"16 წლის ასაკში შვილს ველოდები და დედობის პასუხისმგებლობა მაშინებს"

დიდხანს ვიფიქრე, მომეწერა თუ არა, ბოლოს გადავწყვიტე, თქვენთვის მომემართა, რადგან რჩევის იმედი მაქვს.
16 წლის გოგო ვარ, წესით, ცხოვრებას ახლა უნდა ვიწყებდე, მაგრამ ასე მგონია, რომ ჩემი ცხოვრება უკვე დამთავრდა.
ყოველთვის კარგად ვსწავლობდი, კლასში ერთ–ერთი საუკეთესო ვიყავი, ბევრი მეგობარი მყავდა და ყველაფერი კარგად იყო. მერე სკოლაში ერთი ბიჭი გადმოვიდა და, არ ვიცი, რითი, მაგრამ ყველა გოგო მოხიბლა. ის მართლაც ისეთი იყო, გულგრილი არავინ რჩებოდა. მეც მომეწონა, მაგრამ ჩემთვის, ჩუმად, ამ გრძნობას ვერავის ვუმხელდი. გარეგნობას არ ვუჩივი, მაგრამ იმ ბიჭისთვის ჩემზე ბევრად უკეთესი გოგონები გიჟდებოდნენ და იმედი არ მქონდა, რომ მე შემომხედავდა.
ერთხელაც ერთ–ერთი ჩემი კლასელის დაბადების დღე იყო და ისიც იქ მოვიდა. იმ დღის შემდეგ დავუახლოვდი და სიყვარულიც ამიხსნა. მისი სიყვარულით ვგიჟდებოდი და არ მჯეროდა, რომ ეს ყველაფერი სინამდვილე იყო. ზღაპარი იყო მასთან გატარებული ყოველი წამი.
ჩვენი ურთიერთობა ლამაზად განვითარდა, ჩემს დაბადების დღეზე კი ცოლობა მთხოვა. თავიდან მეგონა, ხუმრობდა. დავაკვირდი, იქნებ ბევრი დალია–მეთქი. ჩემს თავს იფიცებდა, ძალიან მიყვარხარო. მეც დავუჯერე, სულელივით მოვიქეცი და იმ დღესვე გავიპარეთ. მასთან ავედით აგარაკზე და 16 წლის გოგო იმ ღამესვე დავემშვიდობე ქალიშვილობას.
მშობლებმა ჩემი გაპარვის ამბავი რომ გაიგეს, თავი გაიგიჟეს, რა დროს გათხოვებააო, მაგრამ ვერაფერს გახდნენ. მალევე ორსულად დავრჩი. ახლა შვილს ველოდები და ის პასუხისმგებლობა მაშინებს, რაც დედობას მოაქვს.
"სარკის" ერთგული მკითხველი