ეგოისტი კაცის ნაცოლარის შიში და სინანული

უიღბლო ქორწინება ზოგჯერ ისეთ დაღს ასვამს ადამიანს, რომ ახალი ცხოვრების და ურთიერთობის დაწყება აშინებს და აღარ სურს. ზოგჯერ კი ამის გამო ხელიდან უშვებს შანსს, რომელიც ცხოვრებაში შეიძლება მხოლოდ ერთხელ მიეცეს. ჩვენი რესპონდენტი, ახალგაზრდა ქალი ია, ზემოთქმულის თვალსაჩინო მაგალითია. ერთხელ სიყვარულსა და ქორწინებაში არ გაუმართლა და ისე დაფრთხა, უარი თქვა კაცზე, რომელიც შეიძლებოდა მისი ცხოვრების ერთგული და საიმედო თანამგზავრი გამხდარიყო...
ია:
– 16 წლის ასაკში ერთი ბიჭი შემიყვარდა, ნიკა, ფიზიკურად ძლიერი და მომხიბლავი, ქალთა გულთამპყრობელი. თავად დამიწყო ლაპარაკი, სითბო და რომანტიკა მაჩვენა და მეც მის ტყვეობაში მოვექეცი. რომ დავუახლოვდი, აღმოჩნდა, საკმაოდ რთული ხასიათი ჰქონდა. ერთი შეხედვით, ძლიერი და მიზანსწრაფული ჩანდა, მაგრამ ვერ დაასკვნიდი, რა უნდოდა. ალბათ თავადაც არ იცოდა.
– ამ აღმოჩენამ იმედი გაგიცრუათ და მასზე გული აიყარეთ?
– ნეტავ, ასე ყოფილიყო! ჩემს შემთხვევაში პირიქით მოხდა. მასში რაც მეტ სისუსტეს ვხედავდი, უფრო მეტად მიყვარდებოდა. თითქოს საკუთარ თავს ვავალდებულებდი, მისი სისუსტეებისთვის მემკურნალა. ეს ყველაზე დიდი შეცდომაა, რაც ცხოვრებაში დავუშვი. თუ ადამიანმა თავად არ იცის, რა უნდა, შენ როგორ მიახვედრებ? ან კი სწორად მიხვდები, რა უნდა?

– თქვენმა წრემ, ახლობლებმა როგორ მიიღეს თქვენი რჩეული?
– პირველ რიგში, გეტყვით, რომ ძლიერ სქესს, მათ ინტელექტს, ძალას განსაკუთრებით პატივს ვცემ. სულ მინდოდა, გვერდში მეგობარი ბიჭები მყოლოდა და ასეც იყო. მათთან ურთიერთობამ ბევრი რამ მასწავლა. ნიკას შესახებ დაქალებმა იცოდნენ, მაგრამ ბიჭებს ვერ ვეუბნებოდი, თუმცა მათ რას გამოვაპარებდი და შემატყვეს, რომ შეყვარებული ვიყავი. არ მომიწონეს, ურთიერთობას რომ ვმალავდი.
მთხოვეს, გაგვაცანი, თუ არა და, უშენოდ გავიცნობთო. მეც გავაცანი. რამდენჯერმე შეხვდნენ და არ მოეწონათ. პრინციპში, ერთი შეხედვითაც დამიწუნეს, შენი შესაფერისი არ არის, მაგრამ თუ გიყვარს, შენს გადაწყვეტილებას პატივი უნდა ვცეთო. მეტი აღარაფერი უთქვამთ, მაგრამ უკმაყოფილებას ქცევით გამოხატავდნენ.
– კონკრეტულად რით დაიწუნეს, რა შეამჩნიეს?
– ქედმაღლობა, უკუდო ამპარტავნება. ნიკას თავი ყოველთვის სხვებზე მაღლა ეჭირა. ეს არის ის, რასაც მივხვდი მათ უარყოფით განწყობაში, ჩემთან არაფერი გაუშიფრავთ. რაკიღა უკვე მიყვარდა, ჩემს გრძნობებს გაუფრთხილდნენ. მხოლოდ ის მისაყვედურეს, რომ გაიცანი, თავიდანვე რატომ არ გვითხარიო.
– სად გაიცანით?
– დეიდაჩემის მეზობელ მარიკასთან, ოჯახში. თავიდან დიდად არ მიმიქცევია ყურადღება. დეიდასთან ვიყავი სტუმრად, როცა ჩემი დეიდაშვილი მარიკამ შეიპატიჟა, სტუმრები მყავსო. რომ დამინახა, მეც იქ ვიყავი, გაუხარდა და მთხოვა, აუცილებლად მოდიო. მარიკა პატივს მცემდა. მეც ძალიან ვაფასებდი. ნიჭიერი გოგო იყო, ლექსებს წერდა. შესვლისთანავე მარიკამ ისე პოეტურად წარუდგინა სტუმრებს ჩემი თავი და ისე ლამაზი სიტყვებით შემამკო, რომ ყველამ ყურადღება მომაქცია, არამარტო ნიკამ. სირცხვილით გავწითლდი... ალმური რომ მოგეკიდა მორიდებისგან, მაშინ შემიყვარდიო, მითხრა მოგვიანებით ნიკამ.
მერე კიდევ რამდენიმე შეხვედრა მოეწყო მარიკას წრეში და ასე აღმოვჩნდი ნიკას სიყვარულის ტყვეობაში. თავიდან იმ წრიდან სხვა ბიჭი იჩენდა უფრო მეტ ყურადღებას, შეიძლება ნიკას ამანაც მისცა სტიმული, რადაც უნდა დასჯდომოდა, მეტოქე ჩამოეშორებინა და დაესწრო. მიზანსაც მიაღწია.
– თქვენმა მშობლებმა არჩევანი მოგიწონეს?
– მაინცდამაინც არ აღფრთოვანდნენ, მითხრეს, ცხოვრება წინ გაქვს და ნუ იჩქარებო. პრინციპში, არც ელოდნენ, ასე მალე თუ გადავწყვეტდი. მარტო ჩემს დაქალებს მოეწონათ, მაგარი ბიჭიაო. მოკლედ, სუსტია მაინც ქალის ჭკუა. ნიკამ იგრძნო ჩემების მხრიდან უარყოფითი დამოკიდებულება და დამაჩქარა, დავქორწინდეთო. როგორც ჩანს, ჩემი დაკარგვის შეეშინდა. მეც ბევრი ვეღარ ვიჭოჭმანე და არც დამაცალა... გავიპარეთ.
– გარშემომყოფები როგორ შეხვდნენ თქვენს ამ ნაბიჯს?
– სხვათა შორის, გაგებით შეხვდნენ და სკანდალი არ აუტეხიათ.. მეტ წინააღმდეგობას ველოდი. მათი მადლიერი ვარ, რომ არ დამამცირეს. დედამ მხოლოდ ეს მითხრა, შენს აზრს ნუ დაკარგავ, სხვის ჭკუაზე ნუ გაივლიო. მიხვდა, რომ ნიკას გადაწყვეტილებას მივყევი ბრმად. მეგობარმა ბიჭებმა კი ძალიან განიცადეს. საშინელ დღეში ჩაცვივდნენ, ია დავკარგეთო, უთქვამთ და იმ დღეს მაგრად დაულევიათ (არადა საერთოდ არ სვამდნენ).
ჩემს ქმართან მათ დაახლოებას ვეცადე, მაგრამ არ გამოვიდა. ნიკა მათ ვერ იტანდა, იმასაც ვერ იტანდა, მათთან რომ ვმეგობრობდი. მოკლედ, ყველა ჩამომაშორა, ვინც თვალში არ მოსდიოდა. ჩემი სამყარო მხოლოდ ნიკად იქცა, ნიკად და ისევ და ისევ ნიკად.
– როგორ მეუღლეობას გიწევდათ?
– რა ქმრობა უნდა გაგიწიოს ეგოისტმა კაცმა, რომელიც საკუთარი თავის ტრფობითაა შეპყრობილი და მხოლოდ იმიტომ უყვარხარ, რომ მას აღმერთებ? საკმარისია, მის ავტორიტეტში ეჭვი შეიტანო, რომ ბრძოლას გიწყებს, ბრძოლას უსინდისო მეთოდებით – დაცინვით, დამცირებით, შეურაცხყოფით...
– ასე რამდენ ხანს იტანჯეთ?
– 3 წელი ვიყავით ერთად. კარგია, რომ მისგან შვილი არ შემეძინა და დამატებითი პასუხისმგებლობები არ გამიჩნდა.
– ეგოისტი კაცი თქვენს დაკარგვას როგორ შეელია?
– გაყრა ჩემი ინიციატივით მოხდა. თავიდან არ მასვენებდა, სახლში მაკითხავდა, შერიგებას მთხოვდა, დაპირებებს მაძლევდა, მაგრამ მისგან არაფერი მინდოდა გარდა იმისა, რომ მოსვენების საშუალება მოეცა... მისი ყოველი ვიზიტი ჩემთვის წამების ტოლფასი იყო, ამის აცდენას ვერ ვახერხებდი. მშობლები ჩვენს საქმეში არ ერეოდნენ, ვერ მიცავდნენ, ოჯახში მოსულს კარს ფართოდ უღებდნენ. ფიქრობდნენ, იქნებ შერიგდნენ და ხელი რატომ შევუშალოთო. ვერ წარმოიდგენდნენ, ასეთი დიდი სიყვარული გულიდან თუ გამიქრებოდა. მათთვის არასდროს მითქვამს, რა დღეში ვიყავი ქმრის გვერდით, არც მიგრძნობინებია.
– თავი როგორ დაგანებათ?
– კაცის ამბავი ხომ იცით, დიდხანს ვერ გაძლო მდედრის გარეშე და სხვა გაიჩინა. ის ქალი მაგარი ვინმე აღმოჩნდა და ყურებით დაიჭირა. ამან მეც მიშველა და მასაც.
– მას შემდეგ მარტო ხართ?
– იყო ჩემს ცხოვრებაში ძალიან თბილი და საინტერესო ადამიანი, დათო, რომელთანაც დავმეგობრდი. ჩვენი მეგობრობა სპონტანურად შედგა – მონათესავე სულები ერთმანეთს ადვილად პოულობენ. ეროვნულ ბიბლიოთეკაში გავიცანი თითქოს შემთხვევით, თუმცა შემთხვევით ხომ არაფერი ხდება... ბიძაშვილს ვეხმარებოდი თემის მომზადებაში და მასალის მოსაძიებლად წავედი. იქ შევხვდი დათოს – შემხედა, შევხედე და დავმეგობრდით. უცნაურია, არა? მეც არ მჯეროდა, მსგავს უცნაურობას თუ შევეყრებოდი.
– მასთან იპოვეთ ის, რასაც ეძებდით?
– ჩვენი მეგობრობა ძალიან სუფთა იყო. ერთად დავდიოდით, ვსეირნობდით, ვმსჯელობდით, ვიცინოდით, ერთმანეთს ვენდობოდით, ვუჯერებდით. მან გადამატანინა ის კრიზისი, რომელშიც გათხოვების შედეგად აღმოვჩნდი. ალბათ მეც რაღაც შევუვსე ცხოვრებაში – პატარა სიცარიელე. დათოსთან ურთიერთობამ ამოავსო ყველა ნაპრალი, რაც მეგობარი ბიჭების დაკარგვის შედეგად დამრჩა.
– რაკიღა ახსენეთ, გკითხავთ: თქვენი ბავშვობის მეგობრებთან ურთიერთობის აღდგენა აღარ გიცდიათ?
– აღარ გამოვიდა, ყველა თავის გზაზე წავიდა. მათთვის გავუცხოვდი. სამწუხაროდ, ერთმანეთიც კი დაკარგეს, თითქოს მე ვკრავდი თავის დროზე მათ ურთიერთობას.
– დათოსთან მეგობრობას გაგრძელება აღარ მოჰყოლია?
– ყველა რაღაცას ელოდა ამ ურთიერთობისგან. ეგონათ, სხვა გრძნობაში გადაიზრდებოდა. ზოგს ისიც არ სჯეროდა, რომ ერთად არ ვიყავით.
– რატომღა დაკარგეთ?
– დათოს მხრიდან ეს გრძნობა უფრო ღრმად წავიდა. მას უნდოდა, ჩემთან ყველაფერი ჰქონოდა, მხოლოდ მეგობრობით ვეღარ დაკმაყოფილდა.
– თქვენ არ გინდოდათ? ასეთი ურთიერთგაგება ხომ იშვიათად შეიძლება გამოვიდეს ცხოვრებაში.
– გულწრფელად გეტყვით, შეიძლება მეც მინდოდა, მაგრამ შემეშინდა.

– რისი?
– ვაითუ, თანაცხოვრების შემდეგ ეს გრძნობაც ისევე დამარცხებულიყო, როგორც თავის დროზე ჩემი სიყვარული. მერჩივნა, მეგობრებად დავრჩენილიყავით, მაგრამ დათომ ვეღარ შეძლო, ძალიან გაუჭირდა. იძულებული გავხდით, კავშირი გაგვეწყვიტა.
– როცა ახლობელ ადამიანს კარგავ, კიდევ უფრო ძვირფასი ხდება შენთვის. მასთან მიბრუნება არ გიცდიათ?
– სურვილი დიდი მქონდა, მაგრამ შიში უფრო ძლიერი აღმოჩნდა და ვერ შევძელი.
– ახლა სინანულს განიცდით?
– ახლა უკვე ძალიან ვნანობ, რაც მოხდა და ჩემს სიმარტოვეს განვიცდი, მაგრამ ის უფრო მძიმე ტრავმა იქნებოდა, სიყვარული კიდევ ერთხელ რომ დამნგრეოდა. ამიტომაც საყვარელ კაცს ხელი ვკარი.
– ესე იგი, მაინც ამართლებთ თქვენს საქციელს.
– ასე გამოდის. შიში ახლაც მაქვს. არ ვიცი, ოდესმე თუ მომეხსნება, ეს საშინელებაა. მინდა, ყველა გოგოს ვუთხრა, რომ კარგად გაიაზრონ, ვის უკავშირებენ ცხოვრებას, გრძნობას ბრმად ნუ აჰყვებიან, თორემ შეიძლება ისე დაისახიჩრონ სული, მთელი ცხოვრება ვეღარ გაიმთელონ.
– თუმცა, ყველაფრის მიუხედავად, მამაკაცთან მეგობრობის სურვილი მაინც გაქვთ.
– სიამოვნებით ვიმეგობრებდი ვინმე წესიერ ადამიანთან, მაგრამ ჩემი ხასიათის შესაფერისი ვეღარავინ შემხვდა.
– მერე არ გეშინიათ, რომ შეიძლება იგივე ისტორია გამეორდეს, რაც დათოსთან?
– სანამ ასეთ ადამიანს შევხვდები, შიში არ მაბრკოლებს, მაგრამ საქმე საქმეზე რომ მიდგება, არ ვიცი, რას ვიზამ, შეიძლება კურდღელივით მოვკურცხლო ისევ. ძნელი ყოფილა ცხოვრება, ძალიან ძნელი, უმეგობროდ ხომ – საერთოდ.
– ღმერთმა ხელი მოგიმართოთ და გაგაძლიეროთ. სურვილი უკვე ბევრს ნიშნავს.
– დიდი მადლობა! ყველა ქალს ვუსურვებ, რომ ცხოვრებაში ბედნიერი იყოს და მარტო არასოდეს დარჩეს!
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე