• მკვლელი (4) დასასრული

    გავოგნდი, ამ კითხვას მისგან არ მოველოდი, მაგრამ პასუხის გაცემის თავი არ მქონდა, ამიტომ თავი დავუქნიე. მანაც ჩაიცინა და მწვანე თვალები მომაპყრო. მეც ვუცინოდი.. გიჟივით, ისიც მიყურებდა და ეღიმებოდა...
    - მისმინე.. ჩემი ძმა ორივეს მოგვკლავს.
    - და რა? ნუთუ არ შეიძლება ჩვენი 'რომანი' ფარული იყოს? ყვეალზე იდუმალი. - ეშმაკურად ჩაიღიმა.
    - გაჩერდი რაა.. - ჩავიცინე. მალე ორივე წმაოვდექით. მე კისერზე მოვეხვიე.
    - რატომ გავჩერდე? ზუსტად ამაშია მუღამი.. - მიღიმოდა. მეც მეცინებოდა, არ ვიც რა მჭირდა. საკუთარ თავს ნამდვილად არ ვგავდი. ნუთუ მიყვარდებოდა.
    - კაი ახლა უნდა წავიდე..
    - მიდი, ხვალ სკოლაშ გნახავ. - თავი დავუქნიე და წამოვედი სიტყვა უთქმელად. როდესაც ხელით დამიჭირდა:
    - ისე წახვალ რომ არ მაკოცებ? - ისევ და ისევ ჩვეული ღიმილი დააყოლა. მეც დავიმორცხვე და მის ტუჩებს შევეხე. კარგი შეგრძნება იყო.არა კარგი არა, უფრო არაჩვეულებრივი. მე ხომ მკვლელს ვკოცნიდი. ჰაჰ.. სახლშ რომ მივედი ირაკლის საეჭვოდ ამათვალიერ-ჩამათვალიერა. არ შევიმჩნიე და ჩემს ოთახში ავედი. არ ვიცოდი რა მექნა, აკრძალულ ხილს შევეხე, არც კი მინდოდა იმის წარმოდგენა, რომ როცა ამას ირაკლი გაიგებდა.. არა ვერ გაიგებს! არ მინდა საკუთარი ძმა კალანდაძეს გადავამტერო..
    ***
    სკოლისკენ სწრაფი ნაბიჯებით ავიღე გეზი. სკოლის კუთხეში ნაცნობ აღნაგობას მოვკარი თვალი. სიგარეტს კარგად აბოლებდა. გარშემო მიმოვიხედე ვინმე ხომ არ მოდისთქო და მისკენ წავედი. დამინახა თუ არა სწრაფად ჩაწვა სიგარეტი და გამიღიმა.
    - როგორ ხარ ლამაზო?
    - არ ვიცოდი თუ ეწეოდი.
    - არამარტო - ჩაიცინა, მე კი მისმა ნათქვამმა გამაღიზიანა
    - კაი რაა. - დავებღვირე. მან კი თვალები გადააბრიალა და გულში მიმიხუტა
    - მე და შენ, ჩვენ.. გესმის ეს რამდენს ნიშნავს?
    - ჰო..
    - ჰოდა ამ 'ჩვენ'-ისთვის ვეცდები. - მისმა ნათქვამმა გამაკვირვა, დავიჯერო მართლა ამდენს ვნიშნავდი მისთვის? მეამა კიდეც გულზე.
    - ეხლა წავედით გაკვეთილი დაგვეწყება მალე. - ხელი გადამხვია და ისე შევაბიჯეთ სკოლის ეზოში. ყველა ჩვენ გვიყურებდა. უხერხულად ვგრძნობდი თავს და ჩუმად ამოვილუღლუღე:
    - ასე რატომ გვიყურებენ?
    - მკვლელის გვერძე დადიხარ დაგავიწყდა? - მანაც ჩუმად სიცილით გამომხედა.
    - ამაზე მინდა ლაპარაკი - ჩუმად ვუთხარი. უნდა გამერკვია რა მოხდა სინამდვილეში. მან ჩემი ნათქვამი დააიგნორა. ამ ხალხის მზერაშ უამრავ ზიზღს ვგრძნობდი, მთელი ძალით მივეკარი თორნიკეს, მან კი თავზე მაკოცა და ისე შევედით სკოალში. არც იქ დამხვდა სახარბიელო სიტუაცია. ყველა ჩვენ შემოგვცქეროდა. მათ შორის სალომესაც მოვკარი თვალი, გამეცინა და თავი ჩავხარე. ვიცოდი რომ მისთვის ყველაფრის ახსნა ადრე თუ გვიან მომიწევდა. კლასსშიც შევედით. მასწავლებელი რატომღაც იქ იყო და მაშნვე გავაშვებინე თორნიკეს ხელი. ჩვენჩვენი ადგილებისკენ გავემართეთ. დავჯექი და ისე ვიქცეოდი როგორც ადრე. დაირეკა ზარი და სალომეც შემოვიდა, ჩვეულად ჩემს წინ დაჯდა. გაკვეთილი გადიოდა და საშნლად იწელებოდა. მასწავლებელმა თორნიკე დაფასთან გაიძახა. მე კი ღიმილს ვერ ვიკავებდი. ძალი სასაცილო იყო,. ამასობაში სალომე მომიტრიალდა:
    - სერიოზულად?
    - რა იყო? - სიცილით მივუგე
    - შენ და ის.. კაი რაა, შენ და ის? - სალომეს რაღაცნაირად ვუყურებდი მის თვალებში კი კითხვის ნიშნების მეტს ევრაფერს ვერ ვხედავდი. გვერძე უეცრად თოკოც მომიჯდა. სალომე მარტო მე მომშტერებოდა
    - ოოპს, აი მეც აქ ვარ. - და ხელი გადამხვია. მე ჩამეღიმა, სლაომე კი სრულ გაურკვევლობაშ იყო. ამ ყველაფერზე მე მეცინებოდა.
    - თქვენ ორნი. ჰოჰო თქვენ - ჩვენ კიდევ ერთმანეთს შევხედეთ გაკვირვებულებმა, მერე ისევ სალომეს. - ამ საღამოს წვეულებას ვმართავ და მოდით. - გამიღიმა თვალი ჩამიკრა და შეტრიალდა.
    - აუუ არ მინდა - შეიშმუშნა და ჩუმად მითხრა
    - კაი რაა წამოდი კაი იქნება. -ამასობაში ზარიც დაირეკა. თორნიკე სალომესთან მივიდა და მათ ლაპარაკზე დავშტერდი:
    - რას აპირებ შენს წვეულებაზე?
    - უბრალოდ გავერთობით. ბევრი ხალხი იქნება
    - აპირებ რომ დალიო?
    - არ..არა.
    - აბა ნარკოტიკების მიღებას აპირებ? - გაეცინა
    - არა საიდან მოიტანე!
    - აბა სექსი უნდა გქონდეს? - მაცდურად გახედა სალომეს. ამაზე კი ავფეთქდი და კლასიდან ისე გავედი არც კი შეუმჩნევიათ არცერთს. საპირპარეშოში გავქანდი. ცრემლები თავისით მოდიოდა და მოდიოდა, ვქვითინებდი, ამიტომ ონკანი მოვუშვი რომ ჩემი ხმა დაეფარა და კარები გადავკეტე. საკუთარ თავს ვეუბნებოდი "ნუ ეჭვიანობ! ნუ ეჭვიანობ ლანა! ნუ ეჭვიანობ მან უბრალოდ იხუმრა!" არ ვიცოდი რა მექნა მაგრამ ვერ ვწყანრდებოდი. კედელზე ჩავსრიალდი, ფეხები მოვკეცე და მუხლებში თავი ჩავრგე. გაკვეთილს არ დავსწრებივარ. ამ დროს კი კაკუნი ისმის კარებზე დ ანაცნობი ხმა:
    - ლანა კაი რა, ვიცი რომ აქ ხარ გააღე კარები! - მე ხმას არ ვიღებდი
    - ლანა გეყოფა! ვიცი რომ ჩემი თვალების დანახვა ისევ გინდა. - მართალია ჩვენ შორის დიდი ხის კარები იყო მაგრამ მაინც ვგრძნობდი ამ დროს როგორ იღიმოდა. უფრო მაღიზიანებდა.
    - შემეშვი... -ძლივს ამოვღერღე ერთი სიტყვა. ვიცოდი რომ არ დამენებებდა თავს და ასეც მოხდა. როცა მიხვდა რომ ღადავის ხასიათზე არ ვიყავი დასერიოზულდა და ბოხი ხმით გამომძახა:
    - ეხლა გოგო გააღე თორე გეფიცები... - არა მისი გამწარება ნამდვილად არ მაწყობდა. ამიტომ გარები გავუღე, შევტრიალდი და ონკანს ხელებით დავეყრდენი. თავი დაბლა მქონდა დახრილი და თვალები დახუჭული, როდესაც მისი ხელები ვიგრძენი, მჭიდროს მიმიკრეს მათ მის მკერდზე. მე უბრალოდ ვერ მოძრაობდი, გაშეშებული ვიდექი და თვალებიდან ცრემელბი მომდიოდა ის კი ჩემს კისერს აგემოვნებდა..
    ვერ ვინძრეოდი, მალე ტირილიც შევწყვიტე. ისიც მოეშვა ჩემს კისერს და მისკენ შემატრიალა. თვალებში მიყურებდა. უცებ სიცილი ატეხა და მომშორდა. მისი საქციელები მაკვირვებდა
    - რა გჭირს?
    - პატარა ბავშვის სახე გაქ და ის მჭირს - რამის ძირს დაწოლილიყო ისე გულიანად იცინოდა, მეც გამეღიმა მის სიცლიზე ალბათ გიჟს თუ არ გაეღიმება მარტო..უცებ დასერიოზულდ ამოვიდა გულში ჩამიკრა:
    - მაპატიე.. - მეც არაფერი ვუთხარი და მის მკლავებში გავინაბე. ასე ვიყავით ალბათ 10 წუთი, სიტყვა არცერთს არ ამოგვიღია. და აი სახელური ჩამოიწია და სასწავლო ნაწილი შმეოიჭრა. ჩვენ უხერხულობისგან აღარ ვიცოდით რა გვექნა. მაშინვე დირექტორთან გაგვათრია ეკამ. არადა როგორ მრცხვენოდა ამ ქალის. დირექტორი კაბინეტში არ იყო. ჩვენს დასჯილი ბავშვებივით ცალცალკე სკამებზე ვიჯექით. ეკამ დაიწყო:
    - თორნიკე კალანდაძევ! ამისთვის სასტიკად დასიჯები. რატომ აცდუნე ლანა?!
    - არა ქალბატონო ეკა, არფაერი არ.. - გამაწყვეტინა
    - შენ ნუ ერევი ლანა. ვიცი პატიოსანი გოგო ხარ მაგრამ ამას მაინც როგორ აყევი? - ეხლა მე მომადგა, ეს ქალი გადამრევდა. მისი სიტყვები ჩინურივით მესმოდა. უფროსწორად არც ვუსმენდი ''ბლა ბლა ბლა'' და აი დირექტორიც შემოვიდა. მაგიდაზე ხელი დაარტყა და ჩხუბი დაგვიწყო. თორნიკესკენ თვალი გავაპარე და უდარდელი სახით იჯდა.
    - ახლავე თქვენს მშობლებს დავიბარებ. ნომრები მითხარით დროზე!.. - აი ესღა მეკლდა..
    - ჩემი მშობლები აქ არ არიან... - ძლივს ამოვღერღე. თორნიკემაც დაამატა თავისი,
    - მე მშობლები არ მყავს.. - ამაზე კი გაოგნებულმა გავხედე, მე ეს ამბავი არც კი ვიცოდი. მაგრამ აქ მისთვის კითხვების დასმას არ ვაპირებდი.
    - ლანა შენი ძმის ნომერი მითხარი მალე!
    - აუუ გთხოვთ არ გინდათ, მეორედ არ გამეორდება.. - ოღონდ ეს არა ოღონდ ეს არა. ჩემი ძმა ამას გაიგებდა. ვაიმე.. ვაიე.. ვაი-მე.. აუ არა..
    - მითხარი მალე ეხლა! - შეწინააღმდეგებას აზრი არ ქონდა და ნომერი ხმის კანკალით ვუთხარი.
    - შეგიძიათ წახვიდეთ - მოგვიგო ეკამ. პირველი მე გამოვვარდი, ჩანთას დავვლე ხელი და სკოლის ეზოში გავიქეცი. თორნიკეც მომდევდა ვგრძნობდი. ხესთან მივედი და ჩამოვჯექი. ისიც მოვიდა დ ამომიჯდა:
    - აუ ლაან, დაწყანრდი რა.
    - რა დავწყნარდე კაი რა თორნიკე, ჩემი ძმა მომკლავს.
    - მე შენ ძმას მოვკლავ - გამიღიმა
    - აუ არ ვარ ხუმრობის ხაისათზე ეხლა.. - არაფერი არ უთქვია უბრალოდ მომეხვია. სიჩუმე ბოლოს მე დავარღვიე, გავბედე და ვკითხე.
    -შენი მშობლები.. ისინი დაიღუპნენ? - თვალებში შევხედე, სახე მოისრისა და ღრმად ამოისუნთქა.
    - ლანა ეს... ისინი ავტოკატასტროფაში დაიღუპნენ. 3 წლის წინ. - ეს ყველაფერი ისე ჩვეულებრივ წარმოთქვა გაოგნებული დავრჩი.მის მაგივრად ემოციები თთქოს მე მომაწვა. ვეღარაფერი ვუთხარი და გულში ჩავიკარი. კარგა ხანი ასე ვიყავით შემდეგ კი თვითონვე მომშორდა.
    - არის რაღაცეები რაც მინდა იცოდე.
    - შეგიძლია მერე მითხრა.
    - მერე შეიძლება ჩემთან ყოფნა არ მოგინდეს.
    -თორნიკე რა მოხდა?
    - უნდა იცოდე მკვლელს რატომ მეძახიან
    - ისინი უბრალოდ გეძახიან ეს ხომ შეცდომაა.
    - არა ლანა. მე ადამიანი მოვკალი.
    გადავინაცვლოთ 2 წლით უკან*
    - არა შენ უბრალოდ არ გესმის. - გოგონას ჩუმი ხმა ისმოდა
    - უბრალოდ ჩემს გვერდით მინდა იყო..
    - ვიცი, ვიცი თორნიკე..მაგრამ არ შემიძლია. - თავი დაბლა დახარა.. ეცადა ცრემლები არ შეემჩნია..
    - რატომ? უბრალოდ მითხარი სოფი..-მისი გრძელი თითები ნიკაპზე მოჰკიდა და თავი ააწევინა.
    - ჩემი შეყვარებული ამის წინააღმდეგია .. ამის გაგრძელებას ვეღარ შევძლებ. მან იცის რომ შენ უბრალოდ ჩემი სკოლელი ხარ რომელსაც თითქმის არც ვიცნობ.
    - არა სრული აფსურდი! ჩვენ ერთმანეთი ვიყვარს შენი შეყვარებული არარის ის გაიგე? არარის.. რაც ა რუნდა საჭირო იყოს მასთან ყოფნა არ დამტოვო. მის აზრს უსმენ?.. უბრალოდ ჩაალაგე საჭირო ნივთები და წავიდეთ აქედან, მხოლოდ ჩვენ ორნი. სადაც გინდა.. მართონი ვიქნებით, ხელს აღარაფერი შეგვიშლის.
    - შენ ვერ დატოვებ ქალაქს. მშობლებს ძალიან უყვარხარ.. .. ამაზე დაფიქრდი. რა ეშველებათ შენს გარეშე..
    -მშობლები არ მყავს არა. მარტო ვარ და ახლა შენც მტოვებ. ბრავო.
    - დავრჩებოდი მაგრამ..
    - არ წახვიდე..
    - არშემიძლია აღარ მინდა შენთან ურთიერთობა. - გოგონამ ვეღარ მოითმინა და სიმართლე უთხრა.
    - გეხვეწები.. - ყბა უკანკალებდა თორნიკეს და ხელს უფრო და უფრო მაგრად უჭერდა
    - თორნიკე...მტკივა..
    - ამის დედაც სოფ. უბრალოდ დარჩი - დაიყვირა მაგრამ არ შეშინებია გოგონას. იცოდა მისი ხასიათი და კვლავ ეცადა ამას გამკლავებოდა
    - არ შემიძლია. არა
    - გავიქცეთ. ერთად წავიდეთ.
    - გაგიჟდი? სად უნდა ვიცხოვროთ.. - გოგონა ცდილობდა საფუძვლიანი მიზეზი მოენახა დაშორებისთვის
    - აგარაკი ჰქონდათ ჩემს მშობლებს. გასაღებს ავიღებ და იქ წავიდეთ. - აკანკალებული ნერვიულად ლაპარაკობდა. ერთი ხელი თმაზე გადაისვა ნერვიულობისგან, მეორეთი კი კვლავ სოფი ეეჭირა
    - არა ნუ გიჟდები..
    -ფულსაც წამოვიღებ, ყველაფერს რაც გამაჩნია. ვიმუშავებ კიდეც. უბრალოდ გეხვეწები. - ამას არ მოელოდა გოგონა იმ 14 წლის ბიჭისგან რომელიც წინ ედგა. მაგრამ მის ლამაზ თვლაებს ცრემლი სდიოდა. დაუჩოქა და მისი ხელი ტუჩებთან მიიტანა, შემდეგ კი შუბლი დაადო და აქვითინდა. გოგონამ არ იცოდა რა ემართებოდა. ვერაფერს გრძნობდა. არანაირი სევდა. უბრალოდ სინანულს, სხვას არაფერს. ხელები მოადუნა თორნიკემ. გოგონამ დრო იხელთა და დაიძვრინა თავი. ბიჭი თვალებით დაჩოქილი ევედრებოდა დარჩენას. მაგრამ სოფომ საპირისპირო აირჩია..
    თორნიკე წამოდგა ცრემლები მოიწმინდა დამანქანაში ჩაჯდა. არავინ იცოდა საით მიდიოდა. ბოლოს კი მისი მანქანა სოფის შეყვარებულის სახლთან გაჩერდა. იმ საღამომ სისხლით ჩაიარა. ბრალდებულს არასრულწლოვნების გამო 4 წელი მიუსაჯეს...
    შოკირებული ვიჯექი. ვეღარაფერს ვეუბნებოდი. ლევდიანი თვალებით მიყურებდა, ხმა ვერ ამოვიღე. მან კი უბრალოდ მიმიხუტა. ასე ვიჯექით და ვსაუბრობდით, რაზე არც კი ვიცი დაზუზტებით. მობილური მირეკავდა. ირაკლი იყო. თორნიკეს გამოვეცალე და ხმის კანკალით ვუპასუხე:
    - ჰ..ჰო..
    - სად ხარ? - ჩვეულებრივი ხმა ჰქონდა
    - სკოლაშ.. სკოლის ეზოში.
    - კარგია იმიტომ რომ ეხლა შემოვალ მალე სკოლის ეზოში. - ამაზე ტვინში ამასხა. თორნიკეს ხელით ვუჩვენებდი წასულიყო დროზე იქიდან. და ისიც მალევე გაქრა. როგორცვე ირაკლის მოვკარი თვალი მაშნვე გავთიშე ტელეფონი და მისკენ წავედი. მან თითქოს არც შემიმჩნია ხელზე მაგრად ჩამკიდა ხელი ისე რომ მეტკინა და სკოლისკენ მიმათრევდა:
    - ეე რა ხდება?
    - ჭკუა რო ვერ ისწავლე ის ხდება
    - აუ დაგირეკეს...
    - დიახაც. შენ რა გეგონა? რამდენი ხანია? არ მომატყუო!
    - არაფერი არ ხდება უბრლაოდ ცუდად ვიყავი და დამეხმარა მდგომარეობაში ჩადგომაში, დღეს იყო, მარტო დღეს, მხოლოდ ერთხელ. დამიჯერე გთხოვ.. - თვალებზე ცრემლები მედგა. გაბრაზებული მიყურებდა
    . - კაი ჯანდაბას. არ ვიცი რატომ მაგრამ.. არა იმ ნაბიჭვარს ამას არ შევარჩენ.
    - ირაკლი, გაჩერდი რა. მასთან დაპირისპირება არ გინდა გთხოვ. გპირდები არ გავეკარები..
    - კაი.. მაგრამ ჩემს სათქმელს მანც ვეტყვი.
    ისევ შემიყავნა დირექტორთან. ისევ ხელახლა მოყოლა, ისევ ხელახლა ჩხუბი და თავის გამართლება. სახლში მიმიყავნა. თქვა რომ საქმე ჰქონდა და გავიდა. საშინლად ვნერვიულობდი. ერთ ადგილზე ვერ ვჩერდებოდი.თორნიკეს მოყოლილზე ვფიქრობდი. შემდეგ იმაზე რაც მოხდა.ჯერ ვიფიქრე გავყვები მეთქი, მარა არა.. მოსაღამოვდა. ნერვიულობას ვუამტებდი. და ზუსტად 11ის 3 წუთზე კარი ირაკლიმ შემოაღო. ძლივს ვიცანი, თვალი ჩასიებული ჰქონდა და ტუჩი გახეთქილი, მაშინვე მივვარდი:
    - ეე კარგად ხარ? სად იჩხუბე?
    - არაუშავს, მე კარგად ვარ, იმ ნაბიჭვარს უფრო მეტი მოხვდა.გამიმართლა მარტო რომ იყო. იმედი მაქ ახლა ვერარ სუნთქავს უკვე.
    - მოიცა ვის ეჩხუბე? - გონება დავძაბე
    - კალანდაძეს. - მისი ამის თქმა და ჩემი შოკიერება ერთი იყო. თავში სისხლი ჩამექცა ალაბთ. გავითიშე ამ სამყაროდა. "კალანდაძეს, კალანდაძეს" სულ ეს სიტყვები მიტრიალებდა თავში. ნუთუ ისე სცემა რომ ვეღარ სუნთქავდაო.. არა რაღაცას მატყუებდა... ასე უნდა იყოს. სხვანაირად ვერ იქნება.
    - მოიცა შენ? მარტომ?
    - არა ძმაკაცებთან ერთად.
    - აუ კაი რაა,, საფრთხეში ჩაიგდე თავი! - რეებს ვბოდიალობდი არც ვიცოდი. მას არაფერი არ უთქვამს, ჭრილობები დავუმუშავე და ოთახში ავედი. მთელი ღამე თორნიკეზე ვფიქრობდი. ყველაფერი ხელმეორედ გადავხარშე ჩემს ტვინში და მაინც ვერ/არ მჯეროდა იმ ფაქტის რომ იგი მოკვ... არა არა რა სისულელეზე ვფიქრობ არა! დიდი ხნის ყოყმანის შემდეგ მობილურზე ვურეკავდი.. არ იღებდა. შეტყობინებაც მივწერე რამდენჯერმე. არააირი სიახლე არც ამაზე.. ბოლოს ღამის 3 საათზე დავიწყე რეკვა. იმ იმედით რო მიპასუხებდა მაგრამ შემდეგი სიტყვები მივიღე "მობილური გამორთულია ან გასულია მომსახურების ზონიდან"

    მობილური ხელის კანკალით მოვიცილე სახიდან და საწოლზე მთელი ძალით დავახეთქე. მოვიკუნტე და ვტიროდი.. რაზე არც მე არ ვიცი. ალბათ იმაზე რომ შეიძლება კალანდაძე ახლა სადმე აგდია მკვდარი.. ან საერთოდ მორგში. ან ზეცაში.. არ ვიცი არვიცი. ამ ფიქრებში ჩამეძინა კიდეც, მაგრამ როდის არ მახსოვს. მზე თვალებში მაჭყიტავდა. საათს დავხედე და 11-ის წუთები იყო. სკოლაში წასვლას აზრი არ ჰქონდა. თავი ოდნავ წამოვწიე და თავბრუ დამეხმა, საფერთქლები საშნლად მტკიოდა. ძლივ ძლივობით მივედი ჩემ კარადასთან რომ ტანსაცმელი გამომეღო. მანამდე კი ჩემს თავს მოვკარი თვალი სარკეში. ვხედავდი გოგოს, რასაც ჰქვია ჩამომდნარი იყო. თვალები ჩასიებული, ჩაშავებული და საშინლად გამხდარი. არ ვიცი ეს ლანა არ იყო! ეს მე არ ვიყავი! ამაზე კიდევ უფრო მომადგა ცრემელბი და მათაც თავისით გაიარეს გზა ჩემს ლოყებზე. ჩემი თავის თვალიერებას მოვრჩი. არ ვიცი ეს ყველაფერი ამ ერთი ღამით თუ იყო გამოწვეული.. მაგრამ ფაქტი იყო რომ საშინლად გამოვიყურებოდი. როგორც ყოველთვის ჯინსები კეტები და მაისური ჩავიცვი. სახე ცოტა მოვიწესრიგე და დაბლა ჩავედი.
    -სკოლაშ არ წახვედი? - გაკვირვებით შემომხედა ირაკლიმ
    - არა თავი მტკივა ძალიან.
    -ააა. კაი.
    - შენ როგორ გაქ ჭრილობები? - თან ჩაიდანი გაზქურაზე დავდგი.
    - კარგად. - მეტი აღარაფერი უთქვია. მეც დივანზე ჩამოვჯექი და სანამ ჩაი ადუღდებოდა ტელევიზორს 'ვუყურებდი' სინამდვილეში კი იმაზე ვფიქრობდი რომ დღეს გავუშვი შანსი იმისა რომ შემეძლო ის სკოლაშ მენახა. მალევე ადუღდა ჩაიც, ვისაუზმე და ისევ ჩემს ოთახში ავედი. გაშტერებული ვიწექი და საათს ვუყურებდი. როგორ მოძრაობდა წამის მაჩვენებელი. და ამასობაში 2 საათიც გავიდა. ფაქტიურად კოტრიალის მეტი არაფერი გამიკეთებია. შემდეგ ხელი დავავლე ჩემს წიგნს და ფანჯრის რაფისკენ გადავინაცვლე. ვკითხულობდი მაგრამ თავში არაფეირ შემდიოდა., ეს ყველაფერი ზერელედ იყო გაკეთებული ამიტომ მაასაც შევეშვი. გვერძე გადავდე და ფანჯრიდან ვიყურებოდი იმ იმედით რომ ის ვისაც ველოდი სკოლის მერე მოვიდოდა დადგებოდა ჩემი ფანჯრის წინ და დამიძახებდა, დამიშტვენდა ან თუნდაც ქვას ისროდა ჩემს ფანჯარზე. მე კი სიხარულით გავძახებდი ქვევით ჩავიდოდი დ ამოვეხვეოდი... რათქმაუნდა ეს ყველაფერი ოცნება... მოსაღამოვდა, მე კი ისევ ფანჯარასთან ვიჯექი, ველოდებოდი, უიმედოდ რაღაც იმედის ნაპერწკალს მაინც.. მაგრამ ამაოდ.
    გადიოდა დღეები. ყოველდღე ერთი და იგივე იყო. ვდგებოდი მივდიოდი სკოალშ, ჩემს გვერდით მერხი ისევ ცარიელი იყო როგორც 4 თვის წინ. თითქოს მომავალში გადავხტი და ისევ წარსულში დავბრუნდიო. ყველაფერი ზუსტად იგივენაირად მეორდებოდა. დეჟავუს გრძნობა, ნიკა და სალომე ისევ ერთად იყვნენ. მე ისევ 'შკოლნიკა' ვიყავი, მაგრამ ეს დიდაც არ მანარვლებდა. ისევ მარტო ვიჯექი და ისევ სწავლაზე ვფიქრობდი. სახლში მივიდოდი ვისწავლიდი, შემდეგ კი ფანჯარასთან ვჯდებდი ხოლმე სანამ ძილი არ მელეოდა. ისე უბრალოდ ვიჯექი და უკიდეგანო სივრცეს გავცქეროდი ხოლმე, როგორც ახლა. ამწამს. არ ვიცი ასე რატომ ვიქცევი, ველოდები მკვდარს?! არა, არა.. რაღაც სისულელეა ალბათ ამას იმდენად დავეჩვიე რომ უკვე ინსტიქტურად ვაკეთებდი. ირაკლი ისევ ძმობას მიწევდა, ჩვეულებრივ. მალე ჩემი მშობლებიც ჩამოვიდნენ, ბედნიერი ვიყავი მაგრამ რაღაც ჩემი ნაწილი მაინც მკვდარი იყო. რაც შეეხება "თორნიკე კალანდაძე"-ს მას არავინ ახსენებდა ჩემი გულის გარდა..ასე გავიდა 2 წელი.
    რატომღაც ამდენი ხნის შემდეგ მომინდა მდელოზე წასვლა. ასეც მოვიქეცი. ისე გამოვედი სახლიდან არც არავის შევუმჩნევივარ....იქაურობა შეცვლილი იყო.. ბალახი კარგად იყო ამოსული.. ალაგ ალაგ სხვადასხვა ყვავილებიც ხარობდნენ. ვუყურებდი მდელოს და ყველა ბედნიერი წამი მახსენდებოდა. ვიდექი მდელოზე და ვიყურებოდი, უცებ ქარი ამოვარდა, ძალუნებურად უკან დავიხიე და დავეჯახე, რაღაცას, თბილს.. ნაცნობ სილუეტს. ნაცნობ მწვანე თვალებს, ნაცნობ რიმილს და ნაცნობ მზერას...
    ეს ის იყო.. ის იყო რაც მე მჭირდებოდა!



    სულ ეს იყო ჩემო ძვირფასო მკითხველნო. დასასრული თქვენთვის მომინდია, როგორც გინდათ ისე იფიქრეთ
    1) ლანა ჭკუიდან შეიშალა
    2) თორნიკე კვლავ ცოცხალი იყო. ანუ ‘Happy End”
    ავტორი :Wasted Youth
    2 562 ნახვა
    GOGATV

    abezara