გიორგი ვარდოსანიძე: "სალომე ჭაჭუას ჯანმრთელობის მდგომარეობა გაუმჯობესდა, მაგრამ ბევრს ეს არ უხარია"

მსახიობმა გიორგი ვარდოსანიძემ რამდენჯერმე განიცადა ფერიცვალება მის ცხოვრებაში მომხდარი მოვლენების კვალდაკვალ. მის მეხსიერებაში მკვეთრად არის აღბეჭდილი ის მომენტები თუ ეტაპები, რომლებმაც მასში პიროვნული გარდატეხა მოახდინა. გიორგი უკვე შვილებზეც ოცნებობს, რომლებსაც იმავე ღირებულებებით გაზრდის, რაც თავად ჩამოუყალიბდა. ბავშვობაში გაჭირვება იწვნია. პატარა ბიჭი იყო, როცა უბან–უბან ბოთლებს აგროვებდა, მერე აბარებდა და ფულს შოულობდა. სიღარიბის წლებში ასე თითო თეთრობით შეგროვილი ფულით პურიც უყიდია და ტკბილეულიც. ამიტომაც არ აშინებს დაბრკოლებები და 170.000–იანი ვალი. საკუთარი თავის იმედი აქვს, რომ ამასაც გადალახავს.
– გიორგი, თქვენი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვან ეტაპად რომელს მიიჩნევთ?
– ჩემი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ეტაპი თეატრალურ უნივერსიტეტს უკავშირდება. ახალი გიორგი ვარდოსანიძე თეატრალურში დაიბადა. სხვა ადამიანი მივედი და სულ სხვა გამოვედი. პირველ რიგში, შრომის ფასს მივხვდი. გავაცნობიერე, რომ პატარა აღარ ვიყავი. მშობლები ისე არასოდეს დამტოვებდნენ, წყალი და პური რომ არ მოეწოდებინათ, მაგრამ გამიჩნდა სურვილი, მათ კისერზე აღარ ვყოფილიყავი. ყველა კასტინგზე დავდიოდი, ოღონდაც საზოგადოებაში გამოვჩენილიყავი და ჩემი ფული მქონოდა.
მაშინ იყო პროექტები, რომლებშიც ვცეკვავდი. "ევროვიზიაზე" სოფო ხალვაში რომ გადიოდა, 18 წლის ვიყავი. აჩიკო სოლოღაშვილმა დადგა ცეკვა, მსახიობები წაგვიყვანა და ძალიან ლამაზი წარმოდგენა გავაკეთეთ. მაშინ 100 დოლარი გადამიხადეს და ეს ჩემი ნაშოვნი პირველი სერიოზული ფული იყო. მახსოვს ის ემოცია, აღარ ვიცოდი, ეს ფული რაში დამეხარჯა და იმის მაგივრად, რომ რამე ნორმალური მეყიდა, დეკორატიულ სანთლებში დავხარჯე. დღემდე დამცინიან ამის გამო.
– დედისერთა ხართ, წესით, განებივრებული უნდა ყოფილიყავით.
– ფუფუნებაში არასოდეს ვიზრდებოდი, ყოველთვის რაღაც მაკლდა. პირველად 9 წლისა გავიპარე ეზოდან, მთელი ქალაქი მოვიარე და ქუჩები ვისწავლე. სულ დაჩეხილი, სისხლიანი ვიყავი, მუდამ რაღაც მქონდა მოტეხილი, ამის მიუხედავად, ჩემს მშობლებს მაინც არ უთქვამთ, ხეზე არ აძვრე, თავით არ გადმოხტეო. ვფიქრობ, რომ სხვების შეცდომებზე სწავლა არ გამოდის. სჯობს, თავად დაუშვა პატარ–პატარა შეცდომები და მერე გაიაზრო, რა გააკეთე. ცხვირი ბევრჯერ წავიტეხე და ამან ბევრი რამ მასწავლა.
მშობლები მარიგებდნენ, ზრდილობიანი ვყოფილიყავი. დღემდე მაქვს უფროსების, განსაკუთრებით კი მოხუცების მიმართ პატივისცემა. მყავს ძმაკაცები, რომლებიც 45 წლისები არიან და მათთვის "შე ჩემა" არასოდეს მიკადრებია. წესიერება, ზრდილობა, სამართლიანობა – ეს სამი რამ იყო, რასაც ოჯახში ყოველთვის მიმეორებდნენ.
დედა ძალიან ემოციური ქალია. ის დროზე ადრე დავაბერე, რადგან სულ ჩემ გამო ტიროდა. სულ ნაკერებით, მოტეხილობებით დავდიოდი. სამაგიეროდ დღეს დედა ჩემით ძალიან ამაყობს. თვლის, რომ ყველაზე მაგარი შვილი ჰყავს და მაგრად გაუმართლა. ადრე თუ გვიან, როცა მეც მეყოლება შვილი, ვეცდები, იმავე ფასეულობებით გავზარდო, რითაც მე გავიზარდე.
– როდის მიხვდით პირველად, რომ ცხოვრება ძალიან რთულია და მასთან მუდმივი ბრძოლა მოგიწევდათ?
– ვერ ვიტყვი, რომ ჩემი ცხოვრება იმედგაცრუებებით არის სავსე. მე მგონი, ბედნიერ ვარსკვლავზე ვარ გაჩენილი. თავი ძალიან იმედგაცრუებულად მხოლოდ მაშინ ვიგრძენი, როცა მივხვდი, რომ ცხოვრება ძალიან ხანმოკლეა, უნდა დააფასო ის ადამიანები, რომლებიც ყოველდღე შენ გვერდით არიან. ეს მაშინ მოხდა, როცა 16 წლისამ და ბაბუა და ბებია დავკარგე. უცებ აღმოვაჩინე, რომ თურმე სულაც არ ვარ უკვდავი და არც ისინი არიან უკვდავები, ვინც ჩემ გარშემო არიან. მას შემდეგ ძალიან შევიცვალე. მაგალითად, ვცდილობ, დედაჩემის მშობლებს ყურადღება არ მოვაკლო.
– ბავშვობიდან რა მოგონებები დაგრჩათ მკვეთრად?
– ჩემი ბავშვობა პატარ–პატარა ტრაგედიებივით მახსოვს. მუდმივად ნაგავში ვიქექებოდი, ტურტლიანი ბავშვობა მქონდა. დილით ვდგებოდი და ეზოში ბოთლებს ვიპარავდი. მაშინ 6 წლის ვიყავი. ამ ბოთლებს მე და ჩემი მეგობრები ვაბარებდით. უფროს ხალხთან ბირჟაზე ვმდგარვართ, როცა სვამდნენ და ველოდებოდით, რომ ბოთლი არ გადაეგდოთ. მერე ამ ფულს ვიყოფდით. 4 ლარს თუ გადაგვიხდიდნენ, ზოგჯერ 50 თეთრი მხვდებოდა. როცა ვატყობდი, რომ სახლში არაფერი გვქონდა, იმ ფულით პური ამქონდა ხოლმე. მახსოვს, ამის გამო დედა ტიროდა. მაშინ ვერ ვხვდებოდი, რა იყო ამაში სატირალი. ვამაყობდი, რომ მამასავით კაცურად სახლში რაღაცეები მეც მიმქონდა. ზოგჯერ შოკოლადებიც მიმიტანია და ისევ მე მიჭამია.
ისეც მომხდარა, მეგობრის დაბადების დღეზე იმიტომ ვერ წავსულვარ, რომ ორლარიანი საჩუქრის ფულიც არ მქონია. რეკავდნენ, სადაა გიორგიო და დედა ეუბნებოდა, ცუდადააო. მე კი სახლში ნერვებმოშლილი ვიჯექი, ამიტომ სხვა უბნებშიც დავიწყე ბოთლების შეგროვება.
შეიძლება დღევანდელ ბავშვებს ჩემი ისტორია ტრაგედიად მოეჩვენოთ, მაგრამ მაშინ ეს ჩვენთვის რეალობა იყო. მახსოვს, დედა წვნიანს რომ გააკეთებდა, ორად ყოფდა და კარის მეზობელს აწვდიდა ნახევარს, საღამოს კი ისინი გვაწვდიდნენ რაღაცას.
მთელი ბავშვობა ჩემი ბიძაშვილის ტანსაცმელი მეცვა. მხოლოდ ერთხელ მამამ რაღაც ფული ჩაიგდო ხელში და ტყავის ქურთუკი მიყიდეს პირველ კლასში. ის მქონდა ყველაზე ძვირფასი. ზოგჯერ მთელი თვე ვერ ვნახულობდი მამას, სულ სამსახურში იყო. კარს რომ ვაღებდი, სრულიად გადაფითრებული იდგა ხოლმე, მაგრამ როგორც კი შემოვიდოდა, იცვლებოდა, კართან ტოვებდა პრობლემებს. ახლა ვხვდები, მამას რისი გადატანა უხდებოდა და მაინც ახერხებდა, სახლში ღიმილიანი სახით შემოსულიყო. ძალიან რთული პერიოდები გვაქვს გამოვლილი.
– მართლაც რთული ბავშვობა გქონიათ.
– ჩემთვის ყველაზე რთული ახალი წელი, თუ არ ვცდები, 1998 წელი იყო. იმ სახლში, სადაც დედა და მამა ცხოვრობენ, რემონტი დავიწყეთ. შუა პროცესში ფული გათავდა და რემონტი წელიწადნახევარი გაჩერდა. ამ დროის განმავლობაში ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობდით. ახალი წელი იყო, შუქი არ გვქონდა. 12–ს 15 წუთი აკლდა, მამა ჯერ კიდევ არ იყო მოსული, მე კი რატომღაც ველოდი, რომ საჩუქარს მომიტანდა. მამა შემოვიდა, ხელში პარკი ეჭირა, სადაც კანფეტები ეყარა. მახსოვს, ტირილი დავიწყე. დედამაც რაღაც ისე უთხრა, მამამ თქვა, ბოლო 2 ლარი მქონდა და სულ ისე მოსვლას, ბავშვს კანფეტი ვუყიდეო. მე კი ავტყდი და ვუთვლიდი, თუ რისი ყიდვა შეეძლო იმ 2 ლარში კანფეტის ნაცვლად.
იცით, დღემდე როგორ მრცხვენია ამ საქციელის გამო? მახსოვს მამის სახე, რომელიც იმ წუთებში განადგურებული იყო. ღამე დედაჩემის მშობლები ჩამოვიდნენ სოფლიდან, რაღაცეები ჩამოიტანეს და ის სიტუაცია გადაგვატანინეს.
სწორედ იმ რთული პერიოდების დამსახურებაა, რომ დღეს ბევრი რამ ადვილად გადამაქვს. 170 000 ლარი მაქვს ვალი და მეღადავებიან, ღამე როგორ გძინავსო. მე კი ვპასუხობ, გულის მხარეს არ ვწვები–მეთქი. გაჭირვების ფასიც ვიცი, მუშაობის ფასიც, ვიცი, რა შემიძლია და იმედი მაქვს, ყველაფერი კარგად იქნება. რაც მთავარია, მე და ჩემი მეგობრები მუდამ გვერდით ვუდგავართ ერთმანეთს.

– მეგობრებში ყოველთვის გიმართლებთ?
– ყოველთვის. ვერ ვიტყვი, რომ ყველა ის ადამიანი მყავს დღემდე შემორჩენილი, ვისთვისაც ოდესღაც ძმაკაცი მიწოდებია. იმიტომ არა, რომ ვიღაც რაღაცაში ჩაიჭრა, უბრალოდ ცხოვრებამ მოიტანა, რომ სხვადასხვა გზებზე მოგვიწია წასვლა.
უნივერსიტეტში პატარა მივედი, ტანითაც და აზროვნებითაც ლაწირაკი ვიყავი. ფოტოებს რომ ვუყურებ, მე ყველაზე მეტად ვარ შეცვლილი. ეს კი ჩემი საძმაკაცოს დამსახურებაა. მათ ამას არასოდეს დავუკარგავ. ჩვენ დღემდე ვზრდით ერთმანეთს.
– პირველი როლები როდის მოვიდა თქვენთან?
– პირველი კურსი რომ დავამთავრე, უკვე მუსიკისა და დრამის თეატრის შტატიანი მსახიობი გავხდი. ასეთ ლაწირაკს ოცნება ამიხდა და 500 ლარი მქონდა ხელფასი. მეოთხეკურსელი ვიყავი, როცა ვითამაშე სერიალში "გოგონა გარეუბნიდან" და ამ სერიალიდან მოყოლებული დღემდე არ გავჩერებულვარ, პროექტს პროექტი ცვლის, სერიალს სერიალი და ა.შ.
ვერავინ დამძრახავს, თუ ვიტყვი, რომ კარგი როლები მინდა, მაგრამ მე კარგად ვიცი ჩემი შესაძლებლობების მაქსიმუმი. ყოფილა შემთხვევები, როცა როლი მოუციათ, მაგრამ მივმხვდარვარ, რომ იმ როლისთვის მზად არ ვიყავი. ზედმეტს არასოდეს გავიქაჩები. ახლა რომ ვინმემ ჰამლეტის როლი შემომთავაზოს, ვეტყვი, ვითამაშებ, მაგრამ არ გამოგვივა, შეცდომას უშვებ–მეთქი.
– პატარა ასაკში გახდით პოპულარული. ამან თქვენზე როგორ იმოქმედა?
– ჩემი ახლობლები მეუბნებიან პოპულარობა თავში არ აგვარდნიაო. შეიძლება ეს მაშინ დამემართოს, როცა 80 წლის ასაკში ვარსკვლავს გამიხსნიან და ოსკარს გადმომცემენ, მაგრამ ზუსტად ვიცი, რომ ეს არ მოხდება. იცით, ქართველი "სთარები" როგორები ვართ? მეგობრებს რომ ვთხოვთ ბენზინის ფულს. როცა პოპულარობა უცებ დამატყდა თავს, ძალიან მიხაროდა. მაღაზიებში მცნობდნენ, ფასს მიკლებდნენ, რაღაცეებს მჩუქნიდნენ. მერე ეს მომბეზრდა, რადგან ხალხისთვის ლევანიე ხომერიკი ვიყავი. უკვე საკუთარი სახელი მენატრებოდა. ამბიციურადაც რომ ჟღერდეს, ვიტყვი, რომ ეს გმირი კარგად გავაკეთე.
5 ივნისს ფილმის პრემიერა იყო, "5 ნახვით შეყვარება". ამ როლსაც დავაკვდი. შეიძლება ეს გმირიც ძალიან შეიყვაროს ხალხმა, მაგრამ თავში რაღაცის ავარდნაზე ძალიან მეცინება. ქართველო ვარსკვლავებო! ყველას მოგმართავთ, ჩვენს თავებს ვარსკვლავებს ნუ დავუძახებთ. ქართველი ვარსკვლავები თითზე ჩამოსათვლელნი არიან, მაგრამ მათ არ ვუფრთხილდებით, რადგან ბანძი ქვეყანა ვართ! შურიანები ვართ, ერთმანეთის კარგი არ გვიხარია. საქართველოში რომ ვიღაც "გამისთარდება", დავცინებ, მეც დამცინონ, თუ ოდესმე საკუთარ თავს ვარსკვლავს ვუწოდებ. ერთხელ შოუში მეგავარსკვლავი მიწოდეს და ზუსტად მაგ დღეს ლარნახევრიან ლობიანზე 30 თეთრი დამაკლდა, ჩემი ძმაკაცი მოვიდა და მან დამიმატა. ამაზე მეტი სასაცილო რაღა გინდა!
– პოპულარული ბიჭი გოგონებისგან წამოსულ სიმპათიებს როგორ პასუხობდა?
– როდესაც პოპულარული გავხდი, შეყვარებული ვიყავი და გოგოების სიმპათია ვერაფერში გამოვიყენე. მერე ჩემი ცხოვრება ისე განვითარდა, რომ ყველაზე ძვირფასი ადამიანი, ჩემი ცოლი ვიპოვე. ჩემი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი ეტაპი დაოჯახება იყო, რადგან საერთოდ ამოტრიალდა ყველაფერი. ვისაც ჩემი და სალომეს ოჯახის მიმართ რაღაც სიმპათია აქვს, მადლობა მათ. ბევრმა კი ვერ გადახარშა, ბევრმა აგრესია გამოხატა...
– როცა ცოლი ძალიან პოპულარული მოცეკვავეა, ამას ქმრისთვის რა სირთულეები მოაქვს?
– მხოლოდ ის, რომ სალომე 24 საათი თავის სტუდიაშია. იმიტომ ვაფასებ სალომეს, რომ ძალიან უბრალო, მიამიტია. ზოგჯერ ამის გამო ვეჩხუბები კიდეც. ერთი–ორჯერ ისეთი რაღაცეები გაატარა, რაც არ უნდა გაეტარებინა, მაგრამ თუ გააჭედინე, მტერს არ ვუსურვებ მასთან ლაპარაკს! მირჩევნია, 30 სპეცრაზმელში ჩამაგდოთ და მათ "მაკაჩაონ", ვიდრე სალომეს გაბრაზებულზე დაველაპარაკო. შეუძლია შუაზე გადაგჭრას. ამ დროს კი მსოფლიოში ყველაზე მშვიდი ადამიანია, უბრალოდ მოთმინება არ უნდა დააკარგვინო.
მინდა, აქედან მივულოცო და დანარჩენ სტუდიებს ბოროტად გავუღიმო, რადგან სალომემ 4 თვეა სტუდია შექმნა და მისი ბავშვები საქართველოს ჩემპიონები გახდნენ. ამ გამარჯვებამ სალო უბედნიერესი გახადა, დიდი შრომა დაუფასდა. მეამაყება, რომ ჩემმა ცოლმა 4 თვეში შეუძლებელი შეძლო. ვიცი, რომ ეს ბევრს არ უხარია. მინდა, სალოს წარმატებები ვუსურვო. მასთან რთული კი არა, დიდი კომფორტია ცხოვრება. ყველაზე მაგარი მოცეკვავე ხომ არის სალომე და ყველაზე მაგარი ცოლიცაა!
– სალომეს ჯანმრთელობის მდგომარეობა ამ ეტაპზე როგორია?
– ბევრად უკეთესადაა. თავს შესანიშნავად გრძნობს. არ მჯეროდა, მაგრამ ბევრს არც ეს უხარია. სალომეს მდგომარეობა ძალიან გაუმჯობესებულია, მკურნალობის კურსები უკვე გაიარა, სამ თვეში ერთხელ პროფილაქტიკის მიზნით მანამდე უნდა გაიკეთოს რაღაც პროცედურები, ვიდრე ხერხემლის თიაქარი არ გაქრება. მთავარია, რომ აუცილებლად გაქრება, ოღონდ ზუსტად არ ვიცით, რამდენ ხანში.
– საზღვარგარეთ აღარ გიწევთ სამკურნალოდ გამგზავრება?
– არა. ყველაფერი კარგადაა.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე