"ჩემს ოთახში ჩავიკეტე და ერთმანეთს 30 უძილო საათი გადავაბი" - მაია დარსმელიძის ექსპერიმენტი

მუსიკოსმა მაია დარსმელიძემ ცოტა ხნის წინ საინტერესო ექსპერიმენტი ჩაატარა - საკუთარი ძალები რეჟისორის როლში მოსინჯა. თავად ამბობს, რომ გაერთო, თუმცა მისმა შექმნილმა პროდუქციამ გაამართლა და კლიპი ინტერნეტსივრცეში მოწონებას იმსახურებს.

მუსიკოსთან ამ თემაზე საუბრის გარდა, კიდევ ბევრ საკითხს შევეხეთ. მან ჩვენს კითხვებს მისთვის ჩვეული გულწრფელობით უპასუხა... დიალოგი კი ზოგადად, მუსიკაზე საუბრით დავიწყეთ...

- რა არის შენთვის მუსიკა?
- ჯიმი ჰენდრიქსის სიტყვებით ვიტყვი, რადგან უკეთესი ფორმულირება არც ვიცი - "მუსიკა ჩემი რელიგიაა"... ეს სიტყვები ყველაფერს მოიცავს. მას რომ არ ეთქვა, ალბათ ცხოვრების რომელიმე ეტაპზე მივაგნებდი, გავათვითცნობიერებდი ამ სიტყვების ყოვლისმომცველ სიღრმეს და მე ვიტყოდი!

- როდის მიხვდი, რომ ეს ის სამყარო იყო, რომელშიც ყოფნა გსიამოვნებდა?
- როგორც მუსიკოსმა ან მომღერალმა რომ გიპასუხოთ ამ შეკითხვაზე, ძალიან ხმამაღალი გამოვა, ამიტომ გიპასუხებთ, როგორც მუსიკის თაყვანისმცემელი: ეს სიამოვნებაზე ბევრად მეტია. მე მუსიკით დაავადებული - მუსიკაზე დამოკიდებული ადამიანი ვარ და ამას ყოველ წამს, ყოფით ყოველდღიურობაში ყურში ''შეხორცებული'' ყურსასმენებით ვათვითცნობიერებ.

- რა არის შენთვის როკი, ანუ ჟანრი, რომელიც აირჩიე? თვითგამოხატვის ფორმა და საშუალება?
- საქართველოში რატომღაც ყველაფერს, რაც პოპისგან და ჯაზისგან განსხვავებულად ჟღერს, როკს ეძახიან. მე არ ამირჩევია კონკრეტულად როკი. მუსიკა განწყობიდან და ემოციიდან გამომდინარე იქმნება. ის, რაც მე ყოველთვის მიზიდავდა, არის დრაივი და ექსპერიმენტები. ძალიან მიზიდავს ელექტრონული მუსიკაც, ჯაზიც, რეპიც. არასოდეს "ვმოძრაობ" ერთი მიმართულებით და ვფიქრობ, რომ ერთ კონკრეტულ მიმდინარეობაში შეზღუდვა საკმარისი არ არის, მით უმეტეს დღეს, როდესაც სულ სხვა ჟღერადობა და სტრუქტურაა.

- ამაზე ადრეც გვისაუბრია და მაინც, რატომ ჰყავს როკს ცოტა მსმენელი და ამაზე გული არ გწყდება?
- როკს ჰყავს იმდენი მსმენელი, რამდენიც საჭიროა (იღიმება). ჩემი აზრით, მუსიკოსისთვის, სუფთა შემოქმედებითი თვალსაზრისით, მსმენელის რაოდენობა კი არა, ხარისხია მნიშვნელოვანი. მგონი, არავის სჭირდება მსმენელი, რომელიც ვერ ხვდება, რას ამბობს მუსიკოსი. შეიძლება ძალიან კატეგორიულია ჩემი მიდგომა, მაგრამ პირადად მე, მირჩევნია, 500 კაცისთვის დავუკრა, ვიმღერო და ზუსტად ვიცოდე, რომ ყველაფერი ზუსტად ისე იქნება აღქმული, როგორც "ვამბობ".

კომერციული თვალსაზრისით, რა თქმა უნდა, ძალიან მნიშვნელოვანია მრავალრიცხოვანი აუდიტორია - მუსიკოსს მეტი შემოსავალი აქვს ფართომასშტაბიანი კონცერტიდან, მაგრამ მაშინ ან მასას, მსმენელს უნდა გავუუმჯობესოთ გემოვნება ან არტისტს მოუწევს მასასთან კომპრომისზე წასვლა. სხვისი არ ვიცი, მაგრამ მუსიკა ერთადერთი სფეროა, სადაც პრინციპულად არ წავალ არანაირ კომპრომისზე. წლების წინ მქონდა ერთი-ორი ასეთი კომპრომისი და ეს დღემდე ვერ მომინელებია (იღიმის). დღეს ვაკეთებ იმას, რაც მომწონს და "მომყვება" ის, ვინც ემთხვევა ჩემს მუსიკალურ გემოვნებას. თუკი მუსიკით ვერ "შემოვიტანე" და მშია, მირჩევნია მიმტანად ვიმუშავო, მაგრამ ჩემს მუსიკალურ პრინციპებს ვერ ვუღალატებ (მიმტანის პროფესიას შეურაცხმყოფელად არ ვახსენებ - მუსიკოსისგან რადიკალურად განსხვავებული პროფესიის მაგალითად მომყავს).

- ამ კონკრეტულ სიტუაციაში შემოქმედებითად რას საქმიანობ?
- სანამ მესამე პროექტზე, რომელიც უკვე დავგეგმე მოვყვები, მინდა, ორიოდე სიტყვით მოგიყვეთ

ჩემს ორ წინა პროექტზე: პირველი პროექტი (MaoBand & Georgia State Philharmonic - "Find Me, Here I am") იყო აკადემიური, მე და ნიკოლოზ რაჭველმა გავაერთიანეთ სიმფონიური და ელექტრონული მუსიკა. ეს იყო პირველი შემთხვევა, როდესაც ლაივში დაიმიქსა ორკესტრი და პროცესორები. სპეციალურად ამ კონცერტისთვის ჩამოვიყვანეთ ინგლისელი ხმის რეჟისორი - ჟერარ ალბო, რომელიც ახმოვანებდა ემი უაინჰაუსის, როიშინ მერფის ლაივებს. ჟერარის დამსახურებით პირველად საქართველოში მსმენელმა მოისმინა მსოფლიო სტანდარტების მიხედვით, უნაკლოდ გახმოვანებული კონცერტი. დარბაზში სასწაული საუნდი იდგა; მეორე პროექტში (Replace - Mao & The Mins Project) გადავიხარე თრიპ-ჰოპის და დაბსტეპისკენ. გადავეკვეთე ძალიან საინტერესო მუსიკოსებს, ჯგუფს "The Mins"-ს და, აქ უკვე, პირველი პროექტისგან განსხვავებით, მძიმე ელექტრონული ჟღერადობა მივიღეთ. პროექტი იმდენად კარგი გამოვიდა, რომ გადავწყვიტეთ, ერთი ტრეკის ჩაწერა. მივედით "მინსების" სარეპეტიციოში და ლაივი ჩავწერეთ. ცოტა ხანში გავემგზავრე ამსტერდამში, სადაც "თავში დამარტყა" ვიდეოს შექმნის იდეამ. მოკლედ, თბილისში ჩამოსვლისთანავე ჩემს ოთახში ჩავიკეტე, ერთმანეთს 30 უძილო საათი გადავაბი და დავამონტაჟე. არ ვარ პროფესიონალი რეჟისორი და უბრალოდ გავერთე. მერე ხალხის აზრმა დამაინტერესა და "იუთუბზე" ავტვირთე (იღიმის). მსმენელს ძალიან მოეწონა. ვიდეო ექსპერიმენტმა, როგორც ჩანს, გაამართლა; რაც შეეხება მესამე პროექტს, რომელსაც ვამზადებ, ჩანაფიქრს წინასწარ არ მოვყვები, მაგრამ ერთს ვიტყვი - ისევ რადიკალურად განსხვავებული იქნება. მესამე პროექტსაც აუცილებლად გადავიღებ. ვინც კონცერტზე ვერ მოხვდება, მოგვიანებით საშუალება ექნება, იხილოს ჩემს ’’იუთუბის’’ არხზე.

- როგორ ფიქრობ, ბევრი ფანი გყავს?
- სიტყვა ფანი (თან, ჩვენს ბედკრულ ქვეყანაში) არ მიყვარს და როდესაც მეუბნებიან: "შენი ფანი ვარ," ვუსწორებ: - "ფანი არა, მსმენელი, გულშემატკივარი-მეთქი". რაც შეეხება რაოდენობას - ცოტა ნამდვილად არ არის, მე კმაყოფილი ვარ, რადგან მასის გულის მოგებას, დღევანდელ ვითარებაში არ ვცდილობ (უკვე რიგი აღნიშნული მიზეზების გამო).

- ზოგიერთი შენზე ამბობს, რომ ხისტი ხარ. რატომ?
- ხისტი არა - პირდაპირი ვარ. სხვანაირად არ გამომდის და რასაც ვფიქრობ, ყოველთვის იმას ვამბობ. კომპლიმენტებს მიჩვეული ქართული მენტალური რეალობა რთულად იღებს "შენი ჭირიმე," "შენ გენაცვალეს" გარეშე პირდაპირ ნათქვამ სიმართლეს.

- ხშირად გაქვს ხოლმე ემოციური პოსტები, - რა იწვევს ამას? ბევრი მტერი გყავს?
- ბევრი არა, მაგრამ როგორც ყველას, ვინც "რამეს აკეთებს," მყავს "კეთილისმსურველები"... არიან არაფრის მაქნისი "კონკურენტებიც," რომლებიც თავს ჩემი "უნიჭობით" და გამამხნევებელი ზღაპრებით იმშვიდებენ. მე ყველას წარმატება მიხარია და არავის ვეჯიბრები. ვეჯიბრები მხოლოდ საკუთარ თავს. მაინტერესებს კონკრეტულად ჩემი, როგორც მუსიკოსის პროგრესი და არა ვინმესთან შედარებით უკეთესობა. ვინმე თუ მეჯიბრება, ეს მათი პრობლემაა: ჩემნაირ ლაივებს თუ დადებს - შემეჯიბროს (იღიმის). "დაგრუზულ" "კონკურენებს" კი მთელი გულით ვუსურვებ წარმატებას, ნამდვილ წარმატებას...

- გული ყველაზე მეტად რაზე გტკივა?
- არაფერს ახალს არ ვიტყვი და ძალიან ჩვეულებრივი, სტანდარტული პასუხი მაქვს: უსამართლობაზე! ეს სიტყვა კი უამრავ კომპონენტს შეიცავს.

- როგორ ზრდი შენს გოგონას? მკაცრი დედა ხარ?
- ჩემი შვილი არის ჩემი ცხოვრების მთავარი ადამიანი. ყველაფერი, რასაც ვაკეთებ არის მიმართული მისკენ. მინდა, ვიყო ჩემი შვილისთვის სამაგალითო ადამიანი, რადგან პირველ რიგში, სწორედ ადამიანობაა ყველაზე მნიშვნელოვანი. როდესაც პიროვნება ყალიბდება და შენზეა დამოკიდებული მისი მომდევნო ფასეულობები და აზროვნება, სიმკაცრეც და სიყვარულიც სწორად უნდა იყოს დოზირებული, რადგან შენ ხარ პასუხისმგებელი შენი შვილის ადამიანად ჩამოყალიბებაში. მთავარია, სწორ გზაზე თავიდან დააყენო, რომ მერე, როდესაც დამოუკიდებელი გახდება, სწორად იმ სწორი ფასეულობებიდან გამომდინარე, ჩამოყალიბდეს ცხოვრებაში წარმატებულ ადამიანად.

- მუსიკა რომ აირჩიოს და მერე კონკრეტულად, როკი. რა რჩევას მისცემდი?
- ჯერჯერობით ბევრი რამ იზიდავს. არაფერში არ ვეწინააღმდეგები და ბოლომდე მივყვები მის ამჟამინდელ ინტერესებს. რამე თუ არ გამოსდის (6 წლისაა), არ ვაკომპლექსებ, პირიქით, მისი თანამოაზრე ვხდები და ერთად ვაანალიზებთ "პრობლემას". თვითონ ძალიან მონდომებული ბავშვია - 4 წლიდან იცის წერა-კითხვა. მუსიკა რომ აირჩიოს, ძალიან მკაცრი ვიქნები, რადგან დედების და ბებიების გულის გასახარებლად გავარსკვლავებული ბავშვები, ან საშუალო მონაცემების მქონე მომღერლები ჩემთვის კატეგორიულად მიუღებელია. არ შეიძლება ყველა მღეროდეს. ხმის და სმენის არსებობა და მხოლოდ "სწორად" სიმღერა არ არის საკმარისი, საჭიროა მუსიკის სწორი აღქმა. ძიებაში დავეხმარები და ჯერ მაჩვენოს, რომ აქვს ის მონაცემი, რომელსაც მივიღებ (ძალიან რთულად მომწონს რაღაცეები და როდესაც მე ან ჩემიანს ეხება - ათასმაგად კრიტიკული ვარ). ამ ყველაფრის მერე ძალიან გავურთულებ საქმეს. თუკი, მოერევა და "ჩააბარებს ამ გამოცდას," მაშინ ბოლომდე შევუწყობ ხელს, სხვა შემთხვევაში - არა.

ლალი ფაცია
სპეციალურად "ამბები.გე"-სთვის