გიგი გაჩეჩილაძე ისეთი სუსტი დაიბადა, ექიმები დედას ურჩევდნენ, სამშობიაროში დატოვეო

ცნობილი მოცეკვავეების წყვილის, ლარისა და თენგიზ გაჩეჩილაძეების მთავარი საზრუნავი შვილების, გიგის და რატის, დაქორწინებაა. ქალბატონმა ლარისამ ზუსტად იცის, როგორი სარძლო უნდა – ოჯახის ქალი, რომელსაც სახლიც და ქმარიც კარგად მოვლილი ეყოლება. თვითონ მზრუნველობას არ აკლებდა შვილებს, მაგრამ არასოდეს ანებივრებდა. გიგი დედასთან ძალიან ახლოსაა. მამის, ბატონი თენგიზის სიმკაცრე კი დღემდე ახსოვს, მაგრამ სწორედ მას უმადლის თავის წარმატებებს.
– ქალბატონო ლარისა, საუბარი გიგის დაბადებით დავიწყოთ. როგორ გახსენდებათ თქვენი ცხოვრების ერთ–ერთი ყველაზე ემოციური მომენტი?
ლარისა: ორსულობის პერიოდში ყველაფერი ნორმალურად იყო, მაგრამ მშობიარობის დროს გიგი ფეხებით წამოვიდა. ორივე ჩვენგანის სიკვდილ–სიცოცხლის საკითხი იდგა, ან მე უნდა გადავერჩინე ექიმებს, ან ბავშვი. ბავშვი გადაარჩინეთ–მეთქი, ვუთხარი.
გიგი: სამშობიაროში ჩემს დატოვებას კი გთავაზობდნენ.
ლარისა: ჰო, რადგან სუსტი დაიბადა, თავის ქალაზეც პრობლემები ჰქონდა. მირჩევდნენ, სამშობიაროში დატოვეთო. რასაკვირველია, ეს ჩვენთვის წარმოუდგენელი იყო. მამაჩემმა ექიმებს უთხრა, ჩემი შვილიშვილია და ჩემთან უნდა იყოსო. ჰოდა, აგერ კი ხედავთ, რომ ჯირკივით ბიჭი გაიზარდა.
გიგი: საავადმყოფოში ისე ჩაიქნიეს ჩემზე ხელი და თქვეს, ეს არაფრად გამოდგებაო, ალბათ სადმე გადამაგდებდნენ ან ვინმეს მიმყიდდნენ.
ლარისა: გიგი სულ ნატურალურ საკვებზე მყავდა. თხის რძეს ვასმევდით. მამამისი ყოველ მის ჭამაზე მცხეთაში მიდიოდა და იქიდან ჩამოჰქონდა თხის რძე.
– როგორი იყო გიგის ბავშვობა?
ლარისა: სასწაული, საყვარელი ბავშვი იყო. 9 თვისამ უკვე სიარული და გამართული მეტყველება დაიწყო. ხშირად ვუკითხავდი "დედაენას", ყველაფერს იმახსოვრებდა. ერთხელ სახლში ტაქსით ვბრუნდებოდით. გიგი კალთაში მეჯდა, ხელში "დედაენა" ეჭირა და ფურცლავდა. ზუსტად იმას ამბობდა, რაც იქ ეწერა. მძღოლი გაგიჟდა, ეს ბავშვი კითხულობსო. წლის და 2–3 თვის იყო, "დედაენა" ზეპირად რომ იცოდა.
გიგი: წეღან თქვა ჩემზე, საყვარელიაო. ეს ამათთვის ვიყავი საყვარელი, თორემ ისე ცუდი ვიყავი. ახლა ყველასთვის საყვარელი ვარ და ამათთვის ვარ ცუდი, ამერიკამ შემცვალა.

– ქალბატონო ლარისა, გაამართლა გიგიმ თქვენი იმედები?
ლარისა: სულ მინდოდა, გიგი დიპლომატი ყოფილიყო და ძლივს დავითანხმე, დიპლომატიურ აკადემიაში ჩაებარებინა. ისე, მათემატიკა უყვარდა. ახლა ხმას არ იღებს, მაგრამ პატარაობაში მღეროდა კიდეც, სასკოლო ღონისძიებებში მონაწილეობდა. ძირითადად ცეკვებში იყო ჩართული, ჩვენთან მოდიოდა, ვარჯიშობდა, ძალიან კარგი შედეგები ჰქონდა. მეგონა, რომ მსოფლიო ჩემპიონი გახდებოდა, მაგრამ არ მოინდომა. განსაკუთრებით კარგად გამოსდიოდა ევროპული ცეკვები.
გიგი: ამათი იმედები ვერ გავამართლე, რადგან მაშინ პატარა ვიყავი, ამერიკაში წასვლა–წამოსვლა მომიწია, ბავშვურ რაღაცეებს ავყევი. გაკვეთილებზე კი დავდიოდი, მაგრამ საკუთარ თავზე რომ მემუშავა, ამის დრო არასდროს მქონდა. ზარმაცი ვიყავი. როცა აქ ჩამოვედი, მივხვდი, რომ იმ პერიოდმა წლები დამაკარგვინა.
ლარისა: გიგიმ ჯერ გვითხრა, ქართული ცეკვები მინდა, სამეჯლისოები არაო, ქართულ ცეკვებზე შევიყვანეთ, მერე ისევ სამეჯლისო მოინდომა. მერყევი პიროვნება იყო და ახლაც ასეთია.
რატის სულ მოსწონდა სამეჯლისო ცეკვები. თვითონ მოინდომა და კარგადაც მიდის წინ. გიგისაც აქვს წარმატება, ახლა სამეჯლისო–სპორტული ცეკვების დარგს ხელმძღვანელობს, პრეზიდენტად აირჩიეს. მამამისმა თავისი ფუნქციები ამას გადააბარა.
გიგი: ორი ისეთი ტურნირი ჩავატარეთ, რაც აქამდე არ ყოფილა. ასე ნელ–ნელა წინ და წინ მივდივართ.
– ქალბატონო ლარისა, ძმების, რატისა და გიგის ურთიერთობა როგორია, ხომ არ ჩხუბობენ?
ლარისა: ერთმანეთი ძალიან უყვართ, მაგრამ პატარაობაში სულ ჩხუბობდნენ. ჭიდაობით დაიწყებდნენ და მერე ჩხუბით ამთავრებდნენ.
გიგი: რატი რომ დაიბადა, ეჭვიანი და ეგოისტი გავხდი. სულ იმას ვფიქრობდი, იმდენი სათამაშო აღარ მერგება, რაც აქამდე მქონდა–მეთქი. კიდევ მახსოვს, რატი სიგარეტის მოწევაზე რომ დავიჭირე, რა დაემართა, უფრო სწორად, მე რა დამემართა. ისეთი პანჩური ამოვარტყი, ფეხი მომტყდა. კამათს, ჩხუბს ძმები ერთმანეთში ვაგვარებდით, მშობლებამდე არასდროს მიგვქონდა.
– ქ–ნო ლარისა, მკაცრი დედა ხართ?
ლარისა: ძალიან მკაცრი არ ვარ.
გიგი: მამა უფრო მკაცრია, ვიდრე დედა.
ლარისა: კი, თენგიზი მომთხოვნია. ძალიან უყვარს კითხვა. ახლაც თავისუფალ დროს სულ წიგნი უჭირავს ხელში და კითხულობს. საკმაოდ ჭკვიანი კაცია. ამათ სულ ვეუბნები, პირველ რიგში, რითიც მამათქვენმა მომხიბლა, მისი ჭკუაა–მეთქი.
გიგი: რა გინდა, მამაჩემისგან რაღაც მერგო.
ლარისა: ამათ არასდროს ვანებივრებდი. სულ ისე ვზრდიდი, რამე რომ მომსვლოდა, დარწმუნებული ვყოფილიყავი, თავს გაიტანდნენ. როგორც დედამ, ჩემი ვალი მოვიხადე.
გიგი: მამაჩემის სიმკაცრეს უნდა დავუბრუნდე. სკოლაში ბავშვებს ფულს რომ ატანდნენ, ხაჭაპური ან სხვა რამე იყიდეო, მამაჩემი დაახლოებით 50 თეთრს მომცემდა და ეს ყველაფერში უნდა გამომეზოგა. ასე რომ არ მომქცეოდა, დამოუკიდებელი ვერ ვიქნებოდი. ახლა ვხვდები, რომ სიმკაცრე კარგი იყო. კარგად წამადგა, შრომის ფასი ვისწავლე. ამერიკაში იგივენაირად მეპყრობოდა ჩემი და, შორენა. ფულს არ მაძლევდა, მე უნდა გამომემუშავებინა. აქაც და იქაც მასწავლიდნენ, რომ თითოეულ თეთრს თავისი ფასი აქვს.
– ქალბატონო ლარისა, გიგის შეყვარებულ გოგონებზე რა ინფორმაცია გქონდათ, იცოდით, ვინ მოსწონდა, ვინ უყვარდა?
ლარისა: კი, ადრეც ვიცოდი და ახლაც ვიცი.
გიგი: ვინ იცოდი ერთი? არავინ იცი არც ახლა და არც მაშინ იცოდი!
ლარისა: სკოლიდან დაწყებული, ყველა ვიცი. თვითონ არ მეუბნებოდა, მაგრამ ინტუიციით ვხვდებოდი.
– დედა–შვილს შორის გულახდილი საუბრები იმართება ხოლმე?
ლარისა: რატი გიგიზე უფრო გახსნილია.
გიგი: მართლა გგონიათ, რომ გახსნილი ვარ? არა, ძალიან ჩაკეტილი ვარ.
ლარისა: რამე თუ მოხდება, თქმა ნაკლებად იცის, ალბათ მამამისის ხასიათი გამოჰყვა. სტრესები თვითონვე გადააქვს, ლაპარაკი არ უყვარს. როცა კარგ ხასიათზეა, ვერ გააჩერებ. რატის კიდევ ერთი კარგი თვისება აქვს, ბავშვობიდან სამზარეულოში მეხმარებოდა. ახლა გიგის საჭმელებს უმზადებს.
– ქალბატონო ლარისა, ორი ბიჭის დედობა ძნელია?
ლარისა: ბედნიერებაა, მაგრამ რთულიცაა. გოგო ძალიან გვინდოდა, მაგრამ ასაკმა აღარ მომცა ამის უფლება. 42 წლის ვიყავი, როცა რატი გამიჩნდა. გიგი რომ დაიბადა, 37 წლის ვიყავი.
– სამაგიეროდ რძალი გეყოლებათ ქალიშვილივით. როგორ სარძლოს ისურვებდით?
ლარისა: თენგიზიც ხშირად მეკითხება ხოლმე, ეს რძლად თუ მოგწონსო. მთავარია, გიგის უნდოდეს.
გიგი: ამას წინათ გავიგონე, მამაჩემი დედაჩემს რომ ეუბნებოდა, ამან საკუთარი თავის ფასი არ იცისო. უჰ, როგორ გავმწარდი!
ლარისა: ისეთი გოგო ჰყავდა მოყვანილი, თენგიზს არ მოეწონა.
გიგი: ისე, მეც მაინტერესებს, როგორი სარძლო გინდა?
ლარისა: ოჯახის ქალი უნდა იყოს. მიყვარს, როცა ქალმა ყველაფერი იცის, სუფთაა, განსაკუთრებით მოვლილი აქვს სამზარეულო და აბაზანა. ქმარს კარგად უნდა მოუაროს, რომ ისეთივე კოპწია იყოს, როგორიც ჩემი მეუღლეა.
გიგი: მე საერთოდ სხვა მოთხოვნები მაქვს. ცოლმა უნდა მომიაროს, მაგრამ მთლად ამისთვის არ მინდა. საჭმელს ხშირად მეც გავაკეთებ და ისიც, მეც დავრეცხავ და ისიც. ურთიერთობა თანაბარი უნდა იყოს, დაახლოებით 51 49–ზე, კაცი მაინც ცოტა მაღლა უნდა იყოს. ისეთ ოჯახში ვერ ვიქნები ბედნიერი, სადაც ქალი ჩემი მონა იქნება.
ლარისა: მონაპოვარი ხომ იქნება.
გიგი: მე არ მინდა მონაპოვრები და პოვრები!
ლარისა: ყველა მშობელი ოცნებობს იმაზე, რომ შვილიშვილი ხელში დაიკავოს. ჩვენი ოჯახი ტრადიციების მოყვარულია. მინდა, რომ გიგის გვერდით დალაგებული, დადებითი პიროვნება იყოს, რომელმაც უფროსის, უმცროსის, დედამთილ–მამამთილის, დედ–მამის ფასი იცის.
გიგი: მე ყოველთვის ასეთები მყავს გვერდით.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე