ნიკა ყიფშიძე: "მირჩევნია, ეკლიანი გზა გავიარო, ცოტა იარები, ტკივილი მივიღო''
ნიკა ყიფშიძე სერიალ ''ჩემი ცოლის დაქალებში'' ვატოს როლს ასრულებს. თავიდან მაყურებლის წინაშე დადებით პერსონაჟად წარდგა, თუმცა ნელ-ნელა მისი მზაკვრული ჩანაფიქრი გამოიკვეთა, მხიარული, პოზიტიური ვატოდან ბატონ ვახტანგად გადაიქცა, რომანი თავისზე უფროს ქალთან გააბა, რომელიც, სცენარის მიხედვით, კულტურის მინისტრი გახლავთ.
- მე მგონი, ''დასიდანაც'' არ ვახსოვარ ხალხს, ზოგი პოპულარობისთვის იქმნის იმიჯის, იხდის, ''მაწაკია'' და ასეთი ხერხებით ამახსოვრებს ხალხს თავს, ზოგი - საქმის კეთებით ამჯობინებს თავის გამოჩენას, მე სწორედ ამ კატეგორიას მივეკუთვნები. დღესდღეობით პოპულარობა გახდას, ჩახდას, ამორალურ ქმედებებს უკავშირდება, ეგეთი არ ვიყავი და ამიტომ ვამბობ, რომ შეიძლება, საზოგადოებას არ ვახსოვდე-მეთქი. ''დასის'' შემდეგ ''პირველ სტერეოზე'' გადაცემა ''ფარდის მიღმა'' მიმყავდა, ვთამაშობდი მიხეილ თუმანიშვილის მიერ 30 წლის წინ დადგმულ სპექტაკლში ''ჩვენი პატარა ქალაქი'', თვითონ მიშაც წერდა თავის მემუარებში, რომ ყველაზე მეტად ეს სპექტაკლი უყვარდა. შემიძლია ვთქვა, რომ თბილისის მასშტაბით თითქმის ყველა თეატრში მითამაშია.
- დღეს თუ ირიცხები რომელიმე თეატრის დასში?
- არა, სამწუხაროდ. თეატრი ჩემთვის კიდევ სხვა განზომილებაა, მაგრამ, საუბედუროდ, ნაკლებად შემოსავლიანია, თუმცა ჩემი ყველაზე დიდი სიყვარული და გატაცებაა.
- მხოლოდ კომერციული მხარეა იმის მიზეზი, რომ თეატრში არ ხარ?
- მხოლოდ ეს არა, კიდევ მოხდა რაღაცები. იმ პერიოდში, როცა თეატრში ვთამაშობდი, ''ჯიდიესზე'' დილის გადაცემის წამყვანად დამნიშნეს, ორივეს შეთავსება ძალიან ძნელი იყო. როცა საქმეს ხელს ვკიდებ, მასში ჩემი შესაძლებლობებისა და ენერგიის მაქსიმუმის ჩადება მიყვარს. ამ ბოლო დროს უხარისხობის კომპლექსი გამიჩნდა, იმდენად არ მინდა, რასაც ვაკეთებ უხარისხო გამოვიდეს, მირჩევნია, მთელი ჩემი დრო ერთ რამეს მოვახმარო და კარგი შედეგი მივიღო. თუმცა ბევრი არტისტი ვიცი, რომელიც ყველაფერს ეპოტინება შემოსავლის წყაროს ძებნაში, ყველაფრის ერთად კეთება კი, ცოტა არ იყოს, კარგად არ გამოსდით. მოკლედ, ჩემს შემთხვევაში ისე მოხდა, რომ მთელი სულით და გულით გადავერთე ტელევიზიაზე, ამიტომ მომიწია თეატრზე უარის თქმამ. სამწუხაროდ, მერე ისე გამოვიდა, რომ ''ჯიდიესში'' ვიღაცები შეიცვალნენ, რაღაცები მოხდა და ამის გარეშეც დავრჩი.
- რაც შეეხება სერიალს ''ჩემი ცოლის დაქალები''…...
- შარშან სხვა პერსონაჟის შესარჩევ ტურზე ვიყავი, ზუსტად ვინ უნდა განმესახიერებინა, არ ვიცი. ტექსტი მომცეს და ვითამაშე, მაგრამ ეტყობა, ის ტიპაჟი ვერ მომარგეს, ან მე ვერ მოვირგე. მოგვიანებით ვატოს როლზე დამამტკიცეს.
- ვატუნა უფრო მოგწონდა თუ უკვე თანამდებობაზე მყოფი ბატონი ვახტანგი?
- მე, როგორც მაყურებელს, ვატუნა მომწონდა, ბატონი ვახტანგი ცოტა მზაკვარი პიროვნება გამოდგა, პირადად მე მისნაირად არ მოვიქცეოდი, მაგრამ ყველაფერს თავისი ახსნა და მიზეზები აქვს. პირადად ჩემთვის, კატეგორიულად მიუღებელია ასეთი ხერხებით მოქმედება, მირჩევნია, ეკლიანი გზა გავიარო, ცოტა იარები, ტკივილი მივიღო და ღირსეულად მივიდე დასახულ მიზნამდე. ყველაფერი ხორციელ კარგად ყოფნაზე ხომ არ გადის, რაღაც სულიერიც ხომ არსებობს, ადამიანთა შორის ურთიერთობები ძალიან მნიშვნელოვანია.
- როგორი გამოხმაურება მოჰყვა შენს გმირს?
- ბანალურად რომ ვთქვა, ასეთი ფრაზები ისმის, რა კარგი გვეგონა ეს ბიჭი და ვინ ყოფილაო. ანტაგონისტი ქალების გარემოცვაშია ვატო, შემოაქვს იუმორი, კარგი განწყობა, ზედაპირული დამოკიდებულება აქვს პრობლემების მიმართ, ყველაფრის მოგვარება შეიძლება – ესაა მისი მორალი, ამ დროს კი აღმოჩნდა, რომ მორალს გვიკითხავს ამორალური ადამიანი.
- ჩვენს რეალობაში ეს ხშირად ხდება.
- ხშირად კი არა, მგონი, ძირითადად ასე ხდება. ყველამ მაპატიოს, კონკრეტულად არავის ვგულისხმობ, მაგრამ ბევრს ეხება, ძირითადად, ასეთი ადამიანები არიან ''პოპულარულები''.
- როდესაც რაღაც ახალზე მუშაობ, ახალს ქმნი, ვის შეფასებას აქცევ განსაკუთრებულ ყურადღებას?
- ჩემი მეგობრების, კოლეგების, თანამშრომლების, ნინო კასრაძის, გვანცა გიორგობიანის და ზოგადად, შემოქმედებითი ჯგუფის, რომელსაც სწორი მიდგომა აქვს მსახიობების მიმართ, გვაძლევენ რჩევებს და ა.შ. არაპროფესიონალს აქვს დამოკიდებულება და პროფესიონალს კი ცოდნა. ერისთვის დამღუპველია, რომ არაპროფესიონალები აკეთებენ საქმეს, ამიტომ ჯობს, ყველა საკუთარი საქმის კეთებით დაკავდეს.
- შენს გმირს ასაკით დიდ ქალბატონთან აქვს რომანი, შენ თუ გქონია მსგავსი შემთხვევა ან თუ შეძლებდი ამას?
- ამაში წარმოუდგენელი არაფერია, ასაკი ჩემთვის პირობითი ცნებაა. ასაკი და დრო ორნაირი არსებობს: ბიოლოგიური და ასტროლოგიური. მინახავს 15-16 წლის, მაგრამ ჩამოყალიბებული ადამიანი, რომლისთვისაც მითქვამს კიდეც, შენ ხარ 60-ის და არა იმდენის, რამდენიც რეალურად ხარ-მეთქი, ასევე მინახავს 40-50 წლის ინფანტილური ადამიანები, რომლებიც თავის ასაკთან შედარებით ახალგაზრდულად გამოიყურებიან, ახალგაზრდულად გრძნობენ თავს. ამიტომაც ჩემთვის ასაკს დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, მთავარია, რამდენად გაუგებენ ადამიანები ერთმანეთს, თუ კარგად ესმით და თავს ერთად კარგად გრძნობენ, რიცხვები აზრს კარგავს და ჟარგონით რომ ვთქვა, ასაკით დიდ ქალთან ურთიერთობა ''მოსულა''.
- დასასრულ, მინდა გკითხო პირადზე...
- მყავს ადამიანი, რომელსაც ჩემი ცხოვრების ადამიანად მივიჩნევ, ალბათ, ამით ყველაფერი ნათქვამია. 24 წლისაა, იურისტია, სწავლობს მაგისტრატურაში. ესაა ზოგადი ინფორმაცია ჩემი პირადის შესახებ, დანარჩენი უკვე ძალიან პირადულია.
წყარო: reitingi.ge
- მე მგონი, ''დასიდანაც'' არ ვახსოვარ ხალხს, ზოგი პოპულარობისთვის იქმნის იმიჯის, იხდის, ''მაწაკია'' და ასეთი ხერხებით ამახსოვრებს ხალხს თავს, ზოგი - საქმის კეთებით ამჯობინებს თავის გამოჩენას, მე სწორედ ამ კატეგორიას მივეკუთვნები. დღესდღეობით პოპულარობა გახდას, ჩახდას, ამორალურ ქმედებებს უკავშირდება, ეგეთი არ ვიყავი და ამიტომ ვამბობ, რომ შეიძლება, საზოგადოებას არ ვახსოვდე-მეთქი. ''დასის'' შემდეგ ''პირველ სტერეოზე'' გადაცემა ''ფარდის მიღმა'' მიმყავდა, ვთამაშობდი მიხეილ თუმანიშვილის მიერ 30 წლის წინ დადგმულ სპექტაკლში ''ჩვენი პატარა ქალაქი'', თვითონ მიშაც წერდა თავის მემუარებში, რომ ყველაზე მეტად ეს სპექტაკლი უყვარდა. შემიძლია ვთქვა, რომ თბილისის მასშტაბით თითქმის ყველა თეატრში მითამაშია.
- დღეს თუ ირიცხები რომელიმე თეატრის დასში?
- არა, სამწუხაროდ. თეატრი ჩემთვის კიდევ სხვა განზომილებაა, მაგრამ, საუბედუროდ, ნაკლებად შემოსავლიანია, თუმცა ჩემი ყველაზე დიდი სიყვარული და გატაცებაა.
- მხოლოდ კომერციული მხარეა იმის მიზეზი, რომ თეატრში არ ხარ?
- მხოლოდ ეს არა, კიდევ მოხდა რაღაცები. იმ პერიოდში, როცა თეატრში ვთამაშობდი, ''ჯიდიესზე'' დილის გადაცემის წამყვანად დამნიშნეს, ორივეს შეთავსება ძალიან ძნელი იყო. როცა საქმეს ხელს ვკიდებ, მასში ჩემი შესაძლებლობებისა და ენერგიის მაქსიმუმის ჩადება მიყვარს. ამ ბოლო დროს უხარისხობის კომპლექსი გამიჩნდა, იმდენად არ მინდა, რასაც ვაკეთებ უხარისხო გამოვიდეს, მირჩევნია, მთელი ჩემი დრო ერთ რამეს მოვახმარო და კარგი შედეგი მივიღო. თუმცა ბევრი არტისტი ვიცი, რომელიც ყველაფერს ეპოტინება შემოსავლის წყაროს ძებნაში, ყველაფრის ერთად კეთება კი, ცოტა არ იყოს, კარგად არ გამოსდით. მოკლედ, ჩემს შემთხვევაში ისე მოხდა, რომ მთელი სულით და გულით გადავერთე ტელევიზიაზე, ამიტომ მომიწია თეატრზე უარის თქმამ. სამწუხაროდ, მერე ისე გამოვიდა, რომ ''ჯიდიესში'' ვიღაცები შეიცვალნენ, რაღაცები მოხდა და ამის გარეშეც დავრჩი.
- რაც შეეხება სერიალს ''ჩემი ცოლის დაქალები''…...
- შარშან სხვა პერსონაჟის შესარჩევ ტურზე ვიყავი, ზუსტად ვინ უნდა განმესახიერებინა, არ ვიცი. ტექსტი მომცეს და ვითამაშე, მაგრამ ეტყობა, ის ტიპაჟი ვერ მომარგეს, ან მე ვერ მოვირგე. მოგვიანებით ვატოს როლზე დამამტკიცეს.
- ვატუნა უფრო მოგწონდა თუ უკვე თანამდებობაზე მყოფი ბატონი ვახტანგი?
- მე, როგორც მაყურებელს, ვატუნა მომწონდა, ბატონი ვახტანგი ცოტა მზაკვარი პიროვნება გამოდგა, პირადად მე მისნაირად არ მოვიქცეოდი, მაგრამ ყველაფერს თავისი ახსნა და მიზეზები აქვს. პირადად ჩემთვის, კატეგორიულად მიუღებელია ასეთი ხერხებით მოქმედება, მირჩევნია, ეკლიანი გზა გავიარო, ცოტა იარები, ტკივილი მივიღო და ღირსეულად მივიდე დასახულ მიზნამდე. ყველაფერი ხორციელ კარგად ყოფნაზე ხომ არ გადის, რაღაც სულიერიც ხომ არსებობს, ადამიანთა შორის ურთიერთობები ძალიან მნიშვნელოვანია.
- როგორი გამოხმაურება მოჰყვა შენს გმირს?
- ბანალურად რომ ვთქვა, ასეთი ფრაზები ისმის, რა კარგი გვეგონა ეს ბიჭი და ვინ ყოფილაო. ანტაგონისტი ქალების გარემოცვაშია ვატო, შემოაქვს იუმორი, კარგი განწყობა, ზედაპირული დამოკიდებულება აქვს პრობლემების მიმართ, ყველაფრის მოგვარება შეიძლება – ესაა მისი მორალი, ამ დროს კი აღმოჩნდა, რომ მორალს გვიკითხავს ამორალური ადამიანი.
- ჩვენს რეალობაში ეს ხშირად ხდება.
- ხშირად კი არა, მგონი, ძირითადად ასე ხდება. ყველამ მაპატიოს, კონკრეტულად არავის ვგულისხმობ, მაგრამ ბევრს ეხება, ძირითადად, ასეთი ადამიანები არიან ''პოპულარულები''.
- როდესაც რაღაც ახალზე მუშაობ, ახალს ქმნი, ვის შეფასებას აქცევ განსაკუთრებულ ყურადღებას?
- ჩემი მეგობრების, კოლეგების, თანამშრომლების, ნინო კასრაძის, გვანცა გიორგობიანის და ზოგადად, შემოქმედებითი ჯგუფის, რომელსაც სწორი მიდგომა აქვს მსახიობების მიმართ, გვაძლევენ რჩევებს და ა.შ. არაპროფესიონალს აქვს დამოკიდებულება და პროფესიონალს კი ცოდნა. ერისთვის დამღუპველია, რომ არაპროფესიონალები აკეთებენ საქმეს, ამიტომ ჯობს, ყველა საკუთარი საქმის კეთებით დაკავდეს.
- შენს გმირს ასაკით დიდ ქალბატონთან აქვს რომანი, შენ თუ გქონია მსგავსი შემთხვევა ან თუ შეძლებდი ამას?
- ამაში წარმოუდგენელი არაფერია, ასაკი ჩემთვის პირობითი ცნებაა. ასაკი და დრო ორნაირი არსებობს: ბიოლოგიური და ასტროლოგიური. მინახავს 15-16 წლის, მაგრამ ჩამოყალიბებული ადამიანი, რომლისთვისაც მითქვამს კიდეც, შენ ხარ 60-ის და არა იმდენის, რამდენიც რეალურად ხარ-მეთქი, ასევე მინახავს 40-50 წლის ინფანტილური ადამიანები, რომლებიც თავის ასაკთან შედარებით ახალგაზრდულად გამოიყურებიან, ახალგაზრდულად გრძნობენ თავს. ამიტომაც ჩემთვის ასაკს დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, მთავარია, რამდენად გაუგებენ ადამიანები ერთმანეთს, თუ კარგად ესმით და თავს ერთად კარგად გრძნობენ, რიცხვები აზრს კარგავს და ჟარგონით რომ ვთქვა, ასაკით დიდ ქალთან ურთიერთობა ''მოსულა''.
- დასასრულ, მინდა გკითხო პირადზე...
- მყავს ადამიანი, რომელსაც ჩემი ცხოვრების ადამიანად მივიჩნევ, ალბათ, ამით ყველაფერი ნათქვამია. 24 წლისაა, იურისტია, სწავლობს მაგისტრატურაში. ესაა ზოგადი ინფორმაცია ჩემი პირადის შესახებ, დანარჩენი უკვე ძალიან პირადულია.
წყარო: reitingi.ge
1 805 ნახვა
27-02-2015, 05:28
