"გათხოვილი ქალი ბავშვობის სიყვარულს დღემდე მივტირი"

თქვენი ჟურნალის უერთგულესი მკითხველი ვარ. მადლობა, რომ მკითხველებს თავიანთი ისტორიებისა თუ გულისტკივილის გამოხატვის საშუალებას გვაძლევთ.
36 წლის ქალი ვარ, გათხოვილი. მინდა, მოგითხროთ ამბავი, რომელიც დიდი ხნის წინ მოხდა.
13 წლის ბავშვი ვიყავი, როცა ბიჭი შემიყვარდა, ის 14 წლის იყო. ახლობელი გოგოსგან ვიცოდი, რომ ჩემ მიმართ არც ის იყო გულგრილი. ჰოდა, მე და ჩემმა ნათესავმა პატარა ეშმაკობას მივმართეთ – ვითომ შემთხვევით ამ გოგომ მასთან თქვა, რომ მეც მიყვარდა. ამის შემდეგ იმ ბიჭმა პაემანი დამინიშნა. რომ მივედი, სიყვარული ამიხსნა. მერე მკითხა, მართალია, რომ შენს გულში ჩემთვისაც არის ადგილიო. ვუთხარი, რომ ასე იყო. სირცხვილისგან ვიწვოდი, თან უბედნიერესი ვიყავი.
პაემნები არ გვქონია, მაგრამ სადაც მივდიოდი, აჩრდილივით ყველგან დამყვებოდა. 2 წელი ასე გავიდა. ერთ დღეს ნათესავმა გოგომ მითხრა, მგონი, სხვას ხვდებაო. იმ დღეს რომ მოვმკვდარიყავი, მერჩივნა. მინდოდა, მას ისევე სტკენოდა გული, როგორც მე მატკინა.
ერთი თაყვანისმცემელი მყავდა, რომელიც ჩემზე 12 წლით უფროსი იყო. საყვარელი ბიჭის ჯიბრით მას დავუახლოვდი. ბოლოს ჩვენი ურთიერთობა ცოლქმრობაში გადაიზარდა. დღეს 20 წლის ოჯახი მაქვს და, ღვთის წყალობით, ორი უკარგესი შვილი მყავს.
ბევრ რამეზე მწყდება გული, მაგრამ ახლა ძალიან გვიანია. ჩემი მაშინდელი საქციელით, ჯიბრით ვერაფერი მოვიგე. მხოლოდ ჩემს თავს დავუშავე და სატანჯველისთვის გავწირე. ცხოვრების გზაზე ბევრი ცრემლიც იყო და ტკივილიც.
სულ მისი სიტყვები მახსენდება, პაემანზე რომ მითხრა, მართალია, რომ შენს გულში ჩემთვისაც არის ადგილიო. შინაგანად ისევ იმ პატარა გოგოდ დავრჩი, რომელსაც ერთი ბიჭი სიგიჟემდე უყვარდა და უყვარს. ის ჩემი პირველი და უკანასკნელი სიყვარულია. ბავშვობის სიყვარულს დღემდე მივტირი, მას ვერასოდეს დავივიწყებ.
"სარკის" მკითხველი