"ბედის ირონიით, ის ბიჭი შემიყვარდა უპასუხოდ, რომელსაც წლების წინ ხელი ვკარი"

გამარჯობა, ამ წერილს 30 წლის ქალი გწერთ. მომინდა, იმაზე გიამბოთ, რაც ძალიან მაწუხებს და იმედი მაქვს, გამომიქვეყნებთ.
სკოლაში გამორჩეული გოგო ვიყავი და ბევრი თაყვანისმცემელიც მყავდა. ასე იყო უნივერსიტეტშიც, ჩემ გარშემო ყოველთვის ტრიალებდნენ ბიჭები, რომლებიც სიყვარულს მეფიცებოდნენ. მე კი რატომღაც მათ მიმართ გულგრილი ვიყავი. ერთი გამოირჩეოდა სიურპრიზებით, ყურადღებით. ერთხელ თავისი ლექსების რვეული მომიტანა, სადაც ეწერა, რომ ყველა ლექსი მე მეძღვნებოდა. საკმაოდ ლამაზი ლექსები იყო, მე კი ასეთი საჩუქარი ვერ დავაფასე. ჩემს კურსელებს წავაკითხე. ერთ–ერთმა გოგომ მითხრა, მათხოვე, სახლში წავიღებ და წავიკითხავო. მივეცი და მერე კი არ მომიტანა. ერთხელ მოვთხოვე, მაგრამ მიპასუხა, სადღაც მივაგდე ის ნაბოდვარი, შენ ისე მთხოვ, მგონი, იმ ბიჭზე ფიქრობო. შემრცხვა და იმის შემდეგ აღარც მომითხოვია.
ახლა ჭკუაც რომ მომემატა და გამოცდილებაც, მგონია, რომ იმ გოგომ მომატყუა. შურის გამო წამართვა და აღარ დამიბრუნა. მგონია, რომ ის ლამაზი სიყვარული და ლექსები ჩემთვის არ გაიმეტა. ახლა, რომ ვფიქრობ, იმ ბიჭს როგორ ვექცეოდი, ნერვები მეშლება, მაგრამ რაღა დროსია. ვერ ვხვდები, რატომ არ მივაქციე ყურადღება, რატომ არ დავაფასე ის დიდი გრძნობა, რასაც ჩემ მიმართ ამჟღავნებდა.
ერთხელაც მოვიდა და დამემშვიდობა. მითხრა, მივხვდი, შენგან სიყვარულს ვერ ვეღირსები, ამიტომ აღარ შეგაწუხებო. დიდხანს მეგონა, რომ ამას ჩემი ყურადღების მისაქცევად აკეთებდა და ერთ დღეს დაბრუნდებოდა, მაგრამ ასე არ მოხდა. წავიდა და წავიდა. მერე ჩემს ცხოვრებაში ისევ გამოჩნდნენ სხვა თაყვანისმცემლები და ისევ ჩვეულებრივად გაგრძელდა ყველაფერი.
ამ ზამთარს ბაკურიანში ვიყავი დასასვენებლად. იქ კი ქუჩაში შევხვდი მამაკაცს, რომელსაც ძალიან ნაცნობი სახე ჰქონდა. ხელში თვეების ბავშვი ეჭირა. ხმა რომ ამოიღო და მოეფერა, მაშინ მივხვდი, ჩემი ყოფილი თაყვანისმცემელი იყო. თვალებს არ დავუჯერე, იმდენად შეცვლილი, გალამაზებული იყო. არ ვიცი, მაშინ ვერ ვამჩნევდი, რომ ასეთი კარგი გარეგნობა ჰქონდა თუ მერე შეიცვალა, მაგრამ თვალს ვერ ვაშორებდი. ჩემმა დაჟინებულმა მზერამ ისიც ჩემკენ გამოახედა და ვერ წარმოიდგენთ, როგორი ღიმილი გადაეფინა სახეზე. ჩემკენ გამოქანდა, გადამკოცნა, მომიკითხა. აღმოჩნდა, რომ მისი და დისშვილი ისვენებდნენ იქ და მათ ჩამოაკითხა. იმ საღამოს ჩემთან მოვიდა და ბევრ რამეზე ვილაპარაკეთ. მითხრა, რომ შეყვარებული ჰყავდა და მეორე დღეს ისიც ბაკურიანში ჩამოვიდოდა.
მთელი ღამე გავათენე მასზე ფიქრით. მეორე დღეს მართლაც ჩამოვიდა ის გოგო და დიდი ამბით გამაცნო, მითხრა, მალე ვიქორწინებთო. საცოლეს ისიც არ დაუმალა, რომ წლების წინ ჩემზე უზომოდ იყო შეყვარებული. ამას ისეთი იუმორით ჰყვებოდა, რომ ის გოგო იცინოდა, მე კი გული ჩამწყდა. იმ დღის შემდეგ თავიდან დავიწყეთ ურთიერთობა, ტელეფონით, ინტერნეტით გვაქვს კავშირი, ზოგჯერ ვხვდებით კიდეც. ის ყოველთვის შეყვარებულთან ერთად მოდის. მეც მეუბნება, დროა სიყვარულზე იფიქროო. არ იცის, რომ სიყვარულზე კი არ ვფიქრობ, შეყვარებული ვარ, თანაც მასზე. ბედის ირონიაა, რომ ის, ვისაც წლების წინ ხელი ვკარი, ახლა ძალიან მიყვარს.
მინდა, დავიბრუნო ის ლამაზი დღეები, როცა ათას სიურპრიზს მიწყობდა, მაგრამ ამის შანსი თითქმის არ არსებობს, რადგან მისი შეყვარებული ძალიან კარგი გოგოა, უნდა ვაღიარო, რომ ჩემზე ლამაზიც არის და ჩემზე წარმატებულიც. ამიტომ არ მგონია, რომ ასეთი ქალი ძველი სიყვარულის გამო მიატოვოს. ამაზე რომ ვფიქრობ, გული ძალიან მტკივა. თავს არ ვპატიობ, რომ ასე მოვექეცი და დიდ სიყვარულს ხელი ვკარი. ბედნიერება დავკარგე და ახლა ალბათ წუწუნის უფლებაც არ მაქვს.
ამ წერილს თუ ის ადამიანი კითხულობს, ვინც თავის დროზე ლექსების რვეული გამომართვა და არ დამიბრუნა, მინდა, ვთხოვო, რომ მოძებნოს და მომცეს. თუ ის ადამიანი ჩემ გვერდით არ იქნება, მისი ლექსები მაინც შემრჩეს. გთხოვ, თუ სადმე გაქვს, დამიბრუნე! შენ არაფერში გჭირდება, მე კი შეიძლება სიცოცხლე დამიბრუნოს. ძალიან ვნანობ, რომ დიდ სიყვარულს ზურგი ვაქციე.
"სარკის" ერთგული მკითხველი