• ნიკოლოზ ჯაფარიძე თავისი ნახატების საიდუმლოს არ ამჟღავნებს

    ნიკოლოზ ჯაფარიძე მონუმენტალისტია, 90-იან წლებში ტიხრულ მინანქარზეც მუშაობდა, მაგრამ ბოლოს მაინც ფერწერამ გადაწონა და დღეს ხატვას ეთმობა მისი უმთავრესი დრო. ხშირად მოგზაურობს, რომლის დროსაც ფოტოაპარატით თავად იღებს პეიზაჟებს, თუმცა მის ტილოებზე ასეთ ''სურათებს'' თითქმის ვერსად შეხვდებით...

    - ყოველდღე ინტენსიურად ვმუშაობ, მაგრამ დრო სულ არ მყოფნის და მინდა, მეტი მოვასწრო. პირველი გამოფენა 1990 წელს მეგობართან ერთად მქონდა და პირველი ნამუშევარი მაშინ გაიყიდა. ჩემი ნამუშევრები არაერთ კერძო კოლექციონერს აქვს შეძენილი, მაგრამ დიდ ნაწილს უცხოელები იძენენ. სამწუხაროდ, მატერიალური ფონიდან გამომდინარე, ჩვენთან ბევრი ვერ ახერხებს სასურველი ნამუშევრის შეძენას.

    - თქვენს სხვა გატაცებაზეც გკითხავთ, ეს კაქტუსების კოლექციაა...
    - საკმაოდ მდიდარი კოლექცია მაქვს, რაც შეიძლება, ბინის პირობებში არსებობდეს. კაქტუსებს 30 წელია, ვაგროვებ. უწინ სამი ათასამდე ჯიშის კაქტუსი მქონდა, ახლა ათას ორასამდეა დასული. საერთოდ, ბუნება ძალიან მიყვარს, უნდა შეიგრძნო მთა, მინდორი, მცენარე... კაქტუსს სულ სხვა ესთეტიკა აქვს.

    Rating

    - ბევრს მოგზაურობთ, თან დაგაქვთ მოლბერტი, თუ ეს თქვენი ინსპირაციაა და შინ დაბრუნებული ხატავთ?
    - მასალა თან არასოდეს მიმაქვს. იმ ადგილებში, სადაც მე დავდივარ, ფიზიკურად შეუძლებელიცაა ხატვა. უბრალოდ, ვიმუხტები იმ დადებითი ენერგიით, რომელსაც გამოსცემს მიწა, ჰაერი, მთა, წყალი... ეს ერთგვარი რელაქსაციაა, რომ ჩემი ბუნება და ენერგეტიკული ველი ყოველდღიურობისგან გავათავისუფლო იმისათვის, რომ შინ დავბრუნდე და მერე ვხატო. თან, ბევრ ახალს ვნახულობ, ფერიდან დაწყებული, გარემოთი დამთავრებული. ზოგადად, პერიოდულად გარემოს შეცვლა ადამიანისთვის აუცილებელია. გარკვეული პერიოდი ამგვარი ''ჰაერი'' მყოფნის და მერე ისევ თავიდან მივმართავ ბუნებას.

    Rating

    - არის საქართველოს რომელიმე კუთხე, სადაც არ ხართ ნამყოფი?
    - კი, ჩემდა სამწუხაროდ, სვანეთში არ ვარ ნამყოფი. ამის მრცხვენია, სულ ვგეგმავ, მაგრამ რატომღაც ეს დღემდე ვერ მოვახერხე.

    - ფერები ახსენეთ და მგონი, ამ მხრივ დავით გარეჯის უდაბნო წელიწადის ნებისმიერ დროს ყველაზე კარგი მუზაა...
    - კი ბატონო (იღიმის). გარეჯი ჩემთვის საქართველოში ერთ-ერთი საყვარელი ადგილია და თან, წელიწადის ნებისმიერ დროს. ორი წლის წინ გარეჯში კლდეში გამოკვეთილი ეკლესია ვიპოვეთ, რომელიც აქამდე არ იყო აღრიცხული. იმ ადგილს მრავალწყაროს კომპლექსი ჰქვია. იმავე ტერიტორიაზე პირველი ეკლესიაც შემთხვევით აღმოაჩინეს. სულ თავიდან იქ ლადო მირიანაშვილის ექსპედიციას ვახლდი და მისგან ვიცოდი, რომ უძველესი ტოპოგრაფიული რუკების მიხედვით, ერთგან ეკლესია იყო, რომელსაც რამდენიმე წელი უშედეგოდ ეძებდნენ. და ერთხელაც იმ ტერიტორიაზე ყოფნისას მელია დაინახეს, რომელიც მიწის ერთ გამოთხრილ ადგილას შეძვრა. მას მიჰყვნენ და ის ადგილი რომ გათხარეს, გუმბათიანი ეკლესია აღმოაჩინეს. ამ ამბიდან ორი წლის შემდეგ გარეჯში მეგობრებთან ერთად წავედი. ერთ ჩამონგრეულ კლდესთან თაღი შევნიშნე, კარს ჰგავდა და მის უკან გარკვეული სივრცე ჩანდა. ფოტოაპარატი შევყავი, გადავიღე და როცა კადრი ვნახე, ტაძარი გამოჩნდა. ზუსტად ვერ გეტყვით, რომელი საუკუნით თარიღდება, მგონი, VIII-IX ს-ის ძეგლია. ამის შემდეგ, რამდენიმე ადამიანმა გათხარა ის ადგილი და აღმოაჩინეს ეკლესია, ეს უკვე მეორე, მანამდე უცნობი კლდეში გამოკვეთილი ტაძარი. ეს ჩემთვის უდიდესი ბედნიერება იყო.

    Rating

    - მიუხედავად ბუნების ასეთი სიყვარულისა, თქვენს ნამუშევრებში პეიზაჟები არ არის...
    - პეიზაჟებს არ ვხატავ, უფრო მეტად ადამიანი მაინტერესებს. ფიგურატიული ნამუშევრები მაქვს, სიმბოლოებით გაჯერებული და მათ დიდ დატვირთვას ვაძლევ. ყოველი დეტალი მნიშვნელოვანია და თითოეულში ჩემს საიდუმლოს ვდებ. ზოგიერთი სიმბოლო შეიძლება, მარტივად გაიშიფროს, მაგრამ მის უკანაც ჩემი კონტექსტები დევს.

    - ბევრი ადამიანი შეგხვედრიათ, ვინც მეტ-ნაკლებად ამოიცნო თქვენი ნამუშევრების ქვეტექსტი?
    - სხვათა შორის, ვინც ჩემს ნამუშევრებს იძენს, მათში საკმაოდ კარგად ერკვევა. ვფიქრობ, ადამიანი ნამუშევარს არ ყიდულობს მხოლოდ ერთი დღით და ინტერიერის გასაფორმებლად. ნახატთან ერთად წლების განმავლობაში უნდა იცხოვრო, ყოველ შეხედვაზე სიახლე უნდა აღმოაჩინო, სხვა შემთხვევაში მოგწყინდება. აქედან გამომდინარე, ბევრი მიზიარებს თავის მოსაზრებებს ჩემს ნახატებზე, საკუთარ აღქმას მაცნობენ და ზომიერების ფარგლებში, მეც ვუხსნი ქვეტექსტს. ყველაფრის გაშიფვრა უინტერესოდ მიმაჩნია.

    Rating

    - თქვენეული ხედვითა და იმ სტილით, რომელშიც მუშაობთ, პორტრეტების შესრულება უთხოვიათ?
    - კი, უწინ პორტრეტებს ვხატავდი, იმ კომპოზიციაში, რაშიც ვხატავ, მაგრამ ათ წელზე მეტია, ამას აღარ ვაკეთებ. ასე ვიზღუდები და საინტერესოდ არ მიმაჩნია. ხშირად, როცა ასეთი თხოვნა ყოფილა, იმ ადამიანს მცირე ხანს გავსაუბრებივარ, დავკვირვებივარ, შეიძლება, ერთად ფინჯანი ყავა დაგველია და იმ ხნის განმავლობაში როგორც აღმიქვამს, შემდეგ დამიხატავს.

    - ნიკა, დარწმუნებული ვარ, გექნებათ ისეთი ნამუშევრებიც, რომლებსაც ვერასოდეს შეელევით...
    - დიახ, მაქვს რამდენიმე ასეთი. ძალიან ვდარდობ რამდენიმეზე, რომლებიც, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, გაიყიდა. საერთოდ, ყველა ნამუშევარს მიჰყვება მხატვრის სამყაროს დიდი ნაწილი, მაგრამ მათ, რომლებზეც ახლა ვსაუბრობ, თითქოს ჩემი სული გაჰყვა... ნამუშევრები რომ ''მიდიან'', კი ''გეკარგებიან'', მაგრამ მეორე მხრივ თუ შევხედავთ, ეს აუცილებელია, რადგან ამ გზით ისინი სიცოცხლეს აგრძელებენ. ამგვარად ნახატი უფრო დიდხანს იცოცხლებს, ვიდრე თავად მხატვარი ფიზიკურად. ''სიცოცხლე გრძელდება'' - რიტმი ასეთია (იღიმის).


    წყარო: reitingi.ge
    1 242 ნახვა
    26-02-2015, 10:19
    GOGATV

    abezara