"ხალხი მკიცხავს, რომ გარდაცვლილი შეყვარებულის ძმაკაცი შემიყვარდა"
2 წლის წინ იმასაც კი ვერ წარმოვიდგენდი, რომ სიცოცხლის გაგრძელებას შევძლებდი, რადგან დავკარგე ადამიანი, რომელიც უზომოდ მიყვარდა.
13 წლის გოგოს უზომოდ შემიყვარდა ჩემზე 3 წლით უფროსი ბიჭი. მასთან მიახლოებას და რამის თქმას ვერ ვბედავდი. სკოლაში მის მოსვლას გულისფანცქალით ველოდებოდი, რომ მისთვის ერთხელ მაინც შემევლო თვალი. ერთი წელი გრძნობას გულში ჩუმად ვიკლავდი, არავის ვუმხელდი. მერე კი ვეღარ მოვითმინე და ინტერნეტის საშუალებით დავეკონტაქტე.
ამის შემდეგ თავად იჩენდა ინიციატივას, მოდიოდა, მელაპარაკებოდა, სხვადასხვა ადგილას მეპატიჟებოდა. სიყვარულშიც პირველად თავად გამომიტყდა. როცა ვუთხარი, რომ მეც მიყვარდა, ძალიან გაუხარდა. 2 წელი ბედნიერები ვიყავით, ყველგან ერთად დავდიოდით. მერე კი საშინელი უბედურება დამატყდა თავს – მანქანა დაეჯახა და ექიმებმა მისი გადარჩენა ვერ შეძლეს.
ვერ წარმოიდგენთ, რა დღეში აღმოვჩნდი. მდგომარეობას ისიც მიმძიმებდა, რომ ამბობდნენ, ვითომ ჩემ სანახავად მოდიოდა და მანქანა იმ დროს დაეჯახა. სოციალურ ქსელებში სტატუსებად წერდნენ, პატარა გოგოს სიყვარულმა შეიწირა მთასავით ბიჭიო. მლანძღავდნენ, ის გოგო შუაზე უნდა გაგლიჯოო. მე რა შუაში ვიყავი?
იმ დღეს ჩემთან არ მოდიოდა, შეხვედრა არ დაგვითქვამს, რადგან ჩემს ბიძაშვილს მეორე დღეს დაბადების დღე ჰქონდა და მის გვერდით ვიყავი, ვეხმარებოდი. ან თუნდაც სიმართლე ყოფილიყო და მართლაც გვქონოდა შეხვედრა, ეს უბედური შემთხვევა ჩემი ბრალი რატომ იქნებოდა? ამ კითხვას არავინ სვამდა, ყველა მლანძღავდა და მაგინებდა. მშობლებიც კი დაარწმუნეს, რომ ჩემს სიყვარულს შეეწირა და შემომითვალეს, იქ არ მივსულიყავი.
ერთადერთი ადამიანი, ვინც მაშინ გვერდით დამიდგა, შეყვარებულის ძმაკაცი იყო. ის მოვიდა და პანაშვიდზე წამიყვანა, ჩემი დიდი სიყვარული დამატირებინა. მაშინ, როცა ჩემი დაქალებიც კი ამრეზით მიყურებდნენ და მე მადანაშაულებდნენ, იმ ბიჭმა მითანაგრძნო, არადა წესიერად არც ვიცნობდი, მხოლოდ რამდენჯერმე მყავდა ნანახი. იმ დღეს, როცა ჩემ წასაყვანად მოვიდა, მითხრა, ვიცი, ჩემს მეგობარს როგორ უყვარდი, ამიტომ უფლება არ მაქვს, არ წაგიყვანო და უკანასკნელად არ გაჩვენოო. მისი თანაგრძნობა ჩემთვის დიდი შვება იყო.
ვინც ამ წერილს წაიკითხავს, ამ ისტორიით მიხვდება ავტორის ვინაობას და ალბათ იმასაც გაიხსენებს, მე რა მდგომარეობაში ვიყავი მაშინ. სიცოცხლე აღარ მინდოდა, მხოლოდ ჩემს სიყვარულს ვხედავდი ცხადში თუ სიზმარში. ერთხელ თვითმკვლელობაც ვცადე და, რომ იტყვიან, ექიმებმა იმქვეყნიდან გამომაბრუნეს. მას შემდეგ ჯანმრთელობა საგრძნობლად მაქვს შერყეული, ბოლომდე ჯერ კიდევ ვერ გამოვკეთდი.
როცა სიკვდილ–სიცოცხლის ზღვარზე ვიყავი, თურმე შეყვარებულის ძმაკაცი გვერდიდან არ მშორდებოდა. გონს რომ მოვედი, დამტუქსა, ასეთი რამ როგორ იფიქრეო. შემდეგ უცნაური სიზმარი მომიყვა. თურმე დაესიზმრა, რომ მეგობარი მასთან მივიდა, ჩხუბით წამოაყენა ფეხზე და რაღაც გზისკენ მიუთითებდა. სიტყვები არ ესმოდა, სხვა არც არაფერი დაუნახავს, მხოლოდ ჩემი სახელი დაამახსოვრდა, რომელსაც თურმე მეგობარი სიზმარში უმეორებდა. ეს სიზმარი რომ მომიყვა, ვიგრძენი, რომ შეყვარებული ჩემ გვერდით იყო და თითქოს ნუგეშად თავისი მეგობარი გამომიგზავნა, მას ჩამაბარა.
იმ დღის შემდეგ გარდაცვლილი შეყვარებულის ძმაკაცი ჩემს ნაწილად იქცა. მხოლოდ მასთან ლაპარაკი შემეძლო. ყველა მეგობარი ჩამოვიშორე, ოჯახის წევრებთან კონტაქტს გავურბოდი, აღარც ვსწავლობდი. ერთადერთი ადამიანი, ვინც ამ სამყაროსთან მაკავშირებდა, ის იყო. ჩემი ოჯახის წევრები მადლობებს უხდიდნენ. ბებიაჩემი ხელებს უკოცნიდა, შვილიშვილი დაღუპვას გადამირჩინეო. ჩვენთან ისე მოდიოდა, როგორც საკუთარ სახლში. თანდათან ისე დავუახლოვდით, ახლაც ოჯახის წევრი გვგონია. მის მშობლებსაც კარგად ვიცნობთ, ისინიც ხშირად მოდიან ჩვენთან.
მერე კი ის მოხდა, რასაც არ მოველოდი და გამოგიტყდებით, რომ არც მინდოდა. ერთმანეთი შეგვიყვარდა. ეს უცნაური გრძნობაა, რომელსაც ვერაფერს ვადარებ და ვერც ვერაფრით ვხსნი. მასზე ვარ მიჯაჭვული, მის გარეშე არ შემიძლია. მგონია, რომ ცხოვრებას მხოლოდ მასთან ერთად შევძლებ. ისიც იმავეს გრძნობს. ამბობს, თითქოს ჩემი ნაწილი ხარ, რომელიც სულ თან უნდა ვატაროო.
ეს სიყვარული ორივესთვის ძალიან მძიმეა, რადგან ჩვენ კიდევ ერთ ადამიანზე, მის სიყვარულზე ვართ მიბმული და ის ჩემი გარდაცვლილი შეყვარებულია. ზოგჯერ ვამბობთ, ამქვეყნად შემთხვევით არაფერი ხდება და იქნებ არც ის არის შემთხვევითი, რომ ერთმანეთი შეგვიყვარდა. იქნებ ეს სიყვარული სწორედ მან გამოგვიგზავნა ზეციდან, რომ გადავრჩენილიყავი, რომ ცხოვრება გამეგრძელებინა და მას ჩვენთან ერთად ეცხოვრა.
ხალხი ისევ აფუთფუთდა. ისევ ჩემი გაკიცხვა დაიწყეს. გარდაცვლილი შეყვარებულის ბიძაშვილმა ისიც კი მომწერა, აი, თურმე როგორ გყვარებია ჩემი ბიძაშვილიო. მათ ყველაფერს ვერ ავუხსნი, ვერც ჩემს გულში ჩავახედებ, რომ მიხვდნენ, რა ტვირთს ვატარებ, ამიტომ არც არაფერს ვეუბნები. მინდა, ამ წერილით ვუთხრა, რომ ის ადამიანი, ვინც დავკარგე, მართლაც მთელი გულით მიყვარდა. რომ შემეძლოს, ადგილს სიამოვნებით გავუცვლიდი, ჩემს სიცოცხლეს ვანაცვალებდი, მაგრამ ეს შეუძლებელია. ის ყოველთვის ჩემთან დარჩება, თქვენ კი ნება მომეცით, ცხოვრება გავაგრძელო.
"სარკის" მკითხველი, 18 წლის
13 წლის გოგოს უზომოდ შემიყვარდა ჩემზე 3 წლით უფროსი ბიჭი. მასთან მიახლოებას და რამის თქმას ვერ ვბედავდი. სკოლაში მის მოსვლას გულისფანცქალით ველოდებოდი, რომ მისთვის ერთხელ მაინც შემევლო თვალი. ერთი წელი გრძნობას გულში ჩუმად ვიკლავდი, არავის ვუმხელდი. მერე კი ვეღარ მოვითმინე და ინტერნეტის საშუალებით დავეკონტაქტე.
ამის შემდეგ თავად იჩენდა ინიციატივას, მოდიოდა, მელაპარაკებოდა, სხვადასხვა ადგილას მეპატიჟებოდა. სიყვარულშიც პირველად თავად გამომიტყდა. როცა ვუთხარი, რომ მეც მიყვარდა, ძალიან გაუხარდა. 2 წელი ბედნიერები ვიყავით, ყველგან ერთად დავდიოდით. მერე კი საშინელი უბედურება დამატყდა თავს – მანქანა დაეჯახა და ექიმებმა მისი გადარჩენა ვერ შეძლეს.
ვერ წარმოიდგენთ, რა დღეში აღმოვჩნდი. მდგომარეობას ისიც მიმძიმებდა, რომ ამბობდნენ, ვითომ ჩემ სანახავად მოდიოდა და მანქანა იმ დროს დაეჯახა. სოციალურ ქსელებში სტატუსებად წერდნენ, პატარა გოგოს სიყვარულმა შეიწირა მთასავით ბიჭიო. მლანძღავდნენ, ის გოგო შუაზე უნდა გაგლიჯოო. მე რა შუაში ვიყავი?
იმ დღეს ჩემთან არ მოდიოდა, შეხვედრა არ დაგვითქვამს, რადგან ჩემს ბიძაშვილს მეორე დღეს დაბადების დღე ჰქონდა და მის გვერდით ვიყავი, ვეხმარებოდი. ან თუნდაც სიმართლე ყოფილიყო და მართლაც გვქონოდა შეხვედრა, ეს უბედური შემთხვევა ჩემი ბრალი რატომ იქნებოდა? ამ კითხვას არავინ სვამდა, ყველა მლანძღავდა და მაგინებდა. მშობლებიც კი დაარწმუნეს, რომ ჩემს სიყვარულს შეეწირა და შემომითვალეს, იქ არ მივსულიყავი.
ერთადერთი ადამიანი, ვინც მაშინ გვერდით დამიდგა, შეყვარებულის ძმაკაცი იყო. ის მოვიდა და პანაშვიდზე წამიყვანა, ჩემი დიდი სიყვარული დამატირებინა. მაშინ, როცა ჩემი დაქალებიც კი ამრეზით მიყურებდნენ და მე მადანაშაულებდნენ, იმ ბიჭმა მითანაგრძნო, არადა წესიერად არც ვიცნობდი, მხოლოდ რამდენჯერმე მყავდა ნანახი. იმ დღეს, როცა ჩემ წასაყვანად მოვიდა, მითხრა, ვიცი, ჩემს მეგობარს როგორ უყვარდი, ამიტომ უფლება არ მაქვს, არ წაგიყვანო და უკანასკნელად არ გაჩვენოო. მისი თანაგრძნობა ჩემთვის დიდი შვება იყო.
ვინც ამ წერილს წაიკითხავს, ამ ისტორიით მიხვდება ავტორის ვინაობას და ალბათ იმასაც გაიხსენებს, მე რა მდგომარეობაში ვიყავი მაშინ. სიცოცხლე აღარ მინდოდა, მხოლოდ ჩემს სიყვარულს ვხედავდი ცხადში თუ სიზმარში. ერთხელ თვითმკვლელობაც ვცადე და, რომ იტყვიან, ექიმებმა იმქვეყნიდან გამომაბრუნეს. მას შემდეგ ჯანმრთელობა საგრძნობლად მაქვს შერყეული, ბოლომდე ჯერ კიდევ ვერ გამოვკეთდი.
როცა სიკვდილ–სიცოცხლის ზღვარზე ვიყავი, თურმე შეყვარებულის ძმაკაცი გვერდიდან არ მშორდებოდა. გონს რომ მოვედი, დამტუქსა, ასეთი რამ როგორ იფიქრეო. შემდეგ უცნაური სიზმარი მომიყვა. თურმე დაესიზმრა, რომ მეგობარი მასთან მივიდა, ჩხუბით წამოაყენა ფეხზე და რაღაც გზისკენ მიუთითებდა. სიტყვები არ ესმოდა, სხვა არც არაფერი დაუნახავს, მხოლოდ ჩემი სახელი დაამახსოვრდა, რომელსაც თურმე მეგობარი სიზმარში უმეორებდა. ეს სიზმარი რომ მომიყვა, ვიგრძენი, რომ შეყვარებული ჩემ გვერდით იყო და თითქოს ნუგეშად თავისი მეგობარი გამომიგზავნა, მას ჩამაბარა.
იმ დღის შემდეგ გარდაცვლილი შეყვარებულის ძმაკაცი ჩემს ნაწილად იქცა. მხოლოდ მასთან ლაპარაკი შემეძლო. ყველა მეგობარი ჩამოვიშორე, ოჯახის წევრებთან კონტაქტს გავურბოდი, აღარც ვსწავლობდი. ერთადერთი ადამიანი, ვინც ამ სამყაროსთან მაკავშირებდა, ის იყო. ჩემი ოჯახის წევრები მადლობებს უხდიდნენ. ბებიაჩემი ხელებს უკოცნიდა, შვილიშვილი დაღუპვას გადამირჩინეო. ჩვენთან ისე მოდიოდა, როგორც საკუთარ სახლში. თანდათან ისე დავუახლოვდით, ახლაც ოჯახის წევრი გვგონია. მის მშობლებსაც კარგად ვიცნობთ, ისინიც ხშირად მოდიან ჩვენთან.
მერე კი ის მოხდა, რასაც არ მოველოდი და გამოგიტყდებით, რომ არც მინდოდა. ერთმანეთი შეგვიყვარდა. ეს უცნაური გრძნობაა, რომელსაც ვერაფერს ვადარებ და ვერც ვერაფრით ვხსნი. მასზე ვარ მიჯაჭვული, მის გარეშე არ შემიძლია. მგონია, რომ ცხოვრებას მხოლოდ მასთან ერთად შევძლებ. ისიც იმავეს გრძნობს. ამბობს, თითქოს ჩემი ნაწილი ხარ, რომელიც სულ თან უნდა ვატაროო.
ეს სიყვარული ორივესთვის ძალიან მძიმეა, რადგან ჩვენ კიდევ ერთ ადამიანზე, მის სიყვარულზე ვართ მიბმული და ის ჩემი გარდაცვლილი შეყვარებულია. ზოგჯერ ვამბობთ, ამქვეყნად შემთხვევით არაფერი ხდება და იქნებ არც ის არის შემთხვევითი, რომ ერთმანეთი შეგვიყვარდა. იქნებ ეს სიყვარული სწორედ მან გამოგვიგზავნა ზეციდან, რომ გადავრჩენილიყავი, რომ ცხოვრება გამეგრძელებინა და მას ჩვენთან ერთად ეცხოვრა.
ხალხი ისევ აფუთფუთდა. ისევ ჩემი გაკიცხვა დაიწყეს. გარდაცვლილი შეყვარებულის ბიძაშვილმა ისიც კი მომწერა, აი, თურმე როგორ გყვარებია ჩემი ბიძაშვილიო. მათ ყველაფერს ვერ ავუხსნი, ვერც ჩემს გულში ჩავახედებ, რომ მიხვდნენ, რა ტვირთს ვატარებ, ამიტომ არც არაფერს ვეუბნები. მინდა, ამ წერილით ვუთხრა, რომ ის ადამიანი, ვინც დავკარგე, მართლაც მთელი გულით მიყვარდა. რომ შემეძლოს, ადგილს სიამოვნებით გავუცვლიდი, ჩემს სიცოცხლეს ვანაცვალებდი, მაგრამ ეს შეუძლებელია. ის ყოველთვის ჩემთან დარჩება, თქვენ კი ნება მომეცით, ცხოვრება გავაგრძელო.
"სარკის" მკითხველი, 18 წლის
2 299 ნახვა
20-11-2014, 08:10
