დიეტების "დედა", "ჩაკუჭული" კერძი და უხერხული ავტოგრაფები

მარჯანიშვილის თეატრის დასის მმართველი და მსახიობი - ქეთი კანტიძე საკმაოდ მორიდებული, თავმდაბალი ქალბატონი გახლავთ.
სერიალებში მისი პერსონაჟები ყოველთვის პოპულარობით სარგებლობენ. მალე ქალბატონ ქეთის შეფმზარეულთან დაახლოებული ჭურჭლის მრეცხავის როლშიც ვიხილავთ. მსახიობმა ეს ახალი ამბავი "პირველი ამბების" გახსენებისას გაგვიმხილა...

- საერთოდ, ადამიანზე შექმნილი ჩემი პირველი შთაბეჭდილება ყოველთვის ამართლებს: ვცდილობ, მათში კარგი დავინახო. მგონი, ცუდი ადამიანი არ არსებობს. ყოველ შემთხვევაში, სანამ ვურთიერთობთ, ცუდ მხარეს არ ავლენენ.

- ქალბატონო ქეთი, მარჯანიშვილის თეატრში პირველად როდის შედგით ფეხი?
- მეხუთე-მეექვსე კლასში ვიყავი. თანაკლასელი გოგონები თეატრში მეგობრის დედამ წაგვიყვანა. "თვალი პატიოსანი" ვნახეთ. განათებული სცენა მახსოვს. ჩემს მეხსიერებას კიდევ ერთი სცენა შემორჩა - თითქოს კაფეში თენგიზ არჩვაძე და, თუ არ ვცები, მედეა ჯაფარიძე ისხდნენ. სხვათა შორის, თენგიზ არჩვაძე ძალიან მიყვარს, დიდ პატივს ვცემ. მაშინ ძალიან ახალგაზრდა იყო...

- რუსთაველის თეატრში პირველად რომელი სპექტაკლი ნახეთ?
- "გვადი ბიგვა". ეროსი მანჯგალაძე თამაშობდა. მეტი არაფერი მახსოვს... შემდეგ "კავკასიური ცარცის წრე" ვნახე - ეს კარგად მახსოვს, მეცხრე კლასში ვიქნებოდი. ეს სპექტაკლი დღემდე სიგიჟემდე მიყვარს! პირველად რომ ვნახე, მთელი მეორე აქტის განმავლობაში ფეხზე ვიდექი (ბოლო რიგში ვიყავი), რადგან ბილეთი ვერ ვიშოვე. სპექტაკლის დასრულების შემდეგ, მაყურებლები დარბაზიდან რომ გავიდნენ, მე მაინც ფეხზე ვიდექი და არ გავდიოდი. ბოლოს გამომაგდეს: წადი, გენაცვალე, დამთავრდა ყველაფერიო (იცინის).

- პირველი კულინარიული ექსპერიმენტი...
- სახლში მე და მამა ვიყავით. მამამ მითხრა, - იქნებ რაიმე მოამზადოო? შინ მხოლოდ ქათმის კუჭები და ღვიძლები გვქონდა. ხახვი მოვხრაკე, შემდეგ კუჭები და ღვიძლები წვრილად დავჭერი, ერთმანეთში ავურიე, სუნელები, ნიორი, პომიდორი დავუმატე და კარაქში მოვამზადე... მამაჩემმა მკითხა, - ეს რა არისო? ვუპასუხე, - ხომ არსებობს "ჩახოხბილი"? ეს კი "ჩაკუჭულია"-მეთქი (იცინის).

- პირველი დიეტა...
- პირველი დიეტა სკოლის დამთავრების შემდეგ დავიცავი. მეგონა, მსუქანი ვიყავი, მაგრამ ასე არ იყო... მას შემდეგ, წავიდა და წავიდა - დიეტების "დედა" ვარ! ბევრჯერ დამიცავს - 30, 20, 15 კილო დამიკლია, მერე კი ისევ მომიმატებია. ყველას ვურჩევ - დიეტა არასოდეს დაიცვას. ახლა, ცხოვრების მეორე ნახევარში მივხვდი, რომ დღეში ოთხჯერ, ცოტ-ცოტა და დაბალკალორიული საკვები უნდა მივირთვა... მახსოვს, ერთხელ მთელი თვე მხოლოდ თაფლიან ჩაის ვსვამდი. ვატყობდი, რომ ცხოვრებას აზრი არ ჰქონდა. ვამბობდი, - არ ვჭამ, არ ვსვამ, მხოლოდ სამსახურში დავდივარ. ფაქტობრივად, ქვეყანაზე არ ვარსებობ, ჩემი ცხოვრება რა არის-მეთქი? ასეთი უბედური ვიყავი. არადა, ჭამა ძალიან მიყვარს. ალბათ, როგორღაც მეტყობა კიდეც (იღიმის)... ახლა საკვებს დღეში ოთხჯერ, მცირე ულუფებად მივირთმევ.

- დიეტებს თავად იგონებდით?
- არა, მაშინ იაპონური, ჩინური, საზიზღარი კრემლის დიეტები იყო მოდური. მსოფლიო დიეტების "ექსპერიმენტი" გახლდით.

- პირველი რისკიანი გადაწყვეტილება გაიხსენეთ.
- ფილმში თამაშს დავთანხმდი, ყოველგვარი სამსახიობო განათლების გარეშე. მგონი, არ შევმცდარვარ. დაახლოებით 28 წლის ვიყავი. ხმის რეჟისურის ფაკულტეტზე ვსწავლობდი. გიორგი ცინცაძე ჩემი კურსელი იყო. მოკლემეტრაჟიან ფილმს იღებდა და მითხრა, რომ მე უნდა მეთამაშა. თავდაპირველად კი შემეშინდა, მაგრამ შემდეგ ვიფიქრე, - გავრისკავ-მეთქი... მერე მე და გია დავმეგობრდით და მის სატელევიზიო სერიალშიც - "ეჰ, მეგობარო" - ვითამაშე. ბედნიერი ვარ, რომ ამ სერიალში ვმონაწილეობდი. შემდეგ ფილმში - "დურუ" გადამიღეს (ჩემი მეგობარი - მერაბ სვირავა იღებდა), რომელშიც სერიოზულ როლს ვასრულებდი: ჩემი გმირი ფეხმძიმე ქალი გახლდათ, რომელსაც კლავდნენ, კიბეზე ეცემოდა...

- პირველი ხელფასი...
- პირველ ხელფასს ვერ გავიხსენებ, რადგან 17 წლიდან სულ ვმუშაობ. იმ დროს სტაჟის გარეშე, ინსტიტუტში ვერ ჩააბარებდი. 35 წლის წინ, პირველად სად ვიმუშავე, ზუსტად აღარ მახსოვს, ალბათ - რომელიღაც ქარხანაში.

- პირველი ოფიციალური სამსახური...
- რუსთაველის თეატრში ჯერ კოსტიუმერად ვმუშაობდი, შემდეგ - რეკვიზიტის საამქროს უფროსად, მერე
რეჟისორის თანაშემწედ, ბოლოს, მარჯანიშვილის თეატრში დასის მმართველად გადავედი. ასე რომ, თეატრში ყველა "ინსტანცია" გავიარე.

- პირველი დეპრესია...
- ბავშვობაში ლექსებს ვწერდი. ამას წინათ, ჩემი ერთ-ერთი ლექსის ნაგლეჯი ვნახე და გამიკვირდა, რადგან ასეთი ფრაზა ეწერა: "ჯერ თექვსმეტის ვარ, მაგრამ უკვე მეშინია, რომ დავბერდები". 16 წლისა ასე განწყობილი რატომ ვიყავი, არ ვიცი...

- პირველი ლიტერატურული ნაწარმოები, რომელმაც თქვენზე განსაკუთრებული ზეგავლენა მოახდინა...
- ჰემინგუეის "ფიესტა". მგონი, სწორედ 16 წლისამ წავიკითხე, როცა დეპრესიული პერიოდი მქონდა ცხოვრებაში... ძალიან მინდოდა, მთავარ გმირ ქალს ვმგვანებოდი: თავზე ბერეტი, პარიზის ქუჩებში სეირნობა მომწონდა... პარიზის ქუჩებში სეირნობა დღემდე მინდა (იცინის).

- პირველი მოგზაურობა საქართველოს ფარგლებს გარეთ...
- 1987 წელს, რუსთაველის თეატრთან ერთად, ათენში, აკროპოლის თეატრში ვიყავი, სადაც სპექტაკლები - "მეფე ლირი" და "რიჩარდ III" გაიმართა. "რიჩარდ III"-ის მასობრივ სცენაში ერთი მსახიობი ადგილზე არ იყო და მის ნაცვლად, მე დამაყენეს. უბედნიერესი ვიყავი!.. საერთოდ, ბევრგან მიმოგზაურია. შარშან ლონდონში 5 დღე ვიყავი. ამ ხუთი დღის განმავლობაში, ძალიან ბედნიერი გახლდით.

- პირველი პაემანი...
- ბიჭვინთაში. მაშინ აფხაზეთი ჩვენი იყო და იმედია, დაგვიბრუნდება. ის დღესაც ჩვენია - ასე ვფიქრობ... პაემანი ზღვის პირას შედგა. მთელი ღამე სანაპიროზე სიარულში გავათენეთ. მაშინ ასეთი პაემნები იყო მოდური.

- პირველი წარმატება...
- სერიალი - "ეჰ, მეგობარო", შემდეგ - "გოგონა გარეუბნიდან", "შუა ქალაქში"... ახლა "ჯიდიესზე" "მზარეულებს" ველოდები. ძალიან კარგი როლი მაქვს - უკვე მიყვარს. მინდა, მაყურებელმა კარგად მიიღოს.

- პირველი ტყუილი...
- უი, კი, მახსოვს! დედაჩემს მთელი წელი ვატყუებდი, რომ მუსიკალურ ათწლედში ვსწავლობდი. ყალბი ჩათვლის წიგნაკიც კი მქონდა (იცინის). სინამდვილეში, თეატრალური ინსტიტუტის სტუდენტი გახლდით. დედას არ უნდოდა, თეატრალურში მესწავლა. სურდა, კონსერვატორიაში ჩამებარებინა. ბოლოს სიმართლე გავუმჟღავნე - რამდენ ხანს უნდა მომეტყუებინა?

- პირველი ავტოგრაფი...
- ავტოგრაფის გამო, ძალიან მეცინება ხოლმე. ხომ იცით, ტელევიზია როგორია? შეიძლება, მსახიობმა თეატრში დიდხანს იმუშაოს, ბევრი როლი ითამაშოს, მაგრამ მაყურებელი თეატრში ისე ხშირად არ დადის, როგორც ტელევიზორს უყურებს. ამიტომ ჩემი თეატრის მსახიობებთან ერთად სადმე რომ მივდივარ, ხალხი მომვარდება ხოლმე და მეუბნება, - ავტოგრაფი მოგვეციო. ვპასუხობ, - აი, ჩვენი მსახიობები-მეთქი, - და გვერდზე გავდგები, ვიმალები... ავტოგრაფი მე მივცე, როცა ჩემ გვერდით უფრო დიდი მსახიობები დგანან?!. მაყურებლებმაც რა ქნან?.. რაიონში მცხოვრები შეიძლება, თეატრში ორჯერ არ იყოს ნამყოფი, ტელევიზორს უყურებს და მისთვის მე უფრო ცნობილი ვარ (იცინის). ავტოგრაფების დარიგება კი მომწონს და მიხარია, მაგრამ სულ მერიდება. პირველი ავტოგრაფი ალბათ, სერიალში ჩემს გამოჩენას უკავშირდება. რატომღაც, ბავშვებს ვუყვარვარ. ვერ ვხვდები, ეს მსუქანი, ასაკოვანი ქალი რატომ უყვართ. ეტყობა ვინი პუჰს მამსგავსებენ (იცინის).

წყარო: ambebi.ge