• მკვლელი (2)

    დილით გიოს გაუთავებელმა ყვირილმა გამაღვიძა.
    - ხო გიო ვდგები, ვდგები - არადა ბალიშიდან თავის აწეევა არ მინდოდა, რომ ვიხსენებდი მომიწევდა კალანდაძის სიფათის დანახვა. გიორგიმ არ დააყოვნა და ოთახში შემომივარდა.
    - ეე გადი.
    - ადექი და გავალ.
    - კაიკაი ვსო მართლა ვდგები. - გამეცინა.
    - ჰო და ასე ჩემი გოგო. მიდი მანქანაში დაგელოდები. ცოტა ადრე მინდა გავიდეთ ჩემ ძველ ნაცნობებეს ვნახავ. მათ შორის თოკოსაც.
    - ვიის? - თვალები გამიფართოვდა
    - თორნიკე კალანდაძეს რა გჭირს? - გაეცინა - ხო გითხარი ბავშვობის მეგობრები ვართქო..
    - ა ჰოჰო. - რაღაც არ მახსოვდა ჩემთვის რომ ეთქვა. ნუ რა მნიშვნელობა აქვს. მაინც მომიწევდა მასთან შეხვედრა.
    - ხო მიდი ადექი - მოვიდა შუბლზე მაკოცა დ აგავიდა. არა ეს შუბლზე კოცნა ტრადიციად აქვს რა გიოს. ჩემთვის გამეცინა. ფანჯრიდან გავიხედე და მზე საშინლად აჭერდა, მიუხედავად იმისა რომ შემოდგომა იყო. სადად ჩავიცვი როგორც ყოველთვის. ჩანთას დავავლე ხელი და სახლიდან გავედი. ვიცოდი დღეს რაც მელოდა. ამიტომ სახეზე უჟმურობა უკვე მეტყობოდა. ურეაქციოდ ჩავუჯექი გიორგის მანქანაში. ისე ჩქარად დაყავდა 10 წუთში სკოლაში ვიყაი ვუკვე.
    - კაი გიო მე წავალ და შენ ვინც გინდა ისინი ნახე კაი?
    - დარჩი რა თან ჩემებსაც გაგაცნობ - ისე ლეკვურად შემომხედა, ყველაზე გულქვასაც კი შეეცოდებოდა და დათანხმებოდა. სხვა გზა არ მქონდა თვი დავუქნიე და კოპეპშეკრული თავჩახრილი ვიჯექი მანქანაში. მობილურზე ხშირად დავხედავდი ხოლმე საათს.ღმერთო როგორ მინდოდა ახლა ავორთქლილიყავი აქედან. და ოღონდ დღეს არა, დღეს არ მენახა კალანდაძის მწვანე თვალები! მაგრამ ვინ მომცა ამის ბედნიერება. და აი უცებ მომლოდინე მანქანათა რიგს შავი range rover-იც შეემატა. მოსვლისთანავე მიიქცია ჩემი ყურადღება მან. ამ ღარიბულ ფონზე ზედმეტად მდიდრულად გამოიყურებოდა. ინერესიტ მივჩერებოდი. მძღოლი არ მეგონა ასეთი ახალგაზრდა თუ იქნებოდა. შავი Ray-Ban- ებით. მანქანიდან გადმოვიდა თუ არა მაშნვე მოიხსნა სათვალეები გულზე ჩამოიკიდა და გიორგისკენ, ანუ ჩვენკენ აიღო გეზი. ის გვიახლოვდებოდა დ ამის მწვანე თვალებს არ მაშორებდა. გულს ბაგა-ბუგი გაუდიოდა. უიკვე მეშინოდა მისი. ზედმეტიც მომივიდა გუშინდეზე.. მაგრამ სიმართლეც ვუთხარი. მკვლელს როგორ უდნა დაველაპრაკო წეისერად! ამ ფიქრებში მოგვიახლოვდა კიდეც. გიორგი მანქანიდა გადავიდა და თოკო გადაკოცნა. მე ნერვიულობისგან ჩანთის ბოლოში ეგრედწოდებული 'ჩეჩოების' წვნა დავიწყე. და ზარის ხმაც მომესმა. მანქანიდან გადმოვედი მაშინვე გახარებული რომ მათ, უფროსწორად მის სიახლოვეს გავეცლებოდი.
    - გიორგი გაკვეთილი მეწყება უნდა შევიდე. - ესღა ვუთხარი და წამოვედი, მასაც არაფერი უთქვია. არ ვიცი მაგრამ თორნიკესთვის ზედაც არ შემიხედავს მაშინვე გამოვეცალე იქაურობას და სკოლაშ შევედი. გაკვეთილზ ემაინც დავაგვიანე მაგრამ ჩემს ბედზე მასწავლებელი ჯერ არ შემოსულიყო. ჩემს კუთვნილ ადგილზე დავჯექი და ფანჯრიდან ვაკვირდებოდი როგორ საუბრობდნენ თორნიკე და გიორგი.მეშინოდა. მეშინოდა რომ გიორგისთვის რამე არ დაეშავებინა და ერთი სული მქოდნა როდის შემოეთრეოდა და დაჯდებოდა ჩემს გვერძე. ამაზე ფიქრიც კია რ მინდოდა. რაც მთავარია გიორგის უდნ ამოშორებოდა. ის ჩემთვის მეორე ძმასავით იყო. და მასწავლებეიც შემოვიდა. ბავშვები მივესალმეთ. მასწავლებელმა დაიწყო გაკვეთილის ახსნა, მე კი ყურს არ ვუგდებდი. ან ვერ. ფანჯარას გავცქეროდი გამალებით და მხოლოდ მაშინ მომეშვა გულზე როდესაც გიროგიმ მანქანა დაძრა და თორნიკე აქეთ წამოვიდა. კლაში თმააჩეჩილი შემოვარდა. მასწავლებელმაც კარგად გალანძგა დაგვიანებისთვის. მე ამაზე ჩამეცინა და ესე ვთქვათ გული მოვიფხანე,. მაგრამ არც ეს გამოპარვია მასწვალებლის თვალს და მკაცრი მზერა მომიოყრო. მეც მაშნვე დავსერიოზულადი დ აინტერით აღსავსე თვალები მივაპყრე. მაინც ნათელი იყო ჩემთვის როგორ აპარებდა ცალ თვალს კალანდაძე ჩემკენ მაგრამ არ ვიმჩნევდი. მთელი გაკვეთილები ასე გრძელდებოდა. სრუილად ვაიგნორებდი. ის კი ღიზიანდებოდა. კლაში მოულოდნელად სასწავლო ნაწილიც შემოვიდა. ჩვენც ფეხზე წამოვდექით. - ბავშვებო უნდა გაცნობოთ რომ დღეს 6 საათზე ფსიქოლოგიური საღამოიმართება. სასურველია ყველანი მობრძანდეთ. - ეს თქვეს და გავიდნენ. მშვიდად ვიყავი ძალიან მიყვარდა ესეთი საღამოები. განსაკუთრებით გახარებული რადგან კალანდაძე არ მოვიდოდა ვიცოდი. ესეთი რამეები მისი შესაფერისი არ იყო. და აი დამთავრდა გაკვეთილები 4 საათზე. სახლში წასვლას აზრი არ ჰქონდა,თან არ მიდნოდა ვაჟბატონთან ერთად სიარული. ამიტომ სკოლაში გავჩერდი დარჩენილი 2 საათი დაამასობაში გაკვეთილებიც ვისწავლეთ. და აი დადგა 6 საათიც. საღამო იმით დაიწყო რომ ყველა საკუთარ პრობლემებს ამბობდა. თუ რისი ეშინოდათ. არ ვიცოდი რა მეთქვა ან როგორ. და აი მოვიდა ჩმეი ჯერიც. პატარა ტრიბუნაზე ავედი როგორც სხვები იქცეოდნენ და ხმის აკანკალები ყოყმანის შემდეგ წარმოვთქვი შემდეგი რამ რამაც მთელი იქ მყოფთა ყურადღება მიიპყრო: - ჩემ სიახლოვეს მკვლელი არის.. არაფერს არ მიშავებს მაგრამ საფრთხეს ვგრძნობ..ის ხომ ადამიანის მკვლელია
    ყველა მე მყურებდა, უხერხულობა ვიგრძენი, გადავწყვიტე ტრიბუნიდან ჩამოვსულიყავი თუმცა არ გამომპარვია ნიკას მზერა, რომელიც მისი დაჭუტული შავი თვალებით გამომაყოლა.დიდი ყურადღება არ მიმიქცევია მისთვის. უბრალოდ ყველაამბობდა თავის შიშს. ზოგს სიბნელის შიშ ჰქონდა. ზოგს კლაუსტროფობია, ზოგს წყლის შიში და ასე. მე კი დავახეთქე, დადაამ მკვლელის შში. რა ვქნა მართლაც ასეა. ალბათ ასეთ იგაბედული და თამამი იმიტომ ვარ რომ ის აქ არ არის. და აი ახლაც გამახსენდა სკარლეტის სიტყვები "გაბედულება, ეს ჩემი ჯილდოა" - კაი კაი ვაღიარებ, რომ მინდა სკარლეტისნაირი დიდებული ცხოვრება მქონდეს, მაგრამ არ მინდა მისნაირი თამამაი ვიყო რაც საშნლად მიპყრობს. ჰო მართლა ამის გახსენებაზე, გადავწყიტე აქედან პირდპაირ მდელოსკენ ამეღო გეზი. ჩემი წიგნი იქ მეგულებოდა. მობილურის ქექვა დავიწყე და როგორცვე ვიპოვე მაშნვე გიოს დავურეკე:
    - ჰო ლანა. მოხდა რამე?
    - არაფერი სახლშ შემაგვიანდება რომ იცოდე.
    - კარგი და სად მიდიხარ? თუ საიდუმლო არაა?
    - მდელოზე.. ჩემ საყავრელ ადგილას.
    - აჰ კაი მაშინ., ძალიანაც არ დაიგვიანო, 10 საათისთვის შენმა ძმამ უნდა დარეკოს და დაელაპრაკები..
    - ჰო კარგი.
    -გკოცნი და თავს მოუფრთხილდი.
    - კარგიი. - გავუთიშე. ზოგჯერ ნერვებს მიშლიდა მისი ზედმეი ყურადღება მაგრამ არაფერს ვეუბნებოდი. ფეხით მივსეირნობდი მდელოსკენ. გზაში ხან რაზე ვფიქრობდი ხან რაზე. მდელოზე ავედი და კალანდაძე შემეჩეხა. თვალები გადავატრიალე და უკან მოვტრიალდი მაგრამ..
    - ლანა დიაცადე. - მისმა ხმამ მთელ სხეულში ჟრუანტელი დამმართა. ნარცისობისშემოტევა მეწყებოდა. ავხურდი და ბარბაცით შევტრიალდი. სახეში არ ვუყურებდი და ხმასაც არ ვიღებდი. ის კი ტელეფონზე ლაპრაკობდა. ბოლსო რაც გავიგო ეს იყო
    " -მართლა?
    -...
    - აუ კაი ტოო მაგას მე მივხედავ
    -...
    - ნუ გეშინია
    -...
    - კაი წავედი ვიღაც უნდა ვნახო" - და გათიშა, ტელეფონი ჯიბეშ ჩაიდო, თმები აიქექა და მზერით მთელი სახ ემომიწვა
    - სერიოზულად? - სიცილი დაიწყო, კოპეპშეკრულმა ავხედე. სულაც არ მეცინებოდა. საერთოდ ახლა მისი სიცილც კი საშიშად მეჩვენებოდა.ხმას არ ვიღებდი, ან ვერ..
    - კაი ეხლა მისმინე. აი ნორმალურ ადამიანს ჩემი რატომ უნდა გეშინოდეს?
    - შენ რა..? მოიცა...
    - ჰო ნიკამ მითხრა რა ისტერიკები აგიტეხია იმ რაღაც ფსიქოლოგიურ გიჟების საღამოზე. - ისევ მისი აუტანელი სიცილი
    - ნორმალურ ადმაინს მკვლელის არ უნდა ეშინოდეს? - ძლივს ამოვილუღლუღე და თვალი თვალში გავუყავრე.
    - ჰაჰ. კაი რა? შენ არც კი იცი რა მხოდა და ტყუილად ბოდიალობ რაღაცეებს. - ტონი შეცვალა, რამაც შემშინა, უკვე ყვირილზე გადადიოდა
    - კარგად მომისმინე, ძვირფასო ლანა. რაც არ უნდა საშიში,. აჰაჰა შენთვის მკვლელი ვიყო რა? შენ გგონია რო დადაამ და მოგკლავ? ან რამეს დაგიშავებ? ან იქნებ შენი ძმა მოვკლა? ან იქნებ გიორგი? - სარკაზმით და ცინიზმით სავსე სახე შემომანათა, მისი ახლა ძალიან მეშინოდა.
    - გაჩერდი.. ნუღარ იღებ ხმას.. -თვალები დავხუჭე და ჩუმად, კოპეპშეკრულმა ვუთხარი. ის მომიახლოვდა მხრებზე ხელები მძლავრად მომკიდა და ვგრძნობდი ისე ახლოს იყო რომ მისი სუნთქვა.. მისი თბილი ჰაერი ჩემს სახეს ეცემოდა. თვალები მაგრად მქონდა დახუჭული და ვვოცნებობდი, ვლოცულობდი მისი მკლავებიდან დახსნისგან. უეცრად უკან გაიწია. თვალები მოისრისა. მესც ნელბნეა გავახილე თვალები და გაშეშებული ვუყურებდი.
    - ბოდიში რომ..
    - არაფერია თორნიკე..
    - უბრალოდ მდგომარეობიდან არ უნდა გამომიყვანოი და ეს აღარ განმეორდება.
    - საერთოდ რომ შემეშვა არ გინდა? - დავუყვირე, როგორ გავბედე არც კი ვიცი..
    - ჰაჰ, კარგით ქალბატონო, როგორც თქვენმა ძმამ მიბრძანა ისე მოვიქცევი.- სწრაფად წამოვიდა ჩემსკენ ხელში ჩემი წიგნი მომაჩეჩა, მხარი გამკრა და თვალისდახამხამებაში აორთქლა იქიდან.
    მინდორზე ჩამოვჯექი. წიგნი კვლავ ჩახუტებული მქონდა. არ ვიცი რატომ..ალბათ ისტიქტურად. სუსხი ქარი ქროდა, ცა მოღრუბლოდა. და მციოდა. მარამ არ მივდიოდი. თითქოს დავეკარი იმ ადგილს. რაღაც წერტილს მივჩერებოდი სიცარიელეში. ცრემლები მომდიოდა არ ვიცი რატომ. მალე წვიმაც წამოვიდა. სახლშ წასვლა არ მინდოდა, არ ვიცი რატომ.. არადა უამრავი სამეცადინო მქონდა. გაწვიმდა ვსველდებოდი.. მციოდა.. მაკანკალებდა. მობილურის ვიბრაციამ მაგრძნობინა ამ სამყაროულობა. დავხედე და გიო იყო.. გავუთიიშე, პასუხს აზრი არ ჰქონდა და სახლში წავედი. გალუმპული შევედი. გიორგი სერიოზული სახით იჯდა და მომშტერებოდა. თვალებით მკლავდა რასაც ჰქვია.. მისი თავი ნადვილად არ მქონდა. და კიბეებზე ასვლა დავაპირე რომ მისმა ხმამ გაიჟღერა.:
    -მოდი აქ. და დაჯექი. - თითქოს ძალიან მშვიდი იყო მაგრამ ჩხუბი არ ამცდებოდა ვიცოდი. მეც მივედი და დავჯექი. და აი დაიწყო..
    - შენ თავი ვინ გგონია? რა უფლებით მითიშავ ტელეფონს? და მე ესე უნდა ვინერვიულო და შენი ძმაც ასე უნდა ანერვიულო?
    - გიორგი თუ დაწყნარდები კარგს იზამ. დღეს ყველა რატო მეჩხუბება არ გამიია რა გჭირთ?!
    - შენ გოგო... - ნერვიულობისგან რამის კედლები დაელეწა - შენმა ძმამ შენი თავი მე ჩამაბარა, გაიგე?
    - ჰო კაი.. უნდა ავიდე ეხლა სველი ვარ გამოვიცვალო. - დაღწევას ვცდილობდი. ის მომიახლოვდა და ჩამეხუტა. ძალაუნებურად მეც ჩავეხუტე. მერე გამიშვა და იმ დღეს ჩემი ოთახიდან არც ჩამოვსულვარ. 10 საათზე ირაკლის ველაპრაკე, დედას და მამასაც. ძალიან მენატრებოდნენ. ერთი სული მქონდა როდის ჩამოვიდოდნენ.
    ***
    ჩემით ვიღვიძებ. ჩავდივარ დაბლა. გიორგი სახლში არ არის. მომიწევს მარტო წავიდე სკოალში. ოღონდ ის ა რმინდა რომ კალანდაძესთან ერთად მომიწიოს სიარული. სასწრაფოდ ავკრიფე ჩემი ნივთებიი და სახლიდან გავედი. ნიკას დავურეკე და ველაპრაკე რომ სკოლის მერე ჩემთვის გამოეარა. მართლაც ძალიან შეშინებული ვიყავი. კლასში რომ შევედი ვაჟბატონი უკვე იქ ბრძანდებოდა. ისე იჯდა ჩემი მერხისკენ ვერ შევდიოდი. არაფერი მითქვამს დ ამის უკან თავისუფალ მერხზე დავჯექი. სახეზე კმაყოფილება შეეტყო. მე ნერვები დაწყვეტაზე მქონდა. წიგნი ამოვიღე და კითხვა დავიწყე. ჯერ მაიცნ ადრე იყო ზარამდე. ამასობაში კლასის კარები ხმაურიანად გააღო ნიკამ. აი მართლაც რომ შემაძულა ბოლომდე ამ ბიჭმა თავი. ჭორიკნობს აქ! ქალაჩუნა. თორნიკემ და ნიკამ ერთმანეთს ღიმილით შეხედეს.თორნიკე წამოდგა რომ მისალმებოდა. შანსი მომეცა რომ დავმჯდარიყავი ჩემს ადგილას მაგრამ მის გვერძე ჯდომას მის უკან ჯდომა მერჩივნა. როდესაც მოტრიალდა თორნიკე, ცალყბად გამომხედა და გამაკვირვა:
    - უი მოსულხარ..არ შეხვალ რომ დაჯდე?
    - არა გმადლობ - არც შემიხედავს მისთვის ისე ვუთხარი. ჰაჰ. ვითომ ვერ შემამჩნია. ცოტა კარგად მაინც ტყუოდეს. ღმერთო როგორ ვერ ვიტან. იმის მერე რა ცმითხრა. გიორგის და ირაკლის სიკვდილით დამემუქრა და მის გვერძე ჯდომას ნამდვილად ვერ ავიტანდი. ნამდვილი ნაგლი. გავკვეთილებზე შემაწუხა სულ ცმუკავდა. მოხედვა უნდოდა ან რაღაც ამგვარი. ბოლო გაკვეთილზე ფანჯრიდან გავიხედე და გიორგი რომ დავინახე სახე გამინათდა. ზარი დაირეკა თუ არა პირველი ემ წამოვდექი მაგრამ ვაჟბატონიც წამომეწია. ოღონდ ეს არა! ახლა არ მაწყობდა ძმაკაცების ერსაათიანი საუბარი! არა ღმერთო გთხოვ არა! და აი მივუახლოვდი გიორგის, გადავკოცნე.:
    - ლანა მანქანაში ჩაჯექი და მალე მოვლა კაი?
    - კაი და რა ხდება?
    - არაფერი სალაპარაკო მაქ თორნიკესთან. - აღარაფერი მითქვამს. სწორედ ეს არ მინდოდა ახლა. არც თუ ისე მოშორებით დადგნენ. მაინტერესებდა მათი საუბარი თანაც საქმე არ მქონდა..ფანჯარას ჩავუწიე და სმენა დავძაბე. ალბათ ვერ გათვალეს რომ მეც შემეძლო რაიმე მეეშმაკა და აი მათი საუბარიც.. ნამდვილი შოკი ჩემთვის
    " - აუ თორნიკე ძმაო...
    - რამე მოხდა გიო?
    - ძაან სხვანაირად უყურებ შენ ლანას, რაც ძალიან არ მომწონს.
    - კაი რაა, არაფერია განსაკუთრებუული
    - შეეშვი , ჯერ 16 წლის ბავშვია.
    - და შენ რა მეტის ხარ?
    - მე ბიჭი ვარ და ლანა.. ი სუბრალოდ ხომ გესმის არა. მისი უსაფრთხოებისთვისვე ასე აჯობებს
    - ჩემს მიმართ გრძნობები აქვს
    - რა? შენ ბიჭო სულ გააფრინე? ცილისწამებაც დაიწყე??
    - დაწყანრდი დ აუბრალოდ ჩემს საქმეში არ ჩაერიო "

    ტვინში სისხლი ამივარდა. სმენა დამეხშო. მაშინვე ფანჯარა ავწიე დ აყურებზე ხელები მოვიკიდე. არ მინდოდა კიდევ რაიმე გამეგო. ალბათ სიზმარია! საშინელი სიზმარი. - ლანა ფამოფხიზლდი, გაიღვიძე! გაიღვიძე! - მოვუწოდებდი ჩემ თავს. ამ ამბავმა შოკში ჩამაგდო. ჯობდა არც მომესმინა. ან რატომ მოვისმინე.. ღმერთო! სანამ ემ ვაანალიზებდი რა ხდებოდა ამასობაში გიორგიისე ჩაჯდა მანქანაშ ვერ გავიგე. გაშტერებული ვუყურებდი ერთ წერტილს. ჯერ კიდევ მიჭირდ აიმის გააზრება რომ კვლელი.. არა ალბათ იგონებს! ასეა, ნამდვილად..თითქოს ჩემს თავშია.. მაგრამ არა მე ის არც კი მომწონს.. ‘’ როგორ არა’’ გამოჩნდა აბეზარი მეორე ‘მე’
    - ლანა რა გჭირს? სახეზე ფერი არ გადევს
    - არაფერია გიორგი უბრალოდ.. სახლში წავიდეთ რა
    - კაიკაი.
    სახლში მისვლისთანავე მეცადინეობა დავიწყე მაგრამ თავშ არაფეირ შემდიოდა, საშინლად ვნერვიულობდი. კანკალი მქონდა ატეხიილი, როგორც მანიაკს, ან ნარკომანს რომელიც წამლის გარეშე ვერ ძლებსო. გადავწყვიტე ყველაფრისთვის თავი დამენებებინა და მდელოზე გავსულიყავი. სწრაფად ჩავიურბინე კიიბეები და სახლიდან გავედი. სწრაფივე ნაბიჯებით ავედი მდელოზე. ჩემდა გასახარად იქ არავინ იყო. დავწექი ზურგზე და ვუცქერდი ღრუბლიან ცას. ჯერ კიდევ ვერ ვაცნობიერებდი რა ხდებოდა. იქნებ სიმართლეცაა.. კარგი ვაღარებ მომწონს. სულ ცოტათი.. მაგრამ მან... საერთოდ არ ვიცი... რომ ჩამობნელდა სახლში დავბრუნდი. როგორღაც მოვაბი თავი და მეცადინეობა დავიწყე მაგრამ ვინ მაცადა. გიორგი შემომივარდა ოთახში:
    - ლანა შეიძლება?
    - უკვე შემოხვედი და.. მოდი მოდი
    - რა გჭირს? რაღაც მთელი დღეა უცნაურად იქცევი
    - არაფერია. ნუ მომაქცევ ყურადღებას, გამოცდებზე ვნერვიულობ - აშკარად არ გამომდიოდა ტყუილი მაგრამ მაინც დავაჯერე.
    - აა.. ხო ეხლ ამისმინე, მე და თორნიკემ ვილაპარაკეთ და..- გავაწყვეტინე
    - ხო ვიცი..
    - რა იცი? გვისმენდი?
    - არა.
    - ხოდა მათქმევინე. ხვალ სასამართლოა რაა.. რაღაც ვადით ყოფილა გამოშვებული და იქ უნდა წავიდე. მთელი დღე მარტო მოგიწევს ყოფნა. - ადგილზე გავშეშდი. ღმერთო თორნიკე!..
    - ამმ.. მეც რო წამოვიდე?
    - არა! - ისე მკაცრად მითხრა შევკრთი მარა ხმა დაარბინა - არც მე მინდა მის სიახლოვეს იყო და არც შენ ძმას ასე რომ,
    - ღმერთო სულ შენ და ჩემი ძმა წყვეტთ ყველაფერს. ოდესმე მეც რომ მკითხოთ რამე არ გიფიქრიათ??
    გიორგი გავიდა ოთახიდან, აშკარად ნაწყენი იყო.. ზედმეტი მომივიდა მაგრამ არ ვიცი რა დამემართა. რაღაცა ვიბოდიალე (მეცადინეობაზე) და ლოგინშ ჩავწექი. მთელი ღამე თვალი არ მომიხუჭავს. არ ვიცი რატომ ვნერვიულობდი იმ პიროვნებაზე, ვინც მძულდა. როგორც იქნა ჩამეძინა. სკოლაში წასვლა საშნლად ა რმინდოდა, არ ვიცი რატომ მაგრამ მაინც მივედი. სასაmართლო 7ზე იყო დანიშნული.. ანუ მომიწევდა კალანდაძის ატანა. ჩანთა ავიღე და სახლიდან გავედი. ბედნიერება! სკოლამდე ისე მივაღწიე რომ მისი სახე ა რმინახავს. სახეზე კმაყოფინება მეტყობოდა, მაგრამ ეს კმაყოფილება ჩემმავე ნანახმა ჩამორეცხა. არ ვiცი რატომ მაგრამ ძალიან იმოქმედა ამან ჩემზე. კლასსში შევდივარ და სსალომე და თორნიკე ერთად '*ასაობენ' .
    - ოოჰ ღმერთო რა კარგი სანახაობაა? მეტი ადგილი ვერ მოძებნეთ? - ამომასხა და ყვირილით ვუთხარი. ორივემ მაშინვე პირი დააღო ჩემ დანახვაზე, სალომეს თვალები აემღვრა და ჩემკენ წამოვიდა, მაგრამ უკან მოუხედავად გავშპი იქიდან. არცერთის დანახვა არ მინდოდა. არც ბინძური კალანდაძის და არც ჩემი მეგობრის.. უკვე აღარ.. სალომესი. ჯერ იმით დავიწყოთ რო აბა რა აბა რა ვუყვარვარ ბატონ თორნიკეს! როგორ არა. მეორეც სალომე დარწმუნებული ვარ მან აცდუნა და ამის გამო ნიკასთან პრობლემები შეექმნება.. არ ვიცი არ ვიცი.. სკოლის ეზოში გავედი და გიო დაივნახე. მისკენ წავედი და ეს ამბავი მოვუყევი. მან კი მითხრა რომ ეს ყველაფერი განტვირთვისთვის სჭირდება შეყვარებულიაო.. ესეთი რაღაც პირველად მესმის.
    - რა გემართებათ კაცებს! - ესეც კარგად გამოვლანძღე და სკოლაში დავბრუნდი. მიუხედავად იმისა რომ კალანდაძე გვერძე მეჯდა სრულიად ვაიგნორებდი. შუა ქიმიის გაკვეთილზე მასწავლებელს დავეთხოვე და საპირპარეშოსკენ ავიღე გეზი. შევამჩნიე როგორ გამომყვა ვიღაც და მივტრიალდი.. ოო ისევ თორნიკე
    - რა გინდა?
    - ასე ნუ მეუხეშები.. გასამართლებელი მიზეზი მაქ.
    - ჩემთან რა ვალდებული ხარ თავს რომ იმართლებ?
    - არა უბრალოდ.. შეგიძლია ეს ამბავი დაივიწყო? სალომეც ძალიან განიცდის.
    - ვერ დაგპირდები - წამოსვლა დავაპირე მაგრამ ხელით დამიჭირა.
    - დაიცადე ლანა..შეიძლება ვილაპარაკოთ?
    - არა
    -გთხოვ - თავი დავუქნიე ხელი მომკიდა და სკოლის დერეფანში გავედით სკამებზე ჩამოვჯექით და მანაც დაიწყო:
    - უბრლაოდ მისმინე და არ გამაწყვეტინო. ესეთი რაღაცეები არ მეხერხება ამიტომ პირდაპირ გეტყვი...მიყვარხარ.
    ჩემს ძმას შეეშვიო.. გიორგისო... გეშინოდა.. ბოდიალობდი რაღაცეებს. ახლა არ გეშინია მკვლელის გვერდით რომ ზიხარ? - ისევ მისი საფირმო ღიმილი. აღარაფერი არ მითქვია. ავდექი და წამოსვლა ვერ გამეგო ეს რას ნიშნავდა.. მე ის არ მიყვრადა.. არ მიყვარდა კი არა მძულდა.. და იმას ვერ დავიჯერებდი რომ ახლა ვუყვარდი..ამ ყველაფრის შემდეგ.
    - მისმინე.. არ მინდა გული გატკინო მაგრამ არ ვიცი რა გიპასუხო. ამას ვერ ვიჯერებ იმის მერე რაც ვნახე დღეს.
    -ხო ვიცი.. უბრალოდ მინდოდა მეთქვა დღეს.. ჩემი სასამართლოა და შეიძლება ვეღარ მომეხერხებინა. - ვეღარაფერი ვერ ვუთხარი. მას კი მილი მწვანე თვალები ამღვრეოდა და მთელ სახეს მიწვავდა მისი მზერა.. ასე ვიჯექით გაუნძრევლად და ხმის ამოუღებლად როდესაც უცებ ადგა და დამტოვა. არაფერს/ვერაფერს ვერ ვგრძნობდი. არანირი სინანული, არანაირი სიყვარული.. არ ვიცოდი რა მექნა. ფაქტი იყო რომ გული ვატკინე. მაგრამ.. როგორ შეიძლებოდა გული სტკენოდა. არა აი რა ვქნა ღმეთო, ვერ ვიჯერებ იმას რომ მართლა ვუყვარვარ.. მალევე მოვრჩი ამაზე ფიქრს და კლასსში დავბრუნდი. ის იქ არ იყო. სალომესთან დასვენებაზე დავალაგე ურთიერთბა.. რაღაცა იბოდიალა მაგრამ აღარ მოვუსმინე და უბრლაოდ გადავეხვიე. მალევე გავარკვიე თუ სად აორთქლდა თორნიკე. ასეთები სჩვევია ხოლმე... მდელოს ამბავი გამახსენდა. თურმე სასამართლოში დაიბარეს. არ ვიცი რატომ მაგრამ სკოლის მერე სასამართლოში წავედი. გიორგის ჩემი დანახვა იქ არ ესმიანოვნა მაგრამ სხვა გზა არ ჰქონდ აიქ უნდა დავრჩენილიყავი. ნერვიულობისგან აღარ ვიცოდი რა მექნა. მობილური ხელში დავჭმუჭნე რასაც ჰქვია. ეს გიორგიმაც შემატყო და ხელებზე ხელი დამადო. მეც მისი სითბო ვიგრძენი და ცოტათი დავმშვიდდი მაგრამ როდესაც დარბაზში ერთი სულიერის მწვანე თვალებმაშემოანათა ყურადღება გამეფანტა და ძალაუნებურად ფეხზე წამოვხტი.თითქოს ამ ყველაფერს ხუმრობით უდგებოდაო.. მისი მაისური შევამჩნიე წარწერით ‘Killer’ და ამან უფრო ამაფორიაქა. გიორგი გაფაციცებით მომშტერებოდა. ყურადღებას მას საერთოდ არ ვაქცევდი.. მთელი სასამართლოს პროცესში ფეხზე ვიდექი. მოსვენება არ მქონდა, არ ვიცი რატომ, რანაირად მაგრამ ფაქტი სახეზე იყო...
    ***
    ლოგინში ვწევარ გაუნძრევლად..ვაცნობიერებ რომ მას 2 წელი ვერ ვნახავ.. ვერც ის მნახავს. არანაირი კონტაქტი. პრინციპში ბედნიერი უნდა ვიყო, მე ხომ მისი სიახლოვის ასე მეშინოდა. მაგრამ არ ვარ. ალბათ იმიტომ რომ დღეს ვიღაცამ პირველად მითხრა "მიყვარხარ"-ო და თანაც იმან ვისგანაც სრულებით არ მოველოდი. ალბათ დროის საკითხია გადამივლის... გადის დღეები. ყოველ დღე ერთი და იგივე ხდება,ვდგები. მივდივარ სკოალში, მოვდივარ. ვმეცადინეობ და ვიძინებ. დღეს სასიხარულო ამბავი გავიგე. ჩემი ძმა ჩამოდის.. ერთი სული მაქ როდის ვნახავ. და აი მანაც შემოაღოკარი. კივილით გავიქეცი მისკენ და ჩავეხუტე. ალბათ ჩახუტებულნი 10 წუთი ვიდექით. მერე მოვესშვი, ერთმანეთს ვუცინოდით. მიხაროდა კვლავ მისი სიცილის დანახვა. და ბედნიერიც ვიყავი.,
    - აბა ჩემი გოგო ხო უჯერებდი გიორგის?
    -კ..კიი - გავუღიმე და ვუთხარი. ნიკამაც თავი დაუქნია და გამომხედა.
    - ბიჭებო მე დაგტოვებთ სალაპრაკო გექნებათ უნდა დავისვენო. - ორივე გადავკოცნე და ჩემს ოთახში ავედი. ახლა ყველაფერი შეიცვლებოდა გული მიგრძნობდა. ნიკა ჩემი სახლიდან გადავიოდდა. ირაკლის გაუთავებელ ბუზღუნს რა გაუძლებდა.. მაგრამ... არა რა მაგრამ? არც არაფერი უბრალოდ ჯობია დავივიწყო ის რაზეც მართლა ვფიქრობ და არ ვამბობ და დავიძინო. თვალი ვერ მოვხუჭე საშინელი ქარი იყო.. წამოვიწიე და წიგნის კითხვა დავიწყე. მალევე მომეჭიტა თვალები და ჩამეძინა კიდეც. ეს მეთოდი ყოველთვის მიმართლებდა. სკოლაში მისულს ნიკა შემეჩეხა. არასდროს არ მსიამოვნებდა მასთან სიახლოვე და თვითონ ისიც. ჩამშვები შპიონი.. ჯერ ამით დავიწყოთ..
    - ლანაა, როგორ ხარ? - მხარზე დამარტყა ხელი და ნარსვამის შთაბეჭდილებას ტოვებდა.
    - კარგად, მადლობ. ნასვამი ხარ?
    - სულაც არა - ჩაიცინა
    - აბა რა გჭირს? -თვალები გადავაბრიალე, ტყუილად მაცდენდა გული მიგრძნობდა. უცებ სახე დაასერიოზულა ისე რომ შემეშინდა მხარზე ხელი დამადო და ბოხი, ჩუმი ხმით მითხრა
    - სალაპარაკო გვაქ. - მეც მაშინვე თავი დავუქნიე და სკოლის ეზოში გავედით.
    - გისმენ, რა გინდოდა გეთქვა?
    - თორნიკეზე უნდა გელაპრაკო.. - მე მაშინვე ავდექი და წამოსვლა დავაპირე
    - არ მცალია.. - ხელით დამიჭირა და შემატრიალა
    - დაჯექი. - მეც სხვა გზა არ მქონდა, არადა აარ მინდოდა მასზე მელაპრაკა, ან საერთოდ რატომ გამახსენა?!
    - კაი რა გინდა?
    - მასთან ვიყავი ციხეში და მოვინახულე. მოგიკითხა
    - ა სულ ეს არი? შემიძლია წავიდე?
    - არა დაიცადე, ასე რატომ იქცევი თითქოს არ განაღვლებდეს? - ხმას აუწია
    - ...
    - გირჩევ ინახულო, ძალიან სჭირდები.. - ესღა მითხრა და დამტოვა. ესღა მაკლდა, ისედაც ჰო საფიქრალი ნაკლებად მქონდა. აღარ გავჩერებულვარ დიდი ხანი და გაკვეთილზე შევედი. [ქართული ენა და ლიტერატურა] - რატომღაც ასე მოხდა..დღევანდელი ჩემი გაკვეთილი ჩემს ცხოვრებისეულ ისტორიას ეხებოდა. იყო პატიმარზე... მეტს აღარ გავაგრძელებ. სახლში დაბრუნებისას ნიკამ ერთი შემომხედა და თვალი ჩამიკრა. არ ვიცი რისი თქმა უნდოდა მაგრამ არც დიიდ ყურადღება არ მიმიქცევია.. გზა განვაგრძე და მობილური აწკრიალდა, ჩემს ჩანთაში ვერ ვპოულობდი და ქექვის დროს "ქარწაღებულნი" ამომივარდა.. ძირს გადაშლილი დავარდა. მობილურიც ვიპოვე მაგრამ უკვე შეწყვეტილი ჰქოდა რეკვა. ძირს დავიხარე წიგნის ასაღებად, ავიღე და გაშლილ გვერდს დავხედე. უნებურად შემდეგი სიტყვები ამოვიკითხე - "You have to see him, Skarlett" - არ ვიცი რა ხდებოდა.. მაშინვე დავხურე წიგნი და ჩანთაში ჩავიდე. თითქოს ყველაფერი მანიშნებდა იმისკენ რომ მე ის უნდა მენახა..

    ყველაფერი ჩემს ნერვებზე მოქმედებდა. მაინც ვყოყმანობდი ის მენახა ისევ.. ოთხი თვის შემდეგ. ვიცოდი რომ მისი ნახვის დროს თავი ხელში უნდა ამეყვანა და მომეთოკა..და აი ვაღებ ციხის კარებს.
    - ვისთან ხართ ქალბატონო? - მკაცრად მომიგო დაცვამ. მე კი ძლივს ამოვილუღლუღე.
    - კალანდაძესთან. თორნიკე კალანდაძესთან.
    - აქეთ მობრძანდით.. - დაცვა წინ გამიძღვა, მეც დასჯილი ბავშვივით უკან მივყვებოდი. ჩემ თავში აჯაფსანდალი იყო.,. რა არ მიტრიალებდა თავში, ან მაინც რატომ გადავწყვიტე ეს ასე ყოფილიყო?.. ამ ფიქრებში გართულს საკნის კარების ჭრიალმა გამომიყვანა. მეც გაბედულად შევედი. ჩემს წინ იჯდა ბიჭი საწოლზე, ხელები მუხელბზე ჰქონდა ჩამოწყობლილი, კაპიშონი წამოეფარა და თავს მაღლა არ წევდა. არ ვიცი მაგრამ გაშეშებული ვიდექი და ვუყურებდი.ეს ის არ იყო.. ის შეცვლილი იყო.. ბოლოს ისევ მისმა ხმამ დაარღვია სიჩუმე.:
    - მოხვედი..
    - ჰო.. - რაღაცნაირად გავუღიმე, მის სახეზეც მოვკარი ცოტაოდენ ნაპერწკალს მის მწვანე თვალებში. - მოდი ჩამოჯექი.. - ხელით მანიშნა მის გევრდით დავმჯდარიყავი.
    - არა იყოს, ვიდგები.
    - კაი რა პატარავ.. მოდი ჩემთან არ ვიკბინები.- და ახლა მაცდური ღიმლით მისი მუხლებისკენ მიბიძგა.შევცდი რომ ვიფიქრე შეცვლილა თქო.. თვალები გადავატრიალე და მის გვერდით დავჯექი. - აბა...
    - აი ასე. ძნელი იყო?
    - თორნიკე როგორ შეგიძია ასეთ გამოუვალ მდგომარეობაშც კი რომ იხუმრო? - კოპები შევკარი და თვალებში ჩავხედე
    - კაიკაი.. მაშინ ამ კითხვაზე მიპასუხე: რატომ მოხვედი? - აი ახლა კი თავს თითქოს დიდი ლოდი დამადგეს..
    - მე..მე უბრალოდ.. რა არ შეიძლება მოგინახულო?
    - რავიცი აბა,.. შენ ის არ იყავი რომ მიკიოდი თავი დამანებეო? დავაპირე რომ წამოდგა, ხელი დამიჭირა და შემატრრიალა.:
    - გამირბიხარ?
    -არა
    - მოკლე პასუხები შენი საფირმოა? - ცალი წარბი ამიწია
    - ეგ ღიმილი შენი საფირმოა? - კითხვა შევუტრიალე და მეც წარბები ავუწიე..
    - კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ
    - შემეშვი.
    - კარგი დაგანებებ თავს, მაგრამ თვალებში ჩამხედე და მითხარი რომ არ გიყვარვარ.
    - კაი რაა. რას სულელობ, არ მიყვარხარ. არა.- ეს ისე ვთქვი თითქოს გული გამისკდაო. არ ვიცი ასეთი შეგრძნება არასდროს მქონია. თორნიკეს კი ნელნელა კისერზე ძარღვები ეჭიმებოდა და თვალები უსისხლიანდებოდა..
    - მაშინ იმას მაინც ვერ დამაჯერებ რომ ოდნავ მაინც არ გიზიდავ. ან მოგწონვარ. - წარბები ამითამაშა და გამიღიმა. მაგრამ მის თვალებში სევდა მაინც იგრძნობოდა რაც შესამჩნევი იყო, თავი დავხარე და ისე ვთქვი:
    - შენს მიმართ გრძნობები არ მაქ.
    - არა ლანა. ასე უბრალოდ არა. ვერ ვიჯერებ რომ ფეხებზე გკიდივარ! - ხმას აუწია, ეს ყოველთვის მაშინებს ხოლმე.ეტყობოდა რომ გულში რაღაც ჩასწყდა
    - ერთი ჩვენი შეხვედრა ჩხუბით რომ არ დამთავრდეს არ შეიძლება? - მეც ავუყვირდი.
    - კითხვაზე კითხვით ნუ მპასუხობ.
    - კარგი მაშინ აბა ახლა რას გრძნობ? შენ ვერაფერსაც ვერ გრძნობ. ოღონდ შენი გაიტანო და შენი გაისწორო. სხვა სულ ფეხებზე გკიდია. გული არ გაქვს. შენ არ გკტკივა. - უნებურად ამ ყვირილთან ერთად ცრემლებიც მომდიოდა - რას გრძნობ ახლა? სიძულვილს?ტკივილს? იმედგაცრუებას? თუ სიყვარულს?.. - და აი აქ თავი ჩახარა,გამაწყვეტინა, დასერიოზულდა. სახეზე შოკირება ეტყობოდა.:
    - აი ახლა მეტკინა... - აღარაფერი მითქვამს, ქვითინი აღმომხდა და იქიდან სირბილით წამოვედი. გზაშიც ვერ დავშვიდდი, განუჩერებლივ ვტიროდი. ვერ გამეგო რატომ იწვევდა ეს ადამიანი ჩემში ასეთ სიძულვილს.. ან ეს სიძულვილი საერთოდა არ იყო და უბრალოდ აფორიაქება.. ან ამ გრძნობისთვის სახელი ვერ მომეფიქრებინა.
    გაგრძელება იქნება
    ავტორი :Wasted Youth
    2 268 ნახვა
    31-08-2014, 08:18
    GOGATV

    abezara