• მკვლელი (3)

    სახლში სანამ მივიდოდი თვალები გამომიშრა ტირილისგან. სახლში დაგვიანებით მივედი და დაიწყო ირაკლის გაუთავებელი ბუზღუნი, სად ვიყავი, რატომ არ ვუთხარი, ან რისთვის ვიყავი. პირველად მოვატყუე საკუთარი ძმა და ვუთხარი სალომესთან ვიყავი მეთქი. დამიჯერა. ნუ ალბათ, ყოველშემთხვევაშ არაფერი უთქვამს. ვიწექი საწოლზე და ვფიქრობდი. ვნანობდი რომ კალანდაძის მონახულება ცუდი იდეა იყო. მეც ნერვებ მოშლილი ვიყავი და ალბათ ისიც. რა მინდოდა რატომ გავიცანი ან დავინტერესდი მისით?! ვატყობ რაც მასთან დავამყარე ურთიერთობა ჟარგონულ სიტყვებსაც უკლებლივ ვმხმარობ. სწავლაზე თითქმის აღარ ვფიქრობ. საკუთარ თავში ვიხედები და ვატყობ შევიცვალე. ნუ რა მნიშნვნელობა აქვს.. კალანდაძეზე აღარ უნდა ვიფიქრო! ამ ფიქრებიდნა მობილურის წკრიალმა გამომიყვანა. უცხო ნომერი რეკავდა, თავიდან ვიფიქრე თორნიკე იქნება მეთქი და არ ვაპირებდი პასუხს, მაგრამ შემდეგ გამახსენდა რომ ციხეში ტელეფონით სარგებლობა აკრძალულია დ ავუპასუხე:
    - გისმენთ
    - ლანა შენ ხარ ძვირფასო? - ოჰ არა, სასწავლო ნაწილიღა მეკლდა.
    - დიახ ქალბატონო ეკა.
    - საყვარელო, გამოცდები ერთი კვირით გადმოიტანეს. წარმატებებს გისურვებ.. - ესღა მითხრა და გათიშა ესღა მეკლდა სრული ბედნიერებისთვის. ახლა, ამ დროს როდესაც სწავლისთვის სულაც არ მცხელა და გამოცდებიო.. ვაიჰ.
    მთელი ეს ერთი დაუვიწყარი კვირა წიგნებთან გავატარე. ვათენებდი და ვაღამებდი. კალანდაძეზე ჩემდა გასაკვირად საერთოდაც არ მიფიქრია. არც მაინტერესებდა ამ წუთას რას აკეთებდა. და აი დადგა 'ნანატრი' გამოცდა. ერთი სული მქონდა მომეშრებინა. არადა წასვლა არ მინდოდა. არც დაგვიანება.. ამიტომ უცბათ მოვემზადე და სკოლაში წავედი. გამოცდა დიდ დარბაზშ უნდა ყოფილიყო. შევედი და მერხები წყვილ-წყვილად იყო დალაგებული. ჯერ ხალხი არ იყო მოსული, ორის ნახევარი იყო.. გამოცდა კი ორზე. ერთი თვალის გადახედვით რატმღაც უკან მდგარ მერხზე, ფანჯარასთან ვარჩიე დაჯდომა. ვნერვიულობდი. წიგნი ამოვიღე და გამეორება დავიწყე, საათს დავხედე. ორს ხუთი წუთი ეკლდა. ხალხი ისე მომრავლდა არც შემიმჩნევია. მე წიგნს თვალებს ვერ ვაშორებდი, როდესაც ჩემს გვერდით ნაცნობი სურნელი ჩამოჯდა, არ ვიცი საიდან მეცნობა ეს სურნელი, მძაფრი სურნელი და მისი ტკბილი ხმა.
    - ხომ დამაწერინებ?
    - ღმერთო სერიოზულად? გულს მიხეთქავ! აქ რას აკეთებ. შენ ხომ..- მოულოდნელობისგან რამის სკამიდან გადმოვვარდი. ვცდილობდი არ მეყვირა მაგრამ არ გამომდიოდა
    - ჰო გამომიშვეს.- ისევ მისი საფირმო ღიმილი და მწვანე თვალები. - მაშ ასე, დამაწერინებ?
    - ყველაფეირ დამავიწყდა და თუ გამეოირების საშვალებას მომცემ კი.. ალბათ კი.
    - ჰმმ.. - სკამზე გადაწვა და ცალყბად გაიღიმა - საინტერესოა.. სანამ მოვიდოდი ყველაფერი გახსოვდა, ახლა აღარ გახსოვს. - აღარაფერი მითქვამს. უბრალოდ თვალები გადავაბრიალე და წიგნს დავხედე. ამასობაში ტესტებიც მოიტანეს და ბატონ თორნიკესაც გადავაწერინე. კმაყოფილი სახით იყურებოდა. ტესტი პირველმა ჩავაბარე და ჩქარი ნაბბიჯებით გამოვეიდ სკოლიდან. მინდოდა 'გავქცეოდი' იმას რაც ვიცოიდ რომ გამომეკიდებოდა და ასეც მოხდა. მაგრამ კალანდაძეს ვინ გაექცევა!
    - ლანა დაიცადე, მგონი ისევ ერთი გზაგვაქ..
    - ჰო..
    - ასე რატომ მელაპრაკები? - ჩქარა დავდიოდი მაგრამ ფეხს, მხარდამხარ მიბამდა.
    - როგორ? ისე როგორც ჩანს წყენა მალე გავიწყდება.- არ ვიცი ეს რატომ ვუთხარი მაგრამ ფაქტია რომ ჩემს ბაგეს ეს სიტყვები დასცალდა..
    - იცი რა? საყვარელი ადამიანისგან არაფერია საწყენი. შეიძლება ოდნავ წაჰკრას მისი ნემსი გულს მაგრამ დიდხანს ვერჩერდება. - აი ამან კი გული ჩამიწვა. რა უნდოდა, რატომ მექცეოდა ასე? და ამასთან ერთად მის აუტანელ ღიმილს სევდასაც აყოლებდა. არცერთს არაფერი არ გვითქვია, მაგრამ ჩვენ უბანში შევედით თუ არა ირაკლის მოვკარი თვალი, სად დავმალულიყავი არ ვიცოდი. არ ვიცოდი სად შემეყო თავი.. და აი ატყდა ჩხუბი და ორომტრიალი. ბოლოს ვთქვი რომ მე შევთავაძე კალანდაძეს ჩემთან ერთად წამოსვლა და ირაკლიც ოდნავ მოეშვა, მაგრამ შემათრია სახლში გაშმაგებით. ყვირილი დამიწყო.. ცრემლები მედგა თვალებზე მაგრამ თავს ვიკავებდი. მობილური ტელეფონი ჩამომართვა, გარეთ გასვლა ამიკრძალა. შაბათ კვირა მოდის მაინცო.. მე კი ოთახში ავვარდი და ქვითინი მეორე საღამომდე არ შემიწყვეტია. ოთახიდან არ გავდიოდი, და არც ჩეემი ძმა იწუხებდა თავს მოკითხვით. ამ ტირილიდან ფანჯარაზე ქვების სროლამ გამომაფხიზლა. ფანჯარა ნელა გავაღე და თორნიკე დავინახე, მაშინვე მოვიწმინდე ცრემლები და ჩუმი ხმით გავძახე:
    - აქ რა საკეთებ გაგიჟდი?
    - შენ რა ტიროდი?
    - არა. არაფერია,
    - კაი ნუ ნერვიულობ შენთვის სურპრიზი მაქ. მოდი გადმოძვერი ფანჯრიდან, ერთად გავერთოთ ლამაზო. - და ისევ მისი მაცდური ღიმილი და თვალების ბრდღვიალი. არ ვიც ირატომ მაგრამ დავთანხმდი და ფანჯრიდან გადავძვერი, ხელი ჩავჭიდე და ერთად წავედით...
    გარშემო ბოლი, უამრავი ხალხი, მუსიკა, ცეკვა, სასმელები და კიდევ უამრავი რამ. სილუეტები ერთმანეთში მერეოდა. ვერ ვარჩევდი ვერავის, მხოლოდ ის მახსოვდა რო გაუთავებლად ვცეკვავდი თორნიკესთან ერთად..
    ***
    - გამოფხიზლდი! ნუ სულელობ ლანა გამოფხიზლდი! - თვალები გავახილე და მწვანე თვალები მომხვდა თვალში. მზე პირდაპირ თვალებში მანათებდა.
    - რა..რახდება? - ძლივძლივობით ამოვღერღე და გარშემო მიმოვიხედე. გაზონზე ვიწექი და თავი თორნიკეს მუხლებზე მედო. ვეცადე და წამოვიწიე, მაგრამ ვინ მაცადა:
    -აააპ. ძალიან სუსტად ხარ იმისთვის რომ მაგარი გოგოს როლი ითამაშო. - მითხრა და ხელში ამიტაცა, თვალები დახუჭული მქონდა.. თითქოს ძილ-ბურანში ვყოფილიყავი, ძლივს ვაზროვნებდი და ძლივს ვლაპარაკობდი. როდესაც მთლად საღ გონებაზე გამეღვიძა ჩემს საწოლში ვიწექი. ზურგზე დავწექი და ვფიქრობდი. ნუთუ ეს სიზმარი იყო, საშნელი ან სრულიად კარგი სიზმარი. გვერძე გავიხედე და ტუმბოზე წერილს მოვკარი თვალი, წამოვდექი და ავიღე. უცხო ხელწერა იყო:
    "მშვენივრად გაგართე არა ლამაზო? ნუ შეშინლდები სახლში დროულად მოგიყვანე. შენმა ძმამა არაფერი იცის
    შენი დაუსრულებელი კოშმარი- კალანდაძე" - არ ვიცი მაგრამ გამეღიმა ამ წერილის წაკითხვისას. საათს დავხედე და პირველის წუთები იყო. მაშინვე ავდექი, ჩავიცვი და ფურცელი დავწვი, რომ ირაკლის არ ენახა. სამზარეულოშ ჩავედი. ჩემი ძმა მისაღებში დივანზე წამოწოლილი იყო. უცნაურად გამომხედა:
    - ვაა იკადრე ჩამოსვლა?
    - მომშივდა.
    - ორი დღეა არაფერი გიჭამია და..
    - ჰო სამაგიეროდ დამილევია - ჩუმად ჩავილაპარაკე ჩემთვის ისე რომ ვერაფერი ვერ გაიგო და კმაყოფილი სახით შევედი სამზარეულოში.ჩემს საქციელებზე მეღიმებოდა. ვიხსენებდი წინა ღამეს და სახიდან ღიმილს ვერ ვიშორებდი. გემრიელად დავნაყრდი და ისევ ოთახში ავედი. არ ვიცი რატომ მაგრამ ვიყო თორნიკესთან. თავს ვგრძნობ ლაღად თავისუფლად..არვიცი არვიცი.. ხვალ სკოლაა.
    ***
    შევდივარ კლასსში და ზის. აქეთ იყურება და მიღიმის,მეც ურეაქციოდ მივდიავრ ჩემი მერხისკენ.
    - გამატარებ?
    - რატომაც არა? - ადგა და გამოიწია, მეც შევედი ჩემი ადგილისკენ მაგრამ არ გამკირვებია როგორ დაიხედა ტუჩზე და იკბინა. ხმა არ ამომიღია. არც მას, მაგრამ გაკვეთილების განმავლობაშ მოუსვენრობას ვგრძნობდი, გუშინაც ასე მემართებოდა. ბოლოს ვეღარ გავძელი და ვკითხე დერეფანშ იმიმავალ თონიკეს.
    - შეიძლება ვილაპარაკოთ?
    - მთელი დღეა მაიგნორებ - გაბრაზებულმა შემომხედა.
    - აუუ, არ მინდა შენთან ურთიერთობა მაგრამ მგონი იცი რაც მჭირს.
    - წამოდი გავიდეთ აქედან. - თვალებში ჩამხედა, მეც უსულოდ დავემორჩილე. მის Range Rover-თან მივედით და ჩავჯექით.
    - ახლა შემიძლია დავიწყო? - კანკალით ვუთხარი.
    - არა. მაგრამ.. - ჩემ აკანკალებულ ხელებს დახედა, მერე ისევ მე შემომხედა - შენ რა ისევ ჩემი გეშინია? მკვლელის? - და გაეცინა, მანქანა დაძრა
    - არა მისმინე.. გუშინაც ასე მჭირდა. დღესაც მთელი დღეა. ცუდათ ვარ შინაგანადაც..
    - ოო ჩემო პატარავ მგონი ვიცი რაც გჭირდება, წამოდი ჩვენ საყავრელ ადგილას წავიდეთ - ცაყბად გამიღიმა
    - არ დაგავიწყეს რომ ეგ ჩემი საყავრელი ადგილი იყო.
    - ოხხ კაი ნუ ჯიუტობ.. - ესღა მითხრა და მანქანა მდელოსკენ გააქანა. როცა მივედით მანქანის კარი თვითონ გამიღო ამაზე გამეცინა და მსუბუქად 'ჩამოვხტი' მანქანიდან. ორივენი მანქანასთან ახლოს მდელოზე ჩამოვჯექით. და მე დავიწყე..
    - აბა გისმენ..
    - იმ საღამოს.. რომ გავერთეთ.. მოკელდ ბევრი დალიე. დოზაზე ბევრი, სასმელში კიდევ წამალი იყო გარეული. კარგად ერთობოდი და აარ გაგაფრთხილე.
    - რაა? - ვიკივლე, გავოგნდი.
    - დაწყანრდი, შეგიძლია მოთოკო და დაივიწყო ის რაც გააკეთე, დაავიწყო შენს ორგანიზმს. ან შემიძილა დაგეხმარო და შენი ორგანიზმი დავაკმაყოფილო.'
    - არა, არავითრ შემთხვევაში, არა, არა! - ნერვიულობისგან რამის იყო თითო თითო ღერად დამეპუტა მთელი თმა. თორნიკე წამოდგა და ჩემი ხელები მის ხელებშ მოიქცია.
    - ეი დამშვიდდი, შემიძლია ყურადღება გადაგატანინო. გინდა ეს?
    - რას გულისხმობ? - კანკალით მივუგე.
    - გიყვარვარ?
    - რააა?.. მე.. არ ვიცი.. ალბათ
    - ეს როოგრ გავიგო ეხლა? - თვალები გადააბრიალა
    - კ..კი.. ოღონდ არავის უთხრა. - მას თვალები გაუბრწყინდა და გადაიხარხარა.
    - რა სულელი ხარ.. - ესღა თქვა და ჩემს ტუჩებს პირველად დაეწაფა..
    არ ვიცი ეს რაღაც გრძნობა იყო.. თითქოს არაჩვეულებრივი. სუნთქვა შემეკრა და მთელი ძალით მოვეჭიდე მის კისერს.. არ ვიცი რატომ, ალბათ ამას ინსტიქტურად ვაკეთებდი. უცებ კი ჰაერი ჩადგა ჩვენს შორის.. და მეც განებივრებულმა გავახილე თვალები. კმაყოფილებისგან ღიმილი დასტყომოდა. ისევ გვერდული და ეშმაკური. მაგრამ ის ღიმილი რომელიც მე შემიყავრდა.
    - მოგეწონა? - ლოყაზე ხელი ჩამმისვა და ღიმილით მითრა. საკუთარ ხელებს დავხედე, აღარ ვკანკალებდი.
    - კკი.. გაამართლა.. - გახარებულმა ვუთხარი - საიდნა იცოდი რომ გაამართლებდა?
    - ციხეში ბევრ რამეს სწავლობ ადამიანი - გამიღიმა და თვალი ჩამიკრა
    - მოიცა - ჩავიცინე - დავიბენი ანუ როგორ გავიგო?
    - აუუ რა სულელი ხარ. პირდაპირ გითხრა გინდა? - სიცილით მომიგო
    - ჰოო თქვი
    - ვისწავლე. ადამიანი როცა ვინმეს კოცნის სუნთქვას იკავებს და ეს აწყნარებს მას. ჰო მართლა ციხეში ბევრი სექსუალური გოგო ყავთ - გადაიხარხარა , მეც გამეცინა ამაზე, მაგრამ დიდადაც არ მესიამოვნა მისი ნათქვამი უნდა ვაღიარო.
    - დროა სახლში დავბრუნდე.. ჩემი ძმა.. - უხერხულად ვუთხარი
    - ჰო ჩაჯექი წაგიყვან.
    - არ მინდა აქვეა ჩემი სახლი თანაც ჩემი ძმა...
    - აუ ეს შენი ძმა რაა, ჩავაძაღლებ გთხოვ - საწყლური სახ ემიიღო და ჩემგანაც ერთი კარგად ვუწილადე და სეროზულად ვუთხარი:
    - ნუ ხუმრობ მასზე ასე! - ჩანთა ავიღე და დაღმართზე ფეხით დავეშვი, მანაც მომაძახა
    - და ვინ გითხრა რო ვხუმრობ? - სიცილით. გამწარებულმა ავხედე და ხარხარი დაიწყო
    - წინ იყურე ხეს არ შეეჯახო - გადაბჟირდა, ღმერთო.
    -თორნიკე!!! - დავუყვირე, ხმაც ვეღარ გამცა ისე ხითხითებდა, ძალიან საყავრელი იყო, ჩანთა იქვე დავაგდე და მისკენ გავექანე და მთელი ძალით დავეჯახე. არ ვიცი როგორ მაგრამ ის ჩემს ზემოდან მოექცა და სიცილი ოდნავ შეწყვიტა. მეც დავწყანრდი და მის მწვანედ მოელვარე თვალებში საკუთარი თავის ანარეკლს დავუწყე ყურება. წამიერი იყო ჩვენი ასეთ პოზაში წოლა.. შემდეგ ჩემს გვერძე გადაფოფხდა და მინდოზე დაეგდო. ცას შეყურებდა. სიჩუმეს არცერთი ვარღვევდით. თავი გვერძე გადავწიე და მას დავუწყე ყურება. მიხვდა და მოტრიალდა. თვალი თვალში გამიყარა. ძალაუნებურად გამეღიმა.
    - ლამაზი სიცილი გაქვს - ჩვეულებრივ მითხრა
    - მე შენი მომწონს.. შენი თვალები. - დავიმორცხვე და თვალები დავხარე. მან გულიანად გადაიხარხარა და ცალი ხელი თავქვეშ ამოიდო. ჩამეძინა...ჩემმა მობილურის მზუილმა გამომაფხიზლა. ღმერთო უკვე მოსაღამოვებულიყო.. ირაკლი მირეკავდა. გვერძე გადავწიე თავი და თოკასაც ეძინა. უცებ წამოვტი, არ აგმიღვიძებია და შორს წავედი და იკას ჩვეულებრივ ვუასუხე:
    - ხო იკკ..
    - სად ხარ გოგო ამდენი ხანი? ერთი მაინც დაგერეკა! - მინდორზე ვიყავი და ჩამძინებია..
    - აა.. ხო კარგად ხარ? ამდენი ხანი?
    - ჰოო.. თან ვიმეცადინე და.. - ღმერთო რეებს ვბოდავდი.
    - კაი მალე მოდი.
    - კაი გკოცნი. - გავუთიშე უკან დავბრუნდი და თორნიკეს მივუწექი. მისი თმებით თამაში დავაიწყე. მერე მისი ტუჩებით ვტკბებოდი.. მერე ისევ თმებით.. როდესაც სიჩუმე მისმა საამო ხმამ დაარღვია:
    - რა იყო შეგიყვარდი? - რათქმაუნდა საფირმო ღიმილთან ერთად.
    გაგრძელება იქნება
    ავტორი :Wasted Youth
    2 274 ნახვა
    31-08-2014, 11:08
    GOGATV

    abezara