"რძალმა მუცლის მოშლა მე დამაბრალა"

ამ წერილს 17 წლის გოგო გწერთ. მე მქონდა სახლი, საკუთარი ოთახი, საკუთარი საძინებელი, მაგრამ ახლა აღარაფერი მაქვს. ეს კი იმიტომ, რომ მე და დედაჩემი რძალს, ძმის ცოლს არ მოვწონვართ.
ჩვენი ცხოვრება მას შემდეგ შეიცვალა, რაც ოჯახში რძალი შემოვიდა. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ თავიდანვე ამითვალწუნა. გეფიცებით, ზუსტად ორ კვირაში დამიწყო კბენა. რამდენჯერმე საკადრისი პასუხი რომ გავეცი, ამის გამო ისტერიკა დაიმართა. დედაჩემმა რომ ჰკითხა, რა დაგემართაო, სულ სხვანაირად მოყვა ყველაფერი. მე კი ვუხსნიდი დედას, რომ ასე არ იყო, მაგრამ არ მიჯერებდა. რძლის მიტანილი ენის გამო რამდენჯერმე მცემა კიდეც. მითხრა, რა გინდა, შენს ძმას ცხოვრება ხომ არ უნდა დაუნგრიოო.
ამის შემდეგ ყველასთან კონტაქტი შევწყვიტე, დედასაც აღარ ველაპარაკებოდი. საძინებელში ჩავიკეტე, საიდანაც იშვიათად გამოვდიოდი. ამის გამო რძალი უფრო მწარდებოდა. ჩემს ოთახში სხვადასხვა მიზეზით შემორბოდა, რომ ჩემთვის ნერვები მოეშალა. თუ დამინახავდა, რომ წიგნს ვკითხულობდი, ხმამაღლა რთავდა მუსიკას ან ტელევიზორს. თავიდან ვერ ვხვდებოდი, რას მერჩოდა, ახლა კი ვიცი, რომ ყველაფერი წინასწარ ჰქონდა განზრახული, ჩვენი სახლიდან გამოგდება სურდა და საწადელსაც მიაღწია.
ერთხელაც ყველას გამოგვიცხადა, რომ ორსულად იყო. დედაჩემი სიხარულით დაფრინავდა. რძალს თან ყვებოდა, ისიც ყველაფერს იფერებდა. ლოგინში ჩაწვა, წოლითი რეჟიმი მაქვსო. ერთ დღესაც აბაზანაში შევედი. მან სწორედ მაშინ მოინდომა შემოსვლა. შიგნიდან დავუძახე, ცოტა ხანს მაცალე, მალე გამოვალ–მეთქი. მან კი ბრაგაბრუგი აუტეხა კარს, ჩქარა გამოდიო. გასაპნული გამოვვარდი და ვუსაყვედურე, რა გჭირს, ომი ხომ არ დაიწყო–მეთქი. ვერ წარმოიდგინეთ, რა დღეში ჩავარდა. იატაკზე მოიკრუნჩხა, ვაიმე, ეს ვის ხელში ჩავვარდიო. დედამისს დაურეკა, ჩქარა მოდი, მომხედეო. ისიც მოვარდა და სახლში წაიყვანა. საღამოს კი დაგვირეკეს, ნერვიულობისგან მუცელი მოეშალაო. ჩემი ძმა სახლში გაგიჟებული მოვარდა. მეცა და ცემა დამიწყო, ისეთი სიტყვები მიძახა, ცხოვრებაში არ დამავიწყდება.
დედამ ჩვენი გაშველება სცადა, მაგრამ მასაც მოხვდა ჩემი ძმისგან. მან კი ეს ვერ აიტანა, უთხრა, ახლავე გაგეცლებით და ჩვენი გზით წავალთო. მართლაც მეორე დღეს ბარგი შევკარით და სახლი დავტოვეთ. დროებით დეიდის ბინაში ვართ, რომელიც საბერძნეთში ცხოვრობს, მაგრამ მერე არ ვიცი, რა ბედი გვეწევა, ჭერს ვინ მოგვცემს. დედა მეუბნებოდა, ვცდებოდი, როცა შენს თავს იმ გოგოს ვაბრიყვებინებდიო. ახლა იმაშიც გვეპარება ეჭვი, რომ ნამდვილად ორსულად იყო. შეიძლება მოიტყუა და ეს ყველაფერი იმისთვის გაითამაშა, ჩემი ძმა რომ გაეგიჟებინა და ჩვენ წინააღმდეგ წასულიყო.
ძალიან ვნერვიულობ, რომ დედა ასეთ დღეში ჩავაგდე, მაგრამ რძალთან მართლა ვერაფერს გავხდი. მასთან რომ არ მეჩხუბა, ოთახიდან არ გამოვდიოდი, არ ვეკონტაქტებოდი და მეტი რა უნდოდა? თვითონ არ მომასვენა და კონფლიქტი გამოიწვია. დედა ამბობს, ჩემს ბიჭს არ ვაპატიებ, რომ ხელით შეგვეხოო. კი, მართლაც ცუდად მოიქცა, მაგრამ ზოგჯერ ისიც ძალიან მეცოდება. ვინ იცის, ის გოგო რას უკეთებს, რომ ჭკუიდან შეშალოს.
ვლოცულობ, სიმართლე გაირკვეს, გავიგოთ, ნამდვილად იყო თუ არა ორსულად. რძლის სიმართლეში ეჭვი რომ არ მეპარებოდეს, აქამდე ალბათ იმაზე ფიქრი შემშლიდა, რომ ჩემ გამო ბავშვი არ დაიბადა. არ ვიცი, სიმართლე როგორ გავარკვიო. ძალიან მიჭირს, მინდა, ჩემს ოჯახში ყველაფერი მოწესრიგდეს და მე და დედა სახლში დავბრუნდეთ.
სარკის ერთგული მკითხველი