"დედას რცხვენია, რომ მისი დაქალების შვილებისნაირი არ ვარ"

12 წლის ბიჭი ვარ. იმ ყმაწვილებს მივეკუთვნები, ვისთვისაც ბიჭობა მაინცდამაინც ფეხბურთის სიყვარულს, მანქანებით თამაშს და სპორტის სიყვარულს არ ნიშნავს. მიყვარს შემეცნებით–გასართობი, საგანმანათლებლო წიგნები თუ ჟურნალები და ინტელექტუალური გადაცემები. ერთადერთი მეგობარი მყავს ჩემი ძმის სახით, სხვა ვერავინ მიგებს.
დედაჩემის დაქალების უმრავლესობას ბიჭები ჰყავთ. ისინი თავმომწონე და ამპარტავნები არიან, ყოველ შემთხვევაში, მე ასე ვხედავ მათ. ზოგიერთები ჩემზე უმცროსები არიან, მაგრამ უკვე კაცობენ. გოგოების "შებმაზე" ლაპარაკობენ და ნიძლავს დებენ, ვინ უფრო მალე "დაკერავს" გოგოს. მხოლოდ ერთხელ წავყევი დედას რესტორანში, რომ მისი დაქალების ბიჭებთან რაიმე საერთო გამომეძებნა. მათ რომ შევთავაზე, რამე ვითამაშოთ–მეთქი, მითხრეს, რესტორნის ეზოში გავიდეთ, ლამაზი გოგოები მოვძებნოთ და რამე "გავუჩალიჩოთო". მეც გავყევი მათ, მაგრამ მალევე მამას დავურეკე, აქა და აქ მომაკითხე, მომწყინდა და სახლში წამიყვანე–მეთქი. ამის გამო დედამ მისაყვედურა, ჩემი დაქალების შვილებს რას უწუნებ, მათთან მეგობრობას რატომ არ კადრულობო. თავისმართლება არც მიცდია, ვუთხარი, არ მინდა და მორჩა–მეთქი.
ვატყობ, რომ ბოლო დროს ჩემი გამოჩენისაც კი რცხვენია დედას. ადრე ყოველთვის სურდა, წავეყვანე თავისი საყვარელი მეგობრების შვილების დაბადების დღეებზე, ახლა კი აღარც მთავაზობს ამას.
გული ძალიან მტკივა. ალბათ გამამტყუნებთ, მაგრამ ვფიქრობ, რომ ნამდვილი ბიჭი მე ვარ, ისინი კი – არა, რადგან გოგოს პატივისცემა ვიცი და ქუჩა–ქუჩა არ დავრბივარ იმისთვის, რომ ლამაზ გოგონებს რამე "გავუჩალიჩო", როგორც ისინი ამბობენ. იმედია, ეს წერილი თქვენს ჟურნალში მოხვდება. ეს ჩემი დიდი თხოვნაა.
სარკის მკითხველი