"საყვარელმა მამაკაცმა დამტოვა, სიყვარულმა – არა"

ის არავის ჰგავდა, ამიტომაც მეგონა, ჩვენი სიყვარული გამორჩეული იქნებოდა. იმდენი იბრძოლა ჩემი გულის მოსაპოვებლად, მეგონა, ხელს არასოდეს გამიშვებდა და სულ ჩემთან იქნებოდა, მაგრამ თურმე დიდმა სიყვარულმაც შეიძლება დაგტოვოს...
პირველად მეგობართან ვნახე. სუფრასთან 30 კაცი მაინც იჯდა, მაგრამ ის ყველასგან გამოირჩეოდა. არც ლაპარაკობდა, არც ისეთი გარეგნობა ჰქონდა, რომ ყურადღება მიგექცია, მაგრამ მაინც განსაკუთრებული იყო, რაღაცით იქცევდა ყურადღებას, რაც შიგნიდან მოდიოდა.
წამოსვლის წინ ტაქსი გამოვიძახე. ქვემოთ რომ ჩავედი, ტაქსი არ დამხვდა. შევწუხდი და მათ ოფისში დარეკვას ვაპირებდი, როცა ის მოვიდა ჩემთან და მითხრა, ნუ დაურეკავთ, ტაქსი მოვიდა, მაგრამ ფული გადავუხადე და უკან გავაბრუნეო. სანამ რამეს ვეტყოდი, ხელი მომკიდა და მითხრა, ცოტა გავისეირნოთ, სასიამოვნო საღამოაო. მოჯადოებულივით გავყევი. რამდენიმე წუთის შემდეგ კარგი მეგობრებივით ვლაპარაკობდით. საკმაოდ დიდი მანძილი გვქონდა გავლილი, როცა ვუთხარი, ახლა კი დროა, ტაქსით წავიდე–მეთქი. მითხრა, როგორ გეკადრება, ტაქსით როგორ გაგიშვებ, ჩემი მანქანით წაგიყვან, შენი მეგობრის კორპუსთან დავტოვეო. გაოცება რომ დამეტყო სახეზე, იმ წამსვე მომაგება, რა, ამხელა მანძილს მარტო გამატარებ, მანქანამდე არ მიმაცილებო.
მეორე დღეს კართან ანა კალანდაძის ლექსი "თუთა" დამხვდა აკრული, ქვემოთ კი თეთრი თუთით სავსე კალათა იდო. როგორც მერე მითხრა, თურმე მეგობრის ბინის სახლიდან დამინახა, ეზოში მდგარი თუთის ტოტებს როგორ ვებღაუჭებოდი და თუთას ვჭამდი. "ლამის სახლში შემოიჭრას თუთა, ლამის თავზე გადამისვას ხელი... დამიძახებს, თვალს ჩამიკრავს მუდამ, ხე მაღალი, ხე ზურმუხტისფერი...", შენც თუთის ხესავით შემოიჭერი ჩემში, როცა დაგინახე, იმ წუთიდან ჩემი გახდი..." – ჩამჩურჩულებდა ყურში პირველ პაემანზე. მე კი ჟრუანტელი მივლიდა ტანში, გული სხეულიდან გადმოვარდნას ცდილობდა. ის მიყვარდა იმ წუთიდან, იმ წამიდან...
ჩვენი შეხვედრები ყოველთვის იყო გამორჩეული, ჩვენი სიყვარული თითქოს აღარ ეტეოდა სხეულში, სულში... ეს იყო დიდი ემოცია, რომლის დაოკებაც შეუძლებელი იყო.
ერთხელ ჩვენ შორის რაღაც გაუგებრობა მოხდა. არ შემშინებია მისი დაკარგვის, უფრო სწორად, ამაზე არც მიფიქრია, მაგრამ... როგორ მოულოდნელადაც შემოიჭრა ჩემს ცხოვრებაში, ასევე მოულოდნელად გაუჩინარდა. მხოლოდ ორი სიტყვა დამიტოვა: "ვერ გაპატიებ"... და წავიდა.
მან კი დამტოვა, მაგრამ სიყვარულმა – არა. წამი არ გადის, მასზე არ ვიფიქრო. ზოგჯერ ყურთან მისი ჩურჩული მესმის და მეც ჩურჩულით ვიმეორებ:
"რა ჩურჩული ესმით ჩემთა ყურთა!
რა ჩურჩული!.. დამდაგველი, მწველი...
ლამის სახლში შემოვიდეს თუთა,
ლამის წელზე შემომხვიოს ხელი".
მენატრება!
"სარკის" ერთგული მკითხველი