ნიკა გრიგოლიას ყოფილი ცოლი, ია უძილაური, პირველი ქართველი ბოდიბილდერი და საერთაშორისო ტურნირის გამარჯვებული გახდა

ია უძილაური პირველი ქართველი ქალია, ვინც ბოდიბილდინგის საერთაშორისო ტურნირის გამარჯვებული გახდა. სპორტული გატაცებები ყოველთვის ჰქონდა, თუმცა მოყვარულის დონეზე. ბოდიბილდინგში თუ ასეთ წარმატებას მიაღწევდა, არასოდეს უფიქრია. ფიტნესკლუბში ვარჯიში 2 წლის წინ დაიწყო. ჯერ ფიქრობდა, რომ ჰობი იყო, შემდეგ კი, როცა სხეულის ფორმები შეეცვალა, მოეწონა და სერიოზულად დაფიქრდა.
ია 27 წლის არის და 5 წლის ნიკოლოზის დედაა, რომელიც პოპულარულ შოუმენ ნიკა გრიგოლიასგან ჰყავს. ცოლ–ქმარი ერთმანეთს რამდენიმე წლის წინ გაშორდნენ. იას უფროსი დის, მარიამის ქმარიც ასევე იუმორისტი მიშა ანდღულაძე გახლავთ, რომელიც ცოლისდის დიდი გულშემატკივარია. ის და მარიამი იმ ფიტნესკლუბშიც დადიან სავარჯიშოდ, სადაც ია ინსტრუქტორია და მისგან რჩევებს იღებენ.
– ია, პირველ რიგში, გილოცავთ გამარჯვებას! გვიამბეთ ამ ტურნირის შესახებ.
– ბარსელონაში ბოდიბილდინგსა და ბოდიფიტნესში ჩემპიონატი ჩატარდა. მე ბიკინიფიტნეს კატეგორიაში გამოვდიოდი. ანხელ იგერასის თასი თამაშდებოდა, რომელიც მოვიგე. გულწრფელად რომ გითხრათ, ამ გამარჯვებას არ ველოდი. ეს ჩემთვის პირველი შეჯიბრება იყო. საპრიზო ადგილებს რომ აცხადებდნენ და ჯერი მეორე ადგილზე მიდგა, უკვე იმედი გადამეწურა. როცა გამარჯვებული დაასახელეს, ძალიან დავიბენი. თასი რომ გადმომცეს და ჩემი თასი უფრო დიდი იყო, ამით მივხვდი, რომ გავიმარჯვე. ისეთი დაღლილი და მშიერ–მწყურვალი ვიყავი, მხოლოდ წყალზე ვფიქრობდი. სამი დღის განმავლობაში წყალი არ უნდა მიმეღო, უნდა გამოვმშრალიყავი, რომ შეჯიბრისთვის ფორმაში ვყოფილიყავი. იმ ორი საათისთვის, რაც შეჯიბრებაზე უნდა გაატარო, მთელი თვეები ემზადები.
– ასეთ მძიმე რეჟიმს როგორ უძლებთ?
– ეს პერიოდი საკმაოდ რთულად მიმდინარეობდა. მუდმივად რეჟიმსა და დიეტაზე ვიყავი. ეს არის დიეტა, რომელიც ყოველდღე იცვლება იმის მიხედვით, თუ როგორ ფორმაში ხარ. საკვები გრამებით მაქვს გაწერილი, ყოველ სამ საათში ერთხელ ვიკვებები. პირველად დილის 6 საათზე ვჭამ, სულ ბოლოს კი – ღამის 11–ზე. ძირითადად მოხარშულ ხორცზე ვარ.
– ბოდიბილდინგმა როდის და როგორ გაგიტაცათ?
– 2 წელია, რაც დარბაზში ვვარჯიშობ. სპორტით ყოველთვის ვიყავი დაიტერესებული, ოღონდ მოყვარულის დონეზე. ბოდიბილდერობა არ მქონია გადაწყვეტილი, უბრალოდ ასე მოხდა. როცა დარბაზში მეგობრებთან ერთად დავდიოდი, ეს პროცესი სიამოვნებას მანიჭებდა, გარდა ამისა, სხეულზე შედეგსაც ვხედავდი. ეს სპორტი ძლიერ ფსიქიკასაც მოითხოვს. დიდი ნებისყოფაა საჭირო, საკუთარ თავს დაუმტკიცო, რომ ეს შეგიძლია.
– კუნთები რა პერიოდის შემდეგ იკვეთება სხეულზე და თქვენთვის სად გადის სხეულის დაკუნთვის ზღვარი?
– დაკუნთვას სხვა რეჟიმში ყოფნა სჭირდება. ბევრს ჰგონია, რომ ვარჯიშს როგორც კი დაიწყებს, ეგრევე დაიკუნთება. თავიდან მეც ასეთი მცდარი წარმოდგენა მქონდა. მეგონა, ხელში ჰანტელს დავიჭრდი და კუნთებიც გამიჩნდებოდა. ასე არ არის, ეს ხანგრძლივ დროსა და განსაკუთრებულ მიდგომას მოითხოვს, მხოლოდ ვარჯიში არ არის საკმარისი. კატეგორიაში, სადაც მე ვარ, ანუ ბიკინიფიტნესში, თავს იდეალურად ვგრძნობ. არ ვაპირებ, სხვა კატეგორიაში გადავიდე და უფრო დავიკუნთო.

– პარალელურად რაიმე საქმით დაკავებული ხართ, სადმე მუშაობთ?
– ფიტნეს–ინსტრუქტორად ვმუშაობ. გარდა ამისა, ლექციებსაც ვკითხულობ. ქართულ–ამერიკულ უნივერსიტეტში მიწვევით ვარ, სახელმწიფო უნივერსიტეტში კი დოქტორანტი გახლავართ. პროფესიით კულტუროლოგი ვარ. ორ მოედანზე თამაში რთულია, მაგრამ შესაძლებელი და ამის მაგალითი სახეზე გაქვთ. ყველას შეგვიძლია, რომ მრავალმხრივად განვითარებულები ვიყოთ და ხანდახან თითქოსდა ერთმანეთთან შეუთავსებელი ინტერესებიც გვქონდეს, მაგრამ მთავარია მონდომება.
– ოჯახის წევრები როგორ უყურებენ თქვენს სპორტულ ცხოვრებას?
– ყველამ იცის, რომ სპორტი ბავშვობიდან მიყვარს. ფეხბურთისა და ფრენბურთის ტურნირებში მოყვარულის დონეზე ვიღებდი მონაწილეობას, რადგან პარალელურად ვსწავლობდი, თან ძალიან წარმატებული მოსწავლე ვიყავი. ფიტნესით რომ დავინტერესდი, ჩემი ოჯახისთვის უცხო არ ყოფილა. თავიდან ეს ჩემთვისაც ჰობი იყო, მერე კი პროფესიად იქცა. მშობლები ყოველთვის გვერდში მედგნენ და მეხმარებოდნენ. მამა მაძლევდა ჯანსაღი ცხოვრების მაგალითს. 5–6 წლის ვიყავი, როცა ჰანტელებს ვპარავდი და ვვარჯიშობდი. მამაჩემი სწავლაშიც მაძლევდა რჩევებს და ახლაც ვცდილობ, რომ მისი იმედები გავამართლო.
– როგორც ვიცი, თქვენი პაპა სასულიერო პირია. ის როგორ აფასებს თქვენს ფიტნესსაქმიანობას?
– შეჯიბრებაზე რომ წავედი, ლოცვა–კურთხევა მომცა, დამლოცა და გამარჯვება მისურვა. ესპანეთიდან საქართველოში დილის 5 საათზე ჩამოვედი, მეგონა, ბაბუას ეძინებოდა, მაგრამ მელოდებოდა, რომ ჩემთვის გამარჯვება მოელოცა. ძალიან საყვარელი ბაბუა მყავს, ჩემს წარმატებაზე ისიც ძალიან ნერვიულობდა.
– ყველაზე რთული პერიოდი როდის გქონდათ?
– რთული პერიოდი არაერთხელ მქონია. დედაჩემი აფხაზეთიდან გახლავთ. ომის პერიოდში ნათესავები ჩვენთან ჩამოვიდნენ. ომის შემდეგ, როცა თბილისში დიდი გაჭირვება დაიწყო, საცხოვრებლად მამაჩემის მშობლიურ კუთხეში, ფშავში გადავედით. მაშინ 7 წლის გახლდით. 6 დედმამიშვილი ვართ. ფშავის სკოლაში აფხაზებს გვეძახდნენ და ძალიან გვიკვირდა. მეშვიდეკლასელი ვიყავი, როცა დედაჩემმა მარიამთან (იას და. – ავტ.) ერთად თბილისში მარტო გამომიშვა საცხოვრებლად. სწავლის დონე იქ გაცილებით ნაკლები იყო და ეს გადაწყვეტილება ამიტომაც მიიღო. ერთხელ, ზამთარში, მე და მარიამი ფშავში დავადექით დედას. გადაირია ქალი! იმ პერიოდში სოფელში მისასვლელი ხიდი არ იყო, ფეხით 5 კილომეტრი გავიარეთ და ჩვენი და–ძმის სანახავად ჩავედით.
– საზოგადოება სხვა მხრიდანაც გიცნობთ – როგორც ნიკა გრიგოლიას ყოფილ ცოლს. ამაზე როგორ რეაგირებთ?
– ვერ გეტყვით, რომ ეს ჩემთვის სასიამოვნოა, ოღონდ არა იმიტომ, რომ თავს ნიკას ჩრდილქვეშ ვგრძნობ, უბრალოდ ვერ ვხვდები, ჩემი წარმატება ნიკას ყოფილ ცოლობასთან რა კავშირშია. მე ვთვლი, რომ ჩემი და ნიკას თემა უკვე ამოწურულია და არ მგონია, მკითხველისთვის საინტერესო იყოს. ჩემი ყოფილი ქმრის ჩრდილქვეშ არასოდეს ვყოფილვარ. ცხოვრებაში არც ნიკას მეუღლის სტატუსი გამომიყენებია და არც მისი ყოფილი მეუღლის, რადგან მე ყოველთვის ჩემი ინტერესები მქონდა და მაქვს.
– ნიკას მეორედ დაქორწინებას როგორ შეხვდით?
– მისი დაოჯახება გულწრფელად გამიხარდა. ქორწინება ადამიანის ბედნიერებას ნიშნავს და, თუ ჩემი შვილის მამა ბედნიერი იქნება, გამიხარდება.
– ნიკამ ერთ–ერთ შოუში თქვენი დაშორების მიზეზებზე ისაუბრა. ერთ–ერთ მიზეზად ის დაასახელა, რომ თქვენ შეიცვალეთ.
– ამაზე პასუხი არ მაქვს. ჩვენს დაშორებას ალბათ ერთი მიზეზი არ ჰქონია. ჩემი შეცვლის გამო ოჯახის დანგრევა ძალიან სასაცილოდ ჟღერს. მე კი არ შევიცვალე, გავიზარდე. ერთხელ მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ჩავიცვი და ნიკამ მითხრა, მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელები არასოდეს ჩაგიცვამს და ახლა რატომ ჩაიცვიო.
16 წლის ვიყავი, ნიკა რომ გავიცანი, 19 წლისა კი მისი ცოლი გავხდი. ჩვენი დაშორების მიზეზი ჩემი შეცვლა კი არა, სხვა ბევრი პრობლემა იყო. ბოლო პერიოდში ჩვენ შორის მეგობრობა აღარ არსებობდა. ერთმანეთს ვეღარ ვხედავდით ისე, როგორც საჭირო იყო. ეს შეიძლება ნიკას გრაფიკმაც განაპირობა. მე საკუთარ თავშიც ვეძებ პრობლემას. ალბათ არც ოჯახისთვის ვიყავი მზად და ზედმეტად ლმობიერიც გახლდით. ხშირად მსმენია, კაცი მუჭში უნდა დაიჭიროო. მე კი არ შემიძლია ასეთი ვიყო და კაცს სახლში ადრე მისვლა ვაიძულო.
– თქვენი დაშორება მტკივნეული იყო თუ მშვიდად ჩაიარა ამ პროცესმა?
– ჩვენი დაშორება მშვიდი საუბრებით არ შემოფარგლულა. ჩემთვისაც და ალბათ ნიკასთვისაც ზედმეტად მტკივნეული პერიოდი იყო. ჩემთვის ეს კრიზისი ერთი და ორი თვე კი არა, წელიწადზე მეტ ხანს გაგრძელდა. ნიკა გონებით უკვე დავიწყებული მყავს და, სიმართლე გითხრათ, ამ თემაზე საუბარი არ შემიძლია. ერთად 3–4 წელი ვიცხოვრეთ. როცა გავშორდით, ნიკოლოზი 2 წლის ხდებოდა. ჩემი და ნიკას ურთიერთობა ჩვენი შვილით შემოიფარგლება.
– მამა–შვილს ხშირი ურთიერთობა აქვთ?
– კი. მესმის, რომ ნიკას გადატვირთული გრაფიკი აქვს, მაგრამ ვისურვებდი, რომ მამა–შვილს უფრო ხშირი ურთიერთობა ჰქონდეთ. ბავშვს სჭირდება მამა და ის პასუხისმგებელი და ვალდებულია, რომ შვილზე იზრუნოს.
– თქვენი ბიჭუნა რა ხასიათს და თვისებებს ავლენს?
– ნიკა უკვე 5 წლის არის, სექტემბერში სკოლაში მიმყავს და ვეძებ, რომელ სკოლაში ვასწავლო. ძალიან ჭკვიანი და ენერგიული ბავშვია. სპორტი ნიკოლოზსაც აინტერესებს, ის ჩემი ყველაზე დიდი გულშემატკივარია. სულ ჩემს თასებს დაათრევს. გამუდმებით ჩემი კუნთები აინტერესებს, დაჭიმეო, მეუბნება და ვუხსნი, რომელ კატეგორიაშიც ვარ, ძალიან ქალურები და ნაზები უნდა ვიყოთ და ცალკეულ კუნთებს არ ვჭიმავთ. გარდა იმისა, რომ სპორტი აინტერესებს, შემოქმედებითი ბავშვიცაა. პიანინოზე დაკვრაც დაიწყო, სიმღერაც აინტერესებს და კარგადაც ხატავს. ესპანეთში შეჯიბრებაზე რომ ვიყავი, იმ ორი კვირის განმავლობაში წერა–კითხვაც უსწავლია. ერთმანეთს ინტერნეტით ვეკონტაქტებოდით. ჩემს წერილებს ჯერ ოჯახის წევრები უკითხავდნენ, ამასობაში კი თვითონაც უცდია წერა–კითხვის სწავლა და კარგადაც გამოუვიდა. მის აღზრდაში ოჯახის წევრები ძალიან მეხმარებიან.
– თავის მოვლას, ქალურ საქმეებს რამდენ დროს უთმობთ?
– რა დროსაც ვარჯიშს ვუთმობ, თავის მოვლისთვისაც იგივე დრო მაქვს გამოყოფილი. სალონში ხშირად დავდივარ, თმა შეძლებისდაგვარად ფორმაში მაქვს. სახისა და ტანის მოვლასაც დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ. კარგ ფეხსაცმელებზე ვგიჟდები და უამრავი მაქვს სახლში, მათ შორის უმეტესობა მაღალქუსლიანია.
– ბოდიბილდერ ქალებს ბევრი უცნაურ არსებებად აღიქვამს, უკვირთ, რაში სჭირდებათ ქალებს კუნთების დაყენება. ბოდიბილდინგი და ქალურობა ერთმანეთს არ გამორიცხავს?
– არანაირად. მგონია, რომ პირიქით, ეს ორი ერთმანეთს აბალანსებს. ფიტნესი დიდ ენერგიას მაძლევს და მისი დამსახურებით უფრო ქალურიც ვარ, გარდა ამისა, მეტად თავდაჯერებულსაც მხდის. ქალურობა და სინაზე არ გულისხმობს, რომ სუსტი იყო.
– მამაკაცებისგან როგორ რეპლიკებს ისმენთ?
– "კარგად გამოიყურები!" – ასეთ კომპლიმენტს ხშირად ვიღებ, რაც ნებისმიერი ქალისთვის არის სასიამოვნო, მაგრამ უფრო მეტად ისეთი კომპლიმენტები მიხარია, რომელიც ინტელექტსა და ჭკუას უკავშირდება. თუმცა ხანდახან იმასაც მეუბნებიან, რა ჯანზე ხარო. ასეთი კომპლიმენტი ცოტა მეუცნაურება ხოლმე, ვერ ვიგებ, კომპლიმენტად მივიღო თუ არა. ამ სიტყვებს ის ადამიანი მეუბნება, ვისაც სპორტთან კავშირი აქვს და ვიცნობ, თორემ უცხო მამაკაცისგან ამ შეფასებას კომპლიმენტად არ მივიღებ, უარყოფითი რეაქცია მექნება.
– ამ მამაკაცებს შორის არის ვინმე, თქვენთვის გამორჩეული?
– პირადი ცხოვრებისთვის ნაკლები დრო მრჩება, ამიტომ ამ ეტაპზე საერთოდ არაფერი ხდება. არც ვფიქრობ, რომ ახლო მომავალში ჩემს ცხოვრებაში რამე უნდა შეიცვალოს, რადგან სხვა რაღაცეებზე ვარ ორიენტირებული, მათ შორის – ჩემს შვილზე. რაც უფრო გადის დრო და მოთხოვნილებები მეზრდება, მით უფრო იშვიათად ვხვდები მამაკაცს, რომელსაც იდეალურად ჩავთვლი. იდეალური მამაკაცები არ არსებობენო, მეტყვიან, მაგრამ მე პირადად მინახავს. შეიძლება ერთი და ორი იყოს ასეთი, მაგრამ, რაც მთავარია, არსებობენ.
– სამომავლოდ რა ჩანაფიქრები გაქვთ?
– რამდენიმე საერთაშორისო შეჯიბრებიდან მიწვევა მივიღე. სიამოვნებით მივიღებდი მონაწილეობას, მაგრამ ამისთვის სპონსორია საჭირო, პირადი სახსრებით რთულია, შეჯიბრებებზე ვიარო.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე