• "ჩემი დის გამო საყვარელი ბიჭი დავთმე"

    მეცნიერები ამტკიცებენ და პრაქტიკული ცხოვრებაც ადასტურებს, რომ ტყუპების დაბადების ინტერვალი რაც უფრო მცირეა, მით უფრო მსგავსია მათი მგრძნობელობა, ხასიათი, გემოვნება, ინტერესები, ცხოვრების სტილი და გზა. ერთმა მეცნიერმა აღნიშნა: "ჩემს სამუშაო პრაქტიკაში ტყუპები, რომლებიც 4 წუთიანი ინტერვალით დაიბადნენ, ერთსა და იმავე პერიოდში ხდებოდნენ ავად, ერთსა და იმავე წელიწადში დაოჯახდნენ, მათი მეუღლეებიც რაღაცით ჰგავდნენ ერთმანეთს... ვგულისხმობ საერთო თვისებებსაც, ვინაიდან ადამიანის ცხოვრებას განაპირობებს ის თვისებები, რაც მას აქვს". კარგია თუ ცუდი, ამას ალბათ ყოველი კერძო შემთხვევა თავისებურად განსაზღვრავს... ამჯერად კი ჩვენს რესპონდენტს, ახალგაზრდა, მშვენიერ ქალბატონ იას მოვუსმინოთ, რომელიც თავად ტყუპისცალია. ის თავის ოჯახზე, ტყუპისცალ დაზე, ერთობლივად შეძენილ კომპლექსზე და პირად გამოცდილებაზე გვიამბობს.
    ია:
    – ჩემი მშობლები სიყვარულით შეუღლდნენ. ჯერ ჩემი ძმა – ამიკო შეეძინათ, სამი წლის შემდეგ ტყუპები – მე და ნია გავჩნდით. დედაჩემი ძლიერი, შრომისმოყვარე, მოწესრიგებული, ჭკვიანი, ოჯახზე თავგადაკლული ქალია. მამას კი უფრო თავქარიანი, მსუბუქი ხასიათი ჰქონდა – სულ ხუმრობდა, დროსტარებას ეძლეოდა, გარე–გარე დარბოდა, ქალებს "უპატივცემლოდ" არ უშვებდა. ამიკო რომ შეეძინათ, ჩემს მშობლებს შორის ეს სხვაობა უფრო გამოიკვეთა. დედამ ადვილად აუღო ალღო თავის ახალ ფუნქციას – დედობას, მოირგო და გაითავისა. მამა კი ვერც აცნობიერებდა, რომ ოჯახის წინაშე პასუხისმგებლობა მოემატა და მშობლის მოვალეობა უნდა ეტვირთა. ამიკოს ძმად უფრო აღიქვამდა, ვიდრე შვილად. ბავშვს თანატოლივით ექცეოდა: ეთამაშებოდა, ეჩხუბებოდა, ეჯიბრებოდა...
    დედაჩემი ფაქტობრივად ცალუღელა ხარად იყო ქცეული და ქმრის ამ უპასუხისმგებლობას და არასერიოზულობას ვერაფრით ეგუებოდა. ამას ემატებოდა მამაჩემის თავგადასავლები და ქალების მხრიდან გაუთავებელი ინტრიგები. ეს ყველაფერი აუტანელი გახდა და დედამ დაუშვა აზრი, რომ იქნებ ჯობდა, ქმარს გაყროდა. როცა ამ დილემის წინაშე დადგა, აღმოჩნდა, რომ ფეხმძიმედ იყო. მაშინ ათეისტური დრო იყო, რელიგია ხალხის ცნობიერებაში ასე ღრმად არ იყო შემოსული, ამიტომ ქალები აბორტებს პანტაპუნტით იკეთებდნენ, არასასურველ ნაყოფს იშორებდნენ. დედა კი გულის სიღრმეში და თავისი ცხოვრების წესითაც მორწმუნე ქალი იყო, ამიტომ ეს ორსულობა ღვთის ნებად ჩათვალა და გაჩენა გადაწყვიტა, ოჯახის დანგრევა გადაიფიქრა... რამდენიმე თვის შემდეგ ტყუპები – მე და ნია დავიბადეთ.
    – ამბობენ, მეორე და მესამე შვილი ოჯახს განამტკიცებსო... ტყუპების დაბადების შემდეგ მშობლების ურთიერთდამოკიდებულება შეიცვალა?
    – ეს ცვლილება იმაში გამოიხატა, რომ დედა შეურიგდა თავის ხვედრს – თანაცხოვრების ბოლომდე ეს უღელი მარტოს ეწია. მამას კი რა შეცვლიდა? რაც ასაკი ემატებოდა, მით უფრო ჭკუამხიარული ხდებოდა. დედას უშნოდ ეხუმრებოდა, სახელითაც არ მიმართავდა, დედაკაცს ეძახდა. სხვა ქალებს ადარებდა, უფრო მოვლილებს, კეკლუცებს, თავმომწონეებს და მათ ფონზე აკნინებდა. ვითომ ემასხრებოდა, სინამდვილეში კი ამცირებდა. ცხადია, დედას ეს არ სიამოვნებდა, სწყინდა, მაგრამ ქმართან ჩხუბს და აყალმაყალს ერიდებოდა, ბავშვებს გული რომ არ გვტკენოდა. მამა კი სულ გამოწვევაზე იყო, დედას არ ასვენებდა, შეუჩნდებოდა და მისი მდგომარეობიდან გამოყვანას ცდილობდა. დედა მის გამოწვევებზე არ რეაგირებდა, შინაგანად დუღდა, მაგრამ არაფერს იმჩნევდა. საბრალო დედა! ჩვენი გულისთვის რამდენს ითმენდა!
    – დედას რომ ასე ამცირებდა, შვილებს პროტესტის გრძნობა არ გიჩნდებოდათ?
    – რამეს თუ ვეტყოდით, მამა სიტუაციის გამოსწორებას ხუმრობით ცდილობდა. ხან კისერზე შეგვისვამდა და დაგვაჭენებდა. ხან გვიღიტინებდა და ლამის გულის წასვლამდე გვაცინებდა. სულ გვეთამაშებოდა და თავს გვიტოლებდა... მამაჩემზე ასე რომ ვლაპარაკობ, არ იფიქროთ, რომ არ მიყვარს. ამიკოს მიმართ შედარებით მკაცრი იყო, ზოგჯერ კონკურენტივით ექცეოდა, მე და ნიას კი ძალიან გვანებივრებდა და გვახალისებდა. რომ წამოვიზარდეთ, მერე უფრო მეტად მივხვდით დედის ტვირთის სიმძიმეს და უფრო მისკენ გადავიხარეთ. გვესმოდა მისი გულისტკივილი, მის თვალებში ფარულ ცრემლსაც ვამჩნევდით. თითქოს ოჯახი ორ ბანაკად გაიყო: ქალთა და მამაკაცთა. მე და ნია დედის მხარდამჭერები ვიყავით, ამიკო – მამის, მაგრამ არა იმიტომ, რომ ჩემი ძმა მას ბევრ საკითხში ეთანხმებოდა, არამედ მხოლოდ იმიტომ, რომ თავს უკვე კაცად გრძნობდა და ამით სურდა, ოჯახში კაცის პრიორიტეტი განემტკიცებინა.

    – მშობლებს შორის დაპირისპირება შვილების ფსიქიკაზე აისახება. თქვენს შემთხვევაში როგორ მოხდა?

    – მიუხედავად იმისა, რომ დედა ცდილობდა, შვილებს ეს ნაკლებად გვეგრძნო, რა თქმა უნდა, გარკვეულწილად დავზარალდით, განსაკუთრებით – გოგონები. ამიკო ნაკლებად მგრძნობიარე, მეტწილად "თავისი თავის კაცი" იყო და ეს მას არ შეხებია. მე და ნია კი ქალიშვილობაში ძალიან დავკომპლექსდით. ყველა თაყვანისმცემელს ვიწუნებდით. მამას ვადარებდით და თითოეულ მათგანში ვცდილობდით, ფუქსავატი, არაფრისმაქნისი, არასერიოზული და ქალებს ადევნებული კაცი ამოგვეცნო. ამ დროს კი ყველაფერი ისე არ იყო, როგორც გვეგონა: დროთა განმავლობაში ზოგიერთმა მათგანმა არაჩვეულებრივი ოჯახი შექმნა, ესე იგი თავის დროზე ჩვენივე კომპლექსის გამო არასწორი წარმოდგენები გვქონდა.
    – ამ საკითხთან დაკავშირებით ტყუპები ერთნაირად აზროვნებდით თუ ერთმანეთზე ახდენდით ზეგავლენას?
    – მოგეხსენებათ, ტყუპები უერთმანეთოდ ვერ ძლებენ – ერთდროულად უხარიათ, ერთდროულად სწყინთ. ერთი რომ ტირის, მეორე შეიძლება სრულიად უსაფუძვლოდ აჰყვეს. ერთი რომ ამბავს ყვება, მეორე აგრძელებს და ა.შ. მე და ნია სკოლაში სულ ერთნაირი ტანსაცმლით დავდიოდით, სხვაგვარად ვერც წარმოგვედგინა. უმაღლესშიც ერთ ფაკულტეტზე ჩავაბარეთ. თანაკურსელები ერთმანეთისგან რომ ვერ გვასხვავებდნენ, გადავწყვიტეთ, სხვადასხვანაირად ჩაცმულებს გვევლო. აღარ გვსიამოვნებდა, რომ ადამიანები არა როგორც ინდივიდებს, არამედ ერთ მთლიანობად აღგვიქვამდნენ. საოცარია, რომ თავიდან საკუთარ თავზე ჩვენც ასეთივე წარმოდგენისა ვიყავით. თუ ადრე საერთო ინტერესები და გატაცების სფეროები გვქონდა, ერთმანეთს არაფერში ვეწინააღმდეგებოდით, მერე უკვე სხვადასხვა პიროვნებები გავხდით, განსხვავებული აზრები და ინტერესები გაგვიჩნდა. ერთმანეთში კამათი და კინკლაობაც მოგვდიოდა, მაგრამ მაინც რაღაც შუალედურ რგოლს მოვძებნიდით ხოლმე და საერთო აზრამდე მივდიოდით. ეს ეხებოდა თაყვანისმცემლების ჩვენეულ შეფასებასაც.
    – დედა რას გეუბნებოდათ?
    – თავიდან სულ გვარიგებდა, სანამ გათხოვებას გადაწყვეტთ, ათასჯერ აწონ–დაწონეთო, მაგრამ მერე ფაქტის წინაშე რომ დადგა და დაინახა, საუკეთესო ბიჭებს ვიწუნებდით, თანაც ისე, რომ მათ დადებითსაც უგულებელვყოფდით, ჩაფიქრდა. უკვე პოზიცია შეიცვალა და გვირჩევდა, რაღაც–რაღაცეებზე თვალი დაგვეხუჭა. მეორე უკიდურესობაში ნუ გადავარდებით, ცხოვრებას ზედმეტად სერიოზულად ნუ შეხედავთ, ეს დიდი შეცდომააო, გვარიგებდა. მაგრამ მე და ნია ერთმანეთს უფრო ვუჯერებდით, ვიდრე დედას, ჩვენი შეხედულებები და აზრები კი ბევრად უკომპრომისო იყო.
    ერთხელ დედას ვკითხე: "შენ თუ რაღაც–რაღაცეებზე თვალი დახუჭე და დათმე, რა მოიგე? ნუთუ ბედნიერი ხარ?". "ბედნიერი ვარ იმით, რომ თქვენ მყავხართ", – მიპასუხა, მაგრამ თვალებში ბედნიერების სხივი კი არა, ნაღველი უკრთოდა. მაშინ დედა ძალიან შემეცოდა, ჩემი თავი სისასტიკეში დავადანაშაულე და მოვეფერე.
    – ალბათ დედათქვენს ეშინოდა, გაუთხოვრები არ დარჩენილიყავით.
    – დიახ, ამის ეშინოდა. სადღაც ამოიკითხა, ტყუპი გოგონები ძნელად თხოვდებიანო და ამან შეაშფოთა. მერე ყველას ამას ეკითხებოდა, მსგავსი შემთხვევები თუ იცითო...
    – და მაინც, ალბათ თქვენს პირად ცხოვრებაში ცვლილება მოხდა.
    – უცნაური რამ მოხდა: მე და ნიას ერთი და იგივე ბიჭი მოგვეწონა – თორნიკე. მასაც ორივე მოვეწონეთ. ჩვენი კურსელის მეგობარი იყო. ერთი შეხედვით ყველა ის თვისება ჰქონდა, რაც ჩვენთვის მისაღები იყო. მასზე ხშირად ვლაპარაკობდით, მის ქცევებს და მასთან დაკავშირებულ ამბებს განვიხილავდით, შეფასებას ვაძლევდით, ვმსჯელობდით... რაც მეტს ვლაპარაკობდით მასზე, მით მეტად ვიხიბლებოდით.
    – რთულ სიტუაციაში ჩავარდნილხართ... თორნიკემ თქვენ შორის არჩევანი გააკეთა?
    – მან არჩევანი ნიას სასარგებლოდ გააკეთა. მართალია, მე და ნია გაჭრილი ვაშლივით ვგავართ ერთმანეთს გარეგნობითაც და შინაგანადაც, მაგრამ ის უფრო თანამედროვე და თავისუფლად მოაზროვნეა, მე კი – უფრო აკადემიური.

    – თორნიკეს არჩევანს როგორ შეხვდით?

    – თქვენ წარმოიდგინეთ, დადებითად. მიუხედავად იმისა, რომ თორნიკეს ჩემს გულში რაღაც ადგილი უკვე ეკავა, ჩემმა ნიასადმი სიყვარულმა გადაწონა. ვარჩიე, მე დავზარალებულიყავი, ვიდრე ნია, ვინაიდან ჩემი ტყუპისცალი საკუთარ თავზე მეტად მიყვარდა და მიყვარს. ასე რომ, საყვარელი ბიჭი ჩემი დის გამო დავთმე, მისთვის არ ვიბრძოლე. ამ არჩევანის გაკეთება მძიმე იყო, მაგრამ შევძელი.
    – ნიასაც ასეთივე განწყობა აქვს თქვენ მიმართ?
    – დიახ. ნიას ერჩივნა, რომ თორნიკეს მე ვყვარებოდი, ამიტომ, როდესაც მისი არჩევანის შესახებ შეიტყო, ჩემ გამო ძალიან ინერვიულა. თორნიკეს უთხრა, ჩემი და ჩემზე ბევრად უკეთესია, მისგან განსხვავებით მე არასოდეს მომწონდი და ჯობია, ის აირჩიოო.
    – ეს საიდან შეიტყვეთ?
    – თორნიკემ მითხრა. ნიას ნათქვამში ეჭვი შეიტანა და ამიტომ დამელაპარაკა, სიმართლის დადგენა სურდა...

    – ეს საქმე როგორ დასრულდა?

    – ნია და თორნიკე შეუღლდნენ. ნიას გათხოვება ძალიან განვიცადე, განა იმიტომ, რომ თორნიკეს გამო დამწყდა გული, არა, უბრალოდ, ტყუპებში ასე ყოფილა: ერთმანეთთან განშორებას უზომოდ განიცდიან. ცუდად ვიყავი, მაღალი ტემპერატურა მქონდა, დეპრესიული განწყობა დამეუფლა, საგრძნობლად გავხდი. ვერავინ გამიგო დედაჩემის გარდა. ხომ იცით, ადამიანები საკუთარი გადმოსახედიდან საზღვრავენ, ზოგს ეგონა, რომ ჩემი დის ბედნიერების მშურდა... დედას უნდოდა, ექიმთან წავეყვანე, მაგრამ არ დავთანხმდი.

    – ბოლოს ალბათ შეეგუეთ მდგომარეობას.

    – რა თქმა უნდა. როცა ვხედავდი, ნია რა ბედნიერი იყო, განა მე უფლება მქონდა, ყურები ჩამომეყარა?
    – თორნიკე ისეთი აღმოჩნდა, როგორიც თქვენ და ნიას გეგონათ?
    – მიუხედავად იმისა, რომ თორნიკე დადებითი პიროვნებაა და ჩემი დისთვისაც კარგი მეუღლეა, ზოგიერთი ის თვისება არ აღმოაჩნდა, რასაც მე და ნია მას ვაწერდით. ეს ალბათ უფრო ჩვენი ფანტაზიის ნაყოფი იყო. ასე რომ, დედა მართალს გვეუბნებოდა, რაღაც კომპრომისზე უნდა წახვიდეთო. კიდევ კარგი, თორნიკესთან დაკავშირებით ცოტა ვიფანტაზიორეთ, თორემ ნია ახლა გაუთხოვარი იქნებოდა და ეს "დედას ბუშტი" ტატოც აღარ შეეძინებოდა. მის გარეშე კი რა გვეშველებოდა ან ერთს, ან მეორეს, ან მესამეს და საერთოდ, მთელ ოჯახს?
    – როგორ ფიქრობთ, მზად ხართ იმისთვის, რომ თქვენი პირადი ცხოვრება შეცვალოთ?
    – ვერ გეტყვით, რამდენად მზად ვარ, მაგრამ ახლა უკვე ზუსტად ვიცი, რომ ქალი მამაკაცის შეფასებისას რადიკალური არ უნდა იყოს. რაღაცაზე თვალის დახუჭვა სრულებითაც არ ნიშნავს იმას, რომ იმ მამაკაცთან ბედნიერებას ვერ მოიპოვებს. ჟურნალში წავიკითხე, ტყუპების ბედი ერთნაირად წარიმართებაო, ანუ ერთი თუ ბედნიერია, მეორეც ბედნიერი იქნებაო... იმედი მაქვს, ადრე თუ გვიან მეც შევხვდები ცხოვრებაში ისეთივე ღირსეულ ადამიანს, როგორიც თორნიკეა და, ნიას მსგავსად, პირად ბედნიერებას ვეზიარები.
    ნანა კობახიძე

    2 627 ნახვა
    29-04-2016, 12:39
    GOGATV

    abezara