ერთი ნაბიჯია (სრულად)

მე?! მე გამწარებული ვარ! ვერ მხედავ? შემხედე, კარგად შემხედე. თვალებში ჩამხედე. წითელ ხაზებს ხედავ? ძარღვებს ხედავ კისერზე? ჩემი ყვირილი გესმის???? გრძნოობ??? გტკივაა??? ყველაფერი გავაკეთე. ლექსიც კი დაგიწერე! გიმღერე კიდეც, აქამდე ვის უნდა ეთხოვა რომ მემღერა! შენზე ვიფიცებოდი! გაღმერთებდი! ლოცვაც კი დამაწყებინე! მხედავ??? კარგად შემხედე. დამიმახსოვრე! მე იცი ვინ ვარ??? ყველაზე ცუდი სული გქონია, დამპალი და უსიყვარულო. შენზე ფიცს ვერ გაპატიებ, აი მაგას ვერ დავივიწყებ თორემ სხვა ყველაფერს ეშველება. შენ ღალატს ვერ ავიტან. ახლა ნუღა ტირი, მაშინ გეფიქრა! მანამდე გეფიქრა ყველაფერზე!! არაფერი მითხრა. პასუხიც კი არ გამცე.
-მივდივარ. არც კი მაქვს უფლება რომ დავრჩე. ბედნიერებას გისურვებ.
წავიდა.
-რათ მინდა მე უმაგისოდ ბედნიერება?! მაინც მეფიცება, ამ სიყვარულის...

* * *
მთელი უბანი ემზადებოდა ანუკას გამოშვებისთვის. თვალები, დურბინდები, ჭორები, ყველაფერი უკვე მომზადებული ქონდათ.
სად იკერავდა, სად ყიდულობდა, სად იკეთებდა...
ყველაფერი გაგებული ქონდათ.
ვინ წაიყვანდა?
ეს ყველაზე მთავარი იყო. რითი წაიყვანდნენ. რას მოიფიქრებდა ყველაზე თამამი გოგოს სტატუსის მატარებელი ანუკა?!
არაფერი იცოდნენ და იმიტომაც ელოდებოდნენ ასე ძალიან 2012 წლის 30 მაისს.

ანუკა არ ღელავდა. ან რატომ იღელვებდა. ყველაფერი მზად ქონდა. პარტნიორიც ყავდა. იცოდა ლამაზიც იქნებოდა.
დაურეკა.
-ხო დათ?
-მოვიდე?
-ნახევარ საათში მოდი, მზად ვიქნები.
-კაი მოვალ.

სუნამო... პომადა... პუდრი ბოლოჯერ... ფეხსაცმელი... სუნამო... კიბეები...
დათუნა მანქანასთან იდგა და ელოდებოდა.
უკვე უყურებდნენ.
-რა სიმპათიური ხარ დაათ?!
-შენ რა ფორმაში ხარ, კიდე კაი მე რო მიმყავხარ თორე, მამაშენი მოკვდებოდა ნერვიულობით.
-კაი ვაგვიანებთ წავედით.
ჩასხდნენ.
უყურებდა და იღიმებოდა...
-ნუ მიყურებ რაა
-რატო ეე?
-დავკომპლექსდები. ცუდად ვარ, თუ რატო მიყურებ ასე?
-ასე როგორ?
-აი ასე -თვალები გააფართოვა და ისე შეხედა დათუნას. დათუნას გაეცინა.
-არა სუპერულტრამეგა ფორმაში ხარ!
-ვაუ დაათ რა კომპლიმენტი მითხარიიი?! ხო არ შეგიყვარდი? -თვალი ჩაუკრა და ღვედი შეიკრა
-ვაი შენს პატრონს! -თავი გააქნია და მანქანა დაძრა დათუნამ.

ანუკა ვერ ისვენებდა, რაც აქამდე არ უცეკვია, ყველა სიმღერაზე ცქმუტავდა მანქანაში.
-მოისვენე შევწუხდი, იქ იცეკვე -სიცილით უთხრა დათუნამ.
-ბიჭო ვნერვიულობ ცოტა იცი?!
-შეენ? -გაკვირვებულმა გახედა -მაგას ვერ დავიჯერებ.
-აზრზე ხაარ??? სკოლა დავამთავრე, 18ის ვარ, უნივერსიტეტში ვაბარებ. დიდი ვარ უკვე დათუნა მაგარია ხო???
-მაინც ქათმის ტვინი გაქვს რა აზრი აქ
-ქათმის ტვინი შენ გაქვს -თავში ცოტათი წამოარტყა ანუკამ.
-მაგ 1 საათიან პრიჩოსკას წამში დაგიშლი იცოდე
-არც კი გაბედო, იცოდე ტირილით მოვკვდები.
დატოვა და სახლში წავიდა.
გვიან მიაკითხა და სახლში წაიყვანა.
არაფერი ისეთი განსაკუთრებული არ ყოფილა.
უბრალოდ ცხოვრების პირველი მნიშვნელოვანი საფეხური წარმატებით გაიარა და ეს აღსანიშნავია!

* * *
თეთრ ზედაზე წარწერებს კითხულობდა ზაფხულში, მონატრებული.
გულთან ეწერა
-ჩემი სიცოცხლე ხარ!
დათუნა.
განსაკუთრებული ყურადღება არ მიუქცევია, ეს არაერთხელ მოუსმენია კიდეც.
დაურეკა.
-მთაწმინდაზე წამოხვალ???
-რა გვინდა?
-რაღაც ვერ ვარ კარგად, დავლიოთ.
-ასე -საათს დახედა- 40 წუთში გამომიარე და ავიდეთ.

20წუთში უკვე მზად იყო.
დათუნაც მალე მოვიდა.
მთაწმინდაზე ასვლას სირბილი არჩიეს და ლისზე ავიდნენ.
-რატო გინდოდა დალევა?
-კაი ხანი არ დამილევია.
-მეთქი რაღაცა დაგრუზულია ისა ესა, პროსტა თუ გინდოდა ჩემ გარდა ვერავინ ნახე ?
-და შენთან ერთად მინდოდა იქნებ?!
-ხო კაი.
მზე რომ ზენიტში ავიდა გაჩერდნენ.
იქვე ჩამოსხდნენ.
დაღლილებს ფეხები მეორე სკამებზე ეწყოთ.
-გაწიე შენი დევივით ფეხები.
-შენ გაწიე შენი სპიჩკის ღერები.
-დათუნა გაწიე რაა -ფეხი კოჭზე მიარტყა ანუკამ.
-დავიღალე, მარტო შენ კი არ იღლები? -დათუნაც ეცადა ფრთხილად მიერტყა მაგრამ მაგრად მოუვიდა და ანუკაც მაშინვე სიმწრისგან დაიჭმუხნა.
-არ მინდოდა რაა, ბოდიში. -ანუკამ რომ ხმა არ ამოიღო ეგონა აღარ ტკიოდა. ფეხები რომ სკამიდან ჩამოაწყო და კაპიშონი წამოიხურა მერე უცებ გახედა.
მთელი სახე გაწითლებოდა და ჩუმად ტიროდა.
-ანუკ? ასე მაგრად გეტკინა?? ანუკა! -თან ეხუტებოდა და თან თმას უწევდა. -შენ თავს ვფიცავარ -პირველად დაიფიცა -არ მინდოდა, რა ვიცოდი. მართლა გეტკინა?
მერე ძლივს დაამშვიდა.
მანქანაში რომ ისხდნენ ანუკა ისევ სლუკუნებდა
-კაი ეხლა აბუქებ, ასეც არ მომირტყამს
-ველური ხარ
-ეეე კაი რაა -ეწყინა დათუნას.
გაბუტული ჩავიდა მანქანიდან, არც დამშვიდობებია, არც გადაუკოცნია.

* * *
გაბრაზებული იყო. სიმთვრალეში უარესი მოუვიდა. სრულიად შემთხვევით ამოყო თავი განყოფილებაში. კაბემ გაიყვანა. კაბეც საშინლად იყო ნერვებმოშლილი. ისიც ანუკაზე იყო გულმოსული. მშვენივრად ესმოდა დათუნასი, მასთან არავინ იყო და მასთან მიიყვანა. გვიან
გამოფხიზლდა
-ბიჭო, რა გჭირს, ტოო?
-კაბე?!
-მე ვარ, ხოო
-აქ საიდან?
-რო იცი რო ცუდი სიმთვრალე გაქვს ნუღარ სვამ შენც კიდე.
-კაი რა, რო იცოდე... -უნდოდა ეთქვა
-ვიცი -არ დაასრულებინა კაბემ -მესმის და მაგიტო არ გიტეხავ ცხვირ-პირს
-არ იშლი ხო შენ მამიდობას?
-მამიდა იქნება ერთი დღეც რო ამოყოფ თავს ციხეში და მერე მე ვერ გიშველი.
-აბა ვიცი და მესმისო.
-კაროჩე რაა
-კაბე კაი რა, მინდა ახლა მე შენი ლექციები?
-და რა უნდა ქნა ასე უნდა იყო მთელი სიცოცხლე?
-რა ვქნა? არა მითხარი რა გავაკეთო და გავაკეთებ. მაქ მეტი გზა? თავიდანვე რო გამეთვალა ხო იცი რა ტიპიც ვარ, შევეშვებოდი. არ ვიცოდი.
-რა არ იცოდი? ეგრევე არ შეგიყვარდა?
-მაშინ მეგონა რო არ მიყვარდა.
-კარგი რაა, რეებს იგონებ
-კი არ ვიგონებ ეგრე იყო.
-კაი კაი. ელაპარაკე?
-ცოტათი.
-რას ქვია ცოტათი?
-მარტო მე ველაპარაკე, თვითონ ვერაფერი ვერ მითხრა.
-ქონდა რამე სათქმელი? -გაბრაზდა კაბე.
-თან ვინ, ტო? პროსტა აზრზე ხარ ვიინნ??? კაი მე არა, მესმის და ხო იცი ბოლომდე ვძმაკაცობდით, მაგრამ აზრზე ხარ რეები ჩამიტარა? გასვიანი ბიჭო ის ახვარი, შენ ხო არ იცი ეხლა რა დღეში ვარ.

* * *
,,-გტკივა ფეხი?
-აღარ და გაბრაზებულიც აღარ ვარ.
-მე რო ბათუმში ვარ იცი?
-რაააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა
-რამდენი ააა-თი ხარ რაარი ანუკ, გუშინ წავედი.
-არ უნდა მითხრა შე ვეშაპო?
-არ მელაპარაკებოდი და რანაირად
-მოგეწერა მაინც, არ გაგცემდი პასუხს მაგრამ ხო მეცოდინებოდა.
-კაი დიდი ამბავი. შენ არ ჩამოდიხარ?
-მე ეგრევე ეგვიპტეში მივდივარ, ვოტ
-რაააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააააა
-რამდენი ააა-თი ხარ რაარი დათუნ, 2 კვირაში.
-არ უნდა მითხრა შე ხვლიკო?
-არ გელაპარაკებოდი და რანაირად.
-აუ რა უნამუსო ხარ. ოჯახით და რამე? ან ვაფშე საიდან, რა გინდა ეგვიპტეში?
-მე და მამაჩემი. მივყავარ რავიცი, გამოცდები რო ჩააბარე გაგაგულავებო ცოტასო :D :D :D
-ვაა უყურე ერთი როგორი ხელგაშლილი ყოფილა გუჩი
-ბიჭო ეგრე ნუ ეძახი მოგკლავ :D :D
-კაი ხო, რამდენი ხნით მიდიხართ
-10 დღით ალბათ, როდის ჩამოდიხარ?
-დასვენებას ვაპირებდი და მომიწია ესე იგი 1 კვირაში ჩამოსვლა.
-არ ჩამოხვალ და ვერც ეღირსები ჩემ ნახვას ვეღარასდროს.
-რა აგრესიული ხარ ანუკ. რას ჩამომიტან?
-სიყვარულით სავსე გულს -ვა რა გულუხვი ხარრრ B)

* * *
არაფერი ესმოდა რასაც კაბე ელაპარაკებოდა.
-ბიჭო ეეეე შენ გელაპარაკები.
-ჰო გისმენ რა იყო.
-გასვიანს-მეთქი, დავადგეთ?
-შიგ ხო არ გაქ? იცი რო არა და ისიც იცი რატომაც...
-მერე რა, მაინც.
-შანსი ვერ არის, იცი რა

* * *
1 კვირა ვერ გაიტანა. 5 დღეში ჩამოვიდა.
გადაივლო და მაშინვე ანუკას სანახავად წავიდა.
ჯერ მის დეიდაშვილს მიაკითხეს ცურვაზე და მერე ჩოგბურთის სათამაშოდ წავიდნენ.
-მოგებულს 3 სურვილი.
-ანუკ აგებ და იცოდე.
-ვნახოთ!

ანუკაც არ იყო დარწმუნებული მაგრამ ისეთი შემართებით იყო რომ მოუგო დიდად არ გაკვირვებია. დათუნა გაშტერებული იდგა.
-შანსი არარი პროსტა, ვერ მომიგებდი, ამერია თვლა ეტყობა.
-არი არი, მოგიგე და 3 სურვილი იცოდე?!
-თავიდან, გინდა?
-არა დავიღალე.

ანუკა უკვე ფიქრობდა რა შეიძლებოდა აესრულებინა მისთვის დათუნას. რასაც თხოვდა ყველაფერს ისედაც უსრულებდა. რაღაც იდეები უკვე უტრიალებდა თავში, მაგრამ ჯერ ვერ ალაგებდა.

-დათუნა იცოდე რო საშინელებები გელის.
-მეთამაშე კიდე ერთხელ რა.
-შანსი არ არის ხო იცი არა??? უკვე მზადების პროცესშია სურვილები.
-ჰე რა გინდა მითხარი? გიყიდო რამე?
-მაგაზე დავგოიმდები ეხლა მეეე?? ისეთები უნდა გაგაკეთებინო ჯერ რომ არ გაგიკეთებია.
-ეგეთი არ არსებობს ანუკ.
-ჩემ შესაძლებლობებში ეჭვი არც კი შეგეპაროს.

* * *
ბიჭებთან წავიდნენ.
მთელი ღამე სვამდნენ, მეტი ისედაც არაფერი უნდოდა. სიგიჟეების თავი არ ქონდა.
მერე დაღლილს და ნანერვიულებს ჩაეძინა.
ქორწილი ესიზმრა, მათი.
გაოფლილს გაეღვიძა. დანარჩენებს დათუნას გინების გამო გაეღვიძათ.
ბოღმას იხრჩობდა, არ გამოდიოდა.
ყურადღებას იფანტავდა, არ გამოდიოდა.
სასმელის დალევა უნდოდა არც ეგ არ გამოდიოდა.
ძილი მოუნდა, ვერ დაიძინა.
აივანზე გავიდა, სავარძელში მძიმედ ჩაეშვა და...
სიგარეტმა უშველა...
თავ-ბრუ დაეხვა.
მყარად იჯდა.
ფეხები მოაჯირზე შემოაწყო და თვალები დახუჭა.
თვითონაც არ ელოდა.
ყველაფერი შეძლებია.
ანუკაც ხომ ეუბნებოდა ერთხელაც ჩემ გამო შენც იტირებო.
ახლა ეს არ უნდა გახსენებოდა.
პირველი ცრემლი მარცხენა თვალიდან წამოუვიდა და მალევე გაუშრა.
საძილე აბები გადაყლაპა და ცოტა ხნით დაიძინა.

* * *
დათუნას დეიდაშვილს ქონდა ცურვაში შეჯიბრება და იქ იყვნენ.
-შენ არ იცი ხო ცურვა?
-ხო იცი რო წყლის მეშინია.
-რა მშიშარა შენ ხარ, ყველაფრის შენ როგორ გეშინია.
-რისი მეშინია კიდე?
-მწერების, ტარაკნების -კიდევ აგრძელებდა დათუნა
-ეგენი მეზიზღება კი არ მეშინია.
-გადააკეთა ეგრევე.

მეორე ადგილი აიღო, გაბრაზებული იყო. 9D ფილმზე წავიდნენ. ანუკა რა თქმა უნდა ემოციებისგან კინაღამ გასკდა. ბავშვიც. დათუნაც ვერ იყო კარგ ფორმაში მაგრამ ანუკას ვერ დააცინინებდა თავს. იცოდა თუ იყვირებდა კარგი არაფერი მოხდებოდა.
-დათუნა გვკლააავს! -ყვიროდა ანუკა და ხელებს უჭერდა. -დათუნა რა სუნიაა! -უკვე ტირილამდე იყო.
რომ გამოვიდნენ გული საშინლად ქონდა აჩქარებული
-დათუნა ვერ ვარ კარგად -იძახდა გაბრუებული და შეშინებული. ხელებს იქროლებდა
-კაი ეგეთი საშიშიც არ იყო.
ანუკას მეტი არაფერი უთქვამს, მაგრამ ცოტა ხანში ქუჩაში რომ გაჩერდა და სასწრაფოდ სკამზე დაჯდა, დათუნა მიხვდა რომ მართლა ვერ იყო კარგად.
წნევა დაუვარდა.
სახლში მიიყვანა და ცოტა ხანში თვითონაც წავიდა.
მერე გვიან ანუკამ დაურეკა
-მეორეჯერ არ გაბედო და მაქ არ წამიყვანო
-ღადაობ გოგო? ვაფშე არსად აღარ წაგიყვან, როგორ ხარ ეხლა?
-ეხლა კარგად. კინაღამ გული გამისკდა
-ასეთი სუსტი როგორ ხარ ვგიჟდები რააა
-გაგაგიჟებ მე შენ, მართლა კინაღამ მოვკვდი.
-ნუ ფოფინებ.
-ბიჭო ბილეთები იყიდა მამაჩემმა უკვე.
-არ უნდა გუჩის მეც წამომიყვანოს?
-ბიჭო ნუ ეძახი მეთქი გუჩის -თან ეცინებოდა ანუკას.
-როდის მივდივარო რას ამბობდი???
-1 კვირაში უკვე.
-ეუჰ, მოვიდა უკვე.

* * *
პირველზე ფიქრობდა.
გამოღვიძებულს ენაზე მხოლოდ ის სიტყვები ედგა. ბუტბუტებდა. იხსენებდა და თან ბრაზს იკლავდა.
პარალიზებული იყო. მხოლოდ თვალებს და გულს გრძნობდა.
თვალებსაც ხუჭავდა. ყურებაც ეზარებოდა, უფრო არ უნდოდა.
გულს ვერაფერს უხერხებდა.
მაინც ფეთქავდა.
საბედისწეროდ...

-თვალები გაქვს ჩასისხლიანებული
-სიგარეტს მომიტან?
-რა დღეში გაქვს თვალები...
-მომიტან-მეთქი?
-რა გჭირს შეჩემა, დიდი ხანი უნდა იყო ესე?
-ჩემით მოვიტან.

რეტდასხმულივით წამოხტა და წავიდა.
მაღაზიაში გამყიდველი გაშტერებული უყურებდა.
ნერვები მოეშალა.
-მჭიირს რამე?
-არაფერი.
თავი ჩაღუნა და ხურდა მიუბრუნა.
-არ მჭირდება.
ხელი აკრა და გარეთ გავიდა.
იქ აღარ უნდოდა.
არსად არ უნდოდა.
ბებიამისთან წავიდა.
-ლილი სახლში ხო ხარ?
-სად ვიქნები აბა? -მხიარული ჩანდა ლილი...

* * *
-ჰე მაცილებ თუ წავიდე ჩემით?
-მანქანა გამიფუჭდა ანუკ და ისე გამოვალ.
-მანქანა რათ მინდა, დედა გაგვიყვანს, ისე ხო უნდა დამემშვიდობო?
-აბა რა, მოვალ მალე.
სახლში ერთი ამბავი იყო. კიდევ ერთხელ ამოწმებდნენ ბარგს, ლაპარაკობდნენ, სიმღერებს უსმენდნენ, სტუმრებსაც იღებდა ანუკას დედა. ნერვიულობასაც ასწრებდა.
დათუნას თავ-ბრუ დაახვია სიტუაციამ.
-ვა დავით მოხვედი შვილო? -აქტიური იყო დღეს რატომღაც ანუკას მამა
-კი მოვედი, ბატონო გუ -უნდოდა ეთქვა ჩი, მაგრამ მალევე მიხვდა ვისაც ელაპარაკებოდა -რამ.
მერე ჩუმად გაეღიმა და ანუკასთან შევიდა. ანუკაც ფორიაქობდა.
-ვა მოხვედი დათუნა? ჩამიტანე რა ეს ჩემოდანი და ამას მე წამოვიღებ.
-რამდენი ჩემოდნით მიდიხარ გოგო, საცხოვრებლად გადადიხარ?
-10 დღე ცოტაა???
-10 წელიც რო მიდიოდე რაამბავია რამდენი ბარგი გაქვს?
-ჩამატანინებ? -ანერვიულდა ანუკა -არ დამაგვიანდეს
დათუნას აღარფერი უთქვამს ისე ჩაიტანა ქვემოთ.

ანუკას რატომ ეტირებოდა ვერ მიხვდა.
ყველას თბილად ჩაეხუტა.
დათუნა დაარიგა არ მოიწყინო ჩემ გარეშეო და წავიდა.
ანუკას დედამ დათუნა ცოტა ხნით ზევით აიყვანა. ილაპარაკეს, ყავაც დალიეს და მერე დათუნა წავიდა.

* * *
-ბებო ჩაი გამიკეთე რაა, უშაქრო.
-უი, რატო ბებო, ჯერ არ დაგილევია უშაქრო, დიეტაზე ხარ?
-ბებო ანუკა ხო იცი?
-შენი ?
-ჩემი არა! -მკაცრი ტონი ეუხეშა ლილის.
-აბა ვისი ბებო?
-ეგ არის პრობლემა ლილი ეგ, გაგიჟებული ვარ.
-რატო დათუნა? -გაოცებული ლილი ფრთხილად ჩამოჯდა დივანზე, თითქოს კანკალებდა კიდეც.
-შარში ვარ ლილი შარში, თან მაგარ შარში.
-რა მოხდა მითხარი დათუნა?! -უკვე ღელავდა ლილი.
-შემყვარებია.
-არ გამაგიჟო?! -მართლა განცვიფრდა ლილი -ვაიმე მოგიკვდი ბებო, მერე? იმას არ შეყვარებიხარ?
-აღარ მალაპარაკო ჯერ რაა, ჩაი დამალევინე და მერე გეტყვი რამეს.
-ბები რომ მაინტერესებს? -ლილი ვეღარ ისვენებდა უნდოდა გაეგო რა მოხდა დათუნას თავში, გულში, სულში.
-ჯერ ჩაი გამიკეთე რაა -შეეხვეწა დათუნა და ლილიც დაფიქრებული გავიდა სამზარეულოში.
ფეხები დივანზე შემოაწყო დათუნამ და ცოტა ხანი თვალები დახუჭა.

* * *
ეგვიპტე ძალიან მოეწონა. ბავშვობიდანვე უნდოდა პირამიდების ნახვა. დათუნას ვესესხოთ სახელში და ე.წ. გუჩი სულაც არ უსმენდა გიდს. ანუკას კი ერთი სიტყვაც არ გამოპარვია და პირდაღებული დაყვებოდა უკან.
საღამოს ემოციები ჯერ დათუნას გაუზიარა, მერე ნინას და მერე ოჯახის წევრებს.
სკაიპში ისე აღფრთოვანებით ელაპარაკებოდა ყველაფერზე დათუნას, გააგიჟა. სულ ეცინებოდა.
მერე საუბარს რომ მორჩნენ რაღაც მონატრების მსგავსი მოერია ანუკას და გულიც აუჩვილდა.
სახე მოქუფრა და ლოგინზე წამოწვა. მერე გაეცინა 10დღით ვარო, მაგრამ მაინც ვერ გაიფანტა ყურადღება და ისევ დათუნას ელაპარაკა სკაიპში.
-დათუ?! არ დამცინო და მომენატრე
-არ დავიჯერებ მაგას!
-არც და ნურც.
-ნუ იტირებ ეხლა!
ანუკას რაღაც გაახსენდა, მაგრამ ჯერ ვერ ჩამოყალიბდა.
ნომერი ავიღეო, ჩააწერინა და მერე დაიძინა.
დილას რომ გაიღვიძა მაშინვე მიწერა
-ლექსი. საღამომდე.
პასუხი გვიან მიიღო, თან დაბნეული
-რა ლექსი?
ამდენი ხანი ელოდებოდა პასუხს. ჩამოუყალიბა
-სურვილი ჩემი. პირველი. ლექსი დამიწერე. სასაცილო არა, რამე კარგი.
ისევ გვიან მიიღო
-მეღადავები ხო? იცი რო შანსი ა რ ა რ ი ს. სხვა მოიფიქრე რამე.
-ლექსი-მეთქი. იცოდე ხმას....
-კაი დავაწერინებ ვინმეს :D
-გავბრაზდები, მივხვდები იცოდე. არ მომატყუო. საღამომდე.

* * *
-ხოდა ესე ბებო.
-იმ გასვიანს თვალებს ამოვჩიჩქნი. -დათუნას გაეღიმა
-შეეშვი ბებო, დებილია. -მეტი ვერაფერი თქვა ლილისთან. ამაზეც გაეცინა.
-ეგ ანუკი?! -მიხვდა ლილი რომ არაფერი უნდა ეთქვა დათუნასთან
-ბებო არ თქვა რა არაფერი
-არც ვაპირებ.
-ბებო მასაჟებს გამიკეთებ?
-აბა რას ვიზამ?!
ზედა გადაიძრო და დივანზე პირქვე დაწვა.
ლილიმ თეთრი სუფთა ხელები ზურგზე მოუსვა და დათუნასაც მალევე ჩაეძინა.

* * *
მთელი დღე ფიქრობდა. არ იცოდა სერიოზულად რატომ მიუდგა ამ საკითხს მაგრამ მთელი დღე ფიქრობდა დასაწერ ლექსზე. ყველაფერი სერიოზული აფიქრდებოდა, გრძნობებით და სენტიმენტებით სავსე. ეს არ უნდოდა, ანუკას რეაქციას ვერ აიტანდა მერე. მეტიც არაფერი აფიქრდებოდა. არც უფიქრია რომ ვინმესთვის ეთხოვა, რატომღაც ანუკას სურვილს სიფრთხილით მიუდგა. ცოტა იეგოისტა, ბევრი ,,ჩემი“ დაწერა. მერე დაკუჭა და გადააგდო. ანერვიულდა კიდეც. ბევრჯერ დაწერა. ბევრჯერ გადაჯღაბნა. სახლში ხმაურის გამო იჩხუბა კიდეც. დათუნასგან არავინ ელოდა ასეთ ხასიათს და დაემორჩილნენ კიდეც.
დაიწყო. აღარ წაშალა.
ბიჭებთან ერთად გარეთ ლექსის გამო არ გასულა. ანუკამ რომ უთხრა მომნატრებიხარო, გაეცინა. ახლა თვითონაც იგრძნო რაღაც მსგავსი. საკუთარ თავზე გაეცინა და წერა გააგრძელა.
ვერ გარითმა, წაშალა.
არაფერი გამომდისო-იწუწუნა.
ისევ დაიწყო.
მუსიკა ჩართო. მშვიდი და წყნარი.
მგონი ეშველა.
საღამომდე ბევრი იწვალა.
დიდი არ გამოუვიდა, მაგრამ როგორც ისტორიულ ქმნილებას ისე უყურებდა.
ისტორიას აუცილებლად უნდა შემორჩენოდა.
აბა რა?!
დათუნა კანდელაკმა ლექსი დაწერა.
ეს არც ერთ განზომილებაში არ ჯდებოდა.

* * *
ანუკა ატირებული და ანერვიულებული წავიდა ნინასთან.
ტაქსიც ვერ გააჩერა, თან საშინლად გაწვიმდა.
არაფერი მოძრაობდა ნინას ქუჩაზე. სახლში ვერ წავიდოდა და არც ფიქრობდა ამაზე. სულ გაიწუწა. არც ეს ენაღვლებოდა. გასვიანიც ურეკავდა და ტელეფონის დალეწვა მოუნდა. სულ გათიშა. ნინას კართან რომ იდგა ერთი ღრმად ჩაისუნთქა და ზარი დარეკა.
ნინა რა თქმა უნდა მარტო იყო. ანუკას დანახვაზე ყვირილი ხმამაღალი მოუწია.
მერე ანუკა მაგრად ჩაეხუტა. გამოიცვალა და საწოლში დაწვა
-ნინა, შენც დაწექი რა.
ნინაც დაწვა. ანუკა ეხუტებოდა და უფრო ტიროდა. თავს ილანძღავდა და ტელეფონის ხმაც ნერვებს უშლიდა.
-გააჩერე ან დაამტვრიე ნინა ან ნუ რეკავს არ შემიძლია.
-ვინ რეკავს? -დუდღუნით ადგა ნინა.
გასვიანი! -ტვინში სისხლი ჩაექცა დადიანს.
-გასვიანი ვინ არი ანუკა?! -ფრთხილად კითხა ნინამ. ანუკა უფრო ატირდა.
-ნუ მეკითხები რაა, მერე გეტყვი, მერე მოგიყვები -სლუკუნებდა და თავზე ბალიშს იდებდა.
ტელეფონი გაუთიშა. აღარ დაწოლილა. იქვე იჯდა და ანუკას უყურებდა. ასე საშინელ ფორმაში არასდროს ენახა. დამამშვიდებელი ძლივს დაალევინა და ანუკასაც ცოტა ხანში ჩაეძინა.

* * *
ანუკა იჯდა ქვიშაზე და რაღაცებს ჯოხით წერდა. ცოტა მოიწყინასავით. ნინასთან ერთად უფრო გაერთობოდა აქ.
გუჩი სულაც არ იყო მოწყენილი, ჭრელ შორტებში და გრილ საროჩკაში, ქვიშაზე ფეხშიშველა დადიოდა და თან გრილ სასმელს წრუპავდა.
სულ სხვა ამპლუაში.
ანუკასთვის თურმე ერთჯერადი აღმოჩნდა ეს სანახაობა.
მერე რატომღაც ტვინი გადაუტრიალდა და გუჩის ხელი მაგრად მოკიდა და პირამიდებისკენ წავიდა.
-მა, სურათები გადამიღე რა.
იმდენი სურათი გადაიღო მერე დათვალიერებისას დაიღალა კიდეც.
სასტუმროში დაღლილი მივიდა.
შეტყობინებები დახვდა. ჯერ არ ქონდა მათი თავი. ცოტა ხნით დაწვა.
მერე დათუნას მიწერა
-დაწერე?
-კი. პირველი სურვილი შესრულებულია.
-წამიკითხავ?
-რააა???? მოგწერ და შენ წაიკითხე.
-კაი ხოო. გამომიგზავნე და წავიკითხავ.
ცოტა ხანი არ მისვლია შეტყობინება.
რომ მოუვიდა მშვიდად დაიწყო.

* * *
ჩაძინებულ დათუნას დიდხანს ეფერებოდა ლილი და თვალებიც უწყლიანდებოდა. ასეთ ხასიათზე დათუნა არასდროს იყო. მისი ანუკა. როგორ უთხრა ჩემი არაო. ეს ყველაზე მეტად მოხვდა გულზე. თურმე ანუკა?! ლილის მაინც უყვარდა, მერე რა რომ ცუდად მოიქცა. ლილისაც ხომ გადახდენია ასეთი რაღაც. კარგად ესმოდა მისი და დათუნასიც. რა უნდა ექნა.
სამზარეულოში გავიდა და გემრილი სადილი მოუმზადა. მეტი არაფერი შეეძლო. გულს და სულს მიცემდა რომ შეძლებოდა მაგრამ ახლა მეტი არაფერი შეეძლო.

* * *
ვწერ. არადა აზრზე არა ვარ
რითმის გრძნობაც კი არ მაქვს
ის ნავი ადრე შენ რომ მაჩუქე,
იცოდე ყველგან დამაქვს.
მინდა დავლიოთ და გავაფრინოთ...
მაგრამ შენ ჩემთან არ ხარ.
კონტინენტს იქით,
მზეს ვატან ღიმილის
აბა მეტი გზა არ მაქვს.
ბევრჯერ გითხარი და კიდევ გეტყვი
ჩემთვის ვინც ხარ და რაც ხარ
ჩემი სიცოცხლეც,
სიყვარულიც და,
ჩემი ძმაც ხარ და დაც ხარ.
ვიცი რო მაგრად დამცინებ ამაზე
ერთადაც ვიცინებთ ბევრს.
თავს ვდებ თბილისში შენზე ლამაზზე?!
ანათებს მხოლოდ მზე!
ხვალ ვიცი ამაზე ძაან ბევრს ვიცინებ
დამაგოიმე მაგრად
სენტიმენტებით სავსე ვიძინებ
სიზმარში შენ გნახავ ნაღდად.
შენზე ძვირფასი არავინ მყოლია
ვაა, ხედავ? რითმის უნარიც მქონია.

პ.ს. გაიცინე რა. შენი ვეშაპი.

არ გაცინებია.
მოკუნტული იწვა და ცრემლები ბალიშზე ეღვრებოდა.
ენატრებოდა.
მეტი აღარ უნდოდა აქ.
ჯერ მხოლოდ მე-3 დღე იყო.
დათუნასგან ამდენს მართლა არ ელოდა.
იცოდა რომ მისი დაწერილი იყო. დაიფიცებდა კიდეც.
ნავზე ხომ მეტი არავინ იცოდა. მხოლოდ მათი საიდუმლო იყო ნავი.
ვერაფერი მიწერა.
დათუნას კი ამ დროს ეგონა სიცილით იგუდებოდა.

* * *
-ნინა რამე დავლიოთ რა. -გახლეჩილი ხმით უთხრა ანუკამ.
-მეტყვი რა მოხდა?
-ხო იცი არა? გასვიანთან...
-არც კი გაბედო მაგის დასრულება. არ გცხვენია?
-მცხვენია და რა ვქნა? ტელევიზორში გამოვიდე და გავაცხადო რო მცხვენია? თავი მოვიკლა? არარი პრობლემა მოვიკლავ და დაისვენებთ.
-ვერ ხარ გოგო? რას გელაპარაკები და რას იძახი? ხო იცი რო
-ვიცი და მაგიტომაც ვტირი და ვკვდები. მაგიტომაც მინდა დალევა.
-ანუკა რაღაცას გკითხავ და არ დაფიქრდე ისე მიპასუხე.
-რა არი?
-დათუნა გიყვარს?
დაიბნა. მუცელი აეწვა და ცოტა მოიღუნა. არაფერი უთხრა. ნინას სიმწრით გაეღიმა და ჩაეხუტა.
-კაი დავლიოთ.

* * *
-იცი ვტირი??? რაც არ უნდა არ დამიჯერო და სასაცილო იყოს ვტირი. მართლა ვარ შენი სიცოცხლე??? დედას ვფიცავარ მენატრები. ვიცი არ დაიჯერებ რომ ვტირი. ანუკა და ტირილი? -ესე იტყვი ზუსტად ვიცი. პროსტა მართლა ვტირი. კი არ გახარბებ რო ვტირი, უბრალოდ არ ვიცოდი შენ თუ ლექსს დამიწერდი... რო გთხოვე არ ვიყავი მაინც დარწმუნებული და სანამ არ გამომიგზავნე არც მანამდე მჯეროდა.

დათუნას გაეღიმა. დაურეკა. ყურმილი გვიან აიღო. მართლა არ იყო მხიარული და ხმაურიანი ანუკა.
-მართლა იტირე გოგო? რა სულელი მყავხარ.
-რატო ვარ სულელი დათუნა რატო?

* * *
სალომეს შეტყობინებებმა ლილის ტვინი გაუბურღა. ვერც გამორთო. მერე უკვე ზარებმა ააწრიალეს, მაგრამ ვერც იმას მოუხერხა რამე. ბოლოს დათუნასაც გაეღვიძა და თვითონ აიღო ყურმილი.
სალომემ გათიშა.
შეტყობინებებს ზემოდან ქვემოდან ჩაუყვა, მერე პირიქით. ყველა ერთი შინაარსის იყო. სცენები, ისტერიკები...
-არ მცალია.
მიწერა და ტელეფონი ჯიბეში ჩაიდო.
-წავედი მე ბებო. -მადლობა დიდი.
-დარჩი ცოტა ხნით.
-არა ბიჭებთან უნდა გავიდე.
-გამომიარე მაშინ.

ახლა უკვე ინანა რომ მანქანით არ წამოვიდა, საშინლად შეეზარა ფეხით წასვლა, ტაქსიც ვერ გააჩერა.
ავტობუსით წავიდა. რეტდასხმულივით იყო.
ხმაური ნერვებს აწყვეტდა.
დრო რომ ვერაფრით გაიყვანა ტელეფონში სურათების დათვალიერება დაიწყო.
წაშლა მოუნდა. დააპირა კიდეც, ვერ გაბედა.
მოგონებების წაშლა ვერ გაბედა.
ანუკას წაშლა?!
შესაძლებელია?!
რა აზრი ქონდა, არანაირი. ხოდა არ წაშალა.
ერთი გაჩერებით ადრე ჩამოვიდა.
მაღაზიაში შეიარა და სულ სხვა ხასიათზე მყოფი ავიდა ბიჭებთან. კაბე გაბრაზებული იყო.
-ჰე ვაწყობთ რამეს? დაურეკეთ თბილისს
ტაშს უკრავდა და წინდაუკან დადიოდა დათუნა.
ცოტა გაუკვირდათ, მერე მობილურები ამოიღეს და მთელ თბილისთან გადარეკეს.
დათუნა ცოტა ხანში უკვე გაჭყეპილი იყო.
ბევრი მოვიდა. ნელ-ნელა გაივსო სახლი.
დათუნა აივანზე იდგა და მსხვილ სიგარას ეწეოდა. თვალები ეხუჭებოდა.
კაბე გამოვიდა. სიგარა თვითონაც მოწია და დათუნას გახედა
-რას აპირებ?
-რაზე? -იღიმოდა დათუნა?
-გასვიანზე და ანუკაზე.
-ოპაპაპაპა -საჩვენებელი თითი ცხვირთან მიუტანა კაბეს. კაბემ თავი უკან გაწია -ეგ სახელები ერთად არ ახსენო. გასვიანს???? -თავი უკან გადაწია, თვალები დახუჭა და ნელა ამოუშვა -გასვიანი ხო აზრზე არ არი რა მოუვა.
-რა მოუვა? -სერიოზული ჩანდა კაბე.
-მოვიფიქრებ. დავაინვალიდებ, ან დავაბმავებ ან დავაჩლუნგებ, რავი ფანტაზია კარგი მაქვს ხო იცი... მთავარია იმას არ შეერგება.
კაბემ ვერაფერი უთხრა, თვითონ უარესებს ფიქრობდა და გეგმავდა.

* * *
შემდეგი დღეები უფრო მხიარული აღმოჩნდა. წვეულებაზეც იყო, მინი-ტურზეც... ცოტა ნინამაც უშველა. გადაატანინა იქ ყოფნა.
მაშინ მიხვდა რომ სხვაგან ვერ იცხოვრებდა. გუჩისაც მობეზრდა მაგრამ ანუკას ვერ უთხრა.
10 დღე მალე გავიდა. წამოსვლისას ერთი სული ქონდა როდის ჩაფრინდებოდა.
თბილისში საშინლად ცხელოდა.
სახლში ნინა დახვდა. ისე ჩაეხუტა თითქოს წლები არ ყავდა ნანახი.
მერე დათუნას მიწერა
-ჩამოვედი და მე და ნინა გარეთ გავდივართ, გამოხვალ ალბათ ხო???
პასუხი არ მოუწერია.
მერე დაურეკა. ყურმილიც არ აიღო. გაბრაზდა.
მერე დათუნას ძმაკაცს დაურეკა. მთელი დღეა ძინავსო, გუშინ ღამე გაათენა და ვერ დგებაო.
რატომ? აღარ უკითხავს, დათუნასთვის შემოინახა ეგ კითხვა.
მარტო გავიდნენ.
გვიან დაბრუნდა. დათუნამ დაურეკა
-სად ხარ?
-ამ წუთას შემოვედი სახლში.
-მე ახლა გავდივარ გარეთ, ანუ ვერ გნახავ?
-აგეღო ყურმილი და გნახავდი
-მეძინა
-ხოდა მაშინ ხვალ გნახავ.
ყურმილი დაუკიდა ანუკამ.
ეგოისტო! შიგნიდან ჭამდა ვიღაც, მაგრამ რა თქმა უნდა არ აღიარებდა. დათუნასგან ვერ იტანდა ამას. იცოდა ვერც დათუნა აიტანდა და უფრო მაგიტომ.
მეორე დღეს დილიდან დათუნასთან ერთად იყო.
მერე ბიჭებთან და ნინასთან ერთად ღია ფართიზე წავიდნენ.
ცოტა დალიეს, იცეკვეს, გასვიანი და მისი ძმაკაციც ნახეს.
გასვიანი სიმპათიურად გამოიყურებოდა.
რაღაც ქონდა ისეთი რაც ნინასაც მოეწონა და ანუკასაც მაგრამ ვერცერთი მიხვდა რა.
ისე უყურებდნენ... რაღაცნაირად. რამდენიმე წუთიანი ღიმილიანი საუბარი დათუნას არ გამოპარვია, მაგრამ მერე რა, ნაცნობია, რა მოხდა?
გასვიანი წავიდა, თავის ძმაკაცთან ერთად. თვალი გააყოლეს.
დათუნა ანუკას უყურებდა და ერთი სული ქონდა როდის გამოხედავდა.
გამოხედა.
ცინიკური სახით აგრძნობინა რომ ბანძიაო.
ანუკას სახე არ შეცვლია. მიტრიალდა და ნინასთან ერთად გააგრძელა ჭორაობა.

* * *
-ნინ რა მეშველება?
-თავიდან უნდა გეფიქრა მაგაზე.
-ეგოისტი ვარ რა ვქნა?
-დავლიოთ დავლიოთ, მე რავიცი რა უნდა ქნა.
-მიშველე რა.
-რაში ანუკა, მითხარი და ხო იცი არც გალაპარაკებ.
საღამომდე სვამდნენ.
დედამ დაურეკა. ეცადა ხმაზე არაფერი დატყობოდა. ნინასთან ვრჩებიო, ვერარის კაგადო, გადააბრალა და მერე მშვიდად განაგრძო დალევა.
სიგარეტიც ბევრი მოწია, მონატრებულზე.
ძალიან ბევრი. ხველება აუტყდა თავიდან გადაჩვეულზე მაგრამ არ დაანება. სიამოვნებდა.
ეგონა ერთადერთი მას ესმოდა მისი. როგორც იციან ხოლმე.
გული აერია ამდენი დალევისგან.
საწოლზე იწვა.
-არეული ვარ ნინა, ძალიან. არაფერი მეშველება.
გასვიანმა დარეკა
-ხო გიორგი -ძლივს გაბედა ყურმილის აღება.
-აუ გეღირსა, რატო არ იღებდი რა გჭირს.
-მეძინება ხვალ დამირეკე!
ყურმილი დაუკიდა და ნინასთან ერთად საბანში შეძვრა.
ცოტა აკანკალდა და მალევე ჩაეძინა.
ნინა მთელი ღამე ფიქრობდა.

* * *
გასვიანი გადაავიწყდათ, ან რა დასამახსოვრებელი თემა ეგ იყო.
სექტემბერი უკვე ახლოს იყო.
ანუკა უნივერსიტეტში მისვლაზე ნერვიულობდა. ცოტა მოიმატა და დათუნამ რო უთხრა გასუქებული ხარო, იმ დღის მერე არ გამოსულა ფიტნეს-დარბაზიდან.
მერე ბევრს დაცინოდა, რა უნდა მოიმატო რო შენ დაგეტყოსო, მაგრამ ანუკა აღარ უჯერებდა, მაინც ვარჯიშობდა. იდეალურამდე რომ მიაღწია შეეშვა. მერე მადლობებსაც უხდიდა, შენ რო არ გეთქვა ესეთ მაგარ ფორმაში ვერ ჩავდგებოდიო.
რამდენიმე ხნის შემდეგ რაღაცაზე იჩხუბეს.
მეც კი მახსოვს რაზე.
დათუნას მიწერა გარეთ გამოდი საქმე მაქვსო და არ მცალიაო.
ეს რო წაიკითხა ჭკუიდან გადავიდა.
იქნებ ვკვდებიო მიწერა ისევ და ანუკა არ მცალიაო.
არც უფიქრია რა საქმე შეიძლება ქონოდა ისეთი რომ ეს მიეწერა.
ისე გაბრაზდა სისხლი თვალებზე აწვებოდა. ვეღარაფერი მიწერა ბოღმისგან და ბრაზისგან.
მთელი დღე დაბოღმილი დადიოდა სახლში. ყველას უყვიროდა. ყველაფერზე ჯავრდებოდა. ნინა კინაღამ შემოაკვდა რომ მოვიდა. ნინა მშვიდად იყო, ხმას არ იღებდა და იმასაც არ ეკითხებოდა რატომ იყო ასე.
გადაწყვიტა რომ აღარასდროს დალაპარაკებოდა.
ვერ გააანალიზა რა შეიძლებოდა ყოფილიყო მასზე მნიშვნელოვანი. თვითონ ხომ ყველაფერს გადადებდა დათუნას გამო.
ლილი წაუყვანია საავადმყოფოში. შეტევა ქონია.
რომ გაიგო ბევრი იტირა, რეები ვიფიქრეო.
დათუნამ იცოდა ჯიუტი რომ იყო.
ანუკა უფრო გაბრაზდა ასეთ დროს მეგობრები გვერდით ჭირდებათ და შენ ერთი წინადადების მოწერაც არ მოინდომეო.
სწორიც იყო. ანუკას ეგ რომ გაეგო ფრთებს გამოისხამდა და გაფრინდებოდა.
ლილიზე ჭკუას კარგავდა.
როგორ გაბედა და არ უთხრა.
დათუნა ერთი კვირა ცდილობდა შერიგებას. არც კი პასუხობდა.
-რა გავაკეთო რო შემირიგდე?
ანუკასაც მობეზრდა გაბუტვა. კაი გირიგდებიო უნდა მიეწერა და მერე რაღაც გაახსენდა.
-მიმღერე.
მიწერა და სიამოვნებისგან გაიღიმა. უარს ვერ ეტყოდა. ეტყოდა და პასუხი უკვე მზად ქონდა.
-ხო არ გაგიჟდი? რომელი მომღერალი მე მნახე.
-სურვილი ჩემი, მეორე. მიმღერე.
ეს რო წაიკითხა თავში ხელი შემოირტყა. რით ვერ დაივიწყა სურვილებიო. სიმღერით მართლა ვერ უმღერებდა.
ამას მართლა ვერ იკადრებდა დათუნა კანდელაკი.
უთხრა კიდეც, ეგრეც ვერ გამაბანძებო.
ანუკას წითელი აენთო.
მე შენ ორი წლის ბავშვი ხომ არ გგონივარ რო მახტუნავებ სიტყვებზეო.
დათუნას სიცილი აუტყდა ეს რო უთხრა და ამაზე უფრო გაბრაზდა.
კარგად იყავიო და სახლში გაბრაზებული ავიდა.
,,როგორ დაპაკუნებს“ გულში თქვა დათუნამ და სახლში წავიდა.

* * *
მეორე დღეს სალომეს შემთხვევით შეხვდა. გაბრაზებული იყო. სალომემ რა დააშავა? არადა რომ ფიქრობდა მუცელი ეწვოდა, თავი ტკივდებოდა და სიმხურვალეს გრძნობდა მთელ ტანში.
-გაბრაზებული ხარ?
-არ მაქვს მიზეზი?
-სალომე იცი უკვე რო დიდი ხანია...
-მერე ჩვენ მაგაზე უნდა გველაპარაკა... უკვე 1 კვირა გავიდა დათუნა... -სალომეს რაღაც წყენის მსგავსი გრძნობა გაუჩნდა.
-ახლა ვერ ვილაპარაკებთ სალომე.
-რატომ?
-არ ვარ ლაპარაკის განწყობაზე.
-და როცა შენ იქნები, მე აღარ მეცლება. -საჩვენებელი თითი უაზროდ გაიშვირა და სწრაფად წავიდა.
კანდელაკი დაღლილი ჩანდა.
სკამზე ჩამოჯდა და თავი ხელებში მოექცია.
ყველაზე მეტად ჭირდებოდა ახლა სხვისი დახმარება. ვინც უკარნახებდა რას იზამდა.
ერთადერთი შიგნიდან ჭამდა ვიღაც და ისიც მოკვლისკენ უბიძგებდა.
ვინ მოეკლა? როგორ გაბედავდა ამას? ღმერთი აპატიებდა...
ღმერთი...
ისევნ ანუკა გაახსენდა.
ალბათ უეჭველია ღმერთთან ასოციაციას ვინც გიქმნის ის რომ ყველაზე მეტად გიყვარს.
ანუკასა და ღმერთთან ბევრი ძაფი იყო დაკავშირებული. რამდენიმე მნიშვნელოვანი მიზეზი, რომლის მთავარი გმირი ისევდაისევ ანუკა იყო.
ზუსტად იცოდა ანუკა რომ ყოფილიყო რას იზამდა, როგორ მოიქცეოდა, მაგრამ კანდელაკი იყო.
ადგა და წავიდა.

* * *
ანუკა გაბრაზებული იყო. გაბრაზებული?! ეს უფრო მსუბუქი ფორმაა. ყველას ეჩხუბებოდა, სულ მოქუფრული დადიოდა. ერთადერთი ნინასთან იყო მშვიდად. იმიტომ რომ შეეძლო დათუნა თავისუფლად გაელანძღა.
სახლში ვერაფერს ამბობდა, იცოდა დათუნას გაამართლებდნენ. ეს უფრო უშლიდა ნერვებს.
სახლში გვიან მიდიოდა. დათუნასაც ბედზე არსად ეყრებოდა რომ ან ცუდად შეეხედა, ან უხეშად გაეკრა მხარი, ან რაიმე მსგავსი.
გამწარებული დადიოდა. ყველგან.

უნივერსიტეტისთვის ემზადებოდნენ. სახლში როგორც ბოლო ხანები გვიან ბრუნდებოდა.
ცოფებს ყრიდა მკერავზე. ისეთი ვერ შეუკერა როგორიც უნდოდა. ეზოში იყო უკვე ისევ მკერავს რომ ელაპარაკებოდა და ისევ ჩხუბობდა
-მე გთხოვეთ სხვა და თქვენ შემიკერეთ სხვა. -მერე ის თავს იმართლებდა და ანუკას ყვირილი უნდოდა. ნერვებმოშლილმა ყურმილი დაკიდა და სახე დაემანჭა ბოღმისგან.
მობილურში ,,სპიშკა“ უნდა ჩაერთო და თავჩახრილი შევიდა სადარბაზოში.
გული კინაღამ გაუსკდა.
გიტარის ხმას არ ელოდა.
ვიღაცები კიბეებზე ისხდნენ.
,,მე მინდა გიყურო...
მაგ ლამაზ თვალებში“
-დათუნა?!
მაშინვე ვიდეო ჩართო ანუკამ და უკვე სინათლეშიც კარგად გამოჩნდნენ-კაბე, დათუნა და დათუნას 2 ძმაკაცი.
თან იცინოდა და თან ბედნიერებისგან ცრემლები მოდიოდა. დათუნას უნდოდა მიწა გასკდომოდა მაგრამ მეტი გზა არ ქონდა. ვერ შეირიგებდა.
-ცუდად ვიმღერე ხო? -როგორც კი სიმღერას მორჩა მაშინვე ეს უთხრა
-რა ცუდად, გაგიჟდი?
დათუნა მაშინვე ჩაეხუტა. ანუკას ზედმეტად თბილი ეჩვენა ეს ჩახუტება. ცოტა არყის სუნიც ადიოდა, მის არმანში არეული. დათუნა ხელებს უჭერდა.
ბიჭები უკვე მანქანაში ისხდნენ.
-ნუ მებუტები ხოლმე რაა, ხო იცი ჩემი სიცოცხლე რო ხარ?
ანუკას გული საშინლად აუჩქარდა. არც იცოდა რატომ იყო ასე არეული.
-დათუ, მთვრალი ხარ?
-მერე რა.
-ძაან დიდი მადლობა რო მიმღერე, ეხლა წადი და დაიძინე. -უკვე აღარ იცოდა რა ეთქვა.
-მაგდებ ანუკ? -ხელებს არ უშვებდა დათუნა.
ანუკა დათუნასთან შედარებით ძალიან პატარა ჩანდა. დათუნას თავი მის მხარზე ქონდა ჩამოდებული, ოდნავ მოხრილს და თვალები დახუჭული.
-არ გაგდებ, უბრალოდ მთელი ღამე ასე და აქ ხო არ იქნები, თან ბიჭებთან ერთად ხარ -ანუკა უკვე მიხვდა რო მართლა უნდოდა მისი წასვლა.
-კაი წავალ.
თავი აიღო და თვალებში შეხედა. ანუკას მოუნდა სიზმარში ყოფილიყო. გაუღიმა, შუბლზე რამდენიმე წამით აკოცა
-მე თუ შენზე მაგარი ვინმე მყავდეს??? აქედან რო გავალ ეგრევე დავიბრიდო -სისულელეებს იძახდა ნასვამი დათუნა.
სადარბაზოდან გავიდა.
-დათუ?! -გატრიალდა ანუკა -ეგრე აღარ თქვა რა?
დათუნას გაეცინა და ხელი დაუქნია. მანქანაში ჩაჯდა და წავიდნენ...

* * *
სახლში რომ წავიდა ნინაც წაიყვანა. ისევ იმაზე ლაპარაკობდნენ, მეტი სალაპარაკო თემა არც ქონდათ.
-ანუკა დაელაპარაკე გასვიანს, ან დათუნას?
-არც ერთი მჭირდება და არც მეორე.
-ანუკა ნუ ტოვებ პრობლემებს გადაუჭრელს რაა. არ შეიძლება ეგრე. ხო იცი რა შეიძლება მოხდეს.
-არ ვიცი.
-მოკლავს დათუნა იმ უნამუსოს, ხო იცი არა???
-არაფერსაც არ მოკლავს, ვსო ვიკიდვარ და მეც .
-კარგი რაა, რანაირად იქცევი და რეებს ლაპარაკობ. იცოდე რო კარგი არაფერი მოხდება.
-დავიღალე რა ნინა, ნუღარ მაკრიტიკებ და ნუ ჩამყვირი რო უზრდელი ვარ, რო უნამუსო ვარ, ხო ხედავ რო გავიგონე და გავიგე? -ნინა უემოციოდ უყურებდა. -აუ რეებს ვიძახი რააა.
ეწყინა თავისი გამოსვლა ანუკასაც.

* * *
გასვიანთან ერთად დაბადების დღეზე ყოფნას არ ელოდა. ისევ რაღაცნაირი ჩანდა გასვიანი, მაგრამ ანუკა ხვდებოდა რო ისე არა იყო აღფრთოვანებული როგორც წინა ნახვაზე.
ცეკვა თხოვა. ეცეკვა.
მერე ბიჭებმა ბევრი დალიეს. ანუკა გოგოებთან ერთად რაღაცაზე ჭორაობდა.
გასვიანი დაადგა თავზე.
-ანნააა? ვიცეკვოოთთთ?
-მადლობა გიორგი, დავიღალე აღარ მინდა -ღიმილით უთხრა ანუკამ. გასვიანს სახე აელეწა. არ შეირჩინა.
-მე მინდა რო ვიცეკვვვვოოოთთ? -სიტყვებს აგრძელებდა ნასვამი გასვიანი.
-არ მინდა გიორგი, ხო გითხარი? -უფრო მშვიდად უთხრა ანუკამ. მკლავზე მაგრად მოუჭირა ხელი გასვიანმა.
-ხელი გამიშვი დებილი ხარ? -ხელს უფრო უჭერდა. ანუკა წამოდგა და ხელის გაშვება რომ სცადა, მიშიკო მივიდა.
-შენ ხო არ გაკლია, არ უნდა ცეკვა.
-მერე მე მინდა? -ყვირილით თქვა გასვიანმა მაგრამ მიშიკომ ხელი გააშვებინა. გასვიანი არ წასულა. ნინა წამოხტა.
-შენ რა დალიე???? -გაბრაზდა ნინა.
-არაყი! -ყვიროდა გასვიანი.
-მერე მე რას მეტიპები? -აყვირდა ანუკაც და გასასვლელისკენ წავიდა.
ანუკა დარჩა. გასვიანი ,,წაიღეს“.
დათუნასთვის არაფერი უთქვამს ანუკას.
იცოდა კარგი არაფერი მოხდებოდა.

* * *
უნივერსიტეტში არეულობა იყო. შუალედურებისთვის არავინ იყო მზად. ანუკას და ნინას ეს ხმაური უფრო უშლიდათ ნერვებს.
ნაცნობებს თავს არიდებდა ანუკა. კაბეს ვერ აარიდა. საბედნიეროდ მარტო იყო.
-რას შვრები ნინა? -ჯერ ნინა გადაკოცნა და მერე ანუკა კაბემ.
-შუალედურებისთვის მოვედი შენ?
-დიპლომისთვის. -მერე ანუკას გახედა და სასხვათაშორისოდ კითხა
-შენ როგორ ხარ ანა? -ასე პირველად დაუძახა კაბემ. მხრები აიჩეჩა ანუკამ.
-შენ?
-არვიცი. მერე ვნახოთ ერთმანეთი? -მიუტრიალდა ნინას კაბე.
-ვნახოთ.
-კაი წავედი.
კაბე წავიდა.
ანუკა მაშინვე ნინას მიუტრიალდა
-იმედია არაფერს ეტყვი.
-დამშვიდდი შენ.
ნერვიულობამ იმოქმედა ალბათ მისთვის სასიკეთოდ, მშვენივრად დაწერა. კმაყოფილი იყო.
იქედან კინოში წავიდნენ, ცოტა ყურადღების გადასატანად.
მშვენიერ დრამას უყურეს. ბევრი იტირეს.

* * *
ენა ვერ გააჩერეს, მალევე მიუტანეს ამბავი დათუნას.
რომ გაიგო?!
ვეცდები აგიხსნათ.
რომ გიმალავენ იმას რაც რიგგარეშე პირველმა უნდა იცოდე...
სახეში რო გაშლილ ხელს გირტყამენ...
თავ-ბრუს რომ გახვევს ცუდი სიტუაცია...
ყველა შეგრძნება რომ გერევა და უკვე ხელები რომ გექავება...
ანუკაზე აღარ უფიქრია.
ვერაფერს ხედავდა.
რომ წარმოიდგინა...
ხელები აეწვა.
კაბესაც არაფერი უთხრა, მაგრამ კაბემაც გაიგო.
გასვიანს დაურეკა გამოვარდი მალე გარეთო და რამდენიმე მეტრით დაშორებული უკვე კანიდან ძვრებოდა.
მეტი არ შემიძლია...
ყოვლისშემძელც რომ ვიყო ამდენ ემოციას და ფიქრს ვერ მოვერევი.
შეუძლებელი ვთქვა ის რასაც დათუნა იმ წამს გრძნობდა.
რასაც გრძნობდა კარგადაც დაეტყო გასვიანს.
მასაც დაეტყო რამდენიმე, მაგრამ საშიში.
საავადმყოფოში ვერ წაიყვანეს, ამბავი რომ გასკდა. ცუდ ზომებს მიიღებდნენ.
ოჯახის ექიმები და მსგავსი ხერხები მოძებნეს.
ნინა იმ უბანში ცხოვრობდა.
საოცარი სისწრაფით მივიდა მასთანაც ხმა.
ჯერ თვითონ ავიდა კაბესთან და დათუნა რომ დაინახა, კაბესკენ აღარც გაუხედავს.
დათუნამ ნინა როგორც კი დაინახა მაშინვე გააღო პირი და უთხრა
-ანუკას არ უთხრა!- მაგრამ ნინა უკვე რეკავდა და აზრი არ ქონდა.
ანუკა აღრიალებული მოვარდა.
ასეთი დათუნა რომ დაინახა, გაშეშდა. დათუნას გაეღიმა, მაგრამ ანუკასთვის აზრი არ ქონდა ამ ღიმილს.
-შენ ნორმალური ხარ???? შენ თავში ტვინი გააქვს?????
ტიროდა და თან ყველაფერს ამბობდა რაც აფიქრდებოდა.
-კაი რატო მოდი ვაფშე ეე??
-რას გავარდი? რას უჯერებ ყველას ნალაპარაკევს?
-ეგ აღარ მიხსენო, რატო არ მითხარი?
-იმიტო რო ესეთ დღეში არ ჩავარდნილიყავი! რაარის ეს, რა ქენი დათუნა?!
დიდხანს დუდღუნებდა ანუკა და ტიროდა.
-კაი რამდენი ხანი უნდა იტირო, დავიღალე მაგრად.
-ნახავ შენც თუ არ იტირებ ოდესმე ჩემ გამო. უაზრო!
გაბუტული ბავშვივით იჯდა. დათუნა იცინოდა.

* * *
ნინა კაბესთან სალაპარაკოდ წავიდა. ანუკა მარტო წავიდა სახლში.
გასვიანის დანახვაზე სახე აუჭრელდა.
გასვიანი ანუკასკენ წამოვიდა.
-ანუკა?!
-გიორგი შემეშვი რა.
-რატო?
-იცი რატომაც, არ მინდა სცენები.
-ვერ გავიგე?!
-წავალ რა, სახლში წავალ და შემეშვი. ცოტა ხანი მაცადე.
-რეებს ლაპარაკობ გოგო კარგად ხარ?
-არ ვარ კარგად და შემეშვი-მეთქი -უყვირა ანუკამ.
გასვიანმა გაუშვა. არ გაკიდებია.
-დათუნა არ გამიშვებდა -ჩაიბურტყუნა ანუკამ -ჯერ გაარკვევდა.

* * *
ფეხზე რომ დადგა პირველად ბიჭებთან ერთად გავიდა გარეთ. არ მოწონდა ჯოხით სიარული მაგრამ უწევდა.
კანდელაკი დაჭრეს?
უბანი ალაპარაკდა.
გოგოებს სუნთქვა ეკვრებოდათ.
ჯოხითაც მოწონდათ. მის დანახვაზე, რა თქმა უნდა, კიდევ ერთხელ შეათვალიერეს თავი სარკეში, კარგად გამოიყურებოდნენ მაგრამ აზრიც არ ქონდა, მაინც არც ერთს შეხედავდა.
რას არ აკეთებდნენ, როგორ არ ცდილობდნენ, ანუკასაც კი უმეგობრდებოდნენ რომ ოღონდაც დათუნამდე მიეღწიათ. არ გამოდიოდათ.
მაინც ცდილობდნენ.
ისეთი ჩახუთული იყო ქალაქი მალევე დაბრუნდა სახლში.
მეორე დღეს ანუკასთან ერთად გავიდა.
მანქანას ვერ მართავდა. ანუკა სულ გაგიჟებული იყო, რამე რო მოგსვლოდა რა უნდა მექნაო.
-შენ რო რამე მოგსვლოდა მე რა უნდა მექნა -უპასუხა დათუნამაც. რომ ახსენდებოდა... მონაყოლი... სიამოვნებით აგრძნობინებდა კიდევ ერთხელ გასვიანს ხელის ძალას. როგორ გაუბედა... არ შეარჩენდა... ჯერ ამაზე არ ფიქრობდა.

* * *
-დალევ რამეს?
-წვენს.
მოუტანეს.
-ანუკას გამართლებას არ ვაპირებ.
-ვერც გაამართლებ
-მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რო თავდახრილი მოგისმენ თუ გალანძღვას აპირებ -ვერ მოითმინა ნინამ. ანუკას მაინც არავის დააჩაგვრინებდა. დარწმუნებული იყო რომ შეეძლო ყველასთვის დაჩიჩქნა თვალები.
-რა ქნა ვერ ამიხსნი?
-რა აგიხსნა? არაფერი არ ხდება და რა უნდა აგიხსნა...
-არაფერი არ ხდება??? ერთად არიან და არაფერი არ ხდება????
-არ არიან ერთად... -თავი ჩაღუნა ნინამ.
-შენც დაგაბოლა, ტო? მასშტაბური სკანდალი მოიფიქრა თუ რა გააკეთა? დავიჯერო ეგეთი ქერქეტაა რო დათუნას, ტო?! შენ ხვდები მაინც რა გაუკეთა დათუნას??? ტიპი კინაღამ მოკვდა მაგის გამო და ერთად გაიჩითნენ, შენ იცი ეს რას ნიშნავს???
-ერთად არ გაჩითულან უბრალოდ გასვიანმა ისევ რაა...
-რა მნიშვნელობა აქვს გოგო ამიხსენი, აი შენ, წარმოიდგინე რა, კახის რო ვიღაც შენ პონტში ყავდეს ნაცემი
-ყოლოდა
-დაშორდით, ტო?
-გააგრძელე მიდი -მძიმედ ჩაისუნთქა ნინამ
-მაგაზე ცალკე დაგელაპარაკები მაშინ. ხოდა შენ მერე თუნდაც გემეგობრა, კახის რეაქცია მითხარი პროსტა, აი ამიხსენი რამენაირად რა.
-თავიდანვე გაგაფრთხილე რო არ გავამართლებდი ანუკას.
-ნინა ნუ მშლი ძაან გთხოვ, რატო გააკეთა ამიხსენი, ესეთი რა უთხრა გასვიანმა? ქრთამი გადაუხადა? ჯადო გაუკეთა?
-რავიცი კაბე, მე რას მეკითხები, მიდი და ანუკას კითხე.
-ხო იცი რო შანსი არ არი. შენ უნდა მითხრა -სიგარეტი საფერფლეში ჩაწვა.
-დავუშვათ მოწონს?
-ვერ დავუშვებთ, ან მოწონს ან არა.
-ეგ მე არ ვიცი.
-დავუშვათ მოწონს და დათუნამ მოკლა! -მეორე ღერი ამოიღო კაბემ და თვალებში შეხედა ნინას. ნინას კაბეს გამოხედვაზე გაცრა.
-სისულელეებს ნუ იძახი?
-შენი აზრით სისულელე ვთქვი? -ცინიკურად გაეღიმა კაბეს და ნინა მიხვდა რო დათუნა არ დატოვებდა ამ ყველაფერს ასე. პასუხს მაინც გაცემდა.
-კაბე უთხარი არაფერი გაბედოს. თუ გაბედავს ამოლპება ციხეში.
-კარგი რა ნინა რაა, კარგი რაა. ჯერ შენი დაქალი მოიყვანე ჭკუაზე და არაფრის გაბედვაზე მერე ვილაპარაკოთ. -ნახევრად ჩამწვარი სიგარეტი საფერფლეში დატოვა და ბარიდან გავიდა. მიხვდა რომ ცუდად მოიქცა, ნინა იქ არ უნდა დაეტოვებინა, მაგრამ მეტიც არ შეეძლო. ვერ ითმენდა.

* * *
ფეხზე კარგად რომ დადგა, ყველაფერი ჩვეულებრივ რიტმს დაუბრუნდა.
ანუკა ბევრს ფიქრობდა როგორ ეთხოვა, იცოდა არ დათანხმდებოდა, ისიც იცოდა რატომ და ამიტომ უფრო ღელავდა. ეშინოდა არ გაბრაზებულიყო.
მესამე სურვილი...
თვალები გაუბრწყინდა და დაურეკა
-სადღაც მინდა რომ წავიდეთ
-სად ანუშკიიი???
-გამომიარე და გეტყვი.
-მითხარი სად და კი.
-ახლა ვერ გეტყვი, გამომიარე და გეტყვი.
რა თქმა უნდა მიაკითხა. ანუკა როგორც კი ჩამოვიდა მანქანიდან გადმოიყვანა დათუნა.
-რა გჭირს რა სერიოზული ხარ? -დათუნას გაუკვირდა ანუკას სერიოზული სახე.
ანუკა საჭესთან დაჯდა
-დამიჯექი გვერდით -ღიმილით უთხრა, დათუნა გაშტერებული უყურებდა
-ბოლოს როდის იჯექი გახსოვს???
-მახსოვს კი, დაჯექი ნუ გეშინია.
დათუნა ჩაჯდა და ღვედი შეიკრა
-ვერ გენდობი მაინც -გაეცინა. -სად მივდივართ.
-გაითვალისწინე რო სადაც მივდივართ ჩემი მოგებული მე3 სურვილია და ჭყიპინი არ დაიწყო.
-აუ თუ მაგ სურვილებს დამთავრება უნდა ეღირსოს, მაშინ სადაც გინდა იქ წამოვალ. -ვერ იფიქრა დათუნამ სად შეიძლებოდა წასულიყვნენ.
-დარწმუნებული ხარ დათუნა??? -გაუხარდა ანუკას.
-სასაფლაოზე ხო არ მიგყავარ?
-არა.
-დალშე ყველგან.
-დათუნა გაგაფრთხილე იცოდ არ დაიწყო ჭყიპინი.
გზა ნაცნობი იყო, მაგრამ არ ელოდა. ცოტა სიამოვნებდა საჭესთან რომ არ იჯდა. მუსიკებს უსმენდა და თვალები დახუჭული ქონდა.
გაჩერდნენ.
თვალები რომ გაახილა გაეღიმა და მიუტრიალდა.
-იცი რომ შანსი არ არის!
-შენ მე დამპირდი.
-სულ რომ მთელი ცხოვრება აღარ დამელაპარაკო, იცი რო ძნელი იქნება მაგრამ იქ არ შემოვალ! -ანუკას გააჟრიალა, ეწყინა და თავი ჩაღუნა.
-მართლა ეგრე იზამ?
-უცებ ვთქვი -თავი გაატრიალა დათუნამ. -დაძარი მანქანა.
-შენ დაძარი. -ღვედი შეიხსნა ანუკამ და მანქანიდან გადავიდა. დათუნამ ნერვების მოსათოკად თვალები დახუჭა და თვითონაც გადაყვა.
-ანუკა რა გჭირს? იცი კარგად რამდენი ხანი ვიყავი ამის გამო ცუდად, რამდენი ხანი დამჭირდა რომ გამოვსულიყავი მდგომარეობიდან, რამე მაწერია შუბლზე რომ აქ შესვლა მინდა და ვერ ვბედავ?
-აღარ გეხვეწები მორჩა, ჩაჯექი და წადი -ხელი მანქანისკენ გაიშვირა ანუკამ.
-რატო ბრაზდები? მიზეზებს რატო ეძებ. იცი ეს ჩემთვის რასაც ნიშნავს და რატო მაძალებ?
-არაფერს არ გაძალებ, უბრალოდ მინდა რო რაღაც ძველი დაიბრუნო.
-რა ეხლა რამე ცუდი მაქვს და შენ არ მოგწონს? გეთქვა...
-ეგ არ მიგულისხმია, თუ ყველაფერს არა, რაღაცას მაინც დაიბრუნებ.
-რატო მახსენებ? რა გინდა?
-არაფერი არ მინდა. წადი ხო
-წავალ.
მანქანაში ჩაჯდა დათუნა. მანქანა დაძრა, მაგრამ ვერ დატოვა. ვერ გაბედა ანუკას აქ დატოვება. იცოდა თუ დატოვებდა ვეღარც დაიბრუნებდა. იცოდა იმ წინადადება რაც წამოცდა უკან ვეღარ წაიღებდა.
ისევ გადმოვიდა. ანუკა ისევ იდგა.
-ანუკა იცი შენ...
-არ მინდა დათუნა, გავიგე რო არ უნდა გამეკეთებინა...
-სულ ასე რატო მიკეთებ? -გაბრაზებულმა ხელი ინსტიქტურად მანქანას მიარტყა. -სულ რატომ მაიძულებ რომ დამნაშავედ მე ვიგრძნო თავი?
-რა შუაშია აქ დამნაშავეობა ამიხსნი??? რა შუაშია მითხარი? -ყვიროდა ანუკა. -ის რომ წლების წინ რაღაც ცუდი მოხდა და ამის გამო...არ მინდა გაგახსენო -შეწყვიტა ანუკამ
-ხო წამოვედი და ვთქვი აღარ მოვბრუნდები-მეთქი, მართლა აღარ მივბრუნდები.
-შენი ძმის სიკვდილი არ არის მიზეზი დათუნა. პირიქით უნდა იყო. რაღაცის უნდა გჯეროდეს. შენც ხომ იცი არა...

რაღაც მონატრების მსგავსი იგრძნო. მისი ძმა მოენატრა. რამდენი ხანი იყო უკვე გასული... მაინც მოენატრა.
დიდი ხანი ეძება სიტყვები, მაგრამ ვერაფერი უთხრა. მართალი იყო, მაგრამ არ უნდოდა ამ ნაბიჯის გადადგმა.

-ანა! -ასე პირველად დაუძახა და ანუკა შეხტა. გაშტერებული უყურებდა. -სურვილები გავცვალოთ. -ხელი გადახვია და თავზე აკოცა.
-რა ვქნათ?
-თუ შენც შემისრულებ სურვილს, დავბრუნდები.
ანუკას თვალები გაუბწყინდა.
-ნებისმიერს! არაფერი იქნება ამაზე ძლიერი სურვილი.
-პირობას დებ?
-ვდებ, ვფიცავ!
-სიგარეტს შეეშვი რა -გაეცინა დათუნას და ანუკას სახეზე შეხედა.
-შევეშვები, გამიჭირდება მაგრამ შევეშვები! -დაბნეული ლაპარაკობდა ანუკა.
-წამო შევედით.

* * *
-ანუკა მე მაინც ამიხსნი?
-ნინა რა აგიხსნა?
-არ მინდა ახსნა, აღიარე!
-რაა??? რა გინდა რომ ვაღიარო??? გასვიანი რომ მომწონს???
-ეგ როგორ მოგწონს გოგო გაგიჟდი?
-ნინა რატო მადანაშაულებ??? მე ვაცემინე??? მე ვეხვეწე??? გახსოვს არ ვუთხარი და ვლოცულობდი რომ არ გაეგო. გახსოვს??? ვიცი რო გახსოვს.
-მახსოვს, მაგრამ ვერ იტანდი მაგ დამპალს.
-ვერ ვიტანდი, ახლა ვიტან, რა გამიტრაკეთ საქმე ვერ გავიგე.
-მერედა დათუნა?
-დათუნა მიყვარს!
-რა?! -თვალები გაუფართოვდა ნინას.
-ხო მიყვარს, ოღონდ სხვანაირად. დათუნა სულ სხვა ადამიანია ჩემთვის.
-იყო ანუკა, იყო.
-იყო არა, არის და იქნება, სულ იქნება. არაფერი შეუშლის მის ყოფნას.
-ვერ ვხვდები რა თამაშს თამაშობ.
-მე არ ვთამაშობ. მითუმეტეს გრძნობებით.

* * *
ნინა და ანუკა ნინას სოფელში იყვნენ რამდენიმე დღით.
თბილისსში არეულობა იყო. მიტინგები.
სახლშიც რემონტი ქონდა ანუკას და ჯობდა ცოტა ხნით სადმე წასულიყვნენ.
-აი ნინა, დედას გეფიცები, სამდე რო მივდივარ ხო? აი ორი საათითაც რო გავდივარ ხო. ჭკუა მეკეტება ისე ვარ. რო ვიგებ რომ თბილისში დათუნა მარტო რჩება ნერვები მეშლება. ეგოისტი ვარ ხო?
-ძალიან მაგარი თან
-ვაიმე რა მეშველება მაგას რო ვინმე შეუყვარდეს? მოვკვდები ალბათ ეჭვიანობით, ჩემი სიცოცხლეა ეგ, იცი შენ???
-ვხედავ -გაეცინა ნინას -ცოლი რო მოიყვანოს???
-ვაიმეეე, გაშორდება ის გოგო საწყალი. ამოვუყვან სულს ყელში.
-არ შეიძლება გოგო ასე, ძაან ეგოისტი ხარ.
-ვაიმე გავაფრენ ისე მიყვარს. გეუბნები ახლა ისე ვარ ვერ ვისვენებ.

წყლის მოსატანად რომ წავიდა და დაბრუნებულს რომ დათუნა დახვდა მართლა თუ არ გააფრენდა სიხარულისგან არ ეგონა.
-ჩამიშვი ხო? -სიცლით უთხრა ნინას.
-მოვკვდი შენი საცოდაობით.
საღამოს ერთად დაბრუნდნენ ქალაქში.
მეორე დღეს ერთად დალიეს... გააფრინეს...

* * *
კაბე იყო ლილისთან ასული.
-ლილი ბებო საჭმელი მაჭამე რა...
-ირაკლი შვილო გაჭმევ აბა რას ვიზამ, მაგრამ ხომ უნდა ვიცოდე რა ხდება არა?
-ჯერ არც მე არ ვიცი ლილი ბებო, რო გავარკვევ წესიერად ეგრევე შენ გეტყვი.
-არ მომწონს მე დათუნას თვალები, ნერვიულობს ჩემი ბიჭი -დანაღვლიანდა ლილი.

* * *
-ანუკა სალაპარაკო მაქვს შენთან.
-გისმენ მთელი გულისყურით -კარგ ხასიათზე იყო ანუკა.
-სალომე აბშილავა იცი? -ღვედისკენ წაღებული ხელი ნელა წამოიღო უკან და თვალები ჩაუქრა. კარგი ხასიათიც გაუქრა.
-კი ვიცი, ჩემი აუდიტორიის წინ სწავლობს.
-კაი გოგოა?
-მოგწონს?
-3-4 დღეა რაც გავიცანი.
ბოღმა მოაწვა. ახლა მიხვდა, დაინახა რაღაც სხვა, ახალი. მიხვდა რომ თურმე დათუნა მის გარდა სხვა გოგოებსაც იცნობს, ეჭვიანობის მთავარი ბუშტი გაუსკდა. უნდოდა ბევრი ეთქვა მაგრამ ჯერ მოითმინა. ასეც ხომ იქნებოდა, მართლა ერთადერთი ხომ არ იქნებოდა როგორც დათუნა ეუბნებოდა. იქნებოდა იქაც რაღაც ურთიერთობები, მაგრამ ამას სერიოზულად ვერასდროს ჩათვლიდა ანუკა. ნერვები მოეშალა, მაგრამ თავი ხელი აიყვანა
-ჩემი რძალი უნდა გახდეს და ამას ახლა ვიგებ??? მოგკლავ შე ვეშაპო -თავში წამოარტყა.
-რა რძალი, ხო არ ღადაობ, არც კი ვიცნობ ნორმალურად. -ცოტა მოეშვა მაგრამ ისევ გაბრაზდა. სალომე კარგი გოგო იყო, დათუნა თუ სერიოზულად შეხედავდა აუცილებლად მოეწონებოდა. აქამდე ასე არასდროს უეჭვიანია. მიხვდა სერიოზული კონკურენციის წინაშე რომ დგებოდა და ამან მოუშალა ნერვები. თან იცოდა არ ქონდა უფლება.
ვერაფერს ამბობდა.
-ანუ შენგან კურთხევა მაქვს ხო?! -სიცილით უთხრა დათუნამ. -კაი გოგოა მართლა???
-კი ძალიან! -მეტი აღარ შეეძლო -კაი მალე მიმიყვანე მეჩქარება. -არ იცოდა რაღა ეთქვა.

მანქანიდან ლამის გადახტა. ჰაერი არ ყოფნიდა.

* * *
-სალომე სად ხარ? ვილაპარაკოთ
-ასე მალე მოგინდა ლაპარაკი.
-ნუ ცინიკობ, თუ გინდა ვილაპარაკოთ, თუ არადა ისეც შემიძლია...
-უნივერსიტეთთან რო ბარია მანდ მოვალ.
-კაი მალე ქენი რა.
თვალები გაშტერებული ქონდა და ფეხს ნერვოზიანივით აქანებდა. სალომე როგორც ყოველთვის კარგ ფორმაში იყო, მაგრამ არ ქონდა ამ ყველაფერს ახლა მნიშვნელობა.
-როგორ ხარ? -გადაკოცნა და ისევ დაჯდა.
-ნორმალურად, შენ? -ნიშნისმოგებით კითხა და თვითონაც დაჯდა.
-ვარ რა. -მენიუ მიაწოდა და თვითონაც გადაშალა. მენიუ მაგიდაზე ხმაურიანად დადო სალომემ და დათუნას გახედა. დათუნამაც დაკეცა და თვალები მოჭუტა
-არ მშია -მკაცრად თქვა სალომემ.
-კაი. -არ შეწინააღმდეგებია დათუნა.
-რას ვშვრებით?
-ვშვრებით რამეს?
-ნუ მეთამაშები დათუნა, პატარა არ ვარ...
-ხარ ხარ... -გაეღიმა და ანუკას სიტყვები გაახსენდა ,,18ის ვარ, უკვე დიდი ვარ“
-დათუნა!!! -ხმამაღლა მოუვიდა სალომეს.
-გისმენ
-ნუ იშტერებ თავს.
-კაი. მაშინ ასე მივუდგეთ. -დასერიოზულდა დათუნა. -ერთად ვიყავით?
-არა.
-ვმეგობრობდით?
-არა.
-აბა?
-არ ვიცი, რაღაც ისე -დაიბნა სალომე.
-ეხლა ყურადღებით მისმინე სალო -სალომეს ესიამოვნა ასეთი მიმართვა და რაღაც გაუთბა
-გისმენ
-მე თუ არ მითქვამს და შენთან თუ არ დამიმტკიცებია, გეცოდინება მაინც როგორი დამოკიდებულება მაქვს გოგოების მიმართ. იცი რო არ ვარ ისეთი ბიჭი ვიღაცას სული ამოვხადო, ტყუილი იმედები და თემები... ხო ხვდები?
-ვიცი.
-თავიდანვე ვიცოდით ორივემ რომ ან გამოვიდოდა ან არა...
-ჰო
-და არ გამოვიდა. მორჩა -ხელები გაშალა დათუნამ.
-და რატომ? -გაბრაზდა სალომე.
-გინდა პასუხი?
-მინდა
-ნამდვილად? -თვალებს ჭუტავდა დათუნა.
-კი.
-მე ანუკაზე ძვირფასი არავინ არ მყოლია, გეფიცები. გულით გეუბნები და არ გეწყინოს რა, ასეა რა ვქნა -სალომე გაწითლებული წამოხტა და გავარდა. ყველაზე ნაკლებად უნდოდა ასე ყოფილიყო მაგრამ გამოვიდა. ჯობდა გაცეცხლებულიყო ვიდრე ნაწყენი წასულიყო.
თვითონაც წავიდა.
ლილისთან. იცოდა კაბეც იქ იყო.
უკვე რატომღაც მშვიდად იყო.

* * *
ლილისთან იყვნენ ასულები. ლილის დაბადების დღე იყო. ყელსაბამი აჩუქეს.
ძალიან ლამაზი. ლილი უბედნიერესი იყო, გახარებული. ანუკა ყოველთვის უყვარდა. ამაზე ნაკლები ცოლი არ უნდა მოიყვანოო დათუნას აფრთხილებდა. სულ იცინოდნენ ამაზე.
-ვეშაპ წავედით? -უჩურჩულა ანუკამ
-ბებო ანუკამ მომწყინდა აქ ყოფნა წავიდეთო. -ანუკას ელდა ეცა
-რა? მე? გატყუებს ლილი ბებო, არ მითქვამს. უზრდელი ბიჭი ხარ -მიუტრიალდა დათუნას. დათუნა იცინოდა.
-მართლა მოგწყინდა ანუკა? -ნაწყენი ჩანდა ლილი. ანუკას თვალები აემღვრა
-არა რას ამბობ ლილი ბებო, ვრჩები მე, არსად მეჩქარება, თვითონ მას ეჩქარება და მე მაბრალებს. -ჩაეხუტა და გვერდით დაუჯდა. დათუნას ანიშნა მოგკლავო და ლილისთან ერთად გააგრძელა ლაპარაკი.
სტუმრები მოვიდნენ.
დათუნა და ანუკა ოთახში გავიდნენ.
-შენ დებილი ხარ? -კისერში მოუჭირა ხელები ანუკამ. დათუნამ წელზე მოკიდა ხელები და საწოლზე მსუბუქად ,,დააგდო“.
-ვეშაპი ხარ ჩვეულებრივი. -ბრაზობდა ანუკა.
-ჰე წავედით?
-ხო რა, უკვე მოვიდნენ დაქალები მისი.
-კაი გავედით.
ლილის დაემშვიდობნენ და წავიდნენ. კაბეს ელოდებოდნენ და ცოტა ხანი მანქანაში ისხდნენ. წვიმდებოდა.
-შენ ზღვას გავხარ, დამშვიდებულს, მიყვარს მეფე -მოულოდნელად თქვა ანუკამ.
-ისეთი სახლი მინდა გაჩუქო
-შენ რომ იცხოვრებ -გაეღიმა ანუკას
-ისეთი სიტყვა მინდა დავწერო
-შენ რომ გაიგებ
-ისეთი შუქი მინდა აგინთო, შენ რომ გაგათბობს
-ისეთი წყალი მინდა გწყუროდეს, მე რომ მოგიტან
-მე მოგიტან წყალს.
მანქანაში ჩაჯდა კაბე
-შენ იცხოვრე ჩემთან -გააგრძელა ნუკამ
-მე მოგიტან წყალს -დაასრულა კაბემ.
გაეღიმათ.

* * *

-ჩემო საყვარელო ლილი, მწყურია რამე
-რამე რა?
-ასე წყლიდან ყავამდე.
-უფრო?
-წყალიც და ყავაც. -ლოყაზე აკოცა დათუნამ და დივანზე წამოწვა. კაბე აბანოდან გამოვიდა.
-რას შვრები?
-ეხლა ვნახე სალომე.
-მერე?
-ველაპარაკე რა მერე.
-ნინა ვნახე.
-აუ, კაი რააა, რატო ნახე?
-ხო არ გაკლია? ველაპარაკე
-რაო მერე?
-არაფერი, არ არიან ერთადო.
-ხო კაი თქო გეთქვა. -ტელევიზორი ჩართო დათუნამ.
-ვუთხარი.
-კაი დაჯე დავლიოთ ყავა და გავიდეთ ბიჭებთან.
-ვჯდები.
-დათუნა, დღეს მარინას და ლაშას ველაპარაკე, ჩამოდიან
-ვაა, ჩემთვის რო არაფერი უთქვამთ? -ლილის მოტანილი წყალი დალია დათუნამ.
-ვუთხარი მე ვეტყვი-მეთქი.
-რატო ჩამოდიან?
-ვიზა უნდა გაახანგრძლივონ.
-როდის ჩამოდიან?
-არ ვიცი ჯერ ზუსტად.
-კარგი კარგი
ყავა დალიეს და წავიდნენ.

* * *
საოცარი დღე იყო ის ერთი. ყველა დღე ერთია, მაგრამ ის ყველასგან განსხვავებული.
აი იმ ნავის, ლექსში რომ ახსენა, საიდუმლოს თანამოზიარეები გავხდებით ყველანი.
ტბაზე იყვნენ.
კვირა იყო.
ალბათ რაღაც სიმბოლური იყო.
13 რიცხვი.
13ში ხომ მნიშვნელოვანი ამბები ხდება.
გამიზნული, მაგრამ მაინც შემთხვევითი იყო პირველი კოცნა. ცოტათი ნასვამები იყვნენ და ამას დააბრალეს. სირცხვილი არ ყოფილა, უბრალოდ საიდუმლოდ შეინახა იმ ნავმა ის პირველი...
ანუკასთვის სულ მთლად პირველი კოცნა...
ბევრჯერ ნაფიქრი...

* * *
ლაშას და მარინას ჩამოსვალს მეორე დღეს ნამდვილად არ ელოდა დათუნა. ნამდვილი მიზეზი მერე გაიგო.
ლილი მიყავდათ გამოკვლევებზე. სერიოზული არაფერი, უბრალოდ გვინდა დავრწმუნდეთ რო კარგად არიო. სერიოზულად ვერ აღიქვა, მაგრამ მაინც არაფერი უთხრა.
თვითონაც გაყვა გამოკვლევებზე. სერიოზული მართლა არაფერი ყოფილა. ტყუილი ყოფილა განგაში.
1 კვირაში ისევ უკან დაბრუნდნენ.

* * *
ბიჭებთან ერთად მიდიოდა 3-4 დღით კაბეს სოფელში.
თავ დავიწყება, თავის უფლება, სიგიჟე, ყველაფერი რაც თუ აქამდე არ გაუკეთებიათ გააკეთეს.
4 დღე მთლიანად მოწყდნენ დედამიწას.
გაბრუებულები, 24 საათი მთვრალები და ბედნიერები იყვნენ ის 4 დღე.
ანუკას არც ერთჯერ არ დაურეკავს, იცოდა იქ რა ამბავიც იქნებოდა და არც ნერვიულობდა.

სამაგიეროდ სალომემ ააწრიალა და საბოლოოდ ტელეფონი გათიშა.
ქალაქში რომ დაბრუნდნენ, ყველაფერი გადატვირთული და დამძიმებული ჩანდა.
რა თქმა უნდა ანუკა ნახა.
სალომეც უნდა ენახა.
-ანუკ უნდა გავარდე ცოტა ხნით რა
-მოიცა ეხლა არ მნახე??? სად მიდიხარ?
-საქმე მაქვს. გნახავ საღამოს კიდე.
-კაი მიდი.

ნინამ მიწერა სალომე და დათუნა არიან კაფეშიო, კაი წყვილი არიან რას ერჩიო.
კინაღამ გადაიწვა. თუ არ აფეთქდებოდა არ ეგონა.
მთელი ღამე არ დაეძინა. ლამის გასკდა იმდენი ხანი იფიქრა იმაზე თუ როგორ წავიდა სალომეს გამო და 4 დღის მერე როგორ არ დარჩა მასთან.
ცრემლი რომ იგრძნო ჭკუიდან გადავიდა. უკვე ისტერიული ბოღმა და ეჭევიანობა ახრჩობდა.
არ უყვარდა, არა, მსგავსი არაფერი, უბურალოდ ვერ უყოფდა და ეს ადრეც იცოდა რომ ვერავის ვერ გაუყოფდა. დათუნაზე ეშლებოდა ნერვები, როგორ ანახევრებდა ყურადღებას...
ამას გადაყავდა ჭკუიდან.

* * *

-ლილი თავს ვერ გრძნობდი კარგად თუ რატო ჩამოვიდნენ?
-მე უფრო კარგად ვარ ვიდრე ეგენი, ბოდიალობენ რაღაცას.
-ჩემი სუპერ ქალი. -დაატრიალა.
-წნევა მივარდება დათუნა, დამსვი.
თავ-ბრუ დახვეული ლილი სავარძელში ჩაჯდა.
დათუნამ ყურსასმენები გაიკეთა.
ვიდეობს ათვალიერებდა.
იცოდა რომ ცუდად მოქმედებდა ეს მასზე, მაგრამ მაინც უყურებდა. უყურებდა და საშინელ ხასიათზე დგებოდა.

,,თამუ თამუ თამუნა
მიყვარს ჩემი დათუნა, ჰაჰაჰაჰა“
იცინოდა ანუკა. ტრიალებდა და თან უცბათ თხზავდა ლექსებს.
დათუნას ეღიმებოდა და ენატრებოდა.
,,მეტს ვერ ვიფიქრებ, გათიშე რაააა.“
წუწუნებდა ანუკა.
,,ანდაც მოვიფიქრე“
გაიცინა ისევ ანუკამ.
,,დღეს ვიყიდე შავი ლაქი
მიყვარს ჩემი კანდელაქი, ჰაჰაჰაჰაჰა“
იკეცებოდა სიცილით ანუკა.
მერე ანუკამ წაართვა მობილური და ახლა თვითონ იღებდა ვიდეოს. დათუნა ხელებს იფარებდა.
,,ეხლა შენ მითხარი ლექსები
მე არ ვიცი.“
ანუკა დათუნას ჩაეხუტა და ისე იღებდა. თავზე აკოცა და ისე რომ დათუნა ვერ დაინახავდა უხმოდ თქვა
,,ვგიჟდები მე ამ ბიჭზე“
მერე თავზე აკოცა, გაიღიმა და ვიდეო გათიშა.

ყურსასმენები მოიხსნა და კაბეს დაურეკა
-გავარდით გასვიანთან.

* * *
გასვიანს შემთხვევით გადაეყარა.
-ამას ხედავ?
მაშინვე აჩვენა შუბლზე ნაკერების შრამი
-ვხედავ
-კარგია. როგორ ხარ?
-კარგად. შენ?

ასე უბრალოდ აეწყო.
ალბათ ჩვენი თვალით რომ შეეხედა ამ ნაბიჯს არ გადადგამდა.
სავსე იყო, ყველაფრისგან სავსე.
თან რაღაც იყო მასში ისეთი.
არ იცოდა, არა. არ იცოდა ეს თუ ასეთი მტკივნეული იქნებოდა.
ჩუმ-ჩუმად ხვდებოდნენ ერთმანეთს.
ნელ-ნელა, ნაბიჯ-ნაბიჯ...

* * *
კაბეს მანქანაში ელოდებოდა...
ტელეფონმა დარეკა.
-სანამ გავთიშავთ და ყვირილის ხასიათზე დავდგებით, ვნახოთ რა ერთმანეთი და ბოლოჯერ მაინც ვილაპარაკოთ, მეც ხო უნდა აგიხსნა რამე -ისე სწრაფად ელაპარაკებოდა ვერაფერი გაიგო.
-რა?
-დამრჩა რაღაც სათქმელი-მეთქი.
-არ მცალია ახლა.
-გცალია და თუ არ გცალია, მოიცლი, მგონი არი ეს თემა მოსაცლელი არა?
-ახლა მართლა არ მცალია. -უკვე ხელები ექავებოდა გასვიანის გახსენებაზე დათუნას.
-სად ხარ მე მოვალ და 5 წუთი დამჭირდება, რო ყველაფერი დავალაგო.
-არ მცალია-მეთქი დაყრუვდი???
-მეორეჯერ არ გაბედო ასეთი ტონით მელაპარაკო გაიგე??? -ხმა გაებზარა ანუკას. ვერ იყო ბოლომდე ძლიერი.
-სად მოვიდე?
-სად ჯანდაბაშიც გინდა.
-რანაირად მელაპარაკები
-როგორი მაგალითიც მომეცი, ჩემ სახლთან რო ბაჭია მაქ შეგხვდები.

კაბეს დაურეკა ჯერ სხვაგან გავალ და მერე გამოგივლიო და ბაღთან გავიდა.

* * *
გასვიანი სულსწრაფი იყო, შედეგი უფრო ეჩქარებოდა ვიდრე პროცესი. უნდოდა მალე გაეგო ყველას. უფრო კი დათუნას მაგრამ ჯერ ისეთი არაფერი ხდებოდა.

ანუკა სადარბაზოსთან იდგა და დათუნას დაურეკა
-გამომიარე რააა
-ახლა ვერა ანუკ, ცოტა ხანში...
-ბიჭებთან ერთად ხარ???
-არა
-ლილისთან ხარ???
-არა
-აბა სად ხარ?
-სალომესთან ერთად ვარ -შედარებით ჩუმად უთხრა და ყურმილი დაუკიდა.
ანუკა გაშტერებული უყურებდა მობილურს.
ასე იდგა დიდ ხანს.
მერე გასვიანმა დაურეკა.
სადარბაზოსთან ვარო, უთხრა და ისიც მოვიდა...
გასვიანმა დაინახა...
ესეც შესაბამისი მომენტი...
ანუკა მობილურში რაღაცას ეძებდა გასვიანი რომ თავზე დაადგა. გასვიანი წამებს ელოდა.
აპირებდა მაგრამ სახე გაატრიალა ანუკამ.
მაგრად ჩაეხუტა.
და თან ნელ-ნელა ისე დაატრიალა რომ კარგად დაენახა...
მას... თორნიკეს... დათუნას ძმაკაცს...
მაშინვე დაურეკა თორნიკემ დათუნას
-თოკა, არ მცალია, ცოტა ხანში
-ბიჭო რაღაც უნდა გკითხო? ისეთ პონტში ხო არ ხარ? -არ დაამთავრებინა თორნკემ.
-რა უნდა მკითხო?
-ბიჭო ანუკა შენი?
-ხო -სკამიდან წამოდგა დათუნა
-ვინმესთან ერთად დადის?
-ღადაობ??? რაც დაიბადა არავინ ყოლია. -გაეცინა დათუნას.
-არ ამერეოდა. თან მის სადარბაზოში... შანსი არ არი ეგ იყო
-ვისთან ერთად იყო? -სასხვათაშორისოდ კითხა, ინსტიქტურად.
-ბიჭო რავი გითხრა არ გითხრა?!
-ჰე თოკა მითხარი მალე, მეჩქარება.
-ბიჭო დათუნ გიორგისთან ერთად.
-გიორგი ვინ არი?
-გასვიანი.
თუ გული არ გაუსკდებოდა არ ეგონა.
ყველა ის ნაკერი აეწვა, ყველა ის წამი.
ვერ იფიქრებდა, ამას ყველაზე მეტად ვერ იფიქრებდა.
გული ლამის მოწყდა სარქველებს.
სალომეს ბოდიში მოუხადა და გარეთ გავიდა.
ანუკას დაურეკა.
-სად ხარ?
ანუკა დაიბნა. ვერ მიხვდა რა ეთქვა
-საქმეზე ვარ.
-გადადე ეგ საქმე და სადმე მნახე.
-რა გჭირს? ცუდად ხარ?
-ცუდად შენ გახდები. -დათუნა ემოციებს ვეღარ თოკავდა. -შეეშვი მაგ შენ დამპალ საქმეს.
ანუკას ცივი ოფლი ასხამდა. უკვე მიხვდა რომ დათუნამ ყველაფერი იცოდა.
საშინლად შერცხვა.
იცოდე ბოლომდე დამნაშავეს სათქმელი არაფერი ექნებოდა და ტირილი მოუნდა. იტირა კიდეც.
გასვიანს დაუფიქრებლად გაარტყა სახეში და გამოიქცა.
რა გააკეთა? როგორ გაბედა? რა უნდა ეთქვა, ვიეჭვიანეო? როგორ უნდა აეხსნა...
საშინლად ეძნელებოდა და ერთულებოდა ნაბიჯის გადადგმა. ერჩივნა მიწა გასკდომოდა და დათუნა არ ენახა.
დათუნა მაინც ნახა.
უფრო დათუნამ ნახა.
არაფერი ესმოდა. არც მისი ყვირილი. არაფერი.
დავბრუნდეთ ზევით სულ მაღლა. დასაწყისიდან...
გადავახვიოთ, მოვლენებით უკან და ცოტა დავფიქრდეთ.
,,-მე?! მე გამწარებული ვარ! ვერ მხედავ? შემხედე, კარგად შემხედე. თვალებში ჩამხედე. წითელ ხაზებს ხედავ?.....“
მოგვიწევს აქ დაბრუნება, ყველაფერი რომ გავიხსენოთ, გავიგოთ და გავაანალიზოთ.
მოხდა ის რაც მოხდა.
თქვა ის რაც უნდოდა რომ ეთქვა....
იგრძნო ის რასაც ერთ დღეს ყველა გრძნობს.
ყველას ტკივა...
ყველას უყვარს...

* * *
ანუკა ზურგით იდგა და თითებს იმტვრევდა. წინდაუკან დადიოდა და რაღაცას ბუტბუტებდა.
დათუნას გაეღიმა. უკვე ენატრებოდა. ემზადებოდა საბოლოო დამშვიდობებისთვის.
ემზადებოდა ყველაფრისთვის, მაგრამ მაინც არ იყო მზად.
მანქანიდან გადავიდა და ვერ მოითმინა რომ არ ეთქვა
-რეპეტიციას გადიხარ?
ანუკა შეშინებული ჩანდა.
გაფითრებული შემოტრიალდა და ხელები ჩამოუშვა.
-როგორ ხარ?
-რატო მომიყვანე -სერიოზული გახდა დათუნა.
-მალაპარაკე და მომისმინე კაი? შენ ხო იცი მოსმენა.
-ხო მალე.
-ჯერ ის მითხარი ისევ ისე გიყვარვარ თუ არა როგორც ადრე და მერე გეტყვი იმას რისი თქმაც მინდა.
-ნუ მათამაშებ კაი? -თვალი ჩაუკრა და თვალები მოჭუტა დათუნამ.
-მითხარი -ხმამაღლა თქვა ანუკამ.
-ნუ ყვირი და თქვი რისი თქმაც გინდა, მეჩქარება წავალ თუ უმიზეზოდ მომიყვანე.
-გასვიანს გაეკარები და ციხეში ჩავასმევინებ შენ თავს!
გაოცებისგან პირი დააღო დათუნამ. შეეძლო ყველა ვარიანტი დაეშვა, მაგრამ ამას ვერც ახლა უშვებდა. ხელები ჰაერში აწია და ვერაფერი თქვა. ხმა ვერ ამოიღო. ანუკაც არ ჩანდა მშვიდად და თავდაჯერებულად. სულ გათეთრებულს ფეხები უკანკალებდა. კანდელაკმა ხელი მომუჭა და ტუჩებთან მიიტანა. ბრაზისგან ნესტოები ებერებოდა და თვალები უელავდა.
-გავეკარები კი არა?! -კისერი დაატკაცუნა დათუნამ -შენ თვალწინ მოვკლავ ანა! -უკვე მეორედ მიმართა ასე! -დაგისახიჩრებ და მოგიგდებ! არ შეგარგებ! შენ?.. -თავიდან ბოლომდე აათვალიერა -შენ თუ...
მანქანისკენ წავიდა.
-ერთი წუთი ერთი წუთი -გაეკიდა ანუკა და სანამ კარს გააღებდა, კარსად და დათუნას შორის გაეჩხირა.
ისტერიულად გაეცინა და კარი მიუხურა.
-ანუ გიყვარვარ!
მერე ხელები გაშალა და თვალებში თამამად შეხედა, ცოტა აშინებდა მისი ჩასისხლიანებული თვალები მაგრამ რა უნდა ექნა, უნდა გაეძლო, უნდა დაემტკიცებინა რომ დამპალი და უსიყვარულო სული არ ქონდა.

დათუნას ტელეფონმა დარეკა.
უცხო ნომერი იყო.
გათიშა.
ისევ დარეკა
-უპასუხე რა
-მე გადავწყვეტ როგორმე.
ანუკას გაეცინა
-ჩემსავით იქცევი.
-რას ნიშნავს შენსავით.
-იქნებ სალომე გირეკავს, აიღე.
-ანა, ნუ თამაშობ-მეთქი, გაგაფრთხილე უკვე. წავალ მაშინ.
-კაი მოიცა. იცი რო არ გიღალატებდი...
-დავინახე, როგორც არ მიღალატე, თავზე გადამახტი.
-მე გითხარი მალაპარაკე-მეთქი. -გაბრაზდა ანუკა. -ეხლა რასაც გეტყვი იცოდე კარგად მომისმინე და მერე აღარ გამამეორებინო რა, ისედაც ძლივს ვლუღლუღებ. მე რომ შენი სიცოცხლე ვარ, ვიყავი და სულ ვიქნები შენც იცი და მეც ვიცი. ის ვიღაც სალომე რო გამომიჭენე, ხო იცოდი რო ვიეჭვიანებდი?
დათუნას გაეღიმა
ხო იცოდი რო გავსკდებოდი ბოღმისგან? ვინ მიგდია ეს სალომე რო მე არ მნახულობ მაგის გამო.
-შენ ეგოისტი ხარ იცი???
ისევ დარეკა დათუნას ტელეფონმა.
-რა ჯანდაბა გინდა, ვინ ხარ? -ნერვებმოშლილმა აიღო ყურმილი.
-უკაცრავად, დათო მინდოდა?
-მე ვარ- ყვიროდა უფრო -რა გინდა?
-ლილი ნებიერიძე?
-რა ლილი ნებიერიძე?
-შეტევა ქონდა.

ფერები ეცვალა.

-ვინ ხარ?
-ექთანი ნია გიორგაძე.
-რომელ კლინიკაში???

მანქანაში გიჟივით ჩახტა, ანუკამ გვერდით ჩაჯდომაც ვერ მოასწრო, პირდაპირ უკანა კარში შეხტა. არაფერი უკითხავს. გამომეტყველებაზე მიხვდა.

კაბეს დაურეკა. მოვალო.

ისიც არ ახსოვდა იქ იყო თუ არა ანუკა. წუწუნებდა და ხელებს საჭეზე ურტყამდა.
ყველაფერს ელოდა.

მხარზე ხელი რომ დაადო ანუკამ, მერე მიხვდა რომ ანუკაც იქ იყო.
მაშინვე მოეშვა.
მთელი ორგანიზმი გაუთბა.

-შენ არა რა, შენ არ უნდა გეღალატა ანუკ! -ისევ ანუკა, ისევ ძველი ხმა.
-არც მიღალატია.

ექთანმა ვერ დაგამშვიდებთ მაგრამ სიმშვიდე უნდა შეინარჩუნოთო. დათუნას ყველაფერი აერია. ლაშასთან დარეკა.
უკვე ბნელდებოდა. კაბე მოვიდა.
ნინაც.
ერთად რომ ნახეს, გაუკვირდათ.
ერთმანეთს ვერ უყურებდნენ. ყველა ჩუმად იყო.
ექიმი გამოვიდა.
-ცოცხალია. ნუ ნერვიულობთ.
დათუნას და ანუკას ერთნაირი შეგრძნებები ქონდათ.
რაღაც კარგი მოხდა, ახლა აღარ ქონდათ სიჩუმის უფლება.
კაბე და ნინაც დაიძაბნენ.

დათუნა თავჩაქინდრული იჯდა. იცოდა რაღაც რომ უნდა ეთქვა.
ვერ პატიობდა.
მაინც უნდა ეთქვა.
თავი ნელა აიღო, ანუკას ხელები ჩაბღუჯული ქონდა და ტუჩებს იკვნეტდა.
-გადმოჯექი -თავით ანიშნა უემოციოდ და ოდნავ გაიწია.
ანუკა ფრთხილად დაჯდა და საზურგეს მიეყრდნო.
ვეღარ მოითმინა. ენატრებოდა.
ხელი მხარზე გადახვია და თავზე აკოცა.
-შენ რო ხარ, სალომე ვინ არი საერთოდ?
-და გასვიანი მითუმეტეს რაა... -ატირდა ანუკა და თავი კალთაში ჩაუდო. სახეზე ხელებს იფარებდა რომ არ დაენახა. მაინც ხედავდა.
ეღიმებოდა.
მერე კაბეს გახედა
-გასვიანს მაინც ვცემთ
თვალი ჩაუკრა და ნამტირალევს სურათი გადაუღო.
ავტორი: new yorker