• "ჩემი კეთილი საყვარელი ბოლოს ურჩხულად იქცა"

    პროვინციიდან დედაქალაქში სასწავლებლად ჩასული ახალგაზრდა ქალი, ელენე, მამის გარდაცვალების შემდეგ ახალი ცხოვრების დაწყებასა და ახალ გარემოში თავის დამკვიდრებას შეეცადა. ფიქრობდა, ამისთვის აუცილებლად სჭირდებოდა ძლიერი მამაკაცი საყრდენად. იპოვა კიდეც ასეთი – ასაკით უფროსი, მამისტოლა, რომელიც სიყვარულსაც მისცემდა და დაცულობის შეგრძნებასაც. მათ სიყვარულს ისიც კი ვერ უქმნიდა დაბრკოლებას, რომ მამაკაცს ცოლ–შვილი ჰყავდა... მაგრამ საბოლოოდ ამ იდილიასაც მოეღო ბოლო და ყველაფერი მირაჟივით გაქრა...
    ელენე:
    – 23 წლის ვიყავი, დიმიტრი რომ გავიცანი. უნივერსიტეტი ახალი დამთავრებული მქონდა და ცხოვრების ახალ გზაზე გავდიოდი. მამა გარდამეცვალა და სწავლის დამთავრების შემდეგ აღარ მოვინდომე რაიონში დაბრუნება, რადგან იმ სახლში დარჩენის მეშინოდა, სადაც მამამ სული დალია. დედამაც აღარ დამაძალა, იქნებ დედაქალაქში ცხოვრება უფრო აიწყოო. სამსახური ვიშოვე და თბილისში დავრჩი.
    ხელფასი მქონდა და თავი გამქონდა. ერთხელ ჩვენს სამსახურში უფროსს სტუმრები ეწვივნენ, მათ შორის ერთ–ერთი იყო მსხვილი კომპანიის წარმომადგენელი, დიმიტრი. მდივანი იმ დღეს შეუძლოდ იყო და მისი მაგივრობა გავწიე. დიმიტრიმ ყურადღება მომაქცია, ჩემს უფროსს რაღაც გადაულაპარაკა, როგორც ჩანს, მისგან ნებართვა აიღო და თათბირის დამთავრების შემდეგ დამიბარა. გამომცდელი თვალით დამაკვირდა და თავის დაწესებულებაში სამუშაოდ გადასვლა შემომთავაზა – გაცილებით მაღალი ანაზღაურებით.
    ბავშვივით გამიხარდა, რომ ბედმა ასე გამიღიმა. სიამოვნებით დავიწყე მუშაობა. კარგი კოლექტივი იყო. დიმიტრი მკაცრი უფროსი გახლდათ, ყველაფერი წესრიგში ჰქონდა – საქმეც, ურთიერთობებიც. მამაჩემის ასაკის იყო, ჩემზე 25 წლით უფროსი.
    – თქვენი ურთიერთობა მალე გასცდა სამსახურებრივ ფარგლებს?
    – ერთმა თანამშრომელმა, ახალგაზრდა კაცმა, გიომ, დამიწყო ფლირტი. დამინახავდა თუ არა, რაღაც ისეთს მეტყოდა, შეუძლებელი იყო, არ გაგღიმებოდა. მოულოდნელად დიმიტრიმ ის კაცი სამსახურიდან გაათავისუფლა "არაკეთილსინდისიერი ქცევისთვის". უფროსის სიმკაცრე იქ არავის უკვირდა, მაგრამ მსგავსი შემთხვევა პირველად მოხდა, ამიტომ თანამშრომლები გაკვირვებას ვერ მალავდნენ.
    თავი დამნაშავედ ვიგრძენი, გიოს ხუმრობაში რომ არ ავყოლოდი, საქმე აქამდე არ მივიდოდა–მეთქი. გავბედე და დიმიტრისთან კაბინეტში შევედი იმის საღიარებლად, რომ, თუ გიოს რაიმე დანაშაული მიუძღოდა, მეც ამ დანაშაულის თანამონაწილე ვიყავი. დიმიტრიმ გაოცებით შემომხედა, მერე გამიღიმა და მკითხა, რა გინდა, გავაკეთო, შენც გაგათავისუფლოო. როგორც საჭიროდ ჩათვლით–მეთქი, თავი დავხარე. შეგიძლია განყოფილებაში დაბრუნდე და საქმე განაგრძოო, ცოტა არ იყოს, მკაცრად მომიგო და გამომიშვა.
    სამი დღის შემდეგ გავიგე, რომ გიოსთვის სხვა სამსახური შეუთავაზებია თავისი მეგობრის ოფისში. მივხვდი, რომ ამაში მცირედი წვლილი მეც მიმიძღოდა და დიმიტრის მადლიერების ნიშნად გავუღიმე, მადლობის თქმა კი ვეღარ შევბედე. მას შემდეგ ჩვენს ურთიერთობაში რაღაც შეიცვალა, დავმეგობრდით. თანამშრომლებს უკვირდათ ჩვენი ასეთი დამოკიდებულება, მაგრამ არაფერს ამბობდნენ.
    – ალბათ იცოდით, რომ მას ცოლ–შვილი ჰყავდა.
    – სანამ ჩვენი ურთიერთობა დაიწყებოდა, თანამშრომლებისგან ვიცოდი, რომ დიმიტრის ცოლთან ფორმალური ურთიერთობა ჰქონდა – მხოლოდ ოჯახის შენარჩუნების მიზნით. ყველა ამას ამბობდა. მართალი გითხრათ, ეს საკითხი ჩემთვის ნაკლებად მნიშვნელოვანი იყო და არც ჩავძიებივარ, რადგან დიმიტრისთვის სხვა თვალით არ შემიხედავს – ამას როგორ გავბედავდი. თანდათანობით თავად მოიქცა ისე, რომ, როგორც გამოცდილმა მამაკაცმა გამოუცდელ გოგონას, თავი შემაყვარა. მერე უკვე წინააღმდეგობის გაწევაც ვეღარ შევძელი.
    – უკაცრავად კითხვისთვის, მაგრამ მას თუ უყვარდით?
    – არ ვიცი, რა დავარქვა. თითქოს ვუყვარდი, უჩემოდ არ შეეძლო. ყველგან დავყავდი, დაუფარავად, როგორც "ასისტენტი".
    – ალბათ ცოლიც გაიგებდა თქვენი ურთიერთობის შესახებ. მისგან რეაქცია არ ყოფილა?
    – შეუძლებელი იყო, არ სცოდნოდა. დიმიტრიმ ამას იმდენად მკაფიო ხასიათი მისცა, ბევრს ცოლიც ვეგონე, თუმცა მისი მეუღლის მხრიდან არანაირი გამოხმაურება ყოფილა, ყოველ შემთხვევაში. შეიძლება ცუდადაც ვამბობ, მაგრამ ის ქალი ან უაღრესად თავშეკავებული იყო, ან შეიძლება მისთვის ხელსაყრელიც იყო ეს მდგომარეობა.
    – ხელსაყრელი როგორ უნდა ყოფილიყო, როცა მის ქმართან იწექით? ქმრის ღალატი ხომ ყველა ქალისთვის დიდი ტკივილია.
    – დიმიტრისნაირი ქმრის გვერდით ყოფნა მისთვის და შვილებისთვის სიმშვიდისა და სტაბილურობის გარანტი გახლდათ – ეს ვიგულისხმე. ვერ წარმოიდგენთ, ჩემთვის რა ძნელი იყო ამ ყველაფრის გადალახვა: ის ქალი ყოველ ღამით მესიზმრებოდა, საყვედურით მიყურებდა და ტიროდა. სინდისი მქენჯნიდა, ვიტანჯებოდი...
    – ეს სინანული დიმიტრისთან ურთიერთობაში ხელს არ გიშლიდათ?
    – რა თქმა უნდა, ეს დიდი დაბრკოლება იყო, მაგრამ დიმიტრიმ ყველაფერი გააკეთა იმისთვის, რომ თავი ცოდვილად და უბედურად არ მეგრძნო. მართლაც, ყველა პრობლემა გადამავიწყა, მიყვარდა და ამ ბედნიერებით ვხარობდი.
    – თანამშრომლებმა როგორ მიიღეს თქვენი ეს ურთიერთობა?
    – ზოგმა – უარყოფითად, ზოგმაც – დადებითად. ზოგს სახეზე ეწერა სოფლელმა გოგომ ამ ხნის კაცი როგორ გამოასულელაო... თუმცა დიმიტრის შიშით ცუდს არავინ მაგრძნობინებდა, უბრალოდ ვხვდებოდი. განა მათ ადგილას მე დადებითად შევაფასებდი ასეთ საქციელს? ცოლიანი კაცი სხვა ქალთან არ უნდა დადიოდეს, თანაც ასე აშკარად... მაგრამ ბედნიერებას ვერ ვთმობდი. გრძნობას ვერ ვახტებოდი, ეს არც ისე იოლი აღმოჩნდა.
    – რა მოგიტანათ ამ სიყვარულმა?
    – წამების მეტი არაფერი. არ იფიქროთ, რომ დიმიტრისთან ურთიერთობით ვხეირობდი. ის გულწრფელად მიყვარდა. ურთიერთობის პირველ წლებში მას ჩემთვის მატერიალურად არაფერი გაუკეთებია, ჩემი მდგომარეობა არ შეუმსუბუქებია. მისთვის არაფერი მომითხოვია, არც მიგრძნობინებია, მილხინდა თუ მიჭირდა. მომდევნო წლებში კი ყველაფერი გამიკეთა, რაც შეეძლო. ქვეყნები მომატარა, ბინა და მანქანა მიყიდა...
    – დედათქვენმა როგორ მიიღო თქვენი ასეთი ცხოვრების წესი?
    – დედამ და ჩემმა ნათესავებმა იცოდნენ, რომ დიმიტრი ჩემი საქმრო იყო. მას ჩავყავდი ხოლმე რაიონში, მარტოს არ მიშვებდა. მას ყველა პატივს სცემდა, ლამის სანთლებსაც უნთებდნენ ჩემი გაბედნიერებისთვის. დიმიტრის აკმაყოფილებდა ის, რაც ჰქონდა. ეგონა, მთელი ცხოვრება ასე ვიქნებოდით, მაგრამ არ გამოვიდა...
    – გრძნობა გაგინელდათ მის მიმართ?
    – წლები მომემატა, მინდოდა, შვილი გამეჩინა, ოჯახი მქონოდა. ამ სურვილს მას ვერ ვატყობდი. რამდენჯერაც შვილს ვახსენებდი, სიტყვას ბანზე მიგდებდა... არ დავფეხმძიმდი, მკურნალობა იყო საჭირო, არც ექიმთან წამომყვა და არც მე გამიშვა.
    – ზოგიერთი ქალი თქვენს ადგილას ფარულად მკურნალობას შეეცდებოდა.
    – უიმისოდ არაფერს ვაკეთებდი, ყოველ ნაბიჯს მიკონტროლებდა. არც კი მიცდია, ფარულად რამე მეკეთებინა, მასთან ძალიან გულწრფელი ვიყავი, არ მოვატყუებდი...
    მერე უსაფუძვლო ეჭვიანობა დაიწყო და მის გვერდით ყოფნა გაუსაძლისი გახდა. ჩემმა ასაკმა დააკომპლექსა. ძალიან დამღალა და დამტანჯა, ვეღარ ავიტანე.
    – როგორ შეძელით მისგან თავის დაღწევა – ყველაფერი მასთან გაკავშირებდათ, ბინა, სამსახური...
    – სამსახური დავტოვე, ბინა გარეუბანში გადავცვალე და დარჩენილი თანხით მცირე ბიზნესი წამოვიწყე...
    – დიმიტრი როგორ შეელია უთქვენობას, თანაც ამ ასაკში?
    – ვერ შეელია. მუქარით ამიკლო. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ნაკეთები თავისი სიკეთე სულ თავდაყირა დააყენა, ყველაფერი წყალში ჩაყარა. სხვისთვის უთქვამს, ქალად ვაქციე, გზაზე დავაყენე და მაინც მიღალატაო (თუმცა ღალატს რას ეძახის, ვერ გავიგე). ეს კეთილი კაცი ურჩხულად იქცა. რაკიღა მის ინტერესებს აღარ ვაკმაყოფილებდი, თურმე აღარც უნდა მეარსება. იმდენად დამიძაბა ცხოვრება, რომ ბოლოს იძულებული გავხდი, საქმეში სამართალდამცავები ჩამერთო.

    – ამის შემდეგ თავი დაგანებათ?
    – რა თქმა უნდა, თავის რეპუტაციას გაუფრთხილდა – უბრალო და ხელწამოსაკრავი კაცი არ იყო.
    – ნანობთ, ასე რომ იცხოვრეთ?
    – სულ ვფიქრობ, რა იყო ჩემი ცხოვრება. თითქოს ყველაფერი მქონდა – სიყვარული, ძლიერი კაცის თანადგომა, მოგზაურობა, შთაბეჭდილებები, ქონება, სამსახური, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ ეს ყველაფერი მირაჟი იყო, სინამდვილეში არაფერი მქონია და ისე მოვაღწიე შუახნის ასაკამდე, სასიამოვნო მოსაგონარიც არაფერი დამრჩა. უკან მოხედვა და იმ წლების გახსენება აღარ მინდა... სამწუხაროდ, არც წინაა რამე პერსპექტივა – მხოლოდ ჯაფა და თავის გატანა ამ გაუსაძლის ყოფაში.
    ნანა კობახიძე, ჟურნალი სარკე
    1 990 ნახვა
    30-11-2014, 08:42
    GOGATV

    abezara