ჯიუტი ბავშვები - როგორ უნდა გაუმკლავდეთ ამ "განსაცდელს"

ათჯერ ნათქვამიდან ერთიც არ ესმის, თქვენი ყვირილი მეზობლების სახლებში აღწევს, ყვირით, ჩხუბობთ და შეიძლება, ერთი-ორჯერ წამოარტყათ კიდეც. შემდეგ საკუთარი საქციელის გრცხვენიათ და თავად გრძნობთ თავს დამნაშავედ. რაც მთავარია, თქვენი ემოციები ხომ ამოაფრქვიეთ? ბრაზი ყვირილსა და რისხვას ამოაყოლეთ. ბავშვმა რა უნდა მოუხერხოს თავის უარყოფით ემოციებს, როგორ უნდა გამოხატოს? ეს მან ჯერ არ იცის და თუ ასწავლით, ჩათვალეთ, რომ თქვენს შვილს ფსიქოსომატური პრობლემები არასოდეს შეაწუხებს. თუმცა ადრე თუ გვიან აუცილებლად გამოავლენს სიბრაზეს... თანაც თქვენს მიმართ. სანამ ეს დღე დადგება, მანამ მიაჩვიეთ სიბრაზის გამოხატვის ალტერნატიულ ხერხებს: პრობლემაზე საუბარს, წესებისა და რეჟიმის პატივისცემას, ზღვარის დაცვას, დანაპირების შესრულებას. უნდა ესმოდეს, რომ მის "მინდას" მშობლები პტივს სცემენ, თუმცა არსებობს ცნება "შენ უნდა...", რომელსაც პატივი თავად უნდა სცეს.

მარტივი წესები
ატყობთ, რომ თქვენ და თქვენი შვილი ბოლო დროს ვეღარ უგებთ ერთმანეთს? დაიმახსოვრეთ, არ არსებობენ აბსოლუტურად გაუგონარი ბავშვები, არსებობენ მშობლები, რომლებსაც ახსნა არ ეხერხებათ.
ეცადეთ ბავშვის მიმართ თხოვნა სხვა ფორმით ჩამოაყალიბოთ. ერთი მარტივი მაგალითი ძალიან ეფექტურად მოქმედებს - ნაცვალსახელი "შენ" უნდა შეიცვალოს "მეთი". ანუ ნაცვლად ფრაზისა "მორჩი ხმაურს და დამასვენე", ეუბნებით: "როგორ დავიღალე, როგორ მჭირდება სიჩუმე და სიწყნარე".
კარგად გაარკვიეთ პრიორიტეტები. რა უფრო მნიშვნელოვანია - დალაგებული სახლი თუ შვილთან ნორმალური ურთიერთობა. გარშემო მყოფთა აზრი და განწყობა, თუ შვილის ნდობა. თუ პირველ ვარიანტებს ირჩევთ, ბავშვს ყოველთვის დაატყდება თავს თქვენი უარყოფითი ემოციები.
გაითვალისწინეთ ასაკობრივი თავისებურებები - 2 წლის ბავშვს არ ემახსოვრება, რაც გუშინ მოითხოვეთ მისგან, 6 წლის ბავშვი კი ფიზიკურად ვერ იჯდება წყნარად 2 საათის განმავლობაში. თუ დედასთან ერთად ასჯერ არ აალაგა სათამაშოები, მარტო ამას თავს ვერ გაართმევს.
გათავისუფლდით კომპლექსებისგან - "ჩვენ იდეალური მშობლები ვართ და შვილებიც ყველაფერს გვიჯერებენ". სულაც არ ხართ იდეალური და არც ის არის აუცილებელი, რომ ბავშვები უფროსებს ყველაფერს უგონებდნენ. თქვენს შვილებს ისეთი უყვარხართ, როგორიც ხართ.

დაგიჯერებთ თუ არა?
ხან დაგიჯერებთ, ხან - არა. ბავშვი, რომელიც მშობელს ყველაფერს უგონებს, ნამდვილი ნონსენსია. სამაგიეროდ, ნამდვილად შესაძლებელია და აუცილებელიცაა, რომ ელემენტარული წესები შეასრულებინოთ. თუმცა წესები უსაშველოდ ბევრი არ უნდა იყოს და რაც მთავარია, დედის გუნება-განწყობის მიხედვით არ უნდა იცვლებოდეს.
ბავშვის ახირებების იგნორირება ყველაზე მარტივია. მერე რა, რომ გულისწამღებად ღნავის და გაბრაზებული ისვრის სათამაშოებს. თქვენ ხომ უკვე თქვით ბოლო სიტყვა. ჰოდა, "იდექით" მაგ ბოლო სიტყვაზე.
აუცილებლად აგრძნობინეთ ბავშვს თავისი უზნეო ახირების შედეგი... არა, ქუჩაში მარტოს ნუ გაუშვებთ, სამაგიეროდ გაუშვით სკოლაში მოუმზადებელი. როცა შედეგს იწვნევს, მეორედ უფრო მონდომებით იმეცადინებს (თუ ისეთ წყალწაღებულ სკოლაში არ დადის, რომ მისი უცოდინრობა ვერც შენიშნონ).
ყოველთვის დაჟინებულ ტონს ნუ მოიშველიებთ. შეიძლება ბავშვი მართლაც გადაღლილი ან მოდუნებულია. თუ ატყობთ, რომ კბილების გამოხეხვა ძილის წინ ძალიან ეზარება, 5 წუთი დრო მიეცით, სხვა თემაზე გამოელაპარაკეთ, საუბარში აიყოლიეთ და შემდეგ ისევ შეახსენეთ.
ამ რჩევებს გროშის ფასიც არა აქვს, თუ საკუთარ შვილს ყურადღებას მოაკლებთ. მშობლის ყურადღება შეუცვლელია და ნუ დაუჯერებთ, თუ ვინმე საწინააღმდეგოს გიმტკიცებთ. თუ თქვენი და ბავშვის ურთიერთობა ჩიხში შევიდა, სიყვარულისა და სინაზის ზღვა მიუძღვენით. თავიდან შეიძლება უარესად გაკერპდეს, თითქოს ამოწმებს: "აბა, ასეთიც ვუყვარვარ? ასეთი ცუდიც?". აი დარწმუნდა, რომ ასეა: "კარგი, რაც არის არის, გავახარებ დედას"...
თუმცა შეიძლება სულ სხვა რამ იფიქროს... რას გაუგებ ამ ბავშვებს, ისინი ხომ სიურპრიზებით აღსავსენი არიან.