ლელა მებურიშვილი: "ბავშვის გაჩენის შემდეგ ბაჩოს ჩემ მიმართ სიყვარული თითქოს გაუასმაგდა"

მსახიობი ლელა მებურიშვილი 8 თვის ორსული გაემგზავრა ქმართან, ბაჩო საგანელიძესთან ერთად ამერიკაში, ჩიკაგოში. ფეხმძიმობის ბოლო პერიოდი იქ გაატარა და იქვე იმშობიარა. უცხო გარემომ მასზე არათუ უარყოფითად, პირიქით, ძალზე დადებითად იმოქმედა. ამერიკული მედიცინის უპირატესობა საკუთარ თავზე გამოსცადა. შვილის გაჩენის რთული პროცესი უმტკივნეულოდ გადაიტანა და ორ დღეში დატოვა კლინიკა.
ამჟამად ლელა ქმარ–შვილთან ერთად საქართველოში, წყნეთში იმყოფება და მშობიარობის შემდგომი დეპრესიის ნაცვლად სრულიად ნათელი, ცისფერ–ვარდისფერი დღეები უდგას. ამაში თავად დარწმუნდებით, როცა "სარკეში" მასთან ინტერვიუს წაიკითხავთ.
– პირველ რიგში, გილოცავთ ალექსანდრეს დაბადებას. რა შეგრძნებაა დედობა?
– ეს საოცარი შეგრძნებაა! საერთოდ ბავშვები განსაკუთრებულად მიყვარს, ქუჩაშიც კი შემიძლია უცხო გავაჩერო და ბავშვი გამოვართვა, მაგრამ საკუთარი შვილის ყოლა ასეთი განსაკუთრებული შეგრძნება თუ იქნებოდა, ვერც წარმომედგინა. მგონია, რომ ახალი ცხოვრება დავიწყე, ახლა ვიგრძენი, რა ყოფილა ნამდვილი ბედნიერება, საოცარი ემოციები მაქვს. ხანდახან ბედნიერებისგან თავბრუ მეხვევა.
– თქვენი ქმარი დაესწრო მშობიარობას?
– ბაჩო სულ ჩემთან იყო. უბრალოდ კონკრეტულად მშობიარობის დროს გარეთ გავიდა. როცა ალექსანდრე გაჩნდა, შემოვიდა. სანამ დაბანდნენ და მოაწესრიგებდნენ, პირველმა ბაჩომ ნახა, მე მერე მომიყვანეს.

– როგორი იყო წუთები, როცა შვილი პირველად დაინახეთ?
– იმ დროს გაბრუებული ვიყავი. მახსოვს, ექიმი რაღაცეებს მეუბნებოდა, მიხსნიდა, ბავშვისთვის რა უნდა გამეკეთებინა, მაგრამ ბედნიერებისგან არაფერი მესმოდა. ექიმს ვუთხარი, ვერ გისმენთ, ამიტომ ჯობია, დამიწეროთ–მეთქი.
– მამა–შვილის შეხვედრა როგორი გამოვიდა?
– ბაჩო ტიროდა. ეს საოცრად ემოციური შეხვედრა იყო და ალბათ ცხოვრებაში ყველაზე დიდი ბედნიერებაც ეს არის. ყოველთვის ვამბობდი, რომ ბაჩოსთან შეხვედრით, ასევე ჩემი ოჯახის წევრებით, ძმისშვილებით ბედნიერი ვიყავი, მაგრამ დედობა და საკუთარი შვილის ხელში დაჭერა სულ სხვა ყოფილა.
– პატარას სახელი ვინ შეურჩია?
– სახელზე ძალიან დიდი ხანი ვიფიქრეთ. ბოლო წუთამდე არ ვიცოდით, რას დავარქმევდით.
– ვის ჰგავს პატარა ალექსანდრე?
– ხან ამბობენ, რომ ბაჩოს ჰგავს, ხანაც მეუბნებიან, შენ გგავსო. ჩემი აზრით, ორივეს გვგავს. ჭრელი თვალები აქვს, ლოყაც ეჩხვლიტება. ჯერ ძალიან პატარაა, თვენახევრისაა და ძნელია იმის თქმა, ვის ჰგავს.
ხასიათით ვის ჰგავს, ამაზე პასუხის გაცემა მიჭირს. საერთოდ, მეც მშვიდი ვარ. ზოგჯერ მეგობრები მეხუმრებიან, კატასტროფაც რომ მოხდეს, ძალიან გაწონასწორებული ხარო. ალექსანდრეც მშვიდი და წყნარია, მაგრამ თუ რაღაც არ მოსწონს ან აწუხებს, რაც იშვიათად ხდება, ბოლო ხმაზე კივის ხოლმე. ძალიან მჭახე ხმა აქვს. სიმშვიდიდან და სიწყნარიდან ამ მდგომარეობაში სწრაფად გადადის.
– რატომ გადაწყვიტეთ, ამერიკაში გემშობიარათ?
– ამისთვის ძალიან ბევრი მიზეზი გვქონდა. იქ ტექნიკური თვალსაზრისითაც და პერსონალის მხრივაც უკეთესი სიტუაციაა, პროფესიონალები მუშაობენ. მიუხედავად იმისა, რომ ასეთი ექიმები აქაც არიან, მაინც იქ წასვლა ვამჯობინეთ.
საქართველოდან 8 თვის ორსული წავედი და ორი თვე იქ ვიყავით. ალექსანდრე ჩიკაგოში დაიბადა. იქ ჩემმა რამდენიმე მეგობარმა გააჩინა ბავშვი და სწორედ მათ მითხრეს, ვერც კი წარმოიდგენ, რამხელა განსხვავებაა იქ მშობიარობასა და აქ მშობიარობას შორისო. ამიტომ ჩვენც ვცადეთ და ნამდვილად ღირდა. არც ერთი წამით არ ვნანობ, რომ ამხელა გზაზე წავედით. თან, ალექსანდრე ამერიკის მოქალაქეც გახდა.
– კონკრეტულად რა უპირატესობა იგრძენით ჩიკაგოში მშობიარობის დროს, რაში დაინახეთ განსხვავება?
– მშობიარობის პროცესი ძალიან გამარტივებული აქვთ. ოდნავადაც რომ გეტკინოს, მაშინვე სათანადო პროცედურებს გიტარებენ. მოგეხსენებათ, მშობიარობა და მისი თანმდევი პროცესები ძალიან მტკივნეულია, ამის გამო კი შეიძლება ბავშვის მოვლის თავიც არ გქონდეს, რადგან რეაბილიტაციის პერიოდი რთულად მიდის. მე მსგავსი არაფერი მიგრძვნია. ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო, ბავშვი გაუტკივარებით გავაჩინე და ორი დღის შემდეგ სახლში წამოვედი.
– კლინიკა, სადაც იმშობიარეთ, წინასწარ გქონდათ შერჩეული?
– დიახ, აქედან გავარკვიეთ ყველაფერი, ექიმსაც წინასწარ ვესაუბრეთ. ძალიან გამიმართლა, რომ იქ მოვხვდი.
– და მაინც, ფეხმძიმობის ბოლო პერიოდის გატარება უცხო გარემოში რთული არ იყო?
– არა. არადა ყველა მეუბნებოდა, ძალიან გაგიჭირდება, ფსიქოლოგიურად მოემზადე, იქ მარტო უნდა იყო, თან ორსულობის ბოლო თვეები ძალიან ემოციურია, მშობიარობის შემდეგი პერიოდიც დეპრესიულიაო. მე კი ის ორი თვე ძალიან მშვიდად გავატარე და დროც მალე გავიდა. ახალ ქალაქში ვიყავით, სხვადასხვა ადგილებში დავდიოდით, მეგობრებს ვნახულობდით. ახალი მეგობრებიც შევიძინეთ. ბევრი სპექტაკლი, ბევრი მუზეუმი ვნახეთ.
ჩემს მეუღლეს რაღაც პერიოდის შემდეგ ისევ თბილისში მოუწია წამოსვლა, მაგრამ არც ეს ყოფილა პრობლემა. იქ თავს შესანიშნავად ვგრძნობდი, რადგან გარშემო ძალიან კარგი ადამიანები მყავდნენ. მათი მადლობელი ვარ, მათგან სითბოსა და სიყვარულს ვგრძნობდი.
– ამერიკაში ცხოვრებამ თქვენი და ბაჩოს ურთიერთობას ახალი შტრიხები შემატა?
– ჩვენ საქართველოშიც მარტო ვცხოვრობთ და იქაც მარტო ვიყავით. ყოველდღე ახალ–ახალ რაღაცეებს ვიგონებდით, სად წავსულიყავით, რა გაგვეკეთებინა. ყველა სპორტულ თამაშს დავესწარით. ბოლოს ბეისბოლზეც ვიყავით, წესებიც კი არ ვიცოდით, ისე ვუყურეთ თამაშს. თითქმის ყველა კონცერტზე მივდიოდით. თანამედროვე თეატრი გაიხსნა და იქაც ვიყავით.
– ქმარი გეხმარებათ ბავშვის მოვლაში?
– დიახ, ბავშვის გაზრდაში ძალიან აქტიურადაა ჩართული. ალექსანდრეს ხანდახან უცვლის, აბანავებს კიდეც. როცა სახლში არ ვართ, ორივეს ერთი სული გვაქვს, მოვიდეთ და ალექსანდრე ვნახოთ.
ამერიკაში მარტო რომ ვიყავით, ბავშვს სახლში ვერ ვტოვებდით, ჩვენ კი შინ ჯდომა არ გვინდოდა და ისიც სულ თან დაგვყავდა, ქალაქიდან ქალაქში, რესტორნებში, კაფეებში ჩვენთან ერთად იყო. 5–6 დღის ალექსანდრე უკვე გარეთ გაგვყავდა. თბილისში რამდენჯერმე კაფეში რომ ვისადილეთ, ბავშვიც გვყავდა წაყვანილი. მუზეუმშიც კი წავიყვანეთ, ნახატებს ვათვალიერებინებდით. სხვათა შორის, ამბობენ, კარგია, ბავშვს კლასიკურ მუსიკას თუ მოასმენინებ და ხელოვნების ნიმუშებს აჩვენებო.
– ბავშვს მხოლოდ თქვენ და ბაჩო უვლით თუ ვინმე გეხმარებათ?
– თავიდან მარტონი ვუვლიდით, მაგრამ აქ ჩამოსვლის შემდეგ დედაჩემი და ბაჩოს დედა გვეხმარებიან, თუმცა ალექსანდრე ძირითადად მაინც მე მყავს. თან ბუნებრივ კვებაზეა.
– მალე აუღეთ ალღო ახალშობილის მოვლას?
– დიახ და ეს ყველას უკვირს. ალექსანდრე 3 დღის იყო, როცა ვაბანავეთ, ბაჩო უცვლიდა. შეიძლება ეს იმანაც განაპირობა, რომ მარტოები ვიყავით, ბებო ვერ ჩააცვამდა, ძიძა ვერ მოუვლიდა, ამიტომ ყველაფერს ჩვენ ვაკეთებდით. მისი დაბადების პირველივე საათებიდან აღვიქვამდი, რომ ის მარტო ჩემზე იყო დამოკიდებული და ინსტინქტებიც პირველივე წამიდან მოვიდა. შეიძლება ბავშვია ასეთი, ან ჩვენ პატარები აღარ ვართ და ამიტომ ძალიან კარგად და ადვილად ავუღეთ ალღო.
ჩემი აზრით, ძალიან კარგია, ასი კაცი რომ არ გახვევია. როცა მარტო ხარ და შვილს შენ უვლი, ნამდვილ ბედნიერებას აღიქვამ და კარგად აცნობიერებ, რომ შენს ცხოვრებაში ახალი ეტაპი დაიწყო.
სადმე თუ წავალ, ალექსანდრე ძალიან მენატრება, მის გარეშე ყოფნას ვერ ვეჩვევი, მასზე მიჯაჭვული ვარ. ვხვდები, რომ ამაზე დიდი ბედნიერება არ არსებობს და მინდა, ეს ბოლომდე შევიგრძნო და ამით დავტკბე.
– ისეთ ფორმაში ხართ, თითქოს ორსულობის ცხრა თვე არ გამოგივლიათ. როგორ მოახერხეთ, რომ წონაში არ მოგიმატიათ?
– ცოტა მოვიმატე, მაგრამ მშობიარობის შემდეგ 2 კვირაში იგივე წონა ვიყავი, რაც მანამდე. ორსულობის დროს ვცურავდი, ახლა მალე ისევ დავიწყებ და ვეცდები, კიდევ უფრო კარგ ფორმაში ჩავდგე. მთელი ცხოვრება აქტიურობას ვარ მიჩვეული, ახლაც ასე ვარ, ოღონდ სხვა მხრივ – ოჯახში, ბავშვთან და ეს აქტიურობა ყველაფერს მირჩევნია. ვიღაცა შეიძლება ამით დაიღალოს, ვიღაცას შეიძლება მობეზრდეს, მე კი არც ღამის გათენება მბეზრდება, არც მოვლა და არც ერთფეროვნება. ეს ჩემთვის დიდი სიამოვნებაა.
– ორსულობის პერიოდი მარტივად გაიარეთ, გართულებების გარეშე?
– სამწუხაროდ, პირველი 4 თვე ტოქსიკური ორსულობა მქონდა, ცუდად ვიყავი, მაგრამ მაშინაც აქტიურად ვმუშაობდი – სერიალის გადაღებები მქონდა, გადაცემა მიმყავდა, ფილმის გადაღებაც მაშინ დაემთხვა, თეატრშიც სპექტაკლები მქონდა. იმდენად დასუსტებული ვიყავი, დილით გადასხმას ვიკეთებდი, ცუდად რომ არ გავმხდარიყავი. ის პერიოდი ბევრმა საქმემ გადამატანინა. მერე კი ძალიან კარგად, უპრობლემოდ ვიყავი და ორსულობით ვტკბებოდი.
– ცოლ–ქმრის ცხოვრებაში პირველი წლები ურთიერთგაცნობისა და შეგუების რთულ პერიოდად ითვლება. თქვენ და ბაჩოც გადიხართ ახლა ამ გამოცდას?

– ამას ყველა ამბობს, მაგრამ შეყვარებულობის დროს როგორც ვიყავით, ისე ვართ ახლაც, არაფერი შეცვლილა. უბრალოდ, ახლა შვილი გვყავს.
მე და ბაჩომ ძალიან მარტივად და ადვილად დავიწყეთ თანაცხოვრება, ალბათ იმ პატარა პერიოდში ერთმანეთი კარგად გავიცანით. ბავშვის გაჩენის შემდეგ ბაჩოს ჩემ მიმართ სიყვარული თითქოს გაუასმაგდა. მეც, უფრო მეტს თუ არა, ნაკლებ ყურადღებას ნამდვილად არ ვაქცევ ბაჩოს და მისგანაც იმავეს ვგრძნობ.
– მას შემდეგ, რაც მამა გახდა, თქვენს ქმარს ხასიათში, ქცევაში ცვლილებებს ატყობთ?
– ბაჩო ზოგადად დაოჯახებამ შეცვალა ძალიან. ადრე ღამის 11 საათზე იწყებდა ცხოვრებას, ხან სად იყო და ხან სად. ხალხმრავლობა, ადამიანები ძალიან უყვარს, ბევრი მეგობარი ჰყავს და სულ მათთან ერთად იყო. ახლა ხშირად სახლშია და ხუმრობს ხოლმე, ლამის 11 საათზე ვიძინებო. ამ მხრივ ნამდვილად შეიცვალა. ბებიამისს, დედამისს უკვირდათ, ნუთუ ეს ბაჩოაო. ალექსანდრემ კი კიდევ უფრო მეტად შეცვალა.
მეც შევიცვალე, ადრე აბსოლუტურად სხვანაირად ვცხოვრობდი. არ მგონია, მანამდე წყნეთში ერთი თვით ამოვსულიყავი. რომ არა ალექსანდრე, მე და ბაჩო ასე არ მოვიქცეოდით, სხვადასხვა ქვეყნებში ვიმოგზაურებდით ან ხალხმრავალ ადგილას გასართობად წავიდოდით.
– ბავშვი გააჩინეთ, საქართველოში დაბრუნდით. ახლა სერიალშიც გამოჩნდებით?
– როცა ამერიკაში მივდიოდი, მე და სერიალის ხელმძღვანელობა შევთანხმდით, იქიდან ჩამოსული სერიალში დავბრუნდებოდი, მაგრამ ჯერ მათთან არ მილაპარაკია, ამიტომ ათასი პროცენტით ვერაფერს გეტყვით. ერთი დანამდვილებით ვიცი, რომ თეატრში და ძველ სპექტაკლებში დავბრუნდები. მგონი, ახალი სპექტაკლებიც იგეგმება და სექტემბრიდან რეპეტიციებიც დაიწყება.
ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე