"ჩემმა დამ უცხოეთში წასვლით ქმარი დაკარგა და ახლა შვილებსაც კარგავს"

თითქმის 8 წელია, რაც ჩემი და უცხოეთშია წასული. ბევრი ვეხვეწე, რომ ეს ნაბიჯი არ გადაედგა, მაგრამ არ დამიჯერა. ქმრის ვალების გამო თავისი ქვეყნიდან გადაიხვეწა. არც ენა იცოდა, არც გზა–კვალი, მაგრამ მაინც გარისკა და თავისი ბავშვობის მეგობრის იმედად წავიდა იტალიაში. ის გოგო მართლაც კარგად დახვდა, სამსახურში მოაწყო და 2 წელიწადში ოჯახის ვალი მთლიანად დაფარა. ვთხოვე, ჩამოსულიყო, მაგრამ უარი მითხრა. ცოტა თანხას დავაგროვებ და ისე წამოვალო. მის ქმარ–შვილს კი "ცოტა" არ ეყო, ბევრი სურდათ და ჩემს დას წურბელებივით დაასხდნენ.
ორი დისშვილი მყავს. ჩემი და რომ წავიდა, მოზარდები იყვნენ, მაგრამ ახლა იმ ასაკში არიან, რომ ყველაფერს კარგად უნდა ხვდებოდნენ. ასეც არის, კარგად ხვდებიან ყველაფერს, ოღონდ – სათავისოდ. დედამისზე საერთოდ არ ფიქრობენ. მე ვიბრძვი, რომ ჩამოვიდეს, ისინი კი ხმას არ იღებენ. ამას წინათ უმცროსმა დისშვილმა მითხრა, მანქანას შემპირდა და ბარემ იმის ფულიც გამომიგზავნოსო. უნდა, რომ ავტომობილით მოაწონოს ბიჭებს თავი, იმაზე კი არ ფიქრობს, რომ დედამისს ეს ძვირფასი საჩუქრები რამხელა შრომის ფასად უჯდება. ჩემი სულელი დაც ყველანაირად ანებივრებს. ვეჩხუბები, ასე ბავშვებს გააფუჭებ–მეთქი, მაგრამ მპასუხობს, ჩემი სითბო და სიყვარული ისედაც აკლიათ და საჩუქრებითაც აღარ გავანებივროო.
ჩემს სიძეს საყვარელი ჰყავს. ჩემი დისშვილები კი თავის ჭკუაზე დადიან. მოხუც ბებიას, მამის დედას ყურადღებას არ აქცევენ, რასაც უნდათ, იმას აკეთებენ. მე კი მათთვის დედინაცვალივით ვარ. მეუბნებიან, შენთან მოსვლა არ გვინდა, სულ გვეჩხუბებიო. რა თქმა უნდა, წავეჩხუბები, როცა ვხედავ, რომ დედის შრომას არაფრად აგდებენ. მუშაობაზე საერთოდ არ ფიქრობენ, მათი ერთადერთი საზრუნავი კარგად დასვენება და გართობაა. მამას ჰგვანან, ჩემი სიძე ყოველთვის საკუთარ თავზე ფიქრობდა და ვერც ამ ასაკში მოსთხოვ სხვანაირად ცხოვრებას. უკვე აღარც კი გვერიდება და არც მალავს, რომ საყვარელი ჰყავს. ღამეებს მასთან ატარებს. ის ქალი ამბობს, ჩემი ქმარიაო. ეს ყველაფერი ჩემმა დამ იცის, მაგრამ თავს იტყუებს, ამბობს, უქალოდ 8 წელი რომ ვერ გაძლებდა, ისედაც ვიცოდი. ქმარი ატყუებს, მასთან მხოლოდ ვერთობი, მაგრამ შენ მიყვარხარო. ჩემი დის ძალიან მიკვირს, რომ ამას ეგუება. ზოგჯერ ვფიქრობ, ემიგრანტობამ ფსიქიკა ხომ არ დაუზიანა. აბა, როგორ შეიძლება ქმარმა გითხრას, საყვარელი მყავსო და შენ ამას მშვიდად უყურო, იქიდან კი ფული და საჩუქრები უგზავნო. ჩემს მეუღლეს რომ ასეთი რამ ეთქვა, ფეხით გამოვიქცეოდი იტალიიდან, ჩემი და კი...
ამ წუთში ყველაზე მეტად ის მადარდებს, რომ შვილებსაც კარგავს. ორივე გოგო თითქოს გაუცხოებულია, ვერც დედის სიყვარულს ვამჩნევ და ვერც – მამისას.
დას ვეხვეწები, ჩამოდი, მატერიალურად ხომ აღარ გიჭირთ, ყველაფერი გაქვთ, ახლა შენი შვილების ყურებითაც დატკბი–მეთქი. მას კი მიზეზი არ ელევა, რომ ისევ იქ იყოს. არც იმაზე ფიქრობს, ჩვენი მოხუცი მშობლები რომ მის ნატვრაში არიან. ვნერვიულობ, რომ ჩემს დას ვერაფრით მივახვედრე, რა საფრთხის წინაშე დგას. ალბათ ოდესმე მიხვდება, რასაც ვეუბნები, მაგრამ მეშინია, რომ ძალიან გვიანი იქნება.
"სარკის" ერთგული მკითხველი