• ქეთი ჩხეიძე: "ერთი პერიოდი ნუნუკასავით მეც ტაფით ხელში დავრჩი"

    მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობი, ქეთი ჩხეიძე, 30 წელია სცენაზე დგას. მიუხედავად იმისა, რომ მრავალი როლი შეუქმნია, დღემდე თავს გამოცდაზე გრძნობს. 50 წლის მსახიობს დამწყებ რეჟისორებთან თავიდან უწევს იმის დამტკიცება, რომ თამაში შეუძლია.
    მისი ერთ–ერთი ბოლო ეკრანული სახე სოფლელი ნუნუკაა სერიალ "ჩემი ცოლის დაქალებში". იმერელი ბებიის წყალობით, ამ პერსონაჟის განსახიერება ძალიან ეადვილება. მსახიობი "სარკეს" გამოუტყდა, რომ სერიალის რეჟისორი, გიორგი ლიფონავა, წინააღმდეგი იყო, ნუნუკას პროვინციული კილო ჰქონოდა, მან კი, ასე ვთქვათ, ნელ–ნელა მაინც შეაპარა და რეჟისორს მოაწონა კიდეც.
    – ქალბატონო ქეთი, ძალიან სახასიათო როლი გაქვთ "ჩემი ცოლის დაქალებში". როგორ შეიქმნა ნუნუკა?
    – რეჟისორ გიორგი ლიფონავასთან რეკომენდაცია ჩემმა მეგობარმა და კოლეგამ ეკა მჟავანაძემ გამიწია. ძველ სერიალებში, სადაც ადრე ვთამაშობდი – "ყავა და ლუდი", "შუა ქალაქში", ნუნუკასგან რადიკალურად განსხვავებულ პერსონაჟებს ვასახიერებდი. იმ სერიალების გმირები ასეთი სახასიათოები არ იყვნენ. გიორგი ლიფონავამ ამიხსნა, რომ რაიონიდან ჩამოსული ქალი უნდა მეთამაშა. მითხრა, არ გვინდა ზედმეტი რაღაცეები, მათ შორის, არც – კილო, ტექსტი წყნარად, მშვიდად წაიკითხეო. ცოტა გამიკვირდა, თან მეწყინა კიდეც, მეგონა, არიქა, მივედი და დიდი ამბავი ატყდება–მეთქი. მივხვდი, რომ გიორგი ლიფონავას წარმოდგენა არ ჰქონდა, რა შემეძლო. ამას იმიტომ არ ვამბობ, რომ ბევრი რამე შემიძლია. უბრალოდ, როცა მსახიობს არჩევენ, იციან, ის რას გაუკეთებს.
    საერთოდ, ეკრანი ძალიან პრეტენზიული და რთულია, თავისი სპეციფიკა აქვს. ოდნავ ზედმეტი რომ გააკეთო ან ოდნავ გადაჭარბებული, ყველაფერი ფუჭდება. ალბათ გიორგიმ ამ მხრივ დაიცვა თავი. დავიბენი, არ ვიცოდი, რა გამეკეთებინა. ჩვეულებრივად რომ მელაპარაკა, მაშინ ძალიან სახასიათო გარეგნობა უნდა მქონოდა, ტიპური ჩამოსული ქალის. მე ასეთი არ ვიყავი, ამიტომ გამიკვირდა, არც გარეგნობა, არც კილო და რა გამეკეთებინა? მოკლედ, ეს კილო მაინც შევაპარე, ოღონდ ძალიან შორიდან. შევატყვე, რომ არ გამაჩერა, მერე კიდევ მივუმატე, კიდევ და რომ გავიხედე, გიორგი ლიფონავა ხარხარებდა. ასე, ყოველ მისვლაზე ემატებოდა ნუნუკას პატარა დეტალი.
    არ შემიძლია, არ აღვნიშნო, რომ არაჩვეულებრივი სცენარი აქვთ, რომელსაც ქეთი დევდარიანი წერს. სწორი ტექსტია და პერსონაჟზეა მორგებული. იშვიათად, რომ ერთი–ორი სიტყვა ჩავამატო.
    – ვინმესგან აიღეთ თქვენი პერსონაჟის ტიპაჟი?
    – როგორ არა, მაგრამ იმ ადამიანს ხომ ვერ დავასახელებ? ეს ქალი, ვისაც ჩემს პერსონაჟს ვამსგავსებ, ძალიან დამეხმარა, რომ ნუნუკა უბრალოდ მოჯაჯღანე კი არ ყოფილიყო, რომელიც მუდმივად გაღიზიანებულია, ამის მიღმა სხვა რამეც მეჩვენებინა. ეს ქალი, როგორსაც მე ვთამაშობ, შემიყვარდა კიდევაც. ვითომ კაპასია, ვითომ ჩხუბობს, რაღაც უნდა, მაგრამ სინამდვილეში ქართველი ქალია, რომელიც სოფელში დაიბადა, იქ ცხოვრობს. მიუხედავად იმისა, რომ პრობლემები აქვს, გაჭირვებულია, ათასი საზრუნავი აქვს, როგორც ტექსტში ვთქვი, ცალ ხელში ტაფა მიჭირავს და მეორე ხელში თოხი–მეთქი, მაინც ცდილობს, ნორმალურად ჩაიცვას, თავი მოიწესრიგოს.
    ხალხს ამაზე ეცინება, მაგრამ ამის მიღმა რეალობაა, ჩემთვის კი რაღაც სევდაცაა. ეს ხომ ადამიანია, რომელსაც თავისი ცხოვრება, დარდი აქვს. ქალია და რამდენი რამ უნდა, არა? ეს სერიალში არ ჩანს, ამის საჭიროება არცაა, პირიქით, სულ სხვა რამის საჭიროებაა – პერსონაჟი შემოვიდეს, რომელიც იქაურობას ცოტა გაახალისებს.
    – ნუნუკა იმერელია. თუ არ ვცდები, თქვენც ამ კუთხეში გაქვთ ფესვები და ალბათ ამიტომაც გამოგდით ასე კარგად ეს როლი.
    – წარმოშობით იმერელი ვარ, მაგრამ იქაურობასთან კავშირი არასოდეს მქონია. თელავში დავიბადე, უფრო კახელი ვარ, ვიდრე იმერელი, ხასიათითაც და ისედაც. რაც შეეხება კილოს, სხვადასხვა კილოზე საუბარი შემიძლია, ეს სმენის დამსახურებაა, ინტონაცია შემიძლია დავიჭირო და გავიმეორო. ბებია მყავდა იმერელი, რომელიც ასეთი მკვეთრი კილოთი არ ლაპარაკობდა, მაგრამ იმერული ინტონაცია ჰქონდა, ეს მახსოვს. ექიმი იყო. როცა სწვალა დაამთავრა, კახეთში გაანაწილეს, თელავის სამშობიაროს მთავარი ექიმი გახლდათ. მეც იქ დავიბადე და ბავშვობაში იქ ვცხოვრობდი, ბაღში თელავში დავდიოდი.
    – რითი გგავთ იმერელი ნუნუკა?
    – ნუნუკა შეიძლება ვერ ამჟღავნებს, მაგრამ შინაგანი იუმორი აქვს, აი, მე კი ვამჟღავნებ ხოლმე. სერიალში ჩემი პერსონაჟის გამოჩენა სულ სახალისოა. უცებ ჩხუბზე გადადის, დაიყვირებს, იჩხუბებს და მორჩა, მერე ისევ "შენ შემოგევლე, გენაცვალე"–ს ამბობს. 24 საათი შრომობს, წვალობს. იცის, რომ შვილი უნდა ჩამოიყვანოს ქალაქში, ასწავლოს.
    მე, ნუნუკასგან განსხვავებით, მეტი საშუალება მაქვს, რომ შვილებთან ახლო ურთიერთობა მქონდეს. პროფესია, ცხოვრება ამის საშუალებას მე უფრო მაძლევს, ვიდრე ადამიანს, რომელიც ჩაკარგულ სოფელში ცხოვრობს. ნუნუკასნაირი ქალი სხვა სიტუაციაში რომ მოხვედრილიყო, შეიძლებოდა შვილები ბევრად უკეთესად გაეზარდა, ბევრად წარმატებული ყოფილიყო და სულ სხვანაირად წასულიყო მისი ცხოვრება.
    – გიფიქრიათ სოფელში ცხოვრებაზე?
    – რაღაც ასაკის შემდეგ ადამიანი იღლება, მათ შორის, ურთიერთობებითაც. ძალიან ბევრი არასაჭირო რამ ხდება ჩვენს ცხოვრებაში და ეს დაღლილობა გაქცევის სურვილს იწვევს, მაგრამ ვერაფერს გაექცევი, ვერც შენს საქმეს, ვერც შენს მეგობრებს, ყოფას. შეიძლება ფიზიკურად გაიქცე, მაგრამ მაინც რთულია. მე სულ მინდა გავიქცე, მაგრამ...
    – მსახიობად ჩამოყალიბებამდე რთული გზა გაიარეთ?
    – ვერ ვიტყვი, რომ რთული იყო. რუსთაველის თეატრში ვმუშაობდი და იქიდან წამოვედი. წლების განმავლობაში, დაახლოებით 10 წელი, არ ვმუშაობდი, მოსკოვში ვცხოვრობდი, რადგან ჩემი ქმარი იქ მუშაობდა. თეატრიდან წამოსვლა ჩემს პირად ბედნიერებას დაემთხვა, ამიტომ დიდად არ განმიცდია. ეს ახალგაზრდის პროტესტი გახლდათ იმ სიტუაციის მიმართ, რომელიც მაშინ რუსთაველის თეატრში იყო, 90–იან წლებს ვგულისხმობ. ამის შემდეგ ოჯახზე გადავერთე.
    – მაშინ რამდენი წლის იყავით?
    – 24 წლის ვიყავი, როცა გავთხოვდი. მეუღლე, ერეკლე ღლონტი, ექიმი გახლავთ. წლები რომ გავიდა, მეორე შვილი გავაჩინე და თეატრის გარეშე აღმოვჩნდი, მივხვდი, რომ შეცდომას ვუშვებდი. ალბათ იქ ყოფნას მაინც შევძლებდი, რადგან ადამიანი ყველაფერს ეჩვევა. თუ თავს დააჯერებ, რომ ეს ამას სჯობს, ისე გააკეთებ, მაგრამ რაღაცნაირად გული მაინც აქეთ მომიწევდა. თან მივხვდი, რომ ჩემი ყოფა ძალიან უინტერესო იყო. დედის ემოციები, პატარა შვილებით აღფრთოვანება დამთავრდა, ნელ–ნელა ჩაცხრა და მივხვდი, რომ მართლა ტაფით ხელში დავრჩი, როგორც ნუნუკა. ასეთი ცხოვრება არ მინდოდა, არ მაინტერესებდა.
    ნამცხვრების ცხობამ ცოტა ხანი გამიტაცა. მახსოვს, ჩემს მეუღლეს როგორ ველოდებოდი, ტილოგადაფარებული თბილი სადილი რომ დამეხვედრებინა. იატაკი კარგი მორეცხილი ყოფილიყო, ფანჯრები – გაწმენდილი. როცა ეს გრადუსია, ქალი აკეთებს, მაგრამ მერე ბეზრდება და მეც მომბეზრდა.
    – ამის შემდეგ გადაწყვიტეთ თეატრში დაბრუნება?
    – ეს მხოლოდ ჩემს სურვილზე არ იყო დამოკიდებული. არც იმ კატეგორიის მსახიობი ვიყავი და არც იმ ასაკში, რომ წასვლა–მოსვლა მე გადამეწყვიტა. ისევ შემთხვევითობის წყალობით, ჩემმა მეგობრებმა, უფროსმა კოლეგებმა გამომიწოდეს ხელი და მარჯანიშვილის თეატრში დამაბრუნეს. "თეატრი ათონელზე" რომ გაიხსნა, იქაც ვითამაშე. საინტერესო პერიოდი მქონდა, კარგი პარტნიორები მყავდა. დიდი სიამოვნება მივიღე ნანა ფაჩუაშვილთან და მარიკა ჯანაშიასთან ურთიერთობით. სამ პერსონაჟს მიჰყავდა სპექტაკლი, რითაც მაშინ "ათონელის თეატრი" გაიხსნა.
    – თქვენი ქმარი ახლაც თავისი პროფესიით აგრძელებს მუშაობას?
    – არა. რამდენიმე წელი იმუშავა ექიმად და ქვეყანა რომ დაიქცა, გადაწყვიტა, ბიზნესში წასულიყო.
    – მსახიობების პროფესიული წინსვლის უკუპროპორციულია მათი პირადი ცხოვრების აწყობა. თქვენ კი სტაბილური ოჯახი შეინარჩუნეთ. ეს როგორ შეძელით?
    – ვერ ვიტყვი, რომ შევძელი. ქმარს რომ არ ნდომოდა, შეიძლებოდა ვერც ვერაფერი გამეკეთებინა. ის ხელს მიწყობდა, უხაროდა. შეიძლება ეჭვიანობდა კიდეც და ფიქრობდა, დაეტიოს სახლშიო, მაგრამ სინამდვილეში მისგან ხელშეწყობა მქონდა.
    – როგორც ვიცი, არ გინდათ, თქვენი შვილები მსახიობები იყვნენ. მიზეზი რა არის?
    – ბიჭი 22 წლის ხდება, გოგონა – 18–ის. ბიჭი სხვა მიმართულებით წავიდა, გოგოს კი ვატყობ, რომ მსახიობობა ძალიან უნდა, ხელოვნების სფერო, თეატრი მოსწონს. მის გადაწყვეტილებას ხელს ყველანაირად შევუწყობ, მაგრამ ჩემი მაგალითი საკმარისი იქნება იმისათვის, რომ ცოტა დაფიქრდეს. მსახიობის პროფესიის მიღმა ბევრი სირთულეა. უკმაყოფილო არ ვარ. ვაფასებ იმას, რაც ჩემს ცხოვრებაშია, მადლიერი ვარ, მაგრამ ეს გზა რთულია.
    მსახიობობა ისეთი პროფესიაა, საკუთარ თავს სულ სასწორზე დებ. აი, კასტინგიც რომ აიღო, საშინელებაა! მალე 50 წლის გავხდები. მიდიხარ და გამოწმებენ, როგორი ცხვირი გაქვს, როგორ ლაპარაკობ, რა შეგიძლია. როცა 20 წლის ხარ, ეს პირიქით, საინტერესოა, გამოცდას გადიხარ, გამოგივა თუ არა, მაგრამ რთულია მაშინ, როცა 30 წელი სცენაზე დგახარ და უცნობი ადამიანი გეძახის კასტინგზე, რომ დაგათვალიეროს, გაიგოს, გამოგდის თუ არა რაღაც. თუ არ წახვალ, საქმე არ გექნება.
    ამას ამპარტავნობის გამო კი არ ვამბობ, რომ ძალიან დიდი ვინმე ვარ და ეს ვინ გამიბედა, უბრალოდ დგება ასაკი, როცა რაღაც უკვე მომხდარია, ჩავლილია და შენ ისევ უნდა გაიარო.
    – დაბოლოს, როგორია თეატრის, სერიალის მიღმა თქვენი ყოველდღიურობა?
    – ისეთი, როგორიც ყველასი, იმ პრობლემებით, სიხარულით, დარდით და ა.შ. რაც ყველას აქვს. განსაკუთრებული მხოლოდ ის არის, რომ ჩემი პროფესიის გამო ადამიანებს ჰგონიათ, რასაც თამაშობ, ის ხარ. ზოგჯერ ეს ძალიან სასიამოვნოა, მაგრამ ზოგჯერ ხომ შეიძლება უარყოფითი პერსონაჟის თამაში მოგიწიოს? მე არ ვითამაშებ.
    ეკა ლემონჯავა, ჟურნალი სარკე
    4 993 ნახვა
    20-11-2014, 08:04
    GOGATV

    abezara