ნატუკა გულისაშვილი: "ჩემს შვილთან, ანუკა ბახტაძესთან, მამამისზე ცუდი არასოდეს მითქვამს"

მსახიობი ნატუკა გულისაშვილი ოჯახის მეორედ შესაქმნელად მზად არის, რაც ყველაზე მეტად მის 19 წლის ქალიშვილს, ანუკა ბახტაძეს, ახარებს. ნატუკა 29 წლის იყო, როცა ქმარს გაშორდა და გოგონა მარტომ გაზარდა. დედა–შვილმა სირთულეები გამოიარეს, მაგრამ ნატუკამ ანუკას მამის სიყვარული ჩაუნერგა, საკუთარი შეცდომების მაგალითზე ცხოვრება ასწავლა. ახლა უკვე მეორკურსელი ანუკა ზრუნავს დედაზე, სურს, რომ პირად ცხოვრებაში ბედნიერი იყოს და, ვინ იცის, იქნებ ძმაც გაუჩინოს.
– დედა–შვილი ერთმანეთს ძალიან ჰგავხართ. ალბათ ეს ბევრისგან გესმით.
ანუკა: კი, ყველა აღნიშნავს, რომ დედას ვგავარ. ხშირად დებიც კი ვგონივართ.
ნატუკა: მხოლოდ თვალის ფერი გვაქვს განსხვავებული, ამისთვის კი ლინზები არსებობს და ამასაც ჩემი ნებით ვყიდულობ ხოლმე.
– მეგობრობა რამდენად გამოგდით დედა–შვილს?
ანუკა: ნატუკა ჩემი საუკეთესო მეგობარია, ნებისმიერ საკითხზე შემიძლია მასთან საუბარი, არაფერს ვუმალავ. ჩემი მეგობრებიც მასთან ასე თავისუფლად საუბრობენ თავიანთ პრობლემებზე.
ნატუკა: ანუკა 24 წლის ასაკში გავაჩინე. იმას ვერ გეტყვით, რომ ერთად გავიზარდეთ და ამიტომაც ჩამოგვიყალიბდა ასეთი მეგობრული ურთიერთობა. დედაჩემის მიმართ უფრო მქონდა რიდი, მამიდასთან კი გახსნილი ვიყავი. არ მინდოდა, ჩემი შვილიც ასე გაზრდილიყო და დღეს ამიტომაც ვართ კარგი მეგობრები. ანუკას თუ უხეშად რამეს ვეტყვი, ორივეს გვაქვს უნარი, ერთმანეთს ბოდიში მოვუხადოთ. მასთან სიმკაცრეც კი არ გამომდის. ანუკას ჩემს შეცდომებზე ბევრს ვუყვები, რომ მასაც იგივე არ დაემართოს.
– განსაკუთრებით რა შეცდომებზე უმახვილებთ ყურადღებას?
ნატუკა: ადამიანების მიმართ ნდობაზე ხშირად ვმსჯელობთ. შეიძლება უამრავი მეგობარი გყავდეს, მაგრამ ყველას არ უნდა ენდო. ანუკას არაერთხელ სტკენია გული მეგობრისგან. მიხარია, რომ არაჩვეულებრივი სამეგობრო წრე ჰყავს. ისინი ჩემი მეგობრებიც არიან, მაგრამ რიდი აქვთ. კარგად ვიცი, პირველი სიგარეტის მოწევას და დალევას რა გარემოება სჭირდება. ერთხელ ანუკას დაბადების დღეზე საშინლად გაწვიმდა და ვერსად გავედი, რომ მეგობრებთან ერთად სახლში მარტო დამეტოვებინა. ბოლოს შევედი ოთახში, სიგარეტი და სასმელი დავუდე სუფრაზე და გამოვედი, ოღონდ ნუ გამაგდებთ ამ წვიმაში და რაც გინდათ, ის გიქნიათ–მეთქი. ჩემი საქციელი მათთვის მოულოდნელი იყო, მაგრამ ჩემი რიდი არ დაუკარგავთ.
ანუკა: როცა რაღაცის ჩადენას ვფიქრობ, პირველ რიგში, ნატუკა მახსენდება და დედისადმი რიდი არ მაძლევს საშუალებას, ის რაღაც გავაკეთო.
ნატუკა: ვაფრთხილებ, რომ ნასვამმა ცხვირი არ წაიტეხოს. ქალს რაღაცეები არ ეპატიება და ანუკას ეს უკვე გაცნობიერებული აქვს. შეიძლება ცოტა ძველმოდურად ჟღერს ჩემი მოსაზრება, მაგრამ მინდა, ანუკასაც ახსოვდეს, რომ რაღაც–რაღაცეების უფლება არ გვაქვს, რადგან ჩემს წინაპრებს არ ეკადრებათ ცუდი საქციელი.
– ანუკა დამჯერი შვილია?
ნატუკა: ძალიან ჯიუტი და მეამბოხეა. მე ძალიან თბილი ვარ, ანუკას კი სითბოს გამოხატვა არ შეუძლია, მამაილაა. მე და ანუკას ერთად უამრავი გულისტკენა გვაქვს გადატანილი.
– ყველაზე დიდი ტკივილი რამ ან ვინ მოგაყენათ?
ანუკა: ბიძაჩემი – ნატუკას ძმა, მამასავით მყავდა და მისი გარდაცვალება საშინლად განვიცადე. ორივეს ძალიან გაგვიჭირდა ამ ადამიანის დაკარგვა.
ნატუკა: არასრულფასოვანი ოჯახიც ხომ დიდი ტრავმაა? 9 წლის ვიყავი, როცა მამა გარდამეცვალა. ანუკა 3–ის იყო, როცა ოჯახი დაგვენგრა. მიუხედავად იმისა, რომ შვილისთვის დედაც ვარ და მამაც, მისთვის მამა მაინც ვერასდროს გავხდები. ანუკას მამა საქართველოში არ ცხოვრობს, მაგრამ მეტნაკლებად მაინც აქვთ ურთიერთობა.
ანუკა: მამაჩემი, მიხეილ ბახტაძე, ოპერის მომღერალია და ახლა გერმანიაში ცხოვრობს. მისი სითბო ყოველთვის მაკლია. 9 წლის ვიყავი, როცა მასთან ორი კვირით გერმანიაში ჩავედი. ბოლოს ზაფხულში ვნახე.
ნატუკა: ის სიყვარული, რომელიც ანუკას მამის მიმართ შემორჩა, მხოლოდ ჩემი დამსახურებაა. საბავშვო ბაღში რომ დადიოდა, სულ მეკითხებოდა, სხვა ბავშვებს მამები აკითხავენ, ჩემთან რატომ არ მოდისო. მამაზე მასთან ცუდი არასოდეს მითქვამს. მივდიოდი საბავშვო ბაღში ბარბით ხელში და ვეუბნებოდი, მამამ გამოგიგზავნა–მეთქი. შეიძლება სწორად არ ვიქცეოდი, მაგრამ მაშინ ეს სჭირდებოდა. ეამაყებოდა, რომ მამა მასზე ზრუნავდა.
ჭკუაში რომ ჩავარდა, მამასთან პირისპირ დავაყენე, მათი ურთიერთობა გავაშიშვლე, რაც ანუკასთვის მტკივნეული იყო, რადგან მან დაინახა ის, რასაც სინამდვილეში დედა ულამაზებდა. ეს ჩემი შვილისთვის ცხოვრებისეული გამოცდა იყო. წლების განმავლობაში ზღაპარში ცხოვრობდა, რომელიც მე დავუნგრიე.
– ანუკა, როგორი იყო თქვენი ემოცია, როცა მამასთან მარტო დარჩით პირისპირ?
ანუკა: თავიდან ბევრი გაურკვევლობის წინაშე აღმოვჩნდით, ჩვენი მსოფლმხედველობა ერთმანეთისგან აბსოლუტურად განსხვავდება. ძალიან ჯინიანები ვართ და შეგვიძლია ერთმანეთს თეთრზე მთელი დღე ვუმტკიცოთ, რომ შავია. 2 წლის წინ ახალ წელს იყო ჩამოსული და ძალიან მატკინა გული, მაგრამ არ შევიმჩნიე. დღეს კი ვნანობ, რომ ამაზე თვალი დავხუჭე. წლების მატებასთან ერთად ემოციების მოთოკვაც შევძელი. მამასთან ჩემს გრძნობებსა და მოთხოვნებზე საუბარი აღარ მერიდება.
ნატუკა: რამდენად გაუგებს, ეს უკვე სხვა საკითხია.
ანუკა: წელს პირველად მამასთანაც ვისაუბრე თაყვანისმცემლებზე. მკითხა, ვისთან როგორი ურთიერთობა მქონდა, ბიჭი მეგობრები თუ მყავდა და ა.შ.
– ანუკა, როცა ვინმე მოგწონთ ან შეყვარებული ხართ, დედამ ყოველთვის იცის ამის შესახებ?
ანუკა: სანამ რამეს ვეტყვი, თავად ხვდება ყველაფერს, ოღონდ არ ვიცი, ამას როგორ ახერხებს.
ნატუკა: როცა ანუკა შეყვარებულია, ხასიათი ეცვლება და ჩემ მიმართ ბევრად უფრო თბილი ხდება. როცა ჩემი შვილი ადრე იღვიძებს, აფორიაქებულია და სხვანაირ მუსიკას უსმენს, უკვე ვხვდები, მის გულში რაც ხდება. დედის გული ყველაფერს გრძნობს!
– ბიჭებთან ურთიერთობაზე ალბათ დედისგან რჩევებსაც იღებს.
ანუკა: დედა ხშირად მიმეორებს, ბიჭებს არ ენდოო, მაგრამ ვთვლი, რომ ურთიერთობაში საკმაო გამოცდილება დამიგროვდა. თუნდაც დედის მაგალითზე ბევრი ვისწავლე. დაოჯახებაზე ფიქრი ძალიან ადრეა. სანამ შემდგარი ქალი არ ვიქნები, ამაზე ფიქრს არც გავბედავ.
ნატუკა: ანუკას სულ ვეუბნები, რომ მოწონებას, სიყვარულსა და ფლირტს შორის განსხვავება დაინახოს. ან რაღა რჩევა უნდა მივცე? 19 წლის გოგოსთვის ძალიან ჭკვიანურად აზროვნებს. თუ დავინახავ, რომ ბიჭის გამო გონება გადაეკეტა, მის საქმეში აუცილებლად ჩავერევი. არ მინდა, ჩემი შეცდომა გაიმეოროს. ანუკა სულ შეყვარებულია! განსაკუთრებით კი მუსიკასა და ხატვაზე.
ანუკა: თუ შეყვარებულს დავშორდი, მაშინვე ხატვას ვიწყებ. სამხატვრო აკადემიაში ან კონსერვატორიაში ჩამებარებინა, მაგრამ მივხვდი, რომ აკადემიაში პერსპექტივა არ მექნება. სიმღერა კი აუხდენელ ოცნებად დამრჩა. დედაჩემის დიდ ბებიაზე, მარო თარხნიშვილზე რომ აღარაფერი გითხრათ, ჩემს ოჯახში ყველა კარგად მღერის და ალბათ გენეტიკურად ვარ ხელოვანი.
ნატუკა: ანუკა არაჩვეულებრივად მღერის, მაგრამ რთულმა პერიოდმა და გარკვეულწილად კომპლექსებმაც ის ხმა სადღაც წაიღო.
ანუკა: კინოთი და თეატრითაც ვარ გატაცებული. მინდა, დედა ისევ ვნახო თეატრის სცენაზე.
– ანუკა, გდომებიათ, და ან ძმა რომ გყავდეთ?
ანუკა: მამაჩემს გერმანიაში მეორე ოჯახი ჰყავს. 3 წლის და მყავს, რომელიც ძალიან მენატრება. ეგოისტი ვიყავი, მაგრამ ნატუკას უკვე ხშირად ვუმეორებ, რომ ძმა მინდა. დედა კი მეუბნება, რომ შვილის გაჩენა გვიანია.
ნატუკა: გვიანი არაფერი არის, მაგრამ ბიჭი მე არ მინდა. ისევ გოგოს ვიყოლიებდი სიამოვნებით, მაგრამ ბავშვს მართლა კომბოსტოში ხომ არ პოულობენ? მე მყავს მეორე შვილი, ჩვენი პუდელი, სახელად დაფნა, რომელიც ასევე გოგოა. ოჯახში ერთი მამაკაციც გვყავს, მაგრამ გალიაში გამოვამწყვდიეთ. მიხვდით ალბათ, რომ თუთიყუშია. ასე რომ, ფრთხილად იყვნენ მამაკაცები, ცუდად თუ მოიქცევიან, ეგრევე გალიაში ვამწყვდევთ!
– ნატუკა, თქვენს ცხოვრებაში არავინ გამოჩენილა თუ ამას საგულდაგულოდ მალავთ?
ნატუკა: არაფერს ვმალავ. არავინ გამოჩენილა და რა გითხრათ?
ანუკა: ამის გამო დედას სულ ვეჩხუბები. მგონი, გათხოვების ინტერესიც აღარ აქვს. როგორც თვითონ მეუბნება, პირადი ცხოვრებისთვის დრო არ რჩება და ისეთიც არავინ ჩანს, ვისზეც დაფიქრდება. მინდა, დედამ თავის ცხოვრებასაც მიხედოს, არ მომწონს, მარტო ჩემით რომ ცხოვრობს.
ნატუკა: პირველი ოჯახის დანგრევის შემდეგ ძალიან ფრთხილი გავხდი, მაგრამ უკვე მზად ვართ იმისათვის, რომ ჩემს ცხოვრებაში ვიღაც გამოჩნდეს.
ანუკა: დედას ბევრი თაყვანისმცემელი ჰყავს, მაგრამ მისი გული ვერავინ მოიგო.
– ნატუკა, როგორი პიროვნება უნდა იყოს ის, ვინც ამ ნაბიჯს გადაგადგმევინებთ?
ნატუკა: მეც და ჩემი შვილიც ისეთები უნდა მიგვიღოს, როგორებიც ვართ, რაც საკმაოდ რთულია. თუ გათხოვებისკენ მეორედ გადავდგამ ნაბიჯს, უნდა ვიგრძნო, რომ ჩვენს ოჯახში არსებობს ადამიანი, ვისი გაღვიძებაც და მოვლაც გაგვიხარდება და ამასთანავე უზრუნველყოფილები ვიქნებით. ყველა კაცი ძლიერია, ვინც განათხოვარ ქალს მოიყვანს ცოლად. ასეთი მამაკაცი თუ სადმე არსებობს და ცხოვრებას გამიმარტივებს, ისევ იქ ვცხოვრობ და ისევ ის ტელეფონის ნომერი მაქვს.
– ნატუკა, წონაში საგრძნობლად დაგიკლიათ. დიეტაზე ხართ?
ნატუკა: სწორად ვიკვებები და ყოველგვარი შეზღუდვების გარეშე ნელ–ნელა სასურველ ფორმებს ვიღებ. ერთ თვეში 7 კილო დავიკელი.
სოფიო ბოჭორიძე, ჟურნალი სარკე