"17 წლის გოგო უკვე მარტოხელა დედობისთვის ვემზადები"
ჟურნალ "სარკის" მუდმივი მკითხველი ვარ. მოზარდების წერილებს ხშირად ვეცნობი. გოგონები წერენ, როგორი შეყვარებულები არიან, როგორ არიან მზად, რომ საყვარელი ბიჭის გამო ყველაფერზე წავიდნენ, მათ ნება–სურვილს დაჰყვნენ.
მე ჯერ 18 წლისაც არ ვარ და უკვე განათხოვარი ვარ, თანაც ორსული. მარტოხელა დედობისთვის ვემზადები. ვერ წარმოიდგენთ, ამ პატარა გოგოს რამხელა ტვირთი მადევს მხრებზე. ჩემი თანატოლები აბიტურიენტები არიან, პროფესიებს, უმაღლეს სასწავლებლებს ირჩევენ, მე კი სამშობიარო სახლებს ვარჩევ. საშინელი შიში მიპყრობს, როცა მშობიარობაზე ვფიქრობ. ბავშვის გაზრდაზე აღარაფერს ვამბობ, ასე მგონია, ხელშიც ვერ დავიჭერ, ვერ ვაჭმევ, ვერ დავბან. დედა მეუბნება, შვილს რომ დაინახავ, ყველაფერი თავისით მოგვარდება, ყველაფერს გაუკეთებო, მაგრამ ეს ჯერ დიდ სირთულედ მიმაჩნია.
ჩემი შვილი უკვე ძალიან მიყვარს, მუცელში ვეფერები და ერთი სული მაქვს, როდის დაიბადება, დავინახავ, მაგრამ მაინც ჯობდა, გათხოვება არ მეჩქარა. წესით, ახლა ყველაზე ბედნიერი უნდა ვიყო, მაგრამ თავი ყველაზე უბედური მგონია. სულ რაღაც 2 წლის წინ მეგონა, რომ მთელი ცხოვრება ბედნიერი ვიქნებოდი იმ ადამიანის გვერდით, ვინც სიგიჟემდე მიყვარდა. ჩემზე უფროსი იყო. მისი ყველა სიტყვა მხიბლავდა. თანატოლ გოგონებთან თავი მომქონდა, რომ ჩემი შეყვარებული გამგები, ჩამოყალიბებული ადამიანი იყო.
მშობლებმა ამ ურთიერთობის შესახებ რომ გაიგეს, ძალიან გამიბრაზდნენ. მასთან ყოველგვარ კონტაქტს მიშლიდნენ, მაგრამ ეს ისტერიკაში მაგდებდა. ვტიროდი, როცა შეყვარებულის ნახვას ვერ ვახერხებდი. დედა მეუბნებოდა, გარეგნობით ძალიან კარგი გოგო ხარ, კარგი ოჯახი, მშობლები გყავს, ის ბიჭი კი არანაირად შეგეფერებაო. მის სიტყვებს ყურს არ ვუგდებდი, რადგან მაშინ მეგონა, რომ საუკეთესო ადამიანი მიყვარდა. მიკვირდა, სხვები როგორ ვერ ამჩნევდნენ, რომ კარგი პიროვნება იყო და გარეგნობითაც ყველაზე სიმპათიური. დაქალებსაც არაერთხელ უთქვამთ, რომ ჩამოვშორებოდი, მაგრამ ყველა შევიძულე, ვისაც ჩემი შეყვარებული არ ეპიტნავებოდა.
ბოლოს გადავწყვიტეთ, რომ ამდენი წინააღმდეგობის დაძლევას აზრი არ ჰქონდა და უნდა დავქორწინებულიყავით. ასეც მოვიქეცით. ჩემი გათხოვებით მშობლები საშინელ დღეში ჩავაგდე. მამა ჩემ სანახავად რომ მოვიდა, ცხარე ცრემლებით ტიროდა. მარტო ეს მითხრა, ნუთუ იმისთვის გაგზარდე, რომ ამ ადამიანის გვერდით და ამ ოჯახში ყოფილიყავიო. დედამ კი ირონიულად გადამიხადა მადლობა, გმადლობ, ამაგი ასე რომ დამიფასეო. ეს იყო და ეს. ჩემი მშობლების ტკივილს ახლა ვხვდები, თორემ მაშინ მათი სიტყვებისა და განცდებისთვის დიდი ყურადღება არც მიმიქცევია.
გათხოვებიდან ძალიან მალე მივხვდი, რამხელა შეცდომა ჩავიდინე. ჯერ მისი ოჯახის წევრები გადამემტერნენ, მერე ქმარმაც პრეტენზიები წამომიყენა. ერთ დღესაც დავინახე სულ სხვანაირი ადამიანი, რომელსაც არც კი ვიცნობდი. მაშინ მივხვდი, მშობლები და დაქალები რასაც მეუბნებოდნენ. აღმოჩნდა, რომ ზუსტად ისეთი იყო, როგორადაც დედაჩემი ახასიათებდა. ვეცადე, ურთიერთობები დამელაგებინა, მაგრამ არ გამოვიდა.
ორსულად რომ დავრჩი, ქმრის ოჯახთან ჩემი ურთიერთობა უფრო გართულდა. საშინელი ტოქსიკოზი მქონდა, მაგრამ დედამთილი ამას არაფრად აგდებდა. მეუბნებოდა, ოთხი შვილი გავაჩინე და ასე არ მიწუწუნიაო. ყველანაირ საჭმელს ვერ ვჭამდი. ჩემთვის თუ რამეს მოვიმზადებდი, ამაზე ჩხუბს ტეხდნენ, თავს შეურაცხყოფილად გრძნობდნენ. დედაჩემის მომზადებული საჭმელები მენატრებოდა, თანაც მარტო მისი ნახელავი მერგებოდა.
ქმარს ვუთხარი, რამდენიმე დღით მშობლებთან წავალ–მეთქი. გამიშვა. ორი დღის მერე კი მთვრალი მოვარდა და დედამისის სიტყვებით დამიწყო ლაპარაკი. მითხრა, დედაჩემის გაკეთებულ საჭმელს რატომ არ ჭამ, ჩემებს რატომ ამცირებო. ვუხსნიდი, რომ ჩემდაუნებურად მომდიოდა. დედაჩემმაც აუხსნა, ორსული ქალები პრეტენზიულები ხდებიან და ცოტა ხანს უნდა მოითმინოო. ის კი არ ჩერდებოდა, ბოლოს მის ოჯახზე და მასზე რასაც ვფიქრობდი, ყველაფერი ვუთხარი. მან კი ცემა დამიწყო. დედა გადამეფარა და არც მას მოერიდა, ფიზიკური შეურაცხყოფა მიაყენა. ამ დროს ბიძაჩემი მოვიდა და გადაირია. ჩემი ქმარი ფეხქვეშ გაიგდო, მეზობლებმა ძლივს გამოგლიჯეს ხელიდან.
რა თქმა უნდა, ქმრის ოჯახში აღარ დავბრუნებულვარ და არც დავბრუნდები. თანაც მას უკვე შეყვარებული ჰყავს, როგორც ჩემი ყოფილი დედამთილი ლაპარაკობს, საცოლე. მეცინება, როცა ჩემს გასაღიზიანებლად რაღაცეებს მითვლიან. მათი ამბავი საერთოდ არ მაინტერესებს და არც ის, ჩემი ქმარი ცოლად ვის მოიყვანს. ჩემთვის აღარ არსებობენ.
მშობლებმა ყველაფერი მაპატიეს და ძალიან მეფერებიან, მაგრამ მე ხომ ვიცი, გული როგორც ვატკინე. ამ ყველაფერზე რომ ვფიქრობ, თავს ვერ ვპატიობ იმას, რაც ჩავიდინე.
ჩემს თანატოლ გოგოებს ვთხოვ, ნაჩქარევ გადაწყვეტილებას ნუ მიიღებენ. როგორც უნდა გიყვარდეთ ბიჭი, გათხოვებაზე არ იფიქროთ. ნაადრევი გათხოვება ყველაზე დიდი სისულელეა, რაც კი ქალმა შეიძლება გააკეთოს.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
მე ჯერ 18 წლისაც არ ვარ და უკვე განათხოვარი ვარ, თანაც ორსული. მარტოხელა დედობისთვის ვემზადები. ვერ წარმოიდგენთ, ამ პატარა გოგოს რამხელა ტვირთი მადევს მხრებზე. ჩემი თანატოლები აბიტურიენტები არიან, პროფესიებს, უმაღლეს სასწავლებლებს ირჩევენ, მე კი სამშობიარო სახლებს ვარჩევ. საშინელი შიში მიპყრობს, როცა მშობიარობაზე ვფიქრობ. ბავშვის გაზრდაზე აღარაფერს ვამბობ, ასე მგონია, ხელშიც ვერ დავიჭერ, ვერ ვაჭმევ, ვერ დავბან. დედა მეუბნება, შვილს რომ დაინახავ, ყველაფერი თავისით მოგვარდება, ყველაფერს გაუკეთებო, მაგრამ ეს ჯერ დიდ სირთულედ მიმაჩნია.
ჩემი შვილი უკვე ძალიან მიყვარს, მუცელში ვეფერები და ერთი სული მაქვს, როდის დაიბადება, დავინახავ, მაგრამ მაინც ჯობდა, გათხოვება არ მეჩქარა. წესით, ახლა ყველაზე ბედნიერი უნდა ვიყო, მაგრამ თავი ყველაზე უბედური მგონია. სულ რაღაც 2 წლის წინ მეგონა, რომ მთელი ცხოვრება ბედნიერი ვიქნებოდი იმ ადამიანის გვერდით, ვინც სიგიჟემდე მიყვარდა. ჩემზე უფროსი იყო. მისი ყველა სიტყვა მხიბლავდა. თანატოლ გოგონებთან თავი მომქონდა, რომ ჩემი შეყვარებული გამგები, ჩამოყალიბებული ადამიანი იყო.
მშობლებმა ამ ურთიერთობის შესახებ რომ გაიგეს, ძალიან გამიბრაზდნენ. მასთან ყოველგვარ კონტაქტს მიშლიდნენ, მაგრამ ეს ისტერიკაში მაგდებდა. ვტიროდი, როცა შეყვარებულის ნახვას ვერ ვახერხებდი. დედა მეუბნებოდა, გარეგნობით ძალიან კარგი გოგო ხარ, კარგი ოჯახი, მშობლები გყავს, ის ბიჭი კი არანაირად შეგეფერებაო. მის სიტყვებს ყურს არ ვუგდებდი, რადგან მაშინ მეგონა, რომ საუკეთესო ადამიანი მიყვარდა. მიკვირდა, სხვები როგორ ვერ ამჩნევდნენ, რომ კარგი პიროვნება იყო და გარეგნობითაც ყველაზე სიმპათიური. დაქალებსაც არაერთხელ უთქვამთ, რომ ჩამოვშორებოდი, მაგრამ ყველა შევიძულე, ვისაც ჩემი შეყვარებული არ ეპიტნავებოდა.
ბოლოს გადავწყვიტეთ, რომ ამდენი წინააღმდეგობის დაძლევას აზრი არ ჰქონდა და უნდა დავქორწინებულიყავით. ასეც მოვიქეცით. ჩემი გათხოვებით მშობლები საშინელ დღეში ჩავაგდე. მამა ჩემ სანახავად რომ მოვიდა, ცხარე ცრემლებით ტიროდა. მარტო ეს მითხრა, ნუთუ იმისთვის გაგზარდე, რომ ამ ადამიანის გვერდით და ამ ოჯახში ყოფილიყავიო. დედამ კი ირონიულად გადამიხადა მადლობა, გმადლობ, ამაგი ასე რომ დამიფასეო. ეს იყო და ეს. ჩემი მშობლების ტკივილს ახლა ვხვდები, თორემ მაშინ მათი სიტყვებისა და განცდებისთვის დიდი ყურადღება არც მიმიქცევია.
გათხოვებიდან ძალიან მალე მივხვდი, რამხელა შეცდომა ჩავიდინე. ჯერ მისი ოჯახის წევრები გადამემტერნენ, მერე ქმარმაც პრეტენზიები წამომიყენა. ერთ დღესაც დავინახე სულ სხვანაირი ადამიანი, რომელსაც არც კი ვიცნობდი. მაშინ მივხვდი, მშობლები და დაქალები რასაც მეუბნებოდნენ. აღმოჩნდა, რომ ზუსტად ისეთი იყო, როგორადაც დედაჩემი ახასიათებდა. ვეცადე, ურთიერთობები დამელაგებინა, მაგრამ არ გამოვიდა.
ორსულად რომ დავრჩი, ქმრის ოჯახთან ჩემი ურთიერთობა უფრო გართულდა. საშინელი ტოქსიკოზი მქონდა, მაგრამ დედამთილი ამას არაფრად აგდებდა. მეუბნებოდა, ოთხი შვილი გავაჩინე და ასე არ მიწუწუნიაო. ყველანაირ საჭმელს ვერ ვჭამდი. ჩემთვის თუ რამეს მოვიმზადებდი, ამაზე ჩხუბს ტეხდნენ, თავს შეურაცხყოფილად გრძნობდნენ. დედაჩემის მომზადებული საჭმელები მენატრებოდა, თანაც მარტო მისი ნახელავი მერგებოდა.
ქმარს ვუთხარი, რამდენიმე დღით მშობლებთან წავალ–მეთქი. გამიშვა. ორი დღის მერე კი მთვრალი მოვარდა და დედამისის სიტყვებით დამიწყო ლაპარაკი. მითხრა, დედაჩემის გაკეთებულ საჭმელს რატომ არ ჭამ, ჩემებს რატომ ამცირებო. ვუხსნიდი, რომ ჩემდაუნებურად მომდიოდა. დედაჩემმაც აუხსნა, ორსული ქალები პრეტენზიულები ხდებიან და ცოტა ხანს უნდა მოითმინოო. ის კი არ ჩერდებოდა, ბოლოს მის ოჯახზე და მასზე რასაც ვფიქრობდი, ყველაფერი ვუთხარი. მან კი ცემა დამიწყო. დედა გადამეფარა და არც მას მოერიდა, ფიზიკური შეურაცხყოფა მიაყენა. ამ დროს ბიძაჩემი მოვიდა და გადაირია. ჩემი ქმარი ფეხქვეშ გაიგდო, მეზობლებმა ძლივს გამოგლიჯეს ხელიდან.
რა თქმა უნდა, ქმრის ოჯახში აღარ დავბრუნებულვარ და არც დავბრუნდები. თანაც მას უკვე შეყვარებული ჰყავს, როგორც ჩემი ყოფილი დედამთილი ლაპარაკობს, საცოლე. მეცინება, როცა ჩემს გასაღიზიანებლად რაღაცეებს მითვლიან. მათი ამბავი საერთოდ არ მაინტერესებს და არც ის, ჩემი ქმარი ცოლად ვის მოიყვანს. ჩემთვის აღარ არსებობენ.
მშობლებმა ყველაფერი მაპატიეს და ძალიან მეფერებიან, მაგრამ მე ხომ ვიცი, გული როგორც ვატკინე. ამ ყველაფერზე რომ ვფიქრობ, თავს ვერ ვპატიობ იმას, რაც ჩავიდინე.
ჩემს თანატოლ გოგოებს ვთხოვ, ნაჩქარევ გადაწყვეტილებას ნუ მიიღებენ. როგორც უნდა გიყვარდეთ ბიჭი, გათხოვებაზე არ იფიქროთ. ნაადრევი გათხოვება ყველაზე დიდი სისულელეა, რაც კი ქალმა შეიძლება გააკეთოს.
"სარკის" ერთგული მკითხველი
3 146 ნახვა
15-12-2014, 12:46
