"მშობლებს დღემდე ვერ ვპატიობ ჩემი დის გაშვილებას... და არც არასოდეს ვაპატიებ"

ჩემი ამბავი არც ისეთი ადვილი დასაწერია, მაგრამ მინდა ჩემს მშობლებს ასე შევეხმიანო. საზღვარგარეთ ვცხოვრობ და მათთან არავითარი ურთიერთობა არ მაქვს უკვე წლებია. ალბათ ფიქრობენ, რომ მეტისმეტად სასტიკად ვექცევი, მაგრამ რაც წლები გადის, უფრო და უფრო მიჭირს იმის აღქმა და მით უმეტეს, პატიება, რაც მათ გააკეთეს. იქნებ წაიკითხონ, კიდევ მეტად დაუფიქრდნენ თავიანთ საქციელს და ჩემს მდგომარეობაშიც უკეთ შევიდნენ.

მე და ჩემი დაიკო ერთად ვიზრდებოდით – ძალიან თბილი, მხიარული და მეგობრული ოჯახი გვქონდა. ასე მეგონა, ჩემნაირი კარგი მშობლები არავის ჰყავდა. ზედმეტად არასდროს უწევდნენ ხმას, მკაცრად არ გვექცეოდნენ, დაგვატარებენ ყველგან, რაც გვინდოდა არაფერს გვაკლებდნენ. თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ბედნიერი ბავშვობა მქონდა და არაფერი მაკლდა.
ძალიან კარგი ურთიერთობა გვქონდა ბავშვობიდან მთელ სანათესაოსთან. მაგრამ რაც ყველაზე მეტად მიკვირდა, ასეთი კარგი ურთიერთობების საპირისპიროდ, მამა თავის ერთადერთ დას ყველაზე იშვიათად ნახულობდა, მასთან არასდროს დავყავდით და სადმე ნათესაურ ქეიფში თუ მოვხვდებოდით ერთად, ყველანაირად ცდილობდა, მეტისმეტად ახლო კონტაქტი არ გვქონოდა. რაც ვიზრდებოდი, ეს ფაქტი მით მეტად მაფიქრებდა. ვგრძნობდი, მამიდასაც დიდად არ უხაროდა ჩვენი დანახვა და თითქოს ვგრძნობდი, რომ თავის შვილს უშლიდა კიდეც ჩვენთან მოახლოებას, ჩვენთან თამაშს. რამდენჯერმე დედას ვკითხე, რატომ არის მამა საკუთარ დასთან ასე, რა ხდება-მეთქი? ხან რა მიპასუხა, ხან რა. ხან თავიდან მიშორებდა, ნუ იგონებო. რომ არ მოვეშვი, მიპასუხა, რაღაც ქონების გაყოფაზე იჩხუბეს და მას მერე ასე არიანო. ალბათ, იმ ასაკში დამაკმაყოფილა ამ პასუხმა და აღარ ვაქცევდი ამას ყურადღებას. თუმცა ახლა რომ ვფიქრობ, რატომღაც სულ მიმიწევდა მამიდის სახლისკენ, რომელიც სოფელში ჩვენი პაპის სახლისგან არც ისე შორს იყო. მიმიწევდა იქ მცხოვრები პატარა გოგონასკენ – ჩემი პატარა მამიდაშვილისკენ, რომელიც ძალიან ლამაზი იყო, თოჯინასავით. მამიდა და მისი ქმარი პრინცესასავით ზრდიდნე. ისეთი საყვარელი იყო, სულ მოფერება მინდოდა. მაგრამ რასაკვირველია, მახსოვდა უფროსების დაძაბული ურთიერთობა და ამ ზღურბლს არ ვაბიჯებდი.
წლები გადიოდა. ჩვენი ოჯახი უწინდებურად ნორმალურად ცხოვრობდა, მე და ჩემმა დამ უმაღლესში ჩავაბარეთ, ჩემს უმცროს დას საქმროც გამოუჩნდა და ძალიან მალე გათხოვდა. მე ჯერ არ ვჩქარობდი – სტუდენტობის წლებით ვტკბებოდი. სოფელში არდადეგებზე ჩავდიოდი. მამიდას თითქმის ვეღარ ვხედავდი, ვერც ჩემს მამიდაშვილ სოფოს – ის ჯერ კიდევ სკოლაში სწავლობდა, არდადეგებზე კი სულ სადმე დაჰყავდათ – ზღვაზე ან მთაში და ერთდროულად სოფელში თითქმის არ ვიყავით...
ერთ დღეს მოხდა ის, რამაც მთელი ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დააყენა. სოფლის გოგონებმა გადაწყვიტეს, ზაფხულის ერთ საღამოს ექეიფათ, დრო გაეტარებინათ და მეც დამპატიჟეს. უარი არ მითქვამს – სიამოვნებითაც წავედი, მომბეზრებოდა უკვე ერთფეროვანი დღეები. კარგად რომ შექეიფიანდნენ, ცოტა აურიეს. ერთ გოგონას თურმე მამა გარდაეცვალა რამდენიმე წლის წინ, დედა კი ოჯახის სარჩენად თურქეთში წავიდა სამუშაოდ. რატომღაც, ერთ-ერთი თანასოფლელი ამ გოგონასთან ჩაერთო რაღაც კამათში და უცებ წამოაძახა, დედაშენს მიხედე, კახპობით რომ შოულობს ფულს და მაგის გამოგზავნილი ლუკმა როგორ გადაგდის პირშიო. ყველას გაეცინა. მე უხერხულ მდგომარეობაში ჩავვარდი, მაგრამ ძალაუნებურად ამათი შარიანი სახეების დანახვაზე გამეღიმა. ზუსტად ამ დროს ეს გამწარებული მე მეცა:
- შენ რაღა გაცინებს, ესეც რომ მე დამცინის რა... დედაჩემი სად იყო, დედაშენმა რომ საკუთარი შვილი გააჩუქა. მასეთი რამე მაინც არავის უკადრია... – კიდევ რაღაცას ამბობდა, მაგრამ მეტი აღარ მახსოვს. ისეთ მდგომარეობაში ჩავვარდი, აღარაფერი მესმოდა. იქიდან მართლა მთვრალივით წამოვედი. სანამ სახლამდე მივედი, გული კინაღამ ამომივარდა გულიდან. გიჟივით შევვარდი და ბებიაჩემს ვეცი, რომ გამეგოი, რა ხდებოდა სინამდვილეში...
დაწვრილებით მოყოლა შორს წაგვიყვანს. ბებიის, ასევე სოფელში მცხოვრები ერთი მოხუცი ქალის დახმარებით სიმართლე ნელ-ნელა გავიგე. ჩემს მშობლებს ჩემი დის გაჩენიდან ოთხ წელიწადში გადაუწყვეტიათ, კიდევ ეცადათ ბიჭის გაჩენა. ვიღაც ექიმბაშისთვის უკითხავთ რჩევა და მისი "გეგმის" მიხედვით დაორსულებულა. ცხრა თვის თავზე ბიჭის ნაცვლად, ისევ გოგონა გაჩნდა – მესამე. მამაჩემს დიდად არ ესიამოვნა, არც დედა ყოფილა თურმე დიდად მოხარული. მოკლედ, არასასურველი ბავშვი იყო. სწორედ ამ დროს ჩარეულა საქმეში მამიდაჩემი, რომელსაც კარგა ხანს არ ჰყავდა შვილი და ჩემებისთვის უთხოვია, იქნებ, მე მომცეთ ბავშვი, არაფერს მოვაკლებ, ჩემი შვილი იქნებაო...
იმ წლებში ასეთი შემთხვევები მრავლად იყო – ბოლო დროს ბევრი ასეთი ამბავი გავიგე. უკანონოდ გაჩენილ ან არასასურველი სქესის ბავშვს ხშირად აშვილებდნენ, ნათესავს "ჩუქნიდნენ" ან სულაც ყიდდნენ. როგორც ჩანს, ეს ჩემთვის სრულიად ამაზრზენი და აღუქმელი ამბავი, ჩემი მშობლებისთვის სულაც არ იყო ასეთი. ბავშვი სამშობიაროდანვე გაატანეს მამიდაჩემს და მას მერე მამიდასთან ურთიერთობებიც მინიმუმამდე დაიყვანეს. იმისთვის, რომ თავად არ მიეღოთ ტრავმა თუ იმისთვის, რომ ბავშვებს არ გაგვეგო სიმართლე, დღემდე არ ვიცი. ფაქტი ისაა, რომ საკუთარი შვილი გაასხვისეს და ჩემი მამიდაშვილი, სინამდვილეში ჩემი ღვიძლი და იყო...
როდესაც მერე ვიხსენებდი, დედას ორსულობაც ამომიტივდა მეხსიერებიდან – ალბათ ექვსი წლის ვიქნებოდი, ჩემი უმცროსი (სინამდვილეში შუათანა) და – ხუთის. ვერაფრით ვერ ვიხსენებ, რატომ არ მივაქციე იმ ფაქტს ყურადღება, რომ დედა სამშობიაროდან შვილის გარეშე დაბრუნდა. ალბათ რაღაც ზღაპრები შეთხზეს და ისე დაგვაჯერეს, ამ ფაქტისთვის ყურადღებაც არ მიგვიქცევია ბავშვებს...
როგორც კი სოფლიდან ჩამოვედი, დედას ყველაფერი ვუთხარი, რასაც კი მასზე ვფიქრობდი. მამასთან ვერ გავბედე... საშინელი სიტყვებით ველაპარაკე, ვუთხარი, რომ მძულდა და რომ ვერასდროს ვერ ვაპატიებდი არა მხოლოდ ასეთ საზარელ საქციელს, არამედ ასეთ ტყუილსაც, რომელშიც გვაცხოვრეს. მე თავი ბედნიერი მეგონა, არადა, ყველაზე უბედური ვყოფილვარ და სამაგალითო რომ მეგონა ჩემი ოჯახი, ყველაზე დასაძრახისი ყოფილა...
იმ დღის მერე სახლში აღარ გავჩერებულვარ. მეგობართან გადავედი საცხოვრებლად – ჩემი და გათხოვილი იყო უკვე, მისთვის აღარაფერი მითქვამს. სულ ვაპირებ, რომ ვუთხრა და ვერა და ვერ გავბედე. სულ მომავლისთვის ვდებ ამ ამბავს. ისევე, როგორც ჩემი მეორე დის, სოფოს მოძებნას და მისთვისაც სიმართლის გამხელას. წლებია ვაპირებ და ვერ გადავწყვიტე. იმედია, ოდესმე გადავდგამ ამ ნაბიჯს და ჩემს ნამდვილ დას დავიბრუნებ.
სულ მალე საზღვარგარეთ წავედი – სტუდენტური პროგრამით. ისე აღარ მინდოდა საქართველოში დაბრუნება, პირველივე მთხოვნელს გავყევი და აქ დავრჩი საცხოვრებლად. მეგონა, წლები რომ გავიდოდა რამენაირად გადამივლიდა ეს წყენა, მაგრამ პირიქით. თავად რომ გავხდი დედა და ჩემი პატარა შვილი დავიჭირე ხელში, კიდევ უფრო გამამწარა ბრაზმა და კიდევ უფრო ვერ გავუგე ვერც მამას და ვერც დედას, რომლებმაც საკუთარი შვილი უარყვეს...
მე პირველი შვილი ბიჭი გამიჩნდა, მას ორი გოგონა მივაყოლე. კიდევ რომ დავრჩე ორსულად, კიდევ გავაჩენ. ათი გოგო რომ გამიჩნდეს, ყველა საყვარელი და ძვირფასი იქნება ჩემთვის და ვერასოდეს, ვერანაირი მიზეზით ვერ გავამართლებ დედას, რომელიც თავის პირმშოზე ამბობს უარს.
ნინო, 36 წლის.