"მე და ჩემს ქმარს 2 წელია სარეცელი არ გაგვიყვია"

არ გეგონოთ, ჩემს ამბავს იმიტომ ვწერ, რომ ხორციელ ვნებებს ვარ აყოლილი. არა, უბრალოდ ქალი ვარ, რომელიც თავს დამცირებულად გრძნობს. მაქვს ძალიან დიდი პრობლემა, რომელიც, არ ვიცი, საიდან მოდის ან როგორ შეიძლება, რომ მოვაგვარო.
16 წლის ოჯახი მაქვს. ორი შვილის დედა ვარ. მეორე შვილი რომ გავაჩინე, ჩემსა და მეუღლეს შორის მაშინ დაიწყო პრობლემები. რატომღაც სულ მსაყვედურობდა, რომ თითქოს, როგორც ქალი, გავცივდი და მის მიმართ სითბოს აღარ ვიჩენდი. თავიდან მის სიტყვებს ყურადღებას არ ვაქცევდი, ჩვეულებრივი ახირება მეგონა, მაგრამ მერე, ეს რომ ცოლქმრულ ურთიერთობაზეც აისახა, სხვანაირად შევხედე. ვცდილობდი, ქმრის მიმართ მეტი მზრუნველობა გამომეჩინა, მაგრამ რატომღაც ჩვენ შორის თანდათან გაქრა ყველა ის სიმი, რაც ოდესღაც ერთმანეთთან გვაკავშირებდა. უკვე 2 წელია სარეცელი არ გაგვიყვია. გვერდიგვერდ გვძინავს, მაგრამ თავზეც კი არ გადამისვამს ხოლმე ხელს.
ბევრჯერ გამოვიჩინე ინიციატივა, ვეცადე, მისი ყურადღება მიმექცია, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. მერე კი თავი დამცირებულად ვიგრძენი და შევეშვი. ახლა სულ ვცდილობ, მიზეზი გამოვნახო, რომ ღამით მის გვერდით არ ვიწვე. ხან ვითომ ბავშვების გვერდით მეძინება, ხან დედაჩემთან მივდივარ და იქ ვრჩები. მოკლედ, ყველანაირად ვცდილობ, ღამით მის გვერდით არ აღმოვჩნდე. ასეთმა ურთიერთობამ ძალიან გადამღალა. ვატყობ, რომ შინაგანად დავბერდი და ეს ჩემს გარეგნობაზეც აისახა. ჩამქრალი დავდივარ.
ჩვენი პრობლემის მიზეზის გარკვევას ვეცადე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. ნამდვილად ვიცი, რომ მესამე ადამიანი არ არსებობს, ანუ საყვარელი არ ჰყავს. ვერც სექსუალური ორიენტაციის გადახრას დავაბრალებ, რადგან წლების განმავლობაში ამას შევამჩნევდი. თუ ადრე ნამდვილი მამაკაცი იყო, მერე რა შეცვლიდა, რატომ გახდებოდა სხვა ორიენტაციის? მგონია, რომ სექსუალური პრობლემები აქვს, მაგრამ ამას პირდაპირ ვერ ვეუბნები. ერთხელ ვუთხარი, გარკვეულ ასაკში თურმე მამაკაცებს სექსოპათოლოგთან მისვლა სჭირდებათ–მეთქი, მაგრამ მან უხეშად მიპასუხა, ქალებსაცო. ზუსტად ვიცი, რომ მე პრობლემები არ მაქვს. ჩვეულებრივი ქალი ვარ, ისეთი, როგორიც ადრე ვიყავი, მაგრამ ჩემს ქმარს ნამდვილად რაღაც სჭირს. ჩვეულებრივ ურთიერთობებში თითქოს არაფერი შეცვლილა, ის დღის განმავლობაში ყურადღებიანი მამა და ქმარია, ცოლ–შვილს არაფერს გვაკლებს, მაგრამ ჩვენს საძინებელში სხვა ცხოვრებას იწყებს, გულგრილი ხდება, გადაბრუნდება და იძინებს. დილით მაშინვე ლოგინიდან დგება, რომ ჩემთან ზედმეტი კონტაქტი არ ჰქონდეს. ბოლო დროს ცოტა აგრესიულიც გახდა, ზოგჯერ უმიზეზოდ მიყვირს... ძალიან დავიღალე!
ჩემს პრობლემაზე ვერავის ვუყვები. უახლოეს მეგობარსაც კი ვერ გავუმხელ, რა მჭირს. ამიტომ მკითხველებს ვთხოვ, დამეხმარონ და მირჩიონ, ამ შემთხვევაში როგორ უნდა მოვიქცე.
სარკის ერთგული მკითხველი