დაუსრულებელი (სრულად)

პროლოგი..
ახლაც მიჭირს...
ისიც კი არ ვიცი როგორ დავიწყო ამ ამბის მოყოლა...
დიდი არაფერი,მაგრამ -ვისთვის როგორ..
მხოლოდ ნუ დაივიწყებთ: „ჩვენნაირები მთვარით თბებიან..“-ჩვენნაირები კი არა,მხოლოდ ის ორი თბებოდა ოდეს...
მაგრამ ახლა...ცარიელია ადგილი გულში..
სიყვარული რომ ზღაპარს წააგავს ეს ყველა ჩვენთაგანმა იცის..ამბობენ ნამდვილი სიყვარული,სწორედ რომ თინეიჯერეული ასაკის პერიოდში მოდისო..
იმასაც ამბობენ ბავშვებმა უფრო წრფელი და უანგარო სიყვარული იციანო..-მეტწილად ვეთანხმები..
მეტწილად კიარა ასი პროცენტით ვარ დარწმუნებული რომ დღევანდელ ხანაში-წრფელი,ერთგული და უანგარო სიყვარული ბავშვებმა იციან.
უამრავ სიგიჟეს ჩაგადენინებს ეს სიყვარული..

**თავი პირველი ( გაცნობა )

მე უმცროსკლასელი - ნიცა წერეთელი გახლავართ..ჩვეულებრივი სკოლის,ჩვეულებრივი მოსწავლე.კარგი ავტორიტეტით ვსარგებლობდი და პოპულარობით გამოვირჩეოდი სკოლაში-და არა მარტო.საერთოდ ჩვენ სადაც ვცხოვრობთ ის ქალაქი პატარა ქალაქია და აქ ყველა ერთმანეთს იცნობს.
ის-უფროსკლასელი ანდრო,ანდრეა ვიბლიანი გახლდათ,ერთ-ერთ სასურველ სასიძოდ ითვლებოდა,ერთ-ერთად კიარა შეიძლება ითქვას ერთადერთად,და თუ მაინც ვაჭარბებ მაშინ მაგ სიაში მაინც პირველი ადგილი ეჭირა,განა იმიტომ რომ მე მიყვარდა?! არა რა სისულელეა,უბრალოდ სიმართლე უნდა ითქვას..მოკლედ კარგი ტიპი იყო რა..როგორც არის ხოლმე ფულიანი მამიკოს შვილი,თავქარიანი,გოგონების მოყვარული..
ეს ზოგადად ორივე.
მე მწვანე თვალება ვარ,
ის-დიდი ღამისფერი თვალებით.
მე მაღალი არ ვარ,
ის- არის.
მე ჩალისფერი თმა მაქვს,
მას- შავი.
მე წვერი არ მაქვს,
მას-აქვს!
ის.ის.მას.მას.ანდრო.ანდრომ.ანდროს.
გაწვალებული მოკლე წვერით,ხშირი წამწამებითა და დიდი სისხლისფერი ბაგეებით..
ბოხი ხმით..-ეს არის ანდრეა ვიბლიანი!
. . .
დასანანია.
პირველად როგორ,სად და როდის გავიცანიარ მახსოვს.
ალბათ არ ვიყავი მისით დაინტერესებული.
მახსოვს მისი ხელმეორედ გცნობა-გასაკვირია,პირველი გაცნობა არა,მეორედ როდესაც გავიცანი ის მახსოვს მხოლოდ,მანამდე თითქოს ანდრეა არ არსებულა,მაგრამ ამავე დროს სულ ვხედავდი...
მახსოვს მისი დაჯახება..
სკოლაში ვიყავი..
მესამე თუ მეორე გაკვეთილი გამოვიდა,შეყვარებული(სანდრო) უნდა მენახა,უკვე ერთი წელია ერთმანეთს ვხვდებით,ნუ ხო პრინციპში ეს რაში გაინტერესებთ,მოკლედ სანდრო პირველ სართულზე მიცდიდა.სწრაფად ჩავირბინე კიბეები და დავინახე რომელიღაც ოთახიდან გაბრაზებული როგორ გამოვიდა ანდრო,თავის ვერ შეკავრება და დაჯახება მახსოვს,რომ არა მისი ძლიერი ხელები ალბათ ზღართანს მოვადენდი იატაკზე,ხელის შეხებისას ჟრუანტელი და ეკლების დაყრა მახსოვს ერთიანად ჩემს ტანზე.
-ბოდიში არ მინდოდა-ხელს მიწვდის-ანდრეა
-არაუშავს ისედაც ჩემი ბრალია,ვჩქარობდი-ხელს ვართმევ-ნიცა-ნაძალევად ვიღიმი
-სანდრო ფოიეში გელოდება,ალბათ,დროებით.-თქვა და ბრბოში გაერია ,მე კიდევ დავრჩი სახეზე ღიმილშემშრალი.გაშეშებული და გახევებული დამტოვა,მერე გონნს მოვეგე და გზა განვაგრძე...

**თავი მეორე (ურთიერთობა)

ზუსტად არ მახსოვს მას შემდეგ ერთი კვირა გავიდა თუ ორი,მაგრამ ვიცი რომ ყოველდღე მესალმებოდა და მსუბუქი კოცნის კვალს მიტოვებდა ღაწვებზე.მართალია სანდრო მიყვარდა,მაგრამ ვერ ვიტყოდი რომ ანდროს მიმართ არაფერს ვგრძნობდი,თითქოს რაღაც უხილავი ბმა არსებობდა ჩვენს შორის,რაღაც ძლიერი..
ჰოდა მას მერე ორი კვირა გავიდა.ხელოვნების გაკვეთილი იყო შეტყობინება რომ მივიღე უცხო ნომრისგან:
„რას შვრები, როგორ ხარ?-ნომერი ვერ ვიცანი და ვეჭვობდი რომ რომელიღაც ახლობელი იყო,ამიტომ სწრაფადვე დავუბრუნე პასუხი
„რომელი ხართ?“
„შენი აზრით?“
„არც მკითხავი ვარ და არც წინასწარ მეტყველი,ამიტომ თუ მეტყვი თქვი,თუ არადა გზა ფართოა“
„კარგი ხო ,რა იყო,ანდრეა ვარ!“
„ვაა,ანდრო?!კარგად შენ როგორ ხარ?“-თვალებ აციმციმებული და სულგანაბული ველოდი მის პასუხს,მაგრამ თქვენც არ მომიკვდეთ.არც მოუწერია,არც მომსალმებია და პრინციპში მას შემდეგ აღარც მინახავს..
მერე სანდროსთან დაშორება და დეპრესიული კვირებიც დაერთო თან..განვიცადე,როგორ არა,მართლა ძლიერ განვიცადე,მე ხომ მიყვარდა ის..(The firs lovestory!)

**თავი მესამე (პირველი გრძნობები)

ხშირად მაშინ გავახსენდებოდი ანდროს ,როდესაც მნახავდა და ისიც მომიკითხავდა და მორჩა.

ერთ დღს შემთხვევით მნახა..
სკოლაში ვიყავი..
თვალი ჩამიკრა..
მე გავირინდე..
მეოთხე გაკვეთილი იყო შტყობინება რომ მივიღე:
„ამის მერე ფოიეში დაგხვდები“
რომ გითხრათ ნომერი წაშლილი მქონდა-მეთქი დამიჯერებთ?!
ჰო..და..
გინდ დაიჯერეთ..
გინდ არა..
„ანდრო შენ ხარ?“
„ნომერი წაშლილი გქონდა!?!!!!“
„ჰო“
აღარ მოუწერია და მოსვენებაც დავკარგე,გამუდმებით ტელეფონს ან მაჯის საათს ვაკვირდებოდი,მოუსვენრად ვწკმუტავდი და როგორც იქნა ჩემი მშველელი ზარიც დაირეკა,ჩანთას დავსტაცე ხელი და ფოიესკენ მიმავალ კიბეებზე ჩავრბოდი.
ერთი..
ორი..
სამი..
ბრახ..
ჰოი,საოცრებავ დაქ ბედის ირონიაც..
დიახ..დიახ..
თვით ანდრია ვიბლიანს შევასკდი..
ისევ ხელის მოხვევა და ღაწვების მკრთალად აწითლება.
-ნიცა,ასე გეჩქარებოდა?! კისერი მოიტეხეთქო არ მითქვამს)))-რა დამემართა?
გავწითლდი...გავყვითლდი..გავმწვანდი..ალბათ რომ შემოგეხედათ ყურებიდანაც კვამლს ვაფრქვევდი..
რა გავაკეთე?-შეურაცხყოფილმა თავი გავინთავისუფლე მისი ხელებიდან და გზა განვაგრძე..
რას ვაკეთებდი?-თავს ვიღუპავდი..მივდიოდი,მაგრამ მაჯაზე ხელის შეხება ვიგრძენი,საათთან მძიმედ მომიჭირა და მეც ტკივილისგან ამოვიკვნესე..ცალყბად მიღიმის,მე კი წარბებ აზიდული ვდგავარ და ვუყურებ,მერე მის ღიმილზე მეც მეღიმება და ორივე ვიღიმით ასე ცალყბად!..ყურთან ახლოს წევს მის სისხლისფერ ტუჩებს და მისი სუნთქვა ყელზე’ც მეცემა..
-მომწონხარ..მიზიდავ..-მიჩურჩულა ხრიწიანი ხმით და მეც დამაყარეს ჩემმა მეგობრებმა-ეკლებმა..მსუბუქად მაკოცა ლოყაზე და მერე გაუჩინარდა,ყველაფერი ისე მალე მოხდა ვერაფრის გააზრება ვერ მოასწარი..
მოიცათ,მოიცათ..
მიმზიდვლად არასდროს მეცვა..
არც სახლში.
არც სკოლაში და საერთოდ არც არსად.
ზარის გამაყრუებელი ხმა რომ არა მე კიდევ დიდხანს ვიდგებოდი გაქვავებული...

**თავი მეოთხე („დასასრული“ )

რაღაცას გეტყვით და ვიცი არ დამიჯერებთ..
თითქოს ყველაფერი დავიწყებას მიეცა,თითქოს არც არაფერი უთქვამს ანდროს ჩემთვის..
გითხარით?-არ მითქვამს ალბათ,ან თუ გითხარით ვიმეორებ,ტიპიური ბაბნიკი ყოფილა „ჩემი ანდრუშა“..ჩემზე არაფერს ვიტყვი,ისედაც გეცოდინებათ როგორ ვიქნებოდი..
მომწონდა..ვშფოთავდი..მოსვენება დამეკარგა..რავიცი..რავიცი..
მისი თავი სამუდამოდ დამამახსოვრა ანდრომ პირდაპირობითა და გამბედაობით!
ხშირად განვმარტოვდებოდი საკუთარ თავთან საღამოს,როდესაც ყველას ეძინა,ფანჯრის რაფასთან ვჯდებოდი და მთვარით ვთბებოდი..
ისედაც გაყინულს,ცივი მთვარე მათბობდა..
საკვირველია არა?
ძლიერ..
„ჩემო საყვარელო..
ნუ..გეხვეწები..
ნუ დაივიწყებ..
ნურასდროს დაივიწყებ რომ ჩვენნაირები ცოტანი არიან..
მზით არა!
‘ჩვენნაირები მთვარით თბებიან!’
ჩვენ გაყინულ სხეულს..
გულს..
სულს..
ფიქრებს..
გრძნობებს..
მხოლოდ გაყინული მთვარე ათბობს..
საოცარია არა?!
და მაინც..
ჩვენნაირები მთვარით თბებიან!“

თავს ვიმხნევებდი: „ჩემნაირები მთვარით თბებიან“-მეთქი,მაგრამ თავს ვიმხნევებდი თუ დავცინოდი მე თვითონაც არ ვიცი..
ტელეფონი აბჟუილდა,საათს დავხედე ანდრო(ო) რომ დაეწერა გავფითრდი,ფანჯრის მინას ჩავებღაუჭე რომ არ გადავრდნილიყავი,სწრაფად გავხსენი:
„რას შვრები?“
„ფანჯრის რაფაზე ვზივარ“
„კარგ დროს მომიწერია“
„ვერ მივხვდი“
„მშვიდობით“
„ვერც ახლა მივხვდი“
„მორჩა“
„ანდრო,რა მორჩა გამაგებინე“
„ყველაფერი“
„მაინც?“-უკვე მღელვარება პიკს აღწევდა და სახესაც,სახესაც მისველებდა თბილი,მლაშე სითხე.
„ურთიერთობა,ჩვენი“-უხეშად მომხვდა ყურებზე სიტყვა „ჩვენი!“
„როგორ თუ დასრულდა -))“-ირონია არ დავაკელი
„აი,ასე,უბრალოდ მორჩა და დასრულდა..“
„რაც არასდროს ყოფილა ის ასდროს სრულდება,დაუსრულებელია-))“-მივწერე თუ არა გამოვრთე ტელეფონი და ცრემლებს საშუალება მივეცი გზა გაეკვლიათ ჩემს სახეზე..

მას შემდეგ არც მეტი,არც ნაკლები ორი წელი გავიდა..
ო რ ი წელი!
გრძნობებიც განელდა..გაქრა..მიიმალა ღრმად გულში,აღარ მახსოვდა ანდრო-თუმცა სხვაც არავინ ყოფილა.
გინდ დამიჯერეთ..გინდ არა..

**თავი მეხუთე ( უშედეგო მცდელობა)

ჰო და..მერე სადღაც ერთ-ორ თვეში ახალიც გამოჩნდა,დემე-დემეტრე კიკალეიშვილი.თიტოს ჩვეულ ცხოვრებას დაუბრუნდი,მის რიტმში ჩადგა ყველაფერი,ლაპარაკში ღამეებს ვათენებდი და გულწრფელი ღიმილი ეფინებოდა ჩემს სახეს..
მაგრამ მოხდა ის რაც ალბათ ან უნდა მომხდარიყო ან კიდევ არა..
თუმცა ყველას ბედი რომ იქ მაღლა,ზეცაში იწერება მჯერა!...
მოკლედ ასე თუ ამგვარად ისევ ფანჯრის რაფაზე ჩამოსკუპებულმა მივიღე შეტყობინება,ისევ იგივე ფორმით:
„-რას შვრები?“-ანდროს სახელის ანახვაზე თვალები შუბლზე ამივიდა..
ესეც მეორე ინფარქტი..სიამაყეს მოვერიე და პასუხიც მივწერე
-როგორც ყოველთვის
-ფანჯრის რაფაზე ზიხარ
-ჰოო
-მაპატიე-მესიამოვნა ანდრეას მხრიდან,მართლა ძალიან მესიამოვნა..
-იცი..გვიან არი
-არასდროს არის გვიანი,ნიცა..ნუციკო დამიჯერე..
-ნუციკო არა ვარ ანდრო,ყველაფერი შეიცვალა
-ჩემთვის ნუციკო ხარ -)
-გვიანარის ანდრეა,სხვასთან ვარ!
-არ ველოდი-ისევ მისი პირდაპირობა,მანაც ხომ სწორედ ასე დამამახსოვრა თავი
-ჰო,ბედნიერი ვარ-*ანდრო,გატყუებ,უშნობა მაინც მეტყობა!*გავიფიქრე და საკუთარ ფიქრებზე თვითონვე წამოვენთე
-მოგაყუებ თუ გეტყვი მიხარიათქო-ისევ მისი პირდაპირობა,ვეღარაფერი მივწერე,ან რა უდნა მიმეწერა,ისედაც იცოდა ყველაფერში დამნაშავე რომ თვითონ იყო.ვერ მოითმინა,მეორე შეტყობინებაც მივიღე ხუთ წუთში:
-ვინ არის?
-არის ერთი-მორჩა,აღარ მიმიწერია და აღარც თვითონ..
ფურცელი და კალამი მოვიმარჯვე და ჩანაწერი გავაკეთე:
„ისევ ამოდის თეთრი მთვარე..და სიყვარულიც მოგონებას ჰგავს...
მენატრება,,მენატრება,,მენატრება შენი „ბოხი“ ხმა..
ჩვეულად ვარ,როგორც ყოველთვის ფანჯარასთან ვარ და სავსე მთვარის ყურებით ვტკბები..მისით ვთბები..და თან როგორც ყოველთვის ვტირი..
ცრემლები ხომ ჩემი თანამგზავრი გახდა!
ვიცი,დამნაშვე ვარ..
არ მაქვს უფლება ვიფიქრო შენზე..
შენს ბოხ ხმაზე..
თვალებზე..
ღმერთო ჩემო შენს ბაგეებზე..
რა ვქნა..
რა ჩემიბ ბრალია რომ შემიყვარდი..
და..
თუ..
დამნაშავე ვარ..
მაპატიე..“

** თავი მეექვსე (შემთხვევით დაწყებული თავდავიწყება)

გამოცდები ახლოვდებოდა,მეთერთმეტედან მეთორმეტეში გადავდიოდი და უეჭვლად კარგად უნდა ჩამებარებინა..ახლაც ბიოლოგიის მასწავლებელთან მივიჩქაროდი..
მაისი იყო..
თხლად მეცვა..(თეთრი კედები,ჩითის მესამედი ხელით სარაფანი და მოკლე ჯინსის გადმოსაცმელი მეცვა)რა ვიცოდი ბედი რომ არ მქონდა და ცაზე,რომლიდანაც ცოტახნის წინ მზე მიჭყეტდა მის ადგილს ღრუბელი დაიკავებდა და ნაცრისფრად შეიღებებოდა..
წინ ბიჭების „ბირჟას“ მოვკარი თვალი და ჩემდა უნებურად ამაკანკალა ,საერთოდ არ მიყვარს ასეთი სეკრებების წინ გავლა..მესიკვდილება და რა ვქნა..ძალები მოვიკრიბე და ფრთხილად ,თავდახრილმა განვაგრძე სვლა,თვალები შუბლზე ამივიდა,როდესაც ნაცნობი სახე დავლანდე,კიდევ უფრო დაბლა დავხარე თავი და ვეცადე გულისცემა დამერეგულირებინა,მაგრამ შენც არ მომიკვდე..იქვე ჩასახვევში ჩავუხვიე და მიახლოვებით თხუთმეტ წუთში უკან გამოვბრუნდი,ლიანა არ იყო სახლში..წვიმამ დასცხო,ტაქსიც არ იყო ახლომახლოს,მხოლოდ ანდრო და ბიჭები იდგნენ შემოფარებულში და ცდილობდნენ ანდროს მანქანაში ჩამჯდარიყვნენ..
„ჯანდაბას“-გავიფიქრე და ის-ის იყო უნდა გამევლო სიგნალის ხმა რომ მომესმა,და ყველას ყურადღება შავმა რეინჯ როვერმა მიიბპყრო,საქარე მინა ჩამოიწია და იქიდან მომღიმარი გიორგი რომ დავინახე(ჩემი დიდიხნის თაყვანისცემელი) სიხარულით ცას ვეწვიე..განა სულ მიხაროდა მისი ნახვა და გაუთავებელი ლაპარაკით ტვინის ჭყლეტვა,ისედაც ბევრი საფიქრალი მქონდა და ეს რომ დაიწყებდა ცუდად ვხდებოდი
-ნიცა,წამო გაგიყვან სახლში-მესიამოვნა ანდროს მომუშტული ხელები..და საფეთქელთან დაბერილი ძარღვები..სხვადროს არა,მაგრამ ახლა დავთანხმდი
-მითვალთვალებდი გიო?
-შენს უარს არმივიღებ საყვარელო-უხმოდ თავი დავუქნიე ,გზა უნდა გადამეკვეთა,როდესაც ანდროს ხმა მომესმა,შემობრუნებას ვაპირებდი,მაგრამ გიომ უწყვეტ ხაზზე მანქანა მოაბრუნდა,კარები გამიღო და შიგ ჩამსვა,გამწარებული გაიქცა ანდრო თავისი მანქნისკენ,ჩემი ბაგეები ღიმილმა გააპო და გამომიჩნდა ჩემი თეთრი,ფითქინა კბილები..რას არ ვიფიქრებდი,მაგრამ ანნდრეა ვიბლიანი რომ იეჭვიანებდა?!!!
არასდროს..არასდროს წარმომედგინა..
ფიქრებში გართული და ღრუბლებში მფრინავი გიორგის ხმამ დამანარცა დედამიწას და უკვე მისმა არსებობამ შემაწუხა
-იცი მე...-სიტყვა არ დამასრულებინა
-უარს არ მივიღებთქო-უხმოდ გადმოვედი მანქნიდან და ღია კაფეში,ფანჯარასთან დავსხედით,იქიდან ყველაფერი კარგად ჩანდა და მიყვარდა საერთოდ ეს კაფეც და ეს ადგილიც..რამოდენიმეჯერ გამოლაპარაკება სცადა,მაგრამ ყველა კითხვას მოჭრილად ვპასუხობდი და მერე შეექცეოდა ხოლმე თავის ნამცხვარსა და კაპუჩინოს.ეს ერთი საათი საუკუნედ გაიწელა..
როგორც იქნა სახლში მომიყვანა,კარებთან დიდი თაიგული დამხვდა,შიგნით შევედი,ლანრაკში მოვათავსე და ჩემს ოთახში წავედი... ა.წ. მშრალი ტანისამოსი გავიხადე და ვანა ავავსე,მერე შიგ კომფორტულად მოვთავსდი და ტელეფონი ამოვიღე,რათა გიორგისთვის მადლობა გადამეხადა,რადგან ვფიქრობდი რომ თაიგული მისი ნამოქმედარი იყო..მაგგრამ ესემესი მომივიდა:
-სიცხე გაიზომე-ანდრეა იყო,ესეც მესამე ინფარქტი..
-ვერ გავიგე?
-ქვევით გელოდები
-არ შემიძლია
-ვიცი რომ შეგიძლია
-ვბანაობ
-ოც წუთში ქვემოთ ჩამოდი,წითელი შარფი გაიკეთე იცოდე და სუნამოს დასხმა არც გაბედო!!-გამიკვირდა საიდან იცოდა ჩემი საყვარელი ვიღაცისგან ნაჩუქარი შარფის შესახებ,მაგრამ არ გავამახვილე ყურადღება..
-ჩემს Daisy-ის რას უწუნებ?-)))
-ჩემი Blue სჯობს-სწრაფად ამოვედი ვანიდან,შევიმშრალე,შავი ჯინსის შარვალი,ზოლიანი ზედა ,თეთრი კედები და წითელი შარფი გავიკეთე..
Daisy? არა.. არ გამისხამს.. ნახევარ საათში მის მანქანაში ვიჯექი,და სადღაც მივდიოდით,გაგიკვირდებათ და არც მიკითხავს სად მივდიოდით..
დუმილი- და თან არაფრის მთქმელი...
ღმერთო ცემო რა სულელია,ამისთვის ჩამომიყვანა?,გალანძღვას ვაპირებდი,როდეაც ყელზე ცივი ჰაერი მომეთამაშა..მივხვდი,შარფი მის ადგილას აღარ იყო..უხმოდ გავხედე მომღიმარს და მეც ნახევრად,ცალყბად გამეღიმა,როგორც მჩვევია ხოლმე,მისი სუნამო ამოიღო და ჩემი შარფი მისით „გარეცხა“,შემდეგ კისერე ფრთხილად გამიკეთა,მის შეხებაზე გამაჟრჟოლა,ხელი დავუჭირე..პირდაპირ თვალებში ჩავხედე,რომელმაც მაგრძნობინა სითბო..
ვხვდებოდი თუ როგორ მიყვარდებოდა,.
ვხვდებოდი როგორ მოდიოდა ჩემთან სიყვარულის ანგელოზი,რომელიც გულში ისარს მესვროდა,ერთხანს ვდუნდი,მერე სიჩუმე დავარღვიე და ვკითხე,ისე რომ თვალი არ მომიცილებია
-რა გინდა?
-შენ!-ისვე მისი პირდაპირობა,მერამდენედ ვუსვამ უკვე მის პირდაპირობას ხაზს!
-მე სულიერი ვარ,რომელაც პატივმოყვარეობაგააჩნია! მისმინე,არც არაფერი ყოფილა და არც არაფერი იქნება
-ნიცა მისმინე,მიკიბ-მოკიბვა არ მინდა,მაგრად მევასები და ვიცი რომ შენც,ჩემს შეხებაზე გაჟრჟოლებს,მეტიც,დნები..
-რა სისულელეა-წამოვენთე ,მანქანა დაამუხრუჭა და მეც სარკეს შევასკდი..
არა..არც სისხლი..არც დალურჯება..არც ყურადღება მისი მხრიდან..არაფერი..
-რა არის სისულელე ნიცა? ის რომ მომწონხარ თუ ის რომ შენც?
-ორივე,ორივე სისულელეა!
-არცერთი ნიცა! არცერთი არ არის სისულელე!
-არ მჯერა
-დაგაჯერებ!მთას გადავდგამ და დაგაჯერებ!
-სახლში წამიყვანე,დანარჩენს დრო გვიჩვენებს
ჩემსკენ დაიხარა და ისევ იმ ხრიწიანი ხმით მიჩურჩულა
-ახლა რაღაცას გავაკეთებ და რას იგრძნობ მითხარი-თავი დავუქნიე-ტყუილების გარეშე
-კარგი-გულუპრყვილოდ დავეთანხმე
-დაიფიცე
-გე-ფიცს ვიწყებდი როდესაც მისი ბაგეები ჩემს ხელს შეეხნენ,ძალაუნებურად თავი უკან გადავწიე..მისი ცხელი ტუჩები ჩემს ყელზე დაიარებოდნენ და კოცნის კვალებს მიტოვებნენ..მე? მე რას ვგრძნობდი ახლა?
ვერაფერს,ვერც საკუთარ ხელებს,ფეხებს..
ვერც გრძნობებს,ვერც ფიქრებს,ვერც მოზღვავებულ ვნებას..
მხოლოდ ყელს ვგრძნობდი და მის ცხელ სუნთქვას ყელზე..
სითბო სიცივემ ჩაანაცვლა და სწრაფად მოვეგე გონს,ასეთი როდესაც დამინახა,მიხვდა რომ პირველი იყო ვინც ჩემს ყელს დაეპატრონა და ბაგე ღიმილმა გაუპო,უეცრად მომინდა რომ მეც დამეტოვებინა მასში წარუშლელი კვალი,მის მეხსიერებაში ,რომ არასდროს დავვიწყებოდი..
ვოგრძენი როგორ აუთრთოლდა ტუჩები,როდესაც ყელზე მსუბუქი ნაკბენი დავუტოვე,არა! არ მოელოდა,მერე თავი მაღლა ავწიე ,ისევ დაუოკებელი სურვილი მქონდა,მისი ბაგეების დაპატრონების,მაგრამ თავი შევიკავე.სწრაფად გადმოვედი მანქნიდან და დარჩენილი მეტრები სწრაფად ავირბინე,სადარბაზოშიც ფრენით შევფრინდი და ჩემს ოთახშიც..
მას მერე იყო გათენებული ღამეები..ერთად სეირნობები..ახალი ჭორები..ვიბლიანი და წერეთელიო..
გოგონების შურით ანთებული თვალები,მოუსვენრობით ცქმუტუნი და ის რაც ტიპიური ქართველი თინეიჯერი წყვილის ცხოვრებაში ხდება ხოლმე..
სწორედ ასე დაიწყო შემთხვევითობითი თავდავიწყება...

**თავი მეშვიდე (მიყვარხარ)

ერთი თვე გავიდა,ჩვენ ისევ ერთად ვართ..მაგრამ არცერთს არ გვითქვამს მთავარი,სიყვარული ჯერ კიდევ არ აუხსნია..
ივლისი იყო,როდესაც ტელეფონზე ანდრომ დამირეკა,არ ველოდი ასე ადრე მის ზარს,ვიცოდი რომ რესტორანში ბიჭებთან ერთად სვამდა
-გისმენთ
-ნიცაა,ჩემო ნუციკოოო
-მთვრალი ხარ ანდრო?
-შენ თავს გეფიცები სულ ცოტა დავლიე გამბედაობა რომ მომმატებოდა,ვიცი აქ არ მოხვალ ,არც გთხოვ,ვიდეოზარით დაგირეკავ და აიღე
-ხოა მშვიდობა?
-კი ჩემო პატარა-გამეღიმა,ტელეფონი გავთშე თუ არა ისევ შემოვიდა ზარი,ოღონდ ამჯერად ვიდეო ზრი,მეც ეგრევე ვუპასუხე.
-ანდრო?-თვალები შუბლზე ამივიდა როდესაც ანდრო დავინახე,რომელიც სცეენაზე ადიოდა და მიკროფონს იპატონებდა,მისი საძმაკაცო შევნიშნე უკან მიკროფონითურთ,გონს ანდროს ხმამ მომიყვანა რომელიც ჩვეულზე ღხმამაღლა ჟღრედა და დასრულებისას ექოსავით გაისმოდა-სწრაფად ჩავრთე ვიდეო,რათა ეს მომენტი ჩაეწერა-მინდა ეს სიმღერა ჩემს უსაყვარლეს,უძვირფასესსა და ულამაზეს ადამიანს მივუძღვნა ,რომელიც მხოლოდ ჩემია ,რომელიც მხოლოდ მე მეკუთვნის-ეს თქვა და ცრემლებიი წამსკდა ,თან ნაცნობი მელოდია გაისმა,ვერაფერს ვარჩევდი,სიტყვები არეული ბგერებით ჩამესმოდა ყურში,მისი ბოხი ხმა ყველაფერს რომ მერჩივნა..სცენაზე იდგა და მე..პირველად მხოლოდ მე მიმღერდა,მხოლოდ მისამღერი მესმოდა-მე თურმე ანგელოზი შემიყვარდა,როდესაც სიმღერა დაასრულა ბოლო ღმაზე იღრიალა
-ნიცა წერეთელოვ,მიყვარხარ თავდავიწყებით,მოვდივარ და დამხვდი-ტელეფონი გაიმთიშა,ცრემლები შევიმშრალე სწრაფად მოვიცვი თხელი ანდრიას სპორტული,ჩემი პიჟამოებით გავვარდი მისაღებში,მაღაზიაში ჩავდივართქო დავუბარე დედ-მმას და სწრაფად ჩავირბინე კიბეები,ჩემს ბინასთან ახლოს სკვერი იყო .ოდნავ მიფარებულში,დანგრეული შენობა ეფარებოდა,იქიტკენ გავიქეცი,ანდრო იქ დამხვდა ,ფეხები გადაეჯვარედინებინა,ხელებში გვირილების თაიგული მოექცია და ისე მიყურებოდა მანქანას,რომ დამინახა სახე გაუთბა,მაგრამ ემრე ბრაზმორეული მზერით მომაჩერდა,საღამურებზე მანიშნა და თაიგული მანქანას დაადო,მისი ძლიერი მკლავები ჩემს წელს მოხვია და მისკენ ძლიერად მიმიზიდა
-მიყვარხარ ანგელოზო გესმის?-მისკენ კიდევ ახლოს მიმიზიდა და ათრთოლებულ ბაგეებზე გიჟიივით,წყალმოწყურებულივით დამაცხრა,თითქოს წყალი ვყოფილიყავი და უდაბნოში მწყურვალეს უეცრად ვეპოვნე,მკოცნიდა და ვერ ჩერდებოდა,ვერც მე..
ვკოცნიდით და მოთხოვნილება ბაგეების ორმაგად..ათმაგად გვეზრდებოდა..ბოლოს ჰაერის უკმარისობის გამო გავჩერდით
-მეც მიყვარხარ-ვუთხარი ხრიწიანი ხმით და მოვეხვიე..
მას მერე მართლა ნელა გადიოდა დღეები და მიხაროდა,ყოველი დღე მისით იწყებოდა და მთავრდებოდა,მისგარეშე ცხოვრება ვერ წარმომედგინა,საოცრად მიყვარდა ,ჩემი საოცრება,ჩემი ბუ იყო,მსოფლიოს მერვე საოცრება ხაარო მეუბნებოდა,ყველგან ერთად დავდიოდით,აბსოლიტურად ყველგან,ძმაკაცობა,დაქალობა ვიყავით,დაბადების დღეებზე და ა.შ.

თავი მერვე (გაციებული გრძნობები)
ივლისის ბოლოა,ერთი თვე იყო გასული ..ისევ ერთად ვართ ,გულის ტკივილი კი მომიხშირდა,საერთოდ გულის ტკივილი ვიცი,უაზროდაც,მაგრამა ახლა აფუძვლად ჩვენი მოხშირებული ჩხუბი დაერთო,პირველად იმაზე ვიჩხუბეთ რომ გინდათუარა ჯვარი დავიწეროთო,თავი გაიგიჟა,უარი ვუთარი,ჯვარის დაწერა და მერე აყრა სათამაშო საქმე არ არის-მეთქი,ჩემს ოჯახს რა ვუთხრა,ჩვიდმეტიწლის გოგომ ოცი წლის ბიჭთან რომელიც მივყვარს ჯვარი დავიწერე და გავთხოვდი-მეთქი? ქორწინება სახუმარე საქმე არ არი და მოფრთხილება სჭირდება-მეთქი.ამაზე რომ ამბავი დამათენა?გადაიწია,ჭკუიდან აიჭრა,ისტერიკები გამიმართა,ჭკუიდან ლამის მეც გადამწია..ჩმს სიყვარულში ეჭვი გეპარებაო,მაწარებული ადგა და წავიდა..მას შემდეგ გაგვიხშირდა ჩხუბი და გაგვიცივდა გრძნობები,უფრო სწორედ გაუცივდა,აღარ მენდობოდა და მეც ყელში ამომდიოდა..მოაკლდა შეხვედრებს,მის ხანგრძლივობას,რეკვებს,მიმოწერებს,აქამდე თუ სულ ერთად ვიყავით ახლა კვირაში ერთხელ,ისიც ერთი საათით ძლივს ვხვდებოდით ერთმანეთს,დრო არ მაქვსო იმიზეზებდა,ბოლო დღეც 29 ივლისს ვიჩხუბეთ,ახლაც აკანკალებული და გულისტკივილით ვწევარ ჩემს ოთახში
**ბოლოჯერ გეუბნები ნიცა გამომყევი ცოლად,თორემ საბოლოოდ მორჩება**ჩამესმის ყურში მისი სიტყვები და ჩემი უხმოდ წამოსვლის სიუჟეტებსს ვაღდგენ გონებაში,ახლაც ჯიუტად ჩემს აზრზე ვდგავარ,ქორწინება თამაში არ არის,მას გაფრთხილება სჭირდება,რამდენი ოჯახი ვიცი ასეთ ასაკში სქმნილი და ვერ გაგებული ერთწლიანი თანაცხოვრების შმდეგ დანგრეული.
მოკლედ გაბრაზებულმა დავავლე ჩემოდანს ხელი ,საჭირო ნივთები და ტანსაცმელი ჩავყარე და უთქმელად,დაუმშვიდობებლად წავედი სვანეთში დასასვენებლად.
..
იქიდან აგვისტოს ბოლოს დამშვიდობებული და ანდროს სიყვარულში დარწმუნებული ჩამოვედი,დარეკვა გადავწყვიტე და ამდროს ტელეფონიც აბჟღუილდა,ლიზა იყო,გაიგო რომ ჩამოვედი და ჩემს გამო ამაღამ წვეულებას აწყობდნენ რესტორანში და ვიფიქრე ანდროც მანდ იქნებათქო,აბა როგორ?! ანდრო ამას გამოაკლდებოდა?! ამიტომ არ დავურეკე და ლამაზად გამოვეწყვე ,ყელზე მისი ნაჩუქარი ბუ და ანგელოზი გავიკეთე
ანგელოზი მე განმასახიერებდა
ბუ- კი მას!
ტაქსი გამოვიძახე და ჩაქვევით დავუწყე ლოდინი ,მისამართი ვუთხარი და მოუსვენრად დავიწყე ცქმუტვა,ბოლოს როგორც იქნა მივაღწიე რსტორნამდე ,ბევრ მანქანებში ანდროს მანქანა შევნიშნე და მღელვარების ტალღამ დამიარა სხეულში,თავი მაღლა ავწიე და თამამად შევაბიჯე რესტორანში ფეხი,შედგმული არ მქონდა,როდესაც „მაშხალებმა“ იხეთქეს და რამდენ ნაბიჯსაც გადავდგამდი იმდენი მაშხალა ინთებოდა,თამამად მივაბიჯებდი,და სამყარო ჩემი მეგონა,მანამ სანამ ჩვენი მაგიდის გვერდით ანდრეა და ვიღაც გოგო არ შევნიშნე,რომელიც კისერზე ეკიდებოდა,ცა თავზე ჩამომეწცა,ოცნების კოშკები დამენგრა,მიხაროდა და თან მტკიოდა ანდრეას ცოლად რომ არ გავყევი,არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა..
გამხარებოდა თუ მტკენოდა,ფაქტი ერთი იყო,მტკიოდა..ყველა ძარღვი,ყველა ჩასუნთქვა და ყველა ამოსუნთქვა ერთიანად მტკიოდა..
გოგონებს მივესალმე და ანდრეასკენ წავედი,დამინახა და ჭიქა ხელში გაუქვავდა,გაშტერებული მიყურწებდა და მის გვერდით მყოფებს ვერ ამჩნევდა, ნელ-ნელა მივუახლოვდი მათ და ორივე გადავკოცნე,დიახ ორივე,მერე რა რომ არ ვიცნობდი იმ გოგოს,მაინც გადავკოცნე,ანდრეა გავაგიჟე ამით!
-ანდრუშ?როგორ ხარ?-ვუთხარი ურცხვად
-კარგად ნიცა შენ?-დაიბნა
-არამიშავს-იმ გოგოს მივუბრუნდი-არ გამაცნობ?-ვუთხარი და მტკივნეულად გავუღიმე,ის გოგო ჩაგვეჭრა ლაპარაკში
-ნინია,ნინია ავალიანი,ანდროს მომავალი მეუღლე,ამაღამ დავინიშნეთ-
-ჰჰჰა?...-აღმომხდა დაფეთებულს და გულნატკეს განუსაზღვრავი ბგერები,დანიშნელებს მივულოცე და კისრიდან ჩემი ანგელოზი მოვიხსენი,ბუ კი საგულდაგულოდ გადავმალე ჩანთაში-ნინია,ეს შენ,მცირედი საჩუქარია,ძალიან მიყვარდა ეს კულონი,რომ მცოდნოდა ანდრო ცოლს ირთავდა ხელცარიელი არ მოვიდოდი მერწმუნე,თუმცა ვფიქრობ არც ეს ნგელოზი უნდა იყოს ცუდი საჩუქარი,ოდესღაც ერთმა ადამიანმა მაჩუქა,რომელიც თავდავიწყებით მიყვარდა,რომელთანაც მზად ვიყავი ოჯახი შემექმნა და რომლისგანაც შვილები უნდა მყოლოდა,მაგრამ სამწუხაროდ ის ადამიანი გარდაიცვალა-დავინახე როგორ წაერთვა ანდრეას ფერი სახეზე,ანდრომ ინერვიულა?მაგრამ მეე? მე როგორი დამცირებული ვიყავი,რად მიღირდა ახლა ამ სიტყვების წარმოთქმა არავინ იცის,გულის ტკივილმა საშინლად შემაწუხა,მთელი მარცხენა მხარე პარალიზირებული მიხდებოდა ნელ-ნელა,ვგრძნობდი სავადმყოფოში თუ არ მივიდოდი მოვკვდებოდი..-ამიტომ მინდა ეს კულონი შენ გქონდეს,ახლა შენ ინიშნები შენს საყვარელ ადამიანზე და შნ ხარ მზად მასთან ერთად შექმნა ოჯახი,მიხარია რომ შენი ამბავიც ჩემსავით არ დასრულდება...-ცრემლები მოვიწმინდე,აცრემლიანებულ ნინიას ცრემლები მოვვწმინდე,გადავკოცნე ,ანდროს ბოოჯერ დავუტოვე კოცნა ქვედა ტუჩის კუთხეში და სასწრაფოდ წამოვედი იქიდან,მახსოვს როგორ შევედი საავადმყოფოში და როგორ გავითიშე..
** თავი მერვე (პირველი და უკანასკნელი ცეკვა-ანუ დაუსრულებლის დასასრული)

დილით რომ გავიღვიძე,პალატაში ვიწექი და ექიმი დამტრიალებდა თავზე,მითხრა რომანალიზები ამიღო და ორ კვირაში პასუხები იქნებოდა..
თქვენ გგონიათ გარეთ ანდრო მელოდა?ან მოეწერა ან დაერეკა ან რამე?
არა! სულაც არა..
ახლა უფრო ხშირად დამჩემდა ფანჯრის რაფასთან დაჯდომა ..მთვარის ყურება და ფიქრი უსასრულოდ..
„სიკვდილი მინდა!
მაგრამ არ შემიძლია..
განა იმიტომ რომ სიკვიდილს მეშინია?-არა სისულელეა!
უბრალოდ მიჭირს საკუთარი ხელით მოგიღო ბოლო..
მიჭირს ბოლომდე ჩავჭრა მყესები და ვენა!
სიკვდილის არა!
მისგან წამოსული სისხლის მეშინია..
ვენებში მჩქებ სისხლში მყავხარ გამჯდარი..
მეტიც..
მასზე მეტი ხარ!
საკუთარი ხელით დაკარგვა არ ძალუძს ჩემს გულს..“
გავიდა ორი დღე..
ისევ ანდრო..
„საღამოს ისევ შენზე ვფიქრობდი და..
უეცრად..
სისხლი..
ცხვირიდან სისხლმა იფეთქა წყლის მსგავსად..
თითქოს ყველა ტიკივილის..ყველა დარდის ამოყოლება უნდოდა,მაგრამ ჩემი სატკივარი ჩემს ძარღვებში მჩქეფ სისხლზე უფრო მეტია..
ის ფაქტი რომ მე და შენ უკვე აღარ ვართ „ჩვენ“ ჩემს სისხლზე უფრო მეტია და ყველა უჯრედში სასიკვდილო განაჩენის სახით მაქვს გამჯდარი“..
ახლა ისევ კალამი მაქვს მომარჯვებული და ვწერ...შენ გწერ,,ფურცელზე და მერე ვხვევ,როგორც ყოველთვის.
„შენ რა გგონია,მე მეგონა?!
მე როდესმე წარმომედგინა რომ ასე საგულდაგულოდ ჩაჭიდულ ხელის მტევნებს ვინმე გამოსცლიდა ერთმანეთს?!
არა!
გეფიცები.
შენს სიცოცხლეს გეფიცები არ მეგონა..
არ მეგონა რომ დავკარგავდით ერთმანეთს და ასე უ’ერთმანეთოდ დავრჩებოდით..
მე- უ’შენ’ოდ
შენ- უ’ჩემოდ..“
იცით,რამდენჯერ მიფიქრია..
გულაღმა დაწოლილს ბევრჯერ მიფიქრია:
რა იქნებოდა რომ არ შევხვედროდი...
რომ არასდროს გამეცნო..
მერე ისევ კარგად ვუფიქრდებოდი და არა!
არა.. ისევ ანდროს გარეშე ყოფნა მერჩივნა მასთან გატარებული წუთების დავიწყებას..!
ერთდღეს შემთხვევით შეხვდნენ ჩვენი თვალები ერთმანეთს..თითზე დავაკვირდი,არაფერი ეკეთა,ნუთუ?.... მაგრამ მისმა თვალებმა ეგრევე გამიქარწყლა ყველა ფიქრი..
მის თვალებს რომ გადავაწყდი,უჩემობა დასტყობოდა..
გეფიცებით..ადრე რომ მცოდნოდა?..უფრო ადრე დავტოვებდი..
„მერე..
მერე რა მერე..
გამოდის რომ არაფერი არ არსებობს..
ასე უბრალოდ ადგა და წავიდა..
არც მოუწერია,არც დაურეკავს..
არც არაფერი არ არსებობს..
სულ..სულ..არაფერი..
მე კიდევ ვწევარ გულაღმა და მოგონებებს ვერ ვიგდებ თავიდან..
როგორ მიყვარდა ყელში კოცნა..
პირველად რომ მაკოცა..
ადგილზე გავშრი..
ისე მესიამოვნა..
მას შემდეგ დავამუღამეთ..
ის ჩემსკენ იწეოდა და მე თავს უკან ვხრიდი, რადგან მისი თბილი ტუჩებით ყელზე ჩემხებოდა..ოო,რას ვგრძ