გიორგი ბახუტაშვილმა თაფლობისთვე ნაქირავებ ბინაში გაატარა

ახალგაზრდა წყვილმა, მსახიობმა გიორგი ბახუტაშვილმა და ტელეოპერატორმა თაკო შოშიაშვილმა თავიანთი ბუდის მოწყობა დაქორწინებიდან მალევე დაიწყეს. საცხოვრებლად ცალკე, დუპლექსის ტიპის ნაქირავებ ბინაში გადავიდნენ, საჭირო ნივთები, ავეჯი თავად შეიძინეს. მათ სახლში პატარა, ერთი შეხედვით უმნიშვნელო ნივთსაც თავისი ისტორია აქვს, რაც საცხოვრებელ გარემოს მეტ სითბოს მატებს. ახალგაზრდა დიასახლისი ოჯახის საქმეებს სიამოვნებით უძღვება, არც გაზქურასთან დგომა ეზარება და შინ დაბრუნებულ ქმარს ნაირ–ნაირ კერძებს ახვედრებს.
გიორგის დღის რეჟიმი ძალიან დატვირთულია. სერიალში "ჩემი ცოლის დაქალები" და კინომსახიობთა თეატრში აქტიურად არის დაკავებული, ამიტომ წყვილმა ვერც თაფლობისთვე მოიწყო და ზაფხულის ცხელ დღეებსაც თბილისში ატარებენ.
გიორგიმ და თაკომ "სარკეს" შინ უმასპინძლეს და თავიანთ ოჯახურ ცხოვრებაზე ესაუბრნენ.
– როგორ დაიწყეთ თანაცხოვრება, ქორწინების შემდეგ რა აღმოჩენები გააკეთეთ ერთმანეთში?
თაკო: ახალი არაფერი აღმოგვიჩენია, რადგან თავიდანვე ძალიან გავიხსენით ერთმანეთთან. ჩვენ შორის არაფერი ყოფილა დამალული. ასე რომ, როცა ოჯახი შევქმენით, ერთმანეთის შესახებ ყველაფერი ვიცოდით.
გიორგი: თავიდანვე გულწრფელები ვიყავით ერთმანეთთან და ახლა უკვე ზუსტად ვიცი, რას შეიძლება ველოდო თაკოსგან და პირიქით, თაკომაც ზუსტად იცის, რას შეიძლება ელოდოს ჩემგან. როცა შვილი გვეყოლება, შეიძლება მან სულ სხვა რაღაც შემოიტანოს ჩვენს ურთიერთობაში. ალბათ ის იქნება პირველი საზრუნავი და ჩვენ მეორე პლანზე გადავინაცვლებთ. ახლა თუ მაღაზიებში ჩვენთვის ვათვალიერებთ ტანსაცმელს, მერე უკვე ბავშვისთვის შევარჩევთ. ვგიჟდები, როცა თაკოს ვუვლი, ძალიან მსიამოვნებს.
– თაკოს მიმართ თქვენი მზრუნველობა რაში გამოიხატება?
გიორგი: მინდა, რომ დილით საუზმე მოვუმზადო, საძინებელში მივართვა, მაგრამ თაკომ ფხიზელი ძილი იცის და რომ ვდგები, თუნდაც ყავის მოსამზადებლად, მომაძახებს ხოლმე, რატომ ადექიო.
– თაკო, გიორგი რომანტიკული ქმარია?
თაკო: ბუნებით ორივე რომანტიკულები ვართ...
გიორგი: რომანტიკას დრო თუ უდროობა ვერაფერს აკლებს, ეს სულიერი მდგომარეობაა. შეიძლება უბრალოდ დავურეკო და ამ დროს ვიყო ძალიან რომანტიკული. აუცილებელი არაა, ცას ვაყურებინო, შეიძლება ამისი დრო სულ არ მქონდეს.
– გიორგი რამდენად მეოჯახეა, უყვარს სახლისთვის საჭირო ნივთების შეძენა?

თაკო: უყვარს. სახლისთვის რაღაცეებს ხშირად ერთად ვათვალიერებთ, ვარჩევთ, ვყიდულობთ.
გიორგი: ბუნებით მართლაც ძალიან მეოჯახე ვართ. როგორი წარმატებულიც უნდა ვიყო საქმეში, თუ პირადი ბედნიერება არ მექნება, თავს ცუდად ვიგრძნობ. თუ ოჯახშიც და კარიერაშიც ყველაფერი კარგად მექნება და შევძლებ, არც ერთს მოვაკლო ყურადღება, კარგად ვიცხოვრებ.
– ცალკე ცხოვრების გადაწყვეტილება ერთობლივად მიიღეთ?
თაკო: კი, ორივეს ასე გვინდოდა და ეს ჩემთვის ნამდვილი კომფორტია. ცოლქმრობის პირველ ეტაპზე განსაკუთრებულად მნიშვნელოვანია ცალკე ცხოვრება. ერთმანეთის ოჯახები ძალიან გვიყვარს, მაგრამ გვირჩევნია, მარტოები ვიყოთ, ქირაც ვიხადოთ და სახლის საქმეებიც მე ვაკეთო.
– თქვენი ბუდე თავად მოიწყვეთ, თუ სახლში ყველაფერი ასე დაგხვდათ?
გიორგი: ამ სახლში ყველა დეტალი ჩვენი გაკეთებულია, ყველა ნივთს ჩვენ მივუჩინეთ ადგილი. ყველაფერს თავისი ისტორია აქვს. ამ სუვენირებიდან ზოგი საქართველოშია ნაყიდი, ზოგიც საზღვარგარეთიდან ჩამოვიტანე. ბუები აქ შევიძინეთ, ოსკარი თაკომ დაბადების დღეზე მაჩუქა ჯერ კიდევ მაშინ, როცა შეყვარებულები ვიყავით. ბიტლზების ბლოკნოტი ედინბურგიდან ჩამოვიტანე... იდიოტურ ნივთებს ვაგროვებთ. ხომ ხედავთ, ცოტა დარტყმული სახლია და რაც მოგვაქვს, ყველაფერი უხდება.
– თაკო როგორი დიასახლისია, შინ დაბრუნებულს კერძებს გახვედრებთ?
გიორგი: საჭმელების გაკეთება მაგრად ეხერხება. ახლა, ძალიან რომ დაცხა, სადილების მომზადება ეზარება. კი, მახვედრებს სახლში რაღაც საჭმელებს, მაგრამ ამით იტანჯება. ადრე სერიოზულ კერძებს მიკეთებდა.
თაკო: გიორგისთვის სადილებს სიყვარულით ვამზადებ.
– თაკო, ოჯახის საქმეების კეთება მას შემდეგ დაიწყეთ, რაც გიორგისთან ერთად ამ სახლში გადმოხვედით, თუ მანამდეც გეხერხებოდათ?
თაკო: სანამ ჯვარს დავიწერდით, დედამ ხელი მოიტეხა და სწორედ მაშინ მომიწია სახლში ყველაფრის კეთება. მანამდეც ვიცოდი საოჯახო საქმეები...
გიორგი: მაგრამ არ აკეთებდა, დედა უვლიდა. როცა დედამ ხელი მოიტეხა, მერე ყველაფრის კეთება ისწავლა და ჩავიბარე ასე "გაზიზინებული". საჭმელების კეთებაში კარგად ერთობა. მივხვდი, ტიპები რატომ სუქდებიან მას შემდეგ, რაც ცოლები მოჰყავთ. რომ ვუყურებ, როგორი მონდომებით აკეთებს, არ მშია–მეთქი, ხომ ვერ ვეტყვი?! წონაში უკვე მოვიმატე.
– საღამოობით, როცა საქმეებს მორჩებით, სახლში ყოფნა გიყვართ თუ მეგობრებთან ერთად სადმე მიდიხართ?

თაკო: ჩვენი ახლობლები, ოჯახის წევრები, მეგობრები ორივეს ძალიან გვენატრება, მაგრამ იმდენად გვაკლია ერთმანეთი, რომ გვინდა, საღამოობით სახლში ვიყოთ. ზოგჯერ ვგეგმავთ სადმე წასვლას, მაგრამ მერე გვეზარება და ვამჯობინებთ, მარტო ვიყოთ. ისე იშვიათად არის გიორგი თავისუფალი, რომ ამ დროის სხვებთან ერთად გატარება აღარ მინდა.
გიორგი: ერთი თუ დავჯექი, მერე მორჩა, სახლიდან ვეღარაფერს გავყავართ.
– თაკო, ალბათ აქტიურად ადევნებთ თვალს სერიალს "ჩემი ცოლის დაქალები". როგორ აფასებთ გიორგის გმირს, ცოტნე ცოტაშვილს?
თაკო: პროფესიული თვალით ვუყურებ, არანაირი სუბიექტურობა...
გიორგი: თაკო ხომ ტელეოპერატორია და ზოგჯერ მეუბნება, ასე რომ გექნა, ჯობდაო. ადრე, როცა ტექსტს ვსწავლობდი, პარტნიორის ტექსტს თაკო მიკითხავდა და ერთად გავდიოდით რეპეტიციებს. ზოგჯერ რაღაც იდეები ებადებოდა და მეუბნებოდა, ხომ არ აჯობებს, ეს ასე რომ თქვაო.
თაკო: ხშირად მეკითხებიან, გიორგის სცენებზე თუ ეჭვიანობო. სერიალს ისე რომ ვუყურო, როგორც გიორგის ცოლმა, შეიძლება რაღაცეები არ მესიამოვნოს. მაგრამ მე ვიცი, რა ხდება გადასაღებ მოედანზე და ამიტომ ისე ვუყურებ ამ სცენებს, როგორც გიორგის საქმეს.
– გიორგისა და ცოტნეს შორის მსგავსება თუ დაგინახავთ?
თაკო: კი, როგორ არა. გიორგის პატარ–პატარა თვისებებს, მანერებს ზოგჯერ ვიჭერ ხოლმე.
– გიორგი, არ გეშინიათ, რომ მაყურებლისთვის ცოტნედ დარჩებით და მისგან თავის დაღწევა გაგიჭირდებათ?
გიორგი: ყოფილა შემთხვევები, როცა ქუჩაში ცოტნეს მეძახიან, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ჩემს პერსონაჟთან მაიგივებენ. ზოგჯერ მსახიობს კარგად გაკეთებული რაღაც მართლაც ცუდ სამსახურს უწევს, მაგრამ მე ისიც მშველის, რომ არ ვჩერდები, თეატრში რადიკალურად განსხვავებულ როლებს ვთამაშობ. იმედი მაქვს, ხალხისთვის ცოტნედ არ დავრჩები.
– მართლია, რომ ცოტნე ცოტაშვილზე რაღაც პროექტი კეთდება?

გიორგი: არა, ეს ჭორია. შეიძლება რაღაც იდეა არსებობს, მაგრამ ამაზე არ გვისაუბრია. რაც თქვენ იცით, მეც მხოლოდ ის გავიგე.
– დაბოლოს, დასვენებას სად გეგმავთ?
გიორგი: თაკოს ვეუბნები, წადი–მეთქი, მაგრამ არ მიდის. ეს ხუმრობით, მაგრამ რეალურად ამ ზაფხულს მე შემეწირა. ისე, აუცილებლად წავალთ სადმე. ჯვარი რომ დავიწერეთ, მხოლოდ ორი დღით გავედით ქალაქიდან. იქიდან რომ დავბრუნდი, უამრავი საქმე მქონდა, ყველაფერი ერთად მოხდა და ამიტომ ვეღარსად წავედით, რომ ტელეფონები გამოგვერთო და ყველაფერს მოვწყვეტოდით. ამ სახლშიც კარგად ვგრძნობთ თავს. ერთმანეთისთვის დრო ყოველთვის გვრჩება, მაგრამ არ გვყოფნის, სულ ერთად ყოფნა გვინდა. ამ კომფორტსაც აუცილებლად მოვუწყობთ საკუთარ თავს და სადმე მშვიდ ადგილზე წავალთ.
ქეთი დინოშვილი, ჟურნალი სარკე