"ჩემი ღირსეული ცოლი ახალგაზრდა უსულგულო საყვარელში გავცვალე"

წესით, იმ ყველაფრის დავიწყებას უნდა ვცდილობდე, რაც თავს გადამხდა, მაგრამ მაინც ვამჯობინე, ჩემი ამბავი საჯაროდ მომეყოლა. ვიცი, ამ წერილებს კაცებიც კითხულობენ და ალბათ ბევრ რამეზე დაფიქრდებიან.
ჩემი ცოლი ძალიან მიყვარდა. ჩვენ გარკვეული პერიოდი ერთ კლასში ვსწავლობდით და კარგი მეგობრებიც ვიყავით. მერე კი ძლიერი გრძნობა გაჩნდა და დავქორწინდით. ჩვენი ერთად ყოფნის წინააღმდეგი არავინ ყოფილა, რადგან ყველა თითქოს ერთ ნაწილად აღგვიქვამდა, თითქოს მართლაც ერთმანეთისთვის ვიყავით შექმნილი.
ბედნიერი ოჯახი გვქონდა. დავიფიცებ, რომ წლების განმავლობაში სხვა ქალისკენ წამითაც არ გამპარვია თვალი! ის იყო ჩემთვის ყველაფერი, მისთვის სიცოცხლესაც არ დავიშურებდი. ბიჭი და გოგონა გამიჩინა და ყველა პირობა შემიქმნა იმისთვის, რომ სახლში მისვლა გამხარებოდა, თავი კარგად მეგრძნო.
წლების შემდეგ კი ჩვენს ოჯახში კრიზისი დაიწყო. არც კი ვიცი, ამის მიზეზი რა გახდა, როდის დაგვეწყო გაუცხოება. თითქოს გავცივდით, თითქოს ყველაფერი სულ ერთი გახდა. ამ დროს კი ჩემს ცხოვრებაში გამოჩნდა ქალი, რომელმაც ჭკუიდან გადამიყვანა. თვითონ იაქტიურა, ისეთ სიტყვებს მეუბნებოდა, რომ ჩემი ყურადღება მიიქცია. ფლირტის სიამოვნებას თავიდან გავუგე გემო. გამოვფხიზლდი, გავხალისდი, სხვა ენერგიით ავივსე, ცხოვრება უფრო საინტერესო გახდა. ფლირტი კი გიჟურ ვნებაში გადაიზარდა. მის გარდა, არავინ და არაფერი მახსოვდა. თავიდან ვმალავდი ამ ურთიერთობას, მერე კი მომინდა კიდეც, ყველას გაეგო, რომ ჩემ გვერდით ასაკით უმცროსი და ლამაზი ქალი იყო. დიდად არც ვნიღბავდი ჩვენს სიყვარულს და გაიგო კიდეც ყველამ.
ოჯახში, ბუნებრივია, დიდი სკანდალი ატყდა. ცოლმა მომთხოვა, იმ ქალს ჩამოვშორებოდი. მე კი ვირივით მოვიქეცი და გამოვუცხადე, ან შეეგუე, რომ სულ გვერდით მეყოლება, ან მე წავალ–მეთქი. ჩემი ცოლი ღირსეული ქალი იყო და, რა თქმა უნდა, ვერ შეეგუებოდა, სარეცელი სხვასთანაც გამეყო, ამიტომ სახლიდან წამოვედი.
იმ ქალმა თავიდან კარგად მიმიღო, ბედნიერიც ჩანდა, მაგრამ ნიღბის ტარება დიდხანს ვერ შეძლო. ჯერ ერთი პრეტენზია წამომიყენა, მერე – მეორე და ასე დაუსრულებლად. ჩემს ცოლთან თუ წლების განმავლობაში მშვიდად ვცხოვრობდი, იმ ქალთან დღე არ გავიდოდა, კონფლიქტი არ მოგვსლოდა. ბოლოს კი ისე გათავხედდა, სპეციალურად მაეჭვიანებდა. კომპიუტერში ვიღაც ბიჭების წერილებს მაჩვენებდა, ნახე, რამდენ კაცს მოვწონვარ, სიყვარულს როგორ მიხსნიანო. მეც ვცოფდებოდი. ის ბიჭები ახლოდან რომ მენახა, ალბათ ყველას დავხოცავდი. საყვარელმა ჭკუიდან გადამიყვანა. ძმაკაცები მეუბნებოდნენ, შეშლილი თვალებით იყურებიო. აღარც შვილები მახსოვდა და არც მათ წინაშე პასუხისმგებლობა.
ერთ დღეს კი საყვარელმა გამომიცხადა, შენთან ცხოვრებით დავიღალე, ისეთი არ აღმოჩნდი, როგორიც მეგონეო. ეს ჩემთვის მძიმე დარტყმა იყო, მაგრამ, ჩემდა გასაკვირად, რამდენიმე საათში ყველანაირმა დაძაბულობამ გამიარა. თითქოს დავმშვიდდი, დავწყნარდი და იმ ქალის მიმართ აღარაფერს ვგრძნობდი, არც სიძულვილს და არც სიყვარულს. როცა ასეთი სიცივე იგრძნო ჩემგან, ისევ ჩამებღაუჭა, მითხრა, ამა და ამ კაცს ვუყვარვარ, მთხოვს, რომ მასთან გადავიდე საცხოვრებლად, მაგრამ, თუ შენ კარგად მომექცევი, ისევ შენთან დავრჩებიო. ანუ არ ვეთმობოდი, კატას რომ თაგვი ჰყავს გამოჭერილი და ეთამაშება, მეც ისე მექცეოდა.
მადლობა უფალს, გონება უკვე დაწმენდილი მქონდა და ვხედავდი, რომ ჩემ წინ ერთი უღირსი ქალი იდგა, რომელსაც არც სული გააჩნდა, არც გული და, სხვათა შორის არც სილამაზე, არადა მანამდე მეგონა, რომ მზეთუნახავის გვერდით ვიყავი. ჩემი ცოლი გარეგნობითაც ათასჯერ უკეთესი იყო.
საყვარელი მივატოვე და ცოლს დავუბრუნდი. მან ოჯახის სახელი შემინახა, შვილებსაც უერთგულა და მეც. ამას ნამდვილად არ ვიმსახურებდი. მასთან სიმშვიდე დავიბრუნე, რომელიც ძალიან მაკლდა. ახლა ჩემს საქციელს ძალიან ვნანობ, ცოლის წინაშე თავს დამნაშავედ ვგრძნობ. ის კი ისე იქცევა, თითქოს ჩვენ შორის არაფერი მომხდარიყოს, თითქოს მისი გული არ გამეხლიჩოს.
ყველა კაცს ვურჩევ, ცოლებს გაუფრთხილდით და ვნებას ნუ დაემონებით! ღირსეულ ქალს უღირსში ნურასოდეს გაცვლით.
სარკის ერთგული მკითხველი