"მოტაცებულმა ქალმა ქმარი ვერ შევიყვარე"

15 წლის ვიყავი, როცა ჩემი მეზობლის ძმაკაცმა მომიტაცა. მას არც კი ვიცნობდი. მეზობელთან სულ რამდენჯერმე მყავდა ნანახი, უფრო სწორად, თვალი მქონდა მოკრული. სახელი ვიცოდი, გვარი – არა. მხიარული, ლამაზი გოგონა ვიყავი. მშობლები ჩემს მომავალს გეგმავდნენ, რომ ვისწავლიდი, გზაზე დავდგებოდი, მერე კი კარგ ოჯახსაც შევქმნიდი. მშობლების ოცნება რომ შესრულებულიყო, ამის ყველანაირი მონაცემი მქონდა. თანატოლებში გამოვირჩეოდი. მეც მქონდა ჩემი ოცნებები. ჩემი ერთი ყველაზე დიდი სურვილი სწავლას უკავშირდებოდა. ფრანგული ენა ძალიან მიყვარდა და უცხო ენების ფაკულტეტზე ჩაბარებას ვგეგმავდი, მინდოდა საფრანგეთში მოგზაურობა... კიდევ მქონდა ერთი პატარა ოცნება, რომელიც ჩემს კლასელ ბიჭს უკავშირდებოდა. ჩვენ ერთმანეთი გვიყვარდა, მაგრამ ჩვენი სიყვარული სკოლის ფარგლებს არ სცდებოდა. დილის გათენება იმიტომ მიხაროდა, რომ კლასში ის მელოდებოდა.
ერთ დღეს კი ყველა ჩემი ოცნება ნამსხვრევებად იქცა. სახლთან მისულს ავტომობილი წამომეწია, საიდანაც ჩემზე უფროსი ბიჭები გადმოცვივდნენ და უცებ ისე აღმოვჩნდი მანქანაში, რომ ვერაფრის გააზრება მოვასწარი. ბიჭებს შორის ჩემი მეზობელიც იყო, რომელმაც გამომიცხადა, რომ იმ წუთიდან უკვე მისი ძმაკაცის ცოლი ვიყავი. ჯერ დავიბენი, ვიტირე, მერე ბევრიც ვიბრძოლე, რომ სახლში დავებრუნებინე, მაგრამ არაფერი გამომივიდა. სადაც მიმიყვანეს, იმ სახლში უკვე სუფრა ჰქონდათ გაშლილი. ოჯახის წევრებმა ატირებული ბავშვი სუფრასთან, ჩემთვის უცნობი ბიჭის გვერდით დამსვეს და, როგორც ნეფე–დედოფალი, ისე გვადღეგრძელეს. დიახ, სწორედ ასე იყო. ამას არაფერს ვუმატებ, თუ არ ვაკლებ. ჩემი შვილების თაობამ ახლა ეს სცენა ფილმში რომ ნახოს, იტყვიან, რეჟისორის ფანტაზიააო ან იფიქრებენ, რომ რომელიღაც ტომში მომხდარი ამბავია, სადაც ცივილიზაციას ჯერ არ შეუღწევია. არადა ასეთი ამბავი არცთუ შორეულ წარსულში, ბნელ 90–იან წლებში საქართველოში ხდებოდა.
ბევრი ვიტირე, ვამბობდი, ამის ცოლი არ გავხდები, არც კი ვიცნობ–მეთქი. ოჯახის უფროსი წევრები კი მეუბნებოდნენ, რაღა უნდა ქნა, უკვე მისი მეუღლე ხარ და ახლა იმაზე უნდა იფიქრო, რომ კარგი ცოლქმრობა გქონდეთო. მე კი ეს სიტყვაც არ მესმოდა წესიერად. ჩემთვის სამყარო სულ სხვანაირი იყო. ის ხალხი სხვა ენაზე მელაპარაკებოდა. როგორც მერე გავიგე, ჩემი მშობლები, რომლებმაც არ იცოდნენ, სად ვიყავი, პოლიციაში ჩიოდნენ, შვილი მოგვიძებნეთო. თუ გვიპოვიდნენ, იმ ადამიანებს, ვინც მომიტაცა და მათაც, ვინც სახლში მიგვიღო, პოლიციასთან ექნებოდათ საქმე. ამიტომ ეს რომ არ მომხდარიყო და იძულებული გავმხდარიყავი, მათ ნებას დავმორჩილებოდი, უცნობმა ბიჭმა ჩემზე ძალა იხმარა. დიახ, 15 წლის გოგონა გამაუპატიურა, რომ მის ცოლობაზე უარი არ მეთქვა.
იმ დღის შემდეგ დამთავრდა ჩემთვის ყველაფერი. თითქოს სული გამომეცალა, ყველა ჩემი ოცნება დასამარდა, მომავალი კი გაქრა. არც სწავლაზე მიფიქრია და არც სამსახურზე. სკოლის მოსწავლე უცებ ვიქეცი დიასახლისად.
ასე თუ ისე, ოჯახი ავაწყვე, რაც დედამთილ–მამამთილის და ჩემი მშობლების დამსახურებაა, მაგრამ ქმრის შეყვარება ვერ შევძელი. ზოგჯერ მგონია, რომ არც მას ვუყვარვარ და ერთმანეთთან მხოლოდ მოვალეობა გვაკავშირებს. მინდა, ბოლომდე გულახდილი ვიყო თქვენთან, ამიტომ გეტყვით, რომ სექსუალური აქტისგან ერთხელაც არ მიმიღია სიამოვნება. ეს ჩემთვის მხოლოდ მოვალეობაა, რომელიც ცოლს აკისრია და სხვა არაფერი. ბევრი მეკითხება, ეჭვიანი რატომ არ ხარო, რადგან ჩემს ქმარს აქეთ–იქით ხშირად გაურბის თვალი. ამ დროს კი სულ არ მაინტერესებს, ვისთან წავა და რას გააკეთებს. პირიქით, თუ ახლოს არ გამეკარება, ეს ჩემთვის შვებაც იქნება.
იმ ჯოჯოხეთში, სადაც მე ვცხოვრობ, ერთადერთი ნათება ჩემი შვილები არიან. ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის, რომ ბედნიერები იყვნენ. არავის მივცემ უფლებას, მათ პირად ცხოვრებაში ჩაერიონ. ძალიან თავისუფლად გავზარდე. მსაყვედურობენ, გოგონები არიან და მათთან ცოტა სიმკაცრე გამოიჩინე, თავიანთ ჭკუაზე ნუ მიუშვებო, მაგრამ მე ასე არ ვფიქრობ. თავისუფალ ადამიანს ვერასოდეს მოექცევიან ისე, როგორც თავის დროზე მე მომექცნენ. მათ სულ ვეუბნები, რომ ბედნიერებისთვის უნდა იბრძოლონ. თავის დროზე მეც უნდა მებრძოლა ამისთვის, მაგრამ პატარა გოგოს ძალა არ მეყო. ჩემი შვილებისთვის მე ვიქნები ძალა, რომელიც ყოველთვის უბიძგებს იმისკენ, რომ ოცნებები აისრულონ.
სარკის ერთგული მკითხველი