მანიკა ასათიანის პირველი სიყვარული

მოდელი და ჟურნალისტი - მანიკა ასათიანი ერთ-ერთი გახლავთ იმ იშვიათ ადამიანებს შორის, რომლის სახელსაც სკანდალები არ უკავშირდება , თუმცა პოპულარობა მაინც არ აკლია... მანიკას "პირველი ამბების" გახსენება ვთხოვეთ.

- დაახლოებით მეათე კლასში ვიყავი, როცა ჩემი დაქალის მამამ 5 მეგობარი კვარიათში წაგვიყვანა. მართალია, ზედამხედველად ერთი უფროსი ადამიანი გვახლდა, მაგრამ ჩემთვის ეს პირველი დამოუკიდებელი დასვენება იყო. კარგად გავერთეთ, მწვანე კონცხზეც ვიყავით...

- იღბლიან ადამიანად პირველად როდის იგრძენი თავი?
- ასე თუ ისე, იღბლიან ადამიანად მივიჩნევ თავს. თვალი არ მეცეს და, რაღაცას რომ მოვინდომებ, რა თქმა უნდა, მეც ვცდილობ მიზანს მივაღწიო, მაგრამ ალბათ, ამაში იღბალიც მეხმარება: რატომღაც, ბავშვობიდან ყველაფერი ჩემს სასარგებლოდ ხდებოდა (თუნდაც - კასტინგებზე). იღბლიანი იმიტომაც ვარ, რომ ბექას (ჩემს მეუღლეს) შევხვდი, კარგი ოჯახი მაქვს... მოკლედ, ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი კარგად აეწყო.

- გაიხსენე პირველი ტელეეთერი წამყვანის ამპლუაში...
- ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლე ვიყავი, როცა "რუსთავი 2"-ის დილის ეთერში ამინდის პროგნოზს ვკითხულობდი. Yყველას უკვირს, მაგრამ მართლა არ მინერვიულია. ალბათ, ეს იმანაც განაპირობა, რომ ბავშვი ვიყავი და თან, კამერის არ მეშინია. დღემდე ასე ვარ - პირდაპირი ეთერისას არასოდეს ვნერვიულობ.

- პირველი "ჩეპე" პირდაპირ ეთერში...
- ალბათ, რაღაც სიტყვა შემეშალა ან რბილი "ლ" ვთქვი. იშვიათად ვიბნევი: თუ რაღაც შემეშალა, აუცილებლად გამოვასწორებ. ძალიან უხერხულ სიტუციაში არ აღმოვჩენილვარ.

- პირველი ავტოგრაფი...
- "ჯეოსტარში" მონაწილეობისას, კულისებში ბავშვები სულ იყვნენ და ავტოგრაფებს იქ ვარიგებდით...

- პირველი სიყვარული...
- ეს ბექაა.

- ბექასთან პირველი შეხვედრა...
- აკვაპარკში ჩვენება მქონდა. ჩემს გასაცნობად იქ მოვიდა (მეგობრის დახმარებით გამიცნო) - ეს 7 წლის წინ მოხდა.

- პირველი სიმთვრალე...
- დაახლოებით 15 წლის ვიყავი. კიკეთში, დეიდასთან ვისვენებდი. დეიდა ჩემზე მხოლოდ რამდენიმე წლითაა უფროსი. მის მეგობრებთან ერთად დავჯექი და კარგად დავთვერი. მახსოვს, ცუდად გავხდი.

- პირველი ჰონორარი...
- 12 წლისა გიორგი ოვაშვილის მოკლემეტრაჟიან ფილმში - "კავშირი" გადამიღეს და პირველი ჰონორარი სწორედ მაშინ ავიღე. ზუსტად მახსოვს, იმ თანხით მუსიკალური ცენტრი შევიძინე.

- შეგიძლია, ფილმის შესახებ ცოტა რამ გვიამბო?
- მოქმედება მატარებელში ხდება. ბიჭი და გოგო ერთმანეთთან კონტაქტს მხოლოდ თვალებით ამყარებენ. სხვათა შორის, ძალიან საინტერესო ფილმია და თავის დროზე (10 წლის წინ), დიდი მოწონება ხვდა წილად.

- პირველი ფილმი, რომელმაც შენზე განსაკუთრებული ზეგავლენა მოახდინა...
- დაახლოებით 10 წლის ვიყავი, როცა "ტიტანიკი" ვნახე. ისე ვიტირე, რომ დამამშვიდებელი საშუალებები დამჭირდა.

- პირველი მარცხი ცხოვრებაში...
- (ფიქრობს) ალბათ, იმიტომ არ მახსენდება, რომ ყველაფერს ოპტიმისტურად ვუყურებ, მარცხად არაფერს მივიჩნევ...

- პირველი ორიგინალური საჩუქარი თაყვანისმცემლისგან...
- წერილი, ოღონდ - ძალიან ორიგინალური იყო: ლექსებით მოთხრობილი სასიყვარულო წერილი დაუთოებულ, გვერდებმომწვარ ფურცელზე ეწერა და თოკით იყო შეკრული. მანამდე ასეთი რამ მხოლოდ ძველებურ ფილმებში მენახა. ძალიან ლამაზი იყო. მაშინ ალბათ, 15 წლის ვიყავი.

- წერილის ავტორთან ურთიერთობა განაგრძე?
- დღემდე არ ვიცი, ვისი დაწერილი იყო.

- პირველი ოთხფეხა მეგობარი...
- წყლის კუ მყავდა (იცინის)... ახლა ძაღლი, შავი ლაბრადორი - ტონი გვყავს, რომელიც ბექას ახალ წელს ვაჩუქე.

-

საზოგადოების ნაწილისგან შენ მიმართ უარყოფითი დამოკიდებულება პირველად როდის იგრძენი?
- ეს არასოდეს მიგრძნია. ინტერნეტის მომხმარებლების მიერ დაწერილი რაღაც უარყოფითი კომენტარები წამიკითხავს, მაგრამ ისეთი - არა, რომ გულზე ძალიან მომხვედროდა. რა თქმა უნდა, ყველასთვის მოსაწონი ვერავინ იქნება. შეიძლება, ვიღაცას არ მოსწონდე, რადგან მასზე უკეთესი ხარ ან შენი კონკურენტი მოსწონს და ამიტომ გაკრიტიკებს. იმას არ ვგულისხმობ, რომ ვინმეზე უკეთესი ვარ. უბრალოდ, ხალხი კრიტიკისთვის საბაბს ყოველთვის პოულობს და მე ეს საერთოდ არ მაღელვებს. ჩემ მიმართ უარყოფითი განწყობილება ბავშვობის პერიოდში უფრო იყო. ხომ იცით, თანატოლების გაკრიტიკება მოზარდებს სჩვევიათ ხოლმე. მაგალითად, ჩემზე ამბობდნენ, - ძალიან "რიჟააო" (იცინის).

- პირველი ტატუ...
- 5 წლის წინ, კისერზე  Family Love ამოვისვირინგე. მაშინ უკვე ბექას ცოლი ვიყავი.

- პირველი ჭორი...
- მგონი, ჩემზე დიდად არ ჭორაობენ. პირადულ საკითხებზე საჯაროდ არ ვლაპარაკობ. საერთოდ, არა მგონია, ჩემი პირადი ცხოვრება ვინმესთვის საინტერესო იყოს - ისეთი მრავალფეროვანი არ არის, რომ ვიღაცას ჭორაობის საბაბი მივცე. ჩვეულებრივი ქართული ოჯახი და სამსახური მაქვს. მგონი, თვალში ზედმეტად არავის ვეჩხირები. სოციალურ ქსელში გავრცელებული უმნიშვნელო ჭორები მახსენდება. მაგალითად: მგონი, მანიკამ ცხვირის პლასტიკური ოპერაცია გაიკეთაო...

- შვილი დამოუკიდებლად პირველად როდის გაასეირნე?
- სამშობიაროდან რომ გამომწერეს, 2 თვე შინ ვიყავით. პატარის მონათვლის შემდეგ, საცხოვრებლად ცალკე გადავედით. მე და ბექა ვაკის პარკთან ვცხოვრობდით და ბავშვს ყოველდღე ვასეირნებდი.

- პირველი მავნე ჩვევა, რომელიც დასძლიე...
- ბავშვობაში ფრჩხლებს ვიკვნეტდი. ჩემი აზრით, ეს ძალიან ცუდი ჩვევაა, მაგრამ დავძლიე...

- პირველი სირცხვილი...
- სკოლაში სწავლისას, ყოფაქცევაში "ორიანი" მივიღე. ლაპარაკი ხომ ძალიან მიყვარს? ჰოდა, ბავშვობაშიც ვერავინ მაჩერებდა: ჩემთან ყველაზე ნაკლებად კონტაქტური ბავშვიც რომ დაესვათ, მხოლოდ 5 წუთი მჭირდებოდა, რომ ამეყოლიებინა. მახსოვს, მასწავლებელმა დღიურში "ორიანი" რომ ჩამიწერა, შინ მისვლა ძალიან მრცხვენოდა და თან, მეშინოდა. მეგონა, მეხი დამეცა (იცინის)... ახლა ამ ამბავზე მეცინება, მაგრამ მაშინ განვიცადე.

- პროტესტის პირველი გრძნობა...
- ჩემი ძმა რომ დაიბადა, 7 წლის ვიყავი. მინდოდა, ეზოში მარტოს ჩამეყვანა, მაგრამ ნებას არ მრთავდნენ და ამას ვაპროტესტებდი... ქუჩაში რამე თუ არ მომეწონება, აუცილებლად გავაპროტესტებ: მაგალითად, ადამიანის საქციელს, რომელიც ჩემ თვალწინ ბავშვს ცუდად მოეპყრობა. მასთან აუცილებლად მივალ და გარკვეულ ზომებს მივმართავ. მას მერე, რაც შვილი გამიჩნდა, მსგავს ამბებს უფრო მძაფრად აღვიქვამ.

- იმიჯის პირველი რადიკალური ცვლილება...
- იმიჯი ძალიან არ შემიცვლია. ბავშვობიდან გრძელი თმა მაქვს, მაგრამ ერთხელ გადავწყვიტე, "კარე" შემეჭრა - მაშინ 13 წლის ვიყავი... ბავშვობიდან დღემდე სადად ვიცვამ. გადაპრანჭვა და ზედმეტად ორიგინალურობა არ მიყვარს. მიმაჩნია, რომ საკუთარი სტილი მაქვს. 6 წლის წინ ნაყიდი სამოსის ისე მოხდენა შემიძლია, რომ უკვირთ...

- პირველი რისკიანი გადაწყვეტილება ცხოვრებაში...
- ეს ალბათ, გათხოვება იყო. თან, მაშინ ჯერ კიდევ პატარა, 17 წლის ვიყავი... სხვა არაფერი მახსენდება...

- პირველი მოგონება, რომლის გახსენება ღიმილს იწვევს...
- ძალიან ბევრ რაღაცაზე მეღიმება. უახლოესი დაქალი, თანაკლასელი და მეჯვარე მყავს. მასთან ერთად უამრავი სახალისო ამბავი გადამხდენია. მაგალითად, სკოლაში სწავლის პერიოდში, სულ ერთი და იგივე მა­ღალ­კლასელი (ჩვენზე 5 წლით უფ­როსი) ბიჭები მოგვწონდა. სკოლის დერეფნებს წრეს ვურტყამდით, რომ ჩვენი მოწონებული ბიჭი დაგვენახა. ახლანდელი გადასახედიდან, ჩვენი მაშინდელი საქციელი ძალიან სასაცილოა, მაგრამ მაშინ ყველაფერს სხვა თვალით ვუყურებდით.

- პირველი ინტერვიუ...
- ძალიან კარგად მახსოვს: 14 წლის ვიყავი, როცა "ელიტ მოდელ ლუქის" კონკურსზე, პრესის ჟურნალისტმა ჩემთან, როგორც მოდელთან, ინტერვიუ ჩაწერა. ჩაწერას მამაჩემიც ესწრებოდა, რადგან ჩემთვის ეს ყველაფერი სიახლე იყო და მისმენდა, რომ არაფერი შემშლოდა.