"კაცი დიდების ცაზე ავიყვანე, მერე კი იქიდან ჩამოვაგდე"

ზოგიერთი ქალის ცხოვრებაში ხდება გრძნობის უეცარი აფეთქება, მერე ეს გრძნობა რეალობას სცილდება, გონებას სძლევს და მთელ შინაგან სამყაროზე ბატონობს. ქალი აღმერთებს მამაკაცს, რომელსაც კარგად არც იცნობს, მასზე ფიქრში ათენებს და აღამებს, მერე კი დგება თვითგამორკვევის პროცესიც, როცა ქალი ხვდება, რომ მისი სიყვარული მხოლოდ წარმოსახვის ნაყოფი იყო. ეს გზა გაიარა ჩვენმა რესპონდენტმა, ახალგაზრდა ქალმა ნათიამ. უზომოდ შეუყვარდა კაცი, რომლის სახებაც თავის წარმოსახვაში გამოძერწა, მიაწერა ის თვისებები, რაც მას არასოდეს ჰქონია, ამ სიყვარულს წლები შესწირა და მხოლოდ მაშინ მოეგო გონს, როცა თავისი იდეალის ჭეშმარიტი სახე ახლოდან დაინახა.
ნათია:
– ნოდარი რაიონში, ნათესავის ქორწილში გავიცანი. სიმპათიური ბიჭი იყო, თავაზიანი, ინტელიგენტური მანერებით და მაშინვე თვალში მომხვდა. თვითონაც ყურადღებას მაქცევდა, თავი მარტოდ რომ არ მეგრძნო. ქორწილის შემდეგ ბიცოლაჩემმა თბილისში აღარ გამომიშვა, ათი დღით დამტოვა და სწორედ იმ ათ დღეში მოხდა ჩემში ძირეული ცვლილება.
– შეგიყვარდათ?
– კი, ოღონდ ეს მოგვიანებით გავაცნობიერე. ჩვენ ყოველდღე ვხვდებოდით ერთმანეთს. ბიცოლა მეუბნებოდა, წესიერი ყმაწვილია, შესანიშნავი დედის გაზრდილიო. მართალი გითხრათ, პიროვნულად კი მომეწონა, მაგრამ ჩემს წარმოსახვაში არსებულ იდეალურ მამაკაცს არ შეეფერებოდა. მისგან სიმპათიას რომ ვიგრძნობდი, ელვისებურად გამკრავდა ფიქრი, ისეთი მაგარი თბილისელი ბიჭები დავიწუნე და ამას როგორ შევიყვარებ–მეთქი. ზოგჯერ მეცოდებოდა კიდეც და ვდარდობდი, უიმედოდ შეყვარებული კაცის როლში არ აღმოჩენილიყო – საამისოდ მენანებოდა.
– შინაგან ბრძოლებში ყოფილხართ.

– კი, ასე იყო. თბილისში რომ დავბრუნდი, ძალიან მომენატრა. ამასაც მოვუძებნე გამართლება, ძალიან ვეჩვევი ადამიანებს და მერე განშორება მიჭირს–მეთქი. რომ არ დამირეკა, გამიკვირდა და ავნერვიულდი. ორი კვირის შემდეგ ბიძაშვილს ვკითხე, ხომ მშვიდობა აქვს–მეთქი. მიპასუხა, ნატოს, ძველ შეყვარებულს შეურიგდა და, მგონი, ცოლად მოყვანას აპირებსო. ბიძაშვილმა არაფერი იცოდა ჩემი გრძნობის შესახებ. კინაღამ ჩავიკეცე, ისე ცუდად გავხდი...
– ნატოს შესახებ მანამდე იცოდით რამე?
– ჯერ კიდევ რაიონში ყოფნისას გავიგე, რომ ნოდარი შეყვარებულს იყო დაშორებული, მაგრამ არ მეგონა, მასთან ურთიერთობას თუ გააგრძელებდა. სხვაგვარად ნუ გამიგებთ, მაგრამ ჩემით ისეთი აღფრთოვანებული იყო, ვერ ვიფიქრებდი, ჩემი წამოსვლისთანავე ნატოს თუ დაუბრუნდებოდა. ნატო ერთხელ ვნახე, ისეთი ტიპაჟი იყო, სოფლელ გოგოს ქალაქურად და გამოსულად რომ უნდა, თავი მოგაჩვენოს. ვიცოდი, რომ აქტიურობდა, ნოდართან შერიგებას ცდილობდა, მაგრამ ასე მოკლე დროში ამდენს თუ მოახერხებდა, არ მეგონა.
– მათი დაცილების მიზეზი რა იყო, თუ იცით?
– რადიკალურად განსხვავდებოდნენ ერთმანეთისგან და ვერ თანხმდებოდნენ, სულ კამათობდნენ...
– მათი შერიგების ამბავი რომ გაიგეთ, ნოდარის მიმართ დამოკიდებულება შეგეცვალათ?
– ვერ აგიწერთ, ისეთ სიტუაციაში ჩავვარდი. თავი მიტოვებულ ქალად წარმოვიდგინე, რომელიც გაწირეს, რომელსაც უღალატეს... ლამის დეპრესიაში ჩავვარდი. მერე შემოვუძახე თავს, როგორ არ გრცხვენია, რას აკეთებ–მეთქი. ბოლოს საკუთარ თავთან მივედი დასკვნამდე, რომ ნოდარის განსაკუთრებული დამოკიდებულებაც მხოლოდ ჩემი ფანტაზიის ნაყოფი იყო და სხვა არაფერი. დავემშვიდობე ჩემს წარმოსახვებს, რომელსაც მხოლოდ ტკივილი მოჰქონდა და ცხოვრება განვაგრძე. ან საერთოდ, რატომ უნდა დაითრგუნო უსარგებლო ფიქრებით თავი, როცა ცხოვრება ასეთი კარგია? მქონდა საინტერესო სამსახური, მყავდა კარგი სამეგობრო და ცხოვრებაც კალაპოტში ჩადგა.
– ნოდარი და ნატო შეუღლდნენ?
– დაქორწინდნენ და შვილიც ეყოლათ. ეს ბიძაშვილისგან გავიგე, თორემ სხვა მხრივ მათთან შეხება არ მქონია, აღარც ვფიქრობდი მაგ თემაზე. ერთ საღამოს, სამსახურიდან რომ დავბრუნდი, მობილურზე დამირეკეს. უცხო ნომერი იყო. ვუპასუხე და მოულოდნელობისგან სახტად დავრჩი, ნოდარი გახლდათ. თბილისში ჩამოსულიყო და შეხვედრას მთხოვდა, საუბარი მინდაო.
– შეხვდით?
– უარი არ მითქვამს, ეგებ რა საქმე ჰქონდა?! ერთი კი ამერია ფიქრები, გული ამიძგერდა, მაგრამ ისევ შემოვუძახე თავს, აბა, ჩქარა დაწყნარდი–მეთქი. თავი მოვიწესრიგე და ნოდართან შესახვედრად გავეშურე, უფრო სწორად, გავფრინდი. ფრთაშესხმული ადამიანი, ხომ იცით, რა ლამაზია! ჰოდა, მეც ლამაზი ვიყავი. ისევ დავატყვევე, მონუსხულივით მიყურებდა, თვალს ვერ მაცილებდა.
– ერთმანეთს სად შეხვდით?
– ცოტა ხანს კაფეში ვისხედით, მაგრამ ხალხმრავლობა იყო და საუბარი გაგვიჭირდა, ამიტომ პარკში გავისეირნეთ. აღარც მახსოვდა, რომ წლები არ მენახა, არც ის, რომ ცოლ–შვილი ჰყავდა. თითქოს ცხოვრება იმ წამიდან გაგრძელდა, როცა ფიზიკურად დავშორდით. გაუცხოების განცდა საერთოდ არ მქონდა, პირიქით, წამიერად იმაზე მეტად ახლობელი გახდა ჩემთვის, ვიდრე სინამდვილეში იყო.
– რა თემაზე ისაუბრეთ?
– თავისი ამბავი მომიყვა აღსარებასავით, რა შეცდომა დაუშვა და რას ინანიებდა. პირად ცხოვრებას ვგულისხმობ. მისი დაჩქარებული ქორწინება თურმე იმ ფაქტმა გამოიწვია, რომ ნატო ფეხმძიმედ დარჩენილა. სინდისმა არ მომცა უფლება, მიმეტოვებინაო...
– ამ ყველაფერს თქვენ რატომ გიხსნიდათ, თქვენგან რას ითხოვდა?
– თანაგრძნობას. ალბათ უნდოდა, ეჩვენებინა, რომ მისთვის ძვირფასი ვიყავი და რომ არა ის საგანგებო სიტუაცია, ნატოს ადგილს მე დავიკავებდი.
– ამ მონანიებაზე რა პასუხი გაეცით?
– ვუთხარი, რაკიღა უკვე ოჯახი გაქვს, უნდა ეცადო შენარჩუნებას, პასუხისმგებლობას ნუ გაექცევი და ნატოს მიმართ უფრო ყურადღებიანი გახდი–მეთქი. არ შემიძლია, ძალიან მიჭირსო, მიპასუხა. თვალზე ცრემლი ჰქონდა. ცოლს უყვარხარ და ეცადე, შეიყვარო–მეთქი... ეს – ორი სიტყვით, თორემ რეალურად 3 საათი ვისაუბრეთ. დრო ისე გავიდა, ვერც ვიგრძენით.
– ასე გონების კარნახით უთხარით, თუ გულიც ამასვე გეუბნებოდათ?
– ვგრძნობდი, რომ ასე უფრო მართალი ვიქნებოდი. ჩემს გულს არც დავეკითხე, რა უნდოდა... შინ ძალიან აღელვებული დავბრუნდი, ღამით ბალიში დავასველე ცრემლებით.
– ნოდარმა ცოლთან ურთიერთობა დაალაგა?
– როგორც ვიცი, ორი კვირის შემდეგ დაბრუნდა ოჯახში. მანამდე ორჯერ კიდევ შევხვდით და ვისაუბრეთ. ვატყობდი, ჩემგან სხვა პასუხს ელოდა, ამიტომ დამითქვა ეს შეხვედრებიც, მაგრამ ჩემი პასუხი მტკიცე და შეუვალი იყო.
– სამაგიეროდ, გულში არ გქონდათ სიმტკიცე და შეუვალობა. ამას როგორ გაუმკლავდით?
– ფაქტობრივად, ვერც გავუმკლავდი, ერთთავად მასზე ვფიქრობდი. ადელის სინდრომი (ცალმხრივი სიყვარულით გამოწვეული განცდა. ავტ.) შემეყარა. მეგობრებში თავს ვეღარ ვიკავებდი, სულ მასზე ვსაუბრობდი, მის მეტი არავინ და არაფერი მინდოდა, "დიდების კვარცხლბეკზე" ამყავდა. ერთი–ორი თაყვანისმცემელი, ვინც შემომრჩა, ამავე მიზეზით ჩამოვიშორე, ნოდარის გვერდით ვერც ვაყენებდი, არადა შეიძლება მასზე მეტნიც იყვნენ.
მეგობრები მსაყვედურობდნენ, ნუ ჩაიციკლე, თორემ სერიოზულად დაავადდები, ეგ შენი ნოდარი ამად არ ღირს, ერთი უსუსური კაციაო... ამის გამო მათზე ვბრაზობდი და მეგობრებთან კონტაქტსაც გავურბოდი, არ იციან, ჩემს ნოდოს რა შეურაცხყოფას აყენებენ–მეთქი.
– რამდენ ხანს იყავით ამ მდგომარეობაში?
– გაგიკვირდებათ და, წლების განმავლობაში. რაც უფრო შორს იყო ჩემგან, მით მეტად ვაღმერთებდი. მის გამო საუკეთესო წლები დავკარგე, როცა ცხოვრებაში სასიამოვნო სიახლის შემოტანა შეიძლებოდა. ახლა ამაზე ძალიან ვწუხვარ. იცით, ყველაფერზე მეტად რას ვნანობ? იმას, რომ ამ დროის განმავლობაში პირადი ცხოვრება დავკარგე. ჩემი ცხოვრების ის წლები მხოლოდ ილუზია და წარმოსახვა იყო, სხვა არაფერი.
– ამ ხნის განმავლობაში ნოდარს აღარ შეხვედრიხართ?
– კიდევ ერთხელ შევხვდი თბილისში. ბედნიერად და გალაღებულად მიჩვენებდა თავს. იმის დამტკიცება უნდოდა, რომ ჩემი რჩევა–დარიგება პირნათლად შეასრულა და ამან სასიკეთო შედეგი გამოიღო.
– ამ მოჩვენებითობამ თქვენში რა რეაქცია გამოიწვია?
– მივუხვდი, მაგრამ მაინც გამაღიზიანებლად იმოქმედა. მისი წასვლის შემდეგ სულ ვტიროდი, დარდს გულში ვიკლავდი. მეგობრებს როგორ გავუმხელდი, მომკლავდნენ! ნოდარს ცოლთან მეორე შვილიც ეყოლა, მერე მესამეც... ცხოვრება ააწყო, მე კი არარსებულ სიყვარულს მივტიროდი.
– და მაინც, უსასრულო არაფერია ამქვეყნად...
– ყველაფერი ძალიან უცნაურად მოხდა, რასაც ნამდვილად ვერ წარმოვიდგენდი. საქმე ისაა, რომ ნოდარი ცოლს გაშორდა და ჩემთან მოვიდა. მითხრა, ბევრს ვეცადე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა, მასთან ვერ ვიქნები, უშენოდ არ შემიძლიაო.
– ამან თქვენს ცხოვრებაში რა შეცვალა?
– ვიფიქრე, ესაა ჩემი ბედისწერა, მაინც ვერ ავცდი–მეთქი და სიხარულის ფრთები შემესხა. ერთხელ შევხვდი, ორჯერ, სამჯერ და... მივხვდი, რომ ჩემი შეყვარებული სულაც არ იყო ის სათაყვანო მამაკაცი, რომელსაც ჩემს ფიქრებში ვსახავდი. არ იმსახურებდა ჩემგან ამხელა გრძნობას, არც იმ წლებს, რაც მისთვის გავიღე... და არც მე მოვიქეცი სწორად, მთელი ამ ხნის განმავლობაში ჩემდაუნებურად იმედის ნაპერწკალს რომ ვუსახავდი. ცუდი ისაა, რომ სანამ რეალობის წინაშე არ დავდექი, ამას ვერ მივხვდი, ხოლო კარგი ისაა, რომ ბოლოს და ბოლოს დადგა დრო, როცა ამის მიხვედრის საშუალება მომეცა, გონს მოვეგე და მასთან არ დავრჩი.
– ძალიან კარგია, თუ საბოლოოდ საკუთარ თავში გაერკვიეთ.
– სამაგიეროდ, საკუთარი თავით გაწბილებული დავრჩი და ახლა ახალი პრობლემა გამიჩნდა – საკუთარ თავთან დაეჭვების და არასრულფასოვნების შეგრძნების.
– ფსიქოლოგთან ვიზიტზე არ გიფიქრიათ? მსგავს შემთხვევაში ყველაზე ეფექტური საშუალება იქნებოდა.
– არის კი თუნდაც ერთი მსგავსი შემთხვევა? ჩემნაირი აბდაუბდა გოგო სადმე დაბადებულა? საყვარელი ადამიანიც ცუდ დღეში ჩავაგდე და საკუთარი თავიც. რით ვერ დავეხსენი არარსებულ სიყვარულზე ფიქრს და რატომ ვმოსავდი დიდების შარავანდედით ადამიანს, რომელიც სინამდვილეში ბევრად დაბლა იდგა?
– ნოდარს როგორ დაშორდით, უთქმელად თუ ყველაფერი აუხსენით?
– გულწრფელად ვუთხარი, რასაც ვფიქრობდი. გაოგნებული მიყურებდა, ვერაფერი გაიგო. მგონი, საერთოდ ქალთა მოდგმის მიმართ დაეკარგა წარმოდგენა. რამდენიმე ხანში ოჯახში დაბრუნდა, თურმე არც იმდენად გაუსაძლისი ყოფილა ნატოსთან ურთიერთობა. ასე რომ ყოფილიყო, ხომ არ მიბრუნდებოდა?
– თქვენი ბედი როგორ წარიმართა, როცა წარმოსახვებისგან გათავისუფლდით, სხვა მამაკაცი აღარ გამოჩენილა თქვენს ცხოვრებაში?
– ერთი პიროვნება გავიცანი და ძალიან მომწონს. თავადაც სიმპათიითაა განწყობილი... მაპატიეთ, მაგრამ მასზე ბევრს ვერ ვილაპარაკებ. ჯერ დაკვირვების პროცესში ვარ. არ მინდა, გულამდე მივუშვა, იგივე რომ არ დამემართოს. ღმერთმა ქნას, მასთან მაინც ავაწყო ურთიერთობა და ის დაკარგული წლები მთელი ცხოვრების სინანულად არ მექცეს.
ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე