეს, მაგრამ ქართული ბგერით ვერ მღერიან. დამერწმუნეთ, გემრიელი ქართული ქალაქური კონცერტი თუ გაიმართება, სრული ანშლაგი იქნება.
მეორე ტრაგედია ის არის, რომ ყველაფერს ქალაქურს არქმევენ. პროფესიონალისთვის არ არის რთული, ღირებული მუსიკა რაღაც სხვისგან გაარჩიოს, მაგრამ ჩვეულებრივი მსმენელი ხშირ შემთხვევაში ამას ვერ ხვდება.
– როგორც ვიცი, თავდაცვის სამინისტროში მუშაობთ. რას მოიცავს თქვენსი სამსახური?
– ღონისძიებების დაგეგმვას და გაკეთებას. მივეჩვიე ამ საქმეს, ძალიან მიყვარს ჯარისკაცები. მსიამოვნებს, როცა მათთვის რამეს ვაკეთებ, რადგან ძალიან მადლიერი საზოგადოებაა. სათითაოდ მოდიან და მადლობას მიხდიან. მათთვის მთელი გულით ვმუშაობ. ამ სამსახურის შემდეგ მეორე სამსახური მაქვს – ეს არის ჩემი ოჯახი. ასე გადის დღეები.
– ამ რთულ პერიოდში, ქმრის, ვახო გორგაძის თანადგომა ალბათ განსაკუთრებთი გჭირდებათ.
– ვახო ჩემი საუკეთესო მეგობარია, ჩვენ ბევრი რამ გავიარეთ ერთად. ამ ტრაგედიამ კიდევ უფრო დამარწმუნა, რომ ის არის ჩემთვის ძალიან ძვირფასი და პირიქით – მე მისთვის. დაზუსტებით ვიცი, რომ ვახოსთვის ძნელია ამდენი თვე ასეთ დამძიმებულ მდგომარეობაში მიყუროს. სათუთად მეპყრობა, უფრთხილდება ჩემს ნერვებს. მინდა ვთქვა, რომ ვახომ ეს გამოცდაც ძალიან კაცურად ჩააბარა. ასაკში შევდივარ, მაგრამ აღარ მეშინია, რადგან ჩემ გვერდით დგას ადამიანი, რომელსაც თავისუფლად შემიძლია დავარქვა ძალიან დიდი მეგობარი, ვენდო და დავეყრდნო. მას უსიტყვოდ ესმის ჩემი. მე და ვახო ერთი გუნდი ვართ, რომელსაც გვაბარია სამი მოზარდი – ჩემი შვილები, გიო და ლუკა და ძმისშვილი ლევანიკო, რომელიც წელს სტუდენტი გახდა.
– ქმარ–შვილს, საქმეს თანაბრად უთმობთ ყურადღებას?
– კი. საერთოდ ცხოვრების წესია ასეთი – ყველაფერს ვასწრებ, მთავარი სურვილია. სახლში კაცების ჯარი მყავს, ამიტომ მობილიზებას ვუკეთებ საკუთარ თავს, რომ ყველაფერი შევძლო. ფრაზა "არ შემიძლია" ჩემთვის არ არსებობს, რადგან მათ ვჭირდები, მათ გარეშე ცხოვრება არ შემიძლია. 24 საათის განმავლობაში თუ ერთად არ ვართ, მუდმივად ვეკონტაქტები და ვიცი, რას აკეთებენ. ახლა უკვე სამი ბიჭი მყავს და მეოთხე – ჩემი ქმარი. მე და ვახო ვპატრონობთ სამ მოზარდს. ერთი სიტყვით, ყველაზე ნაკლებ დროს იმ საქმეს ვუთმობ, რომელზე სალაპარაკოდაც თქვენ აქ მოხვედით.
– თქვენი შვილები გარდატეხის ასაკში არიან, მათთან ურთიერთობა ხომ არ გართულდა?
– გიორგი 16 წლისაა, ლუკას 15 შეუსრულდა. მათთან ურთიერთობაში პრობლემები არასოდეს შემქმნია. უფალს მადლობა, ჩვენ შორის საიდუმლო არ არსებობს. ბიჭები მეგობრობენ ჩემთან. ვთვლი, რომ ურთიერთობაში, სიყვარულშიც და დედაშვილობაშიც მთავარი მეგობრობაა.
ლანა კიკნაძე, ჟურნალი სარკე
1 772 ნახვა
15-04-2014, 09:28
