ნინო ლასარეიშვილი: ''ლექსო თორაძის კონცერტს ათი კაცი დაესწრო...''
მევიოლინე ნინო ლასარეიშვილი (Ninia Lazaar) თითქმის 21 წელია, ჰოლანდიაში მოღვაწეობს. ამჟამად ეინდჰოვენში ცხოვრობს. თავისუფალ დროს სახლის წინ ეზოში გოლფის მოედანზე ატარებს, რომელიც მეზობელი ქალბატონის წყალობით შეუყვარდა. ''გოლფის თამაშმა ისე გამიტაცა, ჰოლანდიას გავცდი და მონაკოშიც კი ვითამაშე'', - ღიმილით აღნიშნა საუბრისას ინსტრუმენტალისტმა...
- ბავშვობაში კარგად ვმღეროდი და აბსოლუტური სმენა მქონდა. დედას დიდი სურვილი ჰქონდა, ფორტეპიანოზე დაკვრა მესწავლა და რვა წლის ასაკში მეცხრე მუსიკალურ სკოლაში წამიყვანა. გზად მეუბნებოდა, პიანი-ნოს რომ დაინახავ, თქვი, რომ სწორედ ამ ინსტრუმენტზე დაკვრის შესწავლა გსურსო. მეც თანხმობის ნიშნად თავს ვუქნევდი, მაგრამ მუსიკალურ სკოლაში რომ შევედით, სულ სხვა რამ მოხდა (იღიმის). ერთგან მაგიდაზე ბევრი ინსტრუმენტი ელაგა, იქვე იდგა პიანინოც. ოთახს წრე დავარტყი, ყველა ინსტრუმენტი დავათვალიერე და ვიოლინოს რომ მივუახლოვდი, გავშეშდი (იღიმის). ვიოლინომ თავისი ლამაზი ფორმით მიმიზიდა, ხელი რომ მოვკიდე და სიმები აჟღერდა, ხომ საერთოდ, გავგიჟდი! არსად წასვლა აღარ მინდოდა, მაგრამ ვინაიდან დედის სიტყვები მახსოვდა, დავდექი ვიოლინოსთან და ავტირდი.
ვერ მიხვდნენ, რატომ ვტიროდი, მაგრამ როცა როგორღაც ამოვთქვი ჩემი სურვილი, დედა წინააღმდეგი არ წასულა და ასე ''შევრჩით'' დღემდე მე და ვიოლინო. მუსიკალური სკოლის დამთავრების შემდეგ კონსერვატორიასთან არსებულ ათწლედში ოთხი წელი ვისწავლე და შემდეგ კონსერვატორიაში ჩავაბარე. მეოთხე კურსზე სწავლის პარალელურად მუშაობა დავიწყე ჩვენს წარმატებულ თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრში, მაგრამ 90-იან წლებში, მაშინდელი არასათანადო პირობების გამო, რომელიც ჩვენს ქვეყანაში იყო, ორკესტრიდან ბევრი ადამიანი წავიდა და ზოგიერთი საზღვარგარეთ გაემგზავრა. სწორედ იმ დროს აღმოვჩნდი მეც ჰოლანდიაში. თავდაპირველად ამსტერდამში ჩავედი, სადაც რამდენიმე თვის შემდეგ უკვე ჩემი შვილი თეკლეც ჩავიყვანე. შემდეგ ჰერტოგენბოსში გადავინაცვლე და ახლა ეინდჰოვენში ვცხოვრობ.
- მაშინვე დაიწყეთ მუშაობა?
- დიახ. პირველი ნაბიჯები საკმაოდ მოულოდნელად გადავდგი. ჰერტოგენბოსში ერთგან ძალიან სასიამოვნო მუსიკოსების წრეში მოვხვდი და გასაუბრების შემდეგ ერთი ქალბატონი, რომე-ლიც ორკესტრის დირიჟორი აღმოჩნდა, ჩემით დაინტერესდა, ასე ვთქვათ, კარგი თვალით შემომხედა და თან, როცა გაი-გო, კონსერვატორია მქონდა დამთავრე-ბული, თავისთან მუშაობა შემომთავაზა.
მასთან მისულმა მოცარტის ნომერ მე-5 კონცერტი შევასრულე, იმდენად მოეწონა, პირდაპირ ჰერტოგენბოსის ფილარმონიის ორკესტრის კონცერტმაისტერად დამნიშნა. ნელ-ნელა ჩემი სანაცნობო წრე ფართოვდებოდა და სხვადასხვა წელს მიწვევდნენ ამა თუ იმ ორკესტრში სამუშაოდ. ძალიან ხშირად მიწევდა დაკვრა ქალაქის მერის, მინისტრებისა და სხვა სახელმწიფო პირებისათვის სხვადასხვა ტიპის საღამოსა თუ ღონისძიებაზე.
- თქვენი შვილი რამდენი წლისაა?
- თეკლე 22 წლისაა. სწავლობს და სურს, ინტერიერის დიზაინერი გახდეს. ძალიან კარგი გოგონა მყავს, მოდელია. ახლახან ''ლევისის'' რეკლამისთვის გა-დაიღეს. ამ ბრენდის სამოსით საკმაოდ ბევრი ფოტო გადაუღეს, რომელიც შემდეგ ფირმის კატალოგში გამოქვეყნდა. ერთ-ერთი ფოტო გამორჩეულად მიყვარს - ჩემი ფავორიტია და თქვენც გამოგიგზავნით (იღიმის).
- როგორც ვიცი, თქვენი მეორე მეუღლე ჰოლანდიელია...
- დიახ. პროფესიით პროგრამისტია და დიდი გამოცდილება აქვს ამ სფეროში. ჩემი მეუღლე არაერთი პროგრამის ავტორია და მას ეკუთვნის ახალი სოციალური ქსელის ''ჩენტილლიენი''-ს გამოგონებაც.
- საქველმოქმედო კონცერტებს მართავთ, ვის უცხადებთ თანადგომას?
- ძალიან ბევრი ადამიანი უმძიმეს მდგომარეობაში იმყოფება, უსახლკაროა და ჯანმრთელობის პრობლემები აწუხებთ. მათთვის დაახლოებით ოთხი წელია, საქველმოქმედო კონცერტებს ვმართავ და ამ საქმეს სიამოვნებით ვაკეთებ.
- ევროპაში მოღვაწე ქართველები ხშირად აღნიშნავენ, რომ თითქმის მთელ მსოფლიოში ხელოვნე-ბა კრიზისშია...
- ასეა, არასახარბიელო სიტუაციაა. ერთ ამბავს მოგიყვებით. ტილბურგში ჩამოსული იყო ლექსო თორაძე და კონცერტი გამართა. ამ მართლაც დიდი პია-ნისტის კონცერტზე დასასწრებად ჩემს გოგონასთან ერთად წავედი და უზარმაზარ დარბაზში ათი ადამიანი იჯდა. თავადაც შეძრწუნებული იყო, მაგრამ ვცდილობდი ამეხსნა, რომ ეს არ უნდა უკვირდეს.
- ანუ მხოლოდ საქართველოში არაა ნახევრად ცარიელი დარბაზები სიმფონიური მუსიკის კონცერტებზე...
- არა, საქართველოში უფრო დადის ხალხი ამგვარ კონცერტებზე, ვიდრე ევროპაში. რამდენიმე წლის წინ საქართველოში ვიმყოფებოდი და ვნახე, რომ დარბაზში ბევრი ხალხი იჯდა და ეს ძალიან შემშურდა (იღიმის). ყველაფრის მიმართ შეცვლილია დამოკიდებულება. მაგალითად, ხალხი დიდი სიამოვნებით უყურებს ვიღაც ჯამბაზს, რომელიც რაღაც სისულელეებს აკეთებს და ამაზე ხარხარებენ.
ამ და სხვა არაერთი ფაქტიდან გამომდინარე, ბოლო პერიოდში სიმფონიურ მუსიკასაც აღარ ვუკრავ. როცა კონცერტზე ორკესტრანტი უფრო მეტია, ვიდრე მსმენელი, ეს უსიამოვნო, მოსაბეზრებელია და თან, მეც დავიღალე, ამიტომ გადართული ვარ ოპერეტებზე. ბოლო პერიოდში ჩემს რეპერტუარში ძირითადად შედის: ტანგო, ვალსი, თანამედროვე პოპულარული მუსიკა და ასევე ბაროკო - ჯაზის ელემენტებით. ევროპელებს უყვართ ვალსი და ტანგო. იმდენად მოთხოვნადია, როცა პრივატსაღამოებზე მიწვევენ, ძირითადად, ვალსებს ვასრულებ. საერთოდ, 10-15 წუთიანი ნაწარმოებები უფრო მარტივად მოსასმენია მსმენელისათვის, ვიდრე 40-წუთიანი და მიხარია, რომ ხალხის მოწონებას იმსახურებს.
- ვიოლინო - შინ ''საპატიო'' ადგილას ინახება?
- დიახ, ზუსტად ასეა (იცინის). სახლიდან რომ გავდივარ, ოთხჯერ-ხუთჯერ მაინც შევბრუნდები და შევამოწმებ, სად დგას, მზე ხომ არ ხვდება, ა.შ. ვიოლინო საოცრად მიყვარს.
- ამ წლების განმავლობაში ალბათ არ გინანიათ გამგზავრება...
- თავიდან ძალიან დიდი ნოსტალგია მქონდა. მშობლები მეუბნებოდნენ, უკეთესი იქნებოდა, თუ საქართველოში პოლიტიკური ვითარების გამოსწორებას დაველოდებოდი. დასაძინებლად რომ ვწვებოდი, თვალებს დავხუჭავდი თუ არა, ''მოგზაურობას ვიწყებდი'' - … ''დავდიოდი'' თბილისის ქუჩებში, ჩემს სახლში, ვხედავდი მონატრებულ მშობლებსა და ნათესავებს, მაგრამ როცა დაბრუნებაზე ვფიქრდებოდი, ვხვდებოდი, რომ არ მინდოდა თბილისის გაყინულ ოპერაში დაკვრა. მინდოდა, გამართულ ქვეყანაში დავბრუნებულიყავი, ისეთში, როგორიც აქაა. ჰოლანდიაში ადამიანები უშუალოები არიან, თბილები და პირდაპირები.
შენს ზურგს უკან არავინ ლაპარაკობს. ქუჩაში ყველა და ყველაფერი დისციპლინირებულია. აქაური ხალხი და ცხოვრება იმდენად მომეწონა, თან საქმიანობაც წარმატებულად წარიმართა, რომ შევეჩვიე და დავრჩი. უახლოეს მომავალში საქართველოში ჩამოსვლას ვგეგმავ და მინდა, კონცერტი გავმართო (იღიმის).
წყარო: reitingi.ge
- ბავშვობაში კარგად ვმღეროდი და აბსოლუტური სმენა მქონდა. დედას დიდი სურვილი ჰქონდა, ფორტეპიანოზე დაკვრა მესწავლა და რვა წლის ასაკში მეცხრე მუსიკალურ სკოლაში წამიყვანა. გზად მეუბნებოდა, პიანი-ნოს რომ დაინახავ, თქვი, რომ სწორედ ამ ინსტრუმენტზე დაკვრის შესწავლა გსურსო. მეც თანხმობის ნიშნად თავს ვუქნევდი, მაგრამ მუსიკალურ სკოლაში რომ შევედით, სულ სხვა რამ მოხდა (იღიმის). ერთგან მაგიდაზე ბევრი ინსტრუმენტი ელაგა, იქვე იდგა პიანინოც. ოთახს წრე დავარტყი, ყველა ინსტრუმენტი დავათვალიერე და ვიოლინოს რომ მივუახლოვდი, გავშეშდი (იღიმის). ვიოლინომ თავისი ლამაზი ფორმით მიმიზიდა, ხელი რომ მოვკიდე და სიმები აჟღერდა, ხომ საერთოდ, გავგიჟდი! არსად წასვლა აღარ მინდოდა, მაგრამ ვინაიდან დედის სიტყვები მახსოვდა, დავდექი ვიოლინოსთან და ავტირდი.
ვერ მიხვდნენ, რატომ ვტიროდი, მაგრამ როცა როგორღაც ამოვთქვი ჩემი სურვილი, დედა წინააღმდეგი არ წასულა და ასე ''შევრჩით'' დღემდე მე და ვიოლინო. მუსიკალური სკოლის დამთავრების შემდეგ კონსერვატორიასთან არსებულ ათწლედში ოთხი წელი ვისწავლე და შემდეგ კონსერვატორიაში ჩავაბარე. მეოთხე კურსზე სწავლის პარალელურად მუშაობა დავიწყე ჩვენს წარმატებულ თბილისის ოპერისა და ბალეტის თეატრში, მაგრამ 90-იან წლებში, მაშინდელი არასათანადო პირობების გამო, რომელიც ჩვენს ქვეყანაში იყო, ორკესტრიდან ბევრი ადამიანი წავიდა და ზოგიერთი საზღვარგარეთ გაემგზავრა. სწორედ იმ დროს აღმოვჩნდი მეც ჰოლანდიაში. თავდაპირველად ამსტერდამში ჩავედი, სადაც რამდენიმე თვის შემდეგ უკვე ჩემი შვილი თეკლეც ჩავიყვანე. შემდეგ ჰერტოგენბოსში გადავინაცვლე და ახლა ეინდჰოვენში ვცხოვრობ.
- მაშინვე დაიწყეთ მუშაობა?
- დიახ. პირველი ნაბიჯები საკმაოდ მოულოდნელად გადავდგი. ჰერტოგენბოსში ერთგან ძალიან სასიამოვნო მუსიკოსების წრეში მოვხვდი და გასაუბრების შემდეგ ერთი ქალბატონი, რომე-ლიც ორკესტრის დირიჟორი აღმოჩნდა, ჩემით დაინტერესდა, ასე ვთქვათ, კარგი თვალით შემომხედა და თან, როცა გაი-გო, კონსერვატორია მქონდა დამთავრე-ბული, თავისთან მუშაობა შემომთავაზა.
მასთან მისულმა მოცარტის ნომერ მე-5 კონცერტი შევასრულე, იმდენად მოეწონა, პირდაპირ ჰერტოგენბოსის ფილარმონიის ორკესტრის კონცერტმაისტერად დამნიშნა. ნელ-ნელა ჩემი სანაცნობო წრე ფართოვდებოდა და სხვადასხვა წელს მიწვევდნენ ამა თუ იმ ორკესტრში სამუშაოდ. ძალიან ხშირად მიწევდა დაკვრა ქალაქის მერის, მინისტრებისა და სხვა სახელმწიფო პირებისათვის სხვადასხვა ტიპის საღამოსა თუ ღონისძიებაზე.
- თქვენი შვილი რამდენი წლისაა?
- თეკლე 22 წლისაა. სწავლობს და სურს, ინტერიერის დიზაინერი გახდეს. ძალიან კარგი გოგონა მყავს, მოდელია. ახლახან ''ლევისის'' რეკლამისთვის გა-დაიღეს. ამ ბრენდის სამოსით საკმაოდ ბევრი ფოტო გადაუღეს, რომელიც შემდეგ ფირმის კატალოგში გამოქვეყნდა. ერთ-ერთი ფოტო გამორჩეულად მიყვარს - ჩემი ფავორიტია და თქვენც გამოგიგზავნით (იღიმის).
- როგორც ვიცი, თქვენი მეორე მეუღლე ჰოლანდიელია...
- დიახ. პროფესიით პროგრამისტია და დიდი გამოცდილება აქვს ამ სფეროში. ჩემი მეუღლე არაერთი პროგრამის ავტორია და მას ეკუთვნის ახალი სოციალური ქსელის ''ჩენტილლიენი''-ს გამოგონებაც.
- საქველმოქმედო კონცერტებს მართავთ, ვის უცხადებთ თანადგომას?
- ძალიან ბევრი ადამიანი უმძიმეს მდგომარეობაში იმყოფება, უსახლკაროა და ჯანმრთელობის პრობლემები აწუხებთ. მათთვის დაახლოებით ოთხი წელია, საქველმოქმედო კონცერტებს ვმართავ და ამ საქმეს სიამოვნებით ვაკეთებ.
- ევროპაში მოღვაწე ქართველები ხშირად აღნიშნავენ, რომ თითქმის მთელ მსოფლიოში ხელოვნე-ბა კრიზისშია...
- ასეა, არასახარბიელო სიტუაციაა. ერთ ამბავს მოგიყვებით. ტილბურგში ჩამოსული იყო ლექსო თორაძე და კონცერტი გამართა. ამ მართლაც დიდი პია-ნისტის კონცერტზე დასასწრებად ჩემს გოგონასთან ერთად წავედი და უზარმაზარ დარბაზში ათი ადამიანი იჯდა. თავადაც შეძრწუნებული იყო, მაგრამ ვცდილობდი ამეხსნა, რომ ეს არ უნდა უკვირდეს.
- ანუ მხოლოდ საქართველოში არაა ნახევრად ცარიელი დარბაზები სიმფონიური მუსიკის კონცერტებზე...
- არა, საქართველოში უფრო დადის ხალხი ამგვარ კონცერტებზე, ვიდრე ევროპაში. რამდენიმე წლის წინ საქართველოში ვიმყოფებოდი და ვნახე, რომ დარბაზში ბევრი ხალხი იჯდა და ეს ძალიან შემშურდა (იღიმის). ყველაფრის მიმართ შეცვლილია დამოკიდებულება. მაგალითად, ხალხი დიდი სიამოვნებით უყურებს ვიღაც ჯამბაზს, რომელიც რაღაც სისულელეებს აკეთებს და ამაზე ხარხარებენ.
ამ და სხვა არაერთი ფაქტიდან გამომდინარე, ბოლო პერიოდში სიმფონიურ მუსიკასაც აღარ ვუკრავ. როცა კონცერტზე ორკესტრანტი უფრო მეტია, ვიდრე მსმენელი, ეს უსიამოვნო, მოსაბეზრებელია და თან, მეც დავიღალე, ამიტომ გადართული ვარ ოპერეტებზე. ბოლო პერიოდში ჩემს რეპერტუარში ძირითადად შედის: ტანგო, ვალსი, თანამედროვე პოპულარული მუსიკა და ასევე ბაროკო - ჯაზის ელემენტებით. ევროპელებს უყვართ ვალსი და ტანგო. იმდენად მოთხოვნადია, როცა პრივატსაღამოებზე მიწვევენ, ძირითადად, ვალსებს ვასრულებ. საერთოდ, 10-15 წუთიანი ნაწარმოებები უფრო მარტივად მოსასმენია მსმენელისათვის, ვიდრე 40-წუთიანი და მიხარია, რომ ხალხის მოწონებას იმსახურებს.
- ვიოლინო - შინ ''საპატიო'' ადგილას ინახება?
- დიახ, ზუსტად ასეა (იცინის). სახლიდან რომ გავდივარ, ოთხჯერ-ხუთჯერ მაინც შევბრუნდები და შევამოწმებ, სად დგას, მზე ხომ არ ხვდება, ა.შ. ვიოლინო საოცრად მიყვარს.
- ამ წლების განმავლობაში ალბათ არ გინანიათ გამგზავრება...
- თავიდან ძალიან დიდი ნოსტალგია მქონდა. მშობლები მეუბნებოდნენ, უკეთესი იქნებოდა, თუ საქართველოში პოლიტიკური ვითარების გამოსწორებას დაველოდებოდი. დასაძინებლად რომ ვწვებოდი, თვალებს დავხუჭავდი თუ არა, ''მოგზაურობას ვიწყებდი'' - … ''დავდიოდი'' თბილისის ქუჩებში, ჩემს სახლში, ვხედავდი მონატრებულ მშობლებსა და ნათესავებს, მაგრამ როცა დაბრუნებაზე ვფიქრდებოდი, ვხვდებოდი, რომ არ მინდოდა თბილისის გაყინულ ოპერაში დაკვრა. მინდოდა, გამართულ ქვეყანაში დავბრუნებულიყავი, ისეთში, როგორიც აქაა. ჰოლანდიაში ადამიანები უშუალოები არიან, თბილები და პირდაპირები.
შენს ზურგს უკან არავინ ლაპარაკობს. ქუჩაში ყველა და ყველაფერი დისციპლინირებულია. აქაური ხალხი და ცხოვრება იმდენად მომეწონა, თან საქმიანობაც წარმატებულად წარიმართა, რომ შევეჩვიე და დავრჩი. უახლოეს მომავალში საქართველოში ჩამოსვლას ვგეგმავ და მინდა, კონცერტი გავმართო (იღიმის).
წყარო: reitingi.ge
1 527 ნახვა
26-03-2015, 23:31
