"არ შემიძლია შვილთან დაქალობა" - როგორ ურთიერთობენ ცნობილები თინეიჯერ შვილებთან

გარდატეხის ასაკი ყველააზე ფაქიზი პერიოდია ადამიანის ცხოვრებაში, ესაა ეტაპი, როცა ცდილობ თავის დამკვიდრებას, გაქვს პროტესტი სამყაროს მიმართ, გგონია, რომ უკვე დიდი ხარ და დამოუკიდებლადაც შეგიძლია, ყველაფერი აკეთო. თინეიჯერობის ეტაპის მშვიდად გატანაში უდიდესი წვლილი მიუძღვის მშობელს. რა უნდა გავაკეთოთ, როგორ უნდა მივუდგეთ ბავშვს ამ მნიშვნელოვან ასაკში, რისი დათმობა ღირს და როდის უნდა დავსაჯოთ. ამ თემებზე ნინო ნადირაძეს, ნათია გოგოჭურსა და სოფია სებისკვერაძეს ვესაუბრეთ, რომელთაც გარკვეული გამოცდილება დაუგროვდათ.

ნინო ნადირაძე: "ძალიან მიჭირდა იმასთან შეგუება, რომ ბაია პატარა აღარაა და იზრდება"

- როგორ გახსენდება გარდატეხის ასაკი და როგორი იყავი თავად თინეიჯერობის ასაკში?
- საკუთარი გარეგნობა ხან მომწონდა, ხან – არა, თუმცა ოპტიმისტი ტიპი ვარ და ალბათ უფრო მომწონდა (იღიმის). გამძაფრებული მქონდა სამართლიანობის შეგრძნება, მეგონა, მარტო მე ვიყავი მართალი, მარტო მე ვიცოდი ყველაფერი, ამასთან, ვიყავი უფრო მეტად კონფლიქტური, თუმცა, 24 საათი ვმეცადინეობდი.
- შენს შვილს როგორი გარდატეხის ასაკი ჰქონდა? გქონდათ პრობლემები?
- ბაიასთან ეს ამბავი არ მიგრძნია, მშვიდი, წყნარი ბავშვი იყო და ასეთია დღემდე. ერთადერთი, რა მქონდა, იცი?! როცა ვხედავდი, რომ პატარა აღარ იყო და უკვე დიდია, მე თვითონ მქონდა პროტესტი და ვცდილობდი, თვალი ამერიდებინა მისი ზრდის პროცესისთვის. ძალიან მიჭირდა იმასთან შეგუება, რომ ბაია პატარა აღარაა და იზრდება. ჩემი პროფესიიდან გამომდინარე, კიდევ უფრო არ შემეფერება ასეთი დამოკიდებულება, მაგრამ ასე იყო, არაფრით არ მინდოდა დამეჯერებინა, რომ ბაია უკვე დიდი იყო.
- რატომ? დიდი შვილი გაკომპლექსებდა?
- არა, მენანებოდა მის პატარაობასთან გამოთხოვება, მინდოდა, რომ პატარა ყოფილიყო.
- როგორი იყო ბაიას ემოციური ფონი იმ დროს?
- ბაიასთან ამ პერიოდში არანაირი დისკომფორტი არ შემქმნია, ერთადერთი რაც იყო, ტანსაცმელს მპარავდა (იცინის). მე მახსოვს, ჩემს მშობლებს ამ ასაკში ენას ვუბრუნებდი, ვეპასუხებოდი, უზრდელურად კი არა, სულ თავდაცვის რეჟიმში ვიყავი, ბაიასთვის კი რაც არ უნდა მეთქვა, არ მეწინააღმდეგებოდა. ვერც გავიგე, ისე გაიარა ამ ეტაპმა. საკმაოდ მშვიდი და გაწონასწორებული ხასიათი აქვს, ჩემგან განსხვავებით, მე უფრო ავი, მიმწოლი, გამტანი ვარ, ბაიას კი მშვიდი აურა აქვს. მეც კი, როცა რაღაცაზე ვბრაზობ, ვცხარობ, გვერდით რომ დამიჯდება, ამითიც კი მამშვიდებს.

- ახლა შენი ბიჭი რამდენი წლისაა?
- ჯერ პატარაა ამ ასაკისთვის, მაგრამ მის შემთხვევაში როგორ გვექნება საქმე, არ ვიცი, ამბობენ, ბიჭებს საკმაოდ რთულად გადააქვთ ეს პერიოდიო. იმასაც თბილი ხასიათი აქვს.
- ბაია პირად თემებზე თუ გესაუბრება?
- მე თვითონ მიჭირს ამ ყველაფრის მოსმენა, ბაია თვითონ, თავისი ინიციატივით მიყვება ხოლმე რაღაცებს, მე ვცდილობ, ავირიდო თავიდან და არ მოვისმინო, არ შემიძლია შვილთან დაქალობა.
- რაღაც რომ გამოგეპაროს მისი ცხოვრებიდან, არ გეწყინება?
- თვითონ ცდილობს, ყველაფრის საქმის კურსში ჩამაყენოს, თუმცა მე იმით უფრო ვინტერესდები, რა წარმატებები აქვს სწავლაში, პრაგმატული თემები უფროა ჩემთვის აქტუალური. ჩემი მშობლების შვილი ვარ მაინც და ისინი როგორც მექცეოდნენ, გამოდის, რომ მეც ისე ვექცევი ჩემს შვილს, რაც ძალიან ცუდია. ალბათ იმიტომ, რომ მისი პირადი თემები მაფრთხობს, სირაქლემას პოზიციაში ვარ, მირჩევნია, არ ვიცოდე... თუმცა არ მაცდის, მაინც მიყვება. იცის, რომ ლოიალური დედა ვარ, მამამისისგან განსხვავებით, გუგა არის საშინელი ოტელო. გუგა დღემდე ვერ შეეგუა იმ ამბავს, რომ ბაია 18 წლისაა, მე ვიჯერებ და თვალს ვარიდებ, მაგრამ ის არა. მას ვერ გააგებინებ, რომ ბაია 18 წლისაა.
- რის გამო შეიძლება, გაუბრაზდეს გუგა ბაიას?
- ყველაფერზე, 9 საათზე სახლში უნდა იყოს, რატომ გავიდა, რატომ შემოვიდა, ტელეფონზე რატომ ლაპარაკობს, ეს რატომ აცვია, თმა რატომ შეიღება და ა.შ.
- შენ გამოდიხარ დამცველის როლში?
- კი, ყოველთვის ვიცავ ბაიას, იმიტომ, რომ ვიცი, მშობლებისგან წამოსული უაზრო, არაფრით გამართლებული ტაბუები კიდევ უფრო დიდ პროტესტის გრძნობას იწვევს და გინდა, უფრო უკუღმა გააკეთო, ზუსტად ამიტომ ბაიას ბევრ რაღაცაში არ ვტუქსავ და არ ვავიწროებ, შედეგად, არ მატყუებს, თორემ აუცილებლად მივხვდებოდი, სხვა თუ არაფერი, მეც ვიყავი მაგხელა.

სოფია სებისკვერაძე: "ჩემი შვილი სულ ტელეფონშია ჩამძვრალი"

- მე გარდატეხის პერიოდში რთული ბავშვი არ ვიყავი, უბრალოდ ძალიან ცოტას ვლაპარაკობდი და ვმეგობრობდი მუსიკასთან, მელომანი ვიყავი.
- შენი შვილიც თინეიჯერია უკვე...
- ჩემს შვილს ჩემთან შედარებით რთული ხასიათი აქვს, ამიტომ ვცდილობ, არ ავყვე და ყველაფერი ისე გადავიტანოთ, რომ არ ვიჩხუბოთ. ბევრ რაღაცას არ ვუშლი და ნაკლები პროლემა გვაქვს.
- რთულ ხასიათში რა იგულისხმება?
- ის, რომ ყველაფერზე წუწუნებს, ძირითად ესაა მისი სირთულე.
- სწავლის მხრივ ამ პერიოდში შეიცვალა?
- ამ მხრივ საპრეტენზიო არაფერი მაქვს, მართლა კარგად სწავლობს, ერთადერთი ის შეიძლება ვთქვა, რომ სულ ტელეფონშია ჩამძვრალი.
- მეგობრებთან გვიანობამდე დარჩენის პრობლემა გაქვთ?
- არა, პირიქით, ზედმეტად ჩაკეტილია და სულ ვეუბნები, მეგობრებთან წავიდეს, ან ვინმე ჩვენთან მოვიდეს, ვცდილობ, ამ მხრივ ყველანაირად ხელი შევუწყო, რომ უფრო მეტ ადამიანთან იკონტაქტოს. წავიდეს, გავიდეს მეგობრებთან ერთად, იმიტომ რომ ზედმეტად გულჩათხრობილია.
- როგორია შენიშვნის მიცემის ფორმა?
- მაქსიმალურად ვცდილობ, არ ვიყო აგრესიული, სხვა მხრივ, გააჩნია სიტუაციას, ხან უფრო მკაცრი ვარ, ხან - ნაკლებად, მაგრამ აგრესიულობა არ მახასიათებს, ეს არ ჭრის.
- რაც შეეხება დასჯას, როგორია დასჯის შენეული მეთოდები?
- არ ვეკონტაქტები და ამით ისჯება.
- თაყვანისმცემლებზე თუ გესაუბრება ხოლმე?
- კი, კი, მიყვება რაღაცებს, მირჩევნია, ყველაფერი ვიცოდე და მაშინაც კი, თუ რაღაც არ მომწონს, ვცდილობ, არ გამოვხატო აგრესია, რომ არ დაფრთხეს და მერე რამე არ დამიმალოს.

ნათია გოგოჭური: "თუ ოჯახში მეგობრული დამოკიდებულებაა, მაშინ შედარებით მარტივადაა ყველაფერი"

- მე გარდატეხის ასაკი 70-იან წლებში მქონდა, იმ პერიოდში ყველაზე ცუდი რაც შეიძლებოდა გაგეკეთებინა, სიგარეტის მოწევა იყო. 13-14 წლის ასაკში ვცეკვავდი, დავდიოდი ცეკვაზე, კალათბურთზე, ვიყავი `ხუთოსანა~. ჩაცმა-დახურვის თვალსაზრისით დემოკრატი მშობლები მყავდა, არ მეუბნებოდნენ, შარვალი, ან მოკლე ქვედაბოლო არ ჩაიცვაო, არადა ზუსტად იმ პერიოდში შემოვიდა მინი, მაგრამ ამ მხრივ აკრძალვები არ მქონია.
- ახლა გაიხსენეთ თქვენი შვილების გარდახეტის ასაკი..
- ჩემს შვილებს გადრატეხის ასაკი 1999-2000-2001 წლებში ჰქონდათ, ძალიან რთული პერიოდი იყო... საერთოდ მგონია, რომ გარდატეხის ასაკი დაპატარავდა, ჩემს დროს თუ 15-16 წლისას ეწყებოდა ეს ეტაპი, ახლა 12 წლიდან უკვე გარდატეხის ასაკში არიან, 14-15 წლისა უკვე ჩამოყალიბებულია თავისი უარყოფითი და დადებითი თვისებებით. ჩვენი თაობის ბავშვები მშობლებს 14-15-16 წლის ასაკში უბედავდნენ იმის თქმას, რომ მინდა და წავალ, დღეს კი ეს ხდება 11-12-13 წლიდან.
- განსხვავებული იყო გოგოებისა და ბიჭების გარდატეხის ასაკი?
- გოგოებში უფრო ადრე იწყებოდა ეს პერიოდი. მთლიანობაში გარდატეხის ასაკი არის ეტაპი, როდესაც ბავშვი თვითდამკვიდრებას იწყებს, თუ ოჯახში მეგობრული დამოკიდებულებაა, მაშინ შედარებით მარტივადაა ყველაფერი, რადგან ტყუილის თქმის საჭიროება არ დგება. თუმცა, 11-12-13 წლის ასაკში განსაკუთრებული ყურადღება სჭირდებათ ბიჭებს, ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს გარემოს, სადაც მათ უწევთ ყოფნა: სკოლა, სამეგობრო და ა.შ. ბავშვი რაც უფრო მეტადაა დაკავებული და ბევრი დრო არ რჩება სხვა რაღაცებისთვის, უკეთესია. ამდენი შვილი მყავს და ყველა სხვადასხვანაირი იყო ამ ასაკში, ერთმანეთისგან განსხვავებული მოთხოვნები ჰქონდათ. ელენე 13-14-15 წლის ასაკში გარეთ არ გადიოდა, აკეთებდა სახლში რაღაცებს და კმაყოფილი იყო იმით, რომ სწავლობდა. ვეუბნებოდი ხოლმე, წადი, ერთი დღით მაინც გადი სადმე-მეთქი, მაგრამ არა, სტუდენტობამდე ასე იყო. აი, კესოს შემთხვევაში კი აღმოვაჩინე, 13 წლის ასაკში სკოლაში რომ ვუშვებდი, კლასში არ ადიოდა და გოგოებთან ერთად სკოლის ეზოში იჯდა. მაგრამ აგრესია არ მქონია, ისე მოვაგვარეთ ყველაფერი, რომ არ გავუცხოვდით. რაც შეეხება ბიჭებს, სპორტმა უფრო იოლად გადამატანინა ეს პერიოდი, იმნდენად დატვირთულები იყვნენ, სხვა რაღაცებისთვის ბევრი დრო არ რჩებოდათ.
- ამ დროს სიმკაცრე გამოსავალია?
- ვერ გეტყვი. ერთად რომ სხდებიან ჩემი შვილები, იხსენებენ იმას, როგორ დავსაჯე, ერთხელ გავაპროტესტე კიდეც, დასჯის მეტი არაფერი მიკეთებია, თუ ამას რატომ იხსენებთ მაინცდამაინც-მეთქი (იცინის). ზოგადად, ვთვლი, რომ მკაცრი არ ვარ, მაგრამ ყველაზე მეტად ვერ ვიტან ტყუილს და ამის გამო კი დამისჯია შვილები. ყველამ იცის, რომ ყველაზე საშინელ სიმართლესაც კი მოვისმენ და გავიგებ და პატარა ტყუილს კი ვერ ვაპატიებ. თუ, თქმა არ უნდათ, მირჩევნია მითხრან, მეტს არ გეტყვიო და გავჩერდები, ტყუილს კი ვერც ერთ შემთხვევაში ვერ გავიგებ. საბოლოოდ, რომ შევაჯამეთ, აღმოჩნდა, რომ ჩემი ყველა შვილი დასჯილი მყავს ტყუილის გამო.
- როგორი იყო დასჯის მეთოდი?
- შენ წარმოიდგინე, ქამრითაც მყავს ბიჭები ნაცემი, ოღონდ ფეხებში მოვარტყი, ისე, რომ დალურჯებული ჰქონდათ. ესეც ტყუილის გამო მოხდა, მთელი საღამო ვეძებე, არსად ჩანდნენ, რომ ვკითხე, სად იყავით-მეთქი, აქვე, სახლის უკანო. არადა ბოლოს გაირკვა, რომ საერთოდ სხვა რაიონში იყვნენ წასულები. მაშინ დაისაჯნენ ძალიან, დაახლოებით, 9-11 წლისები იყვნენ. ვიტოს ის ახსოვს, პირველად სიგარეტი რომ ვუპოვე ჯიბეში, გამირტყამს, კიდევ გამარტყიო მითხრა, მეც გავარტყი (იცინის). სხვათა შორის, მერე აღარ მოუწევია. დასჯა შეიძლება წელიწადში ერთხელ, ორჯერ, ეს უნდა იყოს ურთიერთობის უმაღლესი ზომა, რომელსაც დედაც უნდა უფრთხოდეს და შვილიც.
- პირად თემებზე თუ გესაუბრებოდნენ თინეიჯერობაში?
- არასდროს არ ვაიძულებ მომიყვნენ, თუ თვითონ არ უნდათ. მერიდება კიდეც დეტალებში ჩაძიება, იმ დოზით ვერევი, რა დოზითაც თავად მაყენებენ საქმის კურსში.

წყარო: mshoblebi.ge