მკვლელი (1)

ერთი-ორი სიტყვით მიდნა ჩემს თავზე მოგიყვეთ. ვარ ლანა აბრამიშვილი. მიყვარს სწავლა, წიგნები და სკოლა. დედაჩემი გადაყოლილია ჩემზე, ასევე მამაჩემიც. მყავს უფროსი ძმა ირაკლი, ასევე აბრამიშვილი. სკოლაშ წასვლისას ყოველთვის მიწევს ჩემი უბნის 'ბირჟას' რომ ჩავუარო ისინიც ცინიკურად მაყოლებენ თვალს. მართალია მე ეს არ მაღელვებს მაგრამ მაინც არასასიამოვნოა როდესაც ასე გიყურებენ. სკოლაში დღემ ჩვეულებრივ ჩაირა, სახლში რომ ვბრუნდებოდი. ხალხი შეკრებილიყო ჩემ უბანთან, დიდი ინტერესი არ მკლავდა რადგან ჩემი ძმა იქ იყო და მეტყოდა რა ხდებოდა, ამიტომ არც გავჩერებულვარ ისე ავუარე ამ ბრბოს გვერდი და სახლში შევედი. მაშნვე წიგის კითხვა დავიწყე. "ქარწაღებულნი" - ჩემი საყავრელი წიგნია და ალბათ უკვე მეათედ ვკითხულობ მას. და აი ჩემი ძმის ხმაც გავიგე, წიგნში მაშნვე შანიშნე ჩავდე და დაბლა ჩავედი. - რა ხდება იკა? - ერთი ჩვენი უბნელი გამოუშვიათ ციხიდან დაა.. - მერე? რატო ხარ ანერვიულებული? - არაფერია ისეთი მაინც ფრთხილად იყავი.- წამოიწია, შუბლზე მაკოცა დ ათავის ოთახში ჩაიკეტა. მეც პარალელურად ჩემს ოთახში ავედი. ფანჯრიდან ვიყურებოდი. დროა ამ ფიქრებს მოვეშვა და ვიმეცადინო. ასე 7 საათისთვის მოვრჩი ყველაფერს და ისევ ჩემი საყვარელი 'ქარწაღებულების' კითხვა დავიწყე. ყოველთვსი მინდოდა ასეთი სკარლეტის მსგავსი ცხოვრება მქონოდა ოღონდ არა ისეთი თამამი როგორიც იგია. *** მეორე დღეს სკოლაშ წავედი. ჩემდა გასაკვირად გარეთ 'ბირჟა' არ დამხვდა. ამისთვის ყურედგება არც კი მიმიქცევია. სკოლის ეზოშ შესულს ბრბო დამხვდა. ყველა რაღაცას მისჩერებოდა. მათში ძლივს გავიკვალე გზა და კლასში შევედი. ჩემ ერთადერთ მეგობარს სალომეს ვკითხე თუ რა ხდებოდა ეზოში: - გოგო რა ხდება გარეთ ხო არ იცი? - სკოლელი დაგვიბრუნდა - სახეზე ღიმილი აეკრა. - ეგ როგორ? - ანუ ციხეში იყო 2 წელი და მერე გამოუშვეს. ეხლა კიდევ სწავლის გაგრძელება სურს. - და აი აქ გავშრი. ეხლა მივხვდი რატომ ან რაზე მაფრთხილებდა ჩემი ძმა. ამასობაში ზარიც დაირეკა, მასწავლებელი შემოვიდა, უკან კი ვიღაც ბიჭი შემოყვა.: - ბავშვებო, გაიცანით თქვენი ახალი მოსწავლე, თორნიკე კალანდაძე. - შესახედავად ძალიან სიმპატიური და საყვარელი იყო. მას კი მაცდური ღიმილი დასთამაშებდა და ქვევით იყურებოდა თავისი მწვანე თვალებით. მასწაველებელმა ჩემს გევრდით დასვა. უხერხულობაში ჩავვარდი. სკამის კიდეზე ავიტუზე და რამისაა კედელს ავეკარი. გაკვეთილებმა მალე ჩაიარა. თორნიკე ხან ჩემსკენ გადმოწვებოდა, ხან ნახევარი ფეხი ჩემს მერხში ჰქონდა შემოდგუმული და ათამაშებდა. სკოლის შემდეგ ნელი ნაბიჯებით გავუყევი გზას სახლისკენ. უკნიდან ნაბიჯების ხმა მესმოდა. მივტრიალდი და კალანდაძე შემრჩა ხელში.: - შ..შენ.. - რა იყო? - არაფერი.. - ძლივს ამოვილუღლუღე. - შენი უბნელი ვარ და.. - მაცდურად ამომხედა. -ჰოო.- უბანშ შევაბიჯეთ თუ არა ყველა ჩვენ მოგვაშტერდა. სულ ავხურდი. ჩემ ძმასაც მოვკარი თვალი. ხელები დაემუშტა. ძარღვები დასჭიმვოდა და სიმწრისგან რამის გასკდომოდა. როგორც კი მას მივუახლოვდით, მაჯაში ხელი მაგრად ჩამავლო და სახლში შემათრია. სრული ამ სიტყვების მნიშვნელობით: - შენ გოგო სულ გაააფრინე? - რა გინდა! - რა რა მინდა ვისთან გაქ საქმე თუ იცი. - ბოდიში... - კაიკაი არაუშავს. მაპატიე რომ გიყვირე. - აღარაფერი აღარ მითქვია ჩემს ოთახშ ავედი და ფანჯრიდან ვიყურებოდი. მაშინვე თოკას მოვკარი თვალი. ჩემი ძმა ელაპრაკებოდა.. მაშნვე ფანჯარას გამოვეცალე. გადავწყვიტე ჩემი ფიქრები სწავლისკენ მიმემართა. მაგრამ ჩემდა საუბედუროდ ისევ ფანჯარას მივაწყდი...... *** დღე II *** სკოლისკენ დავაპირე თუ არა წასვლა მაშინვე მხარი კალანდაძემ ამიბა. ვეცადე ურეაქციო ვყოფილიყავი. - როგორ ხარ? - ნორმალურად, შენ? - რაღაცნაირად ავხედე მის მწვანე თვალებს. - მეც ეგრე, ნორმალურად... - რაღაცის თქმა უნდოდა, ნერვიულობა შევატყე, მაგრამ არცერთს ხმა არ ამოგვიღია ისე შევედით სკოლაში. გაკვეთილებმაც ჩვეულებრივ ჩაიარა. თორნიკეს ვაკვირდებოდი, დასვენებებზე ახალ ახალ მეგობრებს იძენდა. არც გოგონების ყურადღება ეკლდა. მასზე დიდი ხანი აღარ მიფიქრია. სალომესთან ლაპარაკშ გამყავდა დრო. მართალია სწავლა მიყვარდა მაგრამ მუდო არასდროს ვყოფილვარ. სულ ვკონტაქტობდი ხალხთან და ურთიერთობების აწყობა არ მიჭირდა. იმასაც ვიტყვი რომ აქამდე არც შეყვარებული მყოლია. არ ვიცი მაგრამ სიყვარული ზედმეტ ტვირთად მიმაჩნია. ჰო მართლა, ნიკა რომელზეც წეღან ვსაუბრობდი სალომეს შეყვარებულია. მიყვბება რგორ უყვართ ერთმანეთი და ბედნიერებაა. მაგრამ მე გამოუცდელი ვარ. არ მესმის ამ გრძნობის და რა ვქნა! გაკვეთილების ბოლოს ვიცოდი ერთი გზა გვექნებოიდა გასავლელი ამიტომ ადრე გავედი მე სკოლიდან რომ გამესწრო. არ მინდოდა მას ირაკლისთან ჰქონოდა პრობლემები. ან ჩემს ძმას რამე საქმე დაეჭირა ციხეში ნაცნობ ჯერ კიდევ უცნობთან. ასე იმიტომ ვამბობ რომ მე ჯერ მხოლოდ მისი სახლეი და გავრი ვიცოდი, ის რომ ჩემ სკოლაში ჩემი კლასლეი იყო და გევრძე მეჯდა. მეტი არაფერი.. კიდე იმას ვამჩნევდი რომ ცუდი ხასიათის პატრონი არ იყო დ ამენანებოდა შეძულებიოსთვის. ამასობაშ სკოლის ეზოს გავცდი თუ არა დავინახე როგორ მიდიოდა წინ მარტო. ხმა არ ამომიღია და ნელა მივყვებოდი რომ ჩვენს შორის დისტანცია დამეცვა. ის არც იხედებოდ არ ინძრეოდა. მარტოი მისი ფეხები მოძრაობდნენ. ნერვები მომეშალა დავეწიე: - ეი დაიცადე.. - მან სვლა შეანელა და ჩემკენ არც კი გამოუხედავს. - მისმინე. ვიცი ჩემმა ძმამ რა..- გამაწყვეტინა - დაიკიდე უბრლაოდ კაი? - არ ამისმინე მიდნ ამის მაგივრად ბოდიში მოგიხადო, ვიცი რამეს ცუდათ გეტყოდა.. - ეს არ უნდა განაღვლებდეს. - რატომაცარა? - იცი ახლა ვის ელაპრაკები? - ხმა და ინტონაცია შეეცვალა, უფრო დაუბოხდა ხმა, გაბრაზებაც ეტყობოდა. -... - მკვლელს ლანა. გესმის? - მისი მწვანე თვალები ჩემსაში ანათებდნენ. ვიაზრებდი მის სიტყვებს. ამდენი ხნაი ამის გაგება მინდოდა და არ მეგონა რომ ამას მისგან მოვისმენდი. ხმა ჩამივარდა თავი დაბლა დავხარე და ამოვილუღლუღე: - ბოდიში... - მას აღარაფერი ითქვია და სწრაფი ნაბიჯებით გაქრა. არა აშკარად ეტყობოდ აორ რაღაცაზე ენრვიულობდა. თანაც ჩემთან მომართებაში მხოლოდ. ამას ვატყობდი! იმას ვერ დავიჯერებდი რომ ჩემმა ძმამ მკვლელი ისე დააშინა რო ასეთი შედეგი მოყვათქო.. რაღაცა ხდებოდა.. მე კი ინტერესი მკლავდა!
ახლა ნამდვილად შემეცვალა შთაბეჭდლება მასზე! თვითონვე აღიარებს რომ მკვლელია. 17 წლის ბიჭმა ადამიანი მოკლა. ჰაჰ. ვითომც არაფერი.! ამ ფიქრებში გართული სახლშიც შევედი. ირაკლი მისაღებში იყო და ტელევიზორს უყურებდა:
- ლანა მოხვედი?
- ჰო იკკ..საშინლად დავიღალე.
- რატო რამე ხო არ მოხდა?
-არაფერი უბრალოდ.
- მისმინე, შენ ხომ ჩემი ჭკვიანი გოგო ხარ. ხოდა 2 კვირით შენი ძამიკო მშობლებთან მიდის. მარტო უნდა დარჩე.
- აუ იკა კაი რაა! მეც წამოვალ. ხომ იცი არ მიყავრს ამრტო დარჩენა - ეგ ვუთხარი ჩვენებსაც მაგრამ შენ სასწავლო წელი ეხლახანს დაგეწყო ვერ გააცდენ და ვერც შენ სწავლას ვერ ჩააგდებ. დამერწმუნე შენზ ემეტად მინდა რომ კალანდაძეს უბანში მარტო არ გტოვებდე, მაგრამ მე მჯერა რომ ჭკვიანად მოიქცევი.
- კაიკაი.. როდის მიდიხარ?
- დღეს გვიან ღამე. შენ დაწექი არ დამელოდო დილით ადრე უნდა ადგე დ ამე ჩემით წავალ კაი?
- კაიკაი.. - თვალები ამემღვრა. ირაკლიმ ჩამიხუტა. ასე ვიდექით ალბათ 10 წუთი. შემდეგ ირაკლი თავის ოთახში ავიდა და ჩანთის ჩალაგება დაიწყო. მეც ჩემსაში ავედი. ვაანალიზებდი რომ აღარაფერი მრჩებოდა.ისევ და ისევ "ქარწაღებულნი".. ოხ სკარლეტ სკარლეტ, რა შარში ეხვევი შე ცელქო გოგო.. ვკითხულობ დ ამეცინება მის საქციელებზე, როგორი თამამია.. დროა ოცნებებიდან ჩამოვეშვა და და დავბრუნდე რეალობაში რომელიც უამრავი მკვბლელითაა გატენილი. ღამეა. იკას ჰგოინია რო მძინავს, მე საბანში ჩამძვრალი თვალი არ მეხუჭება. ვფიქრობ რა ავკეთო ორი კვირის განმავლობაში, მარტო, უზარმაზარ ორსართულიან სახლში. მითუმეტეს რომ ამ სახლში 50 000$ ინახება.. ღმერთო, რომ გამძარცვონ?.. არა არა! რეებზე ვფიქრობ! სულ გამოვშტერდი. ყველაფერი კარგად იქნება. გამოსავალი ყოველთვის არსებობს. და აი კარების ხმაც ისმის. ოთახში შემოდის ვიღაც.
- ლანა, გაიღვიძე რა..
- რ ამხოდა ძამიკო? მიდიხარ უკვე? - უსიამოვნოდ დავიბღვირე.
- არა ჯერ არა, ამლე გავალ, მისმინე ბევრი ვიფიქრე და გიო ხო იცი? ჩემი ძმაკაცი რაა. გიორგი ბერიძე.
- ჰოჰო მერე?
- ჰოდა მაგას ვტოვებ ჩვენ სახლში რა. შენც მიგხედავს, სახლსაც და დარდიც არ მექნებაშენზე
- რა კარგი ხარ.. - გამიხარდა ამრტო რო აღარ ვრჩებოდი და გადავეხვიე
- ჰო თან შენ და გიო კარგად ხართ ერთმანეთთან. რამე არ იმაიმუნოთ. - ყურში ჩამისისინა სიცილით
- ღმერთო! ირაკლი! - ხელი ჩავარტყი და სიცილით გამოვეცალე. ისიც არ წყვეტდა სიცილს და შავი თვალებით სათნოდ შემომცქეროდა. მიყავრდა მისი თვალები, ჩემი ძმის თვალები , მაგრამ მათში დიდ სევდას ვხედავდი...
***
- აბა ადექი ეხლა ჩემი გოგო მალეე- ისმის გიორგის გაუთავებელი ყვირილი, თან კარებზე მიბრახუნებს ხელებს. ბალიში წამოვიფარე თავზე.
-აუ დამაძინე რაა დღეს არ მივდივარ.- კარები შემოაღო და შემოვიდა. - რატო რა მოხდა?
- აუ გიო სიცხე მაქ მგონი..
- კაი დარჩი დღეს. რამე ხო არ მოგიტანო? დღეს მთელი დღე სახლში ვარ და თქვენს გვერდით მიგულეთ პრინცესა სკარლეტტ - გაიცინა და აცანცარდა. მეც გამეცინა მის სანახაობაზე.
- ეი მოიცა სკარლეტი? შენ საიდან?
- შენი ბიბლიოთეკით დავინტერესდი. - ისევ მისი საყავრლეი სიცილი. მეც ვყვები და ამსთან ერთად მიხარია ცხოვრება.
- კაი ეხლა გავედი დაა თუ რამეა დამიძახე. - ლოყაზე მაკოცა და გავარდა. მიუხედავად იმის არომ მაღალი სიცხე მქონდა თავი წამოვწიე და ამ დროს მობილურმაც დაიწკარუნა SMS მქონდა გავხსენი და: UNKNOWN - 'დღეს არ მოდიხარ სკოლაში?' - რათქმაუნდა მაშინვე მივხვდი ვინც უნდა ყოფილიყო. ავდექი და მესიჯის წაშლა დავაპირე. მეორე SMS-მაც არ დააყოვნა 'ფანჯრიდან გადმოიხედე'. მაშინვე წამოვხტი ლოგინიდან მიუხედავად იმისა რომ თავბრუ დამეხვა ფანჯარას მივაწყდი. მზე თვალებში მანათებდა და ხელი ავიფარე. თორნიკეც დავინახე ქვევით იდგა. ფანჯარა გავაღე და ჩუმად დავიჩურჩულე.
-აქ რას აკეთებ გაგიჟდი?ვინ მემ რომ დაგინახოს.. - გამაწყვეტინა
- შენი ძმა აქ არაა. მინდა ბოდიში მოგიხადო გუშინ როიმ გეუხეშე, ზედმეტი მომივიდა.- რა ჯანდაბაა.. მისი ცვალებადი ხასიათი მაგიჟებდა.
- არაფერია. დაივიწყე.. - ფანჯრის მიხურვა დავაპირე რომ მისმა ხმამ გამაჩერა
- რას იტყვი მკვლელთან ერთად გასეირნებაზე? - მაცდურად ჩაიღიმა - ეს როგორ მივიღო?
- როგორც გინდა
- სიცხე მაქ არ შემიძლია.
- კაი რა. ცოტა ხანი, ნუ გამიტეხავ ლამაზო.
- არ ვარ მარტო.
- მიზეზებს ნუ ეძებ. ვიცი რომ მარტო არ ხარ და ისიც ვიცი რომ გიორგი ბერიძეა შენს სახლში 'ძიძად' - დამცინავად ჩაილაპარაკა.
- მასზე ასე ნუ ლაპარაკობ!
- ჰე ეხლა რამდენი ხანი გელოდო?
- კაი დამელოდე..- რამდნეიმე წუთში მზად ვიყავი, გიოს ვუთხარი რომ სუფთა ჰაერის ჩასაყლაპად გავიდოდი მანაც სევდიანად გამიღიმა და გამომიშვა. სახლს გავცდი თუ არა ვიღაცამ ბუჩქებიდან ხელი მტაცა და გადამითრია. ძალაუნებურად ისემოხდა რომ ჩვენი სხეულები ძალიან ახლოს იყო ერთმანეთთან.. თორნიკე უკან გაიწია.
- მაპატიე, უბრალოდ არ მიდნდოა ვინმეს დავენახეთ.
- არაუშავს, ეხლა ამიხსნი შენს ასეთ ცვლილებას?
- რა ცვლილებას?
- ეს უბრალო პაემნად მივიღო?
-როგორც შენ გინდა.. - ესღა მითხრა და საათს კოპეპშეკრულმა დახედა.
- რამე ხდება?
- არაფეირ უნდა წავიდე, სკოლაში ვაგვიანებ. -აღარაფერი თქვია და დამტოვა. აბა უნდა გავისეირნოთო? მეც მაგარი ვარ! მიყენებს და ვერ ვხვდები! მკვლელისგან აბა სხვას რას უნდ აველოდო! დამაგდო ქუჩაში! ოხ.. ჯანდაბას.. მაგრამ ეს ბიჭი რაღაც დიდი საიდუმლოს მალავს..სკოლაში უკვე დაგვიანებულია მისვლა. თანაც არამგომია კალანდაძეს სკოლა ანაღვლებდეს.
ცოტა ვისეირნე, ჩემს ეზოში. გიომ დამიძახა ირაკლი რეკავსო. სიხარულით გავქანდი ტელეფონისკენ:
- ჩემო ძამიკო.. როგორ ხარ?
- კარგად ლანა შენ როგორ მყავხარ?
- მეც არამიშავს. - სიხარულის ცრემელბი მომდიდოა. ძალიან ემოციური ვარ საერთოდ..
- კარგი რაა ნუ ტირი. გიოს ხო არ აბრაზებ? - ჩაიცინა, ღმერთო მომნატრებია მისი ხმა.
- დამცინი? დიდი ვარ უკვე. და არა არ ვაბრაზებ. - ჩავიცინე და გიოს მივაწოდე ტელეფონი. ერთ საათიანი საუბარი გააბეს ძმაკაცებმა. მე მათ ყურსაც არ ვუგდებდი,ჩემთვის ვიყავი და ტელევიზორს ვუყურებდი. ჩემი საყვარელი კულინარიული გადაცემა გადიოდა. მასში ჩაბმულს ისე მომიჯდა გიორგი ვერც კი გავიგე. მრავლისმეტყველი მზერა მომაპყრო და ჩემი სახელი ჩუმად ჩაილუღლუღა.:
- ლანა..
- ჰო გიო. მოხდა რამე?
- ამმ რაღაც მინდა გითხრა.
- გისმენ
- ანდაც.. ა ჰოო ხვალ წახვალ სკოლაში?
- კი.ვაპირებ.
- კაი მე წაგიყვან.. - აღარაფერი მითქვია,უცბათ ადგა და სხვა ოთახში გავიდა. დარწმუნებული ვიყავი სხვა რაღაც უნდა ეთქვა,მაგრამ მისას ხომ ვერასდროს ვერ ვიგებ. საღამოსთვის სიცხე აღარ მქონდ აუკვე. სალომეს დავურეკე და გაკვეთილები გავიგე. მალევე ვიმეცადინე. გადავწყვიტე ჩემს საყვარელ ადგილას წავსულიყავი. მდელოზე. არც თუ ისე მოშორებით ჩემი სახლისგან. ჩემი საყვარელი "ქარწაღებულნი" ავიღე, ჩემი ჟაკეტი და სახლიდან გავედი.პიდაპირ მდელოსკენ წავედი და უშიშრად შევაბიჯე დიდ ბალახებში. ყვავილების კრეფას მოვყევი, ხუთ წუთიანი ყვავილების კრეფის შემდეგ ხელი დამეღალა და იქვე მდელოზე ჩამოვჯექი.წიგნი მუხელბზე დავიდე და კითხვა დავიწყე. თან ცას გავყურებდი, მზე უკვე დაისს მიახლოვებოდა და მთებში დამალვას ლამობდა. ფიქრებში გართულმა ვერც კი შევნიშნე როგორ მომახლოვდა ვიღაც და ჩემ გვერდით ჩამოჯდა
- ლამაზია არა? - დაბალი ტონით დაილაპარაკა ვიღაცამ. მე მოულოდნელობისგან შევხტი და გვერძე გავიხედე. როდესაც ავღვითქვი გულმა გამალებით დამიწყო ძგერა. ეს მწვანეთვალება, 'მკვლელი' ბიჭი იყო. ახლა კი მწვანე ბალახის და სხვადასხვა ფერის ყვავილების ფონზე მისი თვალები ცისფერ ელფერს იძენდნონ.
-ჰო.. - თვალი ვეღარ გავუსწორე და ლოყებშეფაკლულმა თავი ჩავხარე. მან ჩიახითხითა. ამან უფრო ამახურა და დამძაბა, მაგრამ თავი ხელში ავიყვანე
. - რატომ არაფერს ამბობ? - მისი მზერა მარცხენა ლოყას მიწვავდა. უცბათ მაშინვე დავფრთხი და ფეხზე წამოვხტი. ისიც წამოდგა და ჩემი აცახცახებული ხელები თავისაში მოიქცია. ვცდილობდი მისი ლაბირთებიდან ჩემი აკანკალებული, გაყინული ხელები დამეხსნა მაგრამ არ გამომდიოდა.
- უბრალოდ მაგვიანდება. სახლში უნდა წავიდე
- სამაგიეროს მიხდი? - ცალყბად გაიცინა და ხელები მოადუნა. მე დრო ვიხელთე და მაშინვე დავსხლტი მისი თითებიდან.
- უბრალოდ..
- მიზეზი მითხარი და თავისუფალი ხარ.
- არ ვარ ვალდებული მკვლელს ჩემი ყოველდღიური განრიგი ვაბარო. - ესღა ვუთხარი და უკან მოუხედავად წამოვედი. მაგრამ მისი გულნატკენი მზერა მაინც მომხვდა თვალში, რომლებიც ახლა უკვე ზურგს მიწვავდნენ, ნაბიჯებს ავუჩქარე. და სახლში ისე შევვარდი თითქოს მანიაკი მომდევდა. ისე რა განსხვავებაა მკვლელსა და მანიაკს შორის? დიდი არცარაფერი. კარებს ავეკარი. გული გაფაციცებით მიძგერდა. გიორგის სათნო ხმამ გამომიყვანა მდგომარეობიდან:
- დაბრუნდი?
- ჰო..
- რა გჭირს? შეშინებული ჩანხარ.
- არაფერია უბრალოდ ვირბინე.
- სერიოზულად? ჩემზე უკეთ იცი რომ ტყუილები არ გამოგდის. იცი რომ კალანდაძე ჩემი ბავშვობის მეგობარია.მაგრამ თუ დაგაშინა გეფიცები.. - სიტყვა გავაწყვეტინე
- ეი დაწყანრდი რა კალანდაძე, რის კალანდაძე. ვირბინე უბრალოდ თქო. - ისე დამაჯერებლად ვთქვი რამის საკუთარ თავს დავუჯერე,
- კაი კაი მაგრამ თუ რამეა არ დამიმალო.
- არა, რას ამბობ.
- ჰო.. - თავი დავხარე და შუბლზე მაკოცა. მე მაშინვე ოთახისკენ დავიძარი.
- დაღლილი ვარ გიო. წამოვწვები მე. რამე თუ დაგჭირდა ან იკამ თუ დარეკა დამიძახე. გიომ როგორეც ყოველთვის სევდიანად გამიღიმა და თავი დამიქნია. მეც გავუღიმე და კიბეებზე ავედი. ყოველთვის მაკვირვებდ ამისი სევდიანი გამოხედვა. მაგრამ მას შეეძლო მისი დამალვა. შეეძლო ყოფილიყო მხიარული და დაემალა მისი სტრესი. ჰო მართლა მგონი არ მაქვს ნათქვამი. 3 წლის წინ დედა დაეღუპა. მას მერე სულ ასეა. არც მიკვირს და ვცდილობ რაიმე არ ვაწყენინო ან ამდაგვარი. ოთახშ ავედი და საწოლზე დავეხეთქე. ჭერს მივაშტერდი. და უცებ წამოვწიე თავი
- ღმერთო.. - ჩემთვის, დაბალ ხმაზე ჩავილაპარაკე, და გავაცნობიერე რომ ჩემი საყვარელი წინგნი მდელოზე დამრჩენოდა, ჩემსავე საყვარელ ადგილას. მაგრამ იქ დაბრუნება არ მინდოდა ერთი უბრალო სიტყვის გამო "თორნიკე"
გაგრძელება იქნება
ავტორი :Wasted Youth