"დედ–მამა ევროპიდან ჩამოსულ ბიჭთან მეგობრობას მიშლიან"

ჩემი კლასელი ბიჭი 4 წლის წინ წავიდა ევროპაში მშობლებთან. მართალია, გოგო ვარ, მაგრამ მასთან განსაკუთრებული მეგობრობა მაკავშირებდა, ერთმანეთს ძალიან ვუგებდით, ფეხბურთის სიყვარულშიც კი ერთმანეთს ვგავდით. უცხოეთში რომ წავიდა, ძალიან განვიცადე. წასვლისას ისიც ტიროდა, წესიერად ვერც კი გამომემშვიდობა, ისე აუჩუყდა გული. არ უნდოდა, ატირებული მენახა და ამიტომ სასწრაფოდ დამემშვიდობა. ეს სცენა იმდენად ამაღელვებელი იყო, რომ არასოდეს დამავიწყდება.
ერთმანეთთან კავშირი არ შეგვიწყვეტია, ინტერნეტით და ტელეფონით მუდმივი კონტაქტი გვქონდა, სულ ვწერდით ერთმანეთს. ის ევროპის სხვადასხვა ქალაქში რომ მიდიოდა, "სკაიპი" ჰქონდა ჩართული და ყველაფერს "ლაივში" მათვალიერებინებდა. ამ დროს წარმოუდგენლად კარგ დროს ვატარებდით, თითქოს ერთად ვიყავით და იმ ყველაფრისგან ერთად ვიღებდით ემოციებს. ეს იყო საოცარი განცდა. ასე რომ, ჩვენი მეგობრობა ვირტუალურად გაგრძელდა. იქიდან საჩუქრებს მიგზავნიდა, ერთი დღეც არ მტოვებდა უყურადღებოდ.
ამდენი ხნის შემდეგ წელს პირველად ჩამოვიდა საქართველოში. ვერ წარმოიდგენთ, როგორი ბედნიერი ვიყავი! სანამ ჩამოვიდოდა, მანამდე დავაწყვეთ გეგმები, რომ საქართველოში ყველაფერს ერთად ვნახავდით, მაგრამ ჩემმა მშობლებმა ყველაფერი ჩამაშხამეს.
მეგობარმა ბათუმში დამპატიჟა. თავის ნათესავებთან და სხვა მეგობრებთან ერთად მიდიოდა. მათ მეც ვიცნობ და ვიცი, ძალიან კარგი, პატიოსანი ხალხია. მშობლებმა კი არ გამიშვეს. ზღვაზე სხვებთან ერთად წასვლა როგორ შეიძლებაო, არადა უკვე 18 წლის ვარ! იქიდან რომ ჩამოვიდა, ყვარლის ტბის ნახვა მოინდომა, იქაც დამპატიჟა, მაგრამ მშობლებმა ისევ არ გამიშვეს. ჩემმა მეგობარმა კი ისეთი გოგოები წაიყვანა იქ, რომ... მერე "ფეისბუქის" გვერდებზე მათი იქ გადაღებული ფოტოები რომ დავათვალიერე, ბევრი ვიტირე.
ისე გამოვიდა, რომ მეგობართან მაშინ უფრო ახლოს ვიყავი, როცა უცხოეთში იყო, ვიდრე ახლა, როცა ჩემგან ორ ნაბიჯზეა. მაპატიეთ, თუ ცუდ სიტყვებს ვიხმარ, მაგრამ ჩემი მშობლები დაგეშილი ძაღლებივით არიან, მკაცრად მაკონტროლებენ, რომ არ შევხვდე. დედა მეუბნება, ეგ ევროპაში ჩამოყალიბდა და მაგისთვის ბოიფრენდის და გერლფრენდის ყოლა ჩვეულებრივი ამბავია, არ მინდა, მის გვერდით ხალხმა დაგინახოს და იფიქროს, რომ თქვენ შორის რამე ხდებაო. ვარწმუნებ, რომ ჩვენ მეგობრები ვართ და თუ ვინმე ასეთ რამეს იტყვის, მისი პრობლემა იქნება, მაგრამ დედა სხვანაირად ფიქრობს. ამბობს, რომ თუ მის გვერდით გავივლი, სახელი გამიტყდება.
ვატყობ, რომ მეგობარი ჩემზე განაწყენებულია. უკვე აღარც მირეკავს და აღარც მწერს, მაგრამ სიმართლეს ვერ ვეუბნები. მერიდება, ვუთხრა, მშობლები მასთან ერთად სიარულს რომ მიკრძალავენ.

სარკის ერთგული მკითხველი