"შეცდომით ჩავჯექი მანქანაში, რომლის მძღოლიც ჩემი ქმარი გახდა"

ახლა, ამ წერილს რომ გწერთ, მუცელზე ხელს ვისვამ და ჩემს პატარას ვეფერები. მას 3 თვეში ვნახავ. ერთი ძალიან სასაცილო და ამავე დროს ჩემთვის საყვარელი ამბის მოყოლას ვაპირებ, ამიტომ განწყობაც შესაბამისი მაქვს – მხიარული. ეტყობა, ჩემი პატარაც გრძნობს ამას და შიგნიდან გამალებით მიბრახუნებს, მგონია, რომ იცინის. უნდა მოგიყვეთ, როგორ გავიცანი მომავალი ქმარი.
ეს ამბავი კი ასე დაიწყო: ჩემს დაქალს საპატარძლო კაბის ასარჩევად დავყვებოდი. თითქმის მთელი თბილისი შემოვიარეთ, რომ ისეთი კაბა გვეყიდა, როგორიც წარმოგვედგინა. მანქანით მეგობრის მომავალ მაზლს დავყავდით, რომელიც იმ დღეს პირველად ვნახე. კაბაზე ფიქრში ვიყავი გართული, ამიტომ სახეზე არც დამიმახსოვრებია. საპატარძლო კაბების მაღაზიებისთვის კიდევ ერთი წრის დარტყმის შემდეგ ისე დავიღალე, მეგობარს ვუთხარი, ცოტა ხანს მანქანაში ჩავჯდები, დავისვენებ, მანამდე შენ რამდენიმე ვარიანტი შეარჩიე და მეც მოვალ–მეთქი. გავიქეცი, გავაღე მანქანის კარი, მძღოლის უკან, სავარძელში ჩავეგდე და შვებით ამოვისუნთქე. წინიდან ცივი გაზიანი სასმელი გადმომაწოდეს. გაიხარეთ, სწორედ ეს მჭირდებოდა–მეთქი, ვთქვი და ბოთლი მოვიყუდე. სული რომ მოვითქვი, ქოთქოთი დავიწყე, ჯერჯერობით ვერაფერი ვიპოვეთ, საპატარძლო კაბა რა რთული ასარჩევი ყოფილა, ჩემს ქორწილში ჩვეულებრივ კაბას ჩავიცვამ–მეთქი. მძღოლმა მკითხა, შეყვარებული გყავთ და გათხოვებას აპირებთო. "უი, არა, რა შეყვარებული, რა სიყვარული, იმდენი გეგმა მაქვს..." – და დავიწყე და დავიწყე.
კარგა ხნის შემდეგ ლაპარაკი დაქალის ზარმა შემაწყვეტინა. მკითხა, სად ხარო. ვუთხარი, მანქანაში ვზივარ–მეთქი. გაოცებულმა მითხრა, მეც მანქანაში ვზივარ, მაგრამ აქ არ ხარო. როგორ არ ვარ–მეთქი, გადავიხარხარე. ვიფიქრე, რომ საპატრძლოს რაღაც აერია. შაყირი დავუწყე, ცოტა გამოფხიზლდი, სიყვარულმა სულ ნუ გადაგრია–მეთქი.
ის ჩუმად მისმენდა. სიცილს რომ მოვრჩი, ისევ მკითხა, სად ხარო. მაშინ კი გადავირიე და ვუთხარი, სად და, მანქანაში–მეთქი. ამის დასადასტურებლად მძღოლს მივაჩეჩე ტელეფონი, აი, ელაპარაკე–მეთქი. მძღოლმა ჩემს მეგობარს ჰკითხა, თქვენ სად დგახართ, მითხარითო. თან სიცილს ძლივს იკავებდა. აუხსნა, აქედან ოდნავ მოშორებით, ამა და ამ ადგილას ვდგავართ და მოდითო.
სულ რაღაც 2 წუთში ჩემმა დაქალმა მანქანის ფანჯარაში თავი შემოყო და გაოცებული სახით მკითხა, აქ რა გინდაო. მისმა "უაზრო" კითხვამ, ცოტა არ იყოს, გამაბრაზა და მივახალე, დავიღალე და ცოტა დასვენება მჭირდებოდა–მეთქი. ფეხსაცმელები დავიჭირე ხელში და ვაჩვენე, მომიჭირა, მეტი აღარ შემეძლო და გავიხადე–მეთქი. დაქალმა მითხრა, გასაგებია, მაგრამ ჩვენს მანქანაში ჩამჯდარიყავიო და ამ დროს მძღოლის ხარხარი მომესმა. მას ჩემი მეგობარიც აჰყვა და...
ალბათ მიხვდით, რომ მანქანა შემეშალა და იმის ნაცვლად, მეგობრის მომავალი მაზლის ავტომობილში ჩავმჯდარიყავი, სხვას ჩავუსკუპდი. ჩემი დაქალი მანქანის კარს ჩამოეკონწიალა, სიცილისგან ფეხზე ვეღარ დგებოდა. მძღოლი კი საჭეს ურახუნებდა თავს, სიცილისგან ბჟირდებოდა.
ტყუილად ვიტრაბახე, რა სიყვარული, სხვა გეგმები მაქვს–მეთქი, რადგან ახალგაცნობილმა მამაკაცმა პირველივე დღიდან მომხიბლა. ის ქორწილშიც მოვიდა სტუმრად, ჩემმა მეგობარმა საგანგებოდ დაპატიჟა. მე უკვე შეყვარებული ვიყავი მასზე და ისიც იმავეს გრძნობდა ჩემ მიმართ.
დაქალის ქორწილიდან სამი თვის შემდეგ ჩვენი ჯვრისწერაც შედგა და, როგორც უკვე გითხარით, მალე პატარასაც ველოდებით. ქმარმა პირველი, რაც მასწავლა, მანქანების მარკების გამოცნობაა, რომ "ბეემვე" "მერსედესში" არ ამერიოს და ისევ შეცდომით არ ჩავუჯდე ვინმეს მანქანაში.
ძალიან ბედნიერი ვარ. ზოგჯერ მგონია, რომ ერთიმეორეს ჩვენ კი არ შევხვდით, ჩვენმა ანგელოზებმა მიგვიყვანეს ერთმანეთთან.
"სარკის" ერთგული მკითხველი