ონისე ონიანის ძაღლმა ცოლი მოიყვანა
მსახიობი ონისე ონიანის ოჯახში შინაური ცხოველები და ფრინველები ხშირად იდებენ ბინას. ახლა 6 წლის ლაბრადორი ჰყავს, როკი. რატომ მოუხდა არჩევანის გაკეთება ორ ძაღლს შორის და როგორ იპოვა სამი დღით დაკარგული ძაღლი, ჩვენი რესპონდენტი თავად გიამბობთ.
- არ მახსოვს პერიოდი, სახლში შინაური ცხოველი ან ფრინველი რომ არ გვყოლოდა. არც ის მახსოვს, როდიდან შემიყვარდა შინაური ცხოველები. მამაჩემს ჰყავდა მონადირე, წითელი სეტერი. ასევე გვყავდა თუთიყუშები, იადონი, მტრედებიც კი. მერე, როცა უკვე პატარები გაჩნდნენ, ოჯახში პაუზა გვქონდა ამ მხრივ. ბავშვები რომ წამოიზარდნენ, თვითონ მოინდომეს, ძაღლი გვყოლოდა. პატარა სახლი გვქონდა, ამიტომ ბავშვები თუთიყუშების ყიდვაზე დავიყოლიე. გოგო თუთიყუშს ჩემი მეუღლის სახელი თათია დავარქვით, ბიჭს - ონისე.
ერთხელ, საახალწლოდ, ქუთაისში წასვლამ მოგვიწია. ჩემი მშობლები იქ ცხოვრობდნენ და ახალ წელს ერთად უნდა შევხვედროდით. უმანქანოდ ვიყავით და თუთიყუშები თან ვერ წავი-ყვანეთ. დავტოვეთ სახლში, ზამთარში გათბობის გარეშე. საკენკი დავუტოვეთ სამყოფი, გალიიდან გამოვუშვით და თავისუფლება მივეცით. 3-4 დღეში დავბრუნდით. ჩამოვედით და რას ვხედავთ, ონისე იატაკზე გაყინული გდია და სულს ღაფავს. ბოლო ამოსუნთქვაღა ჰქონდა საწყალს. ანდერძის დატოვებაც ვერ მოასწრო, ისე გადაიცვალა. ჩემი შვილი, ლილე, სადარბაზოში გავარდა და ყვირის, ონისე მოკვდა, ონისე მოკვდაო (იცინის). ძლივს გავაჩუმე, მეზობლები სამძიმარზე არ მოვიდნენ-მეთქი.
- სიცივისგან მოკვდა ონისე?
- სავარაუდოდ, როგორ ჩანს, თათიამ თბილ ადგილს მიაგნო და ამიტომ გადარჩა. რამდენიმე დღე იგლოვა დედალმა თუთიყუშმა და ბოლოს გაგვიფრინდა. შემდეგ სხვა სახლში გადავედით ქირით, რომელსაც ეზო ჰქონდა. მოვიყვანეთ თეთრი ლაბრადორი, დორიკო. როგორც ჩანს, დაუდევრად მოვიქეცით. ჯერ კიდევ არ ჰქონდა აცრები დამთავრებული, ორი თვის იყო, ეზოში რომ გავიყვანეთ, ჭირი შეეყარა და გარდაიცვალა. ძალიან განვიცადეთ ეს ამბავი. მეორე დღეს გადავახვიე ცელოფანში და წავიყვანე კუს ტბის მიმდებარე ტერიტორიაზე. ვიდექი და ვუთხრიდი საფლავს. ამ დროს პატრული შლეგიანივით დაქროდა ახლო-მახლო. მეშინოდა, რომ მოვიდეს და მკითხოს, რას მარხავო, რა ვუპასუხო-მეთქი (იცინის). გადავრჩი, არ დაინტერესდა პატრული ჩემი არქეოლოგიით. შემდეგ მოვიყვანეთ პეგი, შავი კოკერსპანიელი. პეგიც გოგო იყო. პეგის მო-ყვანიდან შვიდ თვეში მეგობარმა ლაბრადორის ლეკვი გვაჩუქა, ბიჭი, როკი დავარქვით.
- ორი ძაღლი გყავდათ ერთდროულად?
- ეზო გვქონდა და დიდ პრობლემას არ წარმოადგენდა. თან მშვენივრად ერთობოდნენ ერთად. მალე დადგა დრო, რომ ამ ბინიდან უნდა გადავსულიყავით. ეზო აღარ გვექნებოდა და ორ ძაღლს შორის არჩევანი უნდა გაგვეკეთებინა. არჩევანი როკის სასარგებლოდ გავაკეთეთ. პეგი ჩვენს ძიძას ვაჩუქეთ. ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი, ლამის ლოგინში იწვენდა ჩვენი ძიძა ამ ძაღლს. მანაც პატრონად ძიძა აირჩია. ამდენად, ისეთი რთული არ ყოფილა ძაღლის გაჩუქება. ზუსტად ვიცოდი, არაფერს გაუჭირვებდა ლენა.
- მას მერე პეგი არ გინახავს?
- არა, შეგნებულად არ ვნახულობდი. ერთხელ ლენა ვნახე და ასეთ რამეს მომიყვა. ტელევიზორში დაგინახა და ისეთი ამბავი ატეხა, კინაღამ გადმომიგდო ტელევიზორიო. მის მერე ვფრთხილობ, ისევ არ გნახოსო. მეც მეშინოდა, ძაღლს სიხარულისგან არაფერი დამართვოდა და არ ვნახულობდი. ახლა მინდა ვნახო. მაინც ვერ ვითმენ, ძალიან მომენატრა.
- როკიმ არ მოიწყინა პეგის გარეშე?
- თავიდან კი, ეძებდა, მოიწყინა, მაგრამ მერე შეეგუა. ლაბრადორისთვის მთავარია, პატრონს ხედავდეს, სხვა დანარჩენი მეორეხარისხოვანია. თუმცაღა გაპარვა უყვარს და როგორ ძლებს უჩემოდ, არ ვიცი. ერთხელ სამი დღით დაიკარგა. ჩვენი ეზო შემოსაზღვრული არ არის. კორპუსის ეზოა და შესაბამისად, წასვლის საშუალება აქვს. პირველად რომ დაიკარგა, ავაწრიალე თბილისი, სამაშველო სამსახური, პატრული. ბოლოს ელიზბარაშვილების თავშესაფრიდან დამირეკეს, აქ არის და წაიყვანეთო. რომ მივედი, მწუხარე სახით დამხვდნენ, ნახევარი საათის წინ გაიქცა და მდინარე ვერეში გადახტაო. მესამე დღეს თვითონვე იპოვეს ბაგებში. ამ სამი დღის განმავლობაში ისე ვნერვიულობდი, ხმა არ ამომიღია. ჩვენი შეხვედრა საოცარი იყო, ფოტოც გადამიღეს, რომელიც მერე ''ფეისბუქზე''დავდე. კომენტარიც დამიტოვეს, საკითხავია, რომელი იყო დაკარგულიო, ისეთი სახე მაქვს ამ ფოტოზე. ამდენ ნერვიულობას ვეღარ ვუძლებდი და ჟეტონი გავუკეთე საყელურზე, სადაც აწერია სახელი, გვარი და ტელეფონის ნომერი. რომ იკარგება, სამ საათში მირეკავენ ხოლმე, მივდივარ და მომყავს.
- ლაბრადორები ცელქები არიან, რა გაგიფუჭა სახლში როკიმ?
- თქვენ წარმოიდგინეთ, არაფერი. თვე-ნახევრის იყო, რომ მოვიყვანეთ და არც ჩუსტები დაუღრღნია ვინმესი, არც სხვა რამე გაუფუჭებია. გაწვრთნის შედეგია. რამეს რომ აფუჭებდა, შენიშ ვნას ვაძლევდი, იმახსოვრებდა და მეორედ აღარ იმეორებდა. საერთოდ, ამ ჯიშს ხუთასი სიტყვის დამახსოვრების უნარი აქვს. ძალიან ჭკვიანები არიან, ბრმებს უვლიან, დანაღმული ტერიტორიების, ნარკოტიკის აღმოჩენა შეუძლიათ. კარგი მონადირეები არიან. მთავარია, სწორად გაზარდო. ისეთი ჭკვიანია ჩემი როკი, ერთხელაც რომ გამოვიდე საძინებლიდან და წიგნით ხელში დავინახო, არ გამიკვირდება. ერთადერთი ინციდენტი მახსოვს როკისგან, როცა ჩემი ოჯახის ახლობელს ფეხსაცმელი დაუჭამა, მაგრამ ამის მიზეზი ჰქონდა. ამ ქალმა დაუმსახურებლად დატუქსა და ოთახში ჩაკეტა. სწორედ იქ ეწყო მისი ძვირად ღირებული ფეხსაცმელები და პროტესტის ნიშნად დაუგლიჯა. ამიტომ ძაღლი უმიზეზოდ არ უნდა დატუქსო.
- ახლა როკი ეზოში გყავთ, რატომ გადაწყვიტეთ მისი ეზოში გაყვანა?
- გასული ზამთრის მიწურულს შევუკვეთეთ როკის სახლი. მოგეხსენებათ, ლაბრადორი არ არის სითბოს მოყვარული ძაღლი. მას უყვარს სიცივე, წყალი, თოვლი. რაც უფრო მეტ სითბოში გყავს, მით მეტად სცვივა ბეწვი. ამიტომ, ვისაც ამის საშუალება, ეზო, ტერასა, აივანი აქვს, ვურჩევ, აუცილებლად გაუკეთონ პატარა სახლები და იქ აცხოვრონ. შიგნიდან დავუთბუნე სახლი და მშვენივრად გრძნობს თავს. თავისი ლეიბი აქვს, ლეიბის პირები, რომლებიც ირეცხება. ასე რომ, სრულ კომფორტშია.
- პატარებს საწოლში ამოსვლაც უყვართ...
- ამას არ უნდა მიაჩვიოთ არავითარ შემთხვევაში. არ იფიქროთ, ახლა პატარაა, ცოდოა და მერე გადავაჩვევო. ძაღლს თავისი ადგილი უნდა ჰქონდეს. თუ ძაღლი პატარაა, დედა ენატრება და ტირის, შეიძლება, წამოვიღოთ პატარა ნაგლეჯი იმ საფენისა, რომელზეც დედა იწვა და საძილე ადგილას დავუდოთ. მაღვიძარა საათსაც უდებენ კალათში, მისი წიკწიკი ძაღლებს დედის გულისცემას აგონებს. საწოლში წოლას თუ მიაჩვევთ, გაიზრდება, გადმოგისვრით საწოლიდან და იატაკზე წოლა მოგიწევთ.
- როკი სახლში მარტო დაგიტოვებია?
- როგორ არა, დავუდგამ საჭმელს, ვეტყვი, რომ მე მივდივარ და არაფერს აფუჭებს. კართან რომ დგებიან, აბა, იწკმუტუნებს თუ არაო, ეს სისულელეა. ძაღლი შენს სუნს გრძნობს, იცის, კართან რომ დგახარ და თავს გაცოდებს. როგორც საბავშვო ბაღისა და შვილის შემთხვევაში იქცევი, ისე უნდა მოიქცე ძაღლის შემთხვევაშიც. დატოვო და წახვიდე.
- რას აჭმევთ?
- ძაღლის საჭმელს. არავითარ შემთხვევაში არ დადგება მაგიდასთან და არ გელოდება, როდის გადაუგდებ ლუკმას. ამას თავიდანვე მივაჩვიე. თუ მოხდა ისე, რომ მისი საჭმელი ვერ ვიყიდეთ, ბურღულეულს ვაჭმევ. მოვხარშავ წიწიბურას, ბრინჯს, ავურევ ბოსტნეულს და სუპ-ფაფას ვუმზადებ მარილის გარეშე. მაკარონი არ შეიძლება, კუჭს უმძიმებს.
- ძაღლები ზოგჯერ ბალახს ჭამენ...
- ამის არ შეგეშინდეთ. ეს მათი მკურნალობის მეთოდია. ზუსტად იციან, რომელი ბალახი უნდა ჭამონ, რომ კუჭის პრობლემა მოიგვარონ.
- ვიცი, რომ სარძლო გყავთ ეკა ნიჟარაძის ძაღლის სახით.
- სარძლო არა, სარძლოები გვყავს. ეკა ნიჟარაძის ძაღლი მართლაც მოგვწონს, მაგრამ რატომღაც ჯერჯერობით თავს იკავებენ. ველოდებით, როდის გახდება როკი სრულფასოვანი მამა. ერთ-ორჯერ კი შევაჯვარეთ უკვე, არსებობენ მისი შვილები. როცა საპატარძლო თვითონ არ მოდის, როკი პერიოდულად იპარება და პოულობს. ერთხელ ვასეირნებდი და გამეპარა. ღამის სამი საათია და ვხედავ, უზარმაზარ კავკასიურ ნაგაზთან ერთად მოვიდა. დიდ ამბავში იყვნენ მთელი ღამე. ფაქტობრივად, ცოლი მოიყვანა, არც მკითხა ისე. დილის 6 საათზე თავშესაფარში დავრეკე, წაიყვანეს. მერე ''ფეისბუქის''საშუალებით ვიპოვე პატრონი და დავუბრუნეთ.
ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
- არ მახსოვს პერიოდი, სახლში შინაური ცხოველი ან ფრინველი რომ არ გვყოლოდა. არც ის მახსოვს, როდიდან შემიყვარდა შინაური ცხოველები. მამაჩემს ჰყავდა მონადირე, წითელი სეტერი. ასევე გვყავდა თუთიყუშები, იადონი, მტრედებიც კი. მერე, როცა უკვე პატარები გაჩნდნენ, ოჯახში პაუზა გვქონდა ამ მხრივ. ბავშვები რომ წამოიზარდნენ, თვითონ მოინდომეს, ძაღლი გვყოლოდა. პატარა სახლი გვქონდა, ამიტომ ბავშვები თუთიყუშების ყიდვაზე დავიყოლიე. გოგო თუთიყუშს ჩემი მეუღლის სახელი თათია დავარქვით, ბიჭს - ონისე.
ერთხელ, საახალწლოდ, ქუთაისში წასვლამ მოგვიწია. ჩემი მშობლები იქ ცხოვრობდნენ და ახალ წელს ერთად უნდა შევხვედროდით. უმანქანოდ ვიყავით და თუთიყუშები თან ვერ წავი-ყვანეთ. დავტოვეთ სახლში, ზამთარში გათბობის გარეშე. საკენკი დავუტოვეთ სამყოფი, გალიიდან გამოვუშვით და თავისუფლება მივეცით. 3-4 დღეში დავბრუნდით. ჩამოვედით და რას ვხედავთ, ონისე იატაკზე გაყინული გდია და სულს ღაფავს. ბოლო ამოსუნთქვაღა ჰქონდა საწყალს. ანდერძის დატოვებაც ვერ მოასწრო, ისე გადაიცვალა. ჩემი შვილი, ლილე, სადარბაზოში გავარდა და ყვირის, ონისე მოკვდა, ონისე მოკვდაო (იცინის). ძლივს გავაჩუმე, მეზობლები სამძიმარზე არ მოვიდნენ-მეთქი.
- სიცივისგან მოკვდა ონისე?
- სავარაუდოდ, როგორ ჩანს, თათიამ თბილ ადგილს მიაგნო და ამიტომ გადარჩა. რამდენიმე დღე იგლოვა დედალმა თუთიყუშმა და ბოლოს გაგვიფრინდა. შემდეგ სხვა სახლში გადავედით ქირით, რომელსაც ეზო ჰქონდა. მოვიყვანეთ თეთრი ლაბრადორი, დორიკო. როგორც ჩანს, დაუდევრად მოვიქეცით. ჯერ კიდევ არ ჰქონდა აცრები დამთავრებული, ორი თვის იყო, ეზოში რომ გავიყვანეთ, ჭირი შეეყარა და გარდაიცვალა. ძალიან განვიცადეთ ეს ამბავი. მეორე დღეს გადავახვიე ცელოფანში და წავიყვანე კუს ტბის მიმდებარე ტერიტორიაზე. ვიდექი და ვუთხრიდი საფლავს. ამ დროს პატრული შლეგიანივით დაქროდა ახლო-მახლო. მეშინოდა, რომ მოვიდეს და მკითხოს, რას მარხავო, რა ვუპასუხო-მეთქი (იცინის). გადავრჩი, არ დაინტერესდა პატრული ჩემი არქეოლოგიით. შემდეგ მოვიყვანეთ პეგი, შავი კოკერსპანიელი. პეგიც გოგო იყო. პეგის მო-ყვანიდან შვიდ თვეში მეგობარმა ლაბრადორის ლეკვი გვაჩუქა, ბიჭი, როკი დავარქვით.
- ორი ძაღლი გყავდათ ერთდროულად?
- ეზო გვქონდა და დიდ პრობლემას არ წარმოადგენდა. თან მშვენივრად ერთობოდნენ ერთად. მალე დადგა დრო, რომ ამ ბინიდან უნდა გადავსულიყავით. ეზო აღარ გვექნებოდა და ორ ძაღლს შორის არჩევანი უნდა გაგვეკეთებინა. არჩევანი როკის სასარგებლოდ გავაკეთეთ. პეგი ჩვენს ძიძას ვაჩუქეთ. ძალიან უყვარდათ ერთმანეთი, ლამის ლოგინში იწვენდა ჩვენი ძიძა ამ ძაღლს. მანაც პატრონად ძიძა აირჩია. ამდენად, ისეთი რთული არ ყოფილა ძაღლის გაჩუქება. ზუსტად ვიცოდი, არაფერს გაუჭირვებდა ლენა.
- მას მერე პეგი არ გინახავს?
- არა, შეგნებულად არ ვნახულობდი. ერთხელ ლენა ვნახე და ასეთ რამეს მომიყვა. ტელევიზორში დაგინახა და ისეთი ამბავი ატეხა, კინაღამ გადმომიგდო ტელევიზორიო. მის მერე ვფრთხილობ, ისევ არ გნახოსო. მეც მეშინოდა, ძაღლს სიხარულისგან არაფერი დამართვოდა და არ ვნახულობდი. ახლა მინდა ვნახო. მაინც ვერ ვითმენ, ძალიან მომენატრა.
- როკიმ არ მოიწყინა პეგის გარეშე?
- თავიდან კი, ეძებდა, მოიწყინა, მაგრამ მერე შეეგუა. ლაბრადორისთვის მთავარია, პატრონს ხედავდეს, სხვა დანარჩენი მეორეხარისხოვანია. თუმცაღა გაპარვა უყვარს და როგორ ძლებს უჩემოდ, არ ვიცი. ერთხელ სამი დღით დაიკარგა. ჩვენი ეზო შემოსაზღვრული არ არის. კორპუსის ეზოა და შესაბამისად, წასვლის საშუალება აქვს. პირველად რომ დაიკარგა, ავაწრიალე თბილისი, სამაშველო სამსახური, პატრული. ბოლოს ელიზბარაშვილების თავშესაფრიდან დამირეკეს, აქ არის და წაიყვანეთო. რომ მივედი, მწუხარე სახით დამხვდნენ, ნახევარი საათის წინ გაიქცა და მდინარე ვერეში გადახტაო. მესამე დღეს თვითონვე იპოვეს ბაგებში. ამ სამი დღის განმავლობაში ისე ვნერვიულობდი, ხმა არ ამომიღია. ჩვენი შეხვედრა საოცარი იყო, ფოტოც გადამიღეს, რომელიც მერე ''ფეისბუქზე''დავდე. კომენტარიც დამიტოვეს, საკითხავია, რომელი იყო დაკარგულიო, ისეთი სახე მაქვს ამ ფოტოზე. ამდენ ნერვიულობას ვეღარ ვუძლებდი და ჟეტონი გავუკეთე საყელურზე, სადაც აწერია სახელი, გვარი და ტელეფონის ნომერი. რომ იკარგება, სამ საათში მირეკავენ ხოლმე, მივდივარ და მომყავს.
- ლაბრადორები ცელქები არიან, რა გაგიფუჭა სახლში როკიმ?
- თქვენ წარმოიდგინეთ, არაფერი. თვე-ნახევრის იყო, რომ მოვიყვანეთ და არც ჩუსტები დაუღრღნია ვინმესი, არც სხვა რამე გაუფუჭებია. გაწვრთნის შედეგია. რამეს რომ აფუჭებდა, შენიშ ვნას ვაძლევდი, იმახსოვრებდა და მეორედ აღარ იმეორებდა. საერთოდ, ამ ჯიშს ხუთასი სიტყვის დამახსოვრების უნარი აქვს. ძალიან ჭკვიანები არიან, ბრმებს უვლიან, დანაღმული ტერიტორიების, ნარკოტიკის აღმოჩენა შეუძლიათ. კარგი მონადირეები არიან. მთავარია, სწორად გაზარდო. ისეთი ჭკვიანია ჩემი როკი, ერთხელაც რომ გამოვიდე საძინებლიდან და წიგნით ხელში დავინახო, არ გამიკვირდება. ერთადერთი ინციდენტი მახსოვს როკისგან, როცა ჩემი ოჯახის ახლობელს ფეხსაცმელი დაუჭამა, მაგრამ ამის მიზეზი ჰქონდა. ამ ქალმა დაუმსახურებლად დატუქსა და ოთახში ჩაკეტა. სწორედ იქ ეწყო მისი ძვირად ღირებული ფეხსაცმელები და პროტესტის ნიშნად დაუგლიჯა. ამიტომ ძაღლი უმიზეზოდ არ უნდა დატუქსო.
- ახლა როკი ეზოში გყავთ, რატომ გადაწყვიტეთ მისი ეზოში გაყვანა?
- გასული ზამთრის მიწურულს შევუკვეთეთ როკის სახლი. მოგეხსენებათ, ლაბრადორი არ არის სითბოს მოყვარული ძაღლი. მას უყვარს სიცივე, წყალი, თოვლი. რაც უფრო მეტ სითბოში გყავს, მით მეტად სცვივა ბეწვი. ამიტომ, ვისაც ამის საშუალება, ეზო, ტერასა, აივანი აქვს, ვურჩევ, აუცილებლად გაუკეთონ პატარა სახლები და იქ აცხოვრონ. შიგნიდან დავუთბუნე სახლი და მშვენივრად გრძნობს თავს. თავისი ლეიბი აქვს, ლეიბის პირები, რომლებიც ირეცხება. ასე რომ, სრულ კომფორტშია.
- პატარებს საწოლში ამოსვლაც უყვართ...
- ამას არ უნდა მიაჩვიოთ არავითარ შემთხვევაში. არ იფიქროთ, ახლა პატარაა, ცოდოა და მერე გადავაჩვევო. ძაღლს თავისი ადგილი უნდა ჰქონდეს. თუ ძაღლი პატარაა, დედა ენატრება და ტირის, შეიძლება, წამოვიღოთ პატარა ნაგლეჯი იმ საფენისა, რომელზეც დედა იწვა და საძილე ადგილას დავუდოთ. მაღვიძარა საათსაც უდებენ კალათში, მისი წიკწიკი ძაღლებს დედის გულისცემას აგონებს. საწოლში წოლას თუ მიაჩვევთ, გაიზრდება, გადმოგისვრით საწოლიდან და იატაკზე წოლა მოგიწევთ.
- როკი სახლში მარტო დაგიტოვებია?
- როგორ არა, დავუდგამ საჭმელს, ვეტყვი, რომ მე მივდივარ და არაფერს აფუჭებს. კართან რომ დგებიან, აბა, იწკმუტუნებს თუ არაო, ეს სისულელეა. ძაღლი შენს სუნს გრძნობს, იცის, კართან რომ დგახარ და თავს გაცოდებს. როგორც საბავშვო ბაღისა და შვილის შემთხვევაში იქცევი, ისე უნდა მოიქცე ძაღლის შემთხვევაშიც. დატოვო და წახვიდე.
- რას აჭმევთ?
- ძაღლის საჭმელს. არავითარ შემთხვევაში არ დადგება მაგიდასთან და არ გელოდება, როდის გადაუგდებ ლუკმას. ამას თავიდანვე მივაჩვიე. თუ მოხდა ისე, რომ მისი საჭმელი ვერ ვიყიდეთ, ბურღულეულს ვაჭმევ. მოვხარშავ წიწიბურას, ბრინჯს, ავურევ ბოსტნეულს და სუპ-ფაფას ვუმზადებ მარილის გარეშე. მაკარონი არ შეიძლება, კუჭს უმძიმებს.
- ძაღლები ზოგჯერ ბალახს ჭამენ...
- ამის არ შეგეშინდეთ. ეს მათი მკურნალობის მეთოდია. ზუსტად იციან, რომელი ბალახი უნდა ჭამონ, რომ კუჭის პრობლემა მოიგვარონ.
- ვიცი, რომ სარძლო გყავთ ეკა ნიჟარაძის ძაღლის სახით.
- სარძლო არა, სარძლოები გვყავს. ეკა ნიჟარაძის ძაღლი მართლაც მოგვწონს, მაგრამ რატომღაც ჯერჯერობით თავს იკავებენ. ველოდებით, როდის გახდება როკი სრულფასოვანი მამა. ერთ-ორჯერ კი შევაჯვარეთ უკვე, არსებობენ მისი შვილები. როცა საპატარძლო თვითონ არ მოდის, როკი პერიოდულად იპარება და პოულობს. ერთხელ ვასეირნებდი და გამეპარა. ღამის სამი საათია და ვხედავ, უზარმაზარ კავკასიურ ნაგაზთან ერთად მოვიდა. დიდ ამბავში იყვნენ მთელი ღამე. ფაქტობრივად, ცოლი მოიყვანა, არც მკითხა ისე. დილის 6 საათზე თავშესაფარში დავრეკე, წაიყვანეს. მერე ''ფეისბუქის''საშუალებით ვიპოვე პატრონი და დავუბრუნეთ.
ნინო მჭედლიშვილი
ჟურნალი ''რეიტინგი''
1 506 ნახვა
1-10-2014, 06:07
