• სოფო ნიკოლაიშვილი: "ქიმიოთერაპიის დაწყების წინა ღამეს ქმარი ჩამეხუტა და ჩემთან ერთად ატირდა"

    ტელეჟურნალისტმა და პროდიუსერმა, სოფო ნიკოლაიშვილმა, რომელსაც ყველა მხიარულ და ენერგიით სავსე ადამიანად იცნობს, ბოლო ერთი წლის განმავლობაში ურთულესი პერიოდი გამოიარა, მძიმე სულიერ–ფიზიკური განცდებით. საბედნიეროდ, ყველაფერი უკან მოიტოვა.
    შარშან სოფოს სიმსივნის დიაგნოზი დაუსვეს. წარმონაქმნი ამოუღეს და ქიმიოთერაპიის კურსიც ჩაუტარეს. თურქეთში ჩატარებული გამოკვლევები ადასტურებს, რომ ახლა სრულიად ჯანმრთელია. ის თავად მოგვითხრობს იმ გზაზე, რაც დაავადების აღმოჩენიდან მის განკურნებამდე გამოიარა.
    – სოფო, ალბათ არასოდეს დაგავიწყდებათ ის დღე, როცა თქვენი ავადმყოფობის შესახებ გაიგეთ. ეს დიაგნოზი ყველასთვის შოკისმომგვრელია, ვისაც კი დაუსვამენ.
    – ზუსტად ერთი წლის წინ მეგობრებთან ერთად დუბაიში დასასვენებლად მივდიოდი. სრულიად შემთხვევით შევიარე სკრინინგ ცენტრში და მკერდზე ჩავიტარე გამოკვლევა. დუბაიდან რომ ჩამოვედი, ავთვისებიანი სიმსივნის დიაგნოზი დამახვედრეს. გია ნემსაძემ გამიკეთა ოპერაცია. მხოლოდ პატარა კვანძი ამოიღეს და ექიმმა მითხრა, რომ აბსოლუტურად ჯანმრთელი ვიყავი. ექსიპერსანალიზმა არაფერი აჩვენა, მაგრამ მორფოლოგებმა იპოვეს ერთი–ორი სიმსივნური უჯრედი.
    კონსილიუმზე ერთნი ამბობდნენ, რომ ეს არ იყო საშიში უჯრედები, მეორენი პირიქით ამტკიცებდნენ. ბოლოს მაინც დაწერეს, რომ იყო ავთვისებიანი სიმსივნე. გამიკეთეს მეორე ოპერაცია. არსად არაფერი აღმომაჩნდა, მაგრამ ახალგაზრდა ასაკის გამო მაინც გადაწყვიტეს, ქიმიოთერაპია ჩამეტარებინა. ექიმებმა მითხრეს, დღეს ჯანმრთელი ხარ, მაგრამ ერთი უჯრედიც რომ გაიპაროს პლაზმაში, ჯობია, ქიმიამ გაყინოს და თავი დავიზღვიოთო. დამითანხმეს და ორ კვირაში თმა ხელში შემრჩა. პარიკით დავდიოდი.
    ახლა ადვილად ვყვები, მაგრამ საკმაოდ რთული პერიოდი გავიარე. ქიმიოთერაპია ჩემთვის სიკვდილის მისჯა იყო. ყველაზე მეტად ამ პროცედურის მეშინოდა. ფილმებში რომ ვხედავდი დაბეჩავებულ და თმაგაცვენილ ხალხს, გული მიკვდებოდა. ყველაზე მეტად, რაც არ მინდა, ეს არის ის, რომ ჩემი თავი ვნახო უსუსური და ავადმყოფი. ხომ ხედავთ, როგორი სიცოცხლით სავსე ვარ! მაშინ ვთქვი, ქიმიას არ გავიკეთებ–მეთქი. ნათესავები, მეგობრები დამისხდნენ და მითხრეს, რომ ეს იყო ამ დაავადების დასაწყისი და დიდ სისულელეს ჩავიდენდი, თუ მივუშვებდი. დამითანხმეს.
    ძლიერი ორგანიზმი მაქვს და რაღაცნაირად გავუძელი ქიმიოპროცედურებს. სტამბულის კლინიკაში სრული გამოკვლევა გავიკეთე და არც ერთ ორგანოზე რაიმე სახის გადახრა არ მაქვს. ამ დროს ქიმიოთერაპია ორგანიზმს ანგრევს.
    საშინელ განცდებში ჩავვარდი. ხალხთან ისევ ხალისიანი ვიყავი, მაგრამ ყოველღამე, როცა საკუთარ თავთან მარტო ვრჩებოდი, სასოწარკვეთილი ვიყავი. თმა, წარბები, წამწამები დამცვივდა... ამ თემაზე იმიტომ ვლაპარაკობ საჯაროდ, რომ ყველა ვანუგეშო – თუ დროზე მიუსწრებ, ეს დაავადება სასიკვდილო არ არის. ეს გზა თუნდაც იმიტომ უნდა გაიარო, რომ მარტო არ ხარ და ვიღაცას უყვარხარ. რომ ვხედავდი ჩემს ორ შვილს, როგორ მიყურებდნენ და რა შიში ედგათ თვალებში, როგორ იბრძოდნენ, რომ მკურნალობა ჩამეტარებინა, ნაძირალა ვიქნებოდი, არ დავთანხმებულიყავი!
    ერთადერთხელ, ქიმიის გადასხმის წინა ღამეს, ქმრის თანდასწრებით ვიტირე. ძალიან ამაყი ვარ, არ შემიძლია ჩემი სისუსტე სხვას დავანახო. იმ ღამეს ჩუმად ვტიროდი. ჩამეხუტა და მანაც დაიწყო ტირილი. აღარ მქონდა იმის ძალა, რომ გამეჩერებინა. ორივე ერთად ვქვითინებდით. ამ სენს გარკვეულწილად ფსიქოლოგიური ზემოქმედება ახასიათებს. რაც უფრო იწუწუნებ და მიიღებ, მოსწონს ამ დაავადებას. თუ არ ცნობ, ვერც მოგერევა.
    – ტელეშოუში თქვით, რომ მთელი ცხოვრება გეშინოდათ ამ დაავადების. წინათგრძნობასავით გქონდათ?
    – დიახ, ეს აკვიატებასავით მქონდა. საბურთალოს ქუჩაზე ვცხოვრობდი და ჩვენი სახლის აივნიდან ონკოლოგიური კლინიკა ჩანდა. ბავშვობაში მახსოვს, ჩემი მშობლები როგორ წავიდნენ იქ რამდენჯერმე ნათესავის სანახავად და როგორი დათრგუნულები მოვიდნენ. ეს კლინიკა ჩემთვის სიკვდილთან ასოცირდებოდა. გარკვეულ ასაკში ფობია დამემართა და მუდმივად ვიმოწმებდი ყველა ორგანოს. უფრო მეტიც, წლების წინ გადაცემა "დროებაში" კამელინის შესახებ მოვისმინე, კიბოს გაჩენას ებრძვისო. გავიქეცი, შევიძინე 10 ინექცია და გავიკეთე. წარმოიდგინეთ, რამხელა ფობია მქონდა! მჯერა, რომ სადღაც კოსმოსში გავაგზავნე ეს ინფორმაცია და უკან დამიბრუნდა.
    სკრინინგ ცენტრში გოგოები მიცნობდნენ. მითხრეს, პატარა კვანძია და მოდი, გვაჩხვლეტინეო. კარგ ხასიათზე ვიყავი, დუბაიში მივდიოდი. ბედიც არის! კარგ ხასიათზე რომ არ ვყოფილიყავი და მკერდზე არ ეჩხვლიტათ... სულ რამდენიმე ცუდი უჯრედი იყო და ერთი მაინცდამაინც ანალიზს ამოჰყვა. ჩემი სიმსივნე ორიგინალური აღმოჩნდა. სხვა ქალურ ორგანოებზე არ არის დამოკიდებული და ამიტომ ყველაფერი შემინარჩუნეს, არაფერი მაქვს მოჭრილი. გამიმართლა, რომ ჩემი სიმსივნე "დამოუკიდებელი ტიპია".
    – თქვენი ცხოვრების წესი ამ დიაგნოზის შემდეგ რადიკალურად შეიცვალა?
    – აღარ ვწვები მზეზე, აღარ დავდივარ სოლარიუმში, არ ვეწევი. პირველ რიგში, ამ ავადმყოფობას იმას ვაბრალებ, რომ სულ მეშინოდა მისი და თვითონ გამოვიწვიე. ვაბრალებ იმასაც, რომ ბოლოს ძალიან ავიწყვიტე და მუდმივად სოლარიუმში დავდიოდი. ჩემს შემთხვევაში ექიმები პირველ მიზეზად სწორედ სოლარიუმს ასახელებდნენ. დასხივება პროვოცირებას უკეთებს ყველაფერს, თუ რაიმე არსებობს ორგანიზმში.
    ხშირი მწეველი არ ვიყავი, მაგრამ ხანდახან კი ვეწეოდი. სიგარეტიც ავკრძალე. არც ალკოჰოლი შეიძლება, მაგრამ მე არ ვარ მსმელი. რაც შეეხება საკვებს, შემწვარ–მოხრაკულები მიყვარდა, რასაც ახლა ვერიდები. ხილ–ბოსტნეულზე, მოხარშულ ხორცზე გადავედი. ყველანაირი ლაზერული საშუალების გამოყენებას შევეშვი. ძალიან მიყვარს თავის მოვლა და ყველა ადგილს და მათ შორის წარბსაც კი ლაზერული ეპილაციით ვიკეთებდი, რაც კატეგორიულად არ შეიძლება.
    – არ ირუჯებით მზეზე, არ დადიხართ სოლარიუმში, მაგრამ ამ ზაფხულის დასაწყისში რომ კარგად გარუჯული ხართ?
    – ეს ავტორუჯია. მაღალი ხარისხის კრემებს ვხმარობ, რომ ასე გამოვიყურებოდე. არის საშუალებები, რომ კარგად გამოიყურებოდე და არც ორგანიზმს მიაყენო ტრავმა. ცოტა ხანს პარიკს ვატარებდი. ხუჭუჭი, ხშირი და მაგარი თმა ამომივიდა. ხელოვნურად მაქვს დაგრძელებული.
    – არამარტო ქალისთვის, მისი საყვარელი მამაკაცისთვისაც ალბათ ძალიან რთულია, როცა მკერდის შესაძლო მოკვეთაზეა საუბარი. თქვენმა ქმარმა, ირაკლი მოსაშვილმა, როგორ გაუძლო ამ გამოცდას?
    – ამ დროს კაცი მაგაზე ვერ ფიქრობს, მისთვის მთავარი საყვარელი ქალის სიცოცხლეა. ბევრი ქალი ვიცი, რომლებსაც მოჭრილი აქვთ მკერდი, მაგრამ ქმრები გვერდით უდგანან. ირაკლიმ იცის, ასე რომ მომხდარიყო, მკერდს აუცილებლად აღვიდგენდი. დარწმუნებული იყო, თუ მომკვეთდნენ, ადრე თუ გვიან, უკეთესს თუ არა, ისეთივე მკერდს მაინც დავახვედრებდი.
    ახლა სხვანაირად ვცხოვრობ, თავს უფრო ვუფრთხილდები. 5–7 წელი რომ არაფერი მომივა, დარწმუნებული ვარ. ისე მიყვარს, კარგად რომ გამოვიყურები, სულ არ მინდა, 80 წლამდე ვიცოცხლო. ჩემი შვილები რომ დადგებიან ფეხზე და დამოუკიდებელი შემოსავალი ექნებათ, მერე აღარ შემეშინდება. ერთადერთი რაღაცის მეშინია – ნელი და მტანჯველი სიკვდილის. ღმერთო, კარგად ამიხდინე, ახლა ეგეც არ გამოვიწვიო!
    – ცნობილი ტელეჟურნალისტი, ინგა გრიგოლია, თქვენი მეგობარია. ის ძლიერი პიროვნებაა და მძიმე წუთებში ალბათ განსაკუთრებით გჭირდებოდათ მისი თანადგომა.
    – ინგა ჩემი სულიერი ნათესავია, მის გარეშე სიცოცხლე არ შემიძლია. ასე ახლოს არავისთან ვარ. ინგა წამომყვა პირველად ექიმთან, სულ გვერდში მედგა. მეუბნებოდა, რომ ქიმიის დროს ჩემ გვერდით იქნებოდა, მაგრამ არ შემოუშვეს. ინგა ძლიერი ჩანს, მაგრამ ასეთი სულაც არ არის, ყველაფერს განიცდის. ბათუმში ერთად ვისვენებდით. ინგასთან ერთად ერთ ოთახში მეძინა. პარიკი რომ მოვიხსენი, ინგამ თავი ჩაღუნა და ცრემლები წამოუვიდა. შოკი მიიღო, რადგან ასეთი მანამდე ნანახი არ ვყავდი.
    – "ფეისბუქში" წერდით, რომ თურქეთში გამოკვლევაზე ჩასული კლინიკაში გაგქურდეს. როგორ მოხდა ეს ამბავი?
    – დიახ, გამქურდეს. მე ვთანამშრომლობ ორგანიზაცია "ევროპა დონასთან", სადაც გაერთიანებული არიან სიმსივნით დაავადებული ქალები და იქიდან რამდენიმე გოგო სტამბულში წავედით, ე.წ. პეტი უნდა გადაგვეღო. 1150 ევრო და კიდევ დოლარები მქონდა. კლინიკამდე ისე მივედით, წყალიც არ დაგვილევია, რადგან არ შეიძლებოდა. მშივრები, ნამგზავრები და დაღლილები ვიყავით.
    პირველი მე შემიყვანეს გამოსაკვლევად და ჩანთა მეგობარს მივეცი. მანამდე ოქროს სამკაულები მოვიხსენი და შიგ ჩავაწყვე. ელვა შესაკრავი რომ გავხსენი, ფულის კუპიურები გამოჩნდა. ჩავყარე ოქროები და შევკარი. დავინახე, როგორ შეავლეს ამ ყველაფერს თვალი უკრაინელმა თარჯიმანმა ვალენტინამ და კლინიკის ექთანმა. ეს ერთსაათიანი პროცედურაა. კუდში მომაყოლეს ზუსტად ის გოგო, რომელსაც ჩანთა დავუტოვე. შეეძლოთ, სხვა შემოეყვანათ. ყველაფერი გააკეთეს, რომ ჩემი ჩანთა გამოერთმიათ და ოთახში შეეტანათ. როგორც კი აწონეს, შეირბინა ოთახში და ხედავს სცენას – ექთანი ხელებს აფათურებს ჩემს ჩანთაში. როცა იკითხა, რა ხდებაო, უთხრა, რომ ხელსახოცი გადმოვარდა და იმას დებდა უკან. ჩემი ამხანაგი დამუქრებია, ეს ცნობილი ჟურნალისტია და გიჩივლებთ, თუ რამე ამოიღეთო.
    როცა გამოვედი, მითხრეს, ფული დაითვალე, რადგან შენი მეგობარი ამბობს, რომ ასეთ სცენას შეესწროო. ოქროც და დოლარებიც ადგილზე იყო, მაგრამ 1150 ევროდან მხოლოდ 600–ღა იყო დარჩენილი. მეგობარს რომ არ დაენახა, რა თქმა უნდა, იქ ფულს არ დავითვლიდი და ვიფიქრებდი, რომ სადმე ამომივარდა, ყველაზე ნაკლებად კლინიკას დავაბრალებდი.
    4 საათის განმავლობაში მეხვეწებოდნენ, არ მეჩივლა, რადგან ვერ დავამტკიცებდი, რომ კლინიკამდე არ დავკარგე ეს ფული. მითხრეს, კამერით გადაღებული მასალები დაათვალიერეს და ქურდობა ფირზე არ იყო ასახულიო. ამ დროს მხოლოდ იმ ოთახში არ იყო კამერა, სადაც ჩანთა შეიტანეს. 4 საათი ისევ შიმშილში გავატარე. ფულის პრობლემა არ მქონდა, უბრალოდ იმაზე გავბრაზდი, ქართველებს რომ ეს გაგვიბედეს. მზად ვიყავი, აქციებიც კი მომეწყო კლინიკის წინ, რომ სხვებისთვის ვეღარ გაებედათ მსგავსი რამ, მაგრამ მხოლოდ იმიტომ გავჩერდი, რომ 5 ქალი მახლდა ამ დიაგნოზით. მათ გავუწიე ანგარიში, რომ თურქეთის პოლიციაში არ მეტარებინა ისინი და უზარმაზარი ენერგია არ დამეხარჯა. გადავცვალე ბილეთი და იმ დღესვე გადმოვფრინდი. ის ქალები დარჩნენ. ფული მაინც მთლიანად გადამახდევინეს, არც დამიკლეს.
    ვალენტინას ქურდობის თანამონაწილე ვეძახე და ჩემი დიაგნოზის წაკითხვისას ის აღარ შემოსულა, სხვა თარჯიმანი მოვიდა, რადგან მას ჩემი ეშინოდა. ეს ყველაფერი მოხდა კლინიკა "აჩიბადენში", სადაც ჩვენი უამრავი თანამემამულე ჩადის მას მერე, რაც აქ ყველაფერს გაყიდის. ეს აპარატურა ახლა ჩვენთანაც არის, მაგრამ რატომღაც ამბობენ, რომ იქ უკეთესად კითხულობენ.
    რუსუდან ადვაძე, ჟურნალი სარკე
    5 114 ნახვა
    GOGATV

    abezara