როდის ჯობს მეორე შვილის გაჩენა - საუკეთესო ასაკობრივი შუალედი
თუ მეორე ოსრულობის დაგეგმვას აპირებთ და მიდგომა "როცა ღმერთი ინებებს" არ გაკმაყოფილებთ, სჯობს გაითვალისწინოთ, რამდენწლიანი შუალედია ყველაზე ოპტიმალური პირველსა და მეორე ბავშვს შორის.
საუკეთესო შემთხვევაა, თუ შუალედი 3-4 წელია. უფროსი ბავშვი უკვე მეტ-ნაკლებად დამოუკიდებელია, შეუძლია თავისთ ჩაიცვას, თავის ხელით შეჭამოს, იცის ქუჩაში ქცევის წესები, ცოტა ხნით მარტო თამაშიც შეუძლია. უკვე გააგებინებ, რატომ უჭირავს დედას მეორე ბავშვი. თუმცა უფროსი შვილი აუცილებლად უნდა მოამზადოთ მეორეს მისაღებად, რათა არ იფიქროს, რომ მშობლებმა "სხვაზე გაცვალეს".
ჯერ კიდევ ორსულობისას ესაუბრეთ დაიკოსა და ძამიკოზე. აუხსენით, რომ პატარას არაფრის გაკეთება არ შეუძლია და ამიტომ დედამ უნდა იზრუნოს მასზე. რომ არ იეჭვიანოს, ბავშვის დასახვედრ ღონისძიებებში ისიც ჩართეთ. მაგალითად, ჰკითხეთ, და ურჩევნია თუ ძმა, რომელი სახელი მოსწონს. კარგი იქნება, თუ დედა უამბობს, როგორ აჭყუმპალავებენ ერთად აღუას თბილ წყალში, როგორ ასეირნებენ ეტლით და ა. შ.
საკმაოდ გაგიჭირდებათ მოვლა, თუ შვილებს შორის 1-2 წლიანი შუალედი იქნება. ბავშვები ქუჩაში სხვადასხვა მიმართულებით გარბიან, ერთს რომ მაგიდაზე საფენს უცვლით, მეორე ამ მაგიდაზე მობობღავს, ვერც დედის ორგანიზმი ასწრებს პირველსა და მეორე ბავშვს შორის ძალების აღდგენას. გადაღლილი დედა კი სრულფასოვნად ვერცერთ ბავშვს ვერ მოუვლის. თან მხოლოდ ბავშვის დევნა ხომ არ არის საკმარისი. ორივეს სჭირდება რეცხვა, კვება... თან სახლსაც უნდა მიხედოს და ქმარსაც (გაუთვალისწინებელს შემთხვევებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ). ძიძის ან დამხმარეს აყვანის საშუალება ყველას არ აქვს და იწყება დედის დეპრესია.
დადებითი მხარე ამ შუალედსაც აქვს. ბავშვები ადვილად პოულობენ საერთო ენას, თითქმის ერთნაირი საჭიროებები აქვთ და დედას ბევრი მიმართულებით გახლეჩა აღარ უწევს. თითქმის ერთი ზომის ტანსაცმელი სჭირდებათ, ერთნაირი გასართობები მოსწონთ, ბაღშიც ერთად ივლიან...
7-წლიან შუალედს თავისი ხიბლი აქვს. ერთი სკოლაში მიდის, მეორე ხელში გიჭირავს. მთავარია, დრო სწორად გაანაწილო, განსაკუთრებით, საღამოობით. ერთი რომ მეცადინეობს, მეორეს ჭამა და ბანაობა სჭირდება. მამის დახმარების გარეშე არაფერი გამოვა. თუმცა ამ შუალედსაც აქვს ნაკლი - მშობლებს მიაჩნიათ, რომ უფროსი ბავშვი უკვე "დიდია" და დამოუკიდებლადაც გაართმევს თავს რაღაც-რაღაცებს. სწორედ ასეთი მიდგომა იწვევს ბავშვის ეჭვიანობას.
მეორე ბავშვის სახლში შემოყვანისთანავე პირველი შვილი მშობლების თვალში ერთბაშად "იზრდება". სინამდვილეში ის კვლავაც პატარაა. მისი ფიქრები კი ასე ჟღერს: "მე ყველაზე საყვარელი ვიყავი. ახლა კი სკოლაში მაგდებენ, რომ პატარას ეფერონ და უჩემოდ იხალისონ".
მერე სათამაშოების თხოვებას ან პატარაზე თვალყურის დევნებას მოსთხოვენ. მას კი არ უნდა საყვარელი თოჯინა გაუწეწონ, არც ბავშვის მოვლა სურს. ისევე სჭირდება დედის ყურადღება, როგორც ადრე. ეს ფაქტორები აუცილებლად გასათვალისწინებელია.
10 წლითა და მეტით დაშორებული ბავშვები შედარებით ადვილი მოსავლელია. უფროსი უკვე თავის თავს უვლის და შეუძლია, დედასაც დაეხმაროს. სამაგიეროდ ბავშვები ერთმანეთს შორის საერთოს ვერ პოულობენ. პატარა კი ტიპიური "ნებიერა" იზრდება. ასეთ დროს ასევე არის საფრთხე, უფროსი შვილი პატარის „ძიძად“ აქციონ და ნაადრევად გაადიდონ. მშობლებმა ეს დეტალი აუცილებლად უნდა მიიღონ მხედველობაში - ბავშვი უნდა დაიხმარიოთ პატარის გაზრდაში, მაგრამ ზომიერება უნდა დაიცვათ და თავად მას არ უნდა დაუკარგოთ ბავშვობა.
საუკეთესო შემთხვევაა, თუ შუალედი 3-4 წელია. უფროსი ბავშვი უკვე მეტ-ნაკლებად დამოუკიდებელია, შეუძლია თავისთ ჩაიცვას, თავის ხელით შეჭამოს, იცის ქუჩაში ქცევის წესები, ცოტა ხნით მარტო თამაშიც შეუძლია. უკვე გააგებინებ, რატომ უჭირავს დედას მეორე ბავშვი. თუმცა უფროსი შვილი აუცილებლად უნდა მოამზადოთ მეორეს მისაღებად, რათა არ იფიქროს, რომ მშობლებმა "სხვაზე გაცვალეს".
ჯერ კიდევ ორსულობისას ესაუბრეთ დაიკოსა და ძამიკოზე. აუხსენით, რომ პატარას არაფრის გაკეთება არ შეუძლია და ამიტომ დედამ უნდა იზრუნოს მასზე. რომ არ იეჭვიანოს, ბავშვის დასახვედრ ღონისძიებებში ისიც ჩართეთ. მაგალითად, ჰკითხეთ, და ურჩევნია თუ ძმა, რომელი სახელი მოსწონს. კარგი იქნება, თუ დედა უამბობს, როგორ აჭყუმპალავებენ ერთად აღუას თბილ წყალში, როგორ ასეირნებენ ეტლით და ა. შ.
საკმაოდ გაგიჭირდებათ მოვლა, თუ შვილებს შორის 1-2 წლიანი შუალედი იქნება. ბავშვები ქუჩაში სხვადასხვა მიმართულებით გარბიან, ერთს რომ მაგიდაზე საფენს უცვლით, მეორე ამ მაგიდაზე მობობღავს, ვერც დედის ორგანიზმი ასწრებს პირველსა და მეორე ბავშვს შორის ძალების აღდგენას. გადაღლილი დედა კი სრულფასოვნად ვერცერთ ბავშვს ვერ მოუვლის. თან მხოლოდ ბავშვის დევნა ხომ არ არის საკმარისი. ორივეს სჭირდება რეცხვა, კვება... თან სახლსაც უნდა მიხედოს და ქმარსაც (გაუთვალისწინებელს შემთხვევებზე რომ აღარაფერი ვთქვათ). ძიძის ან დამხმარეს აყვანის საშუალება ყველას არ აქვს და იწყება დედის დეპრესია.
დადებითი მხარე ამ შუალედსაც აქვს. ბავშვები ადვილად პოულობენ საერთო ენას, თითქმის ერთნაირი საჭიროებები აქვთ და დედას ბევრი მიმართულებით გახლეჩა აღარ უწევს. თითქმის ერთი ზომის ტანსაცმელი სჭირდებათ, ერთნაირი გასართობები მოსწონთ, ბაღშიც ერთად ივლიან...
7-წლიან შუალედს თავისი ხიბლი აქვს. ერთი სკოლაში მიდის, მეორე ხელში გიჭირავს. მთავარია, დრო სწორად გაანაწილო, განსაკუთრებით, საღამოობით. ერთი რომ მეცადინეობს, მეორეს ჭამა და ბანაობა სჭირდება. მამის დახმარების გარეშე არაფერი გამოვა. თუმცა ამ შუალედსაც აქვს ნაკლი - მშობლებს მიაჩნიათ, რომ უფროსი ბავშვი უკვე "დიდია" და დამოუკიდებლადაც გაართმევს თავს რაღაც-რაღაცებს. სწორედ ასეთი მიდგომა იწვევს ბავშვის ეჭვიანობას.
მეორე ბავშვის სახლში შემოყვანისთანავე პირველი შვილი მშობლების თვალში ერთბაშად "იზრდება". სინამდვილეში ის კვლავაც პატარაა. მისი ფიქრები კი ასე ჟღერს: "მე ყველაზე საყვარელი ვიყავი. ახლა კი სკოლაში მაგდებენ, რომ პატარას ეფერონ და უჩემოდ იხალისონ".
მერე სათამაშოების თხოვებას ან პატარაზე თვალყურის დევნებას მოსთხოვენ. მას კი არ უნდა საყვარელი თოჯინა გაუწეწონ, არც ბავშვის მოვლა სურს. ისევე სჭირდება დედის ყურადღება, როგორც ადრე. ეს ფაქტორები აუცილებლად გასათვალისწინებელია.
10 წლითა და მეტით დაშორებული ბავშვები შედარებით ადვილი მოსავლელია. უფროსი უკვე თავის თავს უვლის და შეუძლია, დედასაც დაეხმაროს. სამაგიეროდ ბავშვები ერთმანეთს შორის საერთოს ვერ პოულობენ. პატარა კი ტიპიური "ნებიერა" იზრდება. ასეთ დროს ასევე არის საფრთხე, უფროსი შვილი პატარის „ძიძად“ აქციონ და ნაადრევად გაადიდონ. მშობლებმა ეს დეტალი აუცილებლად უნდა მიიღონ მხედველობაში - ბავშვი უნდა დაიხმარიოთ პატარის გაზრდაში, მაგრამ ზომიერება უნდა დაიცვათ და თავად მას არ უნდა დაუკარგოთ ბავშვობა.
1 487 ნახვა
19-08-2014, 03:46
