ვინ გამოეკიდა თამარ ურუშაძეს ნაჯახით

''პირველი არხის'' ჟურნალისტი თამარ ურუშაძე საკუთარი ცხოვრების შესახებ გვესაუბრება, რომელიც, პროფესიიდან გამომდინარე, თავგადასავლებითაა სავსე.

მეშვიდეკლასელი ჭაღარა პარიკით

დედაჩემი მეუბნება, რომ ძალიან კეთილი ბავშვი ვიყავი. მან მიმაჩვია, რომ ჯერ სხვისთვის უნდა მიგვეცა საკვები, სათამაშო ან ნებისმიერი სხვა ნივთი. ლაღი, თავისუფალი, სითბოთი და სიყვარულით სავსე ბავშვობა მქონდა.

როგორც ამბობდნენ, ყველასგან გამორჩეული მოზარდი ვიყავი, ბევრს ვკითხულობდი და ვფიქრობდი. განმარტოებაც მიყვარდა, თან რაღაცებს ვწერდი. ახლა იმ ჩანაწერებს რომ ვკითხულობ, იმხელა ტკივილითაა სავსე, რომ მიკვირს.

უცნაურად ვიცვამდი. ყველა მოზარდს აქვს პერიოდი, როდესაც პროტესტს არაორდინარული ჩაცმით გამოთქვამს, მაგრამ მე ზედმეტი მომდიოდა. მეშვიდე კლასში სკოლაში ჭაღარა პარიკით მივედი. იმის მიუხედავად, რომ მეექვსე სკოლა ყველაზე თავისუფალი სასწავლებელი იყო, პედაგოგმა პარიკი მაინც მომახსნევინა.

ერთხელ კომკავშირის მედლებითაც გამოვცხადდი. ლენინისა და სტალინის ბევრი ფოტო მეკიდა. ხანდახან მე და ჩემი მამიდაშვილი თავზე თავსაფარს წავიკრავდით, არაადეკვატურად გამოვეწყობოდით, ასათიანის კუთხეში დავდგებოდით და გამვლელებს უცნაურ ფრაზებს ვეუბნებოდით.

ბავშვობაში მითხრეს, თუ თოვლის ბაბუას სურვილს ვეტყოდი, აუცილებლად ამისრულდებოდა. მახსოვს, თოვლში ვიჯექი და ვამბობდი, ნეტავ მე, დედა და ბებო ერთ დღეს დავიხოცოთ-მეთქი. მათ გარეშე ცხოვრება ვერ წარმომედგინა.

ჟურნალისტური თავგადასავლები

ტელევიზიიდან პროფესიონალური კამერა მოგვიტანეს მე და ჩემს მამიდაშვილს. უფროსების დაუკითხავად ვიღებდით ხოლმე და გადაცემებს ვწერდით. ერთ-ერთ სცენაში ჩემი მამიდაშვილი იკარგებოდა, მოგვიანებით კი კადრში შემოდიოდა ხელებგადახლართული, ნახატებიანი ბავშვი. ჩემმა ერთმა მეგობარმა ეს კამერა სახლში წაიღო და მამამისის ჟურნალისტ ძმაკაცს აჩვენა. მას უთქვამს, ეს გოგონა კარგი ჟურნალისტი დადგებაო. უცნობი კაცის სიტყვები სულ მახსოვდა და სტიმულს მაძლევდა, თუმცა დასავლეთ ევროპული ენებისა და ლიტერატურის ფაკულტეტზე ჩავაბარე.

ტელეკომპანია ''იმედში'' მანანა ითონიშვილმა მიმიყვანა. თავიდან საინფორმაციოს რედაქტორის ასისტენტი ვიყავი, მოგვიანებით კი თავად გავხდი ერთ-ერთი რედაქტორი. ვამბობ ხოლმე, რომ პირველ გადაღებაზე სტაჟიორს სხვა ჟურნალისტთან ერთად უშვებენ, მე კი პირდაპირ მარტო გამამწესეს ფინანსთა სამინისტროში, ზურაბ ნოდაიღელის საერთაშორისო ორგანიზაციის წარმომადგენლებთან შეხვედრა უნდა გამეშუქებინა.
მართალია, მიკროფონის დაჭერა არ ვიცოდი და კამერასთანაც პირველად მქონდა შეხება, მაგრამ დავალებას თავი კარგად გავართვი. ტექსტი მოეწონათ, არც ერთი სიტყვა არ ჩაუსწორებიათ, ამიტომ შიში მომეხსნა.



ოთხ წელიწადში ''პირველ არხზე'' გადავედი, რადგან უფრო საინტერესო საქმე და უკეთესი პირობები შემომთავაზეს.

ჟურნალისტები სულ ცხელ წერტილებში ვართ. ერთხელ მე და ოპერატორს ნაჯახით გამოგვეკიდა ნასვამი მამაკაცი. გადაღების უფლება მისმა ოჯახის წევრებმა მოგვცეს, მაგრამ მან დაგვინახა თუ არა, ნაჯახს დაავლო ხელი. მსგავსი სიტუაცია გამეორდა საავადმყოფოში, როცა ექიმი გამოგვიდგა სკალპელით და კამერაც დაგვიზიანა.

ერთი შემთხვევა მახსოვს... პრეზიდენტის ინაუგურაცია იყო და მასზე დასასწრებად სხვა ქვეყნებიდან ბევრი პრეზიდენტი ჩამოვიდა. პირდაპირი ჩართვა მქონდა. ოპერატორმა ჩართვის აპარატთან დამაყენა, გადამცემი, რომელსაც დიდი გამოსხივება აქვს, ნახევარი საათი პირდაპირ შუბლში მქონდა დამიზნებული და ჭკუა-გონება ამირია.

სახელმწიფოთა პირველი პირების სახელები და გვარები შემეშალა. ჩემი რედაქტორი გაგიჟებული იყო, ხან ვინ ურეკავდა, ხან - ვინ. ხალხი ეკითხებოდა, თამარი ხომ კარგად არისო. მომხდარი რთულად გადავიტანე, რადგან

ძალიან თვითკრიტიკული ვარ და საკუთარ თავს ძნელად ვაპატიებ შეცდომებს.

ტაჯიკეთში დაკარგული

7 წლის წინ მე და ჩემი მეგობარი ნინო მამალაძე ტაჯიკეთში ვიყავით. მათი ტრადიციებით, მამაკაცის ქალისადმი დამოკიდებულებითა და სტუმართმოყვარეობით მოვიხიბლეთ. ოპერატორებს თეფშებით სართულ-სართულ დასდევდნენ, ლიფტში უვარდებოდნენ და საჭმელად აჰყავდათ. ჩვენ გვეკითხებოდნენ: ა, ვაშ ოპერატორ კუშალ?
მე და ნინო მაღაზიებში დავიკარგეთ, თურმე პრეზიდენტის საგანგებო შტაბს განგაში ჰქონდა გამოცხადებული, პოლიცია გვეძებდა.

შოთიკო და დადა

ორივე ფეხმძიმობაზე 25 კილო მოვიმატე, მაგრამ მშობიარობის შემდეგ დიეტის გარეშე დავიკელი. იდეალური დედა ვერ ვარ. დიდ დროს ვატარებ ტელევიზიაში. შინ დაბრუნებული ვწვები და ვისვენებ. ბავშვები აქეთ მივლიან, ოჯახის წევრებს აფრთხილებენ, ჩუმად იყავით, დედა არ გააღვიძოთო, ხილი მოაქვთ ჩემთვის. შოთიკო მეუბნება, რომ მისთვის ჩვენი მეგობრობა ძალიან მნიშვნელოვანია.



შეიძლება, მე არ ვაკეთებ საჭმელს და სარეცხს არ ვურეცხავ, მაგრამ ამხანაგებთან ერთად სხვადასხვა ადგილას ვუშვებ, მისი მესაიდუმლე ვარ. უმცროს ვაჟს დადა ჰქვია. დადა მართლმადიდებლურ სამყაროში ორ წმინდანს ჰქვია, ერთი სარკინოზი მოწამე იყო, მეორე კი ბერძენი. შოთიკოს უნდა, რომ ძმამ ყველაფერში დაუჯეროს. სულ ვეუბნები, ძალიან გთხოვ, ნუ არღვევ ბავშვის უფლებებს, მას აქვს არჩევანის თავისუფლება, არ არის აუცილებელი, ზუსტად შენნაირი იყოს-მეთქი.

ერთი დღე

გაღვიძებიდან ერთ საათში სახლიდან გავდივარ, ტელევიზიაში თმას ვიწესრიგებ და მაკიაჟს ვიკეთებ, ამ დროს აუცილებლად ვუყურებ სხვადასხვა არხის საინფორმაციოს და ვეცნობი პრესას, რომ ვიცოდე, რა მოხდა ქვეყანაში, სანამ მე მეძინა. შემდეგ რედაქტორი მაძლევს ბადეს და ვიწყებ ახალი ამბების მზადებას, ხანდახან 40 ნიუსსაც ვწერ ერთ საათში.

საინფორმაციოს წამყვანობა რთულია, რადგან სანამ ეთერში ვზივარ, მოულოდნელად შეიძლება, რაიმე შეიცვალოს. ბოლო წუთშიც კი ვრეკავ ჟურნალისტთან და ვეკითხები, რამე ხომ არ მომხდარა?

სამსახურის შემდეგ მეგობრებს ვხვდები, როგორც ყველა, ჩვენც სადმე ვსხდებით და ვსაუბრობთ.

წყარო: reitingi.ge