"თურმე დედამთილი საჭმელს მიმალავს"

შეიძლება არ დამიჯეროთ, მაგრამ დედამთილი საჭმელს მიმალავს. ყველას ისე აჩვენებს თავს, რომ ისეთი კეთილი და მშვიდია, ჭიანჭველას ფეხს არ დაადგამს. მეც ისე მელაპარაკება, ხმას არ უწევს, "შვილო, შვილო"–ს მეძახის, მაგრამ ისეთ რაღაცეებს მიკეთებს, რომ...
თავიდან მეგონა, რომ ჩვენს სახლში ყველანაირი საჭმელი უცებ თავდებოდა, მერე კი მივხვდი, რომ დედამთილი მალავდა. ჩემს ქმარს და მულს უნახავს ყველაფერს, ჩემთვის კი ენანება. კერძიდან ხორცის კარგ ნაჭრებს იღებს და ცალკე თავისი შვილებისთვის გადადებს. ამას წინათ თავის შვილებს სუფრა გაუშალა, მაგიდაზე ყველიც დაუდო. მე აბაზანაში ვიყავი. იქიდან რომ გამოვედი, ჩემს მულს და ქმარს ჭამა უკვე დასრულებული ჰქონდათ. მაგიდას მივუჯექი და უცებ დავინახე, რომ ყველის თეფში აღარ იდო. გამოვაცხადე, ყველი მინდა–მეთქი. ქმარმა მეორე ოთახიდან გამომძახა, ჭამე მერეო. ვერ მოვითმინე და ავკივლდი, რატომ მიმალავთ–მეთქი. ქმარი გამოვარდა და მაცივარს ეცა, თუ მაგიდაზე არ დევს, მაცივარში მოძებნეო. მერე თვითონვე გაუკვირდა, იქ რომ არ დახვდა. დედამთილმა კარადა გააღო და ყველი გამოიღო, თან ვითომ თავი იმართლა, სიცხეში გაფუჭდებოდა და ავიღეო. ჩემმა ქმარმა უთხრა, მაშინ მაცივარში რატომ არ შედეო.
ქმარს რომ ვეუბნებოდი, დედაშენი ასეთ რაღაცეებს მიკეთებს–მეთქი, არ სჯეროდა, ამბობდა, ცილს სწამებო. ახლა კი თვითონაც ხვდება, რომ სიმართლეს ვეუბნები.
იცით, გული რაზე მწყდება? ვშრომობ, კვირაში მხოლოდ ერთი დღე მაქვს დასვენება და დედამთილი ჩემს ნაშრომსაც კი მიმალავს. არ გეგონოთ, ხელფასს ჩემს კოსმეტიკასა და ტანსაცმელს ვახმარდე (თუმცა რაც მჭირდება, ყველაფერს თვითონ ვყიდულობ), ოჯახსაც ვეხმარები. ზოგჯერ კომუნალურ გადასახადებს ვიხდი, ზოგჯერ საჭმელს ვყიდულობ. კარგ ოჯახში გავიზარდე. არაჩვეულებრივი დედა და ბებია მყავს და კარგად ვიცი, სახლში რაც არის საჭირო. მე რომ მუქთახორა ვიყო და დედამთილს ხელებში ვაჩერდებოდე, ვიფიქრებდი, ამიტომ დაენანა–მეთქი, მაგრამ ჩემი ნაშრომიც ხომ არის, რატომ უნდა დამიმალოს?! თვითონ არ მუშაობს, არც არასდროს ჰქონია სამსახური და კარგი იქნებოდა, მისთვის ვინმეს ლუკმა რომ დაემადლებინა?

სარკის მკითხველი