"როგორ დამთავრდა ცოლიან კაცთან ჩემი მიჯაჭვულობა"

ცხოვრებაში შეიძლება ყველაფერი მოხდეს. ზოგჯერ ადამიანს "აკრძალული სიყვარული" ეწვევა და რომ ჰგონია, სხვის მეუღლეს სხვა თვალით არასოდეს შეხედავს, გრძნობებს გულის კარს ვეღარ უკეტავს... "აკრძალულ სიყვარულს" კი ხშირად გაწბილება და დიდი ტკივილი მოსდევს. ასე მოხდა ჩვენი რესპონდენტის, ახალგაზრდა ქალის, ეკას ცხოვრებაში. გრძნობებს აჰყვა და სერიოზული შეცდომა დაუშვა. საყვარელმა მამაკაცმა ჯერ მიატოვა, მერე კი მის პირად ცხოვრებაშიც ჩაერია და საშუალება არ მისცა, ბედნიერება ეპოვა. თავისი ცხოვრების რთულ მომენტებზე ეკამ თავად გვიამბო.
ეკა:
– ჩემს შეყვარებულს ვაკო ერქვა. სამწუხაროდ, ცოლშვილიანი იყო, მაგრამ მეუღლესთან მუდმივი უსიამოვნება ჰქონდა, როგორც ვიცი, ვერაფერში თანხმდებოდნენ. სულიერი კრიზისი ჰქონდა, როცა გავიცანი. საკუთარ თავს გაურბოდა, სავანეს ეძებდა. ეტყობა, ჩემში ხსნა დაინახა და დამიახლოვდა. თავიდან მხოლოდ დავმეგობრდით. გამგებიანი თანამოსაუბრე სჭირდებოდა და მეც ამ მოვალეობას ბრწყინვალედ ვართმევდი თავს. მერე ფსიქოლოგის როლიც შევითავსე და არცთუ წარუმატებლად. თანდათანობით ვაკო კრიზისიდან გამოვიდა, სამაგიეროდ, მე დავმძიმდი. რას ვერჩოდი საკუთარ თავს, რომელი ფსიქოლოგი მე ვიყავი? დამცავი მექანიზმი თუ არ გაქვს, "ფსიქოლოგობას" არ უნდა შეეჭიდო, თან, თუ მგრძნობიარე ბუნებაც გაგაჩნია – სხვისი ჭირ–ვარამი შენზე გადმოდის და როგორ გინდა გათავისუფლდე?
– ვაკოს ცოლს იცნობდით?
– ერთი–ორჯერ ვნახე შორიდან. ვაკოსგან აბსოლუტურად განსხვავებული გახლდათ როგორც ფიზიკურად, ისე ხასიათით. სამწუხაროდ, ასეა: ზოგჯერ ისეთი ადამიანების ბედი იკვეთება, საერთოდ რომ ვერ ცნობენ ერთმანეთს. არ ვიცი, რატომ დგამენ ასეთ საბედისწერო ნაბიჯს, რა რჯით, რა აიძულებთ!.. მერე ჩნდება შვილი, პასუხისმგებლობები და იწყება ტანჯვა–წამება. ეს მაშინ ხდება, როცა ოჯახს უსიყვარულოდ ქმნი, თორემ, როცა გიყვარს, სამყარო შენად გეჩვენება და მოვალეობების შესრულებაც არ გიძნელდება. თავიდან ჩემი "მისია" იყო ვაკოს ოჯახური პრობლემების მოგვარება, ცოლთან შერიგება. გამოიქცეოდა – ვაბრუნებდი, გამოიქცეოდა – ისევ ვაბრუნებდი...
– უკაცრავად, მაგრამ თავად ვერ გადაწყვეტდა, უნდოდა თუ არა ცოლთან ცხოვრება?
– საქმე ისაა, რომ თავადაც არ უნდოდა ოჯახის დანგრევა, ეს საქციელი კაცისთვის დამამცირებლად მიაჩნდა. თანაც შვილები ეცოდებოდა. ერჩივნა, ოჯახის კაცის როლში ყოფილიყო, მაგრამ, მეორე მხრივ, სულ გაქცევაზე იყო. ამიტომაც ვცდილობდი, დავხმარებოდი, ამ ორიდან არჩევანი ისე გაეკეთებინა, სულიერად რომ არ გახლეჩილიყო.
– თქვენი სიყვარული როგორ დაიწყო?
– ერთხელ შინიდან გამოქცეული შუაღამისას მომადგა სახლში. ცუდ დღეში იყო და დავტოვე. მაღალი სიცხე ჰქონდა, ნერვებისგან, თორემ სხვა არაფერი სჭირდა. სამი დღე ცუდად იყო და ვუვლიდი. მხოლოდ ვსაუბრობდით, სხვა არაფერი მომხდარა, თუმცა ერთ ჭერქვეშ ცხოვრების ამ სამმა დღემ ბევრი რამ გადაწყვიტა. წასვლის დრო რომ მოვიდა, ვიგრძენი, როგორ გამიჭირდა. მის მოვლას შევეჩვიე და თანაც, თავს გამოვუტყდი, რომ ამ მარტოობის და თავისუფლებისმოყვარე ქალს მარტო დარჩენა აღარ მსურდა. დრო დადგა, ჩემი მარტოობისთვის ბოლო მომეღო. მართალია, ცოლიანი კაცი შესაფერის კანდიდატურად არ ჩაითვლებოდა, მაგრამ გრძნობა დაგეკითხება რამეს?.. თავად ვაკოც ფეხს ითრევდა, თუმცა ვერ მაკადრა, გინდა თუ არა, დავრჩებიო. იმ სიმშვიდესთან და სიმყუდროვესთან განშორება გაუჭირდა, რაც ჩემთან ჰქონდა.
– ცოლთან დაბრუნდა?
– შეურიგდა და მერე ერთი კვირა აღარ მოვუკითხივარ. მეც მეწყინა და აღარ დავურეკე... ერთ საღამოს კი მოულოდნელად მოვიდა და დარჩა. მეც აღარ გავუშვი... მოკლედ, უერთმანეთოდ გაგვიჭირდა. ერთად ყოფნა ორივეს გვინდოდა და, ეტყობა, სურვილმა გვძლია.
– ეს ურთიერთობა როგორ გაგრძელდა? ცოლიანი კაცის სიყვარული საკმაოდ მძიმე ტვირთია.
– გაცნობიერებული მქონდა იმ ცოდვის სიმძიმე, რასაც ჩავდიოდი, ისიც, რომ საყვარელი მამაკაცი მე არ მეკუთვნოდა, მაგრამ მაინც ვერ ველეოდი. საკუთარ თავს გამოვუცხადებდი, დღეს ბოლო შეხვედრაა და მორჩა–მეთქი, ეს "ბოლო" კი აღარ თავდებოდა.
– ალბათ თავადაც არ განებებდათ თავს.
– მისთვისაც ძვირფასი ვიყავი, ვერ მთმობდა. უჩემობა ვეღარ წარმოედგინა. ჩემს დაქალებს ეგონათ, ვაკო დღე–დღეზე რაღაცას გადაწყვეტდა, მეჯვარეობაზეც მირიგდებოდნენ, მაგრამ...
– ოჯახის დანგრევა გაუჭირდა?
– მამაკაცი იოლად ვერ ელევა იმას, რაც წლობით აქვს ნაშენები. თან საქმე ისაა, რომ ჩემთან კავშირის მერე ცოლთანაც დაულაგდა ურთიერთობა, ყველაფერი მოუწესრიგდა – პირადი, ბიზნესი, კარიერა... მაგრამ, ცხადია, მე ვეღარ გავაგრძელებდი ასე. 3 წელი ვიყავით ერთად, 35–ის შევსრულდი და სხვისი ცხოვრებით ვცხოვრობდი, ასე კი აღარ შეიძლებოდა. საკითხი რომ ასე დავუსვი, გადაირია. ცოცხალი თავით არ დაგთმობ, უშენოდ დავიღუპები, ყველაფერს დავკარგავ ცხოვრებაში, პირველ რიგში, საკუთარ თავს, შენ ჩემი ერთადერთი ქალი ხარ, ცოლთან ურთიერთობა არ მაქვსო. მოგეხსენებათ, როცა ქალს მამაკაცი უყვარს, მის მიმართ განსაკუთრებით გულმოწყალე ხდება. მეც ვიჯერებდი იმას, რისი დაჯერებაც მინდოდა. ჩემი მეგობრები დაოჯახდნენ, შვილები გააჩინეს, მე დავრჩი ასე ვაკოს შეჩერებული. მეჩხუბებოდნენ, მაგ კაცს შეეშვი, შენს თავს მიხედეო. გული მწყდებოდა ჩემი ბედის გამო, მაგრამ თავს იმით ვინუგეშებდი, რომ შეყვარებულისთვის "მნიშვნელოვანი ფიგურა" ვიყავი და დასაღუპავად ვერ გავწირავდი.
– მისმა ცოლმა იცოდა თქვენი ურთიერთობის შესახებ?
– ეგონა, უბრალოდ ვმეგობრობდით. როცა სიმართლე გაიგო, ვაკო იძულებული გახდა, არჩევანი გაეკეთებინა. საკითხი არ გადაწყდა ჩემ სასარგებლოდ... ჩემმა სათაყვანო ბიჭმა, მთელი ურთიერთობის განმავლობაში თავს რომ მაცოდებდა და ლამის მაღმერთებდა, ოჯახი ვერ დათმო და მე გამიმეტა. ასე მარტივად და უბრალოდ გახდა გასაგები, რომ სულელი ვიყავი და მთელი ამ ხნის განმავლობაში ერთ დიდ სისულელეს ჩავდიოდი...
– მას შემდეგ იოლად ამოშალეთ ვაკო თქვენი ცხოვრებიდან თუ გაგიჭირდათ?
– მეგონა, ყველაფერი დავამთავრე, მაგრამ ასე არ ყოფილა. თანაცხოვრება საყვარელ ადამიანთან გარკვეულ მიჯაჭვულობას აჩენს. მართალია, თავად უსინდისოდ მომექცა, მაგრამ მე მაინც ვერ გავიმეტე ბოლომდე და აქ წავაგე. ადამიანს ეგოიზმი გარკვეული დოზით სჭირდება. თუ ამის ნაკლებობას განიცდი, ცუდად გექნება საქმე!
– დაგვიკონკრეტეთ, რას გულისხმობთ, რატომ ვერ გაიმეტეთ, ისევ დაგიბრუნდათ?
– მასთან ურთიერთობის დასრულების შემდეგ გავიცანი ირაკლი, არაჩვეულებრივი პიროვნება, ჭკვიანი, წარმატებული, უცოლო, რომელმაც ეს სტრესი გადამატანინა. არ მინდა, ამ გრძნობას რაიმე სახელი დავარქვა, ერთმანეთისადმი გვქონდა ლტოლვა და დიდი პატივისცემა. ერთმანეთს ვუგებდით და თავს კარგად ვგრძნობდით. დავმეგობრდით. ვაკომ ირაკლის შესახებ რომ გაიგო, გადაირია, მომვარდა, სცენები მომიწყო, გინდა, შენი ხელით მომკლა, უშენოდ კაცად არ ვივარგებ და შენს თავს სხვას არ დავუთმობ, მაგ ირაკლის ყელს გამოვჭრიო. ურთიერთობის აღდგენა უნდოდა, მაგრამ არ გამოუვიდა. ისევ არ მასვენებდა, მირეკავდა, ტიროდა, ჩემთვის ძვირფასი ხარ და ჩემ გარდა ვერავინ დაგაფასებსო.
– არ თქვათ, რომ დაუჯერეთ.
– რა თქმა უნდა, არ დავუჯერე, მაგრამ მის გამო ირაკლისთან ურთიერთობაში ხელი შემეშალა.
– კი, მაგრამ როგორ?
– ირაკლი უცხოეთში მიავლინეს სამუშაოდ და ჩემი წაყვანაც მოინდომა, ერთმანეთს უკეთ გავიცნობთ და თუ ორივეს სურვილი იქნება, იქნებ იქ დავქორწინდეთო. ვორჭოფობდი, თავს ვიკავებდი. დაქალები მეჩხუბებოდნენ, არ უნდა მაგას ბევრი ფიქრი, დათანხმდიო, მაგრამ ვერ ვრისკავდი.
– გეშინოდათ, ამის გამო ვაკო არ დაღუპულიყო?
– სწორედ ეგრეა. ვაკოზე რაღაც პასუხისმგებლობას ვგრძნობდი და ამან შემიშალა ხელი. ირაკლი მიხვდა, რომ რაღაც მაწუხებდა და გამომკითხა. მეც გულწრფელად ვუამბე. ეგონა, ვაკოს მუქარის გამო ვიხევდი უკან და გაბრაზდა, ეგ საქმე მე მომანდე და მაგ კაცს სამუდამოდ ჩამოგაშორებო. რას მოიმოქმედებდა, არ ვიცი, მაგრამ გამკეთებელი იყო. ცუდ სიტუაციაში ჩავვარდი და ირაკლის უარი ვუთხარი. მისი წასვლის შემდეგ ცხელ გულზე ვაკოც მოვიშორე!.. არ მომკვდარა, ჯანმრთელად და კარგადაა თავის ცოლ–შვილთან ერთად. ირაკლისთან დაკავშირებით კი იმხელა მონატრება დამრჩა, წლების განმავლობაში ვერ მოვინელე. ამიტომ წავედი მთაში, მისი დაკარგვა რომ გადამეხარშა. მთამ მიშველა.
– ირაკლისთან დაკავშირება და შერიგება არ გიცდიათ?
– ისეთი შეურაცხყოფილი დარჩა, ბოდიშის მოხდაც კი ვეღარ გავბედე. მის გარეშე ძალიან გამიჭირდა, მაგრამ გადავლახე.
– მთიდან ქალაქში ჩამოსვლა გაგიჭირდათ?
– კი. ჩამოვედი და რა დამხვდა – სიბინძურე, უჰაერობა, ნატანჯი და გაუბედურებული სახეები. მთაში სხვა შეგრძნებაა – იქ თითქოს ყველაფერი შენია, არავინ გმართავს, აქ კი უსუსურობის შეგრძნება გკლავს. მოპირდაპირე ბინაში ახალმოსახლეები დამხვდნენ. დიასახლისი, ასაკოვანი ქალი, გადმოეყუდებოდა ფანჯარას და მომაშტერდებოდა. ერთხელაც იმ ქალზე ისე გავბრაზდი, ვიფიქრე, "ვიხულიგნებ" და იქნებ დაზვერვა მომიხსნას–მეთქი. აივანზე გავიტანე შეზლონგი და საცურაო კოსტიუმით გასარუჯად დავწექი. მუქი სათვალიდან ფანჯრიდან მომზირალი ქალის რეაქციას ვუჭვრეტდი. ქალმა მიცქირა, მიცქირა და გაბრუნდა. მეგონა, საბოლოოდ მოვიშორე აბეზარი დამკვირვებელი, მაგრამ ნურას უკაცრავად! მალე ახალგაზრდა კაცთან ერთად გადმოეყუდა და ორივენი მომაჩერდნენ დუეტში. მერე ქალი შებრუნდა და დარჩა კაცი მოშტერებული...
მეორე დღეს ძველ სამსახურში გამომიძახეს აღსადგენად. გავედი თუ არა სადარბაზოდან, ის კაცი დამხვდა, თქვენი მეზობელი ლევანი ვარო. მანქანით წაყვანა შემომთავაზა. ქაჯობაში არ ჩამითვალოს–მეთქი და თავი ძალიან არ გამოვიდე. გზაში მესაუბრა, გალანტურად მექცეოდა, დედაჩემს ძალიან მოსწონხართ და თქვენი გაცნობით დავინტერესდიო. სიმპათიური კაცია, აქვს სამსახური, უცოლოა. ჯერ იმაზე გამეცინა, ამხელა კაცს დედა რომ მიუთითებს, ვისით დაინტერესდეს, მერე იმაზე, ამ ხნის ქალი ჩემმა თავისუფალმა ქცევამ რომ არ აღაშფოთა. მაგრამ მერე არ ვიცი, რა მოხდა, ამ კაცმა რაღაცით მიმიზიდა.
– რაღაც იწყება თქვენ შორის?

– მგონი იწყება. ჩემ მიმართ ყურადღებას და მზრუნველობას იჩენს. ალერსიანი თვალებით მიყურებს. დედის გასაცნობად სახლშიც მიმიპატიჟა. ვნახოთ, რა იქნება.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე