ანიტა რაჭველიშვილს იტალიელმა ქმარმა იმედი გაუცრუა

მსოფლიოს სცენებზე წარმატებული ქართველი მეცოსოპრანო, ანიტა რაჭველიშვილი, 30–ე დაბადების დღეს – 28 ივნისს – საქართველოში შეხვდა. წინადღეს, 27 ივნისს, თბილისში გამართულ კონცერტზე გამოსვლით მიულოცა სამშობლოს ისტორიული მოვლენა – ევროპასთან საქართველოს ასოცირების შეთანხმებაზე ხელმოწერა. თბილისში ცოტა ხნით ჩამოვიდა და უნდა, ყველაფერი მოასწროს, შემდეგ კი ევროპაში 2019 წლამდე გაწერილ გეგმას დაუბრუნდება. საქართველოში მისი ცხოვრება ქაოსური და ჩვეული რეჟიმიდან ამოვარდნილია. მთელ დროს მონატრებულ მეგობრებს და ახლობლებს უთმობს.
მომღერალი უკვე კარიერის იმ საფეხურზე დგას, როცა სახელი მოპოვებულია და მრავალრიცხოვანი კონტრაქტები – დადებული. მის ცხოვრებაში სიმშვიდე და სტაბილურობაა, თუმცა ერთი წლის წინ ანიტას ცხოვრებაში რთული პერიოდი იდგა. აგვისტოში იტალიელ ქმარს, ტენორ რიკარდო მასიას გაშორდა, რომელთანაც ხუთწლიანი ქორწინება აკავშირებდა. გადაწყვეტილება ანიტამ მიიღო. მართალია, ძალიან გაუჭირდა, მაგრამ ჩათვალა, რომ ეს ნაბიჯი სწორი იყო.
– ანიტა, მოგვიანებით გილოცავთ დაბადების დღეს! როგორ აღნიშნეთ?
– დიდი ხანია დაბადების დღეს საქართველოში არ შევხვედრივარ. ბოლო 8 წელი ყოველთვის ისე ემთხვეოდა, რომ ამ დღეს ან იტალიაში ვიყავი, ან ამერიკაში. წელს პირველად მოხდა, რომ საქართველოში შევხვდი და მეგობრების წრეში აღვნიშნე.
– ასაკის მატებასთან ერთად როგორ იცვლებით, რას გმატებთ წლები?
– ბოლო 10 წლის განმავლობაში ჩემს ცხოვრებაში ბევრი რამ შეიცვალა, მაგრამ ხასიათში დიდ ცვლილებებს ვერ ვამჩნევ. შეიცვალა ჩემი სოციალური, მატერიალური მდგომარეობა. ბევრი რამ ვისწავლე, დიდი ცხოვრებისეული გამოცდილება შევიძინე. სიმართლე გითხრათ, არც ისეთი დიდი განსხვავებაა 25–სა და 30 წელს შორის. ის ბავშვური ხალისი, რაც ყოველთვის მქონდა, არ დაკარგულა და რა მნიშვნელობა აქვს, 30–ის გავხდები თუ 50–ის?
– თქვენს წარსულს რომ თვალი გადაავლოთ, რომელ თარიღებს ან მოვლენებს გამოარჩევდით?
– უპირველესად, იმ პერიოდს, როდესაც ლა სკალას თეატრში ჩემი პრემიერა შედგა. ეს იყო 2009 წელს. დღეს კი კარიერის იმ საფეხურზე ვარ, როცა სანერვიულო არაფერი მაქვს. საბედნიეროდ, ბევრი კონტრაქტი გავაფორმე და 2019 წლის ჩათვლით კალენდარი შევსებული მაქვს. მაქვს მიზნები, რომლებიც ბევრად სცილდება ჩემს კარიერას და შეეხება ქველმოქმედებას, საზოგადოებრივ საქმიანობას. ახლა იმ ეტაპზე ვარ, როცა მხოლოდ კონტრაქტებს ვაწერ ხელს და სტაბილურად ვმუშაობ.
– ვინ იყო თქვენი ყველაზე დიდი მხარდამჭერი, ვის სჯეროდა თქვენი, რომ აუცილებლად შეძლებდით მიზნამდე მისვლას?
– მაშინაც და ახლაც ჩემს ოჯახს სჯეროდა – მამას და დედას. ისინი ყველა ჩემს წამოწყებაში მხარში მედგნენ. ჩემი ძალების სჯეროდათ და არასოდეს შემცდარან რჩევების მოცემაში. ზუსტად ვიცი, რომ მათ გარეშე ის ყველაფერი არ მექნებოდა, რაც დღეს მაქვს. მშობლების მადლიერი ვარ.
– ყველა წარმატებულ კარიერამდე სიძნელეებით სავსე გზა მიდის. თქვენ რისი გადალახვა მოგიხდათ?
– ერთადერთი სირთულე, რაც ჩემს პროფესიას ახლავს, ეს არის გამუდმებული მოგზაურობა. შეიძლება ტყუილადაც ვწუწუნებ, რადგან მოგზაურობა ძალიან მიყვარს – სხვადასხვა ქვეყნების ნახვა, ხალხის გაცნობა... ამ ყველაფერში ცუდი ისაა, რომ შორს ვარ ჩემი მეგობრებისგან, ოჯახისგან. ასეთი ცხოვრების პირობებში არანაირი მყარი ურთიერთობის დამყარების შანსი არ გაქვს. ერთი თვე ხარ სადღაც, იწყებ მეგობრების შეძენას, მაგრამ უცებ ისევ წასვლა გიწევს. როგორც უნდა მოგინდეს, რომ ის ურთიერთობა ტელეფონით თუ ინტერნეტის საშუალებით შეინარჩუნო, მაინც შეუძლებელია. ამიტომ გამოდის, რომ ცხოვრების გზაზე ბევრ კარგ ადამიანს კარგავ. ეს არის ერთი ძალიან დიდი უარყოფითი მხარე.
– ჩვენს ქვეყანაში ევროპა და ევროპელობა ძალზე აქტუალური თემაა. თქვენთვის რას ნიშნავს ევროპელობა?
– ერთი სიტყვით გეტყვით – დისციპლინას, რომელიც ჩვენ არ გაგვაჩნია. ევროპელებს ეს სიტყვა სხვანაირად აქვთ შეგნებული, სხვა ინტერესები, მსოფლმხედველობა აქვთ. ჩვენთვის ძალიან რთული იქნება, ოდესმე ევროპულ დონემდე მივიდეთ. თუ არ მოვინდომეთ, რომ ცოტა მეტად დისციპლინირებულები ვიყოთ, საკუთარი თავის წინაშე პასუხისმგებლობა გვქონდეს, ჯერ ჩვენს თავს ვცეთ პატივი და შემდეგ დანარჩენებს, არაფერი გამოგვივა. ეს კი განათლებიდან მოდის, რაც ბოლო წლებში ჩვენს ერს აღარ გააჩნია. ქაღალდზე ევროპაში შესვლა ძალიან კარგია, ხელშეკრულებაზე ხელის მოწერა პირადად ჩემთვის დიდი მოვლენა იყო, მაგრამ ბევრი სამუშაო გვაქვს, რომ, როგორც ერი, რეალურად დავემსგავსოთ ევროპელებს.
– თქვენი ვარსკვლავური ცხოვრება როგორია?
– ჩვეულებრივი, როგორიც თქვენი – საქმეები, აქეთ–იქით სირბილი, რეპეტიციები, სამუშაო, შეიძლება მეგობრებთან ერთად ყავის დალევაც, კინოში წასვლაც. ეს ის ერთადერთი სიამოვნებაა, რაც თავისუფალ დროს მაქვს. საერთოდ, ვარსკვლავური ცხოვრება ხშირ შემთხვევაში არც ისეთი ვარსკვლავურია, როგორც ყველას წარმოუდგენია.
– რომელი მაყურებელი გიყვართ გამორჩეულად?
– ძალიან მიყვარს სამხრეთამერიკელი მაყურებელი. არაჩვეულებრივი მსმენელია, რომელიც ვერ მალავს ემოციას. ასევე ძალიან მიყვარს იტალიელი მსმენელი. ქართველი მსმენელიც ძალიან მიყვარს, რომელიც არასოდეს მალავს როგორც დადებით, ისე უარყოფით ემოციას. ძალიან კრიტიკული მსმენელი გვყავს საქართველოში, ზოგიერთ ადგილას ამას ვერ ბედავენ. კრიტიკის გარეშე კი არტისტი არ იზრდება, ერთ ადგილას ჩერდება. ჩვენი მსმენელის ეს თვისება ძალიან მომწონს.
ამერიკის შეერთებული შტატების მსმენელიც ძალიან მიყვარს. იქ მუშაობა ხშირად მიწევს. ამერიკაში ლაფსუსებსაც გპატიობენ იმიტომ, რომ უყვარხარ, იმიტომ, რომ გუშინ მოგისმინეს, ღვთაებრივი იყავი, მაგრამ დღეს ვერ ხარ ფორმაში. იტალიელი მსმენელი ამას არასოდეს გპატიობს. სამწუხაროდ, მათ ჰგონიათ, რომ ჩვენ მანქანები ვართ. ამ მხრივ, იტალიელი მსმენელი დაუნდობელია. ამერიკელ მსმენელში კიდევ ის მიყვარს, რომ მომღერლის პიროვნულ თვისებებში უყვართ ჩაძიება და ცდილობენ, გაარკვიონ, როგორი ადამიანია. თუ არკვევენ, კარგი ადამიანი ხარ, მატულობს მათი სიყვარული და თაყვანისცემა, ყველგან უკან დაგყვებიან.
– თქვენს თაყვანისმცემლებთან როგორი ურთიერთობა გაქვთ, ნახულობთ დროს, რომ მათ პასუხები გასცეთ, მადლობა გადაუხადოთ?
– ყოველთვის ვცდილობ, არავინ გამომრჩეს, თუმცა ალბათ მაინც მრჩებიან ვიღაცეები. ყველასთან ვმეგობრობ, ბევრჯერ ყავაზეც დამპატიჟეს და წავედი. ასე ბევრი მეგობარი შევიძინე.
– ალბათ თქვენი პირადი ცხოვრებითაც ინტერესდებიან. ეს ხომ არ გაღიზიანებთ?
– როდესაც ადამიანი ასეთ კარიერას იწყებ, გაცნობიერებული გაქვს, რომ პირად ცხოვრებაში ჩარევაც იქნება და ეს სამუშაოს ნაწილია. უნდა ეცადო, ისეთი არაფერი გააკეთო, რის გამოც შეიძლება შეგრცხვეს. იდეალური თუ არა, სამაგალითო მაინც უნდა იყო, რომ მერე არ გაწითლდე და თავის დახრა არ მოგიწიოს. პატარა შეცდომები ყველას მოგვდის. პირად ცხოვრებაში ჩაძიება ნამდვილად უყვართ, ვინც რას გაიგებს, მეკითხებიან, მართალია თუ არა. მეც ვპასუხობ, რა არის მართალი და რა – არა.
– ყოფილა შემთხვევა, როცა ამის გამო ძალიან გაღიზიანებულხართ?
– არიან ფანები, რომლებიც, სამწუხაროდ, ჯანსაღი აზროვნების ზღვარს ცდებიან. ერთხელ იმის გამო გავილანძღე, რომ "ფეისბუქზე" ჩემი დისშვილების სურათი დავდე. მითხრეს, როგორ ბედავ ამას, შენ არტისტი ხარო. თურმე მხოლოდ ის ფოტოები უნდა დავდო, სადაც საღამოს კაბებში ვარ გადაღებული. რა თქმა უნდა, იმ ადამიანისთვის ამ სისულელეზე პასუხი არ გამიცია.
არიან ისეთებიც, ვინც საათობით თეატრის წინ ყვავილებით ხელში მელოდებიან, ისინი ძალიან უცნაური ადამიანები არიან და მათი ცოტა მეშინია. მთავარია, ასეთები რაღაცით არ გააღიზიანო, თორემ მერე უკვე ცუდი რამეების გაკეთება შეუძლიათ.
– ალბათ ძნელია იმასთან შეგუება, რომ თქვენს თითოეულ ნაბიჯს, თითოეულ სიტყვას გამადიდებელი შუშით აკვირდებიან.
– რამდენიმე შეცდომა რომ დავუშვი და მივხვდი, წინ დამხვდა ჩემი ნათქვამი, რომელიც არასწორად იყო გაგებული, მერე ვისწავლე, სანამ რამეს ვიტყვი, კარგად უნდა ავწონდავწონო, რომ ისეთი რამ არ მომაკერონ, რაც არ მითქვამს და არც მიგულისხმია. ზოგჯერ ისეთი დასკვნები გამოაქვთ, რომელიც თავად სჭირდებათ, რომ რაღაცად შეგრაცხონ. ჩვენს პროფესიას ეს სირთულეები ახლავს.
– კარიერის კვალდაკვალ ახალგაზრდა მომღერალი ქალის პირადი ცხოვრება როგორ ვითარდება?
– ამ წუთში არანაირი პირადი ცხოვრება არ გამაჩნია. აგვისტოში გავეყარე ქმარს და მას შემდეგ მარტო ვარ, მეგობრების გარემოცვაში. ვფიქრობ, ჯერ არ ვარ მზად ახალი ურთიერთობის დასაწყებად. კომფორტულ ზონაში ვარ დარჩენილი, ვდგავარ სამზარეულოში და ამ ეტაპზე მხოლოდ ჩემთვის ვაკეთებ საჭმელს.
– ზოგ მამაკაცს უჭირს წარმატებული, ძლიერი ქალის გვერდით ცხოვრება. თქვენი ოჯახის დანგრევის მიზეზიც ეს ხომ არ გახდა?
– ჩემნაირ ქალს მამაკაცი გვერდით რომ დაუდგეს, თავად უნდა იყოს ჩამოყალიბებული. მხოლოდ ამ შემთხვევაში არ ექნება არანაირი კომპლექსი, რომ ცოლს აქვს წარმატებული კარიერა, შემოსავალი. როცა მამაკაცი თავად არაფერს წარმოადგენს ან იძულებით აკეთებს თავის საქმეს, ვერასოდეს გაუგებს ისეთ ქალს, როგორიც მე ვარ. ჩვენი თაობის ქალების პრობლემა ისაა, რომ იმდენად ძლიერები, დამოუკიდებლები გავხდით, კაცები ამას ვერ აღიქვამენ, ამიტომ საქართველოში ძალიან ბევრი მარტოხელა ქალია. ქალი შენს ნივთად არ უნდა აღიქვა, რომელიც სამზარეულოში გეყოლება.
– ერთ ჭერქვეშ ქალისა და მამაკაცის ცხოვრების როგორი მოდელია თქვენთვის მისაღები და გასაგები?
– მე ისეთ ოჯახში გავიზარდე, სადაც მამა მთავარია. მიმაჩნია, რომ კაცი უნდა იყოს ის შუქურა, რომლისკენაც ოჯახი მიილტვის. ჩემი ოჯახი მაგალითად მაქვს, სადაც ყოველთვის ერთხმად წყდებოდა ყველაფერი. გენდერული თანასწორობის ბოლომდე არ მწამს, მიმაჩნია, რომ თუ მამაკაცი ძალიან ძლიერია, მას უნდა მიჰყვე. თუ მამაკაცი ძლიერი არ არის, მაშინ ქალი იძულებულია საკუთარ თავზე ბევრი რამ აიღოს.
რთულია იყო ქალი, რომელსაც კარიერაც აქვს და პირადი ცხოვრებაც. კაცისთვის ძლიერი ქალი შემაშინებელი ფაქტორია, ის ყოველთვის იმაზე იფიქრებს, რომ შეცდომა არ დაუშვას. ჩემნაირი ძლიერი ქალები, რომლებიც ვცდილობთ, ჩვენი ძალებით რაღაცას მივაღწიოთ, ყოველთვის ვიქნებით პრობლემებში, ძიებაში და ხშირ შემთხვევაში – მარტო. მირჩევნია, მარტო ვიყო, ვიდრე უღირსი ადამიანის გვერდით.
– მაგრამ პირადი ცხოვრებაც ხომ აუცილებელია?
– პირადი ცხოვრება უმნიშვნელოვანესია. გრძნობები, შეხვედრები, ეს ყველაფერი ძალას გაძლევს, მეტი გრძნობით მუშაობ, საქმეში ყველაფერს დებ. თუ ეს ყველაფერი ყალბი და ნაძალადევია, ჯობს, საერთოდ არ გქონდეს. საკუთარი თავის მოტყუებას მარტო ყოფნა სჯობია.
– რამდენ ხანს იყავით დაქორწინებული?

– 5 წელიწადზე მეტი. საკმარისი დროა იმისთვის, რომ დაშორება ტკივილში გადაზრდილიყო. დაშორების გადაწყვეტილება მე მივიღე.
– ქართველ მამაკაცთან შექმნიდით ოჯახს?
– მამის მაგალითიდან შემიძლია ვთქვა, რომ ქართველი კაცები მენტალიტეტით უფრო ახლოს არიან ჩემთან, ვიდრე ევროპელები ან ამერიკელები, რომლებთანაც საერთო ენის გამონახვას თითქმის ვერ ვახერხებ. ქართველმა კაცებმა ქალის სხვანაირი პატივისცემა იციან. იქაურმა მამაკაცებმა ისეთი ელემენტარული რაღაცეებიც კი არ იციან, რაც ქალისთვის სკამის გაწევა ან კარის გაღებაა. ჩემს ყოფილ მეუღლესთან ნელ–ნელა შევეგუე ამ ფაქტს, რომ კარსაც არავინ მიღებდა, მაგრამ ეს საწყენი არ ყოფილა, რადგან ამას მხოლოდ ჩემთან კი არა, არავისთან აკეთებდა. მერე ნელ–ნელა ისწავლა და თანაცხოვრების მეხუთე წელს საკუთარი სურვილით მიღებდა კარს.

– როცა საქართველოში ჩამოდიხართ, თქვენი ცხოვრება როგორი ხდება?
– აქ, მაქსიმუმი, ორი კვირით ჩამოვდივარ და ჩემი ჩამოსვლა ყოველთვის ქაოსთანაა დაკავშირებული. დილიდან გვიან საღამომდე სახლში ვერ შევდივარ, რადგან ყველა მეგობარი უნდა მოვინახულო, ყველა ვასიამოვნო. მათთან ურთიერთობა თვითონ მჭირდება. იქ კი უფრო სტაბილური, გაწერილი რეჟიმი მაქვს. სამუშაო პროცესში უფრო მეტად დაწყნარებული და მოშვებული ვარ, ვიდრე სახლში ყოფნის და, ასე ვთქვათ, დასვენების პროცესში, რაც საქართველოში არასოდეს გამომდის.
– როგორ ისვენებთ, თავისუფალ დროს როგორ ატარებთ?
– ერთადერთი პროცესი, რომელიც სრული რელაქსაციაა ჩემთვის, მზარეულობაა. საჭმლის კეთებისას ძალიან ვწყნარდები. ჩემს სამყაროში, ჩემს კომფორტულ ზონაში ვარ, საიდანაც არასოდეს მინდება გამოსვლა. ახალი რაღაცეების მოგონება, ფანტაზიორობა მიყვარს, ამიტომ როცა დრო მაქვს, აუცილებლად შევდივარ სამზარეულოში და რაღაც ახალს ვიგონებ. როცა მენატრება, ქართულ კერძებსაც ვაკეთებ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე